Γερομοριάς: ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024

Όταν η αλήθεια γίνεται μολυσματική ασθένεια!

08/01/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Διανύουμε την εποχή της απόλυτης κοινωνικής μας αφασίας και υποδούλωσης. Και φυσικά χωρίς διαμαρτυρία στον κοινωνικό μαζοχισμό μας ξεπερνούμε όλα τα στάδια ορίων που ξέραμε μέχρι χθες. Η βία ανηλίκων και ενηλίκων έγινε ο τρόπος να επιλύονται οι διαφορές και εσωτερικεύεται σαν σταθερός προσδιορισμός στις “οχλοειδείς μάζες” (κατά την έκφραση του Ράϊχ). Έτσι λοιπόν η βία κυτταροποιείται και αναπαράγεται στην κοινωνική μας μυθολογία, ρημάζοντας ιδανικά και ανθρώπινες διαστάσεις.

Παράλληλα η φτώχεια επεκτείνεται με ταχύτητες πανδημίας. Η δομημένη ακρίβεια – αισχροκέρδεια, περιθωριοποιεί όλο και περισσότερες μάζες, σπρώχνοντάς τες στην κοινωνική παραβατικότητα και στο περιθώριο, ενώ εξαφανίζει τη μεσαία τάξη από τον ιστορικό κοινωνικό χάρτη. Εκλυτικός εκφυλισμός και εγκυστώσεις ψυχοπαθολογίας παρελαύνουν με άνεση και γίνονται η σταθερά της κοινωνικής μας θεολογίας, που αφανίζει κάθε τι που ήταν υποσχετικό.

Η πολιτική ηγεσία καλλιεργεί το μικρόκοσμο της και διασφαλίζει τα συμφέροντα των élite, η θρησκευτική ηγεσία βουλιάζει στην αφωνία και στην αδιαφορία. Ενώ οι κατά τη δική τους ομολογία ή κατά την εκτίμηση των εντύπων, διανοούμενοι βυσσοδομούν στους διαδρόμους της εξουσίας για μια επιχορήγηση, ή για κάποιο βραβείο μιας κάποιας παρεοκρατίας, επενδύοντας έτσι στο μιζεραμπιλισμό και στο βόλεμα.

Η κοινή ζωή μας κολυμπά στα αρνητικά στίγματα και τίποτα δεν φαίνεται να υπόσχεται την αλλαγή. Αξίες και προσανατολισμοί θεωρούνται ψευδαισθήσεις που δεν λύνουν ούτε τα προσωπικά αδιέξοδα, ούτε τις κοινωνικές επιδιώξεις. Ο πολιτιστικός ερμαφροδιτισμός καλύπτει όλους τους ορίζοντες. Ενώ ο αμοραλιστικός βιταλισμός και η βιοπολιτική γίνονται τα επίσημα εμβατήρια της εποχής μας.

Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2024

Ξαναγράφοντας την ζωή και την επιστήμη στο όνομα του πλουραλισμού!

25/01/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ξαναγράφεται η ζωή μας, ξαναγράφεται η επιστήμη, η τέχνη, ο πολιτισμός μας, χωρίς νοσταλγικές αναβιώσεις ξαναγράφονται όλα με την απαίτηση του επείγοντος, αλλά και με το πρόσωπο της εξουσίας. Το 2008 ξεκίνησε η πρώτη φάση της πλανητικής κρίσης μέσω της οικονομίας και του δορυφόρου της, που ήταν το παγκόσμιο χρέος. Η ζωή έγινε μια απίστευτη αριθμολογία. Η φρενίτιδα των αριθμών επέβαλε ένα σχεδιασμό καταπίεσης, που άκουγε στο όνομα δημοσιονομική πειθαρχία. Κανένα θέλω, κανένα πράττω δεν ήταν δικό μας, όλα καθοδηγούνταν από τα τραπεζικά καρτέλ, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Τα σκοτάδια των πολλών μηδενικών από τα χρέη των χωρών άρχισαν να βαραίνουν τους πολίτες του κόσμου. Η οικονομική πειθαρχία έτρεχε με χίλια και ο κόσμος ήταν πιο συγχυσμένος από ποτέ. Οι λαοί στάλθηκαν στα παγκοσμιοποιημένα ταμεία να πληρώνουν, ενώ κάθε μέρα, η οικονομική μηχανική μαστίγωνε τα αφτιά τους με προτεσταντικές διαταγές. “Δούλεψε ακόμη περισσότερο, μάθε να πληρώνεις, μπες στους νάρθηκες της λογικής του χρέους”, αυτές ήταν οι συρταρωτές διαταγές της νέας εποχής.

