Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΥΜΑΡΕΛΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΥΜΑΡΕΛΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2021

Η βαριά κληρονομιά του 2020


του Όθωνα Κουμαρέλλα

Σε πείσμα της πολιτικής ορθότητας και τη σαγήνη που προκαλεί ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος, στους «θεωρητικούς» των κοινωνικών φαινομένων και στους όψιμους οπαδούς του «επιστημονισμού» και της κυριαρχίας της «γνώσης», τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως πολλοί θα ήθελαν.

Με την τεχνολογία να αναδεικνύεται στη νέα θρησκεία, την «τεχνοκρατία» ως το ύψιστο πολιτικό σύστημα, που έρχεται δυναμικά να αντικαταστήσει την «αναποτελεσματική» και χωλαίνουσα έτσι κι αλλιώς δημοκρατία, οι επιφανειακές αναγνώσεις των γεγονότων και οι συστηματικές αντιφάσεις στον κυρίαρχο δημόσιο λόγο είναι χαρακτηριστικές.

Το 2021 εισέβαλλε δυναμικά με την «πανάκεια» της υποχρεωτικής ιατρικής πράξης, της συσσώρευσης των χρεών και της μεσαίας τάξης σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου, να προδιαγράφουν με έναν καταλυτικό τρόπο, ότι ο νέος χρόνος θα είναι πολλαπλά χειρότερος του προηγούμενου. Χειρότερος τόσο στο επίπεδο της υγείας του πληθυσμού, της κοινωνικής συνοχής και της οικονομίας, όσο και στο επίπεδο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.

Ήδη το 2020 έχει προδιαγράψει τις χειρότερες των προοπτικών και στο πεδίο των εθνικών μας θεμάτων και της τουρκικής απειλής, στρώνοντας τον δρόμο για τις ουσιαστικές παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Άγκυρα.

Η πανδημία

Η αντιμετώπιση του φυσικού φαινομένου της εξάπλωσης του νέου κορωναϊού και της νόσου covid-19 που προκαλεί, ανέδειξε όλες τις ανεπάρκειες των συστημάτων σε καθολικό επίπεδο.

Πράγματι, η αντιμετώπιση του πανδημικού φαινομένου εξελίσσεται σε ένα μεγάλο φιάσκο, όπως έγκαιρα είχε προβλεφθεί, με καταστρεπτικότατες συνέπειες, όχι μόνον σε οικονομικό επίπεδο, αλλά κατ’ εξοχήν σε πολιτικο-κοινωνικό, με την ίδια την υγεία του πληθυσμού να πλήττεται βαρύτατα εξ αιτίας των μέτρων που οριζοντίως επιβάλλονται. Είναι τα ίδια τα γεγονότα στην εξέλιξή τους που έρχονται να το επιβεβαιώσουν με τον πιο καταλυτικό τρόπο.

Δεν είναι απλά οι θάνατοι «από» ή και «με» covid που επέτρεψαν κάθε αυθαιρεσία και σπέκουλα. Δεν είναι μόνο τα ψευδώς θετικά, που αποδεικνύει ότι το «μοντελάκι» με βάση το συγκεκριμένο τεστ PCR πάσχει και μάλιστα σοβαρά. Είναι προφανώς και οι διπλοτριπλοκαταγραφές, και ενδεχομένως η σκόπιμη παραχάραξη των στοιχείων που δίδονται. Δεν είναι απλά η «κόντρα» μεταξύ ΗΔΙΚΑ και ΕΟΔΥ και τα «διπλά» βιβλία.

Ειδικά στην Ελλάδα η αντιμετώπιση του φαινομένου έχει ανέβη πολλές «πίστες» αναξιοπιστίας, με συνέπεια ο χρόνος να κλείνει με μια θνητότητα επί των επιβεβαιωμένων περιστατικών να φθάνει σε παγκόσμια πρωτιά, τον Δεκέμβρη, στο 7,24%! Με την «ανάλγητη», φυσικά, Σουηδία να… «τρώει τη σκόνη μας» σε αυτό το δεύτερο πανδημικό «κύμα».

Κυριακή 14 Ιουλίου 2019

20 χρόνια ευρώ: Η σκοτεινή συνωμοσία της εθνικής παγίδευσης ολοκληρώνεται

του Όθωνα Κουμαρέλλα*
Έχουν περάσει ήδη είκοσι ολόκληρα χρόνια από την καθιέρωση του ευρώ ως κοινού νομίσματος αρχικά για 11 χώρες και σήμερα για 19 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην αρχή το ευρώ κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονική μορφή και τρία χρόνια μετά την 1η Ιανουαρίου 2002 πήρε υλική μορφή με χαρτονομίσματα και κέρματα.
Η χώρα μας υπήρξε από τις πρώτες ένδεκα χώρες που δέχθηκαν την παραχώρηση της νομισματικής κυριαρχίας τους. Οι Έλληνες ήλπισαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να υπάρξει η περίφημη οικονομική και κοινωνική «σύγκλιση» με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, που για δεκαετίες πριν σύσσωμη η «ηγέτιδα» τάξη της χώρας, μας έταζε, έχοντας μετατρέψει σε σκοπό ζωής την ένταξη και την ανεπίστρεπτη παραμονή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και εξακολουθεί στο ίδιο μοτίβο.
Είκοσι, όμως, χρόνια είναι πάρα πολλά για να μην έχουμε καταλάβει τι συνέβη έκτοτε και να αρνούμαστε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Χάριν αυτής της επετείου «γενεθλίων» του ευρώ, αναδημοσιεύω άρθρο μου του Απριλίου 2018 σχετικά με το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ στη χρεοκοπία της χώρας το 2009-10. Μια -όπως αποδεικνύεται- μεθοδευμένη χρεοκοπία, η οποία μας ταλανίζει έκτοτε χωρίς να φαίνεται η παραμικρή δυνατότητα εξόδου. Αυτό που διαφαίνεται καθαρά είναι μόνον μια νέα δραματική επιδείνωση της «κρίσης» μετά τις ευρωεκλογές κι αφού οι Ευρωπαίοι «εταίροι» θα έχουν ξεκαθαρίσει (αν το έχουν) το περιβάλλον και το ελληνικό «success story» της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια, δεν θα μπορεί να κρύβει πλέον την τραγική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε και μεθοδεύτηκε με ευθύνη τόσο της εγχώριας ελίτ, όσο και των ίδιων των Ευρωπαίων επικυρίαρχων.
Η εθνική παγίδευση ολοκληρώνεται και οδηγεί στο δραματικό τέλος, εάν έστω και τώρα στο «και πέντε» δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι οι απλοί πολίτες συμπαραττασσόμενοι σε ένα ευρύ ανατρεπτικό Μέτωπο, να πούμε το οριστικό μεγάλο ΟΧΙ και να αντιστρέψουμε την καταστροφική πορεία:

Η σκοτεινή «συνωμοσία» της χρεοκρατίας

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ως βασικοί ένοχοι του σκανδάλου της ελληνικής χρεοκοπίας

 
Μολονότι ήδη από το 1997 όταν προετοιμάζονταν η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ κάποιο λίγοι «γραφικοί» προειδοποιούσαμε για τα ολέθρια αποτελέσματα που θα συνεπάγονταν για τη χώρα μας αυτή η ένταξη, ουδείς άλλος έδινε σημασία. Το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των ίδιων των πολιτών, μεθυσμένο από την προοπτική μιας υποσχόμενης σύγκλισης με τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης και τον περίπου αναπόδραστο ευδαιμονισμό που αναμένονταν, ούτε καν ήθελε να ακούσει τις λίγες φωνές της λογικής.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2019

20 χρόνια ευρώ: Η σκοτεινή συνωμοσία της εθνικής παγίδευσης ολοκληρώνεται

του Όθωνα Κουμαρέλλα*
Έχουν περάσει ήδη είκοσι ολόκληρα χρόνια από την καθιέρωση του ευρώ ως κοινού νομίσματος αρχικά για 11 χώρες και σήμερα για 19 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην αρχή το ευρώ κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονική μορφή και τρία χρόνια μετά την 1η Ιανουαρίου 2002 πήρε υλική μορφή με χαρτονομίσματα και κέρματα.
Η χώρα μας υπήρξε από τις πρώτες ένδεκα χώρες που δέχθηκαν την παραχώρηση της νομισματικής κυριαρχίας τους. Οι Έλληνες ήλπισαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να υπάρξει η περίφημη οικονομική και κοινωνική «σύγκλιση» με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, που για δεκαετίες πριν σύσσωμη η «ηγέτιδα» τάξη της χώρας, μας έταζε, έχοντας μετατρέψει σε σκοπό ζωής την ένταξη και την ανεπίστρεπτη παραμονή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και εξακολουθεί στο ίδιο μοτίβο.
Είκοσι, όμως, χρόνια είναι πάρα πολλά για να μην έχουμε καταλάβει τι συνέβη έκτοτε και να αρνούμαστε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Χάριν αυτής της επετείου «γενεθλίων» του ευρώ, αναδημοσιεύω άρθρο μου του Απριλίου 2018 σχετικά με το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ στη χρεοκοπία της χώρας το 2009-10. Μια -όπως αποδεικνύεται- μεθοδευμένη χρεοκοπία, η οποία μας ταλανίζει έκτοτε χωρίς να φαίνεται η παραμικρή δυνατότητα εξόδου. Αυτό που διαφαίνεται καθαρά είναι μόνον μια νέα δραματική επιδείνωση της «κρίσης» μετά τις ευρωεκλογές κι αφού οι Ευρωπαίοι «εταίροι» θα έχουν ξεκαθαρίσει (αν το έχουν) το περιβάλλον και το ελληνικό «success story» της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια, δεν θα μπορεί να κρύβει πλέον την τραγική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε και μεθοδεύτηκε με ευθύνη τόσο της εγχώριας ελίτ, όσο και των ίδιων των Ευρωπαίων επικυρίαρχων.
Η εθνική παγίδευση ολοκληρώνεται και οδηγεί στο δραματικό τέλος, εάν έστω και τώρα στο «και πέντε» δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι οι απλοί πολίτες συμπαραττασσόμενοι σε ένα ευρύ ανατρεπτικό Μέτωπο, να πούμε το οριστικό μεγάλο ΟΧΙ και να αντιστρέψουμε την καταστροφική πορεία:

Η σκοτεινή «συνωμοσία» της χρεοκρατίας

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ως βασικοί ένοχοι του σκανδάλου της ελληνικής χρεοκοπίας

 
Μολονότι ήδη από το 1997 όταν προετοιμάζονταν η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ κάποιο λίγοι «γραφικοί» προειδοποιούσαμε για τα ολέθρια αποτελέσματα που θα συνεπάγονταν για τη χώρα μας αυτή η ένταξη, ουδείς άλλος έδινε σημασία. Το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των ίδιων των πολιτών, μεθυσμένο από την προοπτική μιας υποσχόμενης σύγκλισης με τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης και τον περίπου αναπόδραστο ευδαιμονισμό που αναμένονταν, ούτε καν ήθελε να ακούσει τις λίγες φωνές της λογικής.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

