Ο ΠΑΠΑΣ ΛΕΩΝ ΙΔ' ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

[Γιατί από τα μέσα ενημέρωσης μάλλον δεν θα πληροφορηθούμε αυτή την προσφώνησή του, χθες, 18 Οκτωβρίου, προς την Ιταλική Εθνική Συνομοσπονδία εναντίον της τοκογλυφίας.

"Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα και καλώς ήρθατε!

Χαιρετίζω τον Πρόεδρο και όλους εσάς που εκπροσωπείτε το Εθνικό Συμβούλιο κατά της Τοκογλυφίας. Ενώνω τη φωνή μου με αυτή των προκατόχων μου για να σας ευχαριστήσω για τη δέσμευσή σας τα τελευταία τριάντα χρόνια στην καταπολέμηση ενός προβλήματος που έχει καταστροφικές επιπτώσεις στις ζωές πολλών ανθρώπων και πολλών οικογενειών.

Το φαινόμενο της τοκογλυφίας υποδηλώνει τη διαφθορά της ανθρώπινης καρδιάς. Είναι μια οδυνηρή και αρχαία ιστορία, που έχει ήδη καταγραφεί στη Βίβλο. Οι προφήτες, μάλιστα, κατήγγειλαν την τοκογλυφία, μαζί με την εκμετάλλευση και κάθε μορφή αδικίας προς τους φτωχούς. Ο προφήτης Ησαΐας, στο όνομα του Κυρίου, θέτει το εξής ερώτημα: «Δεν είναι αυτή η νηστεία που εγώ επιλέγω: να λύσω τα δεσμά της ανομίας, να λύσω τα λουριά του ζυγού, να αφήσω ελεύθερους τους καταπιεσμένους και να συντρίψω κάθε ζυγό;» (Ησ.  58:6).

 Πόσο μακριά βρίσκεται ο Θεός από τη στάση που συντρίβει τους ανθρώπους μέχρι του σημείου να τους υποδουλώσει! Είναι μια σοβαρή αμαρτία, μερικές φορές πολύ σοβαρή, επειδή δεν μπορεί να αναχθεί σε ένα απλό λογιστικό ζήτημα. Η τοκογλυφία μπορεί να φέρει κρίση στις οικογένειες, μπορεί να φθείρει το μυαλό και την καρδιά σε σημείο που να οδηγήσει τους ανθρώπους να σκεφτούν την αυτοκτονία ως τη μόνη διέξοδο.

Η αρνητική δυναμική της τοκογλυφίας εκδηλώνεται σε διαφορετικά επίπεδα. Υπάρχει μια μορφή τοκογλυφίας που προφανώς φαίνεται να θέλει να βοηθήσει όσους αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, αλλά σύντομα αποκαλύπτεται για αυτό που είναι:

 ένα ασφυκτικό βάρος. Οι συνέπειες πληρώνονται ιδιαίτερα από εύθραυστους ανθρώπους, όπως εκείνους που είναι θύματα τζόγου. Ωστόσο, επηρεάζει και εκείνους που πρέπει να αντιμετωπίσουν δύσκολες στιγμές, όπως για παράδειγμα έκτακτη ιατρική περίθαλψη ή απρόβλεπτα έξοδα πέρα από τις δυνατότητές τους ή των οικογενειών τους. Αυτό που αρχικά παρουσιάζεται ως χείρα βοηθείας στην πραγματικότητα γίνεται, μακροπρόθεσμα, ένα μαρτύριο.

Και αυτά συμβαίνουν ακόμη και σε επίπεδο χωρών σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, τα τοκογλυφικά χρηματοπιστωτικά συστήματα μπορούν να γονατίσουν ολόκληρους λαούς. Ομοίως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε «εκείνους των οποίων οι τοκογλυφικές και άπληστες συναλλαγές οδηγούν στην πείνα και τον θάνατο των αδελφών τους στην ανθρώπινη οικογένεια» ( Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, αρ. 2269 ): οι ευθύνες τους είναι σοβαρές και τροφοδοτούν δομές άνομης αμαρτίας.

Πάπας Φραγκίσκος: Ο αποθανών δεδικαίωται πάντα;

Ως καρδινάλιος, ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο της Αργεντινής συνεργάστηκε με τον «Βρώμικο Πόλεμο» της αιματοβαμμένης δικτατορίας του Βιδέλα

Κλεάνθης Γρίβας

Ως καρδινάλιος, ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο της Αργεντινής συνεργάστηκε με τον «Βρώμικο Πόλεμο» της αιματοβαμμένης δικτατορίας του Βιδέλα (1976-1983), ενώ ως Πάπας Φραγκίσκος (2013-2025) συγκάλυψε το πολυπλόκαμο διεθνές δίκτυο της παιδεραστίας των αξιωματούχων της Καθολικής Εκκλησίας που η αποκάλυψή του από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και μετά, συντάραξε τα θεμέλια του ολοκληρωτικού μηχανισμού της.

Πατήστε πάνω στο έγγραφο για να διαβάσετε όλο το κείμενο του Κλεάνθη Γρίβα:

Οι ωμές πραγματικότητες για τον «Πάπα των φτωχών»

Η καλά οργανωμένη επιχείρηση εξωραϊσμού του Πάπα, ο ρόλος του Βατικανού και ο καθολικισμός στην παρούσα ιστορική φάση

Από Kώστας Δημητριάδης (Από το Δρόμο της Αριστεράς του Σαββάτου)

Ο θάνατος του Πάπα Φραγκίσκου την περασμένη Δευτέρα έδωσε το σύνθημα για μια ολόκληρη, καλά οργανωμένη επιχείρηση εξωραϊσμού και αγιοποίησής του από το ευρύτατο φάσμα του πολιτικού και μιντιακού συστήματος. Στο μεγαλύτερο τμήμα της Δύσης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, και βέβαια από το εγχώριο κατεστημένο με όλη τη σπουδή του υποτελούς ακολουθητισμού που το χαρακτηρίζει. Παντού η ίδια μονότονα προβαλλόμενη μέχρι κορεσμού, εικόνα ενός «Πάπα των φτωχών», που έζησε βίο λιτό, απλό και ταπεινό, που υπήρξε κοντά στον κόσμο, που στάθηκε απέναντι στις ανισότητες και πολλά άλλα συναφή σε ανάλογο τόνο και ύφος. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο δεν μπορεί κανείς να αποφύγει κάποιες συγκρίσεις. Με όλα όσα στην κυριολεξία θάβονται. Όλες εκείνες τις εκδηλώσεις μιας άγρυπνης, δοτικής και ενεργού κοινωνικής συνείδησης που εξορίζονται «αόρατες» στο περιθώριο μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν εύκολα να «εξημερωθούν». Για να μην προσθέσουμε και τη χαρακτηριστική αντίστιξη ανάμεσα στην καθημερινή ρουτίνα εξοικείωσης με τον κυνισμό, τον ατομικισμό και τον «υπολογισμό του ιδιώτη» που είναι η «κανονικότητα» του εκπεμπόμενου συστημικού «μηνύματος», και στις διατεταγμένες καμπάνιες «ανθρωπισμού» (ακόμη και η «Νταϊάνα – θλιμμένη φιλάνθρωπος πριγκίπισσα» αξιοποιήθηκε μέχρις εσχάτων πριν κάποια χρόνια) που παρεμβάλλονται για να «επικοινωνήσουν» και να εκφορτίσουν συγκινησιακά τα πλήθη που ζουν τη δυσφορία της αφάνειας και της μη εκπροσώπησης που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Το Βατικανό ρίχνει πάντοτε τη βαριά σκιά του

