Ελεύθερες στην αιχμαλωσία.

Σύνδεσμος παρακολούθησης:
https://new.diavlos.grnet.gr/el/room/5062/event/6858

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΔΜΗΕ/ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΙΩΡΟΣ
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ
Έχουν σημασία σήμερα, που ακούμε Τουρκοκύπριους πολιτικούς, όπως ο Τατάρ και ο Ερχιουρμάν, να επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι είναι ιδρυτικοί εταίροι αυτού του κράτους και θέλουν το μερίδιο τους. Όπως τα γράφαμε και χθες. Αλλά, σήμερα επί τη επετείω, ας τα θυμηθούμε καλύτερα.
Το πρώτο είναι το εξής: Η Συμφωνία της Ζυρίχης υπογράφτηκε 11 Φεβρουαρίου 1959. Το τουρκικό πλοιάριο Ντενίζ πιάστηκε να κουβαλά όπλα από την Τουρκία στις 18 Οκτωβρίου 1959. Δηλαδή, εννιά μήνες μετά τη συμφωνία. Αποκαλύφθηκε τότε ότι οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία προετοιμάζονταν για όσα ακολούθησαν. Αφού υπέγραψαν τη συμφωνία! Αφού τους αναγνωρίστηκε καθεστώς εταίρου πολύ μεγαλύτερο από το ποσοστό πληθυσμού και εδάφους, και πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ανέμεναν.
Το δεύτερο είναι οι προσπάθειες για τη δημιουργία του κυπριακού στρατού. Το Σύνταγμα προνοούσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει στρατό αποτελούμενο από 2.000 άντρες. 60% Ελληνοκύπριοι και 40% Τουρκοκύπριοι. Υπουργός Άμυνας Τουρκοκύπριος. Όταν άρχισε η προετοιμασία, ο υπουργός Άμυνας απαιτούσε όπως οι λόχοι να είναι χωρισμένοι με φυλετικά κριτήρια.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά υποστήριζε ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε κάθε επίπεδο. Πήρε απόφαση το Υπουργικό Συμβούλιο για δημιουργία μεικτού στρατού, να μην είναι δηλαδή λόχοι αμιγώς Ελληνοκυπρίων και λόχοι αμιγώς Τουρκοκυπρίων, όπως ήθελε ο υπουργός Άμυνας. Τον Οκτώβριο του 1961 ο αντιπρόεδρος Κουτσούκ άσκησε βέτο σε αυτή την απόφαση κι έτσι χάθηκε η ευκαιρία να γίνει ένα πολύ μεγάλο βήμα για πραγματική συνύπαρξη, συνένωση του λαού.


