Οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας θυμίζουν στην απρόθυμη Αθήνα το καθήκον της

Η τελευταία έξαρση του μακρού πολέμου της Συρίας και η άλωση του Χαλεπίου από τους ισλαμιστές, έθεσε ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα της ασφάλειας των ελληνορθοδόξων πληθυσμών της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι βρίσκονται πολύ συχνά στο στόχαστρο των τζιχαντιστικών οργανώσεων. Όπως όλες οι χριστιανικές κοινότητες, μικρές αριθμητικά και διασκορπισμένες, η θέση των αραβόφωνων ελληνορθοδόξων/Ρωμιών είναι εξαιρετικά ευάλωτη, σε μία αρένα με παίκτες ισχυρούς, πολυάριθμους και αδίστακτους.

Μάριος Νοβακόπουλος – 04/12/2024 – SLPRESS

Εδώ και μέρες οι οργανώσεις των ελληνορθοδόξων της ανατολής απευθύνουν εκκλήσεις προς την Ελλάδα και ειδικότερα προς το υπουργείο Εξωτερικών, για να τους υποστηρίξουν την δύσκολη αυτή ώρα. Η αναγέννηση της ελληνικής συνείδησης στους αραβόφωνους ορθόδοξους πληθυσμούς, η συνειδητοποίηση της ταυτότητας και της καταγωγής τους και η προσπάθεια επανασύνδεσης με την Ελλάδα έχει προϊστορία από τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια του συριακού εμφυλίου, σπάζοντας μία μακρά παράδοση παναραβισμού.

Οι συνθήκες γεννούν όχι μόνο στην Ελλάδα το καθήκον να συνδράμει σε πληθυσμούς όμορους, φιλικούς και ομογενείς, αλλά και την ευκαιρία να αξιοποιήσει υπέρ της τις συνθήκες επί του εδάφους και να αποκτήσει φωνή, ως διαμεσολαβητική και σταθεροποιητική δύναμη στην Μέση Ανατολή.

Οι Ελληνορθόδοξοι και το “Βέλγιο”

Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα και η Γένεσις των Ελλήνων

Στα αποσπάσματα που ακολουθούν, ο Πίνδαρος και ο Απολλόδωρος αποκωδικοποιούν την αναγέννηση της Ελληνικής φυλής, μετά την κάθαρση που προκλήθηκε από τον μεγάλο κατακλυσμό. Ο Δευκαλίων αφού ταξίδεψε εννέα ολόκληρα μερόνυχτα μέσα εις την θάλασσα, προσέκρουσε εις τον Παρνασσόν. Έκει, αφού σταμάτησαν οι βροχές, βγαίνοντας έξω θυσιάζει εις τον Φίξιον Δία.

Ο Ζεύς έστειλε τον Ερμή σ’ αυτόν και τον παρακίνησε να διαλέξει ότι θέλει. Αυτός διάλεξε να δημιουργηθούν σ’ αυτόν τον τόπο άνθρωποι. Και αφού διέταξε ο Ζεύς να σηκώσει λίθους και να τους ρίξει πάνω από το κεφάλι του, αυτούς που έρριπτε ο Δευκαλίων γίνονταν άνδρες και αυτούς που έρριπτε η Πύρρα γίνονταν γυναίκες. Απ’ όπου ονομάστηκαν μεταφορικά και λαοί από το Λάος που σημαίνει λίθος (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 48, 10).

Το ίδιο γεγονός μας εξιστορεί και ο Πίνδαρος: Φέρνεις εις την πόλιν την γλώσσα της Πρωτογένειας, δία να κατέβουν η Πύρρα και ο Δευκαλίων εις τον Παρνασσόν, όπου με την βούλησιν τον υψηλοβρόντου Διός έκτισαν πρώτα ιερόν, και χωρίς λίθους έκτισαν λίθινον γόνον από το ίδιο έθνος· και οι γόνοι ονομάστηκαν λαοί (Πίνδαρος, Ολυμπία, 9, 42).

Ο Ζεύς και ο Ερμής δημιουργούν στην κορυφή του Παρνασσού τους πρώτους ανθρώπους, προσφέροντας και πάλι τον δικό τους γόνο. Η Πύρρα και ο Δευκαλίων διασώζονται διότι ήταν αμόλυντοι και καθαροί. Όταν το σκάφος τους προσάραξε στην κορυφή του Παρνασσού, ο Ζεύς τους πρόσταξε να ρίξουν λίθους, χτίζοντας λίθινους γόνους από το δικό τους έθνος.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Παντελής Σαββίδης 

Ο Θεόδωρος Τσελίδης (Φιόντορ Νικολάγιεβιτς Τσελίντι),είναι Έλληνας αθλητής τζουντόκα (για όσους δεν καταλαβαίνουν, όπως και εγώ τζουντόκα είναι αυτός που αγωνίζεται στο τζούντο).

Γεννήθηκε στη Βόρειο Οσετία το 1996 από πατέρα Έλληνα, ήρθε στην Ελλάδα και το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν Έλληνας τον διευκόλυνε να πάρει την ελληνική ιθαγένεια.

Φαινοτυπικά, ο Τσελίδης έχει φυσιογνωμία εντελώς ελληνική. Και, μάλιστα, από τις ωραίες ελληνικές μορφές.

Ο Τσελίδης, λοιπόν, πήρε χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Παρισιού και φίλος μου έστειλε ένα κείμενο στα ποντιακά το οποίο ανήρτησα. Οι άνθρωποι στην περιοχή που γεννήθηκε είναι Έλληνες Πόντιοι.

Η ανάρτηση είχε σημαντική απήχηση. Υπήρξαν, όμως, και κάποιοι ελάχιστοι οι οποίοι αφού τον συνεχάρησαν ζήτησαν να εξετασθεί η ελληνική του καταγωγή.

Ο Τσελίδης, λόγω του Έλληνα πατέρα του θα βρίσκεται σε ελαφρώς καλύτερη θέση από τον Ατεντοκούμπο που και αυτός ΈΛΛΗΝΑΣ που μεγαλουργεί στον χώρο του, πήρε την υπηκοότητα επειδή γεννήθηκε στην Ελλάδα. Και πολύ καλά έκανε η πολιτεία και στις δύο περιπτώσεις.

Το ποιος είναι Έλληνας απασχολεί τους Έλληνες από την αρχαία εποχή. Ένας λαός ο οποίος ήκμασε χάριν του ανήσυχου πνεύματος του, των εξερευνήσεών του και της κατάκτησης όλου του τότε γνωστού κόσμου αλλά και της πληθώρας των αποικιών που δημιούργησε δεν μπορεί να μην ήρθε σε επαφή και να αναμίχθηκε με άλλους λαούς τους οποίους ενσωμάτωσε στον δικό του πολιτισμό ο οποίος κυριαρχούσε τότε και αυτή η κυριαρχία του αναγνωρίζεται και σήμερα.

Αντιφάσεις και επιτεύγματα του Ελληνικού εθνικού κράτους

Γ’ και τελευταίο Μέρος της μελέτης Το Ελληνικό Έθνος ως μετα-αυτοκρατορική μορφή: Απόπειρα συγκριτικής μακροϊστορίας

Μάριος Νοβακόπουλος

Α’ Μέρος: Έθνη, Πολιτισμοί και Αυτοκρατορίες

Β’ Μέρος: Η αδυναμία μίας Ανατολικής Ολοκλήρωσης

Μορφή και ιδέα του ελληνικού κράτους

Η ιδέα ενός ενιαίου ελληνικού έθνους κράτους, όπως συστάθηκε μετά την Επανάσταση του 1821, ήταν πρωτοφανής για την πολυχιλιετή ιστορία του Ελληνισμού. Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος ήταν διαιρεμένος σε πόλεις κράτη και φυλετικά βασίλεια, ενώ παρ’ ότι το ρεύμα του πανελληνισμού (Ισοκράτης κλπ) προσέβλεπε στην ηγεμονία της Μακεδονίας με στόχο την λήξη των αδελφοκτόνων πολέμων και την αντιμετώπιση του εξωτερικού εχθρού, ό Φίλιππος και ο Αλέξανδρος δεν έφτιαξαν ένα συγκεντρωτικό ελληνικό κράτος, το οποίο να περιλαμβάνει οργανικά τις ελληνικές πολιτείες του νότου. Η απόλυτη πολιτική ενότητα του Ελληνισμού επιτυγχάνεται με την ρωμαϊκή κατάκτηση, η οποία επικρατεί σε όλες τις ελληνικές χώρες και τα βασικότερα ελληνιστικά βασίλεια. Με την απώλεια της ρωμαϊκής κοιτίδας στους βαρβάρους και τον ένδοθεν εξελληνισμό της ανατολικής αυτοκρατορίας, το λεγόμενο Βυζάντιο μετασχηματίζεται σε ένα οιονεί ελληνιστικό βασίλειο, παρά τη διατήρηση του ρωμαϊκού ονόματος και της συνημμένης συλλογικής ταυτότητας πολιτικής ιδεολογίας. Ο κλασσικισμός των Βυζαντινών αναγεννήσεων, σε συνδυασμό με την απώλεια του πολυεθνικού χαρακτήρα της αυτοκρατορίας μετά τον 13ο αιώνα, οδηγούν σε μία αναβίωση του ελληνικού ονόματος και μία πιο «στενή» κατανόηση του κράτους ως εθνικού ελληνορθοδόξου βασιλείου. Τούτο θα ισχύσει περισσότερο στην αυτοκρατορία της Νίκαιας, με τους συνειδητά ελληνιστές βασιλείς Ιωάννη Γ’ Βατάτζη και Θεόδωρο Β’ Λάσκαρη (που ονόμαζε την μικρασιατική επικράτειά του Ελλάς), και λιγότερο στην αυτοκρατορία των Παλαιολόγων, όπου μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους το 1261 η ρωμαϊκή ιδέα αναζωογονείται.

Μετά την άλωση του 1453, οι υπόδουλοι Έλληνες (οι κυρίως ελληνόφωνοι μεταβυζαντινοί Ρωμαίοι ορθόδοξοι) θα προσδοκούν στον «μαρμαρωμένο βασιλιά», ο οποίος θα πάρει την Πόλη. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία δηλαδή της Ανατολής, θα γίνει, έμμεσα και ακούσια, το πρώτο αληθινό ελληνικό κράτος και θα δώσει την ιδέα της ιδεώδους, χαμένης πολιτείας προς ανασύσταση στους Έλληνες επαναστάτες. Το όραμα του Ρήγα για την Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να ήταν πολυεθνικό και φιλελεύθερο, κατά την έμπνευση της Γαλλικής επανάστασης, αλλά γεωγραφικά και συμβολικά δεν αποτελούσε παρά μία ανασύσταση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, εκσυγχρονισμένης κατά τις αρχές της διακυβέρνησης και των πολιτικών δικαιωμάτων. Το «σχέδιον μέγα» της Φιλικής Εταιρείας προέβλεπε γενική εξέγερση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, πυρπόληση του οθωμανικού στόλου και φόνο του σουλτάνου. Μπορεί μεν η Μεγάλη Ιδέα να αποκρυσταλλώθηκε ως όραμα μετά τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους, με σημείο αναφοράς τη διάσημη αγόρευση του Κωλέττη στη Βουλή, και το Βυζάντιο να βρήκε τη νόμιμη θέση του στην ιστοριογραφία με το συνθετικό έργο του Παπαρρηγόπουλου, αλλά το περιεχόμενο της βυζαντινής αναγέννησης και της δια του Βυζαντίου συνέχειας αρχαίας και νέας Ελλάδος σε κάθε περίπτωση προϋπήρχε, από τον καιρό του Νεοελληνικού Διαφωτισμού τουλάχιστον – και σε πιο ασαφή μορφή ακόμη νωρίτερα.

Το άφευκτο δίλημμα και η γεωπολιτική εκκρεμότητα του Ελληνισμού

Γ.Σεφέρης:Ελληνικός πολιτισμός δε θα πει κάτι απομονωμένο, ξένο και αβοήθητο

Από Σπύρος Κουτρούλης

Γράφει ο Γ.Σεφέρης: « "Όσο και να λένε, η Ελλάδα δεν έζησε ποτέ της, είτε στον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης είτε τώρα, μια ζωή ανεξάρτητη από τη ζωή, ξεχωρισμένη από τη ζωή της Ευρώπης. Έζησε τη ζωή μέσα στη ζωή της Ευρώπης, άλλοτε καλύτερα και άλλοτε χειρότερα- θέλω να πώ: άλλοτε με περισσότερη δύναμη, ζωντάνια, πρωτοτυπία (μεγαλοφυία ακόμη) και άλλοτε με λιγότερη. Έτσι σκέπτομαι και το μεγάλο ζήτημα που έθεσαν οι δημοτικιστές και ξέπεσε θλιβερά στα τελευταία χρόνια, δηλαδή έγινε βιομηχανία ενός ελληνικού πολιτισμού.

 Ελληνικός πολιτισμός δε θα πει κάτι απομονωμένο, ξένο και αβοήθητο από κάθε ανθρώπινη προσπάθεια που γίνεται γύρω μας. Θα πει πρώτα απ' όλα να κρατήσουμε με κάθε τρόπο, να κρατήσουμε ζωντανές και ανοιχτές τις ψυχές μας. Κι αν έχουμε αρκετή ζωντάνια (ή επειδή θα έχουμε αρκετή ζωντάνια) να φροντίσουμε ν' αναπτύξουμε ό,τι πολυτιμότερο διαφυλάχτηκε από τις περασμένες γενεές, είτε χωρίς να το φροντίσει κανένας, είτε μολονότι όλα τα στοιχεία βάλθηκαν να το χαλάσουν και δεν το κατάφεραν, είτε γιατί βρέθηκαν άνθρωποι που πολέμησαν γι' αυτό.

Εξαιρετικό / επίκαιρο άρθρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη στα ΝΕΑ 11.1.2020

Γράφει μεταξύ άλλων:

"Κάποιοι εδώ και χρόνια προβάλλουν την αυτοκτονική άποψη ότι διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός είναι να ενθαρρύνουμε τον εθνικισμό των γειτόνων. Και βρίσκουν πως έχουν πάντα δίκιο στις επιθετικές διεκδικήσεις τους οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι και άλλοι, επιπλέον, δε, πως και ιστορικά είχαν πάντα αυτοί δίκιο και οι Έλληνες πάντα άδικο. Μονίμως. Φτάσανε να υποστηρίζουν πως τα περνούσαμε ζωή και κότα επί Τουρκοκρατίας (αποφεύγουν τη λέξη και γράφουν εξωραϊσμένα "επί οθωμανικής διοίκησης") κι ότι παρότι οι γείτονες μας χρωστάνε γενοκτονίες, εμείς οφείλουμε να τους δώσουμε και το βόδι. Τόση γενναιοδωρία.

Κι αν σούβλισαν τον Διάκο, τότε, σε κάθε περίπτωση, έφταιγε ο ίδιος - εξάλλου ο Διάκος δεν είναι παρά μια αναδρομική επινόηση της CIA. Και στη Σμύρνη έγινε ένα απλό στριμωξίδι, το κρυφό σχολειό ήταν ΙΕΚ και ο Ζάλογγος δεν υπήρξε. Ο Κολοκοτρώνης τίναζε χαριτωμένα τη στάχτη απ' τον ώμο, το Έπος της Αλβανίας είναι ένας μύθος και το "Όχι" το είπε η θεία μου. Η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε το 1912 , αλλά (δες λέξη) "ενσωματώθηκε" στο ελληνικό κράτος. Δεν σκοτώθηκαν χιλιάδες Έλληνες στη μάχη των Γιαννιτσών, δεν πολιορκήθηκε η πόλη και δεν παραδόθηκε αναγκαστικά, αλλά μας την έδωσε μποναμά ο Ταχσίν Πασάς, επειδή είμαστε τσόκ γκιουζέλ.

Φώτης Κόντογλου: Έλληνες και Τούρκοι

Τον καιρό που φανερωθήκανε οι Τούρκοι στη Μικρά Ασία ήτανε μια μικρή φυλή. Για να πληθύνουνε πιάσανε και αλλαξοπιστούσανε τους ντόπιους, που οι περισσότεροι ήτανε Έλληνες. Μ’ αυτόν τον διαβολικό τρόπο, που λένε πως τον σοφίστηκε ένα ιμάμης, γινήκανε ένα μεγάλο έθνος. Αλλά αυτός ο τεχνητός τρόπος για να πληθαίνουνε έπαψε κάποτε και πιάσανε πάλι να λιγοστεύουνε. Ο Γερμανός καθηγητής Krumbacher γράφει πως όσον καιρό η Τουρκία θρεφότανε από τους λαούς που είχε σκλαβώσει κι από τα πλούτη που ήτανε μαζεμένα επί αιώνες, μεγάλωνε και δυνάμωνε, ως που έγινε ο φόβος της Ευρώπης. Αλλά σαν περάσανε πια εκείνα τα ευτυχισμένα χρόνια άρχισε να πίνει το δικό της αίμα, που δεν μπαίνει στη θέση του με τίποτα. Μ’ όλο που είχανε χαρέμια με πολλές γυναίκες και μ’ όλο που ήταν αφέντες σ’ αυτή τη χώρα, ολοένα κατρακυλούσανε, αντί να πάνε μπροστά. Σ’ αυτό συνέργησε πολύ η αδιάκοπη και πολύχρονη στρατολογία, μα περισσότερο η παρά φύση ασωτεία κι ο εκφυλισμός ήταν η αιτία που αραίωνε ολοένα ο τούρκικος πληθυσμός, βάλε και την κακή διοίκηση, μ’ όλο που την ίδια διοίκηση είχανε και οι Έλληνες ραγιάδες και μάλιστα πολύ χειρότερη.

Ο Έλληνας αντέχει πολύ περισσότερο από τον Τούρκο, γιατί έχει περισσότερη ζωή μέσα του κι η εξυπνάδα του τον δυναμώνει, το πνεύμα του τον στερεώνει, η εργατικότητά του κάνει τη ζωή του πιο ευχάριστη κι αυτόν ανοιχτόκαρδο και αισιόδοξο. Ενώ ο Τούρκος έχει πολλά καλά, είναι καλοκάγαθος, απλοϊκός και φιλόξενος, σαν δεν τον έχει πιάσει ο φανατισμός, που τον κάνει από πρόβατο θεριό, αλλά είναι βαρύς και αδιάφορος, δεν αγαπά τη δουλειά, δεν έχει το κέφι που έχει ο Έλληνας, κι αυτή η φυσική νωθρότητά του χειροτερεύει από την πίστη που έχει στο «κισμέτ», στο γραφτό κι έτσι κι η λίγη δραστηριότητά του χάνεται ολότελα.

Το κόμπλεξ του να είσαι Έλληνας

Από τα πρώτα μετεπαναστατικά κόμματα (τα επονομαζόμενα και ως το «γαλλικό», το «αγγλικό», και το «ρωσικό» ― το καθένα με βάση τη ξένη δύναμη τα συμφέροντα της οποίας υπηρετούσε), έως το σχέδιο Μάρσαλ, το μετεμφυλιακό κράτος και τα σύγχρονα μνημόνια, οι σοβαρότερες παθολογίες μας αποτελούν προϊόντα εξάρτησης. Κάτι που ισχύει σε όλες τις αποικίες, τα προτεκτοράτα, και τα κράτη-δορυφόρους.

Νίκος Βεντούρας

13 Φεβρουαρίου 2022/ Πάντα επίκαιρο

Ο πρόσφατα αποθανών Χρήστος Σαρτζετάκης, λοιδορήθηκε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας από πολλούς, και αμφισβητήθηκε από ακόμη περισσότερους. Αλλά, αν και η θητεία του άφησε μικρή κληρονομιά, ο χαρακτηρισμός, εκ μέρους του, του ελληνισμού ως «έθνος ανάδελφον», παρέμεινε ως κοινόχρηστη έκφραση.

Όπως άλλες νεοελληνικές ρήσεις («στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι», «στη χώρα αυτή είμαστε όλοι τραγικά αυτοδίδακτοι», «άλλος γαμάει, άλλος πληρώνει», κ.α.), έμεινε, επειδή εκφράζει με δυο λέξεις, μια ιστορική αλήθεια: η Ελλάδα δεν αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης κοινότητας εθνών, όπως αποτελούν τα σλαβικά, τα λατινογενή, τα νορδικά, και άλλα έθνη.

Ορισμένοι, βέβαια, ισχυρίζονται ότι «ανήκομεν στη Δύση», και έχουν δίκιο, αλλά με τρόπο ο οποίος δεν αναιρεί το «ανάδελφον». Η «απέραντη παράγκα» που στήσαμε «ανήκει στη Δύση» με την ίδια έννοια που και η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά ανήκε στο αφεντικό του (και όχι, πάντως, με την έννοια της οικογένειας).

Το περίεργο είναι ότι πολλοί από όσους απορρίπτουν τον χαρακτηρισμό περί «ανάδελφου έθνους» ως έκφραση εθνικιστικής υπεροψίας, υιοθετούν ταυτόχρονα με ενθουσιασμό την ίδια ακριβώς ιδέα με ανεστραμμένο πρόσημο. Ισχυρίζονται δηλαδή πως ασφαλώς και είμαστε ανάδελφο έθνος ― αλλά μόνο σε ό,τι αφορά τα κουσούρια μας.

Ο οικτιρμός τους, δε, των εθνικών κουσουριών εκφράζεται πολλαπλώς. Από το θρήνο για την Ελλάδα που «δεν πέρασε Διαφωτισμό» (άραγε η Ιαπωνία πέρασε;), έως τον κοπετό για φαινόμενα που «μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν» (αλλά που, περιέργως, ήρθαν εισαγόμενα), και από τις συνεχείς προτροπές να «γίνουμε ευρωπαίοι», έως το (εξίσου συνεχές) αυτομαστίγωμα επειδή δεν γίναμε ακόμα.

Ἑλληνισμός, Βαλκάνια, Μ. Ἀσία: πνευματικὲς ἐκκρεμότητες καὶ γεωπολιτικὴ ἀμηχανία | Μέρος Β΄

από

 Αντίφωνο

 

1

96

Οἱ τέσσερεις βιντεοσκοπημένες ὁμιλίες ποὺ ἀκολουθοῦν εἶναι τὸ δεύτερο μέρος ἀπὸ τίς ὀκτὼ συνολικὰ εἰσηγήσεις ποὺ ἔγιναν στὴ συζήτηση ποὺ ὀργάνωσε τὸ περιοδικὸ «Τὸ Κοινὸν τῶν ὡραίων τεχνῶν» μὲ γενικὸ θέμα «Ἑλληνισμός, Βαλκάνια, Μ. Ἀσία: πνευματικὲς ἐκκρεμότητες καὶ γεωπολιτικὴ ἀμηχανία». Ἡ ἐκδήλωση ἔγινε τὴ Δευτέρα 30 Ἰανουαρίου 2023 στὸ Καφὲ τοῦ Κήπου τοῦ Ἀρχαιολογικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς κυκλοφορίας τοῦ 16ου τεύχους τοῦ περιοδικοῦ.

5. Σωτήρης Γιαννέλης (Ἐκδότης-μεταφραστής, Msc Φιλοσοφίας, ἀπὸ τὴ συντακτικὴ ὁμάδα τοῦ περιοδικοῦ Τὸ Ἔνζυμο) | Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει Ἑλληνισμὸς χωρὶς τοὺς Ἕλληνες καὶ τὸ Ἐθνοκράτος. Μονάχα ἕνα ἰσχυρὸ ἐθνοκράτος μπορεῖ νὰ ἐγγυηθεῖ τὴν ἐθνική μας ὑπόσταση καὶ τὴν δημιουργία ἀκμαῖου πολιτισμοῦ.

6. Δημήτρης Πεπόνης (Πολ. Μηχ. Τ.Ε, δημιουργὸς τοῦ ἱστοτόπου διεθνοπολιτικῶν ἀναλύσεων Κοσμοϊδιογλωσσία) | Ἡ Ἑλλάδα, ἀπὸ τὸν εὐρωκεντρισμὸ τοῦ 19ου στὶς «πολλαπλές νεωτερικότητες» τοῦ 21ου αἰώνα.

7. Κώστας Ράπτης (Διεθνολόγος δημοσιογράφος) | Ἡ «μὴ–ἰδιαιτερότητα» τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τὶ συμβαίνει σὲ χῶρες καὶ λαοὺς ποὺ βρίσκονται πάνω σὲ γεωπολιτικὰ ρήγματα, ποὺ διχάζονται μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσης, ὅταν μοιάζει νὰ κλείνει ἕνας μεγάλος ἱστορικὸς κύκλος κυριαρχίας τῆς Δύσης στὸν πλανήτη.

Ἑλληνισμός, Βαλκάνια, Μ. Ἀσία: πνευματικὲς ἐκκρεμότητες καὶ γεωπολιτικὴ ἀμηχανία ( 1ο μέρος)

από Αντίφωνο

Οἱ πρώτες τέσσερεις ἀπὸ τίς ὀκτὼ βιντεοσκοπημένες ὁμιλίες ποὺ ἀκολουθοῦν ἔγιναν στὸ πλαίσιο τῆς συζήτησης ποὺ ὀργάνωσε τὸ περιοδικὸ «Τὸ Κοινὸν τῶν ὡραίων τεχνῶν» μὲ γενικὸ θέμα «Ἑλληνισμός, Βαλκάνια, Μ. Ἀσία: πνευματικὲς ἐκκρεμότητες καὶ γεωπολιτικὴ ἀμηχανία».

Ἡ ἐκδήλωση ἔγινε τὴ Δευτέρα 30 Ἰανουαρίου 2023 στὸ Καφὲ τοῦ Κήπου τοῦ Ἀρχαιολογικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς κυκλοφορίας τοῦ 16ου τεύχους τοῦ περιοδικοῦ.

1. Εἰσαγωγὴ-καλοσώρισμα ἀπὸ Ἄγγελο Καλογερόπουλο (διευθυντὴ σύνταξης τοῦ Κοινοῦ) καὶ Εὐάγγελο Σταυρόπουλο (Δρ. Ἱστορίας Δικαίου καὶ Θεσμῶν καὶ διδάσκοντα στὸ Ἰόνιο Πανεπιστήμιο καὶ στὴν Α.Ε.Α.Α.).

| Εἰσήγηση Βασίλη Ξυδιᾶ. | Ὁ σύγχρονος Ἑλληνισμὸς στὴν προοπτικὴ ἑνὸς πολιτισμικοῦ καὶ γεωπολιτικοῦ «ἀνοίγματος» τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, πέρα ἀπὸ τὸ δίλημμα μεταξὺ τοῦ ἐκσυγχρονιστικοῦ εὐρωκεντρισμοῦ καὶ ἑνὸς ἐγωστρεφοῦς ἀμυντικοῦ ἑλληνοκεντρισμοῦ.

«ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ, Μ. ΑΣΙΑ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΜΗΧΑΝΙΑ»

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: 

«ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ, Μ. ΑΣΙΑ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΜΗΧΑΝΙΑ»

«Τὰ μὲν θέματα σπουδαία, ὁ δὲ χρόνος βραχύς. Ὁπότε, ἐφόσον δὲν μπορῶ νὰ μιλήσω ἀναλυτικῶς, θὰ τοποθετηθῶ διακηρυκτικῶς καὶ ἀσθματικῶς. 

Δὲν θὰ μιλήσω οὔτε γιὰ τὸν Λεωνίδα οὔτε γιὰ τὸν Βατάτζη. 

Δὲν θὰ ἀναφερθῶ στοὺς ἀπώτερους ἐθνικοὺς ἀλλὰ στοὺς πρόσφατους οἰκογενειακούς μας προγόνους. 

Ὁ Ἀγωνιστὴς τοῦ 1821 στὴν Τριπολιτσὰ ἦταν ὁ προπάππος μας καὶ ὁ Πολεμιστὴς τοῦ 1921 στὸ Σαγγάριο ἦταν ὁ παπποῦς μας. 

Καὶ τὸ μεγάλο ἐρώτημα ποὺ ἀνακύπτει δὲν εἶναι ἁπλῶς ἄν ὁ σημερινὸς ἐθνικός μας βίος δικαιώνει τὸν Ἀγωνιστὴ προπάππο καὶ τὸν Πολεμιστὴ παπποῦ, γιατί δυστυχῶς ἡ ἀπάντηση εἶναι πρόδηλη, ἀλλὰ -πολὺ χειρότερα!- ἄν τελικῶς μποροῦμε νὰ συνυπάρχουμε μαζί τους στὸ ἴδιο ἀξιολογικὸ σύμπαν. 

Εἴμαστε ἕνα ἔθνος μελλοθανάτων ποὺ ἔκλεισε προσφάτως τὰ διακόσια χρόνια τῆς ἐθνικῆς του Παλιγγενεσίας καὶ τὰ ἑκατὸ χρόνια ἀπόπειρας ἐπανίδρυσης τῆς Αὐτοκρατορίας του; 

Τὸ τελευταῖο δὲν τὸ ἰσχυρίζομαι μονάχα ἐγὼ -τὸ λένε κι οἱ Τοῦρκοι-, ἀλλά, μιᾶς καὶ ἀπὸ τὸ 1952 ἡ Ἑλλὰς ὡς ἰθύνουσα τάξις ὑποτίθεται ὅτι ἔχει βρεθεῖ στὴν «σωστὴ πλευρὰ τῆς Ἱστορίας», τὸ ἔχει ὁμολογήσει εὐθαρσῶς ὁ Πρόεδρος Ὀμπάμα, ὅταν στὸ ταξίδι του στὴν Ἄγκυρα, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2009, ἀπευθυνόμενος στὴν Τουρκικὴ Ἐθνοσυνέλευση, εἶπε: «Σᾶς εὐχαριστῶ, ὦ Τοῦρκοι, ποὺ ἀποκρούσατε τὸν εἰσβολέα, ὁ ὁποῖος ἦρθε ἐδῶ γιὰ νὰ ἐπανιδρύσει τὴν Αὐτοκρατορία του».  

Καὶ ἐπανέρχομαι:

Εἴμαστε ἕνα ἔθνος ποὺ ἀναστήθηκε ἔνδοξα πρὶν ἀπὸ διακόσια χρόνια γιὰ νὰ πεθάνει ξαφνικὰ καὶ ἄδοξα διακόσια χρόνια μετά; 

Κι ὅμως, πρὶν ἀπὸ μόλις δύο γενιὲς ἕνα ὑπόδουλο ἔθνος ποὺ ἐπαναστάτησε ἐναντίον μιᾶς ὁλόκληρης αὐτοκρατορίας ὕστερα ἀπὸ τετρακόσια χρόνια ὀθωμανικῆς δουλείας, καταβάλλοντας ἕναν τεράστιο φόρο αἵματος γιὰ νὰ διεκδικήσει τὴν ἐλευθερία του καὶ δημιουργώντας ἕνα ἀδύναμο κρατίδιο στὸ 1/3 τῆς σημερινῆς του ἐπικράτειας, τὸ 1922 εἶχε φθάσει ἔξω ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα κυνηγώντας τὸ θηρίο γιὰ νὰ τὸ σκοτώσει στὴν φωλιά του μὲ μόλις δέκα μεραρχίες καὶ σὲ συνθῆκες ἑνὸς ἐμφυλιοπολεμικοῦ ἑπταετοῦς Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ. 

Δὲν χρειάζεται νὰ ξαναμιλήσουμε γιὰ τὸ πόσο βαρὺ ὄνομα εἶναι ὁ Ἑλληνισμὸς στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. 

Μια επίσκεψη στους Έλληνες της Ουκρανίας, 2.000 χρόνια πριν

Του Νικόλα Δημητριάδη

Αυτές τις μέρες, λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ουκρανία και της εκεί επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών, είχαμε την ευκαιρία να «ξαναθυμηθούμε» τους ξεχασμένους Έλληνες της Μαριούπολης. Οι Μαριουπολίτες είναι απόγονοι των Ελλήνων της Κριμαίας, που μετακινήθηκαν στα βόρεια παράλια της Αζοφικής Θάλασσας στα τέλη του 18ου αιώνα. Εκεί ιδρύσανε μία νέα πόλη, την οποία ονόμασαν «Μαριούπολη» προς τιμήν της Παναγίας, καθώς και μια εικοσάδα χωριών στα περίχωρά της, στα οποία έδωσαν ονόματα όπως «Αθήνα», «Βυζάντιο» και «Κωνσταντινούπολη». Η τοπική διάλεκτος των Μαριουπολιτών, τα «ρουμαίικα» αποτελούν ένα ιδιαίτερο γλωσσικό κράμα, καθώς από τη μία έχει υποστεί πολλές αλλοιώσεις στο διάβα των αιώνων και από την άλλη διατηρεί αρκετά αρχαϊκά στoιχεία. Αντίστοιχα με τους αρχαϊσμούς που βλέπουμε και σε άλλες ακριτικές διαλέκτους του ελληνισμού, από τα ποντιακά ως τα γκρεκάνικα της Ιταλίας. Είναι μάλλον ίδιον των απομονωμένων ακριτών να συνδυάζουν την αναπόφευκτη ενσωμάτωση του αλλότριου με την επίμονη επιβίωση του αρχαίου.

Δίων Χρυσόστομος

Μία τέτοια κατάσταση αντιμετώπισε και ο φιλόσοφος Δίων ο Χρυσόστομος, τον 1^ο μ.Χ. αιώνα, όταν επισκέφτηκε τους μακρυνούς προγόνους των Μαριουπολιτών στην Ποντική Ολβία. Η παλιά αυτή αποικία των Μιλησίων, γνωστή και ως Βορυσθένης, στεκόταν κοντά στις εκβολές του ομώνυμου ποταμού Βορυσθένη, δηλαδή του Δνείπερου, στον ουκρανικό νότο. Τον 1ο μ.Χ. αιώνα που πήγε ο Δίωνας, η πόλη ήταν περικυκλωμένη από τους Σκύθες, θύμα αλλεπάληλων επιδρομών και καταστροφών, και είχε χάσει την παλαιότερη αίγλη της, «τό μέγεθός ἐστιν οὐ πρός τήν παλαιάν δόξαν διά τάς συνεχεῖς ἁλώσεις καί τούς πολέμους». Οι Σκύθες είχαν επιτρέψει μεν την παραμονή των Ελλήνων, που τους ήταν χρήσιμοι για το εμπόριο, αλλά η πόλη είχε χάσει οριστικά το παλιό της μεγαλείο, «ὅθεν δή καί σφόδρα ταπεινά τά πράγματα κατέστη τῶν ταύτῃ Ἑλλήνων».

Χαιρώνεια: Από την Αλεξάνδρεια ως το Παμίρ κι από τα Γαυγάμηλα ως την Άλωση

Λέων της Χαιρώνειας

   

Από Ιάσων Γαβριηλίδης

Η οικουμένη αυτή άντεξε πιο πολύ από τη Ρώμη, η οποία την κατέκτησε και την επηρέασε, αλλά τελικά δεν την αφομοίωσε. Η Ρώμη, που είναι μήτρα και αρχή της Δύσης, κατέκτησε, μα δεν νίκησε την Ανατολή και την ελληνική -ή ελληνιστική- οικουμένη. Για αυτό την φοβάται. Γιατί η Δύση είναι φύσει επεκτατική. Βασίζεται και τρέφεται από την επέκταση. Ότι δεν το νικά δια της κατάκτησης, δεν μπορεί να το εγκολπωθεί για αυτό καταφεύγει στην άρνηση ή στην προκρούστια κλίνη.

   Η νοηματοδότηση της Χαιρώνειας ως τέλους των Ελλήνων είναι ψευδεπίγραφη. Τομή ναι, τέλος όμως όχι. Εκεί τελειώνει η ιστορική περίοδος που μόνο αργότερα ονομάστηκε κλασική και μάλιστα όχι από τους ίδιους τους Έλληνες. Το 338 π.Χ. τελειώνει μία φάση και αρχίζει μία νέα (έτσι γίνεται συνήθως) της ιστορίας των Ελλήνων. Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι της ιστορίας αυτού του πολιτισμού που ενδιέφερε και συνέφερε τους δυτικούς, οι οποίοι δεν απειλούνταν από μια χαμένη στα χρόνια ηγεμονία στο Αιγαίο. Πολύ περισσότερο απειλούνταν από την πιο πρόσφατη και εκτενή στο χώρο και τον χρόνο ελληνική οικουμένη (όχι τόσο από την ίδια, όσο από την παρακαταθήκη της). Αυτή η οικουμένη ξεκίνησε μετά την Χαιρώνεια.

Φίλιππος Β’, ο νικητής της Χαιρώνειας

   Η οικουμένη αυτή άντεξε πιο πολύ από τη Ρώμη, η οποία την κατέκτησε και την επηρέασε, αλλά τελικά δεν την αφομοίωσε. Η Ρώμη, που είναι μήτρα και αρχή της Δύσης, κατέκτησε, μα δεν νίκησε την Ανατολή και την ελληνική -ή ελληνιστική- οικουμένη. Για αυτό την φοβάται. Γιατί η Δύση είναι φύσει επεκτατική. Βασίζεται και τρέφεται από την επέκταση. Ότι δεν το νικά δια της κατάκτησης, δεν μπορεί να το εγκολπωθεί για αυτό καταφεύγει στην άρνηση ή στην προκρούστια κλίνη.

   Αντίθετα η ανατολική οικουμένη των Ελλήνων ενσωμάτωσε και αφομοίωσε την Ρώμη και την πολυπολιτισμική κοσμοκρατορία της, την οποία πάντρεψε με την δική της πολυπολιτισμική κληρονομιά. Υιοθέτησε ακόμα το όνομα της Ρώμης και μεταλλάχθηκε (μα κάθε άλλο παρά πέθανε), υπό την επίδραση μίας νέας θρησκείας, που γεννήθηκε στα δικά της εδάφη και κοινότητες. Γιατί ο Χριστιανισμός στην ρίζα του είναι πολύ περισσότερο μια ελληνική-ελληνιστική, παρά ρωμαϊκή θρησκεία. Απόδειξη οι βαθιές ηθικές και πνευματικές διαφοροποιήσεις των ανατολικών ορθόδοξων χριστιανών από τους δυτικούς, όλων των αποχρώσεων και διασπάσεων. Η Ρώμη τον παρέλαβε έτοιμο και τον εργαλειοποίησε.

Τι πιστεύουν οι Έλληνες…

Το φαντασιακό των Ελλήνων αλλάζει, σύμφωνα με έρευνα της «Διανέοσις»

του Γιάννη Ξένου

Τον Μάρτιο που μας πέρασε, ο ερευνητικός οργανισμός Διανέοσις (1) δημοσίευσε την πανελλαδική έρευνα που διεξήγαγε στα τέλη του 2019 για το τι πιστεύουν οι Έλληνες. Ερευνώνται μια σειρά ζητημάτων, που δεν εξετάζονται συστηματικά, όπως το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, οι σχέσεις με την ΕΕ κ.λπ. Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο στην έρευνα της Διανέοσις είναι ότι επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και με αυτό τον τρόπο βλέπουμε πώς εξελίσσονται οι απόψεις των Ελλήνων.

Η Διανέοσις φυσικά δεν είναι ένας ερευνητικός οργανισμός με ουδέτερο ιδεολογικό φορτίο, πρόεδρός της και ιδρυτής της είναι ο βιομήχανος Δημήτρης Δασκαλόπουλος, επί οχτώ έτη πρόεδρος του ΣΕΒ (2006-2014).

Στο εποπτικό της συμβούλιο συμμετέχουν οι: Μάρκος Βερέμης (γνωστός και από τη συμμετοχή του στην επιτροπή της Γιάννας Αγγελοπούλου για το 1821), Γιάννος Γραμματίδης (επίτιμος πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου), Νικηφόρος Διαμαντούρος, ακαδημαϊκός, Αντώνης Τριφύλλης, τέως διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αρθρογράφος του Βήματος κ.ά. Είναι ένας ερευνητικός οργανισμός που θα τον κατατάσσαμε στον χώρο του (νεο)φιλελεύθερου δικαιωματισμού.

Ένα αρνητικό σημείο της έρευνας είναι ότι, παρότι δημοσιεύτηκε πολύ πρόσφατα, τα δεδομένα της έχουν συγκεντρωθεί τρεις με τέσσερις μήνες πριν. Δηλαδή πριν το τουρκολιβυκό σύμφωνο και την κορύφωση της τουρκικής επιθετικότητας στον Έβρο με την «ειρηνική» εισβολή, πριν τα επεισόδια στα νησιά του Β. Αιγαίου για το μεταναστευτικό– προσφυγικό και φυσικά πριν την πανδημία του κορωνοϊού. Παρόλα αυτά, περιέχει στοιχεία ικανά για να δούμε τις ιδεολογικές αλλαγές στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

Θα παρουσιάσουμε τα ερωτήματα για τις μεγαλύτερες απειλές που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες, πώς τοποθετούνται για το μεταναστευτικό, τις απόψεις τους στο ερώτημα αν Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι, τις απόψεις για κάποιους λαούς.

Πηγή

Ποιες είναι οι δύο μεγαλύτερες απειλές για το μέλλον των Ελλήνων;

Εξαιρετικό κείμενο των New York Times 1975: «Οι Έλληνες έστησαν τον άνθρωπο στα πόδια του»

Στην -παγκόσμιας κυκλοφορίας- Αμερικανική εφημερίδα «The New York Times», δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο 1975 ένα άρθρο-ύμνος για τον Ελληνισμό:

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.

Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…

Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.

Οι ‘Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.

Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.

Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.

Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.

Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».

(The New York Times, Μάρτιος 1975)

Το ανωτέρω είναι απόσπασμα από τό έξοχο και πολύτιμο βιβλίο τού φίλου συγγραφέα, δημοσιογράφου και λαογράφου Γιώργου Λεκάκη: «ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ», Εκδόσεις «ΚΑΔΜΟΣ», 2010.

Η αναζήτηση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας

Φώτης Κόντογλου, «Η Ελλάδα των τριών κόσμων», 1933, Εθνική Πινακοθήκη – Παράρτημα Κέρκυρας 

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 17

Η βυζαντινή ατραπός

Ένα θεμελιώδες στοιχείο της σύγχρονης «προοδευτικής» σκέψης υπήρξε η αποσύνδεση μεταξύ αρχαίου ελληνικού κόσμου και χριστιανισμού. Και πόσο μάλλον που ο ελληνικός σκοταδισμός μιλούσε για «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» δυσφημίζοντας έτσι κάθε σοβαρή απόπειρα προσέγγισης της σχέσης ελληνισμού και ορθοδοξίας. Αποσυνδέοντας το Βυζάντιο από τον αρχαίο κόσμο, αποδεχόμαστε την προσκόλληση μας στη Δύση. Γιατί μια και ο «αυθεντικός κληρονόμος» της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας υπήρξε ο δυτικός κόσμος, ενώ η Ελλάδα βυθίστηκε στο «βυζαντινό και θεοκρατικό σκοτάδι», η σύγχρονη Ελλάδα θέλοντας να αναφερθεί στην παράδοση της αρχαίας Ελλάδας θα έπρεπε να απορρίψει την ιστορία της των τελευταίων χιλίων- πεντακοσίων χρόνων και να προσκολληθεί στη Ελλάδα του Χέλντερλιν και του Ουγκώ. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός κλασσικού νεοέλληνα αρχαιολάτρη και –παρεμπιπτόντως- ευρωκεντρικού, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Στην Ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος, στον Πρόλογο των Εκδόσεων 1941 και 1947 γράφει:

Γράφοντας την ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος άφησα έξω την Ελλάδα. Η Ελλάς βρίσκεται πριν από την Ευρώπη. Η έννοια της Ευρώπης προϋποθέτει την Ελλάδα, τη Ρώμη, το Χριστιανισμό και κάτι ακόμα το Βορρά.[1]

Για τον συγγραφέα τα πράγματα είναι σαφή. Η Ελλάδα βρίσκεται πριν από την Ευρώπη, δηλαδή πρόκειται για την αρχαία Ελλάδα, ως προϋπόθεση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η μεσαιωνική Ελλάδα, το «Βυζάντιο», βρίσκεται έξω από την Ευρωπαϊκή ιστορία! Και από την οπτική του πράγματι είναι έτσι. Εφ’ όσον πρόκειται για την δυτική Ευρώπη, που συνοπτικά συνηθίσαμε να αποκαλούμε «Ευρώπη», αυτή θα αναπτυχθεί έχοντας όχι ως προϋπόθεση το Βυζάντιο, όσο και εάν ισχύει και αυτό σε ένα βαθμό, όσο –κυρίως– σε βάρος του Βυζαντίου και του μεσαιωνικού ελληνισμού. Η συρρίκνωση και η αποικιακή απομύζηση του Βυζαντίου (σταυροφορίες, Ενετοί και Γενουάτες, φραγκοκρατία) θα αποτελέσει μια από τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της Δυτικής Ευρώπης. Αν όμως ο συγγραφέας όπως και τόσοι και τόσοι άλλοι Έλληνες αναγνώριζαν αυτή την εξώφθαλμη πραγματικότητα, ότι δηλαδή εκτός από την Δυτική Ευρώπη υπάρχει και ένας άλλος «ευρωπαϊκός χώρος» συνδεδεμένος με το Βυζάντιο, με την ιστορική του κληρονομιά στην ανατολική Ευρώπη και με την ορθοδοξία, τότε θα έπρεπε να αναγνωρίσουν την ιστορική ιδιαιτερότητα του ελληνικού χώρου ως προς την Ευρώπη. Γι’ αυτό λοιπόν η Ελλάδα υπάρχει μόνον ως πρόγονος της Ευρώπης. Είναι η αρχαιοελληνική κληρονομιά.

Βέβαια ο ίδιος ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και μάλιστα στον Πρόλογο του 1966, στο ίδιο βιβλίο θα προσπαθήσει να υπερβεί το πρόβλημα:

Μια βασική διαφορά μεταξύ της παλαιάς και της νέας μορφής του έργου μου αναφέρεται στο Βυζάντιο. Τώρα έδωσα στο Βυζάντιο τη θέση που του αξίζει στην ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος. Στην πρώτη έκδοση του (1941) του πρώτου τόμου δεν είχα παραχωρήσει στο Βυζάντιο παρά μόνο επτά σελίδες. Αλλά και στη δεύτερη έκδοση (1947) αυξήθηκαν οι σελίδες αυτές μόλις σε δέκα. Τώρα οι δέκα έγιναν περίπου διακόσιες εξήντα… Χαίρω ότι με την πρόοδο της ηλικίας, έφθασα στην ωριμότητα εκείνη του πνεύματος που μ’ έκανε να μπορώ να αποδώσω δικαιοσύνη στον τόσο βασανισμένο βυζαντινό ελληνισμό.[2]

Παρ’ όλο που ο συγγραφέας φαίνεται να κατανοεί πλέον το ζήτημα της μονομέρειας στις πηγές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και εγκαταλείπει την απόλυτα δυτικοκεντρική οπτική του, πράγμα σημαντικό και συνδεδεμένο με τις γενικότερες εξελίξεις, αυξανόμενης αυτογνωσίας που έχουμε επισημάνει, ωστόσο η οπτική του δεν μεταβάλλεται ριζικά. Μερικές σελίδες πιο κάτω επαναλαμβάνει το ίδιο σχήμα για τις προϋποθέσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος:

Οι Έλληνες της κάτω Ιταλίας

Οδοιπορικό για τους Έλληνες που ζουν στην Ιταλία από τα αρχαία χρόνια

  

Η ιστορία του οίκου BVLGARI. Ο Έλληνας κοσμηματοπώλης των Βασιλιάδων και των σταρς. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έκρυβε Έλληνες στη Ρώμη, ανάμεσά τους και τον Ε. Αβέρωφ

Ο Σωτήριος Βούλγαρης, Έλληνας από την Παραμυθιά, ήταν ο δημιουργός του πιο διάσημου οίκου κοσμημάτων στον κόσμο. Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1857 και γονείς του ήταν ο Γιώργος Βούλγαρης και η Ελένη Στρουγγάρη.