Ανάγκη, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της σημερινής αποδιοργανωτικής για τη διαμόρφωση κριτηρίων και προσανατολισμού, συγκυρίας, να ξεκινήσουμε απ’ αυτό. Το Βατικανό σαν μοναδικής ιδιομορφίας κρατική-πολιτική έκφραση ενός ισχυρού θρησκευτικού δόγματος –του Καθολικισμού και της οργανωμένης Καθολικής Εκκλησίας‒ δεν είναι βέβαια μια κάποια δεύτερης σημασίας δομή. Η μακραίωνη ιστορική του διαδρομή του δίνει ανάμεσα σε πολλά άλλα, σημαντικές ευχέρειες ώστε να διαμορφώνει ανάλογα με την κάθε φορά ιστορική περίοδο την κατάλληλη «εικόνα» εκπροσώπησής του στο πρόσωπο του Πάπα που επιλέγεται.

Αυτή η πλευρά είναι ουσιαστική και αξίζει να τύχει προσοχής. Όμως δεν μπορεί να μας κρύβει το βασικό. Ότι ανεξάρτητα από το πρόσωπο του Πάπα και τις λεπτομέρειες της κάθε φορά ιδιοσυστασίας του, το Βατικανό παραμένει ένα αδυσώπητο κέντρο εξουσίας. Μια σημαντική οχύρωση μέσα στο συνολικό σύστημα της δυτικής επιβολής. Η οικονομική του επιφάνεια είναι διαβόητη ‒ οι απίστευτης σκοτεινότητας επιχειρήσεις ενός τεράστιου «ιστού της αράχνης» οργανωμένου γύρω από ιδρύματα όπως η πάλαι ποτέ Banco Ambrosiano (κατέρρευσε το 1982 ως κατάληξη μιας απίστευτης αλυσίδας σκανδάλων πολύ στενών σχέσεων με τη Μαφία και το πάσης φύσεως οργανωμένο έγκλημα σε διάφορες χώρες) είναι μόνο ένα μικρό μέρος αυτών των δραστηριοτήτων.

Το «διπλωματικό γεγονός της χρονιάς» αναμένεται να είναι η κηδεία του Πάπα, αφού πάρα πολλοί είναι οι ηγέτες που θα παρευρεθούν γιατί θεωρούν ότι οι καλές σχέσεις με το Βατικανό και τον καθολικισμό είναι ζωτικής πολιτικής σημασίας. 

Μεταξύ άλλων θα είναι: ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπάιντεν, η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρ. φον ντερ Λάιεν, ο γ.γ. του ΟΗΕ, Αντ. Γκουτέρες, ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμ. Μακρόν, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Β. Ζελένσκι, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, ο πρόεδρος και η πρωθυπουργός της Ιταλίας, Σ. Ματαρέλα και Τζ. Μελόνι, ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Ισπανίας Φελίπε και Λετίθια, ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, Κ. Στάρμερ, ο πρίγκιπας Γουίλιαμ (που θα εκπροσωπήσει τον βασιλιά Κάρολο), ο πρόεδρος της Κροατίας, Ζ. Μιλάνοβιτς, ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Χριστοδουλίδης, ο καγκελάριος της Γερμανίας Όλ. Σολτς και ο πρόεδρος της χώρας Φρ. Β. Στάινμαϊερ κ.ά.

Οι πολιτικές του διασυνδέσεις είναι το ίδιο πολυδαίδαλες και εκτεταμένες, οι διασυνδέσεις του με μασονικές στοές με μεγάλη ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα της Ιταλίας (επιχείρηση Gladio, σκοτεινές υποθέσεις της Χριστιανοδημοκρατίας, δολοφονία του Ά. Μόρο και άλλα πολλά) και βεβαίως η επίσης περιβόητη «λαϊκή-κοσμική» καθολική οργάνωση Opus Dei, μασονικής έμπνευσης, με απροσδιόριστου βάθους θρυλούμενες επιρροές σε όλο τον κόσμο και με εργολαβικό ρόλο σε ανατροπές ανεπιθύμητων κυβερνήσεων και άλλα αντιδραστικά πρότζεκτ, ιδιαίτερα στη Λ. Αμερική.

Όλοι οι Πάπες των τελευταίων δεκαετιών, ανεξαρτήτως των αποχρώσεων της πολιτικής τους, υπήρξαν δηλωμένοι υποστηρικτές της Opus Dei. Ο εκλιπών Φραγκίσκος μάλιστα, όπως προκύπτει, έδειξε τη μεγαλύτερη ταύτιση μαζί της και ακόμη περισσότερο ως ο πρώτος Ιησουίτης Πάπας. (Ο Ιησουτισμός αποτελεί ο ίδιος μια εσωτερική δομή πολύ σκληρής εξουσιαστικότητας μέσα στον Καθολικισμό). Δεν είναι άλλωστε τυχαία η σύνδεση στην ευρεία κοινωνική συνείδηση των όρων «Βατικανό», «Κονκλάβιο» «Ιησουίτικοι τρόποι» με τις αδιαφανείς πολιτικές συμπεριφορές οργανωμένων εξουσιαστικών κέντρων και με σκηνικά ίντριγκας και πολιτικής συνωμοσίας.
Ο καθολικισμός μέσα στην τρέχουσα, μεταιχμιακή ιστορική φάση

