Michel Raptis (Pablo): Αυτοδιαχείριση στον αγώνα για το σοσιαλισμό (1972)
Ανακοίνωση που δόθηκε στο δέκατο Συνέδριο Κοινωνιολογίας της Λατινικής Αμερικής, Santiago de Chile, Αύγουστος 1972.
Δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 1973 σε μορφή φυλλαδίου από το Ίδρυμα Ειρήνης Bertrand Russell για τον Εκπρόσωπο .
Από τότε που γράφτηκε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο , ο αγώνας για τον παγκόσμιο σοσιαλισμό έχει λάβει εξαιρετικά διαφορετικές μορφές, με το περιεχόμενο του αγώνα να διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση.
Ο τύπος της μεταβατικής κοινωνίας από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό που οραματίστηκαν ο Μαρξ (στην Κριτική του Προγράμματος της Γκότα ) ή ο Λένιν (στο Κράτος και η Επανάσταση ), δεν έχει φτάσει πουθενά ακόμη.
Από εκείνες τις μέρες, έχουν προκύψει μερικά πολύ μεγάλα προβλήματα, σχετικά με το περιεχόμενο μιας κοινωνίας που εξελίσσεται προς το σοσιαλισμό, το οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό, ακόμη και το ηθικό της περιεχόμενο. Υπάρχει πολύ λίγη ομοφωνία σχετικά με αυτά τα προβλήματα από την πλευρά των επαναστατών μαρξιστών ή σοσιαλιστών οποιασδήποτε απόχρωσης .
Σε αυτό το δοκίμιο θα προσπαθήσω να αναπτύξω μια σειρά ιδεών για τον τρόπο με τον οποίο ο αγώνας για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και του σοσιαλιστή που ακολούθησε εμφανίζεται σε εμάς σήμερα, υπό τις παρούσες ιστορικές συνθήκες.
Όταν μιλάμε για «αγώνα για το σοσιαλισμό» πρέπει να κάνουμε μια διάκριση. Υπάρχουν δύο ξεχωριστές φάσεις: ο αγώνας για την ανάληψη της εξουσίας και ο αγώνας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Ο «αγώνας για την ανάληψη της εξουσίας» είναι ο αγώνας για την επανάσταση, δηλαδή για μια απότομη ποιοτική αλλαγή στην εξελικτική διαδικασία – το είδος της αλλαγής που, όσο σύντομη κι αν είναι, είναι πάντα τυπική μιας αντικειμενικής επαναστατικής κρίσης.
Αυτού του είδους η κατάσταση θέτει την αντικατάσταση της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης από νέες σχέσεις ιδιοκτησίας και νέες κοινωνικές σχέσεις .
Μια «αντικειμενική επαναστατική κατάσταση» μπορεί να αναδυθεί με κάθε είδους τρόπους, που δημιουργείται από μια πολύπλοκη διαδικασία αλληλεπίδρασης διαφορετικών αντικειμενικών συνθηκών. Για να συμβεί αυτό, δεν χρειάζεται ένα προϋπάρχον «επαναστατικό κόμμα» να λειτουργεί ως καταλύτης.
Υπό τις παρούσες συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες μια «αντικειμενική επαναστατική κρίση» μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα, ας πούμε, ενός εθνικιστικού πολέμου ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση ή κατοχή, ως αποτέλεσμα μιας σοβαρής κοινωνικής κρίσης ή ως αποτέλεσμα της εκλογικής νίκης μιας συμμαχίας. κόμματα που ισχυρίζονται ότι είναι σοσιαλιστικά και εκστρατεύουν με βάση ένα προηγμένο αντικαπιταλιστικό ή αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα.
