Πώς αφυδάτωσαν και εξασθένησαν την Ελλάδα… | Μέρος Α’

Από Στέλιος Ελληνιάδης

Είχε δυνατότητες η Ελλάδα να πάει καλύτερα; Είχε, αλλά θα έπρεπε και όλοι οι θεοί του Ολύμπου να είναι μαζί της ή τουλάχιστον να μην της βάζουν τρικλοποδιές. Αλλά αυτοί, ακόμα κι αν όλοι συμφωνούσαν μεταξύ τους, πράγμα όχι πιθανό με βάση όσα έχουμε διαβάσει, δεν υπήρχαν πια στη ζωή του τόπου παρά μόνο σαν μυθικά πρόσωπα, αγάλματα και φιγούρες σε αγγεία.

Έπρεπε, λοιπόν, να τα καταφέρουμε μόνοι μας, οι Έλληνες, κόντρα όχι σε φανταστικούς θεούς, αλλά σε τέρατα με πραγματική δύναμη που είχαν -και έχουν- τη μορφή κρατών, κυβερνήσεων και ατόμων που επεμβαίνουν αυταρχικά και εξουσιάζουν τους άλλους, τους λιγότερο ισχυρούς, χρησιμοποιώντας εκτός από όπλα, δέλεαρ και πανουργία, εντόπιους συνεργούς που κατά την πολιτική ορολογία ονομάζονται ξενόδουλοι, δωσίλογοι, πράκτορες και λακέδες της ξενοκρατίας.

Αυτές ήταν και παραμένουν οι μεγάλες ανίκητες πληγές του τόπου. Και των άλλων τόπων, χωρών και λαών, επίσης.

Η επανάσταση του 1821 ήταν ένα πολύ μεγάλο γεγονός όχι μόνο για τον ελληνικό πληθυσμό. Ήταν μεγάλο για τα Βαλκάνια, ήταν μεγάλο και για τον κόσμο όλο καθώς ήταν πρωτοποριακό στη σύλληψη και την εκτέλεσή του. Ενώ η αποικιοκρατία ήταν στα φόρτε της, δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει συνειδητά και οργανωμένα οι λαοί να αντιδρούν, να αντιστέκονται και, πολύ περισσότερο, να διεκδικούν τη δημιουργία ανεξάρτητων κρατών, κάτι που φαινόταν σχεδόν ουτοπικό. Σε μία εποχή που οι ανταγωνιστικές μεταξύ τους μεγάλες δυνάμεις συμφωνούσαν και συντονίζονταν, με μεγάλο πρωθιερέα τον Αυστριακό Μέτερνιχ, στο να αποτρέψουν την εκδήλωση αυτονομιστικών κινημάτων ακόμα κι αν στρέφονταν κατά των εχθρών τους με το φόβο ότι τέτοιου είδους εξεγέρσεις θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν αντίστοιχα επαναστατικά κινήματα στις δικές τους αποικίες, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις μητροπόλεις.

Η Ελλάδα έγινε κράτος παρά τη θέληση των μεγάλων δυνάμεων, συγκυριακά, αρκετές δεκαετίες πριν από την ίδρυση των σημαντικότερων κρατών της Ευρώπης, όπως της Γερμανίας και της Ιταλίας που συγκροτήθηκαν 40 χρόνια αργότερα, αλλά και των περισσότερων κρατών του κόσμου!

Λίγο πριν το τέλος

Από Λόλα Σκαλτσά 

Το κράτος δεν χάλασε∙ έτσι ήταν πάντα. Δεν υπήρξε ποτέ με το μέρος του λαού. Στην αστική δημοκρατία ο ρόλος του δεν είναι να προστατεύει, αλλά να ελέγχει. Δεν υπηρετεί τη Δικαιοσύνη, αλλά τη σταθερότητα των προνομιούχων. Είναι η θεσμοθετημένη ασυδοσία των λίγων εις βάρος των πολλών. Μια τεράστια βιτρίνα με σημαίες, στολές και σταυρούς, που πίσω της κρύβεται η πιο κοινότυπη βαρβαρότητα: η διατήρηση της εξουσίας, πάση θυσία.

Το γκλομπ είναι το επιχείρημα του κράτους και η σιωπή, η απάντηση που απαιτεί. Όπως πάντα. Από το Σύνταγμα μέχρι τα Εξάρχεια, από τη γειτονιά μέχρι το εργοστάσιο. Το κράτος δεν κλέβει – οργανώνει τη ληστεία. Φτιάχνει νόμους για να είναι νόμιμο να σε εκμεταλλεύονται. Μιλά για «πατρίδα», αλλά εννοεί «επένδυση». Μιλά για «ευημερία», αλλά εννοεί «δείκτες». Κι όταν μιλά για «τάξη», εννοεί το προνόμιο εκείνων που δεν δούλεψαν ποτέ.

Το Σύνταγμα, που κάποτε γράφτηκε για να θυμίζει τις θυσίες ενός λαού, τώρα γίνεται χώρος απαγορευμένος. Οι διαδηλώσεις «προκαλούν αναστάτωση», λένε. Όχι, προκαλούν φόβο. Γιατί κάθε φορά που ο λαός κατεβαίνει στον δρόμο, οι κυβερνώντες θυμούνται πως είναι θνητοί. Κι έτσι, στήνουν νομικά οδοφράγματα, με πρόσχημα την «ασφάλεια» και τον «σεβασμό των θεσμών». Όπου δεν φτάνει ο φόβος, φτάνει η νομοθεσία. Και όπου δεν φτάνει η νομοθεσία, καταφτάνουν τα ΜΑΤ.

Η τεχνολογία δεν είναι πλέον εργαλείο αλλά πολιτικό καθεστώς...Ό,τι παλιώνει, καταργείται κι ό,τι δεν προσαρμόζεται, παύει να υπάρχει.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Η Ελλάδα βιώνει την εισβολή της στην τεχνολογική μετάβαση χωρίς όρους και χωρίς προστατευτική μήτρα. Η ψηφιοποίηση του κράτους, η πλατφορμοποίηση της καθημερινότητας, η αναγωγή κάθε επιθυμίας σε προγραμματισμένο αίτημα, δεν λειτουργούν μέσα σε ένα προϋπάρχον πλέγμα νοήματος αλλά επιτελούνται μέσα στο κενό. Η τεχνολογία φτάνει πριν από τη βούληση, πριν από τη συνείδηση, πριν από την αφήγηση. Έρχεται χωρίς πρόσωπο και εγκαθίσταται χωρίς ερώτημα.

