Η βαριά κληρονομιά του 2020

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Σε πείσμα της πολιτικής ορθότητας και τη σαγήνη που προκαλεί ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος, στους «θεωρητικούς» των κοινωνικών φαινομένων και στους όψιμους οπαδούς του «επιστημονισμού» και της κυριαρχίας της «γνώσης», τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως πολλοί θα ήθελαν.

Με την τεχνολογία να αναδεικνύεται στη νέα θρησκεία, την «τεχνοκρατία» ως το ύψιστο πολιτικό σύστημα, που έρχεται δυναμικά να αντικαταστήσει την «αναποτελεσματική» και χωλαίνουσα έτσι κι αλλιώς δημοκρατία, οι επιφανειακές αναγνώσεις των γεγονότων και οι συστηματικές αντιφάσεις στον κυρίαρχο δημόσιο λόγο είναι χαρακτηριστικές.

Το 2021 εισέβαλλε δυναμικά με την «πανάκεια» της υποχρεωτικής ιατρικής πράξης, της συσσώρευσης των χρεών και της μεσαίας τάξης σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου, να προδιαγράφουν με έναν καταλυτικό τρόπο, ότι ο νέος χρόνος θα είναι πολλαπλά χειρότερος του προηγούμενου. Χειρότερος τόσο στο επίπεδο της υγείας του πληθυσμού, της κοινωνικής συνοχής και της οικονομίας, όσο και στο επίπεδο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.

Ήδη το 2020 έχει προδιαγράψει τις χειρότερες των προοπτικών και στο πεδίο των εθνικών μας θεμάτων και της τουρκικής απειλής, στρώνοντας τον δρόμο για τις ουσιαστικές παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Άγκυρα.

Η πανδημία

Η αντιμετώπιση του φυσικού φαινομένου της εξάπλωσης του νέου κορωναϊού και της νόσου covid-19 που προκαλεί, ανέδειξε όλες τις ανεπάρκειες των συστημάτων σε καθολικό επίπεδο.

Πράγματι, η αντιμετώπιση του πανδημικού φαινομένου εξελίσσεται σε ένα μεγάλο φιάσκο, όπως έγκαιρα είχε προβλεφθεί, με καταστρεπτικότατες συνέπειες, όχι μόνον σε οικονομικό επίπεδο, αλλά κατ’ εξοχήν σε πολιτικο-κοινωνικό, με την ίδια την υγεία του πληθυσμού να πλήττεται βαρύτατα εξ αιτίας των μέτρων που οριζοντίως επιβάλλονται. Είναι τα ίδια τα γεγονότα στην εξέλιξή τους που έρχονται να το επιβεβαιώσουν με τον πιο καταλυτικό τρόπο.

Δεν είναι απλά οι θάνατοι «από» ή και «με» covid που επέτρεψαν κάθε αυθαιρεσία και σπέκουλα. Δεν είναι μόνο τα ψευδώς θετικά, που αποδεικνύει ότι το «μοντελάκι» με βάση το συγκεκριμένο τεστ PCR πάσχει και μάλιστα σοβαρά. Είναι προφανώς και οι διπλοτριπλοκαταγραφές, και ενδεχομένως η σκόπιμη παραχάραξη των στοιχείων που δίδονται. Δεν είναι απλά η «κόντρα» μεταξύ ΗΔΙΚΑ και ΕΟΔΥ και τα «διπλά» βιβλία.

Ειδικά στην Ελλάδα η αντιμετώπιση του φαινομένου έχει ανέβη πολλές «πίστες» αναξιοπιστίας, με συνέπεια ο χρόνος να κλείνει με μια θνητότητα επί των επιβεβαιωμένων περιστατικών να φθάνει σε παγκόσμια πρωτιά, τον Δεκέμβρη, στο 7,24%! Με την «ανάλγητη», φυσικά, Σουηδία να… «τρώει τη σκόνη μας» σε αυτό το δεύτερο πανδημικό «κύμα».

