Το μελάνωμα της Κύπρου, ο Καραμανλής και ο Αβέρω

Άριστος Κάτσης 

8 Δεκεμβρίου 2024

Ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Ανατολικού Λονδίνου Βασίλης Κ. Φούσκας στο πρόσφατο βιβλίο του «Το Μελάνωμα της Κύπρου. 

Οι ευθύνες των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την κυπριακή τραγωδία» απορρίπτει δυο καθιερωμένες θέσεις στην κοινή γνώμη της Κύπρου και της Ελλάδας.

 Η πρώτη θέση που απορρίπτει είναι αυτή που υποστηρίζει πως η πολιτική της διχοτόμησης της Κύπρου προωθήθηκε από την Τουρκία και τη Βρετανία χωρίς να την επιδιώκει η Ελλάδα.

 Η δεύτερη θέση που δεν αποδέχεται είναι το ότι η κυβέρνηση Καραμανλή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση στις 24 του Ιούλη 1974 , δεν είχε τη δύναμη μέχρι τον δεύτερο γύρο της εισβολής να βοηθήσει στρατιωτικά την Κύπρο. 

«Το Μελάνωμα της Κύπρου» του Βασίλη Κ. Φούσκα

Διαδικτυακή συζήτηση - «Το Μελάνωμα της Κύπρου» του Βασίλη Κ. Φούσκα 26/10/2024

 Οι εκδόσεις Επίκεντρο παρουσιάζουν Διαδικτυακά το βιβλίο του Βασίλη Κ. Φούσκα, «Το Μελάνωμα της Κύπρου» 

Οι ευθύνες των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την κυπριακή τραγωδία 

 Για την έκδοση μιλούν: 

✅ Κώστας Βενιζέλος, δημοσιογράφος, Ο Φιλελεύθερος 

✅ Ανδρέας Θεοφάνους, καθηγητής Διεθνών σχέσεων, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

 ✅ Διονύσης Δρόσος, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, Α.Π.Θ. 

✅ Ήλια Ξυπολιά, λέκτορας Πολιτικής Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Αμπερντήν Σκωτίας 

✅ Μαρία Τσαρτσιανίδου, υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Ιστορίας, Α.Π.Θ. 

✅ Δημοσθένης Σημαιάκης, Υποστράτηγος ε.α.

 ✅ Δημήτρης Χατζηχαραλάμπους, Ταξίαρχος ε.α.

 ✅ Βασίλης Ασημακόπουλος, διδάσκων Πολιτικής Επιστήμης, Δ.Π.Θ. 

«Το Μελάνωμα της Κύπρου» του Βασίλη Κ. Φούσκα

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αν είχε τολμήσει ο Καραμανλής, ο δεύτερος Αττίλας δεν θα γινόταν ποτέ: Οι ΗΠΑ θα σταμάταγαν τη δεύτερη εισβολή διότι δεν ήθελαν πόλεμο μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας

Πληροφορίες στο τέλος της ανάρτησης 

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνοδευόμενος από τον “πρόεδρο” της προδοτικής Χούντας των Αθηνών, Φαιδωνα Γκιζίκη, ορκίζεται ο πρώτος Πρωθυπουργός μετά την πτώση της Χούντας. Φωτογραφία από βίντεο via Kostas Karamanlis, You Tube 11/10/2024

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΦΟΥΣΚΑ*

Εισαγωγή

Η ωραιοποίηση της «μεταπολιτευτικής» περιόδου από συστημικές δυνάμεις και φορείς μας ωθούν να θέσουμε ψυχρά ερωτήματα και να κάνουμε ψυχρές εκτιμήσεις.

Έτσι είναι τα πράγματα; Ή μήπως έτσι παρουσιάζονται για να βολέψουν το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας των Αθηνών; Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι όπως κάθε σύστημα εξουσίας, έτσι και το Αθηνοκεντρικό, έχει ανάγκες από μύθους.

Η μυθοπλασία, ειδικά εκείνη που έχει την τάση να αγιοποιεί πολιτικούς και κυβερνήτες συγκεκριμένων παρατάξεων, βοηθά στην ιδεολογική παραγωγή αξιακών συστημάτων οι οποίες νομιμοποιούν και αναπαράγουν το τρέχον σύστημα εξουσίας. Έτσι, υπάρχουν πλειάδα μύθων και μυθοπλασιών που ανακυκλώνονται στα συνέδρια περί «μεταπολίτευσης» και «μετάβασης στη δημοκρατία».