Το υπαρξιακό έλλειμμα της Ελλάδας δεν είναι απλώς έλλειμμα στρατηγικής. Είναι έλλειμμα τρόπου του είναι. Η χώρα δεν γνωρίζει ούτε πού βρίσκεται ούτε τι της ζητείται κι ούτε βέβαια τι πρέπει να διασώσει ούτε τι πρέπει να εγκαταλείψει, ούτε ποιο μέλλον της ανήκει ούτε ποιο μέλλον την προδίδει. Ο πολιτικός χρόνος διαλύεται και ο λαός μετατρέπεται σε χρήστη, ο πολίτης σε κωδικό, η φωνή σε δεδομένο. 

Η κοινωνία δεν αποφασίζει παρά μόνο αλληλεπιδρά.

Αυτή η μετάβαση δεν έχει μεταβατικότητα αφού δεν μεσολαβείται από θεσμούς, από πολιτισμό, από κοινές μνήμες. Είναι μια γυμνή επιτάχυνση χωρίς τελετουργία, χωρίς περίσκεψη, χωρίς όριο. Η τεχνολογία δεν είναι πλέον εργαλείο αλλά πολιτικό καθεστώς. Δεν συνομιλεί με το ανθρώπινο παρά μόνο το απορροφά. Δεν προσφέρεται αλλά επιβάλλεται ως μόνιμη υπόσχεση ανανέωσης. Ό,τι παλιώνει, καταργείται κι ό,τι δεν προσαρμόζεται, παύει να υπάρχει.

Ο Πάνος Ρούτσι δεν «κάνει απεργία πείνας».

Του Μάνου Λαμπράκη 

Ο Πάνος Ρούτσι δεν «κάνει απεργία πείνας». Ο Πάνος Ρούτσι εκθέτει, με το ίδιο του το σώμα, την αλήθεια μιας πολιτείας που έχει παραιτηθεί από τη Δικαιοσύνη και έχει επιλέξει τον εμπαιγμό ως κανόνα διακυβέρνησης.

 Πεθαίνει μπροστά στα μάτια μας, στο κέντρο της κρατικής κυριαρχίας, μπροστά στο Κοινοβούλιο, εκεί όπου το Σύνταγμα υποτίθεται ότι καθιστά την αξιοπρέπεια αδιαπραγμάτευτη. Δεν πρόκειται για ιδιωτική απόγνωση αλλά για δημόσια μαρτυρία.

 Για μια βίαιη αποκάλυψη ότι εδώ και δεκαεπτά ημέρες ο χρόνος χρησιμοποιείται ως όπλο εξόντωσης, ότι το κράτος δεν συζητά αλλά αναβάλλει, δεν αναλαμβάνει ευθύνη αλλά αποσύρεται πίσω από την τεχνική της εξάντλησης. Η παθολόγος-λοιμωξιολόγος Όλγα Κοσμοπούλου ήδη απηύθυνε έκκληση να βρεθεί λύση, διότι δεν υπάρχει χρόνος, και αυτό δεν είναι μόνο ιατρική διάγνωση αλλά ηθική καταδίκη ενός καθεστώτος που παρακολουθεί τη φθορά ως διαδικαστικό δεδομένο. Η βιολογική καταστροφή είναι μετρήσιμη, έχει χαθεί περίπου το δεκαοκτώ με είκοσι τοις εκατό της μυϊκής μάζας, η καρδιά κινδυνεύει, οι γιατροί ζητούν διακοπή και νοσηλεία, όμως ο ίδιος επιμένει να συνεχίσει μέχρι να δικαιωθεί, διότι η δικαίωση εδώ δεν είναι ανταμοιβή αλλά αλήθεια. Η πείνα του δεν είναι εργαλείο εκβιασμού, είναι γλώσσα. Η σιωπή του δεν είναι αδυναμία, είναι κατηγορία. Το σώμα του δεν είναι θέμα υγείας, είναι τεκμήριο ενοχής της πολιτείας.

Το "κράτος" του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και την εκλόγιμη μοναρχία του κράτους έθνους

 Γιώργος Κοντογιώργης,

1. Η προσέγγιση του "κράτους" του Ιωάννη Καποδίστρια εγείρει σειρά προκαταρκτικών ζητημάτων τα οποία χρήζουν διευκρίνισης.

 Πρώτον, ως προς την έννοια "κράτος" και, γενικότερα, ως προς τις έννοιες που συμπλέκονται με αυτό, όπως του πολιτικού συστήματος, της δικαιοσύνης κλπ.

 Δεύτερον, ως προς το περιεχόμενο δύο θεμελιωδών συνιστωσών του "κράτους" του Κυβερνήτη: του προσωρινού, το οποίο εγκαθίδρυσε προκειμένου να διαχειρισθεί τη μετάβαση στην ανεξαρτησία και να δυνηθεί να οργανώσει τι θεσμικές του παραμέτρους, και της θεμέλιας πολιτειακής του ιδέας. 

Τρίτον, ως προς το μέτρο της κρίσεως, με το οποίo θα αξιολογηθεί και θα ταξινομηθεί το "κράτος" του Καποδίστρια στη γνωσιολογία των πολιτειών.

Η διευκρίνιση των εννοιών που συνάπτονται με το "κράτος" είναι αναγκαία καθόσον η νεοτερική κοινωνική επιστήμη εμφανίζει μια εντυπωσιακή, ευεξήγητη όμως γνωσιολογική υστέρηση, η οποία συνάδει με το πρώιμο ανθρωποκεντρικό στάδιο, που διέρχεται ο κόσμος μας. Υστέρηση, η οποία δημιουργεί μια άνευ προηγουμένου σύγχυση, με σημαίνουσες επιπτώσεις στην αντίληψη του παρελθόντος, στην σήμανση του παρόντος και, περαιτέρω, στην προβληματική της επίλυσης των βιούμενων προβλημάτων ή της πρόσληψης του μέλλοντος. 

Η έννοια του κράτους στη νεοτερική "επιστήμη" ενθυλακώνει ως φύσει ταυτόσημα, δηλαδή ως οργανικές συνιστώσες του, απολύτως διαφορετικά φαινόμενα, όπως το πολιτικό σύστημα, η δικαιοσύνη, η δημόσια διοίκηση, τα σώματα ασφαλείας και άμυνας κλπ.

 Εντούτοις, η προσέγγιση αυτή, είναι ορθή, στο μέτρο που απλώς ορίζει τις σημερινές πρωτο-ανθρωποκεντρικές πραγματικότητες ή, επίσης, εκείνες της δεσποτείας που προηγήθηκε. 

Περί "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" και "ελεύθερης αγοράς" και "μικ...ρού κράτους"

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Καταιγισμός δασμών, περιφρόνηση υπερεθνικών οργανισμών και ρυθμίσεων, απανωτές κατραπακιές στην ανεξάρτητη τάχα Fed, διά της βίας επαναπατρισμός μονάδων παραγωγής, εμπορικοί εκβιασμοί εις βάρος συμμάχων και εταίρων, τώρα και μερική εθνικοποίηση μεγαλοεταιρειών όπως η Intel.

Διασκεδάζει κανείς βλέποντας πώς η νέα αμερικανική κυβέρνηση ξηλώνει πόντο πόντο το πλουμιστό πανί της φιλελεύθερης ιδεολογίας, όλα αυτά τα φαντασιώδη περί "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" και "ελεύθερης αγοράς" και "μικρού κράτους". Το Atlantic έφτασε στο σημείο να αποκαλεί τον Τραμπ σε σημερινό του άρθρο... "σοσιαλιστή"!

Κούφια λόγια προφανώς. Ό,τι κι αν λένε οι ιδεολόγοι, η κοφτή αντιπαράθεση του δημόσιου και του ιδιωτικού είναι προσχηματική. Από τη φύση της η νεωτερική οικονομία προϋποθέτει το κράτος με έναν τρόπο που κανείς προνεωτερικός σχηματισμός δεν γνώριζε. Ακόμη και ο δυτικός καπιταλισμός ταυτίζεται ιστορικά με τη γιγάντωση του δημόσιου τομέα. Έχω ξαναβάλει τα νούμερα τα σχετικά με τις ΗΠΑ: από 8% του ΑΕΠ το 1880, σήμερα οι δημόσιες δαπάνες έχουν εκτοξευθεί στο 45%. 

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ!

Αν και Ολυμπιακός τα ερυθρόλευκα ομαδικά μου αισθήματα σε περιστολή εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

 Με προέδρους τους Κοσκωτά,  Σαλιαρέλη Κόκκαλη, Μαρινάκη, παρά τα τόσα πρωταθλήματα, η οπαδική "μαφία" σε αγαστή συνεργασία με το υπό διάλυση κομματικό κράτος λειτουργεί ως μηχανισμός εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής των φτωχοποιημένων πολιτών. 

Σήμερα, κυβέρνηση και Μαρινάκης βάλθηκαν να "εξυγιάνουν" μετά το κράτος και το ελληνικό ποδόσφαιρο!!! 

Μια νέα διακήρυξη φιλίας μετά από αυτήν με την Τουρκία υπογράφει ο πρωθυπουργός! Ο Μαρινάκης της κυβέρνησης με τον Μαρινάκη του Ολυμπιακού! 

ΕΙΡΗΝΗ παντού!

Ο χούλιγκαν, υποψήφιος δολοφόνος, συνελήφθη αμέσως γιατί θύμα του είναι ένας άτυχος αστυνομικός.  Ο δολοφόνος του Μιχάλη ακόμη αγνοείται, και οι Κροάτες νεοναζί επιστρέφουν στη χώρα τους με τιμές ηρώων!

____________________

Η δημοσίευση του φίλου Δημήτρη Γιαννάτου φωτίζει και αποδίδει ορθά την μόνη Αλήθεια για όσα συμβαίνουν στα γήπεδα:

Ελληνικό (πολιτικό) ποδόσφαιρο παρωδίας και συναλλαγής. 

Αφού δεν μπορώ και δεν έχω τα κότσια, να τιμωρήσω τον αυταπόδεικτο ένοχο των τελευταίων επεισοδίων (Χουάνκαρ, Βόλος, Ρέντη - με έναν άνθρωπο να χαροπαλεύει) ας τσουβαλιάσω όλο το άθλημα. Έτσι η συλλογική ευθύνη μιας ψευτοπυγμής θα αθωώσει τον ένοχο. Υιοθετώντας έμμεσα και καλύπτοντας το αφήγημά του, όταν σε μια χρονιά που φαίνεται να είναι χαμένη (11 γκολ σε τρείς αγωνιστικές και πολλές άλλες εσωτερικές παλινωδίες) - ας διαλύσω το Πρωτάθλημα αφού τα έχω κάνει μπάχαλο και δεν το παίρνω ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ, 

-  μιλά για συνωμοσίες εναντίον του, διαιτησίες, ευθύνες της Αστυνομίας και άλλα κουραφέξαλα, Λαμπρά. Κάτι σαν : "αφού υπάρχει η ένοχη Χαμάς, ας ισοπεδώσω συνολικά όλη Γάζα και τους αμάχους". 

Ο παραλογισμός και η "επιτελική" ψευτομαγκιά ως λογική της "επιτελικής" συλλογικής ευθύνης! Σαπίζει η χώρα και η διαπλοκή γελάει....Ένα επεισόδιο κι αυτό στη μεγάλη εικόνα!!! 

Η κοινωνία συνολικά απαθής μασώντας epass, με ενημέρωση από το ΣΚΑΙ - Εντέλει, η οσφυοκαμψία του Υπουργού Εξωτερικών απέναντι στους "δυνατούς" δεν υπάρχει μόνο έναντι του Ερντογάν!

Υ.Γ Α, για την ενδοσχολική βία, ΚΛΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. 

Επιτελικό ή κομματικό Κράτος;

Την Τετάρτη 28 Ιουνίου 2023 συνεδρίασε το πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο της Κυβέρνησης, αποτελούμενο από 23 Υπουργούς, 4 αναπληρωτές και 35 Υφυπουργούς (σύνολο με τον Π/Θ 63). Να θυμίσουμε ότι η Γερμανία των 85 εκατομμυρίων έχει συνολικά 16 Υπουργούς και η Γαλλία 20.

Σε όλους παραδόθηκαν οι στόχοι που πρέπει να υλοποιήσουν στο επόμενο διάστημα, έτσι ώστε να περαστεί το μήνυμα ότι έχουν πολύ δουλειά μπροστά τους για να αλλάξουν την Ελλάδα. Όλοι θα επιλέξουν τους συνεργάτες, συμβούλους, οδηγούς, ασφάλεια και πλήθος μετακλητών υπαλλήλων, που τον Οκτώβριο του 2022 είχαν φτάσει τους 3.482, αναγκάζοντας ακόμη και την Γερμανική εφημερίδα Tageszeitung να μιλήσει για «βιομηχανία» μετακλητών στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Επίσης σημαντικές θέσεις στη δημόσια διοίκηση θα αναλάβουν και πολιτευτές της ΝΔ που δεν κατάφεραν να εκλεγούν ως βουλευτές, αλλά τους έχει υποσχεθεί «κατάλληλη» ανταμοιβή σε καλή θέση.

Έτσι δημιουργείται το κομματικό κράτος. Όλοι οι παραπάνω θα παρεισφρήσουν στις δομές των Υπουργείων και των Δημόσιων Οργανισμών και θα δημιουργήσουν παράλληλες δομές εξουσίας και επιρροής. Θα αναλάβουν με αποφάσεις των Υπουργών ειδικές αρμοδιότητες για να ελέγχουν τη διάθεση πιστώσεων, την προβολή προσώπων και την εξυπηρέτηση των ημετέρων. Θα φτάσουν ακόμη να κλείνουν και ραντεβού με ειδικούς ιατρούς στα Δημόσια Νοσοκομεία όταν τους τηλεφωνούν Βουλευτές τους, επειδή τους το ζητούν οι ψηφοφόροι τους (τελευταία έκφραση ρουσφετιού).

Κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων

Του Βασίλη Ασημακόπουλου - Vasilis Asimakopoulos

Μεγάλο θέμα. Την περίοδο της Μεταπολίτευσης, με το Σύνταγμα του 75 αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά σε συνταγματικό επίπεδο, ο θεσμός του κόμματος (αρ. 29). Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, οργανώνεται δια των κομμάτων. Όπως ουσιαστικά και οι υπόλοιπες (δυτικές) ευρωπαϊκές κοινωνίες ήδη μετά το Β΄ Παγκ Πόλεμο. Η συνταγματική αναγνώρισε κατέργαφε την ήδη δυναμική άνοδο του κομματικού φαινομένου και την τάση μαζικής οργάνωσης. Σε συνέχεια της συνταγματικής αναγνώρισης και της κοινωνικής κίνησης, επήλθε η θέσπιση της δημόσιας-κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων στα μέσα της δεκαετίας του ’80 (ν. 1443/84). Στο απόγειο του κομματικού φαινομένου και της πλατιάς κοινωνικής νομιμοποίησής του. 

Από τότε υπάρχει μια εμπειρία 35 ετών δημόσιας χρηματοδότησης των κομμάτων. Πώς λειτούργησε ; Βοήθησε στην αυτονομία των κομμάτων ή όχι ; Οι ερευνητικοί και επιμορφωτικοί σκοποί για τους οποίους δίνεται η κρατική χρηματοδότηση εκπληρώνονται και σε ποιο βαθμό ; Ποια είναι η πνευματική παραγωγή των κομμάτων ; Είναι πλούσια ή περιορισμένη ; Όλα τα κόμματα κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση σε σχέση με την κατά τον νόμο αξιοποίηση ή υπάρχουν διαφορές ; Η κρατική χρηματοδότηση, ιδίως για τα κόμματα της αριστεράς, ενίσχυσε τις ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές τάσεις ή την τάση ενσωμάτωσής τους ; Στο εσωτερικό των κομμάτων η κρατική χρηματοδότηση ενίσχυσε τις κομματικές γραφειοκρατίες ή όχι ; Τελικά ενίσχυσε τις σχέσεις εκπροσώπησης της κοινωνίας ή τις σχέσεις νομιμοποίησης του κράτους ; Στο κεντρικό ζήτημα της κρατικοποίησης των κομμάτων (ιδίως για τα κόμματα της αριστεράς) συμβάλει ή όχι ; Στην υπαλληλοποίηση κομματικών μελών απέναντι στην τάση αμφισβήτησης ; Η δημόσια-κρατική χρηματοδότηση οδήγησε στη μετάβαση των κομμάτων από κόμματα εντάσεως εργασίας σε κόμματα εντάσεως κεφαλαίου ; Η κρατική χρηματοδότηση ενίσχυσε τελικά την αντιπροσώπευση ή όχι ; 

Αφήνω κατά μέρος το ζήτημα που προέκυψε με την εκχώρηση της δημόσιας χρηματοδότησης δια του τραπεζικού δανεισμού των κομμάτων. Πώς λειτούργησε στην Ελλάδα και πώς σε άλλες χώρες σε συγκριτική προοπτική. 

Γιώργος Κοντογιώργης, Κοινοβουλευτισμός και ιδιοποίηση του κράτους

Γιώργος Κοντογιώργης

Στην εποχή της μεταπολίτευσης γιγαντώθηκε η ιδιοποίηση και η αποδόμηση του κράτους, μέσω της διαφθοράς. Κι όχι μόνο αυτό. Πολιτικοί, με την κάλυψη συνταγματολόγων, θεσμοθέτησαν άθλιες ρυθμίσεις για να αποτρέψουν τη δυνατότητα ελέγχου και κολασμού της διαπλοκής και διαφθοράς, εκ μέρους στελεχών του πολιτικού συστήματος. Οι συστημικοί διανοούμενοι νομιμοποιούσαν ιδεολογικά όλη αυτή την κατάσταση, ενοχοποιώντας παράλληλα την κοινωνία για ότι διέπραττε η πολιτική τάξη.

Η δεξιά μας έλεγε παλαιότερα ότι είμαστε εξαρτημένοι από τη δύση, επειδή μας απελευθέρωσε και ως εκ τούτου θα πρέπει να τής είμαστε υπόχρεοι. Ήρθαν μετά οι νεοαριστεροί να μας πουν ότι είμαστε και ιδεολογικά υπόχρεοι στη δύση, διότι μας δίδαξε τον Διαφωτισμό. Την κατήχηση αυτή την ακούσαμε και από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, όταν ήταν πρωθυπουργός.

Η πραγματικότητα είναι ότι δαιμονοποιείται η νηφάλια σκέψη, το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το ανήκειν της Ελλάδας συνέχεται με τις γεωπολιτικές συνθήκες και με την επιδίωξη των συμφερόντων της σε ένα περιβάλλον που καθορίζεται από σχέσεις δύναμης. Στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν διεξάγεται ουσιαστικό διάλογος, αλλά αν πεις κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν είναι μέσα στις προδιαγραφές των νομέων της εξουσίας, θα σε ταξινομήσουν και θα προσπαθήσουν να σε περιθωριοποιήσουν.

