Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Του π. Κωνσταντίνου Λαγού 

Διαβάζοντας τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, με πιάνει μια κάποια απογοήτευση...Να αναφέρω επιγραμματικά μερικά πράγματα από εκεί. 

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όταν ανέλαβε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ανάμεσα σε άλλα έκανε και τα εξής: Εκποίησε πολύτιμα εκκλησιαστικά σκεύη και άλλα περιουσιακά στοιχεία για να χρηματοδοτήσει την ανέγερση ιδρυμάτων για τους φτωχούς, τους ξένους και τους ασθενείς καθώς και το καθημερινό συσσίτιο για τους άπορους της Πόλης. Καυτηρίαζε με τους λόγους του την αυθαιρεσία των πλουσίων και των πολιτικών, την επίδειξη πλούτου και την καταδυνάστευση των φτωχών και ασθενέστερων. Ξεχωρίζει η σύγκρουση με την Αυτοκράτειρα για το κτήμα της χήρας που ήθελε η πρώτη να αρπάξει. 

Τα έβαλε με τους ανάξιους κληρικούς κάθε βαθμίδας. Με όσους πλούτιζαν με διάφορους τρόπους, με όσους απολάμβαναν κοσμική ζωή, με όσους ζούσαν μέσα στις απολαύσεις και τις ηδονές, με όσους μοναχούς ή και επισκόπους  συζούσαν με δήθεν μοναχές. Δε δίστασε να διώξει πλειάδα κληρικών που δεν διορθώνονταν, ανάμεσά τους και 13 επισκόπους. 

Θεία λειτουργία

π. Κώστας Λαγός 

Το παρακάτω κείμενο το γράφω σαν απάντηση σε ερωτήματα και παρατηρήσεις που έθεσε ένας καλός φίλος και ενορίτης, γιατρός -το αναφέρω για να δείξω πόσο ενοχλητικοί γίνονται οι γιατροί ακόμα κι όταν ΔΕΝ σου λένε να κόψεις τα γλυκά και τα τηγανητά - για τη θεία λειτουργία. 

Λοιπόν, υπάρχει μια ιδιομορφία στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ενώ υπάρχει το συγκεκριμένο τυπικό,  τη Λειτουργία μπορεί ο κάθε ιερέας να την προσαρμόσει -μέσα σε κάποια πλαίσια- στην προσωπικότητά του. Γι' αυτό μπορούμε να βρούμε λειτουργίες, πομπώδεις, ιεροπρεπείς, πιο μουσικές,  πιο "μυστικές", απλές ή και κάπως "θεατρικές" κλπ. Ανάλογα με τον χαρακτήρα του ιερέα. Υπάρχει έτσι μια ποικιλία χωρίς να χάνεται η ενότητα. 

Δεν θα κάτσω να πω ποια είναι η σωστή και ποια όχι, δεν ξέρω καν αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ο σωστός τρόπος τέλεσης. Υπάρχει σίγουρα λάθος τρόπος. Είναι αυτός που προβάλλει υπερβολικά τον ιερέα- μάλλον ο τρόπος με τον οποίο ο ιερέας προβάλλει τον εαυτό του  σε βαθμό που κρύβει τον ίδιο τον Χριστό. 

Θα πω πως προσπαθώ εγώ να τελέσω τη λειτουργία όταν λειτουργώ μόνος μου. Η δική μου αισθητική, ο τρόπος πίστης μου και προσέγγισης της Εκκλησίας είναι ο μυστικός τρόπος. Η Λειτουργία είναι ένα μυστήριο, το μέγιστο μυστήριο, η στιγμή που ο ουρανός και η γη ενώνονται, η προσευχόμενη και η θριαμβεύουσα εκκλησία συναντώνται και από κοινού τελούν τη λειτουργία. 

Σε μια τέτοια στιγμή δεν υπάρχει περιθώριο για φανφάρες, επιδείξεις και καλλιτεχνικές ακροβασίες. Τα άμφια οφείλουν να είναι απλά. Η φωνή χαμηλή - όχι σιγανή- οι κινήσεις που προβλέπονται να φανερώνουν το μυστικό που υπάρχει, το οποίο είναι ορατό σε όλους αλλά φανερό σε λίγους. Ακόμα και ο όποιος στολισμός δε χρειάζεται να πέφτει σε υπερβολές που να αναδίδουν μια κακής ποιότητας αισθητική. 

Ιάκωβο Αδελφόθεο τον έλεγαν. Και εκτός από κομμάτι υπερβολικός ήταν και λιγάκι άγιος.

π. Κώστας Λαγός 

Συχνά πυκνά, γίνεται κουβέντα στην Εκκλησία -σχεδόν κουβέντα δηλαδή, αυτά τα θέματα λίγους απασχολούν- για τον πλούτο και τους πλούσιους και τη θέση τους στην Εκκλησία. Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις όταν διάβασα ένα κήρυγμα, σε μια από τις ενορίες που έχω περάσει, παραθέτοντας αποσπάσματα από ομιλίες των Τριών Ιεραρχών για τον πλούτο και τους πλούσιους. Δεν ήταν καθόλου μα καθόλου θετικές, αυτό φτάνει. 

Ακόμα και σε μια συζήτηση με άλλον κληρικό δεν έβγαλα άκρη αφού αυτός επέμενε - το λέω λίγο απλά- πως οι πατέρες ήταν υπερβολικοί στο θέμα του πλούτου. 