Ο καθολικισμός είναι υπολογίσιμης μαζικότητας ρεύμα. Οι περιοδείες των Παπών τις τελευταίες δεκαετίες συγκέντρωσαν μεγάλα πλήθη σε κρίσιμες περιοχές του πλανήτη και ειδικότερα στην περιφέρεια (σε πολλές χώρες της Λ. Αμερικής με ισχυρές παπικές παρεμβάσεις στην πολιτικοκοινωνική τους ζωή, στις Φιλιππίνες και αλλού) αλλά και στην Πολωνία τη δεκαετία του ‘80 (ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος – Πολωνός Κ. Βοϊτίλα άφησε εποχή σε ρόλο εμβληματικού πολιτικού παράγοντα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ εκείνη την περίοδο). Η εξακολουθητική αντιδραστική στάση της εκκλησιαστικής ιεραρχίας του Καθολικισμού (ανάμεσά τους η στήριξη όλων των δικτατοριών της Λ. Αμερικής) σε συνδυασμό με την ανάδυση μεγάλων κύκλων πολιτικοκοινωνικής αμφισβήτησης της αποικιοκρατίας και της δυτικής επιβολής, αλλά και με αλλαγές στους συσχετισμούς ισχύος μέσα στα δυτικά κέντρα εξουσίας (άνοδος των Ευαγγελικών εκκλησιών των ΗΠΑ και μετατοπίσεις των μεθόδων άσκησης πολιτικής επιρροής από μέρους τους), είχαν σαν αποτέλεσμα σημαντικές υποχωρήσεις της απήχησης του Καθολικισμού και έντονα στοιχεία μιας σοβούσας κρίσης στους κόλπους του. Οι δύο τελευταίοι Πάπες –ο Γερμανός Ράτζινγκερ / Βενέδικτος XVI και ο Αργεντινός Χ. Βεργκόλιο / Φραγκίσκος I– υπήρξαν, από άλλους δρόμους ο καθένας τους, επιλογές αντιμετώπισης αυτής της κρίσης. Ο πρώτος, σημαντικός θεολόγος, κινήθηκε με πυρήνα μια «στερέωση του δόγματος» που κατεύθυνσή της υπήρξε η προσπάθεια μιας στροφής στην παραδοσιοκρατία (η κίνηση δεν υπήρξε επιφανειακή αλλά αντίστοιχη με στρατηγικούς σχεδιασμούς που σήμερα μάλιστα αποκτούν εκ νέου μεγάλη επικαιρότητα).

Μετά την πρωτοφανή σύγκρουση – κρίση ‒ αποτυχία που οδήγησε στην υποχρεωτική παραίτηση του Βενέδικτου, ο Φραγκίσκος κινήθηκε μ’ ένα διαφορετικό «ρεπερτόριο». Με στοιχεία απεύθυνσης στην περιφέρεια, στα υφιστάμενα τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, με αναφορές στα παγκόσμια οικολογικά και άλλα μεγάλης κλίμακας προβλήματα, και στα ατομικά δικαιώματα με έμφαση στις έμφυλες διαστάσεις τους, όπου θέλησε να οικοδομήσει ένα προφίλ προώθησης τολμηρών ανοιγμάτων. Το Βατικανό δεν ενεργεί απλώς σαν εφαρμοστής πολιτικών σχεδιασμών τρίτων. Μέσα στο πλαίσιο των στρατηγικών επιλογών των κυρίαρχων διεθνών κύκλων προσαρμόζεται και αναδεικνύει τις δικές του ατζέντες, και «μηνύματα». Είναι άξια προσοχής ως προς αυτό, η διαμόρφωση του «λόγου» του Φραγκίσκου σε «επικοινωνία» και «διάλογο» με τα βασικά μοτίβα της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης και της woke ατζέντας. Το ίδιο και οι σχέσεις με τον Κλίντον, τον κύκλο του Σόρος έστω και κατά το ελάχιστο εκείνο μέρος τους που είδαν το φως της δημοσιότητας. Οι εντάσεις και τα αδιέξοδα δεν υπήρξαν και λίγα. Ειδικά ως προς τις δυνατότητες συγκερασμού μιας φιλειρηνικής στάσης μέσα σ’ ένα πλαίσιο που να μην ενοχλεί επί της ουσίας την αμερικανική και την ισραηλινή-σιωνιστική ιδιαίτερα επιθετικότητα. Αλλά και τη συνύπαρξη των επιθετικών, δογματικών επιταγών της woke κουλτούρας με τις ανελαστικότητες του θρησκευτικού δόγματος.

Η γεωπολιτική του Βατικανού, η ορθόδοξη Ανατολή και στη μέση εμείς

Το Βατικανό, και ο Πάπας Φραγκίσκος υπήρξε αξιοσημείωτα ενεργητικός σ’ αυτόν τον τομέα, προωθεί, εντός του πλαισίου των ιμπεριαλιστικών εκστρατειών της Δύσης, συγκεκριμένους πολιτικοθρησκευτικούς στόχους ως προς τον Ορθόδοξο χώρο. Πρωτίστως τον ρωσικό και τις μεγάλες πολυεπίπεδες εκκλησιαστικές συγκρούσεις που διαπερνούν την Ουκρανία, διχασμένη ανάμεσα σε Ορθοδοξία και Καθολικισμό αλλά και με μεθοδευμένο σχίσμα εντός Ορθοδοξίας, αλλά και τα Βαλκάνια, τα πατριαρχεία της Μ. Ανατολής, την Ελλάδα και την Κύπρο ειδικότερα.

Ως προς αυτή τη διάσταση δεν επιτρέπονται αφέλειες. Ιδιαίτερα αυτές που συστηματικά (και με σκοπιμότητα) καλλιεργούνται από τις εγχώριες δυνάμεις της αριστεράς, που σήμερα σπεύδουν μάλιστα να πλειοδοτήσουν ως προς την εξιδανίκευση των πεπραγμένων του Φραγκίσκου: τις επισκέψεις του σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και «τις χειρονομίες του υπέρ των προσφύγων» αλλά και τα πολυεπίπεδα «βήματα προσέγγισης» με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (πάντοτε υπό αμερικανική επίνευση και με αντιρωσική αιχμή). Τίποτα το «αγαθό» δεν υπάρχει σε όλα αυτά. Μόνο προώθηση μεγάλων γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων, επαχθών και για τον ελληνικό χώρο, και σκληρό πολιτικό παίγνιο με το πρόδηλα στρατηγικότατο θέμα των χειρισμών των μεταναστευτικών ροών.

ΠΗΓΗ:https://edromos.gr/oi-omes-pragmatikotites-gia-ton-papa-ton-ftochon/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Μέγας Ιεροεξεταστής Οι τρεις πειρασμοί*

από

 Φώτης Κόντογλου

 

Α’

Πολλά, αμέτρητα, είναι όσα γραφήκανε για τον Παπισμό, αλλά λίγα είναι σαν αυτά που έγραψε για το αινιγματικό τούτο σύστημα ο πλέον βαθυστόχαστος κι’ αποκαλυπτικός Ρώσος συγγραφέας Θεόδωρος Ντοστογέφσκη. Τούτο το μοναδικό κείμενο είναι ένα κεφάλαιο μέσα στο βιβλίο του «Τ’ Αδέρφια Καραμάζωφ», κι’ αυτό το κεφάλαιο έχει για επανώγραμμα «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής». Ο Ντοστογέφσκης, μ’ όλο που είναι ένα φιλοσοφικό πνεύμα, ωστόσο στον «Μέγαν Ιεροεξεταστή» αισθάνεται και γράφει σαν Ορθόδοξος, που ξέρει καλά ποιος είναι ο αληθινός Χριστός κι’ η διδασκαλία του.

