Του Βασίλη Λαμπόγλου
Είναι κάτι κορίτσια μας εκεί "στα ξένα " που αρνούνται να μιλήσουν γαλλικά,αγγλικά,τευτονικα...και περιμένουν πότε θα ανταμώσουν ξανά τη γενέθλια γη, από την οποία τόσο βίαια αποσπάστηκαν, για να ακουστεί -μόνο τότε -η φωνή τους.
Η Κιστιφορος κόρη στο Καίμπριτζ,
η Καρυατις στο Βρετανικό Μουσείο,η Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο,η Αφροδίτη της Μήλου...
Η τελευταία ,ήταν μια τέτοια μέρα του 1820 που ο Γιώργοs Κεντρωτάς έσκαβε στο πεζούλι του και έβγαζε πέτρες από αρχαία ερείπια που υπήρχαν εκεί.
Τον βοηθούσε ο 18χρονος γιος του Αντώνης και ο 20χρονος ανιψιός του.
Λίγο πιο μακριά Γάλλοι αξιωματικοί - σε συνήθη εντεταλμένη αποστολη-έκαναν ανασκαφές προς εύρεση αρχαίων ερειπίων .
Καθώς ο Κεντρωτάς βρήκε πελεκημένο μάρμαρο έτρεξαν να τον βοηθήσουν δύο Γάλλοι ναύτες που συμμετείχαν στις γειτονικές ανασκαφές.
Ο Κεντρωτάς προσπάθησε να ξανακαλύψει το άγαλμα γιατί φοβήθηκε ότι οι Γάλλοι θα το άρπαζαν ή θα απαιτούσαν να το αγοράσουν φτηνά.
Οι Γάλλοι δεν «ξεκολλούσαν» με τίποτε από την περιοχή και τον πίεζαν να συνεχίσουν όλοι μαζί το σκάψιμο, ώσπου βρέθηκε και το δεύτερο τμήμα του αγάλματος, οπότε πια ο Κεντρωτάς δεν μπορούσε να παριστάνει τον ανήξερο, αλλά ούτε και να περιφρουρήσει το έργο που είχε βρει στο χωράφι του.