Δεν είναι μόνον ότι εξ αρχής, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία το 68,82% των αποδιδόμενων στον covid-19 θανάτων μέχρι και την 27η Δεκεμβρίου, προκύπτει ότι συνέβησαν εκτός μονάδων εντατικής θεραπείας. Το που αυτοί οι συνάνθρωποί μας απεβίωσαν κανείς δεν μας το λέει. Δεν είναι απλά η παγκόσμια πρωτιά με τους θανάτους εντός ΜΕΘ να φθάνουν -πάντα σύμφωνα με τα δεδομένα που δημοσιοποιούνται- το 52% των εισαγωγών στις ΜΕΘ (1.436 θάνατοι έναντι 2.762 εισαγωγών), όταν το αναμενόμενο ποσοστό με βάση τη διεθνή εμπειρία δεν ξεπερνά το 25%, δείχνοντας ότι ούτε το ελάχιστο από τη διεθνώς, έναν χρόνο τώρα, συσσωρευμένη εμπειρία, οι «σωτήρες» μας είναι ικανοί να εκμεταλλευτούν. Με τους συνολικούς θανάτους να φτάνουν (27/12/20) τους 4.606, και το 2020 να κλείνει με 4.838 και σε αναμονή να διαπιστώσουμε την υπερβάλλουσα θνησιμότητα σε σχέση με το 2019, ή και τον μέσον όρο της τελευταίας 5ετίας.

Δεν φτάνει μόνον η απαγόρευση των νεκροψιών και η προσβολή στην τιμή των νεκρών με τα σφραγισμένα φέρετρα και την απαγόρευση στους συγγενείς να αποχαιρετήσουν τον νεκρό τους, εφαρμόζοντας απαράδεκτα πρωτόκολλα για τις κηδείες, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες, τις οδηγίες και τα πρωτόκολλα ακόμη και του ίδιου του ΕΟΔΥ.

Είναι και η πρόσφατη διαπίστωση και καταγγελία ότι, στην Ελλάδα, από την 1η Μαΐου μέχρι την 6η Σεπτεμβρίου είχαν ανακοινωθεί 1.126 επιπλέον «κρούσματα» από το άθροισμα των ημερήσιων θετικών τεστ, σχεδόν το 15% του συνόλου για την περίοδο. Επρόκειτο περί χονδροκομμένης παραχάραξης. Όταν το θέμα άρχισε να γίνεται αντιληπτό, ο ΕΟΔΥ έπαψε να δίνει παράλληλα με τα «κρούσματα», τον αριθμό των θετικών τεστ και το ποσοστό επί του αθροίσματος των ημερήσιων τεστ. Χονδροκομμένη, λοιπόν, και η προσπάθεια συγκάλυψης!

Δεν έχουν επιδημιολογική επιτήρηση του φαινομένου, διότι ποτέ δεν θέλησαν να έχουν.

«Κατασκεύασαν» επάνω στην πανδημία ένα δικό τους τρομοκρατικό «αφήγημα» κομμένο και ραμμένο σύμφωνα με τις άρρωστες πολιτικές τους επιδιώξεις και την επιστημονική ανεπαρκεία των δήθεν ειδικών με την ελαστικότερη των συνειδήσεων.

Δεν πρόκειται για μαθητευόμενους μάγους που σαγηνεύθηκαν από την προσωρινή προβολή τους στα μήντια.

Πρόκειται για εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, με την επιδίωξη, ήδη όπως πληροφορηθήκαμε μόλις χθες, νομοθετικής εξασφάλισης ασυλίας για τους εμπλεκόμενους, να είναι ενδεικτική, ότι κάποιοι εκ των ειδικών ενδεχομένως γνωρίζουν πράγματα που αγνοούμε οι υπόλοιποι και ανησυχούν για την αποκάλυψή τους..

Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται, ότι η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία και ζούμε μέσα στον τραγέλαφο που δημιούργησαν.

Πράγματι, είναι τόσο έντονη η προσλαμβάνουσα από την επίσημη περιγραφή των επιπτώσεων που δεν γίνονται καν αντιληπτές λεπτές πτυχές που θέλουν να ανατρέψουν συνολικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την επιστήμη, την κοινωνία, τα δικαιώματα και την ίδια τη ζωή.

Από την αιφνίδια «ανακάλυψη» του υγιούς «κρούσματος», δηλαδή του υγιούς… ασθενούς πλην ασυμπτωματικού που αποτελεί, όμως, δημόσιο κίνδυνο, μέχρι τις διπλές καταγραφές και την ανυπαρξία στοιχειωδώς αξιόπιστων στοιχείων και επιδημιολογικών μελετών.

