Των Μυροφόρων

Του π. Κώστα Λαγού 

Ήταν απολύτως λογικό και δίκαιο θα μπορούσε να πει κανείς, να είναι οι Μυροφόρες γυναίκες εκείνες που θα μάθαιναν πρώτες το χαρμόσυνο νέο της Ανάστασης του Κυρίου. Αυτές άλλωστε Τον ακολούθησαν σε όλη Του τη διαδρομή από τη σύλληψη ως τα βασανιστήρια και από εκεί ως το Γολγοθά και τη σταύρωση. Αυτές επέμειναν και μετά την ταφή Του να πάνε να τελέσουν τα νεκρικά και ταφικά έθιμα που όριζε η παράδοση. 

Οι γυναίκες αυτές δε φοβήθηκαν. Δε τις τρόμαξαν οι Φαρισαίοι που είχαν μόλις θριαμβεύσει φαινομενικά επί του "ταραχοποιού και αιρετικού" Ιησού. Δεν τις αποθάρρυναν οι -πάντα σκληροί και κακότροποι- Ρωμαίοι στρατιώτες που φύλαγαν τον τάφο του "βασιλιά των Ιουδαίων". Δεν κρυφτήκαν σε κανένα σπίτι "διά τον φόβο των Ιουδαίων". Κοινωνία, ιερατείο και στρατιωτική δύναμη δε μπόρεσαν να τις κρατήσουν μακριά από τον αγαπημένο τους Δάσκαλο. Δε μπόρεσαν να τις αποτρέψουν από το να τελέσουν αυτά που έπρεπε για το σώμα του -όπως ακόμα νόμιζαν- κεκοιμημένου τους Δασκάλου. 

Και έτσι αυτές αξιώθηκαν πρώτες να πληροφορηθούν την Ανάσταση του Κυρίου από τον άγγελο που τις περίμενε στον ανοιγμένο και κενό τάφο. Αυτές έμαθαν πριν από όλους τους άλλους ότι ο θάνατος νικήθηκε και το κράτος του κατέρρευσε. Έμαθαν πως η Ζωή θριάμβευσε, πως ο τάφος δε μπορεί πλέον να τη συγκρατήσει και πως πλέον ο Θεός και ο άνθρωπος συμφιλιώθηκαν. Έμαθαν πως ο δρόμος της συνάντησης άνοιξε επιτέλους! 

Νίκος Παλαιοκώστας. Εις μνήμην!

Εις μνήμην!

🎶Μια και με γράψανε φονιά

πήρα τον κόσμο παγανιά

και την ζωή σεργιάνι

κακό να κάνω στους κακούς

που εσύ μονάχα τους ακούς

μα ο νους σου δεν τους πιάνει

Μανούλα μου, μανούλα, δόλια μάνα🎶

Από διήγηση του παπα-Παναγιώτη του ιερέα του χωριού Μοσχόφυτου που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τ αδέλφια Παλαιοκώστα.

Πατέρας βοσκός, η οικογένεια ζει σε παράγκα και τα δυο αδέλφια μεγαλώνουν ξυπόλυτα : 

«Όταν το χιόνι ήταν πολύ, ο Νίκος συνήθιζε να κουβαλά στους ώμους του τον Βασίλη τρία μίλια προς το πλησιέστερο σχολείο.

 Εκεί, τον ζέσταινα μπροστά στη φωτιά πριν ξεκινήσει το μάθημα»

Υ.Γ. Να θυμίσω, γιατί είδα αρκετά σχόλια που δυσανασχετούσαν κάτω από αναρτήσεις στη μνήμη του Παλαιοκώστα, 

με επιχειρήματα τύπου "αφού τον θαυμάζετε τόσο γιατί δεν κάνετε και σεις το ίδιο" ή "δεν μπορεί να μιλάμε για καλούς ληστές και για

κακούς ληστές", ότι ασφαλώς και μπορούμε και το κάνουμε.

- ότι ο πρώτος Αγιος της χριστιανικής θρησκείας, ο Αγιος Δυσμάς, ήταν ο ληστής που σταυρώθηκε  στα δεξιά του Ιησού.

 Ο επονομαζόμενος και "ευγνώμων ληστής" 

--ότι από τον Γ Λύγκο στην Αργολίδα, 

τον Γιαγκούλα στον Ολυμπο, 

τον Ιγνάτιο Φόβο του Κόντογλου, 

τον Μηλιόνη του Αλ.Παπαδιαμάντη, 

τον Τσακιτζή κ τον λήσταρχο Νταβέλη.

