Δὲν εἴμαστε θιασῶτες τοῦ (ὁποιουδήποτε) πολιτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ γιὰ νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι «τὰ πάντα εἶναι πολιτικὴ». Προφανῶς, τὸ ποδόσφαιρο δὲν εἶναι αὐτὸ καθαυτὸν ἕνα πολιτικὸ φαινόμενο. Ὅταν ὅμως συνδέεται μὲ τὴν πολιτικὴ καὶ παράγει πολιτικὰ γεγονότα, τότε -ἐξίσου προφανῶς- μετατρέπεται ἐξ ἀντικειμένου σὲ πολιτικὸ φαινόμενο.
Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, δὲν ἰσχυριζόμαστε ὅτι ὅλοι οἱ φανατικοὶ ὀπαδοὶ καὶ ταραχοποιοί τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων (χούλιγκαν) διαθέτουν ὡς τέτοιοι πολιτικὴ φυσιογνωμία. Ὡστόσο, ὅταν οἱ ἴδιοι ἐγκολπώνονται ἕνα (ὁποιοδήποτε) πολιτικὸ στίγμα συνδέοντάς το μὲ τὴν ὀπαδική τους ἰδιότητα, τότε ἀσφαλῶς διαθέτουν πολιτικὴ φυσιογνωμία.
Δὲν ἀνακαλύπτει κανείς, ἄλλωστε, τὴν Ἀμερική, ὅταν ἐπισημαίνει τὴν γενικῶς γνωστὴ κατὰ καιροὺς καὶ κατὰ περίπτωση πολιτικοποίηση τοῦ ποδοσφαίρου, ἡ ὁποία περιλαμβάνει καὶ τοὺς ὀργανωμένους φανατικοὺς ὀπαδούς, ὅπου ἡ ὀπαδική ἰδιότητα συνυφαίνεται μὲ κάθε φορὰ συγκεκριμένες πολιτικὲς προτιμήσεις.