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ ήμουν υπερβολικός. Ο πλούσιος δεν πάει στην κόλαση και ο πλούτος δεν είναι κακός. Αντιθέτως. Αν ο πλούσιος λειτουργεί ως διαχειριστής του πλούτου που του εμπιστεύτηκε ο Θεός και βοηθά τους συνανθρώπους του που έχουν την ατυχία να είναι φτωχοί και φροντίζει να μοιράζεται αυτός ο πλούτος, τότε ο δρόμος για τον παράδεισο είναι ορθάνοιχτος. Και μάλιστα το μέσο για να τον διανύσει είναι η ίδια η περιουσία του. 

Μόνο που -όπως καταλαβαίνουμε- στην παραπάνω περίπτωση, ο πλούτος δε θα παραμείνει πλούτος κατά πάσα πιθανότητα...Οπότε έχουμε διαμοιρασμό του πλούτου -όπως λέει στο Ευαγγέλιο άλλος ένας υπερβολικός τύπος, Ιησούς λεγόταν- και τελικά, την εξαφάνισή του. Γιατί ο Χριστός δεν αρκείται στο να δίνουν οι πλούσιοι τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι στους φτωχούς την ώρα που τα σκυλιά γλείφουν τις πληγές των τελευταίων.

Βέβαια υπάρχουν πολλοί, εντός της Εκκλησίας, λαϊκοί και κληρικοί που θα χρησιμοποιήσουν ένα σωρό επιχειρήματα για να πείσουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Θα χρησιμοποιήσουν κάθε λογής γνώση: θεολογική, φιλοσοφική, νομική, πολιτική, κοινωνιολογική, αστροφυσική, ιατρική, κτηνιατρική, οικολογική, βιομηχανική...ε, καταλάβατε. 

Για να καταλάβετε για τι είδους άνθρωπο μιλάμε.

πσπα - Κώστας Λαγός 

Για να καταλάβετε για τι είδους άνθρωπο μιλάμε. Τη πρώτη του Οκτώβρη πέρασα, όπως συνηθίζω, από το Σύνταγμα για να δω λίγο τον απεργό πείνας, τον πατέρα ενός από τα θύματα του εγκλήματος των Τεμπών, τον Πάνο Ρούτσι. Επειδή, λόγω της απεργίας, το μετρό είχε πολύ κόσμο, κατέβηκα στο Μοναστηράκι και περπάτησα ως τη πλατεία Συντάγματος. Επειδή ζεσταίνομαι εύκολα και φορούσα και τα ράσα, μέχρι να φτάσω πάνω ίδρωσα. Μόλις με είδε ο κ.Ρούτσι, άρχισε: "Είσαι καλά; Γιατί ίδρωσες; Έχεις κάτι;". 

Καταλάβατε όλοι εσείς που τον βρίζετε επί πληρωμή; Ο άνθρωπος είχε δεκαεφτά ημέρες χωρίς φαγητό και μόλις με είδε ανησύχησε για τη δική μου υγεία. Πέρα του ότι δεν έχω πάει μία φορά και να μη με έχει ρωτήσει τι κάνει η οικογένειά μου! Και ξαναγράφω: Δεκαεφτά ημέρες χωρίς τροφή!

Και όσοι λένε πως είναι αφράτος και άλλες τέτοιες αθλιότητες, όσοι πηγαίνουμε εκεί συχνά, βλέπουμε πόσο "καλοταϊσμένος" είναι. Δε περιμένω ντροπή απ' όσους τα γράφουν αυτά είτε κατ' εντολή είτε επί πληρωμή. Δεν μπορούν να καταλάβουν τέτοιους ανθρώπους. Είναι ένα είδος ξένο προς αυτούς...

ΥΓ. Δεν καταλαβαίνω τη λογική του "αν πάθει κάτι ο πατέρας θα γίνει χαμός¨. Γιατί να μη γίνει τώρα αυτός ο χαμός; Σήμερα, αύριο. Πριν πάθει κάτι ο άνθρωπος.

ΠΗΓΗ:https://tragoudiglarou.blogspot.com/2025/10/blog-post_2.html

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε με τους αδικημένους.

 π. Κώστας Λαγός 

Κάποτε, στην επαρχία του Αγίου Νικολάου π, κάποιος καταδικάστηκε άδικα σε θάνατο. Λίγο πριν την εκτέλεσή του, ο ίδιος ο άγιος έπιασε το χέρι του δημιου και σταμάτησε την εκτέλεση.

Όταν, την εποχή του Μ. Βασιλείου ο φοροεισπράκτορας του Αυτοκράτορα πήγε να επιβάλλει άδικους φόρους, ο Μέγας Βασίλειος τον σταμάτησε και μετά από έντονη διαφωνία και απειλές εκ μέρους του αξιωματούχου, ο τελευταίος έφυγε άπραγος.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ξεσήκωσε ολόκληρη την Κωνσταντινούπολη όταν η αυτοκράτειρα προσπάθησε να αρπάξει το οικόπεδο μιας χήρας. 

Τιμή Αγίων η μίμηση Αγίων έλεγε ο όσιος Παΐσιος και αυτή είναι η απάντηση απέναντι στο δίλημμα, ψευδές και πονηρό κατά τη γνώμη μου, δικαιοσύνη ή νομιμότητα. 

Είναι επίσης η απάντηση, στο πού βρίσκεται η θέση ενός κληρικού όταν κάποιος πολίτης, κάποιος άνθρωπος, πολεμά να βρει το δίκιο του.

Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα κατά τη γνώμη μου. Ο Χριστός είπε αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα (το νόμισμα που του έδειξαν), να τα δώσετε στον Καίσαρα και ότι ανήκει στον Θεό να το δώσετε στον Θεό. 