Στον «Μέγαν Ιεροεξεταστή» βάζει τον Χριστό αντιμέτωπο με τον ψεύτικο αντιπρόσωπό του στη γη, με τον Ιησουίτη Ιεροεξεταστή, το φοβερό τέρας που έκαιγε τους «αιρετικούς» στ’ όνομα του Χριστού, ένα πράγμα απίστευτο κι’ ακατανόητο. Είναι τρομερό να σκεφθή κανένας τί μπορεί να κά­νη ο διάβολος για να δυσφημήση τον Χριστό, αφού φτάνει στο σημείο να φαίνεται ο σατανάς πως είναι ο ίδιος ο Χριστός!

Σ’ αυτό το παράδοξο κείμενο του Ντοστογέφσκη, ο Ιεροεξεταστής κάνει μια μακρυά εξομολόγηση στον Χριστό, που δεν βγάζει μήτε μια λέξη από το στόμα του για να δώση απάντηση στα ερωτήματα του ιεροδικαστή, και για τούτο αποκρίνεται ο ίδιος σε όσα ερωτά. Με άλλα λόγια, όσα λέγει είναι ένας καταθλιπτικός μονόλογος που βγαίνει από το στόμα κάποιου πλάσματος που θαρρείς πως ανέβηκε από την κόλαση.

Ο Ιεροεξεταστής καταδίκασε κάποιους «αιρετικούς» σε θάνατο με τη φωτιά, κι’ αφού έγινε θανάτωση στη μεγάλη πλατεία μιας σπανιόλικης πολιτείας, γύρισε πίσω στο κελλί του, που βρισκότανε στο κτίριο του «Ιερού Δικαστηρίου», ικανοποιημένος πως έκανε το χρέος του, κατά το σύστημα που υπηρετούσε μ’ έναν φρικτόν φανατισμό. Το σύστημά του ήτανε ένας Χριστιανισμός όχι όπως τον δίδαξε ο Χριστός, αλλά παραμορφωμένος κι’ αγνώριστος ολότελα, μέχρι που να μοιάζη με θρησκεία του αντιχρίστου, κι’ αυτό έγινε για να μπορούνε οι άνθρωποι να τον δεχτούνε, επειδή εκείνα που παραγγέλνει και που ζητά ο Χριστός από τους πιστούς του είναι, κατά τη γνώμη του Ιεροεξεταστή και των ομοίων του, απόλυτα κι’ ανεφάρμοστα, υπεράνθρωπα κι’ απάνθρωπα. Δηλαδή ο Χριστιανισμός έγινε ένα σύστημα σαν τα άλλα ανθρώπινα συστήματα, μια κοσμική εξουσία που έχει στην εξουσία της τους πιστούς της, και που τους διοικεί, τους κρίνει και τους καταδικάζει όπως η πολιτική εξουσία. Από τον Χριστό κράτησε μοναχά το προσωπείο, κι’ ό,τι κάνει, λέγει πως το κάνει στ’ όνομα του Χριστού, ενώ το κάνει στ’ όνομα του σατανά. Για τούτο ο Ιεροεξεταστής ολοένα αναφέρει τον διάβολο με σεβασμό, και τον ονομάζει «Αυτός», «το Μέγα και Σοφό Πνεύμα», «το Σοφό και ισχυρό Πνεύμα».

Ο Πάπας προειδοποιεί ότι η «ακύρωση του πολιτισμού» είναι «ιδεολογικός αποικισμός»

Να δημοσιεύσουμε και μια δήλωση του Πάπα με θετικό πρόσημο!

Η ανάρτηση είναι σε μετάφραση της google από https://www.rt.com/news/545611-pope-francis-cancel-culture/

Ο Πάπας προειδοποιεί ότι η «ακύρωση του πολιτισμού» είναι «ιδεολογικός αποικισμός»

Ο Πάπας χρησιμοποίησε την ετήσια ομιλία του στο Διπλωματικό Σώμα του Βατικανού για να εκφράσει ανησυχίες για την άνοδο της «κουλτούρας ακύρωσης».

Ο Πάπας Φραγκίσκος ηγείται της Λειτουργίας για τον Πανηγυρικό της Θεοτόκου στην Πόλη του Βατικανού, Βατικανό. © Galaska / Πισίνα του Βατικανού / Getty Images

Ο Πάπας καταδίκασε την «κουλτούρα ακύρωσης» επειδή «εισέβαλε σε πολλούς κύκλους και δημόσιους θεσμούς» και προειδοποίησε ότι η πολιτική ορθότητα κινδυνεύει να διαβρώσει «κάθε αίσθηση ταυτότητας», σε μια ομιλία του σε διπλωμάτες που εδρεύουν στο Βατικανό.

Μιλώντας τη Δευτέρα, ο επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας κατακεραύνωσε τη « μονοδρομική σκέψη» στην οποία τα άτομα εκφράζουν μια «νοοτροπία που απορρίπτει τα φυσικά θεμέλια της ανθρωπότητας». 

Προειδοποιώντας ότι αυτό κινδυνεύει να διαβρώσει «τις πολιτιστικές ρίζες που αποτελούν την ταυτότητα πολλών ανθρώπων», ο ποντίφικας χαρακτήρισε στη συνέχεια την «κουλτούρα ακύρωσης» μια «μορφή ιδεολογικής αποικισμού» που θα μπορούσε να βλάψει την «ελευθερία της έκφρασης».

Ο θρησκευτικός ηγέτης εξέφρασε επίσης ανησυχίες ότι οι άνθρωποι αφαιρούσαν την ταυτότητα «υπό το πρόσχημα της υπεράσπισης της διαφορετικότητας».

Διαβάστε περισσότερα

 Ο Πάπας πρέπει να απολύσει όσους επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά

«Η διπλωματία καλείται να είναι πραγματικά περιεκτική, να μην ακυρώνει αλλά να εκτιμά τις διαφορές και τις ευαισθησίες που έχουν σημαδέψει ιστορικά διάφορους λαούς» , πρόσθεσε.

Ενώ ο Πάπας δεν ανέφερε συγκεκριμένα παραδείγματα κουλτούρας ακύρωσης, δήλωσε ότι τα ιστορικά γεγονότα δεν πρέπει να αρνούνται, να ξαναγραφτούν ή να υπαγορεύονται από τα σημερινά πρότυπα. 

Η παπική ομιλία έρχεται λίγο περισσότερο από ένα μήνα αφότου ο υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού καταδίκασε μια δήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που αποθάρρυνε το προσωπικό της να χρησιμοποιήσει τη λέξη «Χριστούγεννα».

Μιλώντας στο Vatican News, ο καρδινάλιος Pietro Parolin ισχυρίστηκε ότι η οδηγία έρχεται «έναντι της πραγματικότητας» επιδιώκοντας να ελαχιστοποιήσει τη χριστιανική κληρονομιά της Ευρώπης, ισχυριζόμενος ότι ακύρωσε τις «ρίζες μας» και αγνόησε τις «χριστιανικές γιορτές» και τη «χριστιανική διάσταση» της περιοχής .

Φώτης Κόντογλου πριν μισό αιώνα: Καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας».

Ρεσ. Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο, γραμμένο πριν από μισό αιώνα.