Δημοκρατία και ελευθερία

Φταίνε τα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας ή το πολιτικό σύστημα;

του Μιχάλη Αριδά,

Ειδικά στα μνημονιακά χρόνια, που μπήκαμε στην κόλαση, αλλά και νωρίτερα, ξεκινώντας λίγα χρόνια μετά από την απελευθέρωση, ζούμε καθημερινά και σε όλο τους το μεγαλείο κάποιες παθογένειες που βασανίζουν τους Έλληνες.

Παθογένειες που αφορούν το κράτος, το οποίο δρα ενάντια στον πολίτη, το πολιτικό σύστημα, το οποίο δρα ενάντια στην κοινωνία, τη δικαιοσύνη, η οποία μόνο δικαιοσύνη δεν αποδίδει, κλπ.

Αλλά, κυρίως, παθογένειες στην αντίληψη και στη συμπεριφορά των Ελλήνων. Αυτές που ενίοτε σε βγάζουν από τα ρούχα σου.

Τότε είναι που έρχεται στο μυαλό και στο στόμα όλων, το περίφημο: φταίνε τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους και δεν ξεπερνιώνται εύκολα.

Πόσο λάθος!

Αυτό τους βολεύει να πιστεύουμε, αυτό πιστεύουμε.

Δεν ισχυρίζομαι ότι επί τουρκοκρατίας ήταν ιδιαίτερα μορφωμένοι οι κατακτημένοι Έλληνες.

Υπήρχαν προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, υπήρχαν ελληνικές κοινότητες σε όλο τον κόσμο και μάλιστα μεγαλουργούσαν επιχειρηματικά και όχι μόνο.

Στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι Έλληνες δεν ήταν σπουδαγμένοι, δεν ήταν κοσμοπολίτες. Ήταν, όμως, Έλληνες. Διαπνεόντουσαν από τον δικό μας τρόπο αντίληψης και συμπεριφοράς, τον δικό μας τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας.

Μέχρι που τελείωσε η τουρκοκρατία, πάνω από όλα για τους Έλληνες, ήταν το «εμείς».

Οι κοινότητες αποφάσιζαν για την τύχη τους και ο καθένας ένιωθε και ήταν μέρος της κοινότητας. Και αυτό δεν το πείραξαν, ούτε οι Τούρκοι.

Είναι πολύ σημαντικό ότι οι φόροι δεν έμπαιναν στα άτομα, αλλά στην κοινότητα. Αυτή συγκεντρωνόταν στην πλατεία και από κοινού, ανάλογα με τη δυνατότητα του καθενός, αποφάσιζε το τι θα συνεισφέρει το κάθε μέλος της.

Μπορούμε να καταλάβουμε την τεράστια διαφορά; Η κοινότητα αποφάσιζε και όχι το κάθε μέλος της ή κάποιος έξω από αυτήν.

Πρόσωπο και κράτος / Νικόλαος Μπερντιάεφ, Πέντε στοχασμοὶ περὶ ὑπάρξεως

Miguel_Hernandez

 […] Ἡ ἀκραία μορφὴ τῆς ἀντικειμενοποίησης ἀντιπροσωπεύεται, ἐννοεῖται, ἀπὸ τὸ Κράτος. Τὸ Κράτος ἀγνοεῖ τὸ μυστήριο τοῦ προσώπου, ἔχει ὑπ’ ὄψη του μιὰ ἀφηρημένη μονάδα, ὄχι τὸ ζωντανὸ πρόσωπο. Τὸ Κράτος δὲν εἶναι ὑπαρξιακό, δὲν κρύβει μέσα του αὐτὸ τὸ στοιχεῖο ὑπαρξιακότητας ποὺ εἶναι παρόν, λόγου χάρη, στὴν πατρίδα, στερεῖται κάθε θαλπωρῆς καὶ κάθε ζωῆς. Τὸ Κράτος εἶναι μόνο καὶ μόνο μιὰ λειτουργία ἀντικειμενοποίησης, καὶ ὅ,τι ἀντιτίθεται περισσότερο στὴ μέθεξη. Ἡ μέθεξη δὲν εἶναι ποτὲ γνώρισμα τῶν λειτουργιῶν τοῦ Κράτους καὶ ὅταν ἀπαντᾶται σ’ αὐτές, εἶναι πάντα ἐξ αἰτίας τῆς εἰσβολῆς μέσα της κάποιου στοιχείου ἄλλης τάξεως. […] 

Ἡ δύναμη μιᾶς κοινωνίας καὶ εἰδικότερα ἡ κρατικὴ δύναμη δὲν συνιστᾶ ἀξία ἀφ’ ἑαυτοῦ της, καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκδήλωση μιᾶς δαιμονικῆς φύσης. Ἡ ἀδυναμία τοῦ προσώπου μπροστὰ στὴν κοινωνία, μπροστὰ στὸ Κράτος, μπορεῖ νὰ ἀντιπροσωπεύει τὴν ὑψηλότερη ἀξία. Αὐτὸ ποὺ ὑπερέχει μὲ τὴ δύναμη μέσα σ’ αὐτὸν τὸν ἀντικειμενοποιημένο, ἔκπτωτο κόσμο, δὲν εἶναι καθόλου αὐτὸ ποὺ ἔχει τὴ μεγαλύτερη ἀξία. Ὁ ἄνθρωπος ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὴν κοινωνία, τὸ ἔθνος, τὸ Κράτος, ἀλλὰ συμβαίνει νὰ συνθλίβεται ἀπὸ τὴν κοινωνία, τὸ ἔθνος, τὸ Κράτος ποὺ ἔχουν γίνει εἴδωλα τοῦ ἀντικειμενοποιημένου καὶ ἔκπτωτου κόσμου, τοῦ κόσμου τῆς διάσπασης, ὅπου οἱ σχέσεις στηρίζονται στὴ βία.

Γιώργος Κοντογιώργης, "Τα Μνημόνια και η ασυμβατότητα του κράτους με την κοινωνία"

Όπως απεδείχθη και στην περίοδο που μας ορίζουν τα Μνημόνια, το πρόβλημα της χώρας είναι η ασυμβατότητα του κράτους με τον εθνικό σκοπό. Ο στρατηγικός στόχος μιας κυβέρνησης, που θέλει να σημαίνεται ως ελάχιστα έστω προοδευτική, όφειλε να είναι η αντιστοίχισή της με το συμφέρον και την βούληση της κοινωνικής συλλογικότητας. Αναφέρομαι στην ανάγκη άρσης των αιτίων της καταστροφής, τα οποία είναι εξ ολοκλήρου εσωτερικά. Αφορούν στους πυλώνες της ολιγαρχικής κομματοκρατίας: το πολιτικό σύστημα, το κράτος (Δημόσια Διοίκηση και Δικαιοσύνη) και η νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού και την πελατειακή σχέση, την δυναστική εν ολίγοις λειτουργία τους επί της κοινωνίας.

Η Συριζαία Αριστερά προσήλθε στις διαπραγματεύσεις, όπως ακριβώς και οι πολιτικές δυνάμεις που προηγήθηκαν: χωρίς να εκδηλώσει την παραμικρή πρόθεση να αναλάβει την εκ βάθρων ανασύσταση των πυλώνων της καταστροφής, προκειμένου οι πολιτικές του κράτους να αντιστοιχηθούν με το συμφέρον της κοινωνικής συλλογικότητας, η πολιτική τάξη να επανεύρει τη νομιμοποίησή της στην κοινωνία, να αποκατασταθεί η σταθερότητα και η εμπιστοσύνη στη χώρα, να απελευθερωθούν οι υγιείς και οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, να προταχθεί τέλος ένα εναλλακτικό στην παρασιτική οικονομία μοντέλο.

Με διαφορετική διατύπωση, η Συριζαία Αριστερά δεν είχε ούτε φαίνεται να έχει κατά νουν να οδηγήσει τη χώρα στην υπέρβαση των μνημονίων. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει η πολιτική τάξη να υπερβεί τον εαυτό της, να βγει μπροστά από τις εξελίξεις, εναγκαλιζόμενη το κοινό συμφέρον. Στην περίπτωση αυτή, η διαπραγμάτευση με την τρόικα θα επανερχόταν στο πραγματικό της αντικείμενο, ήτοι στην αναδιάρθρωση του χρέους και στη χρηματοδότηση της αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας. Και όχι στην περιοριστική επικέντρωση εκ μέρους της πολιτικής τάξης σε έναν ρόλο τοποτηρητή και λογιστή της πολιτικής των αγορών, που υπαγορεύει η τρόικα.

Το κράτος και ο καπιταλισμός με κοινωνικό πρόσωπο Γράφει ο Κώστας Μελάς  -  Πριν ακόμα εμφανιστεί η πολιτική του New Deal με τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ στις ΗΠΑ, αλλά και η κεϋνσιανή «Γενική Θεωρία», η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, με πρωτοπόρο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Σουηδίας, επιχείρησε να διευρύνει τον ρόλο του δημοσίου. Να μετατρέψει το κράτος από απλό τροφοδότη αγαθών και υπηρεσιών, που για τεχνικούς δεν μπορούσαν να παραχθούν από … Κώστας Μελάς Διαβάστε περισσότερα...

Γ.Κοντογιώργης: Η φύση του ελληνικού κράτους. Αναντιστοιχία Πολιτικών και Κοινωνίας

Γ.Κοντογιώργης :Η φύση του ελληνικού κράτους

Στην Ελλάδα

κράτος υπάρχει, μόνο για την εξυπηρέτηση του μικροκομματικού οφέλους του

εκάστοτε κατόχου της κυβερνητικής εξουσίας , είπε στο Ράδιο 98.4 ο καθηγητής στο

Πάντειο Γιώργος Κοντογιώργης (27/2/2018)  

Είναι λάθος

πως δεν υπάρχει κράτος στην Ελλάδα. Υπάρχει αλλά όχι για το γενικό συμφέρον ή το κοινό συμφέρον, αλλά προς εξυπηρέτηση του πολιτικού συστήματος, που πλήρως αυτονομημένο από την κοινωνία, πορεύεται μόνο με την εξυπηρέτηση των μικροκομματικών του κερδών για τον εκάστοτε κάτοχο της κυβερνητικής εξουσίας.

Ο  πανεπιστημιακός Γιώργος Κοντογιώργης, σημείωσε ότι αν δεν υπάρξει

κοινωνική απαίτηση για αντιστοίχιση έστω με το γενικό συμφέρον, στη λειτουργία του κράτους, τότε η χώρα κινδυνεύει με απόλυτη καταβύθιση αλλά και εθνικό ακρωτηριασμό, με όλα όσα συμβαίνουν στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Ο πελατειακός χαρακτήρας των νεοελληνικών κομμάτων και η εκποίηση του κράτους

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης

Όπως η εξ αντικειμένου ένταξη της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα είχε ουσιώδεις επιπτώσεις στην οικονομία της, έτσι και η παράλληλη ένταξη της στο διεθνές πολιτικό σύστημα, και μάλιστα σε εποχή συνεχούς όξυνσης του ανατολικού ζητήματος, επέδρασε αποφασιστικά πάνω στη διαμόρφωση των πολιτικών της δομών. Η εισαγωγή τού βασιλευόμενου κοινοβουλευτισμού στη χώρα, και μάλιστα πάνω στη βάση της καθολικής ψηφοφορίας, δεν υπήρξε αναγκαια κι αναπόδραστη απόρροια εσωτερικών διεργασιών, αλλά κατά πρώτο λόγο η απάντηση των Δυτικών Δυνάμεων στην ανυπακοή της οθωνικής κυβέρνησης σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής (υποστήριξη των αλυτρώτων κτλ.) και συνάμα το μέσο, με το όποιο οι Δυνάμεις αυτές φαντάζονταν ότι στο έξης θα μπορούσαν να ασκήσουν πιο τελεσφόρα την επιρροή τους. Άλλα, ανεξάρτητα από τα αίτια της, η εισαγωγή του κοινοβουλευτισμού έθεσε σε κίνηση διαδικασίες πού αποδείχθηκαν κρίσιμες για τον σχηματισμό της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας τού νεοελληνικού κράτους. Με άλλα λόγια, ο μηχανισμός της λειτουργίας του κράτους διαμορφώθηκε ως εν μέρει τερατογενετικό και εν μέρει ιλαροτραγικό αποτέλεσμα της διασταύρωσης των πιο προηγμένων τοτινών πολιτικών θεσμών, Όπως ο κοινοβουλευτισμός και η καθολική ψηφοφορία, με μιά κοινωνία διεπόμενη από πατριαρχικές σχέσεις, στάσεις, νοοτροπίες και άξιες. Πριν από την εισαγωγή, ή μάλλον την επιβολή, του κοινοβουλευτισμού το κράτος ήταν υποτυπώδες και, παρά τη συχνά γραφική απλώς επίφαση της βασιλικής αυταρχίας, μόλις μετά βίας συγκρατούσε σε μιάν ενότητα τους τοπικούς πόλους ισχύος, καθώς δεν κατείχε ούτε καν το μονοπώλιο της ένοπλης βίας· σε σχέση με το κράτος της οθωμανικής περιόδου είχε κάνει βέβαια ορισμένα βήματα προς την κατεύθυνση του σύγχρονου έννομου κράτους, όμως οι νόμοι και τα διατάγματά του σε πλείστες όσες περιπτώσεις δεν έφθαναν ίσαμε τη βάση της κοινωνίας, όπου η ζωή ρυθμιζόταν από το πατριαρχικό εθιμικό δίκαιο.