Το «έθος», η πολυπολιτισμικότητα και ο μεταφασισμός

του Όθωνα Κουμαρέλλα
Παγκοσμιοποίηση, κινητικότητα, πολυπολιτισμικότητα, διαφορετικότητα, μειονότητες, δικαιώματα, αλληλεγγύη. Λέξεις, που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, επενδυμένες με ανώτερο αξιακό φορτίο, τέτοιο και τόσο, ώστε ο καθένας που προβάλλει στοιχειώδη προβληματισμό να στιγματίζεται ως φοβικός, συντηρητικός, ενδεχομένως ελλιπούς μόρφωσης, αν όχι και ακροδεξιός κρυπτοφασίστας. Με αυτές τις υπέροχες λέξεις περιγράφονται αρχές κι αξίες που κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να ενστερνίζεται.
Ποιος δεν θα ήθελε άραγε να ζει σε ένα «παγκόσμιο» χωριό ειρήνης και ευημερίας για όλους;
Όμως όλα αυτά είναι απολύτως θεωρητικά, χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα στην εποχή μας, όταν αντιμετωπίζονται μονόπλευρα και επιφανειακά. Μέσα από μια καλοπροαίρετη πλην εντελώς επιφανειακή τους προσέγγιση, λειτουργούν σε βάρος των κυρίαρχων διακυβεύσεων σήμερα τόσο του ελληνικού λαού, όσο και ευρύτερα.
Γιατί άραγε υπάρχουν τόσο έντονες αντιδράσεις, από εντελώς διαφορετικές πλευρές, απέναντι σε αυτού του τύπου τις εξελίξεις που περιγράφονται όμορφα με αυτές τις λέξεις; Είναι μήπως μόνο η αμορφωσιά και η φοβίες που αυτή προκαλεί, με μόνο κάποιους επαΐοντες να γνωρίζουν και να προσπαθούν δια της προπαγάνδας -κι όχι μόνο- να επιβάλλουν αυτό που «ανακάλυψαν» στη μετανεωτερική εποχή, ότι τάχα είναι καλό για όλους;
Είναι, όμως, η ίδια η πραγματικότητα και η δραματικότητα που έχει προσλάβει η ίδια η προσπάθεια για την καθημερινή μας επιβίωση, που μας οδηγεί να δούμε τα θέματα αυτά σε όλες τους τις διαστάσεις και στο βάθος τους κάτω από την επιφάνεια. Διότι στην επιφανειακή ανάγνωση και την εύκολη αποδοχή των παραπάνω νοηματοδοτήσεων, αγνοείται επιδεικτικά τόσο η γεωπολιτική διελκυστίνδα μεταξύ των μεγάλων εθνών-κρατών, που αντιμάχονται για τις σφαίρες επιρροής τους, όπως και ότι η διελκυστίνδα αυτή έχει ήδη τεθεί υπό την «κηδεμονία» των περίφημων αγορών.
Η παγκοσμιοποίηση και όλα τα συμπαρομαρτούντα εργαλεία της σε πολιτισμικό -εκτός από το οικονομικό, πολιτικό, ακόμη και το στρατιωτικό επίπεδο-, η μετανεωτερικότητα δηλαδή, όπως επίσης μια γενική και αόριστη αναφορά στη δημοκρατία, η ισότητα ευκαιριών, ο δικαιωματισμός, η πληθυσμιακή κινητικότητα, εν τέλει η ίδια η πολυπολιτισμικότητα, έρχονται να νοηματοδοτήσουν και να εμπεδώσουν στην κοινή συνείδηση το νέο καθεστώς, που μπορεί να ορισθεί ως μετα-φασισμός, ήτοι ως η εκσυγχρονισμένη μορφή εκείνου του πρωτόγονου και θεωρούμενου ως «πούρου», ή κλασσικού φασισμού, πέραν της γνωστής νεοφασιστικής, αλλά εξ ίσου πρωτόγονης τόσο σε συμβολικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο εκδοχής του. Ένα «εκλεπτυσμένο» μεταφασιστικό καθεστώς παγκόσμιας επικυριαρχίας, δια της αντιστροφής των εννοιών στο πολιτισμικό πεδίο, ενώ επί της εφαρμοσμένης πολιτικής, δια του χρέους αφ’ ενός, και δια της πολεμικής μηχανής αφ’ ετέρου, ενδεδυμένο όμως τη ροζ προβιά της προοδευτικότητας, των αναγκαίων «συμβιβασμών» και της «ανοχής» δια της πολυπολιτισμικότητας. Μιας προοδευτικότητας και ενός περίεργου τύπου «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» που θα πρέπει να εξαχθεί και να επιβληθεί με κάθε τρόπο στους καθυστερημένους «ιθαγενείς» των μικρότερων εθνών-κρατών της περιφέρειας, προτού αλώσει την ίδια τη μητρόπολη.