του Ρούντι Ρινάλντι
Το 1961 μια ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη με πρωταγωνιστές τον Νίκο Κούρκουλο και την Ζωή Λάσκαρη σημειώνει τεράστια επιτυχία. Το θέμα της ταινίας αφορά την τότε νεολαία, τις οικογένειες που δεν στέκονται κοντά στα παιδιά τους, την παραβατικότητα, τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η ταινία έκοψε 160.000 εισιτήρια και συζητήθηκε πολύ. Ο τίτλος «Ο κατήφορος» απέκτησε μια συμβολική αξία, και περιέγραφε μια συντηρητική κοινωνία, αλλά και την πορεία ορισμένων νέων προς ένα τέλμα ή αδιέξοδο. Δανείζομαι σήμερα τον τίτλο «Ο κατήφορος» για να περιγράψω μια πιο γενική κατάσταση, που δεν αφορά οικογένειες, ήθη, νεολαία, βιασμούς και δίκες όπως η ταινία του 1961, αλλά ορισμένες εικόνες, ορισμένα πλάνα ενός μεγαλύτερου κατήφορου: αυτού μιας χώρας· που βεβαίως περιλαμβάνει τόπο, φύση, κοινωνία, νεολαία, εργαζόμενους, ηλικιωμένους, πολιτισμό, διαπλοκή, διαφθορά, αποικιοποίηση, στείρωση ζωντανών δυνάμεων, αποβλάκωση. Ορισμένες μόνο καλοκαιρινές εικόνες, λίγα πλάνα, για να μιλήσουμε κινηματογραφικά…
Πλάνο πρώτο: Ποιοι αγοράζουν σπίτια και γη στην Ελλάδα
Δεν μπορεί να μην έχετε ακούσει ή να μην τύχατε σε κάποιες συζητήσεις που να γίνεται αναφορά για το γεγονός ότι αγοράζονται σπίτια, τετράγωνα, περιοχές γης – όχι από πολίτες που ενδιαφέρονται να βρουν μια στέγη (μέσω ενός στεγαστικού δανείου, που κι αυτό είναι παρελθόν), αλλά από εταιρείες και ενδιαφερόμενους που έχουν συγκεκριμένη καταγωγή. Είναι Κινέζοι, Ισραηλινοί, Άραβες (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κυρίως), Τούρκοι, Ρώσοι, Λιβανέζοι, αλλά και Γερμανοί, Άγγλοι, Ολλανδοί. Πρόσφατα άκουσα πως στη Βόρεια Ελλάδα ακόμα και Βούλγαροι αγοράζουν ό,τι πουλιέται…