Και ξαφνικά, έρχεται μια πανδημία που βάζει σε παρένθεση την οικονομική φρενίτιδα – χωρίς να την εξαφανίζει – και επιβάλει μια υγειονομική μανία καταδίωξης για όσους δεν πειθαρχούν με τα υγειονομικά προγράμματα. O Édouard Zarifian μας είχε προειδοποιήσει ότι η έκπτωση γενικά της επιστήμης και ιδιαίτερα της ιατρικής θα έρθει με τη μορφή του “σωτηριακού τεκέ”.

Ξαναγράφεται η ζωή μας

Αυτό δεν έλεγε και ο Νίτσε; «Προσέχετε, οι νέες ιδέες και οι νέες επιστήμες θα έρθουν με περπατησιές χελιδονιών». Έτσι αθόρυβα μας ήρθε και η καπηλεία της ασθένειας “disease mongering” και τώρα μας έρχεται η παντοδυναμία της κοινωνικοποίησης της βιολογικής καταγωγής των φύλων. Αερολογούν, φλυαρούν, δογματίζουν, με στόμφο και μεγαληγορία οι σύγχρονοι επιστήμονες, για το νέο βασίλειο της κοινωνικοποιημένης ζωής μας.

Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2024

Τα δικαιώματα έχουν τη μυστική τους ατζέντα…

30/01/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ο Ζαν Μπωντριγιάρ μας έλεγε ότι ζούμε κάτω από «το όργιο της απελευθέρωσής μας σε όλους τους τομείς». Στην πολιτική, στην επιστήμη, στην ηθική, στην αισθητική, στις ασυνείδητες ενορμήσεις, στην τέχνης, στα σημεία, στα νοήματα, στην επικοινωνία. Η απελευθέρωση έγινε υστερία και μαζί πανηγύρι ματαιοδοξίας. Μάλιστα, η απελευθέρωση με την ταχύτητά της έσπασε όλα τα κοντέρ και ακολουθεί μια νέα τροχιά προς το κενό.

Αρκεί να δει κανείς πως η “αρχή της ιατρικώς υποβοηθούμενης ανθρώπινης αναπαραγωγής”, μέσα από την παρένθετη μητρότητα, στην επιτάχυνσή της ακολουθεί μια τροχιά στον απεριόριστο εκτενόμενο χώρο της, όπως κάθε συμβάν που απελευθερώνεται από μόνο του και όπως κάθε γεγονός στην επιτάχυνση του, που γίνεται ατομικό, πυρηνικό και ακολουθεί την τροχιά του στο κενό.

Το 2002 (κυβέρνηση Σημίτη) ψηφίστηκε ομόφωνα από όλες τις πτέρυγες του ελληνικού Κοινοβουλίου το νομοσχέδιο της παρένθετης μητρότητας (surrogary όπως αναφέρεται στα αγγλικά). Το 2014 η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά τροποποίησε το πρώτο άρθρο του νόμου 3089/2002, για την “ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή”, ενθαρρύνοντας τον αναπαραγωγικό τουρισμό της παρένθετης μήτρας, έτσι ώστε παρένθετες μητέρες να μην είναι μόνο όσες έχουν μόνιμη κατοικία την Ελλάδα (επιπλέον οι παρένθετες μητέρες να δικαιούνται μια μικρή οικονομική βοήθεια των 10.000 ευρώ).

