Κινδυνεύει η γλώσσα μας;

 

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής 

«Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική» (Οδ. Ελύτης)

Μέρες που είναι αρχίζουν να κατακλύζονται, δημόσιοι και ιδιωτικοί χώροι, από ξενόγλωσσες ευχές: Merry Christmas, Happy New Year, Santa Claus, Many Years και πάει λέγοντας. Η χώρα μας, αστικά κέντρα και ύπαιθρος, γίνεται «ευρωπαϊκή»!

Δεν είναι όμως μόνο η περίοδος των εορτών. Όλο και πιο συχνά, σε διάφορους ελληνικούς διαλόγους, μειώνονται αισθητά, αριθμητικά και ποιοτικά, οι ελληνικές λέξεις.

Δεν μιλάμε για ορολογίες που ίσως είναι απαραίτητες ή έχουν μια λειτουργικότητα στον λόγο, όπως στην τεχνολογία ή σε κάποιο εξειδικευμένο περιβάλλον, αλλά για απλή και ανόητη αντικατάσταση λέξεων από ξενόγλωσσες. Στις συντροφιές των νέων, αυθωρεί και παραχρήμα, είναι έντονη αυτή η γλωσσική έκπτωση. Τα τελευταία χρόνια, γενικεύεται και σε άλλες ηλικιακές ομάδες.

Φορείς αυτού του γλωσσικού ξεπεσμού και φτωχοποίησης της ελληνικής είναι, κυρίως, η τηλεόραση συνεπικουρούμενη από το διαδίκτυο. Οι τηλεοπτικές εκπομπές (όλων των καναλιών) με ξενόγλωσσους τίτλους όλο και αυξάνονται (The chase, Buongiorno, Prime Time, Happy Day, The Voice of Greece, Breakfast at Star … , ακόμα και οι ειδήσεις έγιναν News). Διάφοροι δημοσιογράφοι, εσχάτως και πολιτικοί, μας μιλάνε στην «μητρική» τους. Σταματάνε για break, διοργανώνουν panel, κάνουν face control, battles και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Ακόμα και για τον Τσίπρα μας ενημερώνουν ότι έκανε rebranding!!! Ας μην αναφερθούμε στα αθλητικά (συγγνώμη στα sports) και κυρίως στο μπάσκετ. Μάλλον νομίζουν ότι απευθύνονται σε αγγλόφωνους! Δεν θέλουμε να δαιμονοποιήσουμε κάτι αλλά προς τι αυτή η υπερβολή;

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΥΚΗΝΑΪΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ τοῦ καθ. Ἰωάννη Προμπονᾶ

Του Κώστα Καραΐσκου

Παίρνοντας στά χέρια μου τό ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΥΚΗΝΑΪΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ τοῦ καθ. Ἰωάννη Προμπονᾶ ἔνιωσα πραγματικά δέος γιά τήν πνευματική προσπάθεια καί τό συναφές ἀποτέλεσμα πού ὑποστασιάζει.

 Σχεδόν 500 σελίδες μέ ἑλληνικές λέξεις ἀπό 3,5 χιλιετίες πρίν, μέ 200 σελίδες βιβλιογραφία (!) καί σέ μία δερματόδετη ἔκδοση τοῦ 2024 ἀποτελεῖ πραγματικά ἔργο ζωῆς γιά τόν συγγραφέα ἀλλά καί πολύτιμο κτῆμα γιά κάθε Ἕλληνα. Ὅλος ὁ μυκηναϊκός κόσμος ζωντανεύει στίς σελίδες του, μέ ἀμέτρητα ὀνόματα, μέ 110 ἐπαγγέλματα (!), μέ λέξεις πού ἄλλοτε διανύουν τήν ἑλληνική διαχρονία διαρκῶς παροῦσες κι ἄλλοτε μέ ἅλματα πού τίς βρίσκεις αἴφνης στήν νεοελληνική.

 Λέξεις πού βεβαιώνουν τήν ἀδιάσπαστη ἑνότητα τῆς γλώσσας μας, ὀνόματα πού διαψεύδουν θεωρίες περί ἀλλότριας προέλευσης (Ἀπόλλων, Ἀλέξανδρος κτλ) καί ἀποδείξεις γιά τήν ἰλιγγιώδη παλαιότητα τοῦ ἑλληνικοῦ καί ὁμηρικοῦ κόσμου. 

Δέν εἶμαι φιλόλογος ἀλλά τό ἀπολαμβάνω μέ τήν αὐτονόητη σχέση οἰκειότητας κι ἀγάπης γιά τη γλῶσσα μας, τό συνιστῶ δέ ἀνεπιφύλακτα σέ κάθε συνέλληνα! Στό σύνδεσμο ἡ κριτική τοῦ ἀγαπητοῦ φίλου κ. Χρίστου Δάλκου, ἀπό τόν ὁποῖον πληροφορήθηκα καί τήν κυκλοφορία τοῦ ἀνεκτίμητου αὐτοῦ βιβλίου.

https://onomatologiki.wordpress.com/wp-content/uploads/2025/11/ce99cea9ce91ce9dce9dce97cea3-cea0cea1ce9fce9ccea0ce9fce9dce91cea3-ce9bce95ce9ece99ce9ace9f-cea4ce97cea3-ce9ccea5ce9ace97ce9dce91ceaace9ace97cea3-ce95ce9bce9bce97ce9dce99ce9ace97cea3-e280.pdf?fbclid=IwY2xjawOZmKJleHRuA2FlbQIxMQBzcnRjBmFwcF9pZAwzNTA2ODU1MzE3MjgAAR7zMjF9OdJDcoHvk7DMv7BmsBqb0F0ogvBCC2PvUUuKCbMLtLWFneJSOOzuyw_aem_NvL-2sMc8sHlJYO2IxSBSw

Ο πλούτος και η ιδιαιτερότητα της Ελληνικής Γλώσσας

Η φιλόλογος, Ειρήνη Μαυροπούλου, καλεσμένη στην εκπομπή «Νωρίς - Νωρίς».

