ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΙΚΙΚΑΜΟΡΙ ΣΤΟ "ΟΧΙ ΣΕΞ, ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA" ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΑΣΕΞΟΥΑΛ ΕΦΗΒΩΝ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΑΙ

Post2Post 

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον όρο «Χικικομόρι» πριν 12-15 χρόνια, δεν έδωσα και πολύ σημασία. Οι περισσότερες  λεπτομέρειες για το τι ακριβώς σήμαινε, δύσκολα  τις πιστευες πως αποτελούσαν, τότε, κάποια πραγματικότητα και όχι ένα σενάριο κάποιας ταινίας φαντασίας. Ή έστω κάποια υπερβολή του δημοσιογράφου για να κερδίσει μερικά κλικς παραπάνω.

Οι Χικικομόρι στην Ιαπωνία αποτελούν ένα άκρως ιδιαίτερο κοινωνικό φαινόμενο, που σήμερα ξεπερνάει τα σύνορα της χώρας και προκαλεί ευρύτερο προβληματισμό και στο «δυτικό κόσμο» τα τελευταία χρόνια.

Τα άτομα που ανήκουν στην  ιδιαίτερη αυτή ομάδα των Χικικομόρι, αποτελούσαν ουσιαστικά τους σύγχρονους «αναχωρητές» που πάσχουν από έντονο ψυχοκοινωνικό σύνδρομο απόσυρσης από την κοινωνία. Δηλαδή επιλέγουν συνειδητά να μην εργάζονται, ούτε να σπουδά­ζουν και δεν έχουν γενικά καμία εξωτερική κοινωνική επαφή ή σχέσεις για χρόνια. Αποσύρονται στο παιδικό τους δωμάτιό και ζουν αποκλεισμένοι εκεί, χωρίς να θέλουν να βγουν καθόλου έξω στον κόσμο. Μόνη πιθανή τους ενασχόληση, κάποια ηλεκτρονικά παιχνίδια, διάβαζα τότε.

Οἱ νέοι σταματοῦν τὸ ποτό! Γιατί;

  

Οἱ νέοι σταματοῦν τὸ ποτό! Γιατί;

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Πάντοτε ἡ νεανικὴ ἡλικία, καλοί μου φίλοι, ἰδιαίτερα δὲ ἡ ἐφηβεία, ἦταν συνδεδεμένη μὲ τὴν κατανάλωση τοῦ ἀλκοόλ. Στὶς ἐξόδους, στοὺς τόπους διασκέδασης, στὸ ξενύκτι, στὰ πάρτι, στὶς σχολικὲς ἐκδρομὲς καὶ στὶς χοροεσπερίδες. Εἶχε νὰ κάνει ὄχι μόνο μὲ τὴν ψυχαγωγία, ἀλλὰ καὶ μὲ τήν… ἀντίδραση καὶ τὴν ἐπανάσταση! Ὄχι πιὰ σήμερα! Ποὺ τί παρατηρεῖται πλέον; Μὰ τοῦτο τὸ ἀπίστευτο: Μία συνεχὴς μείωση τοῦ ἀλκοὸλ ἀπὸ τὴ νέα γενιά! Εὐχάριστο, θὰ πεῖτε. Ὅμως δὲν εἶναι! Καὶ νὰ γιατί…

*   *   *

  Ἀλλ’ ἂς δοῦμε κατ’ ἀρχὰς τί ἀκριβῶς συμβαίνει…

Πρῶτο. Σύμφωνα μὲ ἔγκυρες στατιστικὲς ἡ κατανάλωση ἀλκοὸλ ἀπὸ τοὺς νέους μειώνεται συν­εχῶς. Τουλάχιστον σὲ εὐρωπαϊκὸ ἐπίπεδο οἱ νέοι ξοδεύουν πλέον λιγότερα χρήματα γιὰ ἀλκοόλ. Σὲ βαθμὸ ποὺ πολλοὶ ἔφθασαν νὰ μιλοῦν «γιὰ μία νέα τάση ποὺ ξεκίνησε πρὸς τὴ ζωὴ μὲ νηφαλιότητα»!

Δεύτερο. Ὑπολογίζεται ὅτι ἡ μείωση αὐτὴ τῆς κατανάλωσης ἀλκοὸλ ἀπὸ τοὺς νέους ἄνω τῶν 15 ἐτῶν, ἔχει ξεκινήσει ἀπὸ τὸ 2000 κι ἐντεῦθεν καὶ μάλιστα παγκοσμίως, σύμφωνα μὲ τὸν Π.Ο.Υ.

