Η Πόλις εάλω – Η τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Η Πόλις εάλω – Η τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς σήμανε το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Βυζαντινή Α

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Τρία καράβια ενετικά λοιπόν ξεκίνησαν από την Πόλη γεμάτα με όλα τα κειμήλια από την Αγιά Σοφιά, σύμφωνα με τον θρύλο, αλλά το τρίτο από αυτά, το οποίο μετέφερε την Αγία τράπεζα βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά.

Από τότε μέχρι σήμερα στο σημείο εκείνο που είναι βυθισμένη η Αγία Τράπεζα τα νερά της θάλασσας είναι πάντοτε ήρεμα και γαλήνια, ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην γύρω περιοχή.

Το φαινόμενο μαρτυρούν και σύγχρονοι Τούρκοι επιστήμονες, που έχουν κάνει κατά καιρούς απόπειρες να ανακαλύψουν που οφείλεται αυτό το περίεργο φαινόμενο, αλλά λόγω της λασπώδους σύστασης του βυθού, απέβησαν άκαρπες.

Στο βιβλίο του Δωροθέου Μονεμβασίας με τίτλο “Βίβλος Χρονική ” (1781) διαβάζουμε: ”Οι Ενετοί την υπερθαύμαστον και εξάκουστον Αγίαν Τράπεζαν της Αγίας Σοφίας, την πολύτιμον και ωραιότατην, έβγαλαν από τον Ναό και έβαλαν εις το καράβι, και καθώς έκαναν άρμενα και επήγαιναν προς Βενετία, ω, του θαύματος!

Πλησίον της νήσου του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και έπεσεν εις την θάλασσαν η Αγία Τράπεζα και εβούλησε και είναι εκεί ως σήμερον, και τούτο είναι φανερόν και το μαρτυρούν οι πάντες, διότι όλον το μέρος εκείνο, όταν κάμνει φουρτούνα, η θάλασσα όλη κάμνει κύματα φοβερά, εις δε τον τόπο όπου είναι η Αγία Τράπεζα είναι γαλήνη και δεν ταράσσεται η θάλασσα.

Και υπαγαίνουν τινές εκεί με περάματα, και λαμβάνουν από την θάλασσαν εκείνην, όπου είναι η Αγία Τράπεζα, και μυρίζει θαυμασιώματα μυρωδίαν, από το άγιον μύρον όπου έχει και των άλλων αρωμάτων“.

Στέλιος Κούκος: Άλωση της Πόλης σε ζωντανή μετάδοση! (αμοντάριστα πλάνα)

Τάσσος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, 1955. Συλλογή Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Την άλωση της Πόλης ή την πτώση της την είδαμε σε απευθείας μετάδοση! Και τώρα μοιρολογάμε την Βασιλεύουσά μας! Και αυτήν και την αυτοκρατορία και την Ρωμηοσύνη! Κλαίμε την ένδοξη μοίρα μας! Είναι κι αυτό μια ανακούφιση!

Όλα πλέον τα γνωρίζουμε· και τι συνέβη ακριβώς! Τα κανάλια τηλεοπτικά και διαδικτυακά τα έδειξαν όλα. Όλοι οι άνθρωποι, απ’ άκρη σε άκρη της οικουμένης βρέθηκαν καλωδιωμένοι ή δορυφορικά συνδεδεμένοι και παρακολούθησαν αυτό το «υπερθέαμα», της άλωσης μιας Πόλης που ήταν κόσμος, αυτοκρατορία το επίκεντρο της ιστορίας για περισσότερα από 1000 χρόνια!

Και αυτό τον κόσμο τον είδαν να σβήνει, να βασιλεύει σαν ήλιος που έδυε, αλλά όχι τόσο ρομαντικά! Σίγουρα, όμως, μέσα στο αίμα του…

Δεν μπορούσε το παγκόσμιο τηλεοπτικό χωριό, άντε πόλη και χώρα να χάσει μια τέτοια πτώση που ήταν ανάλογη, τηρουμένων των αναλογιών, με την πτώση του Αδάμ και της Εύας! Και είδε τους Ρωμηούς εξανδραποδισμένους, να διώχνονται αιχμάλωτοι από τον παράδεισο τους για την κόλαση των σκλαβοπάζαρων της Ανατολής!

