Γιώργος Τασιόπουλος
Αν γνώριζαμε, δεν είχαμε ξεχάσει τη Χαρίτα Μάντολες, θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε καλύτερα για τη σφαγή στην Παλαιστίνη.
Κάτω από τα ελαιόδεντρα είδε να δολοφονούνται εν ψυχρώ 12 άνθρωποι, να βιάζεται κοπέλα, να γλιτώνουν εκ θαύματος αυτή και τα δύο ανήλικα παιδιά της.
Και μετά ήρθε η προσφυγιά...
Και έπρεπε να μεταμορφωθεί σε βράχο για τα παιδιά της και να δώσει έναν άνισο αγώνα με σύμμαχο μία ανάξια πολιτεία και αντίπαλο μία βάρβαρη χώρα.
Ήξερε ότι αυτό το πάθος για επιστροφή αλλά και τον αγώνα για τους αγνοούμενους είχε χρέος να το μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της. Τους μιλούσε για την Κερύνεια, τον Καραβά για τον πατέρα τους Αντρίκκο, για όλα όσα τους ένωναν με τον τόπο τους.
Η πραγματική όμως εκπαίδευση γινόταν κάθε Κυριακή, μετά από τον εκκλησιασμό θυμάται η κόρη της.
«Η Χαρίτα κάθε Κυριακή μας έκανε μάθημα για τον Καραβά και το Έξι Μίλι. Έπρεπε να γνωρίζουμε γιατί η Εκκλησία ονομαζόταν Αχειροποίητος, ποιος ήταν ο βράχος που ήταν μέσα στη θάλασσα, τι παρήγαμε στον Καραβά και ποιες ήταν οι γιορτές του. Επίσης είχαμε χάρτη του Καραβά και μας εξηγούσε πώς θα πηγαίναμε σπίτι μας, σε περίπτωση που δεν ήταν μαζί μας».
Η Χαρίτα Μάντολες έχει ήδη γραφτεί στην ιστορία της Κύπρου για την επιμονή και τον αγώνα της.
