Γλυφάδα: Καταγγελία του Δημάρχου για την κυκλοφοριακή συμφόρηση που αυξάνεται, χωρίς καθαρή λύση στον ορίζοντα. Για το πολύ τσιμέντο και καθόλου πράσινο.

Η παρακάτω καταγγελία είναι του Δημάρχου Γλυφάδας Γιώργου Παπανικολάου. 

Ο Γιώργος Παπανικολάου δεν είναι μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κάποιου αριστερού, κεντρώου, αντιπολιτευόμενου ή αντισυστημικου κόμματος. Ειναι πολιτικός, δικηγόρος και δήμαρχος Γλυφάδας από το 2014. Έχει διατελέσει ευρωβουλευτής (2009-2014) και πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ (2004-2009), σάρκα εκ της σαρκός της Ν.Δ.

Όπως καταγγέλει δέχθηκε δημόσια απειλή για μηνύσεις και αυτόφωρο,  από στελέχη και δικηγόρους της Lamda Development, της εταιρείας που τρέχει το μεγάλο έργο του Ελληνικού. Δυστυχώς η δουλειά είναι μεγάλη και τα συμφέροντα του Έλληνα ολιγάρχη που με επιδότηση τσιμεντάρει το παραθαλάσσιο μέτωπο της Αθήνας δεν επιτρέπουν περιβαλλοντικές ευαισθησίες.

Η παρακμή στη χώρα βαθαίνει...

κοινωνική, πολιτιστική, περιβαλλοντική, οικονομική, 

και το μεγάλο έργο του ελληνικού όλοι γνωρίζαμε ποιους εξυπηρετεί και που θα καταλήξει!

 Είναι αργά κ. Δήμαρχε...

Η καταγγελία από το προσωπικό του λογαριασμό στο fb:

"Στα χρόνια που έχω την τιμή να είμαι Δήμαρχος Γλυφάδας, έχω δεχθεί ουκ ολίγες απειλές και μηνύσεις και έχω βρεθεί επίσης ουκ ολίγες φορές στο αυτόφωρο για τα θέματα του Δήμου. 

Για να υπερασπιστούμε ως δημοτική αρχή το κοινό καλό. 

Όλες αυτές οι απειλές έπεσαν στο κενό, γιατί πάντοτε εμείς στεκόμαστε μπροστά για το δημόσιο συμφέρον.

Η σημερινή, ωστόσο, ανοιχτή και δημόσια απειλή που δέχθηκα για μηνύσεις και αυτόφωρο, ήταν διαφορετική. 

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Να μας πει ο Γεωργιάδης που πάνε τα λεφτά του ΕΟΠΥΥ/ΕΦΚΑ/ΙΚΑ

Πάνος Παπανικολάου γενικός γραμματέας Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) και Διευθυντής Νευροχειρούργος στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας

Η τρομοκρατία των «φωταδιστών»

 

Του Θύμιου Παπανικολάου

Θεωρούμε άκρως επίκαιρο το παρακάτω άρθρο
του Θύμιου Παπανικολάου

 

ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ του και τη λειτουργία του ο υπερεθνικός ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζει την πολιτισμική κληρονομιά των λαών με μηδενιστική καταφρόνηση. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων θέλει να εκμηδενίσει την ιστορία των λαών και τις πολιτισμικές, εθνικές παραδόσεις ακριβώς γιατί είναι φορείς μορφών κοινωνικής συνοχής και συλλογικής συνείδησης. Το πρότυπο της Νέας Τάξης είναι οι ΗΠΑ: Ένα συνονθύλευμα φυλών και πολιτισμών χωρίς συνοχή, ένα αθροιστικό και όχι συνθετικό σύνολο… 

ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ αυτό πρότυπο προωθούν και στην Ελλάδα οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης. Στην πρωτοπορία βρίσκονται οι νεοταξικές κυβερνήσεις και η «προοδευτική» ουρά τους: οι ποικιλώνυμοι «φωταδιστές». Όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν με μηδενιστική καταφρόνηση την ελληνική ιστορία, τις πολιτισμικές και πνευματικές μας κληρονομιές, κάθε τι που συγκροτεί κάποια μορφή συλλογικής συνείδησης. Και το σπουδαιότερο στο όνομα της «προόδου» ασκούν μια άγρια τρομοκρατία κατά της ελληνικής κοινωνίας. Μια τρομοκρατία που εξαναγκάζει ακόμα και επαναστατικά και ατίθασα πνεύματα να σιωπούν ή να αποδέχονται ως προοδευτικό λόγο το νεοταξικό λόγο των «φωταδιστών».