Η Βασιλεύουσα δεν ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

Της Έφης Κρασανάκη

"Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν"

«Το να σου παραδώσω

την πόλη, δεν είναι θέμα ούτε δικό μου ούτε άλλου κατοίκου της, καθώς

με κοινή απόφαση όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δε θα λογαριάσουμε

τη ζωή μας»

Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, τελευταίος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. 

Ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου ο Κωνσταντίνος ο 11ος διατυπώνοντας αυτήν την απάντηση στον Μωάμεθ τον Πορθητή δεν είχε  μια απλή πρόθεση να αποχωρήσει έντιμα αυτός και η Ρωμιοσύνη από την ένδοξη υπερχιλιετή ύπαρξη της στην σκηνή της  Ιστορίας.Η απάντηση αυτή ήταν  κίνηση υψηλού διπλωματικού και νομικού επιπέδου.

Η Βασιλεύουσα δεν ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ από τον νόμιμο αντιπρόσωπο της και η τουρκική κατάκτηση δεν αποτέλεσε νόμιμη διάδοχη κατάσταση - βάσει του ονομαζόμενου σήμερα διεθνούς δικαίου- γιατί απλά ποτέ επισήμως δεν μεταβιβάστηκε η εξουσία της στους Τούρκους.  Ο Αυτοκράτορας δεν παρέδωσε ποτέ την Πόλη, ώστε αυτοί διαχρονικά και σήμερα ακόμη να εμφανίζονται ως νόμιμοι διάδοχοι.

Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Αν η Αθήνα, η Ιερουσαλήμ και η Ρώμη είναι οι πόλεις- σύμβολα των τριών μεγάλων πνευματικών κέντρων που συνιστούν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, είναι προφανής η ιστορική σημασία μιας Πόλης που υπήρξε πάνω από χίλια χρόνια όχι απλώς η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας που μας γέννησε αλλά η ενιαία συμβολική σύνθεση των τριών κύκλων που αναφέραμε. 

Η άλωση συνεπώς αυτής της Πόλης δεν αποτελεί ένα μακρινό ιστορικό γεγονός, αλλά είναι διαρκώς παρούσα μέσα στην αποτυχία μας να γίνει και πάλι ο νέος ελληνισμός, ο κληρονόμος αυτής της αυτοκρατορίας, εκείνο που η φύση του ορίζει: σύγχρονος και ισχυρός φορέας αυτού του τρισυπόστατου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αυτό ήταν, αυτό είναι το νόημα του περίφημου επί αιώνες προτάγματος "να πάρουμε την Πόλη". 

Η Ιστορία συνεπώς δεν τελειώνει με την δική μας αδυναμία. Η βαρβαρότητα, παρούσα, ακατάβλητη και αλαζονική, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση αυτής της Πόλης σήμερα, στο πιο ιερό σημείο της, δείχνει πως δεν έχει κάνει βήμα από τον 15ο αιώνα, πως γιορτάζει τις απίστευτες θηριωδίες που εκτυλίχθηκαν εκείνη την αυγή σε αυτόν τον τόπο και είναι έτοιμη να τις επαναλάβει.

 Έτσι όμως συντηρεί όχι μόνο ένα ιστορικό τραύμα αλλά και το ιστορικό θαύμα. Αυτό που προδιατύπωνε ο Μέγας Φώτιος όταν έγραφε: 

«Κλάδος ευθαλής καρπούς ωραίους ενεγκών, περιήρηται. Αλλ' η ρίζα μένει, οίσει πάλιν ουκ ελάττονα. Απήλθεν η καλή και θαυμασία εικών. Αλλ' ο Γραφεύς έτι την χείραν κινεί».

Βιντεο αφιέρωμα στην Άλωση της Πόλης το 1453

Κλικ ΕΔΩ ή στην εικόνα...

ΒΙΝΤΕΟ – Ο Γεώργιος Φραντζής για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως

on ΒΙΝΤΕΟ – Ο Γεώργιος Φραντζής για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως

Ο Γεώργιος Φραντζής ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος, διπλωμάτης και ιστορικός συγγραφέας, που έγραψε το χρονικό της άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Εκτός από αυτόπτης μάρτυρας ήταν και στενός φίλος και συνεργάτης του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου.