 η ιστορία είναι γεμάτη από "ευαίσθητους ληστές" , 

που έγιναν λαϊκοί-ήρωες κ αγαπήθηκαν από τον λαϊκό κόσμο. γιατί έγιναν η φωνή που δεν είχαν, το κουράγιο που τους έλλειψε, να παλέψουν απέναντι στην αδικία που βίωναν.

Κλεμάνς Ζαβιτσάνου 

_____***_____

π. Κώστας Λαγός 

Τώρα και με αφορμή τον θάνατο του Ν. Παλαιοκώστα, θα τραβήξω τόσο στα άκρα τη θεολογία που αν το διαβάσει κανένας θεολόγος ή -πολύ περισσότερο - κανένας κληρικός (ειδικά αν είναι και γιατρός, χοχοχο, εσωτερικό αστείο μη δίνετε σημασία), όχι μόνο θα τραβήξει τα δικά του μαλλιά αλλά θα ζητήσει να τραβήξει και τα δικά μου!

Κοιτάξτε τώρα τι μου ήρθε. Ο ληστής που σταυρώθηκε στα δεξιά του Χριστού, αυτός που μπήκε πρώτος στη παραδείσια κατάσταση με τον Ιησού, δε μετάνιωσε για τη δράση του. Ας θυμηθούμε τα λόγια του στον ληστή που σταυρώθηκε στα αριστερά του Ιησού και τον κορόιδευε. "Εμείς καλώς τιμωρούμαστε αφού διαπράξαμε αυτά που διαπράξαμε, αλλά Αυτός δεν έκανε τίποτα".

 Δε λέει πουθενά πως ζητά συγχώρεση γι' αυτά που διέπραξε. Απλά αποδέχεται την τιμωρία του γιατί αυτή ήταν ανάλογη της δράσης του. Ήταν ένας αξιοπρεπής παράνομος αλλά όχι μετανοημένος. 

Ας θυμηθούμε τον Βαραββά. Αυτόν τον ληστή (πολύ με ληστές είχε να κάνει ο Κύριος μου φαίνεται) τον οποίο οι Εβραίοι επέλεξαν να ελευθερωθεί αντί του Ιησού. Γιατί το έκαναν αυτό; Ο Βαραββάς, όπως και οι περισσότεροι Εβραίοι ληστές στόχευαν τους Ρωμαίους, τους πλούσιους αλλοεθνείς και τους πλούσιους Εβραίους. Οι οποίοι συνεργάζονταν με τους Ρωμαίους. Οπότε για τον λαό αυτοί οι ληστές είχαν κάτι το ηρωικό. 

Τέτοιος ήταν πιθανότατα και ο ληστής στο σταυρό. Και ο Χριστός τον κάλεσε στον παράδεισο. Χωρίς να ζητήσει να μετανοήσει. Μόνο και μόνο επειδή τον αναγνώρισε σαν τον Κύριό του. Σαν τον Υιό του Θεού. Να ήταν αυτό μια έμμεση αναγνώριση της δράσης των ληστών; Οι οποίοι ουσιαστικά δρούσαν εναντίον ενός καταπιεστικού συστήματος τόσο ξενόφερτο όσο και εγχώριο;

Παραδεχτείτε το. Σας έβαλα σε σκέψεις...Μπορείτε οι νομιμόφρονες να αφρίσετε με την ησυχία σας και χωρίς καμία παρεξήγηση...

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/1DvCPALfRm/

https://www.facebook.com/share/p/1CWrowRAL4/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Κυριακή του Θωμά

π. Κώστας Λαγός 

Η σημερινή Κυριακή είχε για πολλά χρόνια επικρατήσει να ονομάζεται Κυριακή του άπιστου Θωμά. Πιο πρόσφατα, κάποιοι πιο κουλτουριάρηδες και διαβασμένοι θεολόγοι προσπάθησαν και εν πολλοίς το πέτυχαν, να ονομάζεται Κυριακή του δύσπιστου Θωμά. Αναβαθμίζοντας έτσι κάπως την αμφιβολία του αποστόλου Θωμά και προβάλλοντας το ερευνητικό πνεύμα του. 

Επειδή δεν είμαι τίποτα από τα δύο -ούτε κουλτουριάρης ούτε διαβασμένος πολύ επί των θεολογικών- θεωρώ πως η Κυριακή αυτή θα έπρεπε να ονομάζεται Κυριακή του πραγματικά πιστού Θωμά. Κι αυτό γιατί ο Θωμάς έχει ένα στοιχείο το οποίο είναι βασικότατο στην υγιή πίστη ως ένα βαθμό. Την αμφιβολία. 

Να θυμηθούμε εδώ πως ο Θωμάς είναι ο μαθητής εκείνος ο οποίος όταν ο Χριστός είπε στους μαθητές ότι ήρθε η ώρα να πάει και να πεθάνει στην Ιερουσαλήμ, προέτρεψε τους υπόλοιπους να πάνε όλοι και να πεθάνουν μαζί με τον Ιησού. Άρα ο Θωμάς δεν ήταν κάποιος χλιαρός στη πίστη μαθητής. Επίσης δεν είχε μόνο αυτός αμφιβολίες. Ούτε οι υπόλοιποι μαθητές πίστεψαν τις γυναίκες όταν τους είπαν πως ο Κύριος αναστήθηκε. 

Ας μη διαλέξουμε τη δόξα αυτού του κόσμου. Ας ζητήσουμε τη δόξα του Θεού.

π. Κώστας Λαγός 

Και πολλοί άρχοντες πίστεψαν σε Αυτόν αλλά το έκρυβαν για να μη διωχθούν από τη Συναγωγή. Αγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων από τη δόξα του Θεού...τι συγκλονιστική αφήγηση και αυτή.

 Αν και πίστευαν στον Χριστό, δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Έτρεμαν μήπως χάσουν τη κοινωνική τους θέση, την πολιτική εξουσία, τις εμπορικές συναλλαγές. Κι αυτό δε συμβαίνει μέχρι σήμερα; Πόσοι από εμάς προδίδουμε τον Χριστό για να μη χάσουμε τις κοινωνικές μας επαφές; Πόσοι από εμάς, αν και εκκλησιαζόμαστε τακτικά, στην καθημερινή ζωή μας δεν καταπατούμε με χιλιάδες τρόπους τον λόγο του Κυρίου;

 Πόσες φορές η διοικούσα Εκκλησία, δε νερώνει τη διδασκαλία της για να μη χάσει την κρατική εύνοια; Γινόμαστε έτσι χλιαροί, κρυβόμαστε πίσω από διφορούμενες διατυπώσεις ή σιωπούμε. 

Όμως το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου βροντοφωνάζει στους αιώνες. Τους χλιαρούς θα τους ξεράσει ο Κύριος. Και το κρίσιμο ζήτημα. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν είμαστε φανατικοί. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν προάγουμε έναν στείρο ηθικισμό.

Ουαί υμίν Φαρισαίοι...

π. Κώστας Λαγός 

Τα "ουαί" του Κυρίου προς τους Φαρισαίους που διαβάζουμε το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας είναι αλήθεια κάπως δυσάρεστα για εμάς τους κληρικούς καθώς σε αυτά δε βλέπουμε τις απαράδεκτες συμπεριφορές των Φαρισαίων αλλά και τις δικές μας, των ιερέων της Εκκλησίας του Χριστού. 

Του Κυρίου που κυνήγησαν και σταύρωσαν οι Φαρισαίοι. Και το γεγονός ότι επαναλαμβάνουμε τις συμπεριφορές τους είναι σαν να προδίδουμε τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί κακά τα ψέματα, και τις πρωτοκαθεδρίες επιζητούμε και να μας φέρονται με σεβασμό και να μας φωνάζουν -όχι δασκάλους - αλλά γέροντες και πατέρες, και υψώνουμε τους εαυτούς μας θεωρώντας πως είμαστε κάποιοι σπουδαίοι. Και λέμε και ανοησίες όπως ότι η φιλανθρωπία αγιάζεται όταν γίνεται μέσω της Εκκλησίας λες και δεν είναι από μόνη της αγιαστική πράξη η φιλανθρωπία. Ακόμα δεν είναι λίγες οι φορές που φράζουμε  τον δρόμο για τον Παράδεισο στους ανθρώπους. Κάνουμε είναι η αλήθεια και  όλα όσα αναφέρονται στη σημερινή περικοπή. Και τελικά ναι, να το παραδεχτούμε, διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλον. Η αποψινή περικοπή είναι ένα σκληρό μάθημα αυτογνωσίας για εμάς. 

Κυριακή των Βαΐων, Σάββατο του Λαζάρου, διήμερο θριάμβου...

π. Κώστας Λαγός 

Η Κυριακή των Βαΐων, μαζί με το Σάββατο του Λαζάρου, συγκροτούν ένα διήμερο θριάμβου. 

Ο Ιησούς, ο αγαπημένος δάσκαλος — αυτό νόμιζαν τότε — έχει νικήσει τον θάνατο· τον έχει μάλλον ξεγελάσει. Ανέστησε τον Λάζαρο και σήμερα, κάνει τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ. Οι Εβραίοι στρώνουν με βάγια τον δρόμο Του και Τον υποδέχονται ως Μεσσία. Κι όλα αυτά συνθέτουν το προοίμιο της Εβδομάδας των Παθών.

Οι προσδοκίες όμως διαψεύδονται. Ο Ιησούς δεν είναι ένας εθνικός ή κοινωνικός επαναστάτης. Δεν φέρνει μια βασιλεία όπως την έχουμε στο μυαλό μας οι άνθρωποι. Ο Χριστός φέρνει μια πλήρη επανάσταση· μια επανάσταση που ξεκινά από το πνεύμα. Που ελευθερώνει πρώτα την ψυχή και αφήνει τα υπόλοιπα — εθνικά και κοινωνικά — να ακολουθήσουν. Η Βασιλεία Του δεν είναι μια τυραννική ούτε έστω μια "πεφωτισμένη" κυριαρχία. Είναι η Βασιλεία της ελευθερίας. Ο Βασιλιάς αυτός ήρθε να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας, από τις αλυσίδες των παθών, από την κακία που φωλιάζει μέσα μας. Και όποιος αποδεχτεί Αυτόν τον Βασιλιά, βλέπει τις εθνικές διαφορές να σβήνουν, τις κοινωνικές ανισότητες να καταργούνται, τη μοχθηρία και τις συγκρούσεις να εξαφανίζονται.

Αυτό όμως δεν είναι επιθυμητό από τους περισσότερους. Η ελευθερία και η ευθύνη που τη συνοδεύει δεν είναι πάντα θελκτικές. Η δίψα για εξουσία πάνω στους άλλους παραμένει άσβεστη. Κι έτσι, όταν αυτός ο Βασιλιάς που υποδεχόμαστε σήμερα δεν μας προσφέρει κυριαρχία ή προνόμια εις βάρος των άλλων, όχι μόνο τον απορρίπτουμε, αλλά τον σταυρώνουμε. Τα «ωσαννά» γίνονται «σταυρωθήτω».

Αγία Μαρία την Αιγυπτία

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρία την Αιγυπτία. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Την παραθέτω όσο πιο σύντομα γίνεται: 

Η Οσία Μαρία γεννήθηκε στην Αίγυπτο και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527 - 565 μ.Χ.).

 Από τα δώδεκα χρόνια της πέρασε στην Αίγυπτο μια ζωή ασωτίας. Ζώντας αυτήν την ζωή δεν εισέπραττε χρήματα, αλλά απλώς ικανοποιούσε το πάθος της. Λόγω της άσωτης ζωής και της σαρκικής επιθυμίας που είχε, κάποια φορά ακολούθησε τους προσκυνητές που πήγαιναν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό. Και αυτό το έκανε, όχι για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό, αλλά για να έχει πολλούς εραστές που θα ήταν έτοιμοι να ικανοποιήσουν το πάθος της.

Αισθάνθηκε όμως, βαθιά μετάνοια από ένα θαυματουργικό γεγονός. Ενώ εισερχόταν στο ναό για να προσκυνήσει το Ξύλο του Τιμίου Σταυρού, κάποια δύναμη την εμπόδισε να προχωρήσει. Στην συνέχεια στάθηκε μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας, έδειξε μεγάλη μετάνοια και ζήτησε την καθοδήγηση και βοήθεια της Παναγίας. Με την βοήθεια της Θεοτόκου εισήλθε ανεμπόδιστα αυτή την φορά στον ιερό ναό και προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό.

Εκκλησιαστικό Αντιλεξικό

π. Κώστας Λαγός 

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα επιστρέφω για τη τελική ευθεία του εκκλησιαστικού αντιλεξικού. Γράμμα Φφ κυρίες και κύριοι!

 Προχωράμε;

φαγοπότια: χαρακτηριστικό των "θρυλικών" πανηγυριών του Αυγούστου και όχι μόνο. Ψητά, ποτά, δημοτικοί χοροί και νταούλια, με τη παρουσία των κληρικών της ενορίας, πιθανόν και του μητροπολίτη και άλλων επίτιμων προσκεκλημένων συνθέτουν ένα ρουστίκ - γκροτέσκο θέαμα προς τέρψιν των ντόπιων στομαχιών και των οφθαλμών των τουριστών. 

φανάρι: με αυτό ψάχνουμε ταπεινούς κληρικούς και πραγματικούς πιστούς.

φαντασιώσεις: τα περισσότερα που πιστεύουν οι Έλληνες(και οι άλλοι λαοί αλλά δε μας ενδιαφέρουν στο παρόν πόνημα) για την ιστορία, τον πολιτισμό, τη χώρα και τέλος και τη θρησκεία τους. Ως και φαντασιοπληξίες.

Άγιο Ιωάννης της Κλίμακας

π. Κώστας Λαγός 

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας. Η Κλίμακα είναι ίσως το σπουδαιότερο έργο της ασκητικής λογοτεχνίας της Εκκλησίας μας. Εκεί μέσα περιέχονται σπουδαία κείμενα τόσο για την ασκητική ζωή όσο και για την πνευματική και ψυχολογική υγεία μας. Παρ' όλα αυτά, πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο από έναν μεγάλο ασκητή της Ερήμου, το οποίο αναφέρεται κυρίως σε μοναχούς και μάλιστα αυτούς που θέλουν να ακολουθήσουν τον ασκητικό μοναχικό βίο.  

Για τους κοσμικούς, για όλους εμάς δηλαδή που ζούμε στον κόσμο, ο Άγιος Ιωάννης αφιερώνει μία μόνο παράγραφο. Όταν κάποιος το ρώτησε πώς μπορούμε εμείς που είμαστε παντρεμένοι και έχουμε οικογένειες, δουλειές και ζούμε μέσα στον κόσμο, ο Άγιος Ιωάννης του απάντησε: "Όσα καλά μπορείτε να τα κάνετε. Κανέναν να μη περιγελάσετε, κανέναν να μη κλέψετε, σε κανένα να μη πείτε ψέματα, κανέναν να μη περιφρονήσετε, κανέναν να μη μισήσετε. Να μη παραλείπετε τον εκκλησιασμό, να δείχνετε συμπόνια στους φτωχούς, κανέναν να μη σκανδαλίσετε. Σε ξένο πράγμα και σε ξένη γυναίκα να μην πλησιάσετε. Αρκεστείτε στη δική σας γυναίκα. Αν ζείτε έτσι δεν είστε μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών".

Ο Άγιος Ιωάννης, δεν αναφέρει ούτε υπακοές, ούτε μακρές νηστείες, ούτε ένα σωρό άλλα πράγματα του μοναστικού βίου, που κάποιοι θέλουν να φέρουν στη καθημερινή ζωή των πιστών, με πολλές φορές καταστροφικές συνέπειες στην οικογενειακή τους ζωή. Κανένας γέροντας δε μπορεί να καθορίσει τη ζωή ενός ζευγαριού, μιας οικογένειας, καμία υπακοή δεν οφείλει ο πιστός στον εξομολόγο του -ο εξομολόγος συμβουλεύει και ο πιστός, ο εξομολογούμενος πράττει κατά τη κρίση του- και καμία ακραία ασκητικότητα δε μπορεί να ζητηθεί από έναν άνθρωπο που καθημερινά τρέχει τόσο για τη δουλειά που κάνει όσο και για τις ανάγκες της οικογένειάς του. Ούτε καν αυτή την ομολογουμένως αξιόλογη συγχωρητικότητα που έδειχναν μεταξύ τους οι ασκητές της ερήμου δε ζητά ο Άγιος, ούτε καν την ακόμα πιο εντυπωσιακή ακτημοσύνη. 

Βέβαια και αυτά που μας συμβουλεύει εμάς τους κοσμικούς ο άγιος δεν είναι τόσο εύκολα ή απλά. Πόσο εύκολο είναι να μη κοροϊδέψουμε κανέναν; Ειδικά όταν γύρω μας υπάρχουν άφθονα παραδείγματα αστειότητας που σχεδόν μας προκαλούν να το κάνουμε. Πόσο εύκολο είναι να μη κλέψουμε κανέναν; Η κλοπή δεν συνίσταται μόνο στη πράξη αυτή καθαυτή. Κλοπή θεωρείται κατά τους πατέρες το να έχουμε παραπάνω αγαθά από αυτό που χρειαζόμαστε. Ή να μη πληρώνουμε κάποιον εργαζόμενο στην επιχείρησή μας αναλόγως με την εργασία του.

 Και πολλά άλλα που όλοι κάνουμε αλλά δεν τα αντιλαμβανόμαστε καν.

Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί.

π. Κώστας Λαγός 

Είπε ο Κύριος:

 «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. 

Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; 

Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; 

Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». 

Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς:

 «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».

Ας πούμε κατευθείαν στο θέμα, χωρίς εισαγωγές που το μόνο που εξυπηρετούν είναι να μεγαλώσουν τα κείμενα και να κουράσουν τους αναγνώστες. Τι είναι τελικά αυτός ο σταυρός που πρέπει να κουβαλήσουμε; Υπάρχουν διάφορες απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα αλλά ας ασχοληθούμε σήμερα με μία μόνο.