ΑΥΤΗ η ιδεολογική τρομοκρατία που λανσάρεται ως «προοδευτική» και ως επιστημονική εγκλωβίζοντας έτσι το σύνολο σχεδόν της αριστεράς, στηρίζεται σε ένα δόλιο αντιεπιστημονικό τέχνασμα: Στον τεμαχισμό της πολιτισμικής κληρονομιάς και στην αντιαδιαλεκτική απομόνωση των αντιδραστικών στοιχείων της. Δηλαδή η πολιτισμική κληρονομιά δεν εξετάζεται ως ένα διαλεκτικό όλο, αλλά σαν άθροισμα μερών. Απομονώνεται και διογκώνεται το «τεμάχιο» που μας ενδιαφέρει και μηδενίζουμε το σύνολο…

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ και πολιτισμική κληρονομιά είναι μια σύνθεση διαμορφωμένων αντιθέσεων, δισυπόστατη: Βοήθησε τον άνθρωπο να αποκτήσει γνώσεις, ικανότητες και συλλογική συνείδηση και ταυτόχρονα χρησίμευσε και στη διαιώνιση της ταξικής κοινωνίας και στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ακόμα όμως και τα στοιχεία της πνευματικής μας κληρονομιάς που καθρεφτίζουν την υποδούλωση του ανθρώπου και τη διαιώνισή της συνδυάζονται περίπλοκα με άλλα, που με αυτά ο άνθρωπος γνώρισε τον εαυτό του, όξυνε τη σκέψη του, μεγάλωνε τη νοημοσύνη του, συνειδητοποιούσε τα συναισθήματά του, συνακόλουθα ξεπερνούσε, ως ένα βαθμό, τα όρια των κοινωνικών συνθηκών του. Έτσι εξηγείται πώς έργα τέχνης δημιουργημένα εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια πριν, συνεχίζουν να γοητεύουν και να αγγίζουν και σήμερα μια χορδή μέσα του…

Για τον Θύμιο Παπανικολάου

Για τον Θύμιο Παπανικολάου

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ* 

Ο Θύμιος ήταν «σύντροφος», όχι όμως μόνον με την έννοια του συναγωνιστή ή του ομοϊδεάτη που έχει ο όρος στην αριστερόστροφη πολιτική διάλεκτο. Ήταν σύντροφος επειδή ήταν φίλος. Επειδή συχνά αποτελούσε για εμένα μια πηγή πολιτικής διαύγειας συνδυασμένης με μια βαθιά καλοσύνη, ίσως και με μια παιδική διάθεση αισιοδοξίας και ενθουσιασμού. Πράγματα δηλαδή που από μια στιγμή και ύστερα, ιδίως μετά την μεταπολίτευση και κατά τα χρόνια της πασοκικής ηγεμονίας στους δημοκρατικούς χώρους, είχαν αρχίσει πραγματικά να σπανίζουν. Έτσι, στις ανησυχίες για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις κατά τα κρίσιμα αυτά χρόνια, ο Θύμιος της περιόδου των «Νέων Στόχων» υπήρξε για μένα κάτι σαν «αποκούμπι». Η ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του φάνηκε σύντομα, ιδίως από τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα, μεταξύ των οποίων και πολλοί τροτσκιστές, συμβιβάστηκαν με ψευτοαντικαπιταλιστικά στερεότυπα, κούφιες ριζοσπαστικές ρητορικές ασκήσεις και τελικά ταύτισαν τον διεθνισμό με τον ανεθνισμό. 