Στο παρακάτω βίντεο παρατίθενται μερικά αποσπάσματα από το Βραχύ Χρονικό στο οποίο με πικρία τονίζει την απουσία βοήθειας από τους υπόλοιπους Χριστιανούς προς την Βασιλεύουσα, στη μεγάλη μάχη της για επιβίωση κόντρα στα οθωμανικά στρατεύματα.

Δείτε το βίντεο παρακάτω:

ΒΙΝΤΕΟ – Θρήνος Αναστάσιμος για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο

n ΒΙΝΤΕΟ – Θρήνος Αναστάσιμος για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο

Ο τελευταίος βασιλέας έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε σε εκείνες τις περιστάσεις. Η στάση του υπήρξε η ιδανική όσον αφορά τη θέση του, το αξίωμα του και το ιστορικό του καθήκον.

Έχει πολύ σωστά ειπωθεί πως ο Κωνσταντίνος με τη θυσία του έσωσε την ψυχή της Ρωμιοσύνης και της έδωσε την ελπίδα να συνεχίσει να μάχεται και να υπομένει τον οθωμανικό ζυγό-αν είχε παραδοθεί όπως γενναιόδωρα του προσέφερε ο Μωάμεθ, η Ρωμανία θα είχε σβήσει άδοξα και η Βασίλισσα των Πόλεων θα είχε καταληφθεί με σκυμμένο το κεφάλι.

Δείτε το βίντεο – αφιέρωμα του Cognosco Team στον τελευταίο Ρωμαίο αυτοκράτορα που έφυγε δοξασμένος κατά την άλωση της Βασιλεύουσας, της Πόλεως των πόλεων:

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης μέσα από τα μάτια των Οθωμανών

Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης

29 Μαΐου 1453, τη μοιραία Τρίτη, έπεσε η Πόλη στα χέρια των Οθωμανών, πράγμα που σήμαινε το τέλος της μεσαιωνικής ελληνικής αυτοκρατορίας. Για το συγκλονιστικό αυτό γεγονός πληροφορίες αντλεί κανείς, εκτός από τους Έλληνες Ιστορικούς της Άλωσης Φραντζή, Δούκα, Χαλκοκονδύλη, Κριτόβουλο, και από τις επιστολές του πατριάρχη Γεννάδιου Σχολάριου, και από Οθωμανούς, Βενετούς και Γενουάτες αυτόπτες μάρτυρες κι όχι μόνο.

Σκλάβωσαν τους κατοίκους της Πόλης, σκότωσαν τον αυτοκράτορά τους και οι γαζίδες (πολεμιστές) έβαλαν χέρι στα κορίτσια των χριστιανών. … την πρώτη Παρασκευή μετά την κατάκτηση έψαλαν τις ευχαριστίες τους στην Αγιά Σοφιά.

Ξεκινώντας από τους Οθωμανούς Τούρκους ιστορικούς και χρονικογράφους μας κάνει εντύπωση ότι τα στοιχεία που παραθέτουν είναι συνοπτικά, που συχνά συσκοτίζουν και αντικρούουν την εικόνα της περιγραφής του κορυφαίου αυτού γεγονότος. Ο σημαντικότερος από τους Οθωμανούς χρονικογράφους, ο οποίος ήταν παρών στην Άλωση, ήταν ο Ασίκ Πασά Ζάντε (1400-1486). Όπως όλα τα πρώιμα οθωμανικά χρονικά, φέρει τον τίτλο «Τεβαρίχ-ι αλ –ι Οσμάν», δηλαδή Ιστορία του οίκου του Οσμάν, του ιδρυτή της δυναστείας. Μεταξύ άλλων ο Ασίκ αναφέρει ότι: «ήλθαν και στρατοπέδευσαν γύρω από τα τείχη της Ιστανμπούλ και την απέκλεισαν εντελώς και από τη γη και από τη θάλασσα με τα πλοία τους.