ARKAS -The Original Page

Ο κοινοβουλευτισμός, σε συνδυασμό με την καθολική ψηφοφορία, συνεπέφερε μιά κοινωνική κινητικότητα ίσως ακόμα εντονότερη απ’ αυτήν που γέννησε η ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων, γιατί όχι μόνο δημιούργησε ευκαιρίες πολιτικής και κοινωνικής σταδιοδρομίας για άτομα με αντίστοιχες φιλοδοξίες, αλλά και άνοιξε σε ευρύτερες μάζες τον δρόμο από την ύπαιθρο προς τις πόλεις. Και οι δύο αυτές πλευρές της κοινωνικής κινητικότητας, οι οποίες απέρρευσαν από το κοινοβουλευτικό παιγνίδι, σήμαιναν αυτόματα τη διόγκωση τού κρατικού μηχανισμού και παράλληλα την ενίσχυση του καθοδηγητικού ρόλου του κράτους -αν και η ενίσχυση αυτή, όπως θα δούμε, έγινε συχνότατα με τρόπο που ευνοούσε την ικανοποίηση συμφερόντων μερικών εις βάρος των γενικών κι έτσι από πολλές απόψεις υπέσκαψε τον σύγχρονο χωρισμό κράτους και κοινωνίας αντί να τον εμπεδώσει, κάνοντας συνάμα το κράτος εντολοδόχο του γενικού συμφέροντος. Η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού εξ αιτίας του κοινοβουλευτικού συστήματος και της καθολικής ψηφοφορίας ήταν αναπόδραστη, γιατί εκείνο που είχαν να προσφέρουν τα κόμματα για την προσέλκυση ή τη συγκράτηση ψηφοφόρων ήσαν οι κρατικές θέσεις, οι οποίες ήσαν τόσο πιο περιζήτητες όσο η καχεξία της οικονομίας και γενικότερα η κοινωνική στενότητα έκαναν τις υπόλοιπες επαγγελματικές διεξόδους λιγοστές και αβέβαιες. Εφ’ όσον το κράτος παρέμενε ο πιο σίγουρος και ανθεκτικός εργοδότης, πρώτο μέλημα του κόμματος ήταν η κατάκτηση και η νομή του κράτους, ειδάλλως θα έχανε την πίστη των οπαδών του στην ικανότητα του να υπερασπίσει τα συμφέροντα τους. Όταν η πατριαρχική σχέση μεταφέρεται από την κοινωνία στην πολιτική, τότε μεταβάλλεται στη λεγόμενη πελατειακή σχέση, διατηρώντας όμως το θεμελιώδες της γνώρισμα, δηλαδή την αναγκαια συνάφεια υπακοής και προστασίας: ο κοινοβουλευτικός πατριάρχης, είτε κομματικός ηγέτης είναι είτε τοπικός κομματάρχης, απαιτεί από τους «ανθρώπους του» υπακοή (εμπνεόμενη λιγότερο από αφηρημένα-κοσμοθεωρητικά και περισσότερο από συγκεκριμένα-προσωπικά κίνητρα), όμως ταυτόχρονα αναλαμβάνει να «ενεργήσει για τις υποθέσεις τους», δηλαδή τους βοηθεί να «τακτοποιηθούν» και τούς εξασφαλίζει με την επιρροή του πλεονεκτήματα στον συναγωνισμό με τους οπαδούς άλλων κομμάτων.

Ο θεσμικός εκσυγχρονισμός του κράτους και της δημόσιας διοίκησης

Παρά τις αρκετές δεκαετίες που κύλησαν αφότου η χώρα μας εντάχθηκε αρχικά στην ΕΟΚ και κατόπιν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μνημόνια που ακολούθησαν το κράτος και η δημόσια διοίκηση παραμένει ο μεγάλος ασθενής.

Είναι εντυπωσιακό αλλά οι παθογένειες και δυσλειτουργίες του παραμένουν αλώβητες παρά το γεγονός ότι ενσωματώθηκε το ευρωπαϊκό στο εγχώριο δίκαιο , παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες κυβέρνησαν την χώρα φιλοευρωπαϊκές κατά τις διακηρύξεις τους κυβερνήσεις και παρά το γεγονός ότι μετά το 2009 εφαρμόστηκαν διαφόρων μορφών μνημόνια.

Χαρακτηριστικά στοιχεία του κράτους είναι η αναποτελεσματικότητα, η μη αποδοτική χρήση των υφιστάμενων πόρων, η διαφθορά ειδικά στις περιπτώσεις όπου οι εκπρόσωποι του έρχονται σε επικοινωνία με τον πολίτη, η αναξιοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις. Είναι λάθος να θεωρηθεί ότι οι παθογένειες αυτές εμφανίζονται - τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό- σε όλα τα κράτη. Έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι διαδικασίες όπως ο ΑΣΕΠ -που διασφαλίζουν σε ικανοποιητικό βαθμό την διαφάνεια και την αξιοκρατία στις προσλήψεις- μπορούν να παρακάμπτονται χωρίς μεγάλες δυσκολίες. Επειδή μάλιστα δεν αναγνωρίζεται η σχετική αυτονομία της δημόσιας διοίκησης από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες θεωρείται εύλογο πως το κράτος είναι το λάφυρο του κάθε κόμματος που καταλαμβάνει την εξουσία.

Ενδεικτικό είναι ότι ό Νόμος Πλαίσιο για τα ΑΕΙ που εφαρμόστηκε μετά το 1981, ενώ κατ' αρχήν επεδίωκε να θεραπεύσει τις παθογένειες της Έδρας, στην πραγματικότητα ισχυροποίησε τον νεποτισμό και την κομματοκρατία. Παρόμοια οι νόμοι "Καποδίστριας" και "Καλλικράτης" κατάργησαν τα τελευταία στοιχεία του κοινοτισμού και τον αντικατέστησαν με διαδικασίες αναποτελεσματικές, αδιαφανείς, που ελάχιστα μπορούν να ελεγχθούν από την κοινωνία. Οι στρατιές των συμβασιούχων αποτελούν ένα τεκμήριο ότι και εδώ το πελατειακό σύστημα άφησε την σφραγίδα του. Παροιμιώδης βέβαια η ανικανότητα του κράτους να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή και να συλλέξει τα αναγκαία έσοδα . Τα σκάνδαλα τα οποία έχουν γίνει γνωστά στα οπλικά συστήματα, ή στον χώρο της ενέργειας αποδεικνύουν ότι η διαφθορά έχει γίνει το βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας και ενός κράτους που δεν θεωρεί ως πηγή πλούτου την εργασία, τον κόπο, την προσπάθεια, την γνώση.

Π. Ήφαιστος, ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΡΗΣ»

Η ανάλυση της διεθνούς πολιτικής και οι διαγνώσεις των παθολογιών του διεθνούς συστήματος είναι το αντίστοιχο των διαγνώσεων της συμβατικής ιατρικής. Εάν ένας τσαρλατάνος γιατρός κάνει λάθος διάγνωση των ασθενειών και προτείνει λάθος θεραπείες μερικοί ασθενείς θα αποβιώσουν. Εάν ένας διεθνολόγος κάνει λάθος στην ανάλυση των παθολογιών της διεθνούς πολιτικής πολλοί θα αποβιώσουν, ενδέχεται και εκατομμύρια.

Τις τελευταίες δεκαετές στα πεδία της διεθνούς πολιτικής, της κρατική θεωρίας και της στρατηγικής θεωρίας οι τσαρλατανιές πρυτάνευαν και οι ιατροί της διεθνούς πολιτικής βάλλονταν ποικιλοτρόπως, με δολοφονίες όρων και εννοιών και ενίοτε με δολοφονία επιστημονικών χαρακτήρων.

Ο πίνακας που παρεμβάλλεται με τα δέκα σημεία του Waltz και κάποια αποσπάσματα του Θουκυδίδη δεν είναι μόνο αξιώματα απόρροια εγγενών χαρακτηριστικών του διεθνούς συστήματος αλλά και θεωρήσεις του κρατοκεντρικού συστήματος που επαληθεύονται καθημερινά. Κάποιοι εν τούτοις, για ποικίλους λόγους αντέκρουαν με σφοδρότητα τα αξιώματα της διεθνούς πολιτικής.

Γ. Κοντογιώργης - Η πατρίδα, η οικογένεια, η εκκλησία και το κράτος - 2.9.2017

Οι ελίτ έχουν και αντοχές και εφεδρείες

Του Κώστα ΒεργόπουλοΥ

---

Λόγω της ανόδου νέων ακραίων δυνάμεων του λαϊκισμού, είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς, θέτει πράγματι σε κίνδυνο τη δημοκρατία; Μήπως οι καταχρήσεις και η ασυδοσία των κερδισμένων της παγκοσμιοποίησης έχουν οδηγήσει τους χαμένους του παιχνιδιού στην σημερινή αμφισβήτηση του συστήματος;

Έφθασε, άραγε, η στιγμή που οι «αξιοθρήνητοι» (deplorables, κατά την Χίλαρι Κλίντον), οι σύγχρονοι «άθλιοι» της παγκοσμιοποίησης, αυτοί που είχαν αυθαίρετα θεωρηθεί εκτός παιγνίου, επιστρέφουν στο προσκήνιο; Επιστρέφουν για να εκτοπίσουν τις ελίτ από την πολιτική σκηνή της ιστορίας; Μήπως έφθασε η στιγμή που οι άξεστοι και αμόρφωτοι άνθρωποι του λαού εκδικούνται τους πολιτισμένους και μορφωμένους;

Εάν κάτι τέτοιο όντως συνέβαινε, θα καταλήγαμε αναγκαστικά στο μοιραίο συμπέρασμα ότι αυτό που απειλεί σήμερα την δημοκρατία δεν είναι παρά η ίδια η δημοκρατία! Η είσοδος στη δημόσια σφαίρα κοινωνικών στρωμάτων που μέχρι πρόσφατα ήταν στο περιθώριο και έρμαια των ελίτ δεν μπορεί να είναι απειλή για τη δημοκρατία.

Δηλώσεις περί του τέλους του κόσμου, όπως τουλάχιστον τον γνωρίζαμε, αφθονούν σήμερα. Σ’ αυτό είχαν συμβάλει τα τρία εκλογικά σοκ: το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και η αρνητική λαϊκή ετυμηγορία στο ιταλικό δημοψήφισμα.

Τα κοινωνικά «κουρέλια»

Προβαλλόταν η άποψη ότι τα κοινωνικά «κουρέλια» τιμωρούν την αλαζονεία των ελίτ. Ότι ακόμη μια φορά, όπως συνέβη κατά την δεκαετία του 1930, οι ζωές των ανθρώπων εκτοπίζουν τον «ορθό λόγο» των ελίτ. Ωστόσο, όσο πειστικές και αν θεωρηθούν αυτές οι ερμηνείες θα έπρεπε ακόμη να δούμε πως αυτές εφαρμόζονται στην πράξη.

Επί του παρόντος δεν υπάρχει καμία ένδειξη για επικείμενες αξιοσημείωτες αλλαγές όσον αφορά στη σύνθεση του πολιτικού προσωπικού. Αντιθέτως, σε όλες τις περιπτώσεις, οι ελίτ παραμένουν στη θέση τους και επιμένουν να διαχειρίζονται οι ίδιες τις συνέπειες των ετυμηγοριών που υποτίθεται ότι τις εκτοπίζουν από το πολιτικό σκηνικό.