 

 

 Ο Φώτης Κόντογλου πριν από μισό αιώνα

Κείμενο του Ορθοδόξου συγγραφέως και ομολογητού Φώτη Κόντογλου. Αν και γραμμένο μισόν αιώνα πριν και αναφέρεται στα τότε γεγονότα, όμως είναι άκρως και δραματικά ΕΠΙΚΑΙΡΟ. Ίσως διότι πάντοτε η προδοσία θα είναι το ίδιο δαιμονική ενώ η Ομολογία το ίδιο Θεοδίδακτη.

Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τους παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί στ' αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία.

Οι δεσποτάδες πού είπα πως τους έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τους Λατίνους, λένε πως το κάνουμε από «αγάπη». Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ροσόλια της «αγάπης», που την κάναμε ρεζίλι. Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος γιά αγάπη. Ο,τι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει.

Τώρα, στα καλά καθούμενα, τους ρασοφόρους μας στην Πόλη, τους έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τους Ιταλιάνους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι και δεν γυρίζουνε να τους δούνε αυτούς τους «εν Χριστώ αδελφούς», που όσα τους κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τους τάκανε μήτε Τούρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωμαχετάνος. Ίσως κι οι δικοί μας να κάνουν από παρεξηγημένη καλοσύνη.

Ο ΠΑΠΑΣ ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Του Δημήτρη Γκάζη από το "Δρόμο της Αριστεράς"

Ο Πάπας Φραγκίσκος αναδεικνύεται σε έναν από τους σούπερ σταρ της ανθρωπιστικής ελίτ. Μιλάει για την κλιματική κρίση προωθώντας τη συλλογική ενοχή και λ βγάζοντας λάδι τις μεγάλες πολυεθνικές. Μιλάει για την ανισότητα στον τρίτο κόσμο την ίδια στιγμή που το Βατικανό αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της σύγχρονης αποικιοκρατίας. Μιλά για την εξάλειψη της βίας τη στιγμή που συγκαλύπτει τα σεξουαλικά σκάνδαλα της Καθολικής Εκκλησίας. Μιλά για τους πρόσφυγες κλείνοντας τα μάτια στους πολέμους που τους γεννούν, τα δουλεμπορικά δίκτυα που τους εκμεταλλεύονται και τα κράτη που τους εργαλειοποιούν.

Στα μάτια των καθ' ημάς "προοδευτικών" ο Πάπας φαίνεται ως ο νέος συμπαραστάτης των αγώνων τους. Βλέπουν τον εκπρόσωπο της Καθολικής Εκκλησίας να γίνεται μεγάφωνο των ιδεών τους. Στην πράξη των ιδεών εκείνων που προωθεί ταυτόχρονα και το πιο επιθετικό κομμάτι των ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Η εν λόγω προοδευτική ατζέντα, κατ' όνομα για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των αδυνάτων, γίνεται στα χέρια των ελίτ εργαλείο βίαιου μετασχηματισμού των κοινωνιών.

Οι εγχώριοι "προοδευτικοί" θαμπώνονται από το άστρο του Πάπα την ίδια στιγμή που ζητούν την κεφαλή επί πίνακι κι όποιου τολμήσει να αναφερθεί στο ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας στην χώρα μας.

Ξεχνούν τόσο το διαχρονικό ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας όσο και τα σημερινά της έργα που προσπαθεί να κρύψει πίσω από τόνους δακρύων και ηθικολογίας. Παραβλέπουν πως ο Παπισμός αποτέλεσε στους αιώνες βασική πηγή σκοταδισμού, βρίσκοντας σήμερα το φως το αληθινό στο παγκοσμιοποιητικά ιδεολογήματα.

Τα παραπάνω προφανώς δεν γίνονται με το αζημίωτο. Από τη μία προσφέρουν σε ορισμένους από τους φορείς οφέλη ιδεολογικής νομιμοποίησης και τη συνεπακόλουθη πρόσβαση στα σαλόνια της πολιτικής και πολιτιστικής ελίτ. Από την άλλη έχουν και πιο απτά οφέλη, αφού το Βατικανό, πέρα από τα λόγια, προσφέρει και μία σειρά χρηματοδοτήσεις σε δίκτυα ΜΚΟ και άλλων οργανώσεων που προωθούν την εν λόγω "ανθρωπιστική" ατζέντα. Και πιο ειδικά για τη χώρα μας, όπου το μεταναστευτικό έχει μετατραπεί σε επικερδή μπίζνα για ορισμένους "προοδευτικούς".

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΥΠΕΡΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗ

ΥΠΕΡΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗ

του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Το σχετικό ενοχικό σύνδρομο είναι γνωστό από την ψυχολογία και αφορά τους πάντες. Από τον απλό χριστιανό που οι αμαρτίες του τον κάνουν συχνά να υιοθετεί ακραίες ευσεβιστικές θέσεις ως τον αριστερό πολιτικό που επειδή ξέχασε την ταξική πάλη το έριξε στον δικαιωματισμό και από τον εκμεταλλευτή αστό που επιδίδεται στην φιλανθρωπία ως τον ιησουίτη πάπα που για να ξεχαστούν π.χ. η επονείδιστη στάση του κατά την διάρκεια της δικτατορίας της Αργεντινής ή οι αναρίθμητες παιδεραστικές αθλιότητες της "εκκλησίας" του, αναπτύσσει μία συγκινητική ομολογουμένως ρητορική για τους αδικημένους αυτού του κόσμου. 

Δεν ξέρω ποια θα ήταν η στάση της Ελβετικής Φρουράς του Βατικανού αν μερικές χιλιάδες απόκληρων μεταναστών κατασκήνωναν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου. Ούτε θέλω να μπω στην άχαρη συζήτηση για τις τράπεζες, την ιστορία και την περιουσία της "Εταιρείας του Ιησού" (το επίσημο όνομα του τάγματος).

 Η γλωσσική ευφυΐα έχει αποφανθεί με την δημιουργία του όρου ιησουίτης. Θυμάμαι ωστόσο εκείνο τον καλό νεαρό του Ευαγγελίου που τηρούσε όλες τις εντολές αλλά ρώτησε τι μένει για να κληρονομήσει την βασιλεία των ουρανών και θυμάμαι επίσης την απογοήτευσή του όταν ο Ιησούς του απάντησε πως αυτό που μένει είναι να μοιράσει την περιουσία του στους φτωχούς. Για τούτο και παραμένω καχύποπτος όταν βλέπω Ιησουίτες φιλάνθρωπους να παίζουν πολιτικά παιχνίδια και να χαϊδεύουν τους δυστυχείς ξεριζωμένους στους οποίους βλέπουν την αύξηση του ποιμνίου τους και την κατασίγαση των ενοχών τους. Διότι είναι μάλλον δύσκολο να στηρίξουν τους αγώνες των Λαών για ειρήνη και προκοπή στις Ελεύθερες Πατρίδες τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό που γεννάει απόκληρους και πρόσφυγες...

ΠΗΓΗ:Kostas Hatziantoniou

Μίκης Θεοδωράκης: Ο Πάπας, οι θηρευτές και τα θηράματα

Παρακολουθώ σε απ’ ευθείας μετάδοση την επίσκεψη του Πάπα, του Θρησκευτικού Ηγέτη της πλειοψηφίας των Λαών της Ευρώπης στη Λέσβο, όπου έφτασαν από τις ακτές της Τουρκίας δεκάδες χιλιάδες θύματα του πολέμου στη Συρία αλλά και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής αψηφώντας τον θάνατο και αφήνοντας πίσω τους δεκάδες πνιγμένους, κυρίως μικρά παιδιά.

Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτή την μεγάλη τραγωδία που βιώνουν σήμερα εκατομμύρια αθώοι συνάνθρωποί μας;

Είναι ο Μαύρος Θάνατος που εξάγουν οι ΗΠΑ και τα κράτη της Ευρώπης που διαθέτουν πολεμικές βιομηχανίες. Πόσες χιλιάδες σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία και λοιπές υποδομές γκρεμίστηκαν, πόσα εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν και πόσα εκατομμύρια ξεριζώθηκαν από τις χώρες τους και αναγκάσθηκαν να αναζητήσουν κάποιο ξένο καταφύγιο εξαιτίας των όπλων που κατασκευάσθηκαν από χέρια Ευρωπαίων και Αμερικανών…

Ιδού το μεγαλείο, το μέγα έγκλημα της εποχής μας με τους σύγχρονους θύτες – θηρευτές από τη μια πλευρά και τα θύματα – θηράματά τους από την άλλη. Το μέγα έγκλημα που μεταβάλλει την εποχή μας σε Ζούγκλα και η απροσμέτρητη υποκρισία των πολιτισμένων, υποτίθεται, Λαών της Ευρώπης που περιφράσσουν τις χώρες τους με συρματόπλεγμα, όπως έκαναν οι Ναζί με τα αμέτρητα Άουσβιτς, Νταχάου και Μαουτχάουζεν. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά οι θύτες είναι μέσα και τα θύματα απ’ έξω.

Με άλλα λόγια, οι δυνατοί τους σκοτώνουν και τους ξεριζώνουν για να πλουτίσουν και οι αδύναμοι, δηλαδή τα θύματά τους, εγκαταλείπονται στην κακή τους μοίρα, στην πείνα, στο κρύο και στις αρρώστιες που πάνω τους κτίζουν οι δυνατοί την δική τους ευτυχία.

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

#ΒΑΤΙΚΑΝΟ: ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ ΤΑ ΜΥΣΤΉΡΙΑ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ...ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΕΣ, ΡΟΜΠΟΤ ΚΑΙ ΣΟΥΜΕΡΙΑΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ!!!

Γενική κατακραυγή από τους ίδιους τους πιστούς της #Καθολικής #Εκκλησίας, πολλές αντιδράσεις και συζητήσεις διεθνώς έχει προκαλέσει η φετινή ΦΑΤΝΗ του Βατικανού που τοποθετήθηκε πανηγυρικά την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου στην πλατεία του Αγίου Πέτρου.

Σόκαρε από την πρώτη στιγμή η εξωφρενική εμφάνιση της σκηνής

της γέννησης επηρεασμένη από  Σουμεριακές & Αιγυπτιακές μορφές

θρησκευτικής τέχνης και πρότυπα από διαστημική λογοτεχνία...

Το Βατικανό και ο ίδιος ο #πάπας #Φραγκίσκος, στον καθιερωμένο λόγο του το Σάββατο 12/12, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν τις τεράστιες κεραμικές φιγούρες λέγοντας ότι "είναι συνηθισμένο να

βάζουμε συμβολικές φιγούρες που δεν συνδέονται με την γέννηση"... κάθε χρόνο στη φάτνη (?)... Και θέλοντας μάλλον να μιλήσουν για τους παράξενους αστροναύτες" της φάτνης λένε χαρακτηριστικά:

"...στο νέο κόσμο που εγκαινιάστηκε από τον Χριστό υπάρχει χώρος... για όλα τα πλάσματα του Θεού" (sic)

(Ακόμα και για στρατιώτες από τον Πόλεμο των Άστρων με διαβολικά κέρατα στο κράνος τους;;;)
Και φυσικά όλες αυτές οι κενού περιεχομένου "πατερολογίες" δεν
πείθουν κανένα που ήδη αισθάνεται ότι τίποτα δεν είναι φυσιολογικό στις μέρες της "πανδημικής" ΜΕΓΆΛΗΣ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ!

Η ιστορικός της τέχνης #Elisabeth #Lev, που ζει πάνω από 20 χρόνια στη Ρώμη εκτίμησε ότι η βασική πρόθεση του Βατικανού πίσω από αυτή την φάτνη είναι, μέσα από τις φιγούρες που παραπέμπουν στο διάστημα, να προβάλλει την ιδέα του ευαγγελίου πέρα από τον δικό μας πλανήτη!!!

ΠΟΝΕΜΕΝΟΣ Ο ΠΑΠΑΣ ΜΕ ΤΟΝ "ΑΓΓΕΛΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ"

Μας θυμίζει σε ανάρτηση του ο Ιμπραχέμ Μουσλίμ, Κούρδος φίλος, αγωνιστής, επικεφαλής του PYD στην Ελλάδα, τη σχέση του πονεμένου Πάπα με τον Ερντογάν:

Ο Πάπας του Βατικανού και το μετάλλιο "Ειρήνη" που έδωσε στον Ερντογάν

Ο "Πάπας Φραγκίσκος", δέχτηκε το 2018 τον Ερντογάν στο Βατικανό και του απένειμε το μετάλλιο του "Άγγελου της Ειρήνης"!

Θυμίζουμε ότι εκείνη την εποχή ήταν στο αποκορύφωμά του ο γενοκτόνος πόλεμος του τουρκικού στρατού στη συριακή κουρδική περιοχή του Αφριν.

Η τουρκική εισβολή στη στη Συριακή Καρδουχία σκότωσε τα παιδιά της, εκτοπίζοντας τον λαό της, κατεδαφίζοντας ναούς, τα τζαμιά και ακόμη και τη μοναδική εκκλησία στο Αφρίν.

Και τώρα...

Να θυμηθούμε: 

Το μετάλλιο του «Άγγελου της Ειρήνης» απένειμε στον Ερντογάν ο Πάπας Φραγκίσκος. Αλλά γιατί;

Πενήντα λεπτά διήρκεσε σήμερα, Δευτέρα, η συνάντηση του πάπα Φραγκίσκου με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην βιβλιοθήκη του Βατικανού. Τον τούρκο πρόεδρο συνόδευαν, μεταξύ άλλων, η σύζυγός του Εμινέ, η κόρη του Έσρα, και πέντε υπουργοί της τουρκικής κυβέρνησης.

Στο τέλος της συνομιλίας τους, ο Φραγκίσκος δώρισε στον Ερντογάν μετάλλιο με «τον ’Αγγελο της ειρήνης». «Είναι το σύμβολο ενός κόσμου που βασίζεται στην ειρήνη και στην δικαιοσύνη. Είναι ο άγγελος της ειρήνης που στραγγαλίζει τον δαίμονα του πολέμου», είπε χαρακτηριστικά ο ποντίφικας.

Βέβαια, ουδείς μάλλον μπορεί να ερμηνεύσει τον λόγο που επιλέχθηκε το συγκεκριμένο μετάλλιο δεδομένου του πολιτικού βίου του κ.Ερντογάν και την διεθνή κατακραυγή για την ωμή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα του, τις φυλακές που έχουν γεμίσεις ασφυκτικέ με δήθεν αντιφρονούντες, την αντιμετώπιση της κουρδικής μειονότητας με τανκ και βομβαρδισμούς, την στάση του στο προσφυγικό και τελευταία την εισβολή στη Συρία...

Παράλληλα, ο πάπας δώρισε στον τούρκο πρόεδρο και ένα έργο χαρακτικής που απεικονίζει την βασιλική εκκλησία του Αγίου Πέτρου, όπως ήταν το 1600, το μήνυμά του για την φετινή ημέρα της ειρήνης και την εγκύκλιό του για την προστασία του περιβάλλοντος.

Εκκλησία στη Δύση και ο Παπισμός

Κείμενο: Παύλος Καρολίδης

Η ιστορία του Καρόλου και του πατρός αυτού Πιπίνου μαρτυρεί οπόσην δύναμιν ηθικήν είχε προσλάβει κατά τους χρόνους, ών αφηγούμεθα την ιστορίαν, η Εκκλησία της Ρώμης και ο επίσκοπος αυτής ή, ως ελέγετο κοινώς, ο Πάπας. Και εν αρχαιοτέροις χρόνοις, από του Β’ και Γ’ αιώνος μ. Χ., οι επίσκοποι Ρώμης ως αρχιερείς της κοσμοκρατείρας πόλεως και ως διάδοχοι του κορυφαίου των Αποστόλων Πέτρου, χρηματίσαντος, κατά τινα παράδοσιν, πρώτου επισκόπου Ρώμης, ηξίουν υπέρ εαυτών πρωτείον τι και ενίοτε υπερτάτην εν τη όλη Εκκλησία αρχήν. Αλλ’ αι Εκκλησίαι της Ελληνικής Ανατολής, εν η υπήρχον Εκκλησίαι υπό Αποστόλων ιδρυμέναι και άλλως περιφανείς γενόμεναι ένεκα των διαλαμψάντων εν αυταίς πατέρων, ουδεμίαν ουδέποτε άλλην ανεγνώριζον τω επισκόπω Ρώμης υπεροχήν ή απλούν τι πρεσβείον τιμής ως επισκόπω της πρωτευούσης εν τω κράτει πόλεως και διαδόχω του Πέτρου, και τούτου μόνον κατά το πρεσβείον της τιμής διακρινομένου από των άλλων Αποστόλων. Εθεώρουν δε τον Επίσκοπον Ρώμης πρώτον εν ίσοις (primus inter pares) και κατεπολέμουν ανέκαθεν πάσαν αξίωσιν του επισκόπου τούτου περί οιασδήποτε άλλης υπεροχής και κυριαρχίας εν τη Εκκλησία. Αλλ’ εν τη Δύσει, ένθα ουδεμία μεν, πλην της Ρώμης, υπήρχεν εκκλησία Αποστολική, ολίγιστα δε, εκτός της Ρώμης, κέντρα εκκλησιαστικά περίλαμπρα, η Εκκλησία της Ρώμης ήδη κατά τους αρχαιοτέρους χρόνους μεγάλης απέλαυε τιμής, ο δ’ επίσκοπος αυτής εθεωρείτο αρχηγός της Εκκλησίας. Μόνον αι εκκλησίαι της Αφρικής, ιδίως της Καρχηδόνος και της Ιππώνος(ής επίσκοπος ην ο Άγιος Αυγουστίνος κατά τον 5 αιώνα) αι αναδείξασαι επιφανεστάτους πατέρας της Εκκλησίας, ήσαν εν τη Δύσει αντίρροποι της δυνάμεως της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Αλλά και αύται κατά την επιδρομήν των Βανδήλων υπετάγησαν εις την Εκκλησίαν της Ρώμης διά του πάπα Λέοντος Α’.

Ο Άγιος Βονιφάτιος (Saint Boniface, 675 – 5 Ιουνίου 754) ήταν Αγγλοσάξονας ιεραπόστολος, ηγετική προσωπικότητα της αγγλοσαξονικής αποστολής στα γερμανικά τμήματα της Φραγκικής αυτοκρατορίας κατά τον 8ο αιώνα. Εγκαθίδρυσε τις πρώτες οργανωμένες χριστιανικές κοινότητες σε πολλά μέρη της Γερμανίας. Είναι ο άγιος προστάτης της Γερμανίας και αποκαλείται «Απόστολος των Γερμανών».

Πολιτική Θεολογία: ο Ρωμαιοκαθολικός Μεσαίωνας

Εκτύπωση PDF

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η δύναμη της Εκκλησίας της Ρώμης μεσουρανεί.  Διαμορφώνεται από τις πολιτικές αναγκαιότητες των σκοτεινών χρόνων και πλάθει με τη σειρά της τις βάσεις της σύγχρονης Δύσης, την οποία εκπολιτίζει αλλά ταυτοχρόνως κρατά όμηρο.

Παποσύνη και βάρβαροι

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος αφήσαμε τη δυτική χριστιανοσύνη να παρηγορείται από τον Άγιο Αυγουστίνο για το χάος και την καταστροφή που άφησε πίσω της η κατάλυση του ρωμαϊκού κόσμου.  Η κατάσταση για την Εκκλησία είναι δύσκολη.  Οι νέοι δυνάστες είναι παγανιστές ή αιρετικοί οπαδοί του Αρείου.  Σε σχέση με την Ανατολή και ήδη πριν την βαρβαρική κατάκτηση, το δυτικό τμήμα ήταν πτωχότερο, με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, λιγότερη θεολογική δραστηριότητα και ασθενή μοναχισμό.  Στους ώμους του πάπα της Ρώμης, αναγνωρισμένου «προέδρου» της κοινωνίας των ορθοδόξων Εκκλησιών [1], πέφτει το τιτάνιο έργο να ανασυγκροτηθεί σχεδόν εκ του μηδενός μία νέα χριστιανοσύνη και μία νέα Ευρώπη.  Η πρόοδος είναι αργή.  Ιεραπόστολοι όπως ο Βονιφάτιος και ο Πατρίκιος αρχίζουν να εκτοπίζουν τα είδωλα και τους αρχαίους θεούς, ενώ ασκητές όπως ο Βενέδικτος δημιουργούν μοναστικές κοινότητες που θα γίνουν τα κέντρα της πνευματικής αναγέννησης της Δύσης.  Σταδιακά ο παγανισμός φθίνει και ο Αρειανισμός ανατρέπεται.  Οι Φράγκοι, οι Βησιγότθοι, οι Κέλτες και οι Αγγλοσάξωνες βαπτίζονται.  Επισκοπές και αβαεία ιδρύονται στη Γαλατία, τη Βρετανία και αλλού.  Η διοικητική δομή των νέων κρατών (περισσότερο προσωπικών ιδιοκτησιών ηγεμόνων, πολεμάρχων και τοπαρχών) είναι ανύπαρκτη και έτσι η Εκκλησία αναλαμβάνει το σύνολο της εκπαίδευσης, της κοινωνικής πρόνοιας, φιλανθρωπίας, ακόμη και υπηρεσιών όπως ο επισιτισμός και η ύδρευση.  Καθώς είναι οι μόνοι που γνωρίζουν γράμματα, κληρικοί διορίζονται σε καίριες θέσεις της βαρβαρικής υπαλληλίας και διακυβέρνησης.