Από την ανυπαρξία επιδημιολογικής επιτήρησης, μέχρι τη σκόπιμη αποσιώπηση της ύπαρξης αποτελεσματικού φαρμάκου (βλέπε μονοκλωνικά αντισώματα) και την καταναγκαστική επιβολή της «πανάκειας» του εμβολίου. Ενός εμβολίου, είδος εν ανεπαρκεία προς το παρόν, με τις «καραμπόλες» των επιφανών «κολλητών» να σπεύδουν πρώτοι απ’ όλους, να δώσουν υποτίθεται το καλό παράδειγμα.

Ένα εμβόλιο σε πλήρη ανεπάρκεια προμήθειας και προβληματικών logistics, παρά τις φανφάρες υποδοχής με τιμές αρχηγού κράτους, που δεν είναι και τόσο πανάκεια και με πολλά τα παραμένοντα ερωτηματικά για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητά του και μέχρι να γίνει… τόσο, που δεν πρόκειται, ας πεθάνουν και πολλές χιλιάδες ακόμη, ας καταστρέφεται η οικονομία και η ζωή εκατομμυρίων. Με τους περισσότερους θανάτους να ενισχύεται το «νεκρόφιλο αφήγημα», ότι όλα γίνονται για τη δημόσια υγεία. Για «το καλό μας»… ρε γαμώτο!

Ο πονηρός τσαρλατάνος και η ορθοπολιτική αθλιότητα

Όχι δεν αμφισβητείται η ίωση, αλλά η υπερβολή και η σκοπιμότητα που ενδεχομένως αυτή η μέγα-υπερβολή υποκρύπτει. Μια μέγα-υπερβολή που οδήγησε σε υστερία και σε μαζική covid psychosis, όπως εύστοχα χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς επιστήμονες η ψυχολογική κατάσταση που περιήλθαν πολλοί. Οι οποίοι πιθανόν να μην μπορέσουν -αρκετοί από αυτούς- να αποφύγουν την καταφυγή στον ψυχίατρο και μέχρι τότε να δακτυλοδειχθούν καθυβρίζοντας, όλους όσους προσπαθούμε να βρούμε μια ισορροπία και να παραμείνουμε, όσο το δυνατό ψυχικά υγιείς.

Όχι δεν αμφισβητείται το εμβόλιο έναντι του sars-cov-2 ως επίτευγμα της επιστήμης. Αμφισβητείται η προκαταβολική βιασύνη να χαρακτηριστεί ως μέγα επίτευγμα κάτι που ενδέχεται να αποδειχθεί ότι είναι τέτοιο -και που όλοι το ευχόμαστε, αλλά που μπορεί και όχι. Για το οποίο όμως «επίτευγμα» οι ίδιες οι παρασκευάστριες εταιρείες απαντούν, ότι δεν γνωρίζουν, σε καίριας σημασίας ερωτήματα που τίθενται σχετικά με τα εμβόλια και μόνον υπό τις συνθήκες έκτακτης ανάγκης έλαβαν άδεια κυκλοφορίας υπό όρους, με τις μελέτες και τα πειράματα να συνεχίζονται σε επίπεδο κοινότητας. Ποιος είναι αυτός τελικά που ετσιθελικά, επικαλούμενος έναν -μεγιστοποιημένο πολιτικά- κίνδυνο, θα επιβάλλει στον οποιονδήποτε την υποχρεωτική συμμετοχή σε έναν πείραμα, όσο ασφαλές κι αν θεωρείται αυτό;

Μα ο πονηρός τσαρλατάνος είναι αυτός, που κρύβεται πίσω από την αυθεντία της επιστήμης για να επιβάλλει την ατζέντα του, όταν τέτοια αυθεντία δεν υφίσταται, επειδή τα πάντα βρίσκονται υπό δοκιμασία και συνεχή αναθεώρηση.

Ανακαλύπτονται «αρνητές» τη στιγμή που η αμφιβολία, η αμφισβήτηση και τελικά η άρνηση καλλιεργείται ακριβώς από την εντελώς αντιεπιστημονική προσέγγιση και την αντιμετώπιση του πανδημικού φαινομένου από τους ιθύνοντες, όπως πολλοί έγκριτοι και καταξιωμένοι επιστήμονες καταγγέλλουν.

Η ελεύθερη συζήτηση και ο διάλογος, η ανταλλαγή γνώμης και γνώσης, υποκαταστάθηκαν από την αγνόηση, την αποσιώπηση, τη διαστρέβλωση, τη φίμωση και εν τέλει την κατασυκοφάντηση των επιστημονικών απόψεων που διαφοροποιούνται από τις κυρίαρχες. Καταδεικνύοντας, έτσι, τη θεοκρατική άποψη περί επιστήμης, που προωθεί η πολιτική ορθότητα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όχι χωρίς -ακόμη και άμεση πολλών εκατομμυρίων- αμοιβή, ανέλαβαν να επιβάλλουν. Μπορεί η άποψη κάποιων να είναι διαφορετική υποστηρίζοντας ότι τα ΜΜΕ δεν ασκούν τρομοκρατία, ούτε ο δημοσιογραφικός κόσμος προσπαθεί να χειραγωγεί την κοινή γνώμη, αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και δεν χρειάζεται η οποιαδήποτε επιχειρηματολογία επ’ αυτού. Ίσως να ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους από τους κάθε είδους και ποιότητας, λειτουργικά αναλφάβητους, «εισαγγελάτους».

Όμως, η επιστημονική πρόοδος ακριβώς επάνω στη συνεχή αμφισβήτηση βασίστηκε. Τα δε επιτεύγματά της, τα οποία θαυμάζουμε και απολαμβάνουμε όλοι, μέσα από αυτήν τη συστηματική «τριβή» προέκυψαν.

Άλλο η επιστήμη με τα επιτεύγματά της, άλλο ο επιστημονισμός και τεχνοκρατία που οδηγεί στη δικτατορία των ειδικών και των «απολίτικων» αποφάσεων τους προς καταδυνάστευση του κόσμου και οδηγούν σε νεο-φεουδαλικού τύπου κοινωνική οργάνωση στο πλαίσιο της νέας νοο-τροπίας.

Μιας νοοτροπίας που οδηγεί στον νέο Φασισμό που απέταξε τον μελανό χιτώνα και ενδύθηκε -πιο βολική για τον σκοπό του- τη λευκή ποδιά του Μένγκελε, ο οποίος είχε εξασφαλισμένο το Νόμπελ στην περίπτωση διαφορετικής έκβασης του μεγάλου πολέμου.

Φυσικά μέσα από το επιτηδευμένο κλίμα της μοναδικής αλήθειας που μετατρέπει την κρίση σε ευκαιρία για το Great Reset σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό πεδίο εφαρμογής, θα ήταν αδύνατον να μην «ανθίσουν» και παρανοϊκές θέσεις και απόψεις περί τσιπαρίσματος, 5G και ότι άλλο γελοίο ακούγεται, ως άλλοθι, προπέτασμα και εν τέλει δικαίωση της ορθοπολιτικής αθλιότητας.

Γι’ αυτό η γελοιότητα αφορά και στις δύο «ψεκασμένες» πλευρές, με τον ορθό λόγο και την επιστήμη να βρίσκεται για μια ακόμη φορά στα αζήτητα. Ενδεχομένως εάν δεν υπήρχαν οι «ψεκασμένοι» θα έπρεπε να εφευρεθούν, προκειμένου να καταπνιγεί κάθε φωνή λογικής, μέσα από τη γελοιοποίηση αυτής της ίδιας της λογικής και της επιστημονικής αλήθειας.

Λίγα λόγια για την Τουρκία, την προερχόμενη εκ μέρους της απειλή και τη στάση της Ευρώπης

Με την οικονομία υπό κατάρρευση, έχοντας αναφερθεί αναλυτικά σε προηγούμενα σημειώματα κι εδώ, θα μείνω στο ζήτημα της Τουρκίας και της «αμήχανης» στάσης της Ευρώπης απέναντί της.

Πολλοί θεωρούν ότι αυτή η στάση οφείλεται εν πολλοίς στις ενοχές που διακατέχουν τους Ευρωπαίους σε σχέση με το αποικιοκρατικό παρελθόν τους. Μια εύκολη κι επιφανειακή ανάγνωση των τεκταινομένων, που μολονότι περιέχει ψήγματα αληθείας, δείχνει να αγνοεί τη βαθιά γεωπολιτική διάσταση του νέου Ανατολικού ζητήματος και τα τεράστια συμφέροντα που συγκρούονται στο ευρασιατικό πεδίο. Με την Τουρκία να αποτελεί την πολύτιμη αιχμή του δόρατος της δύσης που φτάνει μέχρι την Κίνα. Δεν είναι απλά τα στενά οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και των άλλων δυνάμεων του ευρωπαϊκού κέντρου, όπως πολλοί διατείνονται για να ερμηνεύσουν τη στάση των ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό.

Ο αγώνας προσεταιρισμού της Τουρκίας μεταξύ των μεγάλων γεωπολιτικών συσσωματώσεων Δύσης – Ανατολής, είναι τέτοιος που δικαιολογεί στην Ευρώπη τις όποιες παραχωρήσεις και «απώλειες» προς την Τουρκία. Οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ καμιά ενοχή δεν αισθάνονται για το αποικιοκρατικό παρελθόν τους. Αυτές οι «ενοχές», ο δικαιωματισμός, οι ταυτότητες κτλ ίσως αφορούν στην αριστερά και τμήματα της φιλελέφτ διανόησης, καθόλου, όμως, δεν αφορούν στις ελίτ και τα κέντρα των αποφάσεων. Αντίθετα μάλιστα, χρησιμοποιούνται επιτηδείως για την ιδεολογικο-πολιτική κάλυψη των πράξεων και των παραλήψεών τους! Σε αυτό το παρελθόν θέλουν να επιστρέψουν το συντομότερο, ανεξάρτητα εάν ο δρόμος που επέλεξαν, αυτός της παγκοσμιοποίησης, γύρισε, σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο, μπούμερανγκ δίνοντας στην Ανατολή τη δυνατότητα να αποκτήσει την ευρωστία και τη δύναμη να ηγηθεί του κόσμου. Στην προσπάθεια αποτροπής αυτής της εξέλιξης η Τουρκία τους είναι περισσότερο πολύτιμη, απ’ όσο μερικοί από εμάς θέλουν να πιστεύουν.

Η Ελλάδα βυθισμένη, ως «κολαούζο» στις ευρωπαϊστικές της φαντασιώσεις, ουδέποτε κατανόησε, ότι ο ρόλος της στην παρακμάζουσα Δύση είναι αυτός της Ιφιγένειας. Κι όσοι φυσικά από την ιθύνουσα τάξη το έχουν κατανοήσει, το έχουν αποδεχθεί. Μένει μόνον τμήμα του ακρωτηριασμένου κοινωνικού σώματος που αντιδρά σπασμωδικά όντας πολιτικά ορφανό και ακέφαλο.

Έτσι, δεν είναι η Ευρώπη, αλλά η Ελλάδα αυτή που επέτρεψε στην Τουρκία να γιγαντωθεί σε βάρος μας, περιμένοντας από την Ευρώπη, χωρίς ουδέποτε να επιδιώκει την ισότιμη ένταξή της σ’ αυτήν -ούτε ποτέ της επετράπη κάτι τέτοιο- ώστε να επηρεάζει αποφασιστικά τις εξελίξεις, να ενστερνιστεί τους ελληνικούς φόβους και τα συμφέροντα, τα οποία οι εγχώριες ελίτ έχουν αποφασίσει να παραδώσουν, παζαρεύοντας μονάχα τη δική τους μακροημέρευση ως εγχώριοι επίτροποι της ξένης πατρωνίας.

Η πολιτική, οικονομική και πνευματική ελίτ, ως αυλοκόλακας στην αυλή της «ξεπεσμένης Μαρίας Αντουανέτας», όπως εύστοχα χαρακτηρίζεται η σημερινή παρακμιακή Ευρώπη, ονειρεύεται μεγαλεία και κέρδη και προβάλλει το δικό της συμφέρον ως εθνικό, παραδίδοντας κομμάτι – κομμάτι κάθε τι που θα μπορούσε να θυμίζει Ελλάδα κι ελληνισμό, από γλώσσα, ιστορία, πλουτοπαραγωγικές πηγές, υποδομές, πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία και τελικά εθνικό χώρο, καθαρή γη, αέρα και θάλασσα. Ως προς αυτό το παρελθόν έτος 2020 δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών κι ελπίδας για τα επερχόμενα το 2021.

Ικανοποιώντας την ευρωπαϊστική της ονείρωξη, η ελληνόφωνη άρχουσα τάξη θυσιάζει τα πάντα στον βωμό της εξάρτησης και της ανάγκης των προστατών της, αφού ποτέ δεν κατανόησε τις πραγματικές ανάγκες του Έθνους, αντίθετα στήριξε πάντα την επιβίωση και την κερδοφορία της ακριβώς σε αυτήν την εξάρτηση και «προστασία».

Ο μικρόνους, φανφαρόνικος μεγαλοϊδεατισμός στην υπηρεσία της επιδίωξης των ελίτ

Οι γνωστοί παλαιόθεν «πατερούληδες» του πατριωτισμού, «νεοκοραϊστές» και «νεοφαναριώτες», φαντασιώνονται ότι έχουν ρόλο να διαδραματίσουν στο πλαίσιο της νέας Αυτοκρατορίας, όπως στον παλιό «καλόν καιρό» στην Υψηλή Πύλη του σουλτάνου, ασκώντας μέσω του λογιοτατισμού ακόμη κάποια γοητεία σε ημιμαθή τμήματα του λεγόμενου πατριωτικού χώρου. Μας ομιλούν για Έθνος και για πατριωτισμό, αλλά το πνεύμα τους είναι στραμμένο στο νέο -πλην «κουτσό» και υπό κατάρρευση- ευρωπαϊκό αυτοκρατορικό εγχείρημα, το οποίο με πάθος υπερασπίζονται. Μέχρι εκεί φτάνει η αντιληπτική τους ικανότητα και παρελθοντολογική τους ιδεοληψία.

Το παλαιό ψευτοδίλημμα «με την τιάρα του πάπα, ή το φέσι του σουλτάνου» ξεπεράστηκε κατά τη λογική του Ιανού. Και με τα δύο! Ανάλογα τις συγκυρίες κι αν είναι δυνατόν ταυτόχρονα με την προώθηση της ένταξης της Τουρκίας, πέραν του ΝΑΤΟ, στην ευρωπαϊκή ένωση. Μια ευρωπαϊκή ένωση από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, που ο ελληνισμός έχει -κατ’ αυτούς- ιστορικό καθήκον να… αφυπνίσει, επαναφέροντας τις υποτιθέμενες ανθρωποκεντρικές κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού, απέναντι στον μονομερή «οικονομισμό». Όχι να σώσει την ελληνική πατρίδα που ρευστοποιείται εδώ και τώρα, αλλά την Ευρώπη ολάκερη, που τάχα τα ενοχικά της σύνδρομα για το «αμαρτωλό» παρελθόν της και ο «οικονομισμός» δεν την αφήνουν να… μεγαλουργήσει -κι εμάς μαζί της….

Με την αριστερά και την «προοδευτική» διανόηση, φυσικά, να παρεπιδημούν έτσι στον δικό τους φανταστικό κόσμο, έχοντας μετατραπεί στο πλέον αποτελεσματικό στήριγμα του υπερεθνικού κεφαλαίου και των επιδιώξεών του, λειτουργώντας ως 5η φάλαγγα εντός των λαϊκών μαζών.

Η «στροφή» προς την ακροδεξιά είναι ακριβώς απόρροια της εγκατάλειψης των υποτελών τάξεων στις βουλιμικές διαθέσεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, των μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων και της πολιτικής ορθότητας που εκπορεύεται εξ αυτών. Με την αριστερά, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, να την έχει πλήρως ενστερνισθεί και να έχει καταστεί ο πλέον πολύτιμος συνήγορος και ισχυρό στήριγμά της.

Επίλογος

Η πολιτική ορθότητα, η ακύρωση κάθε εναλλακτικής, ο δικαιωματισμός και η ταυτοτική διαπάλη, καθώς και η «γοητεία» της αυταρχικής επιβολής, μαζί με την τεχνοκρατία και τους ύμνους προς τους «ειδικούς», δεν είναι τίποτε περισσότερο από τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο σύγχρονος φασισμός για να επιβάλλει στους λαούς τις ατζέντες του.

Κατά τα λοιπά να είμαστε καλά, να έχουμε αντοχή και να προσέχουμε εαυτούς και αλλήλους στη νέα χρονιά που μπήκε με τους χειρότερους οιωνούς παρά το υπερθέαμα πυροτεχνημάτων στον ουρανό των πιο «σκοτεινών», παρά τους χριστουγεννιάτικους στολισμούς, από κάθε άλλη φορά πόλεων -και με τους ανθρώπους σε απόγνωση, μόνους κλεισμένους στα σπίτια τους, είτε από φόβο, είτε από εξαναγκασμό.

Σε εμάς πάντα έγκειται το να αλλάξουμε τον ρου του ποταμού. Ας ελπίσουμε ότι τη νέα χρονιά, παρά τις αντιξοότητες, θα το προσπαθήσουμε πραγματικά. Ενωμένοι -κι εν τέλει θα το καταφέρουμε!

 

ΠΗΓΗ: https://www.hereticalideas.gr/2021/01/varia-klironomia-tou-2020.html
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com