Αποτέφρωση και ταφή... Αξιοπρέπεια, αγάπη και τιμή.
Του Γιάννη Τοπαλίδη
Πριν λίγους μήνες μας άφησε χρόνους η ιατρός που εκμαίευσε τις κόρες μου και επί έτη ήταν η γυναικολόγος της γυναίκας μου. Τυραννήθηκε από την κακιά αρρώστια της... Έφυγε γαλήνια. Το αναγγελτήριο της κηδείας της, μας προέτρεπε να προσελθουμε στο παρεκκλήσι του Α' Νεκροταφείου Δράμας για ένα τελευταίο αποχαιρετισμό.
Η Λίνα εκείτετο μέσα στην εκκλησία. Ένας ιερέας έξω από την εκκλησία διάβαζε νεκρωσιμα τρισάγια επί τάφων, σε όσους το επιθυμούσαν . Η Λίνα πήγαινε αδιάβαστη.
Δεν ήταν θρησκευόμενη, και προφανώς επέλεξε την αποτέφρωση. Εντούτοις πόνεσα για αυτή την έλλειψη μεγαλοψυχίας εκ μέρους ημών των χριστιανών... Πίστευε ή όχι η εκλιπούσα, είναι όμορφο να της διαβάσεις την αποστολική περικοπή του εκπληκτικού Παύλου
"Παρακαλώ ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα"
ή να της ψάλλεις το ποίημα του μέγιστου Άραβα ποιητή και φιλοσόφου Ελ Μανσούρ (Ιωάννου μοναχού Δαμασκηνού)
"Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπή, καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Ἀλλ᾿ ἐν τῷ φωτί, Χριστέ, τοῦ προσώπου σου, καὶ τῷ γλυκασμῷ τῆς σῆς ὡραιότητος, ὃν ἐξελέξω ἀνάπαυσον, ὡς φιλάνθρωπος."
Με αυτές τις σκέψεις και με αγάπη αποχαιρέτισα τη Λίνα, τη γιατρό μας, που της χρωστούσαμε πολλά, και εμείς, και ολάκερη η Δράμα.