Από τα έντεκα παιδιά της οικογένειας, ο Σωτήρης ήταν ο μόνος που επιβίωσε και κατάφερε να συνεχίσει την παράδοση της οικογένειας στην αργυροχοΐα. Η επαφή με τα κοσμήματα ξεκινούσε από τον παππού του Κωνσταντίνο, ο οποίος ήταν πλανόδιος πωλητής κοσμημάτων στα χωριά της Ηπείρου. Το ταλέντο στη δημιουργία κοσμημάτων κληρονόμησε και ο Σωτήρης που μαζί με τον πατέρα του άνοιξαν ένα μαγαζί χρυσαφικών στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας.

Την περίοδο εκείνη η Παραμυθιά και άλλα χωριά της περιοχής αντιμετώπιζαν προβλήματα από τους Τούρκους. Οι συνεχείς πυρπολήσεις του χωριού και οι σοβαρές ζημιές στο μαγαζί τους, ανάγκασε την οικογένεια Βούλγαρη να μετακομίσει στην κοντινή Κέρκυρα. Στον πρώτο όροφο ενός σπιτιού, άνοιξαν ένα μαγαζάκι με κοσμήματα και ο Σωτήρης γνώρισε τον μετέπειτα συνεργάτη του, Κωνσταντίνο Κρέμο.

Το 1880 ο Σωτήρης Βούλγαρης μαζί με τον Κρέμο αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Ιταλία. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Νάπολη και άνοιξαν το πρώτο τους μαγαζί με χρυσαφικά. Η έντονη εγκληματικότητα της πόλης δημιούργησε πρόβλημα στο κοσμηματοπωλείο. Έπειτα από αρκετές διαρρήξεις αναγκάστηκαν να το κλείσουν .

Ο Ελληνικής καταγωγής Nikola Tesla ή Νικόλαος Θεσσαλός

Nikola Tesla ή Νικόλαος Θεσσαλός, ο Ελληνικής καταγωγής ανθρωπιστής, ιδιοφυής επιστήμονας, εφευρέτης, που ώθησε την ανθρωπότητα τουλάχιστον 100 χρόνια μπροστά και αρνήθηκε να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο πολύ απλά γιατί δεν το θέλησε!!!!

Αυτήν τη εργασία δεν θα την βρείτε πουθενά στο διαδίκτυο, μόνο κάποιες αναφορές στο όνομα Θεσσαλός.... 

Αποσπασματικά στοιχεία υπάρχουν , όπου αναδεικνύουν την Ελληνική καταγωγή του Νικόλα Τέσλα, την οποία δεν την μάθατε ποτέ, όπως και για το ασύρματο εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα (το ηλεκτρικό ρεύμα που χρησιμοποιούμε στα σπίτια μας), που ανακάλυψε και πραγματοποίησε με πειράματα.

Το Istanbul βγήκε από το εις την πόλιν. Οι απλοϊκοί άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, μέσα από το πέρασμα του χρόνου λέξεις που τους κουράζουν τις απλοποιούν δίνοντας τα γνωστά παρατσούκλια αντί Κωνσταντινούπολη, Constantinople, λένε πάμε εις την πόλιν -ειστηνπολιν – istinmpolin, Istanbul.

Αυτό συμβαίνει και στην οικογένεια του Τέσλα. Αρχικά η οικογένειά του ονομαζόταν στα Σλαβικά Draganic, από που είσαι ρε Draganic – Δραγάνης, από την Θεσσαλία, Thessaly, για την οικονομία του λόγου Tesla

Μήπως δεν συμβαίνει σήμερα στη Ελληνική κοινωνία ;

Στο βιβλίο WIZARD του Marc J. Seifer που προτείνεται από την κοινότητα Τέσλα.

Ο συγγραφέας Marc J. Seifer αναφέρει , ότι το αρχικό όνομα της οικογένειας Τέσλα ήταν Draganic ή Δραγάνης που μετέπειτα έγινε Τέσλα.

Και παρακάτω στο ίδιο βιβλίο ο φίλος δημοσιογράφος του Τέσλα Julian Hawthorne (σελίδα 225), αναφέρει: He was born in Herzogovina, of Greek stock, one of the oldest families there. 

Όπου μεταφράζετε Γεννήθηκε στην Ερζεγοβίνη, ελληνικής καταγωγής, μία από τις παλαιότερες οικογένειες εκεί.

Και τώρα!!! Το κερασάκι της τούρτας. Στις 18 Μαΐου του 1917 ώρα 8:30 απονεμήθηκε στον Nikola Tesla παρουσία του, το Μετάλλιο Edison, ως τιμητική διάκριση της επιστημονικής κοινότητας για την προσφορά του.

Εκείνες τις εποχές σε αυτές τις σημαντικές συναντήσεις όπως και στο Ελληνικό κοινοβούλιο κατέγραφαν τις συνομιλίες κειμενογράφοι.

Έχοντας τον λόγο ο CHARLES A. TERRYΣ σε κάποια παράγραφο (σελίδα 3 του εγγράφου) αναφέρει (His father a Greek Clergyman), μεταφρασμένο (Ο πατέρας του ένας Έλληνας κληρικός). Πουθενά αργότερα όταν πήρε τον λόγο ο Νικόλα Τέσλα δεν έκανε αναφορά οτι θίχτηκε από την τοποθέτηση του CHARLES A. TERRYΣ ότι ο πατέρας του ήταν ένας Έλληνας κληρικός.

Γεώργιου - Αλέξανδρου Μαγκάκη: "Η ζωή πάνω στο νήμα"

"Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. 

Αυτόν που αφήνω πίσω μου 

σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. 

Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. 

Δεν με αφορούν. 

Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; 

Να 'στε όλοι καλά.

Στον τάφο μου να γράψετε: 

Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, 

το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία 

και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. 

Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, 

δεν υπάρχει αντίσταση 

και το μετά από την πλημμύρα αυτή, 

δεν υπάρχει πια".

Το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμα του Γεώργιου - Αλέξανδρου Μαγκάκη με τίτλο «Η ζωή πάνω στο νήμα», λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή. 

Σε κίτρινο χαρτί με διορθώσεις και σημειώσεις, αφήνει τις τελευταίες του σκέψεις, παρά τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.