Χριστόφορος Χαραλαμπάκης: Γιατί να καμαρώνουμε για την Ελληνική - Κάθε δύο εβδομάδες χάνεται μία γλώσσα!*

Έναν χρόνο μετά την «ανέλπιστη καταξίωση» της εκλογής του στην έδρα της Γλωσσολογίας στην Ακαδημία Αθηνών, ο επιφανής Ακαδημαϊκός μιλά στην «Κ» για το μέλλον της γλώσσας στους καιρούς του τεχνολογικού καλπασμού, το «magnum opus» και φυσικά την γενέτειρά του απ’ όπου αντλεί δυνάμεις σε μέρες δύσκολες.

Σπουδές, διδακτορικά, έρευνες, δημοσιεύσεις, βιβλία, διαλέξεις, συνέδρια, διακρίσεις, βραβεύσεις, διδασκαλίες: Με μία πρόχειρη ανάγνωση στο βιογραφικό του, κομπλάρεις – «κριντζάρεις», κατά την νεανική αργκό, για την ανεπάρκειά σου. Στην όψη, παρ’ όλα αυτά, κάθε άλλο παρά θυμίζει κάποιον που «φλεξάρει», όπως συμβαίνει συχνά, όλη αυτή την γνώση – ή την εξουσία που ενίοτε την συνοδεύει. Αντιθέτως, μοιάζει με τον χαμογελαστό άγνωστο που θα σε χαιρετήσει στον δρόμο. 

Ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης είναι Γλωσσολόγος, Ακαδημαϊκός, με καταγωγή από την Ανατολή Ιεράπετρας, ένα ορεινό χωριό στις νότιες εσχατιές της ελληνικής επικράτειας. Οι ρίζες του, εκ πρώτης όψεως αθέατες, αποκαλύπτονται με τις πρώτες λέξεις του μέσα από την χαρακτηριστική κρητική προφορά του. 

Παιδί πολυμελούς οικογένειας, μεγάλωσε με άλλα επτά αδέλφια. Με αγάπη, θυσίες, αλλά και μία πολύτιμη ευκαιρία διαφυγής από αυτό που έμοιαζε αναπόδραστα προδιαγεγραμμένο για την πλειονότητα των συνομηλίκων του: Τον δρόμο του βιοπορισμού.

Σήμερα, ομότιμος Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, επιστρέφει όταν μπορεί στις ρίζες του, έστω και νοερά, «αντλώντας δυνάμεις σε δύσκολους καιρούς».

Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, Ακαδημαϊκός Αντώνιος Κουνάδης: Δεν προέρχεται από τους Φοίνικες η ελληνική γραφή

Τέρμα η δήθεν Φοινικική προέλευση του Ελληνικού αλφαβήτου!

Μια συγκλονιστική ομιλία για την ελληνική γλώσσα και την αυθεντική ελληνική γραφή της (αλφάβητο) που δεν προέρχεται από τους Φοίνικες και τους ανύπαρκτους «Ινδοευρωπαίους», θεωρία που ζητά να αφαιρεθεί από τα σχολικά βιβλία, έκανε στην Ακαδημία Αθηνών ο απερχόμενος πλέον Πρόεδρός της, Ακαδημαϊκός Αντώνιος Κουνάδης στις 14 Ιανουαρίου 2019 μ.Χ., κλείνοντας την εκεί ετήσια θητεία του.

Το παρακάτω κείμενο της ομιλίας του, πρωτοδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της Εφημερίδας «Εστία».

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ: ΠΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΡΑΠΤΗΣ

Ομιλία τοῦ τ. προέδρου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Ἀντωνίου Κουνάδη

εκφωνήθηκε στην Ακαδημία Αθηνών στις 14 Ἰανουαρίου 2019 .

ΥΨΙΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΑΓΑΘΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

«Η προβληθείσα τόν 18ο αἰῶνα ἄποψη, ὅτι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα ἀνήκει στήν Ἰνδοευρωπαϊκή οἰκογένεια γλωσσῶν, καθώς καί ἡ ἄποψη ὅτι τό Ἑλληνικό ἀλφάβητο εἶναι Φοινικοσημιτικῆς προελεύσεως ἀπετέλεσαν ἀντικείμενα συνεχιζομένων μέχρι σήμερα ἐντόνων συζητήσεων καί ἀμφισβητήσεων. Δύο θέματα, τά ὁποῖα δέν πρέπει νά ἀφήνουν ἀδιάφορο κανένα Ἕλληνα, ἀφοῦ τό ὑψίστης σημασίας ἀγαθό τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς, ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, προφορική καί γραπτή, ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν ταυτότητα, τήν συνέχεια, τήν ἐπιβίωση καί τήν προοπτική τοῦ Ἑλληνισμοῦ, εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας.

Η εξαφάνιση των φιλολόγων: Μια προφητεία για τον μελλοντικό άνθρωπο

Author - Αποστόλης Ζυμβραγάκης

Στην αρχαία Ελλάδα, η παιδεία θεωρούταν προϋπόθεση της ελευθερίας. Ένας άνθρωπος ήταν «πολίτης» επειδή μπορούσε να μιλήσει, να σκεφτεί, να επιχειρηματολογήσει, να σταθεί σε έναν δημόσιο διάλογο με αυτογνωσία και λόγο. Η φιλολογία — η ενασχόληση με τον λόγο, τη μνήμη, την παράδοση και το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από τις λέξεις — δεν ήταν ένα επάγγελμα. Ήταν ένας τρόπος να είσαι άνθρωπος.

Κι όμως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα — χώρα που γέννησε τη ρητορική και τη γραμματεία — ένας φοιτητής μπορεί να εισαχθεί σε σχολή Φιλολογίας με βαθμό 8. Ενδεικτικό όχι μόνο της υποβάθμισης ενός πανεπιστημιακού τμήματος, αλλά ίσως προάγγελος μιας βαθύτερης πολιτισμικής κρίσης.

Η παρακμή της φιλολογίας δεν είναι τυχαία

Δεν ζούμε πια στην εποχή των βιβλίων. Ζούμε στην εποχή των δεδομένων. Ο Homo Sapiens αντικαθίσταται σταδιακά από τον Homo Algorithmicus· έναν οργανισμό που δεν χρειάζεται αφήγηση, αλλά ακριβή πρόβλεψη· που δεν ενδιαφέρεται για το «γιατί» του ανθρώπου, αλλά για το «πώς» της μηχανής.

Σε έναν τέτοιο κόσμο, η φιλολογία μοιάζει περιττή. Δεν προσφέρει δεξιότητες τεχνολογίας, δεν παράγει κώδικα, δεν οδηγεί σε οικονομική ανάπτυξη. Δεν καταγράφει, δεν μετρά. Μόνο ερμηνεύει. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά της.

Γιατί φοβόμαστε την ερμηνεία;

Η ερμηνεία απαιτεί χρόνο, αμφιβολία, ιστορική γνώση και ενσυναίσθηση. Είναι αργή, εύθραυστη και άβολη. Σε αντίθεση με τις “δεδομένες” αλήθειες του ψηφιακού κόσμου, η φιλολογία σου ψιθυρίζει:
«Μπορεί να κάνεις λάθος. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες οπτικές. Η γλώσσα είναι ρωγμή, όχι τοίχος».

Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν νέα γλώσσα… (Γ. Παϊσίου)

Αναρτήθηκε από τον/την antexoume στο Σεπτεμβρίου 12, 2013

.– Γέροντα, γιατί κατήργησαν τους τόνους από την γραμματική;

– Τώρα, όπως οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τίποτε και τα πετούν όλα, έτσι και τα γράμματα δεν σηκώνουν τίποτε, ούτε οξείες ούτε περισπωμένες! Και όπως όλοι τρέχουν, δεν βάζουν ούτε τελεία!

Βλέπω μια γλώσσα που γράφουν μερικοί! Διάβαζα σε μία μετάφραση της Καινής Διαθήκης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου». Δεν ταιριάζει, βρε παιδί! Δεν ξεχωρίζει το ιερό από το ανίερο!Γράφουν έτσι, δήθεν για να είναι όλα ίδια, να υπάρχη ομοιομορφία στην γλώσσα. Ποιος,ακόμη και από το πιο τελευταίο χωριό, δεν θα καταλάβαινε, αν έγραφε «τον υιόν μου»; Άκουσα μια φορά στο Άγιον Όρος σε μια ανάγνωση: «Το ψωμί και το κρασί που κάνουν την Μεταλαβιά». Δεν ταιριάζει· πως να το κάνουμε; Ποιος δεν ξέρει τι θα πη «άρτος» και «οίνος»;

– Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.

– Άσ’ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν. Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε φωτοτυπικά ούτε τίποτε και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή, ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι.

Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πως κράτησαν τα έθιμά τους! Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους. Αλλά, παρ’ όλο που τους δόθηκε λίγη ελευθερία, έφυγαν από την Ρωσία, για να βρουν ελευθερία, γιατί και πάλι ήταν σαν ένα πουλάκι που το έβγαλαν από το κλουβί και το άφησαν μέσα στο δωμάτιο ελεύθερο. Δεν θα στενοχωριόταν και εκεί; Φαντασθήτε πως ήταν πριν οι καημένοι!

Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μια νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία!

Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: «Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία»!

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».

από το βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ”ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ” ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999 εδώ

Καστοριάδης: Πολυτονικό, Δημοτική.

…Ἔχει καταστραφεῖ ἤδη ἡ γλώσσα. Βλέπω πῶς μιλιοῦνται τὰ ἑλληνικὰ στὰ λεγόμενα μαζικὰ μέσα πληροφόρησης. Μία φορὰ στὸ ραδιόφωνο μάλιστα ἄκουσα τὸ καταπληκτικὸ «ὥρα Ἑλλάδας τρία».

 […] Μὲ τὴν κατάργηση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν καὶ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ μονοτονικοῦ ἔχουμε ἀποκοπεῖ κατὰ κάποιον τρόπο ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τῆς γλώσσας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἕνα παιδὶ ποὺ μαθαίνει καὶ διαβάζει σήμερα [1987], κατ’ οὐσίαν, δὲν μπορεῖ νὰ διαβάσει ἀκόμα καὶ πρόσφατους νεοέλληνες συγγραφεῖς. Δὲν μπορεῖ νὰ διαβάσει Ἐλύτη, Σεφέρη, ἀκόμα λιγότερο Καβάφη. Καὶ τί πρέπει νὰ γίνει; Νὰ τυπωθεῖ ὁ Παπαδιαμάντης σὲ μονοτονικό; Καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ διαβάσει κανεὶς Παπαδιαμάντη ἢ Παπαρρηγόπουλο χωρὶς νὰ ξέρει καθαρεύουσα; Καὶ πῶς διδάσκεται αὐτὴ ἡ καθαρεύουσα; Φυσικὰ ἔπρεπε νὰ γίνει ἡ δημοτικὴ ἐπίσημη γλώσσα τοῦ κράτους, τῆς κοινωνίας, τῶν ἀνθρώπων ποὺ γράφουν. 

Ἀλλὰ ποιὰ δημοτική; Τί εἶναι ἡ δημοτική; Μπορεῖ ποτὲ νὰ ζήσει σύγχρονη κοινωνία προσπαθώντας νὰ περιοριστεῖ στὴν ὡραιότατη καὶ καταπλητικὴ γλώσσα τῶν δημοτικῶν τραγουδιῶν, τῶν ψαράδων, τῶν τσοπάνων; Δὲν μπορεῖ. […] …ἔγραφαν ὡραιότατη δημοτική. Αὐτὸ ὅμως δὲν σήμαινε ὅτι ἀπεμπολοῦσαν λέξεις ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ ἤ, ἐνδεχομένως, εἶχαν κατασκευαστεῖ ἀπὸ τοὺς καθαρευουσιάνους.

[Ἀπαντώντας στὴν ἄποψη ὅτι μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ μονοτονικοῦ καὶ τὴν ἁπλοποίηση τῆς ὀρθογραφίας οἱ μαθητὲς θὰ μάθουν καλύτερα ἑλληνικὰ ἢ τουλάχιστον θὰ τὰ γράφουν σωστότερα:]

Ανυπαρξία ντροπής...

Τον άκουγα σήμερα το μεσημέρι στις ειδήσεις, στο Προεδρικό Μέγαρο, και δε το πίστευαν τ΄ αυτιά μου. 

Ο άνθρωπος που όταν συναντιέται με ξένους ηγέτες ή ξένες κορυφαίες προσωπικότητες, και στις δημόσιες τουλάχιστον δηλώσεις του απαρνιέται την πιο όμορφη γλώσσα του κόσμου, την ελληνική, την γλώσσα του λαού μας, και σαν ξενολάγνο δουλικό και με περίσσιο καμάρι συνεννοείται εκφραζόμενος είτε στ΄ αγγλικά (κυρίως), είτε στα γαλλικά (π.χ. χθες με το Γάλλο Υπουργό Ενόπλων Δυνάμεων) και ενίοτε στα Γερμανικά, απαξιώνοντάς την, κάνοντας μ΄ αυτόν τον τρόπο φτηνή επίδειξη γλωσσομάθειας (μιλά καλά τα αγγλικά να μην τον αδικούμε, αλλά δεν το βγάζεις απ΄ το μυαλό μου ότι το κάνει για λόγους εντυπωσιασμού), πανηγυρίζει για την απόφαση της Ουνέσκο να καθιερωθεί η 9η Φεβρουαρίου ''Παγκόσμια ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας'' !!!...                                                                 

   ...Πόσο δίκιο είχε ο Νιρβάνας για την ανυπαρξία ντροπής σ΄ αυτό τον τόπο !!!

Για την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας:

«ΟΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΠΑΙΔΕΥΕΙ»

Δηλαδή, όποιος σε αγαπά, σε εκπαιδεύει. Σε μαθαίνει. Σου προσφέρει παιδεία. Κι αυτός ο παιδεμός (η εκπαίδευση) μπορεί να είναι επίπονος, αλλά «κτώνται κόποις τα σπουδαία».

Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας η 9η Φεβρουαρίου και παράλληλα ημέρα μνήμης του εθνικού μας ποιητή Διονυσιου Σολωμού. 

Ενα πάγιο αίτημα της Ομογένειας και του Απόδημου Ελληνισμού, γίνεται πραγματικότητα.

Εμείς εδώ, μακριά από την Ελλάδα αλλά και τόσο κοντά της, φροντίζουμε μαζί με τους δασκάλους των σχολείων μας, η γλώσσα μας να περάσει ζωντανή και ακέραια στα παιδιά μας, κληροδοτώντας τους όχι μόνο έναν τρόπο να εκφράζονται, αλλά πολλούς τρόπους να σκέφτονται, να βρίσκουν λύσεις, να προχωρούν και να πράττουν. 

Τα ελληνικά μας σχολεία, ανά τον κόσμο, μεταλαμπαδεύουν ΦΩΣ και πολιτισμό, οδηγούν στην επιστημοσύνη, στην αγάπη δηλαδή για την έρευνα του επιστητού, εφοδιάζουν τα παιδιά μας με γνώσεις, ιστορική ταυτότητα και το περίφημο ελληνικό δαιμόνιο, αυτό που κάνει τους Ελληνες να ξεχωρίζουν και να διαπρέπουν, με ανοιχτό πνεύμα, δημιουργικότητα και επινοητικότητα μέσα από την εργασία τους. Κι εμείς θα τα διαφυλάξουμε, σαν τα μάτια μας. 

9 Φεβρουαρίου - Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας

ΠΗΓΗ -  Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας! Ἡμέρα Μνήμης Διονυσίου Σολωμοῦ

Πνεῦμα φωτεινὸ καὶ ἐξόχως καλλιεργημένο, ἔζησε σὲ καιροὺς κρίσιμους. Καιροὺς γεμάτους αἱματηρὰ καὶ ἔνδοξα γεγονότα.

Ὁ Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στὴν Ζάκυνθο τὴν 8η Ἀπριλίου τοῦ 1798. Ἡ οἰκογένειά του, εὐγενικῆς καταγωγῆς ἀπό τὴν Κρήτη, εἶχε μεταναστεύσει στὴν Νῆσο τὸν 17ο αἰῶνα καὶ τὸ 1785 ὑπό Ἐνετική κατοχή λαμβάνει τὸν τίτλο τοῦ Κόμητος. Σὲ ἡλικία μόλις ἐννέα ἐτῶν, μαζί με τὸν ἀδελφό του Δημήτριο, μένουν ὀρφανοί ἀπὸ πατέρα καὶ κληρονομοῦν μία τεράστια περιουσία. Κατά τὰ ἤθη τῆς ἐποχῆς, ὁ κηδεμόνας του Ν. Μεσσαλᾶς ἀποφασίζει γιὰ τὸ μέλλον καὶ τὴν ἐκπαίδευσή του.
Ὁ φιλομαθής Διονύσιος φεύγει ἀπὸ τὴν Πατρίδα γιὰ τὴν Ἰταλία μαζί μὲ τον διδάσκαλό του, τὸν Ἀββᾶ Σάντο Ρόσσι, μὲ σκοπό νὰ ὁλοκληρώσει ἐκεῖ τὶς γυμνασιακὲς καὶ πανεπιστημιακὲς του σπουδές. Ὡς μαθητὴς διαπρέπει. Βραβεύεται γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του στὴν ἰταλικὴ γλῶσσα. Ἡ παιδεία, ἡ εὐφυΐα καὶ ἡ καλαισθησία τοῦ νεαροῦ “Greco” θὰ κερδίσουν ἀπὸ πολὺ νωρὶς τὸν θαυμασμὸ τῶν κορυφαίων τῆς ἰταλικῆς διανόησης. Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐκολία αὐτοσχεδιάζει σὲ στίχους ἰταλικούς, ζεῖ καὶ ἀναπτύσσεται μέσα στὸ εὔκρατο κλίμα τῆς ἰταλικῆς λογοτεχνίας.

Καὶ ξαφνικά, λαμβάνει τὴν ἀπόφαση νὰ γράψει ὄχι ἁπλῶς ποίηση, ἀλλὰ Ὑψηλὴ Ποίηση. Μία ποίηση ὅπως ἐκεῖνος ὀνειρεύθηκε, σὲ μιὰ γλῶσσα ποὺ εἶχε πρωτακοῦσει ἀπὸ τὰ χείλη τῆς μητρός του. Σὲ μιὰ γλῶσσα ἄπλαστη καὶ ἀδούλευτη, φαινομενικὰ ἀκόμη ἀνύπαρκτη γιὰ ἐκεῖνον, τόλμησε καὶ διεκδίκησε θέση περίοπτη στὸ Πάνθεον τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας.

Ποιὰ ἦταν ἄραγε ἡ κινητήριος Δύναμη ποὺ ὤθησε τὸν Διονύσιο Σολωμό νὰ ξεδιπλώσει τὸ Πνευματικὸ του Μεγαλεῖο; Ἦταν ὁ γαλαξίας τῆς μητρικῆς Γλώσσας ἢ μήπως ὁ ἄκρατος θαυμασμὸς ποὺ κατέκλυσε τὴν ψυχὴ του βλέποντας τοὺς συμπατριῶτες του νὰ ἐργάζονται ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας;

Φοιτητὴς ἀκόμη στὴν Ἰταλία, ὁ Διονύσιος Σολωμὸς ἀποκαλύπτει τὴν ἀδιάλλακτη Ἑλληνική Ψυχὴ πού κρύβει στὸ νεανικὸ του στῆθος. Ἀπευθυνόμενος στοὺς συμφοιτητὲς του, λέει:

-Νέοι Συμμαθητάδες! Μάθετε τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἀρετή. Δίχως νὰ ὑπερηφανεύεσθε. Καὶ δὲν θὰ ὑπερηφανευθῆτε, ἂν ἀληθινὰ μάθετε τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἀρετή.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Γεώργιος Μπαμπινιώτης 

Αντιγράφω και προσυπογράφω ένα απόσπασμα από το σημερινό άρθρο στα Νέα τού φίλου Κώστα Γεωργουσόπουλου, ενός Έλληνα διανοούμενου που γνωρίζει την γλώσσα μας όσον ολίγοι.

 Φιλόλογος, δάσκαλος, θεατρικός κριτικός, συγγραφέας, μελετητής τής γλώσσας και τής ελληνικής παράδοσης και τού πολιτισμού γενικότερα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος μάς μιλάει για την ελληνική γλώσσα και ιδιαίτερα για το ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ τής Ελληνικής με τρόπο και περιεχόμενο που αξίζει να διαβαστεί ευρύτερα.

«Εδώ ο έλληνας μαθητής κυκλοφορεί στα ίδια τοπία, αντικρίζει τον ίδιο ορίζοντα. Μιλάει την ίδια γλώσσα. Αν όχι ως συντακτική δομή, αλλά ως λεξιλόγιο:

 Αρετή, Αμαρτία, Αγάπη, Μίσος, Ειρήνη, Πόλεμος, Ηθος, Εθος, Εθνος, Εθισμός, Αιθέρας, Αίθριο, Αιθρία.

Φανταστήκατε ποτέ, το συνειδητοποιήσατε πόσες λέξεις λέμε κάθε μέρα που έλεγε και ο Σωκράτης, ο Κολοκοτρώνης και ο Τζιμ Λόντος στην Αμερική; 

Το «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη», στίχοι του Διονύσιου Σολωμού του 1800 περίπου με λέξεις που θα τις βρείτε όλες και στον Ομηρο! 

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης έγραψε το υφολογικά εξοχότερο Ευαγγέλιο στα ελληνικά και από τον Ομηρο στον Αισχύλο και από τον «Ερωτόκριτο» στον Μακρυγιάννη και από τον Παράσχο στον Παλαμά και στον Τερζάκη, ένα λεξικό ελληνικής γλώσσας θα είχε λέξεις που υπάρχουν σε όλες τις γενιές ελληνικής γλωσσικής περιπέτειας λογοτεχνικής και καθημερινότητας. 