Είχαν 400 πλοία στη θάλασσα και άλλα 70 που τα έφεραν από το Γαλατά ρυμουλκώντας τα πάνω στην ξηρά. Οι πολεμιστές ήταν πανέτοιμοι και ξεδίπλωσαν τις σημαίες τους. Κοντά στα θεμέλια των τειχών μπήκαν στη θάλασσα και έφτιαξαν γέφυρες κάνοντας επίθεση. Ο πόλεμος εξακολούθησε για 50 μερόνυχτα. Στην 51η μέρα ο σουλτάνος έδωσε άδεια για ελεύθερη λεηλασία. Έκαναν νέα μεγάλη επίθεση και στην 51η μέρα, μια Πέμπτη (!!) πήραν την ακρόπολη. Υπήρχαν πολλά πλούτη για λεηλασία: χρυσάφι, ασήμι, διαμαντικά και ωραία υφάσματα και άλλα ακριβά αντικείμενα τοποθετήθηκαν στην αγορά του στρατοπέδου. Μετά άρχισαν να τα πουλούν. Σκλάβωσαν τους κατοίκους της Πόλης, σκότωσαν τον αυτοκράτορά τους και οι γαζίδες (πολεμιστές) έβαλαν χέρι στα κορίτσια των χριστιανών. … την πρώτη Παρασκευή μετά την κατάκτηση έψαλαν τις ευχαριστίες τους στην Αγιά Σοφιά. Η ισλαμική παράκληση απαγγέλθηκε στο όνομα του σουλτάνου Μεχμέτ Χαν Γαζί. … η νίκη αυτή επιτελέστηκε από το σουλτάνο Μεχμέτ Χαν στο έτος Εγίρας 857».

“Έφοδος-έφοδος” – Η πολιορκία της Πόλης από τον Μωάμεθ

Στις 6 Απριλίου 1453, σχεδόν έναν μήνα πριν την Άλωση της Πόλης, ο οθωμανικός στρατός πλησίασε στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, και έλαβε θέσεις σε απόσταση όχι μεγαλύτερη των 1.200 μέτρων από αυτά. Πριν την έναρξη των επιθέσεων ο σουλτάνος Μωάμεθ Β’, όπως αναφέρει ο τουρκόφιλος Κριτόβουλος ο Ίμβριος, ζήτησε από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο να του παραδώσει την Πόλη, αλλά έλαβε την πρώτη αρνητική απάντηση.

Κατόπιν τούτου διέταξε την πλήρη περίσχεση της Πόλεως. Ο Αλβανός εξωμότης Ζαγανός πασάς ανέλαβε την διοίκηση των στρατευμάτων στο Πέραν και κατασκεύασε μάλιστα μια γέφυρα ενώνοντας τις ακτές του Βοσπόρου. Τον βόρειο τομέα, από τις ακτές του Κερατίου έως την πύλη του Χαρισίου ανέλαβε ο Καρατζά πασάς. Στο κέντρο τάχθηκε ο Μωάμεθ, μαζί με τους 15.000 επίλεκτους γενιτσάρους και σπαχήδες φρουρούς του και στα δεξιά του ο Χαλίλ πασάς.

Το μέτωπο δε από την κοιλάδα του ποταμού Λύκου έως και την Χρυσή Πύλη ανέλαβε ο διοικητής των ασιατικών στρατευμάτων Ισαάκ πασάς, μαζί με τον ομοιόβαθμο του της Ευρώπης Μαχμούτ. Με αυτή τη διάταξη οι Τούρκοι πλησίασαν ακόμα περισσότερο τα τείχη. Ο Μωάμεθ έστησε την πολυτελή σκηνή του σε απόσταση 350 μέτρων από την τάφρο. Το Θεοδοσιανό τείχος της Πόλης διέθετε τρεις οχυρωματικούς περιβόλους. Ο δεύτερος, το μεσοτείχιο, ήταν ο περίβολος που επάνδρωσαν οι αμυνόμενοι. Το μήκος των χερσαίων τειχών έφτανε τα 6.808 μέτρα.

Έχοντας ολοκληρώσει την περίσχεση της Πόλεως, ο Μωάμεθ, διέταξε το πυροβολικό του να ανοίξει πυρ κατά των τειχών. Επί 12 συνεχείς ημέρας τα πυροβόλα των Οθωμανών δεν έπαυσαν να βομβαρδίζουν τα αρχαία τείχη της Πόλεως, προκαλώντας τους μεγάλες ζημιές. Ο Δούκας μάλιστα αναφέρει ότι ένας Ούγγρος δίδαξε στον οθωμανικό στρατό τον απαραίτητο κανονισμό βολής. Χάρη στις συμβουλές του κατόρθωσαν οι Οθωμανοί πυροβολητές να γκρεμίσουν έναν πύργο και το τείχος πλάι από αυτόν. Μάταια ο πολιορκημένοι προσπαθούσαν να ελαχιστοποιήσουν τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των βολών, κρεμώντας σάκους γεμισμένους με μαλλί από τα τείχη.

Η “βομβάρδα του Ουρβανού”

Ιδιαιτέρως καταστροφικά ήταν τα αποτελέσματα των βολών της “βομβάρδας του Ουρβανού”. Ευτυχώς το τεράστιο εκείνο πυροβόλο ανατινάχθηκε, από υπερβολική γόμωση πυρίτιδας, ύστερα από μερικές βολές, σκοτώνοντας όλους τους υπηρέτες του. Επισκευάσθηκε όμως και κατόπιν έβαλε επτά βολές κάθε μέρα. Βλέποντας τη βλάβη του τείχους ο Μωάμεθ αποπειράθηκε, στις 18 Απριλίου, μια πρώτη έφοδο εναντίον της.

Η συνέχεια εδώ: 
“Έφοδος-έφοδος” – Η πολιορκία της Πόλης από τον Μωάμεθ

Το όνειρο του Οσμάν και ο επεκτατισμός του Ερντογάν

Μάρτος Δημήτρης

28/05/2022

Views: 943FacebookTwitterLinkedIn

EmailPriniberΑνταλλαγή

Οι χρόνιες συνοριακές δολοπλοκίες του τουρκικού κράτους και οι συνεχείς αναφορές της τουρκικής πολιτικής ελίτ στο οθωμανικό παρελθόν με αναβιώσεις κατακτητικών στιγμών, δεν είναι απλά μια επιτηδευμένη εμμονή, απότοκος της μεγαλομανίας της, αλλά προέρχεται από τις ίδιες τις ιστορικές διαδικασίες πολιτικής συγκρότησης των Τούρκων, δηλαδή τις διαδικασίες εθνικοποίησής τους.

Οι Τούρκοι εμφανίζονται, αυτοκρατοροποιούνται και εθνικοποιούνται σαν πολεμιστές συνόρων. Το εθνικό τους αφήγημα σφυρηλατείται γύρω από την αυτοτροφοδοτούμενη πίστη ότι έχουν το δικαίωμα να κατακτούν. Και αυτή η “μεθοριακότητα” του εθνι(κι)σμού τους συνιστά μια σημαντική παράμετρο του λεγόμενου “τουρκικού προβλήματος”.

Οι Σελτζούκοι και οι Οσμανλήδες Τούρκοι ήταν ανοργάνωτα λεφούσια επιδρομέων, πλιατσικολόγων, που ξεσπούσαν πάνω σε αγρότες, κατέστρεφαν, βίαζαν και άρπαζαν. Οι Οσμανλήδες, ιδιαίτερα, φτάσανε στο Βυζάντιο με τον Μογγόλο Τζένγκις Χαν, το 13ο αιώνα, ως μισθοφόροι του. Αυτοί έκαναν μόνιμο επάγγελμα τις λεηλασίες και τους φόνους για χάρη του μισθωτή τους. Μετά έφερναν, στα μέρη που άρπαζαν, τις οικογένειές τους.

Αυτούς τους εξ επαγγέλματος πολεμιστές συνόρων τους έφερε στο Βυζάντιο η φήμη του πλούτου του. Ήταν διαδεδομένο σε όλο τον κόσμο τότε ότι «τα περισσότερα από τα μισά πλούτη όλου του κόσμου βρίσκονται στις πόλεις των Βυζαντινών». Αυτή η φήμη έτρεφε τους τυχοδιώκτες και τους κατακτητές, προδιέγραφε το φθόνο, τα ληστρικά σύνδρομα και, τελικά, το ολέθριο μέλλον της αυτοκρατορίας. Οι υλιστικές προσδοκίες συναρθρώνονταν με θρησκευτικές–σωτηριολογικές ιδεοληψίες. Έτσι, οι Δυτικοί κατήγγειλαν το «αιρετικό Βυζάντιο» και οι Τούρκοι το «Βασίλειο των απίστων».

Η βαρβαρότητα υπερίσχυσε του πολιτισμού