Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023

Φοίβος Δεληβοριάς: Έχουμε ένα τρομερό ταλέντο να πετάμε απ’ το παράθυρο ό,τι μας έκανε λιγάκι πιο ανθρώπους

Τίποτα δεν καταλάβαμε. Οι γενιές αλλάζουν-και με φροϋδική σκληρότητα οτιδήποτε για το οποίο παλέψαμε, ακυρώθηκε. 

Ζούμε με κουπόνια, ενώ οι κρατικές σπατάλες και οι μίζες δίνουν και παίρνουν, η υγεία και η παιδεία βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. 

Το ελεύθερο χιούμορ και η κίνηση ιδεών της περιόδου 1970-2010 έγιναν μυωπική εχθροπάθεια και σίριαλ με ενδοοικογενειακά πάθη σε μια εφιαλτική επαρχιακή καρτ ποστάλ. 

Έχουμε ένα τρομερό ταλέντο να πετάμε απ’ το παράθυρο ό,τι μας έκανε λιγάκι πιο ανθρώπους. ...,



Αν υπάρχει ένας τραγουδοποιός της γενιάς που πια πενηντάρησε και έχει ακόμα τη φρεσκάδα και την αναζήτηση στο βλέμμα, την ανησυχία για ένα κόσμο και το μαζί, είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς.

 Γιώργος Τούλας 

Αν υπάρχει ένας τραγουδοποιός της γενιάς που πια πενηντάρησε και έχει ακόμα τη φρεσκάδα και την αναζήτηση στο βλέμμα, την ανησυχία για ένα κόσμο και το μαζί, είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς. Εκτιμώ πολύ την καθαρότητα, την τόλμη, την διορατικότητα και φυσικά τη δημιουργικότητα του που είναι ακατάπαυστη και συνηθίζει να μας εκπλήσσει. Με αφορμή τις εμφανίσεις του στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή και το Σάββατο στο Μύλο, του έκανα δέκα ερωτήσεις τις οποίες και απάντησε πρόθυμα. –

Παρακολουθώντας την πορεία σου ένα πράγμα που γίνεται κατευθείαν ξεκάθαρο είναι πως είσαι άνθρωπος που βάζει το ”συν” μπροστά σε όσα κάνεις. Τη συν-περίληψη, τη συν-εργασία, τη συμμετοχή, τη συνύπαρξη. Το μαζί. Αυτό πως προέκυψε σαν επιλογή;

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Η καταγωγή του εθνομηδενισμού

Του Γεράσιμου Δεληβοριά


Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα στο Κυπριακό , αλλά και στις σχέσεις με την Τουρκία πριν από λίγους μήνες, προκάλεσαν όπως ήταν αναμενόμενο μέγα κύμα διαμαρτυρίας, αλλά στο διαδίκτυο  κι όχι στους δρόμους όπως άλλοτε. Τόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και ηλεκτρονικές εφημερίδες και σελίδες, γέμισαν με άρθρα και δημοσιεύσεις διαμαρτυρίας.
 Ένα από αυτά τα άρθρα ήταν και του Γ. Καραμπελιά, με τίτλο «Οι βαθιές ρίζες του ενδοτισμού» στην «Ρήξη». Ο Καραμπελιάς  είναι μάλλον ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «εθνομηδενισμός», διάθεση και πρακτική στην οποία διακρίθηκαν πολλά στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ.

 Σύμφωνα λοιπόν με τον Καραμπελιά, «από την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και μετά, δύο παρατάξεις στην Ελλάδα θα ταχθούν ενάντια στη ‘Μεγάλη Ιδέα’ της εθνικής ολοκλήρωσης: η βασιλικο-λαΙκή δεξιά και η κομμουνιστική αριστερά».
 Από την ανάγνωση του άρθρου προκύπτουν δύο εύλογα ερωτήματα: Η πρώτη απορία είναι τι συνέβαινε πριν, πριν από τους 
βαλκανικούς πολέμους. Αφού η αρχή του κακού σύμφωνα με τον συγγραφέα βρίσκεται εκεί, στους βαλκανικούς πολέμους, λίγο πριν δηλαδή από την μπολσεβίκικη επανάσταση και την εξάπλωση του κομμουνισμού στον κόσμο και στην Ελλάδα, πριν απ’ αυτούς υπήρχε άραγε ομοψυχία; Εθνική ενότητα;
 Ήταν άραγε όλες οι πολιτικές παρατάξεις στρατευμένες στην υπόθεση της εθνικής ολοκλήρωσης;
 Κι αφού « η ηγεσία της κυρίαρχης Αριστεράς (γιατί κυρίαρχης ; που κυριαρχεί; αυτό είναι ένα τρίτο ερώτημα) και η ηγεσία της Δεξιάς υπήρξαν πάντοτε στην Ελλάδα, καθεμιά με τον τρόπο της, ενάντιες σε μια εθνική πατριωτική αντίληψη», τι συνέβαινε στον υπόλοιπο, τον «μεσαίο» πολιτικό χώρο; Στον οποίο δεν περιλαμβάνονταν μονάχα ο Παπαναστασίου, απέναντι στον οποίο υπάρχει μια ευμενής αντιμετώπιση από τον Καραμπελιά, αλλά  κυρίως ο Ελ. Βενιζέλος και οι απόγονοι και οι επίγονοι του (καθώς κι εκείνοι που άλλαξαν το επώνυμο τους με το δικό του).

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Αναζητώντας την έξοδο από το τούνελ


Του Γεράσιμου Δεληβοριά

«Ένα μόνο έχω να συμβουλεύσω στους νεότερους: να πειθαρχούν στην πίστη τους, αφού προηγουμένως την ανακαλύψουν». Γιάννης Τσαρούχης
 
Όταν έχεις χάσει το δρόμο σου, η μόνη λογική πράξη είναι να ξαναγυρίσεις στην αρχή της διαδρομής και να προσπαθήσεις να τον ξαναβρείς, βάζοντας καινούργια σημάδια, διορθώνοντας τα λάθη και την μέχρι τότε πορεία σου.
 Το 2011 φάνηκε πως κάτι θα άλλαζε στη χώρα. Άνθρωποι που μέχρι τότε δεν είχαν διαμαρτυρηθεί ποτέ στη ζωή τους, βρέθηκαν στους δρόμους και το κομματοκρατικό πολιτικό σύστημα άρχισε να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Ήταν  «η είσοδος στο πολιτικό προσκήνιο του κοινωνικού πλήθους», σύμφωνα με τον Γ.Οικονόμου (1) που έβαλε σε κίνηση αυτή την διαδικασία.
 Από τότε ξεκίνησε μια αγωνιώδης προσπάθεια ανασυγκρότησης του πολιτικού κομματικού συστήματος, κάτι που φαίνεται να έχει επιτευχθεί, αλλά όχι όπως θα το ήθελαν οι ινστρούχτορες της ελληνικής ολιγαρχίας.

 Για να μπορέσει όμως να γίνει μια σωστή αποτίμηση και κυρίως, για να μπορέσουμε να ξαναβρούμε το μονοπάτι της ελπίδας που φάνηκε να ανοίγεται πριν από έξη χρόνια, θα πρέπει να κοιτάξουμε και την εδώ μεριά, τη μεριά της κοινωνίας και των πολιτικών δυνάμεων που δραστηριοποιήθηκαν εκείνη την περίοδο.
 Οι μεγάλες κινητοποιήσεις του 2011 οργανώθηκαν από τους συνδικαλιστές, που εδώ και πάρα πολλά χρόνια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος εξουσίας της χώρας μας. Και σαν κύριο στόχο τους είχαν τη διατήρηση μιας επίπλαστης οικονομικής ευμάρειας, που είχε πραγματοποιηθεί με έναν ασύστολο δανεισμό τις προηγούμενες δεκαετίες, μέχρι και τρία χρόνια πριν από το 2011.