Του Μανώλη Κοττάκη
Ας ξεφύγουμε λίγο από τα πρόσωπα και ας δούμε τη μεγάλη εικόνα. Τα πρόσωπα είναι το σύμπτωμα που οδηγεί στη νέα εποχή, όχι η νέα εποχή. Κάθε φορά λοιπόν που με ρωτούν από πού θα αντλήσει ψήφους ένα νέο κόμμα Σαμαρά, ένα νέο κόμμα Τσίπρα, ένα νέο κόμμα Καρυστιανού, ένα οποιοδήποτε νέο κόμμα, αυτό που απαντώ σταθερά είναι το εξής: Νέα κόμματα που θα δημιουργηθούν με υλικά τού χθες είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά ή από την αντισυστημική συνιστώσα ή από το Κέντρο δεν έχουν καμία τύχη.
Πενήντα δύο χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας οι πολίτες αναζητούν απεγνωσμένα νέα πρόσωπα και νέες ιδέες έξω από το κουτί για το πώς μπορούν να οδηγηθούν η χώρα και οι οικογένειές τους στον νέο κόσμο από το 2030 και μετά. Άρα το ζήτημα δεν είναι αν θα ιδρυθούν νέα κόμματα, αλλά να μην αναπαραγάγουν τις παθογένειες των παλαιών κομμάτων.
Το δεύτερο που λέω, διαβάζοντας διαγώνια τις δημοσκοπήσεις, είναι ότι όλες οι ψήφοι είναι διεκδικήσιμες από όλους. Και οι συστημικές και οι αντισυστημικές. Και οι πατριωτικές και οι κοσμοπολίτικες. Και οι ευρωπαϊκές και οι αντιευρωπαϊκές. Και οι αριστερές και οι δεξιές. Ζούμε το τέλος των παρωπίδων.
Αυτό που θα παίξει ρόλο στο μέλλον είναι το επιχείρημα. Οι πολίτες γνωρίζουν τι απορρίπτουν αλλά ακόμη δεν ξέρουν τι υιοθετούν. Η χώρα θα περάσει μία μεγάλη μεταβατική φάση. Θα ζήσει προσεχώς το διπλό σοκ. Το σοκ του ανάδελφου έθνους που με ευθύνη του δεν είναι στο μεγάλο τραπέζι του πλανήτη, καθώς πλέον δεν την υπολογίζουν όπως παλιά ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ρώσοι, που μας θεωρούν εχθρούς, ούτε οι Κινέζοι, ενώ είναι περιτριγυρισμένο από μία θάλασσα εχθρών. Φανερών και κρυφών.