Άλλες χώρες, με ένα θολό νομικό πλαίσιο, απέρριπταν οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια και έβαζαν την “υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή” σε διαδικασία “human trafficking”. Ωστόσο, υπάρχουν και χώρες που ενισχύουν με κάθε τρόπο τις παρένθετες. Για παράδειγμα, στην Καλιφόρνια η διαδικασία είναι πλήρως διαφανής, η αμοιβή της παρένθεσης προβλέπεται και μάλιστα με ένα ποσό που ξεπερνάει τα 100.000 δολάρια και βεβαίως προστατεύεται απολύτως. Δηλαδή, καλύπτεται από τον προσωπικό της δικηγόρο, έχει ασφάλεια υγείας για τη διάρκεια της κύησής της, ψυχολογική υποστήριξη και πολλές άλλες παροχές.

Φυγοκέντρωση της απελευθέρωσης

Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2024

Η μελαγχολική αποτυχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς

24/11/2024

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Δεν έχεις παρά να δεις τα πολιτικά κόμματα, ώστε να καταλάβεις το πρωθύστερο requiem του τέλους της πολιτικής. Τις τελευταίες μέρες στη σκηνή της πολιτικής, ο περιφερόμενος θίασος της ριζοσπαστικής Αριστεράς δίνει παραστάσεις με τίτλο “Το πολιτικό δράμα της Αριστεράς και η ετεροτοπία της”.

Πάει καιρός που οι νέο-αριστεροί μέσα από την επανεκπαίδευση της πολιτικής τους κουλτούρας διεκδικούν ρόλους διαχείρισης της εξουσίας όμοιους με εκείνους των πιο ακραίων συντηρητικών πολιτικών. Ποιος μπορεί να πει εξάλλου ότι η λέξη “προοδευτισμός” δεν κρύβει και το πρόσωπο του πλέον πιο αντιδημοκρατικού συμβόλου. Έτσι και αλλιώς οι λέξεις δεν κυβερνούν κανένα νόημα.

Άντε τώρα να τους θυμίσεις τα όσα έγραφε ο Λουί Αλτουσέρ στο “Le pense” τεύχος 144, σελ. 10 το 1969, όταν προέβλεπε ότι θα δούμε κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να περνούν από τις τρεις φάσεις της παρακμής τους. Η πρώτη – μας έλεγε- θα είναι εκείνη του κλειστού κύκλου σ’ έναν άμορφο περίγυρο, η δεύτερη θα είναι εκείνη της μαζικής δραστηριότητας με κυρίαρχο έναν ύποπτο φιλελευθερισμό και η τρίτη θα είναι η επιστροφή στις δραστηριότητες του κλειστού τύπου, αλλά διογκωμένου με πολλές επιτροπές που θα ανακινούν θέματα φιλελευθερισμού με νέο πρόσωπο με λουξεμπουργικές ιδεολογικές μίξεις.

Ψιλά γράμματα για όλους εκείνους οι οποίοι βλέπουν την εξουσία ως χρυσή επαγγελματική ευκαιρία και αυτοεφαρμογή της απαίτησης “γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια”. Εκεί, δηλαδή όπου γίνεται κανόνας η ανταπόκριση στο “τώρα που γυρίζει”, γιατί πολιτική δεν είναι μόνο ό,τι έγραφε κάποτε ο Πωλ Βαλερύ «στην αρχή, πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σ΄ αυτό που τους αφορά. Ύστερα πολιτική είναι η τέχνη να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να αποφασίζουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν», αλλά πολιτική επίσης είναι η ανέκκλητη ακολουθία των σχέσεων μεταξύ εξουσίας-καταπίεσης- πλουτισμού.