Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΑΛΑΡΡΥΤΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΑΛΑΡΡΥΤΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2020

Χρήσιμα διδάγματα – Οι εχθρικές χώρες πρέπει να αναγνωρίζονται ως τέτοιες – Οι ψευδαισθήσεις δεν βοηθούν




Ο Λάμπρος Καλαρρύτης στο νέο του blog στο pagenews.gr γράφει για την αντιμετώπιση από τη μεριά της ΕΕ γενικά και ειδικά της Γερμανίας στην τωρινή ελληνοτουρκική κρίση. Επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι «η Γερμανία δεν είναι μια "φιλική" χώρα, ποτέ δεν ήταν, διότι τα συμφέροντά της είναι ετεροβαρώς προσδιορισμένα υπέρ της Τουρκίας και έτσι θα λειτουργεί».

Αυτά που συμβαίνουν στην κρίση με την Τουρκία αλλά και όσα αποκαλύπτονται με αφορμή αυτή είναι εξόχως διδακτικά. Ένα από αυτά είναι ότι ο πολυμερής οργανισμός που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από το περιεχόμενο του τίτλου του. Όπως εξελίσσεται ούτε Ευρωπαϊκή θυμίζει, ούτε πολύ περισσότερο Ένωση.

Ας δούμε ενδεικτικά. Η Γερμανία ως έχουσα την εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ, αντί να λειτουργήσει θεσμικά και πολιτικά ως τέτοια, αφενός σήκωσε για μία ακόμα φορά ασπίδα προστασίας της Τουρκίας για τις παρανομίες της και την πολυεπίπεδη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου εις βάρος κρατών – μελών, αφετέρου προσπάθησε να παγιδέψει την Ελλάδα προκειμένου να την παρασύρει σε «σημαδεμένο» διάλογο με την Τουρκία. Με την τουρκική ατζέντα βέβαια. Ταυτόχρονα επιχείρησε να αδρανοποιήσει οποιαδήποτε ελληνική κίνηση για την άσκηση νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων! Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση, σοφά ποιούσα, δεν ενημέρωσε το Βερολίνο για την υπογραφή Συμφωνίας με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ.
Η γερμανική δυσφορία για την οριοθέτηση, πρωτοφανής ως συμπεριφορά διότι είναι αδιανόητο χώρα της ΕΕ και μάλιστα η προεδρεύουσα να δυσανασχετεί επειδή μέλος της ΕΕ οριοθετεί νόμιμα ΑΟΖ με τρίτο κράτος, επιβεβαιώνει την κυβερνητική επιλογή να κρατήσει το σκοτάδι τους Γερμανούς για τη συμφωνία διότι είναι σίγουρο ότι θα έκαναν τα πάντα για να την υπονομεύσουν.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020

Η αποθέωση της Real Politik




Αυτό που γίνεται τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη είναι η αποθέωση της Real Politik. Η Ελλάδα τελικά δεν προσκλήθηκε παρά το επίμονο αίτημα της κυβέρνησης και η αιτιολόγηση από τους Γερμανούς ήταν ότι δεν πρόκειται να συζητηθεί το θέμα του Μνημονίου για την ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και κυβέρνησης της Τρίπολης, άρα δεν υπάρχει λόγος ελληνικής παρουσίας.
Βέβαια, περί ψευδοεπιχειρήματος πρόκειται.

Αφενός το ζήτημα της δήθεν τουρκο-λιβυκής ΑΟΖ θα τεθεί εκ των πραγμάτων, ακόμα και αν δεν αναφερθεί ονομαστικά ως θέμα της ατζέντας, εφόσον ο ρόλος του Φαγιέζ αλ Σαράζ στην «επόμενη ημέρα», όποια και αν είναι αυτή, σχετίζεται με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει και τις οποίες ειρήσθω εν παρόδω δεν αναγνωρίζει ούτε ο αντίπαλός του, Χαλίφα Χαφτάρ, ούτε η λιβυκή Βουλή. Αφετέρου, μπορεί αυτό να είναι το πιο σημαντικό θέμα για την Ελλάδα, αλλά δεν είναι το μόνο. Η κατάσταση στη Λιβύη στο σύνολό της προφανώς και αφορά την Ελλάδα διότι η σταθερότητα ή μη της χώρας σχετίζεται με μία σειρά ζητημάτων που μας επηρεάζουν, από το μεταναστευτικό μέχρι την ισλαμική τρομοκρατία. Για όσους δεν έχουν πρόχειρο τον χάρτη, η Λιβύη είναι κάτω από την Κρήτη και πάντως πιο κοντά απ’ ό,τι είναι στην Τουρκία.
 
 

Η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί ήθελαν να κάνουν service στους Τούρκους, για μία ακόμη φορά, ώστε να τους δώσουν ελεύθερο πεδίο να προωθήσουν την ατζέντα τους, αλλά και στους Ρώσους οι οποίοι επίσης δεν έχουν κανένα λόγο να θέλουν την Ελλάδα παρούσα. Αυτό όμως που είναι η επιτομή του κυνισμού που έτσι κι αλλιώς διέπει τη διεθνή διπλωματία, είναι οι διαρροές από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ότι στη Διάσκεψη καλούνται όσοι με οποιονδήποτε τρόπο ασκούν επιρροή στη μία ή την άλλη πλευρά στη σύγκρουση, αυτοί που καθ’ οιονδήποτε τρόπο επηρεάζουν τις εξελίξεις.