Οι νόμοι φτιάχνονται από τον Καίσαρα, από το κράτος, είναι γραμμένοι από ισχυρούς και αυτούς εξυπηρετούν. Η δικαιοσύνη όμως είναι κάτι που έχει δοθεί από τον Θεό και αποτελεί βασικό στοιχείο της Βασιλείας Του. 

Μη μας μιλάτε άλλο λοιπόν για νόμους, για διατάξεις και παραγράφους. Δε θέλουμε τέτοιου είδους νομιμότητα. Θέλουμε δικαιοσύνη, η οποία είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

"Ο νόμος ουδέποτε έκανε τους ανθρώπους ούτε στο ελάχιστο δικαιότερους και,μέσω του σεβασμού τους γι'αυτόν,ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι αναδεικνύονται καθημερινά σε φορείς αδικίας" μας λέει ο σπουδαίος Αμερικάνος φιλόσοφος Ντ. Θορώ και ζούμε ακριβώς αυτό στη χώρα μας. Ο σεβασμός στον νόμο να μας αναδεικνύει σε φορείς αδικίας. 

Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε με τον νόμο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε με την πολιτεία και το κράτος. Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε με τους αδικημένους. Με όποιον τρόπο μπορούμε. Είτε μας φαίνεται λίγο είτε μας φαίνεται πολύ αυτό που τελικά θα κάνουμε, θα πούμε, θα γράψουμε.

Πηγή: https://tragoudiglarou.blogspot.com/2025/09/blog-post_25.html

Χριστιανισμός και αριστερά

π. Κώστας Λαγός 

Πολλοί με ρωτάνε...καλά όχι πολλοί, επειδή ξέρουν πως οι απαντήσεις μου δεν είναι πάντα, εχμ, κομψά διατυπωμένες, αρκετοί όμως, με ρωτάνε ή και παραπονιούνται πώς/γιατί μπλέκω τον χριστιανισμό με την αριστερά ή ακόμα χειρότερα -όπως λένε- με την αναρχία. 

Συνήθως απαντώ με μια ερώτηση. Πώς γίνεται αυτοί να αναμειγνύουν τον χριστιανισμό με τον καπιταλισμό; 

Ναι, πολλοί αριστεροί και αναρχικοί διακηρύσσουν την αθεϊα τους, όχι όλοι, οι περισσότεροι. Από την άλλη ο καπιταλιστής την ζει την αθεϊα. Την πράττει ή την υποστηρίζει. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι κάπως σοκαριστικό για κάποιους αλλά είναι η αλήθεια. 

Όταν υποστηρίζεις τον καπιταλισμό στη μορφή που γνωρίζουμε, τότε υποστηρίζεις τις διακρίσεις με βάση τον πλούτο του καθενός, την ύπαρξη πολύ πλούσιων και πολύ φτωχών έως και άπορων. Και δεν φτάνει η όποια φιλανθρωπία, με τη μορφή που γίνεται σήμερα, για να βγάλουμε αυτή την ευθύνη από πάνω μας. Μόνο η αναζήτηση ενός άλλου συστήματος και η αντιπαράθεση με τον καπιταλισμό και τη λατρεία του Μαμωνά με τις ανισότητες που φέρνει μπορεί να το κάνει αυτό. 

Δε μιλάω ούτε για επαναστάσεις, ούτε για εξεγέρσεις, αυτά δε γίνονται από μεμονωμένα άτομα, απαιτούν συγκεκριμένες συνθήκες και δεν είναι για όλους. Μιλάω για τοποθέτηση απέναντι στη ζωή και στη πραγματικότητα που ζούμε(που πιθανόν θα γεννήσουν τις παραπάνω συνθήκες αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). 

Η αριστερά και η αναρχία, έστω θεωρητικά ζητούν να εξαλείψουν αυτά τα φαινόμενα. Και προφανώς μπορεί να δημιουργηθούν άλλα προβλήματα σε περίπτωση εφαρμογής των ιδεών αυτών αλλά αυτό είναι δευτερεύον θέμα για την ανάρτηση τούτη. Είναι άλλη συζήτηση.  

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Αναρτήσεις στον Γερομοριά για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό...

________***_______

π. Κώστας Λαγός 

"Οἱ ἄνθρωποι θὰ μείνουν πτωχοί, γιατὶ δὲν θἄχουν ἀγάπη στὰ δένδρα".

"Να φυλάγετε τα δέντρα και τα δάση, όπως τα παιδιά σας. Το κάθε δέντρο θα σώσει κι έναν άνθρωπο".

- Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

O άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έδρασε σε μια εποχή σκοτεινή για τους Έλληνες και τους Αλβανούς ορθόδοξους χριστιανούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στριμωγμένοι ανάμεσα στις διαθέσεις των Τούρκων - οι οποίες κυμαίνονταν από ευνοϊκές ως εντελώς τυραννικές - στις προσπάθειες προσηλυτισμού από δυτικούς ιεραπόστολους, Ιησουίτες και προτεστάντες, με τις κοινότητες των Εβραίων να επιβάλλουν μέσω χρηματισμού των τοπικών αρχόντων τους κανόνες του εμπορίου, οι Ορθόδοξοι Έλληνες και Αλβανοί άρχισαν να χάνουν την ταυτότητά τους, να αφήνουν τα έθιμα και τις συνήθειές τους και να προσπαθούν να επιβιώσουν σε τούτο το πλαίσιο. 

Ραμπία αλ -Ανταουίγια

Π. Κώστας Λαγός 

Ραμπία αλ -Ανταουίγια

---------------

Ω Κύριε

αν σε λατρεύω από τον φόβο της Κολάσεως,

ρίξε με στο πυρ της Κολάσεως.

Κι αν σε λατρεύω με την ελπίδα του  παραδείσου,

απόκλεισέ με από τον Παράδεισο.

Αλλ'αν σε λατρεύω μόνο για χάρη Σου,

μη μου στερήσεις το αιώνιο κάλλος Σου!

____***_____

Κάποτε ο Χασάν της Βασόρας πήγε να δει τη Ραμπία.  Την ηύρε να κάθεται τριγυρισμένη από ζώα.  Καθώς ο Χασάν πλησίαζε, εκείνα σκόρπισαν.

 Ο Χασάν ρώτησε: "Γιατί έκαμαν έτσι;

Και η Ραμπία του απάντησε:  "Εσύ τρως κρέας.Εγώ το μόνο που τρώω είναι ξερό ψωμί".

Όταν ο Χασάν απ'τη Βασόρα κάλεσε τη Ραμπία να περπατήσουν πάνω στο νερό, η Ραμπία κάλεσε τον Χασάν να πετάξουν στον αέρα.

"Δεν ξέρω να πετώ" είπε ο Χασάν.

Σήμερα Κυριακή. Να μείνουμε σιωπηλοί μπροστά Του.

π. Κώστας Λαγός 

Για τη σημερινή Κυριακή, δεν έχω ετοιμάσει κάτι. Δεν διάβασα την ευαγγελική περικοπή και δεν κοίταξα στο ημερολόγιο να δω ποιος άγιος γιορτάζει. Δεν προετοιμάστηκα καθόλου, απλά ξύπνησα το πρωί και ήρθα στην εκκλησία για τη λειτουργία.

 Ούτε αποσπάσματα από λόγους αγίων διάβασα, ούτε κομμάτια από έργα φιλοσόφων απομνημόνευσα. Δεν κάθισα να σκεφτώ κάτι έξυπνο που θα σας έκανε εντύπωση, δεν προσπάθησα να βρω ένα σύγχρονο κοινωνικό θέμα ώστε να το "χωρέσω" στην ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή. Δεν έψαξα κάποια επιστημονική μελέτη για να την εντάξω στο κήρυγμά μου.

Και ίσως αυτή να είναι και η καλύτερη δυνατή προετοιμασία. Δεν υπήρξε τίποτα ανάμεσα σε μένα και τον Χριστό. Η έπαρσή μου δε βρίσκει τροφή για να αναπτυχθεί. Ούτε και μπορώ να επικαλεστώ την εξυπνάδα μου ή το -υπαρκτό ή μη- συγγραφικό ταλέντο που θεωρώ πως έχω. 

Σήμερα, τούτη εδώ την Κυριακή, σε αυτή τη Θεία Λειτουργία (εντελώς τυχαία η επιλογή αυτής της συγκεκριμένης) αποφάσισα να σταθώ μπροστά στον Χριστό και να μην πω τίποτα. Να μην Του ζητήσω τίποτα. Να μην σκεφτώ ή να μη φανταστώ τίποτα. Απλώς να Τον αφήσω να με δει. Να με διαβάσει και να πράξει Αυτός κατά το τι θεωρεί καλύτερο. 

Ψυχοσάββατα, στους "άγνωστους" κεκοιμημένους

π. Κώστας Λαγός 

Όλοι γνωρίζουμε πως τα Ψυχοσάββατα είναι αφιερωμένα στους κεκοιμημένους μας. Στην πραγματικότητα τα Ψυχοσάββατα αφορούσαν τους κεκοιμημένους για τους οποίους οι δικοί τους δεν ήξεραν ότι είχαν κοιμηθεί. Τα ταξίδια, ειδικά εκείνα με τα καράβια, ήταν μακροχρόνια και επικίνδυνα και κάποιος μπορεί να έχανε τη ζωή του και να το μάθαινε η οικογένειά του χρόνια αργότερα. Το ίδιο συνέβαινε και με τους στρατιώτες που πήγαιναν σε κάποια μάχη. Γι' αυτούς τους ας τους πούμε "άγνωστους" κεκοιμημένους ήταν αφιερωμένο το Ψυχοσάββατο. 

Αλλά και σήμερα. Στη Παλαιστίνη, στην Ουκρανία, σε άλλες περιοχές του κόσμου όπου μαίνονται μάχες, υπάρχουν φορές που χάνονται άνθρωποι την ταυτότητα των οποίων δεν μαθαίνουμε ποτέ. Και αν υπάρχουν φίλοι και συγγενείς κάποιος ίσως ενδιαφερθεί αλλά αν δεν υπάρχουν; Και γι' αυτούς λοιπόν τελούνται τα Ψυχοσάββατα. Γιατί και στις δύο αυτές περιοχές, αλλά και σε κάθε εμπόλεμη ζώνη, υπάρχουν Ορθόδοξοι χριστιανοί — άνθρωποι που, αν και σκοτώθηκαν, ίσως δεν μνημονεύτηκαν ποτέ.

Και αν η Εκκλησία προσεύχεται για τις ζωές των Ορθοδόξων, όπως η κάθε θρησκεία προσεύχεται για τους δικούς της πιστούς σε αυτές τις τελετές, εντούτοις αγωνιά για τη ζωή όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως πίστης ή φυλής. Γιατί το θέλημα του Θεού είναι οι άνθρωποι να ζουν. Και όχι μόνο να ζουν αλλά να ζουν ευτυχισμένοι. 

Των Μυροφόρων

Του π. Κώστα Λαγού 

Ήταν απολύτως λογικό και δίκαιο θα μπορούσε να πει κανείς, να είναι οι Μυροφόρες γυναίκες εκείνες που θα μάθαιναν πρώτες το χαρμόσυνο νέο της Ανάστασης του Κυρίου. Αυτές άλλωστε Τον ακολούθησαν σε όλη Του τη διαδρομή από τη σύλληψη ως τα βασανιστήρια και από εκεί ως το Γολγοθά και τη σταύρωση. Αυτές επέμειναν και μετά την ταφή Του να πάνε να τελέσουν τα νεκρικά και ταφικά έθιμα που όριζε η παράδοση. 

Οι γυναίκες αυτές δε φοβήθηκαν. Δε τις τρόμαξαν οι Φαρισαίοι που είχαν μόλις θριαμβεύσει φαινομενικά επί του "ταραχοποιού και αιρετικού" Ιησού. Δεν τις αποθάρρυναν οι -πάντα σκληροί και κακότροποι- Ρωμαίοι στρατιώτες που φύλαγαν τον τάφο του "βασιλιά των Ιουδαίων". Δεν κρυφτήκαν σε κανένα σπίτι "διά τον φόβο των Ιουδαίων". Κοινωνία, ιερατείο και στρατιωτική δύναμη δε μπόρεσαν να τις κρατήσουν μακριά από τον αγαπημένο τους Δάσκαλο. Δε μπόρεσαν να τις αποτρέψουν από το να τελέσουν αυτά που έπρεπε για το σώμα του -όπως ακόμα νόμιζαν- κεκοιμημένου τους Δασκάλου. 

Και έτσι αυτές αξιώθηκαν πρώτες να πληροφορηθούν την Ανάσταση του Κυρίου από τον άγγελο που τις περίμενε στον ανοιγμένο και κενό τάφο. Αυτές έμαθαν πριν από όλους τους άλλους ότι ο θάνατος νικήθηκε και το κράτος του κατέρρευσε. Έμαθαν πως η Ζωή θριάμβευσε, πως ο τάφος δε μπορεί πλέον να τη συγκρατήσει και πως πλέον ο Θεός και ο άνθρωπος συμφιλιώθηκαν. Έμαθαν πως ο δρόμος της συνάντησης άνοιξε επιτέλους! 

Νίκος Παλαιοκώστας. Εις μνήμην!

Εις μνήμην!

🎶Μια και με γράψανε φονιά

πήρα τον κόσμο παγανιά

και την ζωή σεργιάνι

κακό να κάνω στους κακούς

που εσύ μονάχα τους ακούς

μα ο νους σου δεν τους πιάνει

Μανούλα μου, μανούλα, δόλια μάνα🎶

Από διήγηση του παπα-Παναγιώτη του ιερέα του χωριού Μοσχόφυτου που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τ αδέλφια Παλαιοκώστα.

Πατέρας βοσκός, η οικογένεια ζει σε παράγκα και τα δυο αδέλφια μεγαλώνουν ξυπόλυτα : 

«Όταν το χιόνι ήταν πολύ, ο Νίκος συνήθιζε να κουβαλά στους ώμους του τον Βασίλη τρία μίλια προς το πλησιέστερο σχολείο.

 Εκεί, τον ζέσταινα μπροστά στη φωτιά πριν ξεκινήσει το μάθημα»

Υ.Γ. Να θυμίσω, γιατί είδα αρκετά σχόλια που δυσανασχετούσαν κάτω από αναρτήσεις στη μνήμη του Παλαιοκώστα, 

με επιχειρήματα τύπου "αφού τον θαυμάζετε τόσο γιατί δεν κάνετε και σεις το ίδιο" ή "δεν μπορεί να μιλάμε για καλούς ληστές και για

κακούς ληστές", ότι ασφαλώς και μπορούμε και το κάνουμε.

- ότι ο πρώτος Αγιος της χριστιανικής θρησκείας, ο Αγιος Δυσμάς, ήταν ο ληστής που σταυρώθηκε  στα δεξιά του Ιησού.

 Ο επονομαζόμενος και "ευγνώμων ληστής" 

--ότι από τον Γ Λύγκο στην Αργολίδα, 

τον Γιαγκούλα στον Ολυμπο, 

τον Ιγνάτιο Φόβο του Κόντογλου, 

τον Μηλιόνη του Αλ.Παπαδιαμάντη, 

τον Τσακιτζή κ τον λήσταρχο Νταβέλη.

 η ιστορία είναι γεμάτη από "ευαίσθητους ληστές" , 

που έγιναν λαϊκοί-ήρωες κ αγαπήθηκαν από τον λαϊκό κόσμο. γιατί έγιναν η φωνή που δεν είχαν, το κουράγιο που τους έλλειψε, να παλέψουν απέναντι στην αδικία που βίωναν.

Κλεμάνς Ζαβιτσάνου 

_____***_____

π. Κώστας Λαγός 

Τώρα και με αφορμή τον θάνατο του Ν. Παλαιοκώστα, θα τραβήξω τόσο στα άκρα τη θεολογία που αν το διαβάσει κανένας θεολόγος ή -πολύ περισσότερο - κανένας κληρικός (ειδικά αν είναι και γιατρός, χοχοχο, εσωτερικό αστείο μη δίνετε σημασία), όχι μόνο θα τραβήξει τα δικά του μαλλιά αλλά θα ζητήσει να τραβήξει και τα δικά μου!

Κοιτάξτε τώρα τι μου ήρθε. Ο ληστής που σταυρώθηκε στα δεξιά του Χριστού, αυτός που μπήκε πρώτος στη παραδείσια κατάσταση με τον Ιησού, δε μετάνιωσε για τη δράση του. Ας θυμηθούμε τα λόγια του στον ληστή που σταυρώθηκε στα αριστερά του Ιησού και τον κορόιδευε. "Εμείς καλώς τιμωρούμαστε αφού διαπράξαμε αυτά που διαπράξαμε, αλλά Αυτός δεν έκανε τίποτα".

