Γιώργος Βαρθαλίτης
                                    
I. Η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η επιβολή μιας οικονομικής μονοκρατορίας συμφερόντων κι η κυριαρχική  αγγλοαμερικανική επίδραση σ’ όλους τους τομείς της ζωής, και κυρίως η αλματώδης επέκταση των σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων έχουν δημιουργήσει νέα δεδομένα και στον χώρο της γλώσσας. Η αυξανόμενη αγωνία επικεντρώνεται στη διατήρηση και την επιβίωση των εθνικών γλωσσών. Μέσα σ’ αυτό το παγκόσμιο γλωσσικό χωνευτήρι οι εθνικές γλώσσες- υποστηρίζουν πολλοί-, και σε μεγαλύτερο βαθμό οι διάλεκτοι, κινδυνεύουν να αλλοιωθούν, να παραμορφωθούν ή ακόμη και να εξαφανιστούν. Το πρόβλημα εμφανίζεται εντονότερο στις λεγόμενες μικρές γλώσσες, τις οποίες ο οδοστρωτήρας της γλωσσικής ομοιομορφίας απειλεί να συνθλίψει.
   Ειδικότερα, όσον αφορά την Ελληνική, διάφορες Κασσάνδρες ( από φαιδρές περιπτώσεις  ως περισπούδαστους ειδήμονες ) προλέγουν το δυσοίωνο μέλλον της,  επαναλαμβάνοντας τις γνωστές κοινοτοπίες, πως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν Παπαδιαμάντη (καταλαβαίνουν), πως στο εγγύς ή μακρινό μέλλον η Ελλάδα θα λέγεται «Ελλαδέξ», πως το λεξιλόγιο οσημέραι φτωχαίνει, πως οι νέοι χρησιμοποιούν μετά βίας 1000 λέξεις και άλλα ηχηρά και ιλαρά και, εν πολλοίς, ανυπόστατα παρόμοια.
  Οι παρ’ ημίν  κινδυνολογούντες  εντοπίζουν το πρόβλημα στη βάση ( στους νέους, τα «παιδιά», τον λαό), το ταυτίζουν με μια εικαζόμενη απίσχναση του λεξιλογίου και κυρίως με τη μαζική εισροή ξένων λέξεων.
   Οι Κασσάνδρες πάντοτε ευδοκιμούσαν σ’ αυτόν τον τόπο όπως ευδοκιμούσαν κι οι αυτόκλητοι μεσσίες και ασφαλώς μεταξύ αυτών των δύο τύπων υφίσταται οργανική σχέση: οι Κασσάνδρες, αφού ενσπείρουν τα ζιζάνια της ακατάσχετης κινδυνολογίας τους, αποβάλουν τον προφητικό μανδύα τους κι εμφανίζονται ως σωτήρες της επαπειλούμενης εθνικής μας ιδιοπροσωπίας. Αν  ο εχθρός δεν ήταν προ των πυλών, πώς θα επιβεβαίωναν οι «πνευματικοί» ταγοί μας και ποιμενάρχες τον ρόλο τους του προμάχου  γλώσσας, έθνους, θρησκείας και παράδοσης ( αυτά πάνε μαζί);