Ἰδιαίτερα στὴν Εὐρώπη ἡ κατανάλωση αὐτὴ μειώθηκε ἀπὸ 12 λίτρα ποὺ ἦταν τὸ 2000, σὲ 9,5 λίτρα τὸ 2020 (μείωση 21%). Στὴν Ἑλλάδα ἡ μείωση εἶναι ἀπὸ 8,3 λίτρα σὲ 6,3 λίτρα ἀντίστοιχα, δηλαδὴ 24%, ποὺ εἶναι καὶ ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ τὶς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες!

Τρίτο. Πολλοὶ ἀποδίδουν τὴν μείωση αὐτὴ στὶς δυσχερεῖς οἰκονομικὲς συνθῆκες πού, σύμφωνα μὲ τὸ περιοδικὸ Fortune, «οἱ νέοι τῆς Εὐρώπης δὲν φαίνεται ὅτι θὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἔντονη κοινωνικὴ ζωὴ σύντομα». Ὅμως αὐτὸ δὲν ἔχει νὰ κάνει μόνο μὲ τὶς χῶρες ποὺ ἔχουν τὴν ὅποια οἰκονομικὴ ὕφεση, ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλες καθ’ ὅλα ἀνθηρὲς οἰκονομικά. Ἔχει νὰ κάνει ἀκόμη καὶ μὲ τὶς ΗΠΑ, σύμφωνα μὲ ἔρευνα τῶν καταναλωτῶν ἀπὸ τὸ NCSolutions.

Ἄλλοι πάλι κάνουν λόγο στὴ στάση πολλῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐφαρμόσει μία σειρὰ ἀπὸ πολιτικὲς μείωσης τῆς κατανάλωσης ἀλκοόλ, ὅπως φορολογία, ἀπαγόρευσης διαφημίσεων κ.λπ. Ὅμως, σύμφωνα μὲ τὸν ΟΟΣΑ, ἡ ἀποτελεσματικότητα τῶν μέτρων τους αὐτῶν παρεμποδίζεται ἀπὸ τὴν κακὴ ἐφαρμογή τους καὶ στοὺς περιορισμένους πόρους ποὺ διαθέτουν.

*   *   *

Καὶ τελικά, ποῦ ὀφείλεται τὸ φαινόμενο;

Στὸ ὅτι οἱ νέοι εἶναι πιὸ μόνοι ἢ καλύτερα πιὸ κοινωνικὰ ἀπομονωμένοι ἀπὸ ποτέ. Ναί!

Σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικούς, οἱ νέοι, ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας, βιώνουν πλέον μία ἐπιδημία μοναξιᾶς καὶ ἀπομόνωσης. Καὶ τὸ μεγάλο ὄντως αὐτὸ πρόβλημα ὀφείλεται κατὰ κύριο λόγο στὸν ἐθισμό τους στὰ κοινωνικὰ δίκτυα, σὲ ἐκεῖνα δηλαδή, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἦλθαν στὴ ζωή μας γιὰ νὰ μᾶς… ἑνώσουν καὶ ὄχι γιὰ νὰ μᾶς ἀπομονώσουν!

Μάλιστα, πάντα κατὰ τοὺς εἰδικούς, ἡ ἐπιδημία αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς μοναξιᾶς, ἔχει διπλασιάσει τὰ ποσοστὰ τῶν (ἀπομονωμένων) νέων!

Ἔκθεση τοῦ The Cigna Group γράφει ὅτι, τὸ 79% τῶν νέων 18-24 ἐτῶν ἀναφέρουν ὅτι αἰσθάνονται μοναξιά, ὅταν οἱ ἄνω τῶν 65 ἐτῶν ἀναφέρουν ὅτι τοὺς συμβαίνει αὐτὸ σὲ πολὺ μικρότερο ποσοστό, δηλαδὴ 41%!!

Ὁπωσδήποτε θὰ ἔπρεπε νὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετο, ἂν σκεφτοῦμε ὅτι οἱ εὐκαιρίες τῶν νέων γιὰ πραγματικὴ συντροφιὰ μὲ τοὺς συνομήλικους εἶναι κατὰ πολὺ περισσότερες.

Ἔτσι ἡ ἀποχὴ ἢ ἔστω ὁ περιορισμὸς τῶν νέων ἀπὸ τὸ ἀλκοόλ, τελικὰ δὲν προέρχεται ἀπὸ συνειδητή τους ἐπιλογή, ἀλλὰ ἀποτελεῖ τὸ σύμπτωμα ἢ καλύτερα τὸ τίμημα τῆς ἔλλειψης κοινωνικῶν συναναστροφῶν.

*   *   *

Δὲν τὸ συζητᾶμε! Ἡ κατανάλωση ἀλκοὸλ καὶ μάλιστα ἢ χωρὶς μέτρο, λογικὴ καὶ ὅρια, ἀσφαλῶς βλάπτει. «Κανένα ἐπίπεδο κατανάλωσης ἀλκοὸλ δὲν εἶναι ἀσφαλὲς γιὰ τὴν ὑγεία μας», ἀναφέρει ὁ Π.Ο.Υ.

ΓΙΟΡΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΟΠΑΕ

Ο Σύλλογος Εργαζομένων προχωρά σε απεργία την 1η Ιουλίου.

Την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών, το πεδίο στις εξαρτήσεις μοιάζει με καμένη γη μετά από καταστροφική πυρκαγιά μεγάλης έντασης. Σαν κάποιος να πυρπόλησε το σύμπαν για να το φτιάξει απ’ την αρχή. Από τις στάχτες που απέμειναν.

Με τη νέα γιγαντιαία πανελλαδική «διοικητική» διάρθρωση των υπηρεσιών για τις εξαρτήσεις, που ανακοίνωσε η διοίκηση του ΕΟΠΑΕ, χωρίς καμία προηγούμενη διαβούλευση, βρισκόμαστε αντιμέτωποι, σωρευτικά:

Με την κατάργηση του συνόλου των θεραπευτικών μονάδων που λειτουργούσαν πριν πέντε μόλις μήνες και την αντικατάστασή τους από νέα τμήματα, προϊόντα τεχνητής συγκόλλησης χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση, προδιαγραφές λειτουργίας και ξεκάθαρο αντικείμενο.

Με μαζικές μετακινήσεις προσωπικού, κάτι σαν ανταλλαγή πληθυσμών, μεταξύ των μονάδων χωρίς να υπολογίζονται εξειδίκευση, εμπειρία και επιστημονική κατάρτιση.

«SOS για τα παιδιά από το ΙΤΕ»

Χρήσιμες συμβουλές από το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου του ΙΤΕ για την προστασία των παιδιών από την κατάχρηση του διαδικτύου.

 Την προσοχή μας για τον εθισμό των παιδιών στο διαδίκτυο τώρα το καλοκαίρι, εφιστά το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου του ΙΤΕ, αν κι προσπάθεια πρέπει να καταβάλλεται 365 μέρες το χρόνο. «Για την κατάχρηση χρήσης του διαδικτύου από τα παιδιά τα λάθη και τις αδυναμίες των γονιών κι εντέλει το συμβιβασμό τους με αυτή την κατάχρηση, μιλά στο Ράδιο 98.4 ο Γιώργος Κορμάς. Υπεύθυνος της γραμμής βοήθειας Help-line.gr . Μιλά για τα βήματα με τα οποία μπορεί ο καθένας από εμάς να επαναπροσεγγίσει το παιδί του, την αξία του ψυχικού τους κόσμου, της καλής σχέσης των μελών της οικογένειας και σημειώνει: 

« Γινόμαστε μέρος και της διαδικτυακής ζωής των παιδιών μας προκειμένου να είμαστε κοντά τους, να μαθαίνουμε, να ακούμε και να κατανοούμε τον κόσμο τους. Έτσι θα είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε και συμβουλεύουμε τα παιδιά διαφυλάττοντας την πολύτιμη παιδικότητά τους».

Από μια κοινωνία με εξαρτήσεις στην κοινωνία της συνολικής εξάρτησης;

Όψεις της ψηφιακής επιτάχυνσης

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Πάει καιρός, από τότε που ο μακαρίτης Τίμοθυ Λήρυ (ψυχολόγος και παιδί της αμερικάνικης αμφισβήτησης), είχε βρήκε την ψυχεδελική ηρεμία του στις τεχνολογίες του κυβερνοχώρου. Ως «τόπου» διαφυγής απ΄ την πραγματικότητα, όπου μπορούμε να μεταμορφωνόμαστε, χωρίς LSD και βλαπτικά τριπάκια. Ο Λήρυ συνέδεσε το ψυχεδελικό κίνημα «διεύρυνσης» του εαυτού με την εκρηκτική εξάπλωση του προσωπικού υπολογιστή, στο κίνημα που ονομάστηκε «κυβερνοδελική» (κυβερνητική και ψυχεδέλεια).

Η προσπάθεια των νέων του ΄60, να βιώσουν βαθύτερες ψυχικές διεργασίες με τη χρήση ψυχοδηλωτικών ουσιών, έφτασε στο όριό της είτε μέσα από την εξάρτηση ή την παράνοια, είτε μέσα από την καταναλωτική ενσωμάτωση. Ο σπόρος όμως που έψαχνε τα όρια του ανθρώπινου υποσυνείδητου ήταν ισχυρός και μετουσιώθηκε στην ψηφιακή κουλτούρα του προσωπικού υπολογιστή, ως δικαίωση της – εντέλει ατομικιστικής και ναρκισσιστικής – χίππικης αντικουλτούρας με τη λογική μάλιστα ότι «το όριο είναι ότι δεν υπάρχει όριο».Άλλωστε οι περισσότεροι γκουρού της βιομηχανίας λογισμικού, είχαν λίγο-πολύ, βαπτιστεί στα ιερά νερά του κινήματος, προτού γίνουν γιάππυς και πριν ο Λήρυ ασχοληθεί με τη παραγωγή υπολογιστών αναγγέλλοντας ότι «το PC είναι το LSD της δεκαετίας του ’90», δημιουργώντας λιγότερο θόρυβο από τότε που συνελήφθη επειδή κάπνισε μαριχουάνα δημόσια, σε συνέντευξη τύπου. Ο Τζόμπς μελέτησε τον βουδισμό στην Ινδία, ενώ ο Γκέητς είχε ψυχεδελικές συνήθειες στο Χάρβαρντ. Η μεταφυσική μπερδεύτηκε με την τεχνολογία, διευκολύνοντας την βιοψηφιακή συγχώνευση και τη δημιουργία ενός νέου (ψευδο)συνειδησιακού κινήματος.

Τηλεκπαίδευση και παιδιά-οθόνες: Σήμα SOS για τα μικρότερα

Τηλεμαθήματα: Κώδωνα κινδύνου για παιδιά-οθόνες από τον Διευθυντή του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου Γ.Κορμά

Τον κώδωνα του κινδύνου, αναφορικά με την παιδαγωγική αξία, αλλά κυρίως, με τις ώρες που θα χρειαστεί να περνούν στο διαδίκτυο πάνω από μια οθόνη, μικρά παιδιά, από 4 μέχρι 8 τουλάχιστον ετών, αλλά και μεγαλύτερα, έκρουσε ο Γενικός Διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, ιατρός, Γιώργος Κορμάς, μιλώντας στο ραδιόφωνο του 98,4.

Ο κ. Κορμάς σημείωσε πως η Ελλάδα, είναι από τις ελάχιστες -αν όχι η μόνη- χώρες στην Ευρώπη όπου έκλεισαν τα σχολεία σε αυτές τις ηλικίες, τονίζοντας πως σε όλες οι υπόλοιπες, παρά το γεγονός πως έχουν σοβαρότερο πρόβλημα από εμάς, κατάφεραν και τα κράτησαν ανοιχτά.

“Τα παιδιά εξοικειώνονται με την οθόνη και αυτό, μας ανησυχεί πάρα πολύ“, ανέφερε ο κ. Κορμάς, εστιάζοντας παράλληλα και στο πρόβλημα που ανακύπτει στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, που επηρεάζεται πάρα πολύ από τα κλειστά σχολεία.

Πάνω από 25 λεπτά και με δίωρα και τρίωρα διαλείμματα, η χρήση ταμπλέτας ή οθόνης υπολογιστή για τα μικρά παιδιά είναι σοβαρό θέμα υγείας. Ο κίνδυνος εξάρτησης για τα μεγαλύτερα παιδιά αυξάνει δραματικά, ενώ οι γονείς σε αυτή τη φάση πρέπει να θέσουν ως απαραίτητο κανόνα, τον ύπνο των παιδιών μικρών ή μεγάλων, τουλάχιστον για 8 ώρες.

Ο κ. Κορμάς τόνισε ότι από τον Μάρτιο πλέον παρατηρείται και αύξηση της διαδικτυακής παρενόχλησης παιδιών, αφού αυξάνεται η «δεξαμενή» των χρηστών. Επέμεινε ότι η ζώσα εκπαιδευτική διαδικασία δεν αντικαθίσταται με το διαδίκτυο, αφού χάνεται και η κοινωνική ένταξη των παιδιών, ενώ εξέφρασε το προβληματισμό του γιατί ιδίως στις μικρές ηλικίες δεν μελετήθηκε η χρήση άλλων μέσων.

Πηγή

Ακόμα, ο κ.Κορμάς είπε: Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, σκανδιναβικές χώρες, κα είναι ανοιχτά τα δημοτικά σχολεία, επειδή υπάρχουν και αμφιβολίες για το ποσο μπορούν τα παιδιά να επωφεληθούν από την τηλεκπαίδευση. Στη Γαλλία λχ οι εκπαιδευτικοι ενημέρωναν τους γονείς για ύλη και οι γονείς έκαναν το περισσότερο μάθημα στα παιδιά. Στη Γαλλία επίσης έκαναν και σπαστό 25 λεπτο μάθημα και μετά τα αφηναν να διαβάσουν για 2 ώρες και επέστρεφαν. Το να αφήσουμε τα παιδιά όλες τις ώρες να είναι εκεί είναι λάθος και εκπαιδευτικά και για λόγους εθισμού στην οθόνη.