Ποιος είναι ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, σήμερα πάπας Φραγκίσκος; Οι Μανάδες των δολοφονημένων στην Αργεντινή, μας το θυμίζουν!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

http://nikosklitsikas.gr/

"διάβαζαν ευχές όταν πετούσαν τα πτώματα των

παιδιών μας στο ποτάμι ή τους...

βασάνιζαν"

Να που ήρθε στη Λέσβο ο κύριος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και ως χρυσόψαρα μας ταΐζουν τα ΜΜΕ για τον καλοκάγαθο, φιλάνθρωπο, ευσεβή, φίλο της Ελλάδας... φίλο των προσφύγων-μεταναστών... "προοδευτικό" πάπα Φραγκίσκο!

Κι όμως, σήμερα κανείς τους δεν είχε το σθένος να μιλήσει την αλήθεια και παίχτηκε ένα "επικοινωνιακό" θέατρο, χωρίς ίχνος ντροπής.

Ο κύριος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, δεν ζήτησε συγνώμη για τη συγκάλυψη της Γενοκτονίας του λαού της Συρίας...

Οι κ.κ. Βαρθολομαίος και Ιερώνυμος, δεν  ζήτησαν συγνώμη για τη συγκάλυψη της Γενοκτονίας του λαού της Συρίας... και κυρίως για το ότι επί πέντε (5) ολόκληρα χρόνια ιμπεριαλιστικής επίθεσης στη Συρία, δεν βρήκαν ευκαιρία, δεν τόλμησαν να πουν δυο λόγια συμπάθειας και συμπαράστασης -έστω υποκριτικά- για τους περισσότερους από 2.000.000 εκατομμύρια Ελληνορθόδοξους της Συρίας και το Πατριαρχείο Αντιοχείας που φυλάει Θερμοπύλες.

Ο κ. Τσίπρας, δεν ζήτησε συγνώμη για τη συγκάλυψη της Γενοκτονίας του λαού της Συρίας, για την εγκατάλειψη των ιστορικών μνημείων και ανυπολόγιστης αξίας αρχαίων κειμένων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς (κλασικής Ελλάδας) και κειμηλίων, στα Ελληνορθόδοξα Μοναστήρια κι εκκλησίες της Συρίας (ας μην ενδιαφερόταν για τους Ελληνορθόδοξους), αλλά κυρίως γιατί κι η δική του κυβέρνηση της "πρώτη φορά αριστερά"... συνεχίζει δολοφονικό εμπάργκο εναντίον του λαού της Συρίας, αλλά και παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τη φίλη Συρία.

Δικαίως ή αδίκως αναρωτιόμαστε: Γιατί η Ελλάδα συνεχίζει το φονικό εμπάργκο εναντίον του λαού της Συρίας, υποστηρίζοντας τους "εξεγερμένους";

To Filioque και το «παπικό Πρωτείο» ως παράδοξη εκκλησιολογία…

To Filioque και το «παπικό Πρωτείο» ως παράδοξη εκκλησιολογία…

Του  Κωνσταντίνου Κόττη*

Η εκ του Πατρός εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, δογματίστηκε στην Β΄ εν Κωνσταντινουπόλει Οικουμενική Σύνοδο του 381, παράλληλα με τους όρους «Άγιον» (δηλ. Απλό θεολογικά και καθαγιάζον με την ύψιστη αρχαιοελληνική  έννοια του όρου), «Κύριο (όχι υποτελές, όχι απρόσωπη θεία δύναμη) και «ζωοποιόν». Εκεί για πρώτη φορά, καταγράφθηκε συνοδικά, η βιβλική μαρτυρία της υπό του Πατρός εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος (Κατά Ιωάννη 15:26).

Το ρήμα «ἐκπορεύομαι» στην αρχαιοελληνική, δήλωνε πως κάποιος εξάγεται υπό τινός (π.χ. Ευριπίδης Φοίνισσαι, 1068). Αντίστοιχα ενδιαφέρον παρουσιάζουν βιβλικά χωρία, όπου συναντάται με την σημασία της μαρτυρίας (π.χ. Ψαλμοί, 40:7). Τόσο ο Υιός, όσο και το Πνεύμα, έχουν ένα μόνο και κοινό αίτιο τον Πατέρα (Μέγας Φώτιος, Λόγος περί της του Αγίου Πνεύματος Μυσταγωγίας, PG 102, 281C). Ο μεν Υιός γεννάται και γι΄αυτό ονομάζεται «Υιός», το δε Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται, έχει δηλαδή διαφορετικό τρόπο ύπαρξης. Αγνοούμε, ωστόσο, για αμφότερους τους τρόπους, περισσότερα στοιχεία (Ιωάννης Δαμασκηνός, Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως, PG 94, 817C-820Α).

Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ, ALEA JACTA EST

απο: olympiada 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Φαίνεται πως τα ψέματα τελειώνουν για όσους είχαν ακόμα την ελπίδα ότι θα αποφεύγονταν το μοιραίο, για όσους ακόμα έλπιζαν πως θα συνεχίσουν να τηρούνται οι Ιεροί Κανόνες, για όσους ακόμα έτρεφαν την προσδοκία πως η Ορθοδοξία θα παραμείνει Ορθοδοξία, όπως παρέμεινε επί τόσους αιώνες. Ενώ η χώρα αυτή υποφέρει τραυματισμένη από τα μαρτύρια της ξένης μνημονικιακής κατοχής, ενώ ο εκκλησιασμός διώκεται με κάθε μέσο, ο προκαθήμενος της Κωνσταντινούπολης έχει πάρει την οριστική του απόφαση.

Βαρθολομαίος: «H επανένωση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας συνιστά καθήκον της εποχής μας». Χωρίς πλέον κανένα δισταγμό, χωρίς πλέον κανένα πρόσχημα, χωρίς καμία αμφιβολία, σε μια σημαντική συνέντευξη σε αυστριακή εφημερίδα ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως, «η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας, και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας», ενώ, όπως παρατηρεί, «ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων» (;;;).