Κάποτε μάλιστα, πιστεύοντας όπως όλοι οι ηλίθιοι, ότι η ανθρωπότητα πρέπει πάση θυσία να ενοποιηθεί σε ένα πολιτικό σύνολο χωρίς σύνορα, κατάντησαν κολαούζοι της φιλελεύθερης διεθνοποίησης. Εν τέλει, χωρίς το καβαφικό «μεγάλο όχι», οι περισσότεροι κάπου βολεύτηκαν, όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά και κοινωνιοοικονομικά: πήγαν έτσι «πέρα, στην τιμή και στην πεποίθησή τους». Ο Θύμιος δεν ήταν ποτέ τρυφερός με αυτούς τους σαλτιμπάγκους. Δεν έπαψε ποτέ να στιγματίζει με την σκληρή γλώσσα του τόσο τις βολικές εκλογικεύσεις των παραδαρμένων της ιστορίας, καιροσκόπων της «αριστεράς και της προόδου», όσο και τις θρησκευτικές προσηλώσεις σε κενά δόγματα των διαφόρων ντενεκέδων της λεγόμενης επαναστατικής αριστεράς ή του πολιτικά εκφυλισμένου φασιστοειδούς μικροαστικού συρφετού που με θράσος ίσο με την πολιτική και φιλοσοφική αμορφωσιά του, βαφτίζει συχνά τον εαυτό του «αντιεξουσιαστή».

Η Κούκλα του Σεξ: «Εργαλείο» κερδοσκοπίας και ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ των Γυναικών…

Του Θύμιου Παπανικολάου

«Η σεξουαλική κούκλα-εμπόρευμα και η αποχωρισμένη από αυτή κούκλα του σεξ παίζει, λοιπόν, στην αισθητική της καπιταλιστικής εμπορευματικής κοινωνίας τον ίδιο ρόλο που παίζουν τα λεφτά στην οικονομία της εμπορευματικής κοινωνίας: αν το χρήμα είναι το γενικό ισοδύναμο μέσα στο οποίο παριστάνουν την ανταλλακτική τους αξία όλα τα νεκρά εμπορεύματα, έτσι και η κούκλα του σεξ είναι το γενικό αισθητικό ισοδύναμο μέσα στο οποίο απεικονίζουν τη δυνατότητα ανταλλαγής τους όλα τα ζωντανά εμπορεύματα…» (Μιχαέλ Σνάιντερ: «Νεύρωση και πάλη των τάξεων»).
Ο Γερμανός μαρξιστής Σνάιντερ,
στο συγκεκριμένο έργο, αναλύει καταλυτικά το ΠΩΣ η καπιταλιστική λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων παραμορφώνει τη σεξουαλική συγκρότηση του ατόμου και γεννάει πλήθος διαστροφών…

Η επιστημονική ανάλυση του Σνάιντερ, καταρρίπτει όλους τους καπιταλιστικούς μύθους και τα νέα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, ιδεολογήματα που έχουν ενστερνιστεί και αναπαράγουν όλα τα σύγχρονα «πρακτορεία» της Παγκοσμιοποίσης: Από τον αστικό φεμινισμό μέχρι τη νεοταξική «αριστερά» και τις ποικίλες «συμμορίες» των «αριστεριστών» του Σόρος και της διατεταγμένης ομοφυλοφιλίας…

Η κούκλα- εμπόρευμα που ανυψώνεται στο αισθητικό ισοδύναμο της Κούκλας του Σεξ δικαιώνει απόλυτα το εξαίρετο κείμενο του Ηλία Παπαναστασίου:

«Γυναικεία εγκληματικότητα – Το τέλος της ασυλίας του θηλυκού εγκλήματος».
Εδώ:
http://resaltomag.blogspot.com/2020/06/blog-post_43.html

Πράγματι, ο καπιταλισμός, μέσω της κούκλας-εμπόρευμα και το αισθητικό ισοδύναμο της Κούκλας του Σεξ μετέτρεψε τις γυναίκες στα πλέον αδηφάγα και άπληστα όντα που θέλουν «να ανέβουν κοινωνικά» και να «αποκατασταθούν» πάση θυσία.

Πράγματι, έγιναν οι γυναίκες «τα πλέον καπιταλιστικά όντα του πλανήτη».

Σε ένα παλιό μας κείμενο το οποίο περιέχεται στα «Θρύμματα του Έρωτα» (Η απληστία ή οι τυφλοί και κουφοί του Έρωτα), σημειώναμε:

«Oι γυναίκες φαίνεται να υποφέρουν ιδιαίτερα από τη νεύρωση της απληστίας, κυρίως οι μικροαστές που έχουν τον «πόθο» του πλουτισμού και της αναρρίχησης. Oι γυναίκες πάσχουν περισσότερο γιατί ο καπιταλιστικός «πολιτισμός» τις καθιστά πιο ευάλωτες. O «πολιτισμός» αυτός μετατρέπει και τις ίδιες σε εμπόρευμα, δηλαδή σε ανταλλακτική αξία...
…Η μηχανοποίηση και η αυτοματοποίηση ενισχύουν την ονειροπόληση η οποία τρέφεται από τις φρικαλεότητες που μας πασάρει κάθε μέρα ο καταναλωτικός κόσμος των εικόνων.
Η παθητικότητα της σκέψης και του συναισθήματος που επιβάλλει η αυτοματοποίηση οδηγεί πολλές γυναίκες στον κόσμο «ονειρικών αποδράσεων» και σεξουαλικών φαντασιώσεων. Εύκολα, συνεπώς, μπορεί να μολυνθούν με το μικρόβιο της απληστίας και της εκμετάλλευσης της σεξουαλικής βλακείας των αντρών...».

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
https://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4205

[ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ]

Του Θύμιου Παπανικολάου

ΟΣΟΙ εξακολουθούν να σκέφτονται σήμερα κόντρα στην αλαζονική ανοησία που επελαύνει, όσοι δεν είναι υπόδουλοι στοχαστές ή αιχμάλωτοι δογμάτων και λεκτικών στερεοτύπων εύκολα διαπιστώνουν ότι ζούμε το πιο αντιδραστικό ιστορικό σχήμα αντιδραστικοποίησης: Την «επέλαση» της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Διαπιστώνουν ακόμα και το εξής παράδοξο: Ότι οι περισσότερο επιρρεπείς στην κοσμοπολίτικη παραπλάνηση είναι οι «ιστορικοί αριστεροί»: οι σοσιαλδημοκράτες και οι «μετανιωμένοι» κομμουνιστές. Και είναι αυτά τα ναυάγια της αριστεράς που δίνουν σήμερα το ιδεολογικό και ηθικό άλλοθι στην πλανητική εξουσία. Είναι αυτοί που αποτελούν σήμερα το προνομιακό ιδεολογικό, πολιτικό και πολιτισμικό πεδίο του υπερκαπιταλιστικού κοσμοπολιτισμού, της καταναγκαστικής και συνοπτικής αμερικανοποίησης, της πλήρους διάλυσης των πολιτισμικών παραδόσεων, κάθε συλλογικής κοινωνικής και εθνικής συνείδησης.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς το μέγεθος του ακρωτηριασμού και της ισοπέδωσης της σκέψης όταν οι παραδοσιακές δυνάμεις της αριστεράς έχουν μετατραπεί σε ιδεολογικούς απολογητές της πλανητικής βαρβαρότητας, σε χρήσιμους ηλιθίους της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Παρόλα όμως αυτά, και επειδή η ζωή πάντα θα διεκδικεί τα δικαιώματά της, διαμορφώνεται, στην Ελλάδα και διεθνώς, ένα ρεύμα σκέψης που επιχειρεί, μέσα στο παγωμένο τοπίο της αντίδρασης και των «αριστερών» στερεοτύπων, να σπείρει το άνθος των μεγάλων και γόνιμων ιδεών: Να θέσει δηλαδή προς συζήτηση τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Αυτός είναι και ο σκοπός αυτού του κειμένου.

Παγκοσμιοποίηση-Νέα Τάξη

Η παγκοσμιοποίηση δεν ήταν ένα τυχαίο παραστράτημα της Ιστορίας, ούτε και μοιραίο, δηλαδή ιστορικός μονόδρομος. Εάν η πλανητική εξουσία και τα εγχώρια εκτελεστικά της όργανα και φερέφωνα, κάθε «εκσυγχρονιστικής» ή «αριστερής» απόχρωσης εμφανίζουν αυτή τη γιγάντια ιστορική οπισθοδρόμηση σαν πρόοδο και μονόδρομο αυτό οφείλεται στις μεγάλες ιστορικές ήττες των Κοινωνικών Κινημάτων, στην αποστέωση της κομμουνιστικής αριστεράς, στη σύγχυση, τις αγκυλώσεις και την ιστορική μετάλλαξη της παραδοσιακής αριστεράς. 