 Δε λέει πουθενά πως ζητά συγχώρεση γι' αυτά που διέπραξε. Απλά αποδέχεται την τιμωρία του γιατί αυτή ήταν ανάλογη της δράσης του. Ήταν ένας αξιοπρεπής παράνομος αλλά όχι μετανοημένος. 

Ας θυμηθούμε τον Βαραββά. Αυτόν τον ληστή (πολύ με ληστές είχε να κάνει ο Κύριος μου φαίνεται) τον οποίο οι Εβραίοι επέλεξαν να ελευθερωθεί αντί του Ιησού. Γιατί το έκαναν αυτό; Ο Βαραββάς, όπως και οι περισσότεροι Εβραίοι ληστές στόχευαν τους Ρωμαίους, τους πλούσιους αλλοεθνείς και τους πλούσιους Εβραίους. Οι οποίοι συνεργάζονταν με τους Ρωμαίους. Οπότε για τον λαό αυτοί οι ληστές είχαν κάτι το ηρωικό. 

Τέτοιος ήταν πιθανότατα και ο ληστής στο σταυρό. Και ο Χριστός τον κάλεσε στον παράδεισο. Χωρίς να ζητήσει να μετανοήσει. Μόνο και μόνο επειδή τον αναγνώρισε σαν τον Κύριό του. Σαν τον Υιό του Θεού. Να ήταν αυτό μια έμμεση αναγνώριση της δράσης των ληστών; Οι οποίοι ουσιαστικά δρούσαν εναντίον ενός καταπιεστικού συστήματος τόσο ξενόφερτο όσο και εγχώριο;

Παραδεχτείτε το. Σας έβαλα σε σκέψεις...Μπορείτε οι νομιμόφρονες να αφρίσετε με την ησυχία σας και χωρίς καμία παρεξήγηση...

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/1DvCPALfRm/

https://www.facebook.com/share/p/1CWrowRAL4/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Κυριακή του Θωμά

π. Κώστας Λαγός 

Η σημερινή Κυριακή είχε για πολλά χρόνια επικρατήσει να ονομάζεται Κυριακή του άπιστου Θωμά. Πιο πρόσφατα, κάποιοι πιο κουλτουριάρηδες και διαβασμένοι θεολόγοι προσπάθησαν και εν πολλοίς το πέτυχαν, να ονομάζεται Κυριακή του δύσπιστου Θωμά. Αναβαθμίζοντας έτσι κάπως την αμφιβολία του αποστόλου Θωμά και προβάλλοντας το ερευνητικό πνεύμα του. 

Επειδή δεν είμαι τίποτα από τα δύο -ούτε κουλτουριάρης ούτε διαβασμένος πολύ επί των θεολογικών- θεωρώ πως η Κυριακή αυτή θα έπρεπε να ονομάζεται Κυριακή του πραγματικά πιστού Θωμά. Κι αυτό γιατί ο Θωμάς έχει ένα στοιχείο το οποίο είναι βασικότατο στην υγιή πίστη ως ένα βαθμό. Την αμφιβολία. 

Να θυμηθούμε εδώ πως ο Θωμάς είναι ο μαθητής εκείνος ο οποίος όταν ο Χριστός είπε στους μαθητές ότι ήρθε η ώρα να πάει και να πεθάνει στην Ιερουσαλήμ, προέτρεψε τους υπόλοιπους να πάνε όλοι και να πεθάνουν μαζί με τον Ιησού. Άρα ο Θωμάς δεν ήταν κάποιος χλιαρός στη πίστη μαθητής. Επίσης δεν είχε μόνο αυτός αμφιβολίες. Ούτε οι υπόλοιποι μαθητές πίστεψαν τις γυναίκες όταν τους είπαν πως ο Κύριος αναστήθηκε. 

Ας μη διαλέξουμε τη δόξα αυτού του κόσμου. Ας ζητήσουμε τη δόξα του Θεού.

π. Κώστας Λαγός 

Και πολλοί άρχοντες πίστεψαν σε Αυτόν αλλά το έκρυβαν για να μη διωχθούν από τη Συναγωγή. Αγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων από τη δόξα του Θεού...τι συγκλονιστική αφήγηση και αυτή.

 Αν και πίστευαν στον Χριστό, δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Έτρεμαν μήπως χάσουν τη κοινωνική τους θέση, την πολιτική εξουσία, τις εμπορικές συναλλαγές. Κι αυτό δε συμβαίνει μέχρι σήμερα; Πόσοι από εμάς προδίδουμε τον Χριστό για να μη χάσουμε τις κοινωνικές μας επαφές; Πόσοι από εμάς, αν και εκκλησιαζόμαστε τακτικά, στην καθημερινή ζωή μας δεν καταπατούμε με χιλιάδες τρόπους τον λόγο του Κυρίου;

 Πόσες φορές η διοικούσα Εκκλησία, δε νερώνει τη διδασκαλία της για να μη χάσει την κρατική εύνοια; Γινόμαστε έτσι χλιαροί, κρυβόμαστε πίσω από διφορούμενες διατυπώσεις ή σιωπούμε. 

Όμως το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου βροντοφωνάζει στους αιώνες. Τους χλιαρούς θα τους ξεράσει ο Κύριος. Και το κρίσιμο ζήτημα. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν είμαστε φανατικοί. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν προάγουμε έναν στείρο ηθικισμό.

Ουαί υμίν Φαρισαίοι...