Ουδείς μιλά για την οικονομική καχεξία και τη κρατική χρεωκοπία για τις οποίες ευθύνονται στο ακέραιο τα κόμματα της μεταπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς μιλά για την εγκατάλειψη της περιφέρειας της χώρας και το δημογραφικό μαρασμό.Και ουδείς μιλά – ακόμα και το ΚΚΕ έχει τελευταία σιωπήσει επ’ αυτού – για το βάθαιμα της εξάρτησης της χώρας από ξένα κέντρα εξουσίας, ή για τον ενδοτισμό της Μητσοτακικής ελίτ απέναντι στο Τουρκικό περιφερειακό ιμπεριαλισμό. Οι μυθοπλασίες που σπέρνουν τα συνέδρια για τη «μεταπολίτευση» είναι ένα από τα φάρμακα για να μην ερευνηθούν τίποτε από τα ανωτέρω.

Ριζοσπαστική έρευνα σημαίνει ανεξάρτητη και αδέσμευτη έρευνα. Σημαίνει ότι πιάνει τα πράγματα από τη ρίζα τους. Η ρίζα της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» βρίσκεται στο καλοκαίρι του 1974 και στο τρόπο που η μεταπολεμική ιστορία της χώρας συμπυκνώνεται σ’ αυτό το καλοκαίρι.

Θα δείξω εδώ ότι ο τρόπος αυτός δεν τιμά το κράτος των Αθηνών (το πάλαι ποτέ «εθνικό κέντρο») και ότι η «αγιοποίηση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως ηγέτη και «εθνάρχη» που «παρέλαβε χάος και έφτειαξε κράτος» δεν αντιστοιχεί στην ιστορική πραγματικότητα. Άρα, πρόκειται για μυθοπλασία η οποία διαδίδεται συνειδητά και με σχέδιο προκειμένου να εκπληρωθούν οι όροι αναπαραγωγής του Αθηνοκεντρικού, και βαθειά προβληματικού για τη χώρα, συστήματος εξουσίας.

Κύπρος 50 Χρόνια τουρκικής κατοχής - Συνάντηση - Συζήτηση

Κύπρος 50 Χρόνια τουρκικής κατοχής Συνάντηση - Συζήτηση | 2η ημέρα

Η Εταιρεία Κρητικών Σπουδών – ‘Ιδρυμα Γεωργίου και Αρτεμισίας Καψωμένου και η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Επαρχίας Κισάμου (ΕΠΟΦΕΚ), συνεπείς προς την πατροπαράδοτη σχέση αλληλεγγύης μεταξύ της Κρήτης και της Κύπρου, που στα δημοτικά τραγούδια αποκαλούνται «αδερφές», οργανώνουν στην πόλη των Χανίων, στο Αμφιθέατρο της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων (Ελευθ. Βενιζέλου 28), Παρασκευή, 27 Σεπτεμβρίου, ώρα 17.30, και Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου 2024, ώρα 18.00, εκδήλωση Μνήμης για τη θλιβερή επέτειο των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή και κατοχή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, με θέμα: «Το Κυπριακό σε κρίσιμους καιρούς. Συνάντηση – συζήτηση».

  Στην εκδήλωση μετέχουν εξέχουσες προσωπικότητες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, πανεπιστημιακοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι και ειδικοί ερευνητές:

  Γεώργιος Αϊφαντής, Διπλωμάτης, Πληρεξούσιος Υπουργός Α' επί τιμή, Μέλος της Επιτροπής για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο (ΕΠ.Ε.Κ.Κ).

  Κωνσταντίνος Γρίβας, Καθηγητής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, Διδάσκων στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α.

  Διονύσης Δρόσος, Ομότ. καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης  

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΟΚΑ..

Το Μελάνωμα της Κύπρου. Οι ευθύνες των Κων/νου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την Κυπριακή τραγωδία», το νέο βιβλίο του Βασίλη Κωνσταντίνου Φούσκα,  αποτελεί ένα ντοκουμέντο καταπέλτης για τη διαχείριση του Κυπριακού από την ελλαδική πλευρά. Μελετώντας ενδελεχώς, έγγραφα και πολλά στοιχεία από μαρτυρίες, τεκμηριωμένα απομυθοποιεί την πολιτική των Καραμανλή και Αβέρωφ.

Προχωρεί, μάλιστα, και την χαρακτηρίζει νατοϊκή και διχοτομική. Πρόκειται για μια έρευνα, που ανατρέπει την διαχρονική προσέγγιση της καθεστηκυίας τάξης των Αθηνών. Της προσέγγισης, που προστατεύει με ένα αόρατο δίκτυ τους Καραμανλή και Αβέρωφ και τους αφήνει στο απυρόβλητο.

Ωστόσο, ακόμη και εκείνοι, που θέλουν να μείνουν δογματικά προσκολλημένοι στο «επίσημο» αφήγημα, θα πρέπει να διαβάσουν το βιβλίο και να μελετήσουν τα έγγραφα. Όλοι οφείλουμε να δίνουμε ευκαιρία στην ιστορική έρευνα και στην ιστορική αλήθεια.  Ακόμη και να διαφωνεί κανείς, να έχει διαφορετική άποψη, νέα στοιχεία προσφέρουν τη δυνατότητα για μια άλλη «ανάγνωση» των γεγονότων.

Ο Βασίλης Φούσκας έχει ενδελεχώς μελετήσει την πολιτική των Καραμανλή και Αβέρωφ από τη δεκαετία του ‘50. Ο συγγραφέας αναφέρει πως η χούντα ακολούθησε την ήδη διαμορφωμένη πολιτική στο Κυπριακό. Αυτή την πολιτική εφάρμοζαν και οδήγησαν τα όσα τραγικά βιώσαμε ως ελληνισμός το 1974.

Βασίλης Φούσκας: Το Μελάνωμα της Κύπρου. Οι ευθύνες Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την κυπριακή τραγωδία.

Η χούντα του Παπαδόπουλου, απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο το 1967, ανοίγοντας τον δρόμο για την τουρκική εισβολή…
Η χούντα του Ιωαννίδη τους «έδωσε τα κλειδιά» για τον Αττίλα…
Οι ευθύνες των χουντικών είναι αδιαμφισβήτητες.
Από αυτή την αναντίρρητη παραδοχή όμως μπαίνουμε σε ένα ιστορικό πεδίο, που μέχρι και σήμερα είναι ταμπού…

 Δεν έχει ευθύνες ο Κων. Καραμανλής που ήρθε στην Ελλάδα να «αποκαταστήσει την Δημοκρατία», αλλά δεν τόλμησε να υπερασπιστεί στρατιωτικά την Κύπρο;

 Δεν έχει ευθύνες ο Ευάγγελος Αβέρωφ;

Τα ταμπού είναι για να σπάνε και αυτό κάνει ο Δρ Βασίλης Φούσκας με το βιβλίο του «Το Μελάνωμα της Κύπρου.Οι Ευθύνες των Κων/νου Καραμανλή και Ευάγελλου Αβέρωφ για τη Κυπριακή Τραγωδία», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Ο Δρ Βασίλης Φούσκας καταρρίπτει μύθους όπως εκείνον για την ομιλία του Μακάριου στις 19 Ιουλίου στην Νέα Υόρκη στον ΟΗΕ. Σύμφωνα με αυτόν με την ομιλία του νομιμοποίησε, έως και προκάλεσε, την Τουρκική εισβολή την επόμενη μέρα.

Κύπρος: 50 χρόνια Τουρκικής εισβολής - Κατοχής, οι γεωπολιτικές προεκτάσεις για τον Ελληνισμό

Η Συζήτηση αφιερωμένη στα 

- 50 Χρόνια της Κυπριακής Τραγωδίας με την Τουρκική Εισβολή και την Συνεχιζόμενη Κατοχή του 37% χώρας- μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε.

 - Η προδοσία της Κύπρου που αποτελεί και την ιδρυτική πράξη της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα με τα 50 χρόνια της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας , 

στην εποχή της μεγάλης αβεβαιότητας με τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ανατροπές - Το Υπαρξιακό Ζήτημα του Ελληνισμού και η Στρατηγική βάθους στην Ανατολική Μεσόγειο , σε ένα πολυπολικό κόσμο που μεταβάλλεται δραματικά 

- Το Κυπριακό ως αναπόσταστο ζήτημα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι διεθνείς του προεκτάσεις και οι γεωστρατηγικές ισορροπίες 

Στο στούντιο των Αντιθέσεων ο Γιώργος Κολοκασίδης, νομικός και υποψήφιος ως ανεξάρτητος Πρόεδρος, για την Κυπριακή Δημοκρατία το 2023, άλλοτε Αντιπρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΗ.ΚΟ) στην Κύπρο και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου 2007-2011 

Στην εκπομπή παρεμβαίνει ο Βασίλης Φούσκας, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στη Νομική και Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου Ανατολικού Λονδίνου. Ιδρυτής και αρχισυντάκτης της Journal of Balkan and Near Eastern Studies (εκδίδεται από το 1998) και διευθυντής του ερευνητικού κέντρου για τη μελέτη Κρατών, Αγορών και Λαών στο ίδιο Πανεπιστήμιο. 

"ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη 

Παρακολουθήστε ιδιαίτερα από το 33.30΄-1.20.30΄ την αποκαλυπτική παρέμβαση του Βασίλη Φούσκα όπου παρουσιάζει ανέκδοτα ντοκουμέντα για τον αρνητικό ρόλο των Ελλαδιτών πολίτικών ελτός των Χουντικών κατά την εισβολή του 1974.  Γίνεται αναφορά στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Υπογράψτε τη Διακήρυξη της Επιτροπής για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο: https://www.symmetexw.gr/

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/watch?v=mYc8XMytxcg&t=5757s

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Β. Φούσκας: Οι πραγματικές διαστάσεις της νίκης των Εργατικών στη Μ. Βρετανία

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/V6E9gF1QJ7o?si=rMbQLJKoZpKtyFyc

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

O Ελληνισμός στη μετα-αμερικανική εποχή – Μετά την Ουκρανία τί;

O Ελληνισμός στη μετα-αμερικανική εποχή – Μετά την Ουκρανία τί;: Το βιβλίο του Θέμη Τζήμα, "Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός στη μετα-αμερικανική εποχή – Μετά την Ουκρανία, τι;" έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Το διακύβευμα της Κωνσταντινούπολης. Ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό της Ελλάδας

Ο Βασίλης Φούσκας είναι Καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου και αρχισυντάκτης της Journal of Balkan and Near Eastern Studies. Στην ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύει σήμερα το TPP εξηγεί ότι το διακύβευμα της επερχόμενης συνάντησης του Πρωθυπουργού με τον κ. Ερντογάν στη Κων/πολη, υπό Αμερικανική πίεση, είναι η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας με παράκαμψη του διεθνούς δικαίου με αντάλλαγμα τη πρόσδεση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα, ισχυρίζεται, δουλεύει για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, όχι για τα δικά της. Στην ανοιχτή αυτή επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό, ο συγγραφέας του Τουρκικός Ιμπεριαλισμός και Αποτροπή, εξετάζει γιατί αυτή η προσέγγιση, η οποία έχει ιστορικό βάθος δύο αιώνων και αντλείται απ’ το ότι «είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας», υπονομεύει το εθνικό συμφέρον σε μια δραματική συγκυρία κρίσης για τη χώρα από κάθε άποψη – πολιτική, οικονομική, υγειονομική, πολιτισμική, κοινωνική. Ταυτόχρονα, εξηγεί γιατί και πώς Ρωσία και Κίνα θα πρέπει να ενσωματωθούν στην Ελληνική αποτρεπτική στρατηγική της χώρας ως αντίβαρο στον ενδοτισμό των ελίτ που συνεπάγεται η μονομερής προσήλωση στον Ευρω-Ατλαντισμό.

Λονδίνο, 9 Μαρτίου 2022

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,

Οφείλω, ως ακαδημαϊκός και ως Έλληνας πολίτης, να σας επιστήσω την προσοχή σε καίρια ζητήματα που αφορούν την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, δηλ. την ικανότητα της πολιτικής ηγεσίας να λαμβάνει αποφάσεις με γνώμονα το συμφέρον όλων των κοινωνικών τάξεων και όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων. Σας θυμίζω, ακόμα, την ηθική και πολιτική υποχρέωση του Ελληνικού κράτους να προστατεύει, να βοηθά και να υπηρετεί σε ανθρωπιστικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, τον ελληνισμό που βρίσκεται εκτός των συνόρων της χώρας. Η ευμάρεια και η πρόοδος των ελληνικών κοινοτήτων του εξωτερικού αποτελούν την κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική διαφήμιση της Ελλάδας και της πρωθυπουργίας σας, καθώς και την όποια επιρροή μπορούν ν’ ασκήσουν πάνω στις κυβερνήσεις των κοινωνιών στις οποίες ζουν και εργάζονται.

Η συνάντησή σας με τον κ. Ερντογάν σ’ αυτή τη συγκυρία είναι λάθος, δεν υπηρετεί τις παραπάνω αρχές. Το ίδιο λάθος ήταν – και είναι – η παραχώρηση στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία και η συμμετοχή της χώρας στη προπαγανδιστική αντι-Ρωσική εκστρατεία. Δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ανθρωπιστική βοήθεια προς το λαό της Ουκρανίας και ειδικά τους Έλληνες που ζουν εκεί.

Η παρακμή της Δύσης και οι ευκαιρίες της Ελλάδας

Θέλω ακόμα να σας πω ότι, πλέον, δεν είμαστε «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας» – αν ποτέ ήμασταν – για τον απλούστατο και πραγματιστικό λόγο ότι οι ΗΠΑ δεν είναι αυτό που ήταν το 1945, δηλ. η μία και μοναδική πυρηνική δύναμη με τις τεράστιες δυνατότητες οικονομικών παροχών και παγκόσμιων επενδύσεων. Το χρέος των ΗΠΑ σήμερα έχει ξεπεράσει τα $30 τρις, ενώ η απο-βιομηχανοποίησή της έχει φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα. Το δολάριο άρχισε να παραπαίει ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και οι στρατιωτικές ήττες των ΗΠΑ σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Συρία έδειξαν τα όρια της πολιτικής τους επιρροής. Η δε παγκόσμια χρηματιστηριακή κρίση καθώς και η κρίση της Ευρωζώνης έδειξαν τα όρια της οικονομικής επέκτασης του Ευρω-Ατλαντισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.

Σήμερα υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις τις οποίες δεν λαμβάνετε υπόψη σας, ούτε οικονομικά ούτε πολιτισμικά ούτε και πολιτικά. Αυτό το θεωρώ μεγάλο λάθος. Η πολιτική σας έπρεπε να είναι περισσότερο ζυγισμένη και να προχωρεί σε υβριδικές κοινοπραξίες-συνεργασίες με χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία. Δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ και η ΕΕ που διαθέτουν τεχνολογίες και know–how. Υπάρχει η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία. Αυτό δεν σημαίνει «αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ» ή «έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη». Σημαίνει, όμως, μία πραγματικά ανεξάρτητη εθνική πολιτική με στόχο, για παράδειγμα, την αποδοχή επενδυτικών προτάσεων και εισαγωγής νέων τεχνολογικών καινοτομιών, με ενεργή Ελληνική-κρατική συμμετοχή, από Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Ιαπωνία, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της ΕΕ/Γερμανίας. Έτσι, σταδιακά, τα συμφέροντα των ξένων επενδυτών θα υπαχθούν στα συμφέροντα της Ελλάδας και η προκύπτουσα οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας θα αποβαίνει τόσο υπέρ του λαού όσο και υπέρ της Ελληνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Αυτός είναι ο ορισμός της ακηδεμόνευτης εθνικής πολιτικής.

Με την κυκλοφορία του βιβλίου του Αλέξη Παπαχελά, λύθηκε η απορία: Ποιος δικαιούται τον τίτλο του Εθνάρχη;

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΦΟΥΣΚΑ

Μελέτησα το εξαιρετικό πόνημα του Αλέξη Παπαχελά πριν ακόμα καλά-καλά κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή, εφόσον ο εκδοτικός οίκος, Μεταίχμιο, είχε την καλοσύνη, μετά από αίτημά μου, να μου το στείλει ηλεκτρονικά, προκειμένου να προχωρήσω σε έγκαιρη συγγραφή κριτικής παρουσίασης του βιβλίου στα αγγλικά, όπως και έγινε.

Στη συνέχεια παρακολούθησα τις παρουσιάσεις του βιβλίου σε Αθήνα, Λευκωσία και στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου, καθώς και βιβλιοκριτικές που υπογράφουν οι πιο σημαίνουσες κυπριολογικές πένες σε Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία.

Μάλιστα, μετά την εξαιρετική παρουσίαση του Μιχάλη Ιγνατίου στην ιστοσελίδα του Hellas Journal και στον Φιλελεύθερο δεν θα μπορούσα να προσθέσω τίποτα σ’ ό,τι αφορά τους επαίνους του βιβλίου, με κορύφωση το αυθεντικό ηχητικό ντοκουμέντο του «πολεμικού συμβουλίου» της χούντας το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, με τον παραπαίοντα δικτάτορα, Δημήτρη Ιωαννίδη, να έχει χάσει παντελώς τον έλεγχο της κατάστασης και να τραυλίζει λέγοντας μεταξύ άλλωνQ

• «Μα δεν την ξέρουμε τη λύση; Την ξέρουμε κ. Πρωθυπουργέ. Αυτή θα βγούνε στην Κυρήνεια, κι αφού βγούνε τότε θα μπουν. Αυτό που θέλουν οι Τούρκοι το κάνουν. Θα τους σταματήσουμε μετά, αφού πάρουν το λιμάνι, την Κυρήνεια και ενώσουν τη Λευκωσία τότε θα σταματήσουν. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι».

Πώς τη γνώριζε τη «λύση»; Μιλούσε στις 20 Ιουλίου ωσάν να υπήρχε κάποιου είδους «προ-συμφωνία» με το τουρκικό επιτελείο υπό την αιγίδα προφανώς των Αμερικανών – αν και κάτι τέτοιο δεν συνάγεται ρητά από πουθενά, ούτε απ’ το ηχητικό ντοκουμέντο ούτε από τα αρχεία, όπως θα μας πει σωστά ο Παπαχελάς.

Ας δούμε, όμως, τι μας λένε τα γεγονότα και τι μπορούμε να συνάγουμε απ’ αυτά.

Πρώτο, η μαρτυρία του πράκτορα της ΚΥΠ στην Κερύνεια, Αλέξανδρου Σημαιοφορίδη –μαρτυρία που αναφέρει ο ίδιος ο Παπαχελάς– ο οποίος, πέρα απ’ τις πολλαπλές προειδοποιήσεις του στους χουντικούς ότι η Τουρκία ετοιμάζεται για επέμβαση, απορούσε όταν έβλεπε από πολύ κοντά τις αποβατικές δυνάμεις των Τούρκων μέσα στα σκάφη τους να συμπεριφέρονται ως να μην συμβαίνει τίποτε, με κανένα ίχνος αγωνίας και πολεμικής ετοιμότητας. Ωσάν να πηγαίνουν για παραθέριση, ωσάν να γνώριζαν ότι δεν θα βρουν αντίσταση στο Πέντε Μίλι.

Βασίλης Κ. Φούσκας: Γιατί η πατρίδα είναι μία

Γιατί η πατρίδα είναι μία

Μια απάντηση στο Γιώργο Οικονομάκη (και στο ΚΚΕ)

 Βασίλης Κων/νου Φούσκας*

Στο Παναγιώτη Φυλακτό, ναυτεργάτη,

στον οποίο οφείλονται πολλά απ’ τα οποία διηγούμαι εδώ

 Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε μία σύντομη – αλλά κατατοπιστικότατη και περιεκτική – ανάλυση του Γιώργου Οικονομάκη στο Ριζοσπάστη για τα Ελληνο-τουρκικά και τη κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «Οι δύο πατρίδες».[1] Σ’ αντίθεση με κατευναστικές και κοσμοπολίτικες προσεγγίσεις για «συμβιβασμό με το γείτονα που έχει δίκιο» και το «να προσφύγουμε στη Χάγη για όλα τα θέματα που θέτει η Τουρκία», ο Οικονομάκης, με αφετηρία τις αναλύσεις του Μαρξ και του Λένιν, ακολουθεί μια (πολιτική) ταξική ανάλυση του θέματος και εξηγεί τα αίτια της σύγκρουσης και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Στον υποτιθέμενο αντίποδα αυτών των νεο-φιλελευθερων-κοσμοπολίτικων αναλύσεων βρίσκονται οι «κρατοκεντρικές-ρεαλιστικές» προσεγγίσεις των διεθνών σχέσεων της χώρας, οι οποίες τείνουν ν’ αποκόπτουν της πολιτική βαθμίδα και τη βαθμίδα άμυνας-ασφάλειας από την οικονομική τους βάση και το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Συνήθως, αναλύσεις αυτού του είδους τείνουν σ’ ένα υπέρμετρο και ανεδαφικό υπερ-πατριωτισμό, οδηγώντας σε εσφαλμένη εκτίμηση του συσχετισμού διπλωματίας και ισχύος μέσα στη συγκυρία. Πολλές δε από τις αναλύσεις αυτές εμπνέονται από μία καταστροφική εθνικιστική ιδεολογία. Ακόμα, η οπτική της ταξικής ανάλυσης του Οικονομάκη τον διαχωρίζει από «δομικές» αναλύσεις του καπιταλισμού των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, που είτε αντλούν από το δομικό Μαρξισμό του Αλτουσέρ είτε απ’ το νεο-φιλελεύθερο οπλοστάσιο παραμένουν, κατά τη γνώμη μου, ελλιπείς για τη κατανόηση των υποκειμένων της ιστορικής διαδικασίας και των διακρατικών συγκρούσεων που την διαπερνούν.

Η προσέγγιση του Οικονομάκη (και, εν πολλοίς, του ΚΚΕ)

Ο Οικονομάκης ξεκινά την αφήγησή του με την αναγνώριση της ένταξης των «εγχώριων αστικών τάξεων» σε μια «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» – προσοχή: δεν χρησιμοποιεί τον όρο «ιμπεριαλιστική αλυσίδα», όπως κάνει ο Γιάννης Μηλιός και άλλοι συνεργάτες του στις Θέσεις – η οποία πάλλεται απ’ τους ανταγωνισμούς των κρατών που συμμετέχουν σ’ αυτή. Με σύντομη αναφορά στο Λένιν, τεκμηριώνει τη σημασία των πρώτων υλών στη κερδοφορία του κεφαλαίου και το στέριωμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ειδικά με την υφαρπαγή του πλούτου των «υπανάπτυκτων κρατών» και την αποικιοποίηση, παράγοντες που δρουν ανασταλτικά στη «πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους». Οι πρόσφατοι ανταγωνισμοί κρατών στην Ανατολική Μεσόγειο, θα πει ο Οικονομάκης, αποτελούν εκφράσεις του διεθνούς ανταγωνισμού για οικειοποίηση πρώτων υλών στη περιοχή. Ο πόλεμος δεν αποκλείεται. Αυτός, είναι συνέπεια της «άνισης ανάπτυξης» η οποία πριμοδοτεί μια χώρα (και την αστική της τάξη) σε βάρος της άλλης με συνέπεια αυτή η χώρα να έχει υπέρμετρες διεκδικήσεις. Μια τέτοια χώρα είναι σήμερα η Τουρκία.

Οι τουρκικές ελίτ έχουν εθνικούς στόχους, οι μεταπρατικές ελληνικές όχι

Του Βασίλειου Φούσκα

Η εκρηκτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ανατολική Μεσόγειος είναι συνέπεια τόσο μακρο-ιστορικών διαδικασιών, όσο και συγκυριακών παραγόντων. Τρεις είναι οι σημαντικότερες δομικές, μακρο-ιστορικές διαδικασίες πίσω απ’ τη κρίση. Η πρώτη δομική διαδικασία εν ενεργεία, είναι η κρίση και υποχώρηση της αμερικανικής ηγεμονίας και η σταδιακή αποδέσμευσή της από τη Μέση-Εγγύς Ανατολή και Ευρώπη (πρόσφατα, οι ΗΠΑ ανήγγειλαν την απόσυρση 10,000 μελών του στρατιωτικού τους προσωπικού από τη Γερμανία).

Η δεύτερη μακρο-ιστορική διαδικασία είναι η μόνιμη αδυναμία της ΕΕ να αρθρώσει ένα κοινό πολιτικό πρόταγμα σε ζητήματα άμυνας και ασφάλειας. Η τρίτη δομική τάση, είναι η άνοδος και παγκόσμια οικονομική εξάπλωση της Κίνας. Όμως πρόκειται για μια τάση που ακόμα δεν είναι σε θέση να ασκήσει παγκόσμια ηγεμονία και προβολή ισχύος πέρα απ’ το ζωτικό “ασιατικό τόξο” της χώρας (Κεντρική Ασία, Ινδικός Ωκεανός, Νοτιανατολική Ασία, Ιμαλάϊα). Ο συνδυασμός των τριών αυτών δομικών διαδικασιών δημιουργεί ηγεμονικές αστάθειες στην Ευρασία και χώρους για εκμετάλλευση της από περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία.

Οι συγκυριακοί παράγοντες της κρίσης στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι τα “εποικοδομήματα” των δομικών-μόνιμων διαδικασιών. Εδώ ξεχωρίζουμε τον εντοπισμό υδρογοναθράκων στις ΑΟΖ της Κύπρου, της Αιγύπτου και του Ισραήλ, την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού-προσφυγικού από το καθεστώς Ερντογάν (όπως έδειξε η κρίση του Μαρτίου), προκειμένου ΕΕ και ΝΑΤΟ να στηρίξουν τη θέση της Τουρκίας σε Συρία, Λιβύη και Βόρειο Ιράκ (πριν μερικές ημέρες ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε ξανά στο Βόρειο Ιράκ με στόχο την εξουδετέρωση Κούρδων ανταρτών).

Ασυγκράτητος ο τουρκικός ιμπεριαλισμός

Σημαντικότατος συγκυριακός παράγοντας είναι η εμπλοκή της Τουρκίας στον λιβυκό εμφύλιο και η στήριξη της διεθνούς αναγνωρισμένης κυβέρνησης Σαράτζ. Ο στόχος της Τουρκίας εδώ είναι (μεταξύ άλλων) η απολαβή μεριδίων απ’ τον έλεγχο των πετρελαίων της χώρας και της μεταφοράς τους στη δυτική Ευρώπη, η σύναψη κατασκευαστικών έργων και η διάσπαση του ενιαίου γεωπολιτικού χώρου της ελληνικής ΑΟΖ.

Η συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ της κυβέρνησης Σαράτζ και της Τουρκίας (οι ρίζες της οποίας βρίσκονται πολύ πριν την υπογραφή της, στις 27 Νοεμβρίου του 2019), έχει ως στόχο τη παρεμβολή και τη διάσπαση των ενιαίων θαλασσίων ζωνών της ελληνικής επικράτειας και την υπονόμευση των δικαιωμάτων της Ελλάδας, με βάση το διεθνές δίκαιο, της οριοθέτησης κοινής ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία και την Αίγυπτο.

Ταυτόχρονα, ωστόσο, η Τουρκία με αυτή της τη πράξη, παρεμβάλλεται στη διακρατική συνεργασία του αγωγού EuroMed, που εμπλέκει χώρες όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Ιταλία. Ούτε η ΕΕ, ούτε η Κίνα, αλλά ούτε και οι ΗΠΑ μπορούν να συγκρατήσουν τον περιφερειακό ιμπεριαλισμό της Τουρκίας.

Πίσω από αυτόν κρύβεται μια δυναμική αστική τάξη (ισλαμικού ή όχι χαρακτήρα δεν το εξετάζουμε εδώ), που είναι προσανατολισμένη στις εξαγωγές, στο εξαγωγικό εμπόριο, στις κατασκευές και στην εξόρυξη και εκμετάλλευση πρώτων υλών, προκειμένου (μεταξύ άλλων), να επανατροφοδοτήσει την αναπαραγωγή της παγκοσμιοποιημένης βιομηχανικής παραγωγής στην ίδια την Τουρκία (το ζήτημα των supply chain).

Η Τουρκία περιφερειακός δρων

Βασίλειος Φούσκας: Brexit, Grexit, Σοσιαλισμός!

Είναι διδακτικό, ειδικά για τις νέες γενιές, να διαβαστεί η συνέντευξη του Πρωθυπουργού στους Financial Times του Λονδίνου (23 Απρίλη). Κάτω απ’ τον πομπώδη τίτλο «Το Μπρέξιτ δείχνει τα λάθη της εθνικιστικής πολιτικής», ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει στην ουσία ότι όλος ο κόσμος που ψήφισε Μπρέξιτ στη Βρετανία είναι κατά κάποιο τρόπο εθνικιστές και λαϊκιστές ή έχουν παρασυρθεί σ’ αυτές τις νοσηρές ιδεολογίες. Λέει, ακόμα, ότι ανακάλυψε τα (αντι-λαϊκιστικά/αντι-εθνικιστικά) ευεργετήματα του να είσαι μέλος της ΕΕ και ότι έκανε, τελικώς, καλά, που η κυβέρνησή του υπέγραψε τρίτο μνημόνιο. Κάνει ακόμα και τον περίφημο παραλληλισμό με την Ελληνική περίπτωση διαπιστώνοντας ότι «αν για τη Μεγάλη Βρετανία, ένα ισχυρό κράτος, είναι τόσο δύσκολο να βγει από την ΕΕ, τότε τι να πει η Ελλάδα;» Συνεχίζει, μάλιστα, με μια βαθύτατα αντιφατική δήλωση λέγοντας αφενός – και ορθά – ότι τα φιλο-Ευρωπαϊκά κόμματα της Αριστεράς στις επερχόμενες Ευρω-εκλογές πασχίζουν να ελκύσουν ψηφοφόρους και να υπονομεύσουν την άνοδο της λαϊκιστικής ακροδεξιάς, άνοδος που οφείλεται στην λιτότητα, ενώ από τη άλλη δείνει εύσημα στη κυβέρνησή του διότι κατάφερε να έχει πλεόνασμα 45 δις Ευρώ λόγω της «αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής», δηλαδή της λιτότητας (αλλά η λέξη «λιτότητα» δεν εξτομίζεται στη συνέντευξη). 

Μας λέει δηλαδή ο κ. Πρωθυπουργός, πλαγίως αλλά σαφέστατα, ότι η άνοδος της ακροδεξιάς στην ΕΕ και την Ελλάδα οφείλεται στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει η ΕΕ στα κράτη-μέλη και που εκείνος πιστά αποφάσισε να υπηρετήσει απ’ το καλοκαίρι του 2015 και δώθε, όταν συνθηκολόγησε στις απαιτήσεις των δανειστών, αψηφώντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος κάλεσε. Μας λέει δηλαδή ότι η κυβέρνησή του είναι υπεύθυνη για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Ας είναι καλά, εδώ δεν διαφωνούμε.

Η συνέντευξη του Πρωθυπουργού εγείρει πολλά και παράπλευρα θέματα. Υπηρετεί τη σύγχυση των ιδεών και προσπαθεί, όπως είδαμε παραπάνω, να συγκαλύψει τις τεράστιες ευθύνες του Σύριζα και του ίδιου προσωπικά για την παραπομπή στις καλένδες του οράματος της σοσιαλιστικής δημοκρατίας στη χώρα, που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε εκκινήσει το καλοκαίρι του 2015. Αν αυτό είχε γίνει και ο Σύριζα δεν είχε υποκύψει στις αυταρχικές πιέσεις των δανειστών, σήμερα όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη και τα Βαλκάνια θα ήταν διαφορετικοί τόποι συνεύρεσης λαών και κοινωνικών οικονομιών, με νέες δέσμες κουλτούρας αλληλεγγύης, με πολιτικούς χωρίς ψέμματα και με τα ακροδεξιά λαϊκιστικά και ρατσιστικά κινήματα σε άτακτη οπισθοχώρηση.

Πως η παγκοσμιοποίηση γεννά τον εθνικισμό και αντίστροφα