Το προλεταριάτο πρέπει να συνταχθεί σε έθνος Ή η «αριστερή» αλλοίωση του Μαρξισμού

Του Θύμιου Παπανικολάου

Γραμμένο το Μάιο του 2007

Οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες και οι αριστερίστικες σέχτες έχουν σήμερα μεταλλαχτεί σε χρήσιμα εργαλεία της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο κόμβος των «αριστερών» και «αριστερίστικων» προκαταλήψεων είναι ο εθνικισμός και ο ρατσισμός. Τις προκαταλήψεις αυτές τις έχει κάνει σημαία ο πολυπολιτισμικός κοσμοπολιτισμός, με σημαιοφόρους τους «εκσυγχρονιστές», τους νεοφιλελεύθερους και τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες.

Έτσι η νέα πλανητική αποικιοκρατία με λάβαρο τον αντιεθνικισμό και τον αντιρατσισμό παγιδεύει και ενσωματώνει στην πολιτική της μεγάλες μερίδες αριστερών αγωνιστών. 

Φυσικά εδώ ξεχνάμε ή θέλουμε να αγνοούμε ότι τόσο οι εθνικιστικές ιδεολογίες, όσο και οι αντιεθνικιστικές ήταν και είναι πάντα ιδεολογίες των κυρίαρχων αστικών τάξεων και μεταβάλλονται, όπως έχει δείξει η ιστορία, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. 

Στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών αναπτύχθηκαν οι ιδεολογίες του εθνικισμού γιατί αυτό ανταποκρινόταν στη φύση και τα συμφέροντα των εθνικών ιμπεριαλισμών. 

Σήμερα στη φύση και τα συμφέροντα του πλανητικού ιμπεριαλισμού ανταποκρίνεται η ιδεολογία του αντιεθνικισμού. 

Η παραδοσιακή αριστερά δέσμια των δογμάτων του παρελθόντος και της θλιβερής πολιτικής και πολιτισμικής της ανεπάρκειας πέφτει στο λάκκο του κοσμοπολιτισμού… 

Η Ελλάδα στα νύχια της «Εταιρείας τοκογλύφων»…

Του Θύμιου Παπανικολάου

Δεν υπάρχουν πλέον λόγια για να περιγράψουν τη δωσίλογη, εγκληματική αυθάδεια και κακοήθεια αυτής της «αριστερής» κυβερνητικής συμμορίας... 
Ακόμα και η πλούσια ελληνική γλώσσα καθίσταται δραματικά φτωχή μπροστά στα τερατώδη εγκλήματα των «αριστερών» ανδρεικέλων… 
Υπερβαίνει το Λόγο η Πράξη δύο μαφιόζικων συμμοριών:
Του «Συνδικάτου των τοκογλύφων» και της δωσίλογης κυβερνητικής αλητείας… 

Το «Συνδικάτο» θα εποπτεύει και θα διαχειρίζεται το ξεπούλημα ολόκληρης της Ελλάδας, ΕΞΩ και ΥΠΕΡΑΝΩ από κάθε κοινωνικό και πολιτικό έλεγχο, μέσω του «Υπερταμείου των Ιδιωτικοποιήσεων»!!! 

Η κυβερνητική συμμορία παραχωρεί στην πρώτη συμμορία (των τοκογλύφων) το φρικώδες και ισόβιο ΔΙΚΑΙΩΜΑ του αποικιοκράτη, εκτελώντας, έτσι, ένα από τα τελευταία συμβόλαια θανάτου της χώρας μας… 

Μετά τις καταιγιστικές και άγριες φοροεπιδρομές λεηλασίας του ελληνικού λαού, μετά τον Κόφτη (το αποικιακό μέτρο κατάργησης και αυτής της κατοχικής Βουλής), έρχεται το «Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων» των τοκογλύφων και του 4ου Ράιχ:Απαίτηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε… 
Έρχεται δηλαδή, η τελεσίδικη και τελειωτική παράδοση της Ελλάδας, της περιουσίας της και των πόρων της, στους νέους αποικιοκράτες: Το έγκλημα των εγκλημάτων… 
Ένα ΕΓΚΛΗΜΑ που μόνο μια «αριστερή» συμμορία και δωσίλογη αλητεία θα μπορούσε να διαπράξει… 

Ο Τσίπρας αφήνει πλέον πίσω του, κατά πολύ, ακόμα και τον Σαμαρά και Βενιζέλο. 