Ο Μπιλ Γκέιτς δεν άφηνε τα παιδιά του πανω απο 45 λεπτά. Εχω μεγάλο άγχος το τι θα γίνει με αυτή τη γενιά των παιδιών που αναγκαστικά μεγαλώνουν πλέον μέσα στο διαδίκτυο. Και τι γίνετι με τα παιδιά που έχουν διάσπαση προσοχής; ΔΕΠΥ; Δε μπορούν να παρακολουθήσουν, μένουν εκτός εκπαίδευσης εκ των πραγμάτων. Ο γονιός πρέπει να πάρει μεγάλο ρόλο πάνω του τώρα. Και κατ' αρχήν να προστατέψουν τον ύπνο των παιδιών.

Ακούστε τις δηλώσεις

 

Η ψηφιακή αποβλάκωση: μια μαζική παιδοκτονία

Για το Δίκτυο Psy-Counsellors
Μετάφραση, Προσαρμογή στα Ελληνικά και Επιμέλεια
Γιάννης Παπαμιχαήλ, τ. Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

Η καραντίνα και η απαγόρευση κυκλοφορίας που έχουν επιβληθεί λόγω κορωνοϊού γεννά μεταξύ άλλων κάποια ζητήματα διαχείρισης χρόνου των ατόμων μέσα στα σπίτια που βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στα αστικά κέντρα και είναι συχνά διαμερίσματα. Ποια είναι η πιο εύκολη και αποτελεσματική διέξοδος; Βεβαίως, οι οθόνες με όλες τις εκδοχές τους, από την συμβατική τηλεόραση μέχρι το διαδίκτυο. Δεν περίμεναν βέβαια οι άνθρωποι τον κορωνοϊό για να την ανακαλύψουν, τώρα όμως μοιάζει να συνιστά σε μεγάλο βαθμό μονόδρομη διέξοδο των έγκλειστων και απομονωμένων ατόμων, ειδικά μάλιστα όσων έχουν παιδιά και οικογένειες. Αποφασίσαμε λοιπόν να δημοσιεύσουμε μια βιβλιοκριτική από το γαλλικό περιοδικό «Eléments» προσαρμοσμένη και μεταφρασμένη στα ελληνικά για λογαριασμό του Δικτύου Psy-Counsellors, αναφορικά με την εγκατάλειψη των παιδιών μας στις «οθόνες- νταντάδες». Για να μην κερδίσουμε την «μάχη με τον κορωνοϊό» και την χάσουμε, με τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας…

Ο Φίλιππος, χλωμό αγοράκι πέντε ετών, λίγο παχύσαρκο, χωμένο στην πολυθρόνα του ένα ωραίο πρωινό του Οκτώβρη, πληκτρολογεί πυρετωδώς το αγαπημένο του playstation. Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, ο νεαρός ήρωας, στη στενή του σχέση με την ψηφιακή του νταντά, δεν ονειρεύεται παρά ένα μόνο πράγμα: να ξεπεράσει το πέμπτο επίπεδο και να γίνει ο πιο μεγάλος «εκπαιδευτής του pokemon» στον κόσμο.

Από την στιγμή που η δασκάλα του Φίλιππου επεσήμανε την ανάγκη να απομακρυνθεί η HD τηλεόραση από το παιδικό δωμάτιο, αφού σύμφωνα με όλους, ειδικούς και μη, ο Φίλιππος παρουσιάζει κάποια συμπτώματα αστάθειας, νύστας κατά το διάστημα της ημέρας και μειωμένες δυνατότητες συγκέντρωσης της προσοχής του, το μόνο που μένει στην καθημερινή διάθεση του Φίλιππου είναι η κονσόλα παιχνιδιού και ο «παιδαγωγός» tablet του Έκτορα, δηλαδή του μεγάλου αδελφού του Φίλιππου. Ένα tablet που βρίσκεται υπό την πολύ υψηλή επιτήρηση των γονέων, από τη στιγμή ιδίως που οι γονείς ανακάλυψαν καταχωνιασμένα στο σκληρό δίσκο δυο πορνογραφικά φιλμ: Trash Holes and African Sodomy, που ο νεαρός Έκτορας παρακολουθούσε ξανά και ξανά μέχρι πέντε φορές την εβδομάδα. Όσον αφορά τα smartphones τα δύο αγόρια δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, μόνο στο messenger kids στο κινητό τους, έτσι ώστε να μπορούν να στείλουν κανένα «like», καμία selfie, ή να κάνουν live twitter.

12.05, ο Φίλιππος, πεινασμένος, έχοντας φτάσει στο 4ο επίπεδο του pokemon gold, εγκαταλείπει τη θέση του και εμφανίζεται στην κουζίνα, όπου η μητέρα του τελειώνει την ανάγνωση ενός βιβλίου που της συνέστησε μία φίλη της και του οποίου ο τίτλος ηχεί, έστω καθυστερημένα, σαν μια προειδοποίηση: «Η κατασκευή του ψηφιακού ηλιθίου», του Michel Desmurget (1).

Μια διαδικασία μαζικής αποβλάκωσης

Σκηνή μιας συνηθισμένης ζωής για ένα συνηθισμένο τρόπο ζωής καθόλου υγιή. Ο Michel Desmurget, μετά το γνωστό του έργο «Λοβοτομή TV» συνεχίζει τον αγώνα του. Διδάκτωρ των νευροεπιστημών και Διευθυντής στο INSERM, βλέπει στην πράξη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τη διαδικασία της μαζικής κρετινοποίησης που εφαρμόζεται πάνω στους εγκεφάλους των νέων ανθρώπων, κατά το διάστημα μάλιστα της ανάπτυξης τους. Αγανακτισμένος, αναλύει μεθοδικά αυτήν την πλανητικού επιπέδου παιδοκτονία, που προσπαθεί να αποκρύψει το όνομά της. Αυτή η διαδικασία ακουμπάει πλέον όλες τις ηπείρους και όλα τα κοινωνικά στρώματα, εξαιρουμένων ίσως των ολίγων εκλεκτών, των happy few: διότι βέβαια οι πιο ενημερωμένοι μεταξύ των γονέων περί των δυνατοτήτων αυτών των μηχανισμών κρετινοποίησης, όπως λόγου χάρη ο ίδιος ο Bill Gates, μεριμνούν ώστε τα παιδιά τους να μην έρχονται καθόλου σε επαφή με αυτούς τους μηχανισμούς τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 14 ετών…

Στο βιβλίο του «Η κατασκευή του ψηφιακού ηλιθίου», ο Michel Desmurget εκθέτει σε όλο το εύρος του το ασυγχώρητο σφυροκόπημα των νέων γενεών: 

«Ήδη από την ηλικία των δύο ετών τα παιδιά των δυτικών κοινωνιών συγκεντρώνουν κατά μέσο όρο καθημερινά σχεδόν τρεις ώρες μπροστά στις οθόνες. Ανάμεσα στα 8 και στα 12 περνούν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις ώρες και 45 λεπτά της ημέρας, ενώ μεταξύ 13 και 18, έξι ώρες και 45 λεπτά. Αν αθροιστούν ετησίως αυτές οι χρήσεις καλύπτουν χίλιες ώρες για έναν μαθητή του νηπιαγωγείου (δηλαδή περισσότερο από τις ώρες που περνάει στο σχολείο κατά το διάστημα του έτους), 1700 ώρες για έναν μαθητή του δημοτικού (δηλαδή το αντίστοιχο δύο σχολικών ετών) και 2400 ώρες για τον μαθητή του λυκείου (το αντίστοιχο δυόμιση ετών). 

Οι γενιές που γεννήθηκαν μετά το 2000, βομβαρδισμένες από το multiscreen (smartphone, tablet, Η/Υ, τηλεόραση), είναι οι πρώτες γενιές των οποίων ο δείκτης νοημοσύνης (Δ.Ν.) θα είναι μικρότερος από ότι των προηγούμενων γενεών. Με επιπλέον, μια ολόκληρη σειρά από συμπτώματα και προβλήματα που όπως φαίνεται, θα συντηρήσουν κατά τις επόμενες δεκαετίες λεγεώνες ολόκληρες παιδοψυχιάτρων:

Είσαι Eθισμένος στα Κοινωνικά Μέσα;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει και σύγχρονους τρόπους εθισμού. Οι τρόποι αυτοί είναι τόσο ισχυροί όσο είναι ο εθισμός στα ναρκωτικά. Ένας από αυτούς είναι η υπερβολική χρήση του κινητού τηλεφώνου και τα κοινωνικά μέσα. Πολλές φορές, το ένα συμπληρώνει το άλλο, το κινητό τηλέφωνο, δηλαδή, χρησιμοποιείται για να είναι διαρκής η επαφή με τα κοινωνικά μέσα. 

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία του 2017, 4 εκατ. Έλληνες συνδέονταν καθημερινά με το Facebook και 3,4 εκατ συνδέονταν μέσω του κινητού τους τηλεφώνου ενώ γενικότερα η χρήση των κοινωνικών μέσων ήταν μεγαλύτερη του ευρωπαϊκού μέσου όρου. 


Όταν λαμβάνουμε ειδοποιήσεις από τα κοινωνικά μέσα, ο εγκέφαλός μας εκκρίνει ντοπαμίνη η οποία μας προκαλεί το συναίσθημα της ευχαρίστησης. Σιγά σιγά αυτό γίνεται συνήθεια, αποκτούμε εξαρτημένη συμπεριφορά και αναζητάμε όλο και περισσότερη επιβράβευση (μέσω λάικ) από τις αναρτήσεις μας. Όταν δεν την λαμβάνουμε τότε μειώνεται η αυτό-εκτίμησή μας και όχι μόνο. 

Πώς καταλαβαίνει όμως κάποιος ότι είναι εθισμένος στα κοινωνικά μέσα; 
Τα συμπτώματα είναι αρκετά και περιλαμβάνουν τα ψέματα που λέει κάποιος όσον αφορά τη χρήση τους, να βασίζεται σε αυτά για να αλλάξει τη διάθεσή του, να μην ενδιαφέρεται για άλλες δραστηριότητες, να μην μπορεί να περιορίσει τη χρήση τους, να τα αποζητά όταν αποφασίσει να τα σταματήσει και τέλος να αφιερώνει υπερβολικό χρόνο σε αυτά (οι εθισμένοι χρησιμοποιούν τα κοινωνικά μέσα άνω της μίας ώρας ημερησίως) . 

Πρώην στέλεχος της BlackRock λανσάρει fund κάνναβης

Τo fund προσπαθεί να προσελκύσει επενδυτές που είναι διατεθειμένοι να τοποθετήσουν τουλάχιστον 3 εκατ. δολάρια.

Ένα private equity fund με πρόεδρο ένα πρώην στέλεχος της BlackRock σχεδιάζει να αντλήσει 250 εκατ. δολάρια για να επενδύσει στην αγορά της κάνναβης.

Το MedMen Opportunity Fund II, το οποίο αναζητάει εταιρείες που καλλιεργούν, επεξεργάζονται και πουλούν κάνναβη, ξεκινάει δραστηριότητες στις πιο τουριστικές περιοχές των ΗΠΑ.

Η επίτευξη του στόχου για την άντληση 0,25 δισ. δολαρίων θα σηματοδοτήσει μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις στον τομέα της κάνναβης 

Όπως μεταδίδει το Bloomberg, τo fund προσπαθεί να προσελκύσει επενδυτές που είναι διατεθειμένοι να τοποθετήσουν τουλάχιστον 3 εκατ. δολάρια.

Eίναι «ψηφιακή ηρωίνη»: πώς οι οθόνες μεταμορφώνουν τα παιδιά μας σε ψυχωτικούς τοξικομανείς

Η Σούζαν αγόρασε στον 6χρονο γιο της ένα iPad όταν πήγαινε πρώτη Δημοτικού. «Σκέφτηκα «Γιατί να μην δοκιμάσει;», μου είπε κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας μας. Το σχολείο του Τζον είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί τις συσκευές με όλο και μικρότερες τάξεις, ο δάσκαλος τεχνολογίας παραληρπύσε για τα εκπαιδευτικά τους ωφέλη, οπότε η Σούζαν θέλησε να κάνει ότι ήταν καλύτερο για το ξανθό της αγοράκι που λάτρευε να διαβάζει και να παίζει μπέιζμπολ.

Αρχικα άφηνε τον Τζον να παίζει διάφορα εκπαιδευτικά παιχνίδια στο iPad του. Ωσπου ο μικρος ανακάλυψε το Minecraft, το οποιο ο δάσκαλος τεχνολογιας χαρακτηρισε «ηλεκτρονικο Lego». Θυμόταν πόσο λάτρευε η ίδια ως παιδι να χτιζει και να παιζει με τα τουβλάκια της, οποτε άφησε το γιο της να παίζει Minecraft το απόγευμα.

Στην αρχή η Σούζαν ήταν αρκετά ευχαριστημένη. Ο Τζον έμοιαζε να απασχολείται με δημιουργικό παιχνίδι καθώς εξερευνούσε τον κόσμο του παιχνιδιού. Παρατηρησε μεν οτι το παιχνιδι δεν ηταν ακριβώς όπως τα Lego που θυμοταν -στα παιδικα της χρόνια δεν χρειαζοταν να… σκοτώσει ζώα και να βρει σπάνια στοιχεία για να επιβιώσει και να πάει στο επόμενο επιπεδο. Αλλά ο Τζον έμοιαζε να χαιρεται πολύ να παίζει και το σχολείο του είχε μέχρι και όμιλο Minecraft, οποτε… πόσο ασχημο μπορεί να ήταν;

Παρ’ ολ’ αυτα, η Σουζαν δεν μπορουσε να αρνηθεί πως έβλεπε αλλαγές στον Τζον. Είχε αρχίσει να απορροφάται όλο και περισσότερο από το παιχνίδι του, είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπέιζμπολ και το διάβασμα βιβλίων και αρνούταν να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά πρωινά ξυπνούσε και της έλεγε οτι εβλεπε τετράγωνα στα όνειρά του.

«Ηλεκτρονική Ηρωΐνη»: Τα κινέζικα κέντρα αποκατάστασης για τους εξαρτημένους από το διαδίκτυο

«Ηλεκτρονική Ηρωΐνη»: Τα κινέζικα κέντρα αποκατάστασης για τους εξαρτημένους από το διαδίκτυο

Εφημερίδα Guardian – Δευτέρα 28/08/2017.

Ήταν γύρω στα μεσάνυχτα όταν το ταξί σταμάτησε έξω από κάποιες εγκαταστάσεις που θύμιζαν φυλακή, και οι γονείς του Ζιόνγκ Τσένκζουό τον παρέδωσαν στον άνθρωπο που τον αποκαλούν «σατανικό νονό».

Νωρίτερα μέσα στη μέρα, οι τρεις τους είχαν ξεκινήσει από το σπίτι τους, πάνω από 600 χλμ μακριά, για κάτι που οι γονείς του Ζιόγνκ ισχυρίστηκαν ότι θα επρόκειτο για μια οικογενειακή εκδρομή. Στην πραγματικότητα όμως, ο προορισμός τους ήταν ένα κέντρο αποκατάστασης που λειτουργεί σαν στρατώνας, και αφορά παρεκκλίνοντες αλλά και εξαρτημένους από το διαδίκτυο εφήβους, που η εμμονή τους με την χρήση του ανησύχησε τους γονείς τους.

«Με κορόιδεψαν», λέει ο Ζιόνγκ για τον εγκλεισμό του, στις 18 Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους. «Χτυπιόμουν και φώναζα: ‘Θέλω να βγώ έξω! δεν θέλω να μείνω εδώ’. Μάταια όμως: «Οι γονείς μου με αγνόησαν –έφυγαν το επόμενο πρωΐ».

Ο εθισμός στα social media δεν είναι καθόλου τυχαίος

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2009 το Facebook εισήγαγε το πασίγνωστο πλέον κουμπί του Like. Αρχικά το κουμπί ήταν ένα αθώο πραγματάκι, χωρίς να έχει σκοπό να κρατήσει σε ομηρία το μυαλό του χρήστη ως σύστημα προσωπικής διαδικτυακής επιβράβευσης. 

 

"Η βασική μου πρόθεση ήταν να κάνω την θετική ενέργεια το βασικό μονοπάτι", δήλωσε στο αμερικανικό Vice ο Τζάστιν Ρόζεσταϊν, ένας εκ των τεσσάρων σχεδιαστών του κουμπιού. "Νομίζω ότι πέτυχα το σκοπό μου, όμως δημιούργησα και ένα σωρό αθέλητες αρνητικές επιπτώσεις. 

Με δυο λόγια, παρά ήταν επιτυχημένο". Σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε στα social media, όπως το Snapchat, το Instagram, το Facebook και το Twitter με ένα και μόνο σκοπό: Σε κάποιον μπορεί να αρέσει αυτό που κάνω. 

Aυτή η διαρκής ανάγκη επιβεβαίωσης, την οποία βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, είναι που μαγνητίζει το κοινό σε αυτές τις πλατφόρμες με τρόπο που κανείς δεν είχε φανταστεί το 2009. Το ίδιο, όμως, και τα έσοδα των εταιρειών στις οποίες ανήκουν.

Ο όρος "οικονομία της προσοχής" είναι σχετικά καινούριος. Περιγράφει την προσφορά και τη ζήτηση της προσοχής που δέχεται και δίνει κάποιος, αποτελώντας το μοναδικό προϊόν που εμπορεύεται στο internet. Το μοντέλο είναι απλό: Όσο μεγαλύτερο ενδιαφέρον τραβά μια πλατφόρμα, τόσο πιο αποτελεσματικός γίνεται ο διαφημιστικός της χώρος και συνεπώς χρεώνει περισσότερο.