ΤΟ ΤΡΕΝΑΚΙ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Έτσι είναι,αν έτσι νομίζετε...

Το 1960 στην  Αλ-Αμπασία της Αιγύπτου συνέβη ένα απίθανο κωμικοτραγικό περιστατικό: από το φρενοκομείο της πόλης δραπέτευσαν 243 τρόφιμοι. 

Ήταν νύχτα, οι φύλακες δεν αγρυπνούσαν ιδιαίτερα και η πύλη για κάποιον άγνωστο λόγο είχε μείνει ανοιχτή. 

Οι 243 μπορεί να ήταν με "χαρτί", αλλά χαζοί δεν ήταν, και μόλις συνειδητοποίησαν την προοπτική της απροσδόκητης ελευθερίας, την έκαναν από το φρενοκομείο με ελαφριά πηδηματάκια. 

Όταν οι φύλακες το πήραν χαμπάρι, σήμαναν συναγερμό κι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι σε όλη την πόλη να μαζέψουν τους δραπέτες, αλλά πού τέτοια τύχη; 

Τότε ο διευθυντής του ιδρύματος κάλεσε τον γιατρό Τζαμάλ και του είπε να κόψει το κεφάλι του, αλλά να φέρει πίσω τους 243. 

Ο δρ. Τζαμάλ ήταν άνθρωπος έξυπνος, ήξερε τον "λαό" του, οπότε δεν άργησε να βρει μια πρωτότυπη λύση στο πρόβλημα: 

Το τελευταίο χειροκρότημα

Η Φλώρα είναι πόρνη. Εδώ και μερικά χρόνια κάνει τη δουλειά αυτή για να ζήσει τα δύο της παιδιά. Ξεκίνησε όταν ο άνδρας της την παράτησε για κάποια τραγουδίστρια. Μην έχοντας άλλο τρόπο να επιβιώσει, αποφάσισε να βγει στο δρόμο. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, όμως με τον καιρό έγινε μια ρουτίνα. Δεν την ένοιαζε πια εάν ο πελάτης είναι νέος ή γέρος, κίτρινος ή μαύρος. Σημασία είχε να πληρώνουν. 

Ένα σούρουπο στην πιάτσα την πλησίασε ένας ηλικιωμένος άνδρας. Από την αρχή φαινότανε ότι δεν είναι συνηθισμένος με το πεζοδρόμιο. Ήταν ντροπαλός και ιδιαίτερα νευρικός. Η Φλώρα τον αναμέτρησε με το βλέμμα. «Τι γυρεύει αυτός ο καθωσπρέπει γέρος στα μέρη μας;» Αναρωτήθηκε.

 

Ο άνδρας ήταν ιδιαίτερα ευγενικός. Της μίλησε λες και απευθυνότανε σε κυρία.

-Καλησπέρα σας κυρία, της είπε χαμηλόφωνα. Έμοιαζε σχεδόν φοβισμένος. Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με συνοδέψετε για μία περίπου ώρα; 

Η Φλώρα ξέχασε πότε την αποκάλεσαν για τελευταία φορά «κυρία» και της μίλησαν στον πληθυντικό. Φαντάσθηκε ότι είναι κάποιος ιδιαίτερα βιτζιόζος πελάτης. Είχε συνηθίσει στις ιδιαίτερες επιθυμίες. 

- Θέλετε να έλθετε μέσα; του απάντησε το ίδιο ευγενικά και η ίδια, δείχνοντάς του το ξενοδοχείο πίσω της. Έμαθε να παίζει το παιχνίδι των πελατών της. Εάν την θέλουν «κυρία», θα είναι «κυρία».

"Mind the Gap".

Ο Οswald ήταν απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικών Τεχνών της Αγγλίας. Ηθοποιός κυρίως του θεάτρου, είχε εγκαταλείψει την υποκριτική και εργαζόταν σε μια εταιρεία που οργάνωνε ταξίδια και κρουαζιέρες. 

Γνωρίστηκε με την Margaret, μια Αγγλίδα γιατρό σε ένα από αυτά, το 1992 στο Μαρόκο.

Ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν αλλά δυστυχώς ο μεγάλος έρωτας της ζωής της Μάργκαρετ πέθανε το 2007.

Μια μέρα λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 2012, η Μάργκαρετ πλησίασε το προσωπικό στο σταθμό του μετρό Embankment. 

Τους ρωτούσε φανερά αναστατωμένη, πού είχε πάει η φωνή.

«Η φωνή;», δεν ήταν σίγουροι οι άνθρωποι τι εννοούσε.

«Η φωνή» είπε κάποια στιγμή η Μάργκαρετ. «Η φωνή του ανθρώπου που λέει "Mind the Gap".

«Mην ανησυχείτε» της εξήγησαν, «είναι το νέο ψηφιακό σύστημα, νέες φωνές για περισσότερη ποικιλία».

Κενό. 

Το προσωπικό τη ρώτησε αν ήταν καλά.

«Αυτή η φωνή» τους είπε η Μάργκαρετ, «ήταν του άντρα μου».

Ο Όσγουολντ δεν έγινε διάσημος από την θεατρική του καριέρα, αλλά μέχρι και πριν ψηφιοποιηθεί ο ήχος που ακούγεται στις πλατφόρμες (της Northern line) του μετρό του Λονδίνου ήταν η φωνή του “Mind the gap”.

1922 - Αλλά η ιστορία είχε τα δικά της σχέδια.

Του Βασίλη Λαμπόγλου

Η Όλγα, η μικρότερη κόρη του Μιμίκου και της Μαρίας Κοτταρή μπήκε μαζί με τις αδερφές της τον Αύγουστο του '22 σε μια βάρκα με προορισμό την Μυτιλήνη - ως να ησυχάσουν τα πράγματα βρε αδερφέ, να πάρετε και τον αέρα σας, όπως είπαν οι άνδρες-, ενθαρρύνοντας τα γυναικόπαιδα της οικογένειας να απομακρυνθούν από την Σμύρνη.

 Η 22χρονη τότε Όλγα, αρραβωνιασμένη με τον Μιλτιάδη είχε στο τσαντάκι της το εργόχειρο που έπρεπε να τελειώσει.

Κοντά στα Χριστούγεννα θα γινόταν ο γάμος. Καθώς ήταν το έθιμο, μόλις έμπαινε με τον Μιλτιαδη στο σπίτι θα του περνούσε στα πόδια τα κεντητά πασούμια ή τσουράπια, όπως τα έλεγαν, σε ένδειξη αφοσίωσης και φροντίδας.

Αλλά η ιστορία είχε τα δικά της σχέδια.

 Λες και ένα αιγαιοπελαγίτικο μεγάλο κύμα την πέταξε στην αντίπερα όχθη, στον Πειραιά.

Δεν ξαναείδε ποτέ τον Μιλτιαδη, κάποιος της είπε ότι τον έσφαξαν οι Τούρκοι αλλά πολλά χρόνια μετά η οικογένεια έμαθε ότι ο Μιλτιάδης ζούσε στην Θεσσαλονίκη με την γυναίκα και τα παιδιά του.