π. Κώστας Λαγός 

Τα "ουαί" του Κυρίου προς τους Φαρισαίους που διαβάζουμε το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας είναι αλήθεια κάπως δυσάρεστα για εμάς τους κληρικούς καθώς σε αυτά δε βλέπουμε τις απαράδεκτες συμπεριφορές των Φαρισαίων αλλά και τις δικές μας, των ιερέων της Εκκλησίας του Χριστού. 

Του Κυρίου που κυνήγησαν και σταύρωσαν οι Φαρισαίοι. Και το γεγονός ότι επαναλαμβάνουμε τις συμπεριφορές τους είναι σαν να προδίδουμε τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί κακά τα ψέματα, και τις πρωτοκαθεδρίες επιζητούμε και να μας φέρονται με σεβασμό και να μας φωνάζουν -όχι δασκάλους - αλλά γέροντες και πατέρες, και υψώνουμε τους εαυτούς μας θεωρώντας πως είμαστε κάποιοι σπουδαίοι. Και λέμε και ανοησίες όπως ότι η φιλανθρωπία αγιάζεται όταν γίνεται μέσω της Εκκλησίας λες και δεν είναι από μόνη της αγιαστική πράξη η φιλανθρωπία. Ακόμα δεν είναι λίγες οι φορές που φράζουμε  τον δρόμο για τον Παράδεισο στους ανθρώπους. Κάνουμε είναι η αλήθεια και  όλα όσα αναφέρονται στη σημερινή περικοπή. Και τελικά ναι, να το παραδεχτούμε, διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλον. Η αποψινή περικοπή είναι ένα σκληρό μάθημα αυτογνωσίας για εμάς. 

Κυριακή των Βαΐων, Σάββατο του Λαζάρου, διήμερο θριάμβου...

π. Κώστας Λαγός 

Η Κυριακή των Βαΐων, μαζί με το Σάββατο του Λαζάρου, συγκροτούν ένα διήμερο θριάμβου. 

Ο Ιησούς, ο αγαπημένος δάσκαλος — αυτό νόμιζαν τότε — έχει νικήσει τον θάνατο· τον έχει μάλλον ξεγελάσει. Ανέστησε τον Λάζαρο και σήμερα, κάνει τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ. Οι Εβραίοι στρώνουν με βάγια τον δρόμο Του και Τον υποδέχονται ως Μεσσία. Κι όλα αυτά συνθέτουν το προοίμιο της Εβδομάδας των Παθών.

Οι προσδοκίες όμως διαψεύδονται. Ο Ιησούς δεν είναι ένας εθνικός ή κοινωνικός επαναστάτης. Δεν φέρνει μια βασιλεία όπως την έχουμε στο μυαλό μας οι άνθρωποι. Ο Χριστός φέρνει μια πλήρη επανάσταση· μια επανάσταση που ξεκινά από το πνεύμα. Που ελευθερώνει πρώτα την ψυχή και αφήνει τα υπόλοιπα — εθνικά και κοινωνικά — να ακολουθήσουν. Η Βασιλεία Του δεν είναι μια τυραννική ούτε έστω μια "πεφωτισμένη" κυριαρχία. Είναι η Βασιλεία της ελευθερίας. Ο Βασιλιάς αυτός ήρθε να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας, από τις αλυσίδες των παθών, από την κακία που φωλιάζει μέσα μας. Και όποιος αποδεχτεί Αυτόν τον Βασιλιά, βλέπει τις εθνικές διαφορές να σβήνουν, τις κοινωνικές ανισότητες να καταργούνται, τη μοχθηρία και τις συγκρούσεις να εξαφανίζονται.

Αυτό όμως δεν είναι επιθυμητό από τους περισσότερους. Η ελευθερία και η ευθύνη που τη συνοδεύει δεν είναι πάντα θελκτικές. Η δίψα για εξουσία πάνω στους άλλους παραμένει άσβεστη. Κι έτσι, όταν αυτός ο Βασιλιάς που υποδεχόμαστε σήμερα δεν μας προσφέρει κυριαρχία ή προνόμια εις βάρος των άλλων, όχι μόνο τον απορρίπτουμε, αλλά τον σταυρώνουμε. Τα «ωσαννά» γίνονται «σταυρωθήτω».

Αγία Μαρία την Αιγυπτία

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρία την Αιγυπτία. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Την παραθέτω όσο πιο σύντομα γίνεται: 

Η Οσία Μαρία γεννήθηκε στην Αίγυπτο και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527 - 565 μ.Χ.).

 Από τα δώδεκα χρόνια της πέρασε στην Αίγυπτο μια ζωή ασωτίας. Ζώντας αυτήν την ζωή δεν εισέπραττε χρήματα, αλλά απλώς ικανοποιούσε το πάθος της. Λόγω της άσωτης ζωής και της σαρκικής επιθυμίας που είχε, κάποια φορά ακολούθησε τους προσκυνητές που πήγαιναν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό. Και αυτό το έκανε, όχι για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό, αλλά για να έχει πολλούς εραστές που θα ήταν έτοιμοι να ικανοποιήσουν το πάθος της.

Αισθάνθηκε όμως, βαθιά μετάνοια από ένα θαυματουργικό γεγονός. Ενώ εισερχόταν στο ναό για να προσκυνήσει το Ξύλο του Τιμίου Σταυρού, κάποια δύναμη την εμπόδισε να προχωρήσει. Στην συνέχεια στάθηκε μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας, έδειξε μεγάλη μετάνοια και ζήτησε την καθοδήγηση και βοήθεια της Παναγίας. Με την βοήθεια της Θεοτόκου εισήλθε ανεμπόδιστα αυτή την φορά στον ιερό ναό και προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό.

Εκκλησιαστικό Αντιλεξικό

π. Κώστας Λαγός 

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα επιστρέφω για τη τελική ευθεία του εκκλησιαστικού αντιλεξικού. Γράμμα Φφ κυρίες και κύριοι!

 Προχωράμε;

φαγοπότια: χαρακτηριστικό των "θρυλικών" πανηγυριών του Αυγούστου και όχι μόνο. Ψητά, ποτά, δημοτικοί χοροί και νταούλια, με τη παρουσία των κληρικών της ενορίας, πιθανόν και του μητροπολίτη και άλλων επίτιμων προσκεκλημένων συνθέτουν ένα ρουστίκ - γκροτέσκο θέαμα προς τέρψιν των ντόπιων στομαχιών και των οφθαλμών των τουριστών. 

φανάρι: με αυτό ψάχνουμε ταπεινούς κληρικούς και πραγματικούς πιστούς.

φαντασιώσεις: τα περισσότερα που πιστεύουν οι Έλληνες(και οι άλλοι λαοί αλλά δε μας ενδιαφέρουν στο παρόν πόνημα) για την ιστορία, τον πολιτισμό, τη χώρα και τέλος και τη θρησκεία τους. Ως και φαντασιοπληξίες.

Άγιο Ιωάννης της Κλίμακας

π. Κώστας Λαγός 

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας. Η Κλίμακα είναι ίσως το σπουδαιότερο έργο της ασκητικής λογοτεχνίας της Εκκλησίας μας. Εκεί μέσα περιέχονται σπουδαία κείμενα τόσο για την ασκητική ζωή όσο και για την πνευματική και ψυχολογική υγεία μας. Παρ' όλα αυτά, πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο από έναν μεγάλο ασκητή της Ερήμου, το οποίο αναφέρεται κυρίως σε μοναχούς και μάλιστα αυτούς που θέλουν να ακολουθήσουν τον ασκητικό μοναχικό βίο.  

Για τους κοσμικούς, για όλους εμάς δηλαδή που ζούμε στον κόσμο, ο Άγιος Ιωάννης αφιερώνει μία μόνο παράγραφο. Όταν κάποιος το ρώτησε πώς μπορούμε εμείς που είμαστε παντρεμένοι και έχουμε οικογένειες, δουλειές και ζούμε μέσα στον κόσμο, ο Άγιος Ιωάννης του απάντησε: "Όσα καλά μπορείτε να τα κάνετε. Κανέναν να μη περιγελάσετε, κανέναν να μη κλέψετε, σε κανένα να μη πείτε ψέματα, κανέναν να μη περιφρονήσετε, κανέναν να μη μισήσετε. Να μη παραλείπετε τον εκκλησιασμό, να δείχνετε συμπόνια στους φτωχούς, κανέναν να μη σκανδαλίσετε. Σε ξένο πράγμα και σε ξένη γυναίκα να μην πλησιάσετε. Αρκεστείτε στη δική σας γυναίκα. Αν ζείτε έτσι δεν είστε μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών".

Ο Άγιος Ιωάννης, δεν αναφέρει ούτε υπακοές, ούτε μακρές νηστείες, ούτε ένα σωρό άλλα πράγματα του μοναστικού βίου, που κάποιοι θέλουν να φέρουν στη καθημερινή ζωή των πιστών, με πολλές φορές καταστροφικές συνέπειες στην οικογενειακή τους ζωή. Κανένας γέροντας δε μπορεί να καθορίσει τη ζωή ενός ζευγαριού, μιας οικογένειας, καμία υπακοή δεν οφείλει ο πιστός στον εξομολόγο του -ο εξομολόγος συμβουλεύει και ο πιστός, ο εξομολογούμενος πράττει κατά τη κρίση του- και καμία ακραία ασκητικότητα δε μπορεί να ζητηθεί από έναν άνθρωπο που καθημερινά τρέχει τόσο για τη δουλειά που κάνει όσο και για τις ανάγκες της οικογένειάς του. Ούτε καν αυτή την ομολογουμένως αξιόλογη συγχωρητικότητα που έδειχναν μεταξύ τους οι ασκητές της ερήμου δε ζητά ο Άγιος, ούτε καν την ακόμα πιο εντυπωσιακή ακτημοσύνη. 

Βέβαια και αυτά που μας συμβουλεύει εμάς τους κοσμικούς ο άγιος δεν είναι τόσο εύκολα ή απλά. Πόσο εύκολο είναι να μη κοροϊδέψουμε κανέναν; Ειδικά όταν γύρω μας υπάρχουν άφθονα παραδείγματα αστειότητας που σχεδόν μας προκαλούν να το κάνουμε. Πόσο εύκολο είναι να μη κλέψουμε κανέναν; Η κλοπή δεν συνίσταται μόνο στη πράξη αυτή καθαυτή. Κλοπή θεωρείται κατά τους πατέρες το να έχουμε παραπάνω αγαθά από αυτό που χρειαζόμαστε. Ή να μη πληρώνουμε κάποιον εργαζόμενο στην επιχείρησή μας αναλόγως με την εργασία του.

 Και πολλά άλλα που όλοι κάνουμε αλλά δεν τα αντιλαμβανόμαστε καν.

Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί.

π. Κώστας Λαγός 

Είπε ο Κύριος:

 «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. 

Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; 

Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; 

Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». 

Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς:

 «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».

Ας πούμε κατευθείαν στο θέμα, χωρίς εισαγωγές που το μόνο που εξυπηρετούν είναι να μεγαλώσουν τα κείμενα και να κουράσουν τους αναγνώστες. Τι είναι τελικά αυτός ο σταυρός που πρέπει να κουβαλήσουμε; Υπάρχουν διάφορες απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα αλλά ας ασχοληθούμε σήμερα με μία μόνο.