Είχαμε πιστέψει ότι ο Σαμαράς είναι το νταβάνι του κυβερνητικού δωσιλογισμού. Γράφαμε το 2013 στο άρθρο μας: 
«Σαμαράς: H απύθμενη αυθάδεια ενός ανδρείκελου», 
ΕΔΩ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7774

«…Στο Σαμαρά συμπυκνώνονται και αποτυπώνονται, πιο αλαζονικά και μοχθηρά, ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά των ανδρείκελων-πρωθυπουργών: Το ασύστολο ψεύδος, οι λεονταρισμοί, η πραξικοπηματική αυθάδεια, οι συχνότατες θεατρικές παλινωδίες (κωλοτούμπες), η αβυσσαλέα υποκρισία και οι «βρυχηθμοί» κάθε είδους…». 

Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τότε ότι θα υπήρχε Πρωθυπουργός και μάλιστα με «αριστερό» ένδυμα που θα ξεπερνούσε τον Σαμαρά… 

Ο Τσίπρας μας διέψευσε. Μπροστά του ο Σαμαρά ωχριά… 

Ανοικτά σύνορα: Ο δρόμος προς τη νέα εθνική υποδούλωση. Θα ακούει «αριστερά» ο κόσμος και θα αηδιάζει, θα οργίζεται, με ό,τι αυτά συνεπάγονται.

Του Θύμιου Παπανικολάου

Περιοδικό "Ρεσάλτο" 

Η Ιστορία δεν βαδίζει πάντα προς τα εμπρός. Η οπισθοδρόμηση στη βαρβαρότητα είναι κι αυτή μια εναλλακτική προοπτική. 

Η διαλεκτική σκέψη του Λένιν είχε επισημάνει την πιθανότητα να ξαναγυρίσει η ανθρωπότητα στους «εθνικούς πολέμους»: Να τεθούν δηλαδή ξανά για τους λαούς της Ευρώπης, ζητήματα, ΟΧΙ Σοσιαλιστικής Επανάστασης, αλλά Εθνικής Απελευθέρωσης. 

Χαρακτηριστικό και άκρως προφητικό είναι το παρακάτω απόσπασμα:

«Αν το προλεταριάτο της Ευρώπης γινόταν ανίσχυρο για καμιά εικοσαριά χρόνια, αν ο σημερινός πόλεμος τελείωνε με νίκες σαν τις ναπολεόντειες και με την υποδούλωση μιας σειράς βιώσιμων εθνικών κρατών, αν ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός (ο ιαπωνικός και ο αμερικάνικος κατά πρώτο λόγο) διατηρούνταν επίσης καμιά εικοσαριά χρόνια χωρίς να περάσει στο...σοσιαλισμό, λογουχάρη ύστερα από ένα ιαπωνοαμερικανικό πόλεμο, τότε θα ήταν δυνατός ένας μεγάλος εθνικός πόλεμος στην Ευρώπη. Αυτό θα σήμαινε γύρισμα της Ευρώπης προς τα πίσω για αρκετές δεκαετίες. Αυτό είναι απίθανο. Δεν είναι όμως αδύνατο, γιατί είναι αντιδιαλεκτικό, αντιεπιστημονικό και θεωρητικά όχι σωστό να φαντάζεται κανείς ότι η παγκόσμια ιστορία τραβάει ομαλά και κανονικά προς τα μπρος, χωρίς να κάνει κάποτε γιγάντια άλματα προς τα πίσω»

(«Για την μπροσούρα του Γιούνιους», Ιούλης 1916). 

Αυτό ακριβώς το γιγάντιο «άλμα προς τα πίσω» το ζούμε σήμερα με την κυριαρχία του πλανητικού, ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού (Νέα Τάξη), που διαλύει εθνικά κράτη και δημιουργεί προτεκτοράτα, νέες μορφές αποικίας. 

Μόνο οι τυφλοί πλέον δεν βλέπουν και οι επιδοτούμενοι «διεθνιστές», καθώς και εκείνοι «αριστεροί» που είναι σεχταριστικά αγκυλωμένοι σε νεκρά σχήματα ταξικών αφαιρέσεων, τη νέα μορφή της αποικιοκρατικής βαρβαρότητας. 

Δεν βλέπουν τον οργουελικό εφιάλτη που επελαύνει και θεμελιώνει μια νέα εθνική, θρησκευτική και πολιτιστική υποδούλωση των λαών, αν όχι και τον εθνικό και πολιτιστικό τους αφανισμό. 

Τα «ανοικτά σύνορα» αποτελούν το «όχημα» αυτού του εφιάλτη της νέας αποικιοκρατίας. 

Κι αυτά τα «ανοικτά σύνορα» είναι η «αριστερά» (ιδιαίτερα οι σεχταριστικές της αποστεώσεις) που τα έχουν θεοποιήσει: Έχουν θεοποιήσει το «όχημα» της σιδερένιας φτέρνας της Νέας Τάξης για την υποταγή των λαών, τη διάλυση των εθνών, την ισοπέδωση και αποτέφρωση της Ιστορίας και του Πολιτισμού. 

Το «εργαλείο» αυτής της νέας αποικιοκρατικής ΥΠΟΤΑΓΗΣ και ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ των λαών, της διάλυσης των εθνικών κρατών και της πολυπολιτισμικής πολτοποίησης, είναι η λαθρομετανάστευση: Η κατασκευή νέων δούλων, η εισβολή και ο εποικισμός τους στην Ευρώπη. 

Όλη αυτή η ξαφνική καταιγίδα της λεγόμενης προσφυγικής έκρηξης είναι ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ και ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΗ από τους διεθνείς μαφιόζους του χρήματος και τα υποτελή τους κράτη. 

Μόνο όσοι φορούν τεράστιες παρωπίδες δεν μπορεί να το διακρίνουν αυτό. Και φυσικά οι επαγγελματίες του είδους. 

Διανύουμε μια από τις τελευταίες φάσεις αυτής της αποικιοκρατικής διαδικασίας:Της νέας εθνικής υποδούλωσης των λαών. 

Η κακοποίηση, η αλλοίωση και η αποτέφρωση της γλώσσας - Γλωσσικός Ιμπεριαλισμός

Του Θύμιου Παπανικολάου

Η ΓΛΩΣΣΑ –όπως έγραψε ο πατέρας της σύγχρονης γλωσσολογίας, Φερδινάρδος Ντε Σοσίρ- είναι συγχρόνως «μεταβλητή» και «αμετάβλητη». Είναι «αμετάβλητη» επειδή είναι «μεταβλητή». Ζει και διαρκεί επειδή αλλάζει. 

Το πέρασμα της γλώσσας από γενιά σε γενιά είναι το «αμετάβλητο». Το νήπιο μαθαίνει τη γλώσσα που μιλούν οι δικοί του. Το «μεταβλητό»:

Κάθε γενιά αλλάζει τη γλώσσα, γιατί αλλάζουν οι τρόποι σκέψης, οι κοινωνικές σχέσεις, οι ιδέες και τα πράγματα. 

Η γλώσσα αλλάζει ασταμάτητα. Κάθε γενιά έχεις νέες ιδέες, που γίνονται καινούργιες λέξεις. Φτιάχνει νέα αντικείμενα που γίνονται λέξεις. Αλλάζουν οι ανθρώπινες σχέσεις και οι αλλαγές αυτές γίνονται γλωσσικές αλλαγές. Η γλώσσα που μιλάμε σήμερα θα αλλάξει κι αυτή. Αρκεί να διαβάσουμε ένα κομμάτι γραμμένο όταν οι πατεράδες μας ήταν παιδιά, για να δούμε την εξέλιξη και τη διαφορά. 

Άλλο, όμως, αυτή η διαλεκτική «μεταβλητότητα» της Γλώσσας, η οποία καθορίζεται από το κοινωνικό γίγνεσθαι και άλλο η κακοποίηση και η καταστροφή της Γλώσσας. Αυτή επιβάλλεται τεχνητά, «πραξικοπηματικά», δόλια, από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας και τους πολυκέφαλους μηχανισμούς τους, μέσω στατικών γλωσσικών κατασκευών: Με άκαμπτα σχήματα μηχανοποίησης, κωδικοποίησης και κομπιουτεροποίσης της Γλώσσας. 

Δεκεμβριανά ’44: Οι παρασιωπήσεις του Μπογιόπουλου

Του Θύμιου Παπανικολάου

Το σημερινό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου αναφέρεται στα Δεκεμβριανά του 1944. Το κείμενο περιορίζεται στο αιματοκύλισμα της Αθήνας από το «νέο κατακτητή»: Τους Άγγλους.

Ο Μπογιόπουλος αλλοιώνει την Ιστορία μέσω των σκανδαλωδών παρασιωπήσεων: Εξαφανίζει την προδοσία της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξαφανίζει τούτο: Είναι αυτή η ηγεσία που έστρωσε το δρόμο στην εισβολή των βρετανικών στρατευμάτων και στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Από την αρχή του άρθρου, ο Μπογιόπουλος, πετάει το μπαλάκι στην εξέδρα.

Γράφει:

«Συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». Ηδη από τις 22/9/1944…»

Ολόκληρο το κείμενο, εδώ:

http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/196184,Dekemvrhs_%E2%80%9844.html

Πολύ σωστά. Όλα είχαν προσχεδιαστεί, αλλά και ΟΛΑ ήταν ορατά δια γυμνού οφθαλμού στην κυβέρνηση του Καΐρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, που είχε ως στόχο να ανασυγκροτήσει την αστική εξουσία, τσακίζοντας τις λαϊκές δυνάμεις της Αντίστασης.

O «μονόδρομος» του Μπογιόπουλου: Ενταχτείτε στο ΚΚΕ…

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιουλίου 14, 2013

Του Θύμιου Παπανικολάου

 

          Σήμερα δεν θα είμαστε ευχάριστοι για το φίλο, Νίκο Μπογιόπουλο.

               Το χθεσινό του άρθρο, «Μονόδρομος», είναι μια άθλια απολογητική της γενικόλογης και τελεσιγραφικής σκέψης που διαπερνάει το ΚΚΕ. Μια σκέψη «κατηγορητικών προσταγών» που αντιμετωπίζει την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα σαν «αντικείμενο» και αποδέκτη των εντολών από τη «σοφή» κομματική διεύθυνση.

          Με τις αφαιρέσεις, όπως έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές, συγχωρούνται οι αμαρτίες.

          Με τις «ταξικές» αφαιρέσεις το ΚΚΕ δεν καλύπτει απλώς τις αμαρτίες του και τις προδοσίες του, αλλά υποκαθιστά το «Υποκείμενο» σε «Αντικείμενο»: Το λαό και τα κινήματα (υποκείμενα της Ιστορίας), σε Αντικείμενα των «καθοδηγητών»…

          Ως συνήθως το άρθρο του Μπογιόπουλου, σε επίπεδο γενικών διαπιστώσεων και αφαιρέσεων λέει πολλά σωστά πράγματα.

          Εκεί που απογειώνεται στην αοριστία και τη «δολιότητα» της τελεσιγραφικής σκέψης είναι όταν επιχειρεί να απαντήσει, με τις ίδιες «πονηρές» αφαιρέσεις, στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ της πρακτικής δράσης, στο ΤΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ κάνουμε.

Το άρθρο εδώ:

http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=13/7/2013&columnId=1821

          Ο Νίκος Μπογιόπουλος, μετατρέπει το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ σε ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ (δηλαδή το διαλύει και το εξαφανίζει), για να καλύψει τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ πρακτική του ΚΚΕ και για να καταλήξει, μέσω των «ταξικών» αφαιρέσεων, στην «κατηγορητική προσταγή»: Η  συσπείρωση στο ΚΚΕ είναι ο «μονόδρομος» της «σωτηρίας»:

Η «άλγεβρα» των ταχυδακτυλουργιών του ΚΚΕ

Του Θύμιου Παπανικολάου  Είναι να γελά κανείς με τους ταχυδακτυλουργούς των υπεραπλουστευτικών σχημάτων και σοφισμάτων του ΚΚΕ. Χθες περιγράψαμε, συνοπτικά τη μέθοδο των αφαιρέσεων και των αλγεβρικών «ταξικών» σχημάτων (υπεραπλουστεύσεων), τη μέθοδο του «ξύλινου» λόγου, που χρησιμοποιεί η ηγεσία του ΚΚΕ και ο «Ρ», σε βαθμό καταχρηστικό, προκειμένου να αποφύγει κάθε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», να εξωραΐσει το μέγα ιμπεριαλιστικό (υπερεθνικό) έγκλημα της εποχής μας («ανοικτά σύνορα» και συνακόλουθα), να δικαιολογήσει την πολιτική του αδράνεια (ανικανότητα για συγκρουσιακή δράση με το καθεστώς που καταγγέλλει στα λόγια) ΚΑΙ να συγκαλύψει το θλιβερό του ρόλο: Αυτόν της ενσωμάτωσής του στο «σύστημα» υπό τον ήχο των «κομμουνιστικών» ψαλμωδιών… Αναλυτικά στο άρθρο μας, ΕΔΩ: