Ζοχράν Μαμντάνι

Κώστας Ντουντουλάκγς

Πίσω από το αθώο πρόσωπο της συζύγου του Ζοχράν Μαμντάνι, που την εμφανίζουν ως Συριακής καταγωγής μουσουλμάνα με το όνομα «Rama Duwaji» (Ράμα Ντουβάτζι), γνωστής ως εικονογράφος κινούμενων σχεδίων και "καλλιτέχνης", κρύβεται μια τεράστια γιάφκα προπαγάνδας, παρόμοια μ' αυτή του εβραίου πατριού του δημάρχου της Νέας Υόρκης Ζοχράν Μαμντάνι, ο οποίος ασχολήθηκε αποκλειστικά με την διαστρεβλωμένη προπαγάνδιση του "ολοκαυτώματος" μέσω της τέχνης του. Όπως ακριβώς ο βραβευμένος με Όσκαρ εβραίος "αριστερός" Ιταλός "καλλιτέχνης" Ρομπέρτο Μπενίνι 

➥ Η απελευθέρωση του Άουσβιτς έγινε από τους Αμερικανούς... το λέει κι ο Roberto Benigni

Η Ράμα Ντουβάτζι έχει αφιερώσει εδώ και καιρό τα "καλλιτεχνικά" της έργα που παρουσιάζουν αφηγήσεις εναντίον του "αιμοσταγούς δικτάτορα Άσαντ". Τα "έργα" της υποστήριζαν την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης πολυκομματικής -με τη συμμετοχή και του Κομουνιστικού Κόμματος Συρίας- κυβέρνησής του Μπασάρ Αλ Άσαντ μέσω "καλλιτεχνικών" έργων.

Η "καλλιτέχνης" σύζυγος του νέου "σοσιαλιστή, ή κομουνιστή, ή επαναστάτη και πάει λέγοντας" δημάρχου έχει συνεργαστεί και εμφανιστεί σε πολυάριθμες φιλοσιωνιστικές εκδόσεις και περιοδικά, και συμμετέχει σε όλες τις αντισυριακές εκδηλώσεις με καλλιτεχνικά "έργα" της εδώ και χρόνια.

Η καριέρα της αντικατοπτρίζει ένα οικείο μοτίβο που χρησιμοποιείται από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες και τα δίκτυα προπαγάνδας, ιδιαίτερα τη CIA και Μοσάντ, η οποίες επί δεκαετίες εκμεταλλεύονται την εικόνα του «πόνου και της ταλαιπωρίας των γυναικών» ως ψυχολογικό όπλο για να δικαιολογήσουν επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων -χαρακτηριστικό παράδειγμα οι επιχειρήσεις Cia-Μοσάντ εναντίον του Ιράν- και πολιτισμική διείσδυση.

Ο Μαμντάνι, η Νέα Υόρκη και η κρίση

Πολλοί μίλησαν για ανατροπή. Από πολλές πλευρές, όμως, ο Μαμντάνι είναι ακριβώς ό,τι είναι σήμερα και η Νέα Υόρκη. Απηχεί πιστότερα από οποιονδήποτε άλλον ορισμένα από τα νεότευκτα, αλλά παγιωμένα πια χαρακτηριστικά της.

Ο εκλεγμένος δήμαρχος της Νέας Υόρκης Ζοράν Μαμντάνι μιλά κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του σε ένα τζαμί στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, στις 7 Νοεμβρίου 2025. 

REUTERS/Ricardo Arduengo

ΔΡ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΑΚΚΑΣ

9 Νοεμβρίου 2025

Την εβδομάδα που μας πέρασε, η εκλογή του Ζόχραν Μαμντάνι συγκέντρωσε παγκόσμιο ενδιαφέρον. Ούτως η άλλως η πόλη που έχει ταυτιστεί όσο καμία άλλη με την παγκοσμιοποίηση διατηρεί υψηλή συμβολική αξία και για την πολιτική, με αντίκτυπο που υπερβαίνει τις ΗΠΑ. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν ανεξάρτητο υποψήφιο, σοσιαλιστή, με κινηματικό προφίλ (το 10% των ψηφοφόρων του ενεργοποιήθηκαν ως εθελοντές βάσης για την εκλογή του), στήριξη από την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, ο οποίος στο ρεύμα των “πολιτικών της ταυτότητας” και της ιδεολογίας της αφύπνισης δεν διστάζει να διεκδικήσει την δική του, ισλαμική ταυτότητα.

Πολλοί μίλησαν για ανατροπή. Από πολλές πλευρές, όμως, ο Μαμντάνι είναι ακριβώς ό,τι είναι σήμερα και η Νέα Υόρκη. Απηχεί πιστότερα από οποιονδήποτε άλλον ορισμένα από τα νεότευκτα, αλλά παγιωμένα πια χαρακτηριστικά της.

Η σύνθεση του εκλογικού σώματος που τον ανέδειξε στον δημαρχιακό θώκο έχει ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μεγάλη αναλυτική αξία. Ένας υποψήφιος που υποστηρίχθηκε από τους μορφωμένους, τα νοικοκυριά δίχως παιδιά, τα εισοδήματα 30.000-200.000, κατηγορίες δηλαδή στις οποίες εντάσσεται από την μια πλευρά το πολυπολιτισμικό πλήθος των υπαλλήλων και των μικροεπιχειρηματιών στις υπηρεσίες, και συνάμα τα κοσμοπολίτικα μεσαία, και μεσαία προς ανώτερα στρώματα. Είχε ρεύμα περισσότερο στις μειονότητες, ενώ από τις πλειοψηφίες που απέσπασε σε αυτές, η οριακότερη ήταν στους ισπανόφωνους. Στους λευκούς άνδρες έχασε. Όπως έχασε και στους Προτεστάντες, τους Καθολικούς, και τους Εβραίους –δηλαδή στην ραχοκοκαλιά εκείνου που κάποτε υπήρξε η Αμερική. Ισχυρές πλειοψηφίες κατέγραψε σε όσους εγκαταστάθηκαν στην πόλη τα τελευταία 20 χρόνια –η πλειοψηφία, πια, του εκλογικού σώματος. Έχασε, σε όσους γεννήθηκαν στην Νέα Υόρκη και οι οποίοι αντιπροσωπεύουν πια το 47% του εκλογικού σώματος. Υποστηρίχθηκε επίσης, από τους ενοικιαστές, όχι όμως από τους ιδιοκτήτες. Από εκείνους που δηλώνουν φιλελεύθεροι ριζοσπάστες, όχι από τους μετριοπαθείς και τους συντηρητικούς.

Δημοκρατικός Σοσιαλισμός του Μαμντάνι, ναι, αλλά για ποιόν;

Του Γιώργου Ρακκά

Μια πολύ πρώτη ανάγνωση (που κατέληξε σε σεντόνι)

- Οι ψηφοφόροι του απ’ ό,τι φαίνεται συσπειρώνονται κυρίως στα στρώματα υψηλής μόρφωσης: πήρε 57% στους πτυχιούχους, και 57% στους κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων· αντίθετα, έχασε από τον Κουόμο στις κατηγορίες εκείνων που δεν πήγαν ποτέ στο Κολέγιο, που δεν αποφοίτησαν ποτέ από αυτούς, ή στους απόφοιτους τεχνικής σχολής, όπου ο ίδιος έλαβε 39%, 40%, 8% αντίστοιχα, και ο Κουόμο 47%, 48%, 48%. Βεβαίως, η Νέα Υόρκη είναι μια ‘παγκόσμια πόλη’ και σε αυτήν οι υψηλά μορφωμένοι υπεραντιπροσωπεύονται (σύνολο πτυχιούχων + κατόχων μεταπτυχιακών τίτλων 58% επί του συνόλου), ενώ όσοι δεν κατέχουν πανεπιστημιακό τίτλο μόλις που φτάνουν το 42%. 

- Επίσης ενδιαφέρον: μεταξύ των εθνοτικών ομάδων ο Μαμντάνι τις κέρδισε όλες επί του συνόλου τους (αν και έχασε στους Λευκούς άνδρες από τον Κουόμο). Όμως οι χαμηλότερες πτήσεις του ήταν στους Λευκούς και τους Λατινόφωνους (46% και 49% έναντι 45% και 42% του Κουόμο –δηλ. κέρδισε τους Λευκούς για 1 μονάδα και τους Λατινόφωνους για 7. Στους άλλους έσκισε). Κατά τα λοιπά ο εκλεγμένος πια δήμαρχος ΝΥ έλαβε: Αφροαμερικάνοι 55%, Ασιάτες 61% και λοιποί 51%. Ένα ακόμη αξιοσημείωτο. Ενώ ο Μαμντάνι στους Αφροαμερικάνους πήρε στους άνδρες 60%, οι γυναίκες της συγκεκριμένης κοινότητας τον ψήφισαν μόλις κατά 52%. 

Κάτι επί πλέον. Στο σύνολο των ψηφοφόρων οι Λευκοί αντιστοιχούν στο 49% του εκλογικού σώματος, οι Αφροαμερικάνοι στο 18%, οι Λατινόφωνοι επίσης 18%, οι Ασιάτες 18%, και οι λοιποί 5%. Στις κρίσιμες πολιτείες, η σύνθεση διαφέρει από αυτήν, και εκεί η σημασία των Λευκών και των Λατινόφωνων μάλλον αυξάνει.