Αν θεωρείτε πως όσα γράφω είναι αυτονόητα, συνήθη, θα ισχυριστούν κάποιοι πως οι λέξεις βέβαια είναι οι ίδιες, αλλά η λειτουργία και το σημερινό νόημά τους άλλαξαν. Αλλάξω; 

Η ποινή, η τιμωρία, το έγκλημα, η αθωότητα, το πνεύμα, το νόημα, η ποίηση, το έπος, ο λυρισμός, το δίκαιο, η αδικία, η αρχή και το τέλος, η πορεία και η στάση, ο έρωτας και ο θάνατος, ο άνθρωπος και ο θεός, η γη και ο ουρανός, ο κεραυνός και η αιθρία, το πεπρωμένο και το μέλλον, το μυστήριο και το αίνιγμα, ο μύθος, ο θρύλος, ο όλεθρος, το θράσος, το κύρος, η απάτη, η λέξη και η σκέψη, το νέφος και το έρεβος, η Κόλαση και ο Παράδεισος κυκλοφορούν στον αέρα αιώνες αιώνων. 

Είναι η προίκα μας που δεν ξοδεύεται ποτέ, αφού ακόμη και στα όνειρά μας με λέξεις του Ομήρου και του Μακρυγιάννη ταξιδεύουμε.»

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/HuypigmMo8e2rU2p/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η αξία των διαλέκτων και ιδιωμάτων της Νεοελληνικής Γλώσσας

Ἡ νεοελληνικὴ γλώσσα, ἡ ὁποία συνεχίζει τὴν ἀπρόσκοπτη τρισχιλιετῆ καὶ πλέον πορεία (τουλάχιστον σὲ γραπτὴ μορφὴ) τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς ἑνιαία καὶ ὁμοιόμορφη.

Τζαβάρα Ξενοφῶντος,

 Δρ. Γλωσσολογίας, Ἐκπαιδευτικοῦ – 18/-8/2024 – ΤΟ ΡΩΜΑΙΙΚΟ

Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν οὐτοπικὸ καθὼς θὰ παραγνώριζε τὶς ἐπιμέρους τοπικὲς (καὶ ὄχι μόνο) διαφοροποιήσεις ἐνῶ παράλληλα θὰ ἐνεῖχε τὸν κίνδυνο νὰ ταυτιστεῖ αὐτὴ μὲ τὴν ἐπίσημή της μορφή, τὴν Νεοελληνικὴ Κοινή, ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ τὸ ἐπίσημο ὄργανο προφορικῆς καὶ γραπτῆς ἐπικοινωνίας τῶν ὁμιλούντων τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχει ἑνιαία μορφή. Ἔτσι, ἡ νεοελληνικὴ γλῶσσα δὲν ἀποτελεῖ μία μεμονωμένη γλωσσικὴ μορφὴ ἀλλὰ μπορεῖ νὰ παραλληλιστεῖ μᾶλλον μὲ ἕνα μεγάλο καὶ πολύχρωμο ψηφιδωτό, καθεμιὰ ἀπὸ τὶς ψηφίδες τοῦ ὁποίου κατέχει–ἀναλόγως τοῦ χρώματος, τοῦ σχήματος καὶ τῆς θέσεώς της–ἰδιαίτερη θέση σὲ αὐτὸ συντελώντας τὰ μέγιστα στὴν τελείωση καὶ τὴν ἁρμονία τῆς μορφῆς του. Κατ’ ἀντιστοιχία καὶ ἡ νεοελληνικὴ γλῶσσα ἀποτελεῖται ἀπὸ 6 διαλέκτους (Κυπριακή, Κρητική, Τσακωνική, Ποντιακή, Καππαδοκική, Κατωιταλικὴ) καὶ ἑκατοντάδες μικρότερα ἰδιώματα (π.χ.: Ζακύνθου, Λέσβου, Ἴμβρου, Σίφνου, Καστοριᾶς, κ.λπ.-κ.λπ.) τὰ ὁποία μὲ τὴν σειρὰ τους μποροῦν νὰ ἐνταχθοῦν σὲ δεκάδες εὐρύτερες κατηγορίες (π.χ.: Ἑπτανησιακά, Κυκλαδικά, Δωδεκανησιακά, Πελοποννησιακά, Θρακικά, Θεσσαλικά, Ἠπειρώτικα, Μακεδονικά, Βόρεια, Νότια, Μικρασιατικά, κ.λπ.).

Ὡστόσο, οἱ τοπικὲς αὐτὲς παραλλαγὲς τῆς νεοελληνικῆς γλώσσας, μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες μάλιστα ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι εἶναι καὶ ἡ ἴδια ἡ ἐπίσημη Νεοελληνικὴ Κοινή, ἀντιμετωπίζονται συνήθως ὑποτιμητικά, ὡς ὑποδεέστερες ἐνῶ οἱ φορεῖς αὐτῶν συχνὰ γίνονται ἀποδέκτες ἄμεσου ἢ ἔμμεσου γλωσσικοῦ ρατσισμοῦ καὶ κοινωνικοῦ στιγματισμοῦ. Παρόλα αὐτά, ἡ ὕπαρξη καὶ διατήρησή τους, ὅπως θὰ δοῦμε, ἔχει πολλαπλὴ καὶ σημαντικὴ ἀξία.

Ο κύριος Ντίνος μας της Θεσσαλονίκης...

Της Ανδρονίκης Παντελεμίδου

* Στην πρώτη φωτογραφία, η τελευταία του κατοικία στα νεκροταφεία της Αναστάσεως του Κυρίου στην Θέρμη Θεσσαλονίκης  Η επιτάφια πλάκα γράφει τον γνωστό του στίχο: 

"Και τί δεν κάνατε για να με θάψετε ΄Ομως ξέχασατε ότι ήμουν σπόρος"

** Στην δεύτερη, η κατοικία του Ντίνου Χριστιανόπουλου στο νοικιασμένο σπίτι στην Δημητρίου Πολιορκητού στην ΄Ανω Πόλη της Θεσσαλονίκης που έζησε πολλά χρόνια... 

Στην ανημπόρια της ηλικίας του αλλά και δυσκολίας της τσέπης του έφυγε από δω και πήγε στις Σαράντα Εκκλησιές...   

Αυτό του στοίχισε  πολύ.

Ο Ντίνος Χριστανιόπουλος "εμμονικός" με την γλώσσα μας και τον πλούτο της, επέμενε:

"Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν’ ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες. 

Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση.....

Η θάλασσα στην αρχαία Ελλάδα

Η θάλασσα στην αρχαία Ελλάδα: 

Με άνεμο 0 μποφόρ, λεγόταν "Γαλήνη"...

Με άνεμο 1 μποφόρ, λεγόταν "Αλσάλος"... 

Με άνεμο 2 μποφόρ, λεγόταν "Θάλαττα ή Θάλασσα"...

Με άνεμο 3 μποφόρ, λεγόταν "Μύρα" έτσι γεννιούνται οι λέξεις 

Λατ. Ιταλ: Mare, Γαλ: Mer, Ισπ. Πορτ.: Mar, Γερ: Meer, Ρωσ.: Mope, Φινλ.: Meri, Σλοβάκ.: Mora, Σλοβέν.: Morje, αλλά και Marin, Marina, Miror.... αλλά και Μαίρα (Νηρηίδα), από αυτή και το εβραϊκό Μυριάμ = κυρα τής θάλασσας... 

Με άνεμο 4 μποφόρ, λεγόταν "Πέλαγος" έτσι έχουμε τις ονομασίες "Πελασγός" = πελαγίσιος, ταξιδευτής, Πελαγονία, Πελαγονική Χερσόνησος .......

Με άνεμο 5 μποφόρ, λεγόταν "Πόρος", από το αρχ. Ελλ. ρήμα "Πείρω" = διαπερνώ, μεταβαίνω απέναντι, περνώ θάλασσα... Αλλά με τι περνώ την θάλασσα; Με πλωτό "Μέσον” Ναῦς... Από το αρχ. Ελλ. ρήμα "Πείρω" έχουμε και τις "Πειρατής" "Πειρατεία"... Πόροι Αλός" λέγονται οι θαλάσσιοι δρόμοι... Όποιος ήταν μέσα στον "Πόρο" (στο πέρασμα, στον θαλασσινό δρόμο) και η πρόθεση που το δηλώνει αυτό είναι το "εν" (εντός) ήταν "έν-πορος" "έμπορος"... Από εκεί ξεκινά το εμπόριο... Γινόταν "Εύ-Πορος" πλούσιος δηλαδή ή αν δεν μπορούσε να ασχοληθεί με την θάλασσα ήταν "Ά-πορος" δηλ. χωρίς τα πλούτη που προσφέρει η θάλασσα... 

Με άνεμο 6 μποφόρ, λεγόταν "Πόντος" έτσι έχουμε το "Ποντο-Πόρο" πλοίο, Πόντιους....

Με άνεμο 7 μποφόρ, λεγόταν "Κλύδων" έτσι έχουμε τον κλυδωνισμό.....

Με άνεμο 8 μποφόρ, λεγόταν "Άχα". Το Χάος (>χάfος), κατά τους Στωικούς εκ του Χέω = χύνω, άχα... Έτσι λοιπόν ταξιδεύει η λέξη και γίνεται Σουηδ. Δαν.: hav, Λατιν.: Aqua..

Με άνεμο 9 μποφόρ, λεγόταν "Ρόθιον"..

Με άνεμο 10 μποφόρ, λεγόταν "Δόν - Δάν". Δόν -Δάν = Δόνησις... Ταξιδεύει και αυτή η λέξη και έχουμε την Τούρκ.: deniz , αλλά και εκ της "Σείσεως" συνώνυμο της "Δονήσεως" έχουμε Αγγλ.: "Sea", Ολλανδ.: "Zee", Νορβ.: Sjø

Με άνεμο 11 μποφόρ, λεγόταν "Βρύξ"..

Με άνεμο 12 μποφόρ, λεγόταν "Βρύχα" αυτός που ήταν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ήταν "Υπό Βρύχα" έτσι έχουμε το υποβρύχιο κλπ...

Ο ΕΝ ΤΗ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ, ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ Άννας Τζιροπούλου Ευσταθίου, και λεξικό LIDELL SCOTT

από ανάρτηση Αλεξάνδρας Γκανά

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/Dw5Wb6YuPX9xAyeM/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Ιστορικά η ελληνική γλώσσα κατέχει καίρια θέση στην σκέψη και την γλωσσική έκφραση τής Ευρώπης σε όλες τις μορφές τής λεγόμενης απαιτητικής επικοινωνίας. 

Δεν είναι μόνο το ίδιο το όνομα Ευρώπη (πιθανότατα από το θηλυκό τού επιθέτου εὐρωπός, που σήμαινε «με ευρείς οφθαλμούς», άρα «ανοιχτομάτης») που είναι ελληνικό. Αλλά η όλη οργάνωση και έκφραση τής ευρωπαϊκής νόησης και γνώσης είναι αδύνατον να μη στηριχθεί σε λέξεις-έννοιες, όπως λ.χ. η θεωρία (theοry) και η εμπειρική (empirical) ή πρακτική (practical) γνώση, το σύστημα (system) και η μέθοδος (methοd), η λογική (lοgics) και η οργάνωση (οrganisatiοn), η υπόθεση (hypοthesis), τα κριτήρια (criteria), η ιεραρχία (hierarchy), οι κατηγορίες (categοry) και η ταξινόμηση (taxοnοmy), η ανάλυση (analysis) και η σύνθεση (synthesis), οι ιδέες (idea), οι θέσεις (thesis) και τα θέματα (theme), η κρίση (crisis) και τα προβλήματα (prοblem), η τεχνολογία (technοlοgy) και η μηχανή (machine), ο τύπος (type) και η αναλογία (analοgy), η φάση (phase) και το πρόγραμμα (prοgramme), η σφαίρα (sphere) και η ατμόσφαιρα (atmοsphere), η διάγνωση (diagnοsis), τα συμπτώματα (symptοm) και η θεραπεία (therapy), ο ενθουσιασμός (enthusiasm), το μυστήριο (mystery) και η μαγεία (magic), η συμμετρία (symmetry), ο ρυθμός (rythm), η περίοδος (periοd) και η εποχή (epοch), ο τόνος (tοne) και η μελωδία (melοdy), η δημοκρατία (demοcracy), η πολιτική (pοlicy), ο διάλογος (dialοgue) και ο μονόλογος (mοnοlοgue), η ενέργεια (energy) και το πάθος (pathοs), η ποίηση (pοetry), το θέατρο (theatre) και το δράμα (drama), η οικονομία (ecοnοmy), τα μαθηματικά (mathematics) και η αριθμητική (arithmetics), η συμφωνία (symphοny), η μουσική (music), η ορχήστρα (οrchestra), το σχολείο (schοοl), ο μύθος (myth) και η ιστορία (histοry), οι αυτόματοι (autοmatic), ηλεκτρονικοί (electrοnic), ατομικοί (atοmic) μηχανισμοί (mechanisms) κ.λπ.

Οι έννοιες-λέξεις αυτές λειτουργούν, τρόπον τινά, από σημειολογικής πλευράς ως πρώτες έννοιες ή ριζικές έννοιες με υψηλή δηλωτικότητα, αυτήν που έχει κάθε λέξη-έννοια στο ξεκίνημά της. Έτσι καταλαβαίνουμε τα λόγια τού ΒΕΡΝΕΡ ΧΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ (Werner Heisenberg), τού μεγάλου φυσικού, που δήλωνε ότι «η θητεία μου στην αρχαία ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση· στη γλώσσα αυτήν υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στη λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο» (εννοώντας την ετυμολογική διαφάνεια).

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/KGMoE248Qz1MFNCr/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τι σημαίνει η ελληνική γλώσσα λίγοι από μας το γνωρίζουν

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια.

(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ:Η γλώσσα είναι φως, όταν πρόκειται γιά την Ελληνική είναι το φως της οικουμένης

ΔΥΟ ΣΥΝΑΘΛΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΒΡΙΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ

ΜΝΗΜΗ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Τρίτη 9 Απριλίου 2024

Sono profondamente shoccata ed addolorata, non ci sono parole per poter descrivere la grande perdita per noi tutti in termini umani ed intellettuale.

Michalis un uomo senza tempo e senza confini che ha combattuto per la Libertà di noi tutti.

Rimango legata a Voi ed il mio pensiero va a quella distesa di viti da uva della Agrofilia di Michalis, ed immagino che lui sia lì in mezzo a quel campo con il suo cappello in paglia a sorriderci ed invogliarci alla vita ed soprattutto alla conoscenza.

Antonella Ranieri

Είμαι βαθιά συγκλονισμένη και λυπημένη, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τη μεγάλη απώλεια για όλους εμάς σε ανθρώπινο και πνευματικό επίπεδο.

Ο Μιχάλης ένας άνθρωπος χωρίς χρόνο και χωρίς σύνορα που πάλεψε για την Ελευθερία όλων μας.

Ενώνομαι μαζί σας και η σκέψη μου πάει σε εκείνο τον τόπο με αμπέλια του Αγροφιλία του Μιχάλη, και φαντάζομαι ότι είναι εκεί στη μέση του αγρού με το ψάθινο καπέλο του να μας χαμογελά και να μας ενθαρρύνει στη ζωή και πάνω από όλα στη γνώση.

Αντονέλλα Ρανιέρι

Ο Πόντιος Μιχάλης Καραλαμπίδης μας άφηκε για πάντα. 

Το Σεπτέμβρη ήρτε στο σχολείο μας, έμεινε χαραπημένο και είπε: 

"μπράβο συνεχίστε ".

Έγρατσε: " Η γλώσσα είναι φως, όταν πρόκειται γιά την Ελληνική είναι το φως της οικουμένης. Η δολοφονίας της είναι έγκλημα ενάντια στην Ανθρωπότητα " 

Να έχειτε τόσσους αγγέλους αγαπημένο φήλο.

<< το σχολείο τη γλώσσα γραίκα Γ. Αντρεα Κρούπι >>.

 Το σχολείο που , σε ένα σπίτι εδώ στον Βούα, κάθα Σάβατο, μια μικρή ομάδα μαθθέννει το γραίκο τη Καλαβρία.

Bruno Traclò

Η αρμονία της ελληνικής γλώσσας

Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»

Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία. Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην Ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο.

Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα. Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν

στην Αρμονία (Μουσική στα νεοελληνικά). Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός.Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν. Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας. Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοι που τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.

ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1

ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1

ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου