Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΕΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΕΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2023

Η ελληνική οικονομία μπροστά στον καθρέπτη – Τί λένε οι αριθμοί

Του Κώστα Μελά

Η επικοινωνιακή διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση αποτρέπει να αναδειχθεί η πραγματική κατάστασή της. Κατ’ αρχάς είναι επιλεκτική: προβάλλει μεμονωμένες βραχυχρόνιες εξελίξεις που τις θεωρεί θετικές, αδιαφορώντας παντελώς ότι για να “παίξουν αυτό το ρόλο” χρειάζεται να το αποδείξουν στην πράξη, εντασσόμενες σε ένα μακροχρόνιο σχεδιασμό ενδυνάμωσης της ελληνικής οικονομίας. Στη συνέχεια, λέει τη μισή αλήθεια για πολλές εξελίξεις.

Η τελευταία είναι η αναφορά στην αύξηση του Ακαθάριστου Διαθέσιμου Εισοδήματος των νοικοκυριών το 2022, κατά 7,6% σε σύγκριση με το 2021. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή αύξηση είναι ονομαστική και όχι πραγματική, καθώς πρέπει να προσμετρηθεί ο πληθωρισμός, ο οποίος άγγιξε το 9,6% το 2022, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Συνεπώς, το πραγματικό εισόδημα των πολιτών συρρικνώθηκε κατά 2% (9,6%-7,6%=2%). Ακόμη, αποκρύπτει με συνέπεια όλες τις εξελίξεις που παρουσιάζουν αρνητικό πρόσημο: ακρίβεια, ειδικά στα τρόφιμα, στους επερχόμενους λογαριασμούς ρεύματος και στις τιμές των καυσίμων.

Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι δεν φαίνεται να την απασχολούν οι εξελίξεις σε βασικά μακροοικονομικά μεγέθη, οι οποίες είναι καθοριστικές για το μέλλον της οικονομίας. Συγκεκριμένα:

Πρώτον, το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ως ποσοστό του ΑΕΠ, όλη την περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι πολύ υψηλό: 2020: -6,6%, 2021: -6,8%, 2022: -10,3% και 2023: -5% (πρόβλεψη). Το έλλειμμα οφείλεται στο εμπορικό ισοζύγιο κάτι που δείχνει όχι μόνο έλλειψη διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας, αλλά και περιορισμένη παραγωγική βάση. Ειρήσθω εν παρόδω μόνο ένας βιομηχανικός όμιλος εξάγει το 10% του συνόλου των ελληνικών εξαγωγών! (ΕΛΣΤΑΤ)

Η συνέχεια ΕΔΩ

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2023

Το σωστό διάβασμα της κοινωνικής πραγματικότητας


Από Κώστας Μελάς


Ω, ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή﮲ μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις

Πίνδαρος, 3ο Πυθικό

Το σωστό διάβασμα της κοινωνικής πραγματικότητας αποτελεί ως εκ τούτου, την αφετηρία ερμηνείας των διαμορφούμενων δράσεων και σχέσεων μεταξύ των δρώντων υποκειμένων (ατομικών και κοινωνικών). Ταυτόχρονα συνιστά τη βάση σχεδιασμού και χάραξης όποιων ενεργειών αποβλέπουν στην αλλαγή και την προσαρμογή της σε ορισμένους στόχους.

Εξ άλλου η σωστή απεικόνιση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, αποτελεί διαχρονικά το ζητούμενο για όλες τις φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρήσεις. «Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό στη ζωή από το να ανακαλύψεις το ακριβές σημείο, από το οποίο πρέπει να παρατηρούνται και να κρίνονται όλα τα πράγματα, και ύστερα να παραμείνεις σ’ αυτό το σημείο», υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο von Clausewitz. (1)

Το βασικό λάθος που συνήθως γίνεται συνίσταται στη συνεχή σύγχυση σχετικά με το είναι και το δέον, μεταξύ περιγραφικών και κανονιστικών προτάσεων. Υπάρχουν μακροσκελείς αναλύσεις με βάση του πώς θα έπρεπε να είναι η πραγματικότητα, αδιαφορώντας πλήρως για το πώς πράγματι είναι η πραγματικότητα. Οι αναλύσεις τέτοιου είδους, στερούνται της ικανότητας απεικόνισης της πραγματικότητας ως τέτοιας με αποτέλεσμα η πραγματικότητα να παρουσιάζεται ως άλλη, γεγονός που με τη σειρά του οδηγεί σε λανθασμένες πράξεις σε σχέση με το επιδιωκόμενο. «Πολλοί χτίσανε με το νου τους δημοκρατίες κι ηγεμονίες που ποτέ κανένας δεν τις είδε ούτε έμαθε πως υπάρχουνε στ’ αλήθεια. Γιατί τόσο μακριά βρίσκεται το πώς ζούμε απ’ το πώς θάπρεπε να ζούμε, ώστε όποιος δεν κοιτάει το τι γίνεται για να κυνηγήσει το τι θάπρεπε να γίνεται, αυτός πιότερο την καταστροφή παρά την προφύλαξή του βλέπει. Γιατί κάποιος που θέλει σ’ όλα τα ζητήματα να φανερώσει καλοσύνη, φυσικό είναι να καταστρέφεται μέσα σε τόσους που δεν είναι καλοί» (2).

Σάββατο 6 Μαΐου 2023

Κώστας Μελάς, Η ανεξέλεγκτη δύναμη της τεχνοεπιστήμης




1.
Τα τελευταία σαράντα χρόνια, ίσως και περισσότερο, η ανθρωπότητα υφίσταται την όλο και αυξανόμενη χιονοστιβάδα της σύγχρονης τεχνολογίας (τεχνοεπιστήμης). Η κυριάρχηση της λογικής της είναι εμφανής σχεδόν στο σύνολο των ανθρωπίνων πεδίων δράσης.

Στο κοινωνικό πεδίο, η αποσάθρωση και η απουσία νοήματος από τις μαζικοδημοκρατικές συνομαδώσεις, οι οποίες όλο και επεκτείνονται σε πλανητικό επίπεδο υποκαθιστώντας τα προϋπάρχοντα κοινωνικά σχήματα, αποτελούν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της μετανεωτερικότητας. Η «κοινωνία» αδυνατεί να αναγνωρίσει τον εαυτό της[1] παραδιδόμενη αμετάκλητα σε έναν χυδαίο αγοραίο ηδονισμό. Πολτοποιείται η όποια συλλογικότητα στο όνομα ενός φρενήρη ατομισμού, της λατρείας του εφήμερου και της βραχυπρόθεσμης απόλαυσης. Οι διαπιστώσεις που κάνουν οι ειδικοί για τις σημερινές δημοκρατίες είναι σαφείς: άρνηση της ύπαρξης, διαστροφή, σωματικοί και ψυχικοί φόνοι, παράδοξη παρακμή του υποκειμένου με τις μορφές ενός ακραίου ατομικισμού, μαζοποίηση των συμπεριφορών.[2] Ο άνθρωπος δεν διαθέτει πλέον άλλα σημεία αναφοράς πέρα από τις προσωπικές του αντιλήψεις, την εμπειρία και τις ερμηνείες του. Και από τη στιγμή που τα πάντα μπορούν να σημαίνουν τα πάντα, δε σημαίνουν τίποτε, επειδή έχουν χάσει την καθολική τους ισχύ. Το ατομικό Εγώ γίνεται το μέτρο των πάντων και, συνεπώς, αυτό είναι το μόνο που μετράει: πως αισθάνομαι Εγώ, πως σκέφτομαι Εγώ. Εγώ απαιτώ να γίνονται σεβαστά το δικό μου γούστο, το πώς Εγώ τελικά είμαι, γιατί διαφορετικά αισθάνομαι προσβεβλημένος[3].

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2022

Γιατί οι Ευρωπαίοι ψηφίζουν Ακροδεξιά




Όταν αναλύουμε εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον και ειδικότερα στο περιβάλλον που βρίσκεται η Ελλάδα, οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Οι εύκολες ερμηνείες είναι βέβαιον ότι οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς. Οι μηχανισμοί της ετερογονίας των σκοπών στην ιστορία αναλύονται συγκεκριμένα μόνο με βάση μια εκτεταμένη γνώση της ιστορίας και μια κοινωνιολογική παιδεία ικανή να αξιολογήσει ιστορικό υλικό αντλημένο με τέτοιον τρόπο.

Η εύκολη έως και χυδαία μεθοδολογικά κατηγοριοποίηση των όλων και περισσότερο διογκούμενων κοινωνικών διεργασιών στις χώρες της αναπτυγμένης Δύσης (με τελευταίο παράδειγμα τις ιταλικές εκλογές) ως “εθνικολαϊκιστικών”, όρος που στην εποχή μας χρησιμοποιείται σαν το μοναδικό κλειδί που λύνει όλα τα σύγχρονα θεωρητικά και κοινωνικά προβλήματα, δεν προσφέρει απολύτως καμία θεωρητική ερμηνεία του τι πραγματικά διακυβεύεται εκεί στον πυρήνα των κοινωνικών διεργασιών.

Παράλληλα, επιτρέπει στις πολιτικές ελίτ να συνεχίζουν να αδιαφορούν, εξακολουθώντας να ασκούν τις ίδιες πολιτικές που έχουν προκαλέσει τις παρατηρούμενες κοινωνικές διεργασίες. Στοχεύει όχι στην πραγματικότητα των προβλημάτων, αλλά σε όσους επιχειρούν να δώσουν τον δικό τους τόνο στα συγκεκριμένα προβλήματα και να προωθήσουν τις δικές τους ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές. Επιλογές που βρίσκονται στον αντίποδα όσων χρησιμοποιούν την έννοια του εθνικολαϊκισμού ως αναλυτική κατηγορία.

Οικονομικός εθνικισμός έναντι παγκοσμιοποίησης

Είναι γνωστό ότι τα ακραία δεξιά στοιχεία, είναι αυτά που δίνουν τον τόνο μέσω υπερβολών, κυνισμών, χυδαιοτήτων, ψεμάτων, όπως συνέβη με την Τζόρτζια Μελόνι. Όμως, όπως μόλις υπαινιχτήκαμε, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπάρχει ένα πραγματολογικό στοιχείο, το οποίο είναι καταλυτικό στις αποφάσεις μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων: Μεγάλη δυσαρέσκεια για τις ακολουθούμενες οικονομικές πολιτικές, αλλά και για τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας.

Δύο όψεις μιας πραγματικότητας που ο απλός ψηφοφόρος τις συνδέει αιτιακά. Θέτει, μάλιστα, ως αιτία τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας και ως αποτέλεσμα την ασκούμενη πολιτική. Συνεπώς, στο μυαλό του ψηφοφόρου απόλυτα υπεύθυνο είναι το υπάρχον κατεστημένο πολιτικό σύστημα. Η επανεμφάνιση ενός οικονομικού εθνικισμού στη Δυτική Ευρώπη, ο οποίος άρχισε τη δεκαετία του 1990, συνοδεύτηκε με την συνεχώς αυξανόμενη υποστήριξη των κομμάτων της άκρας Δεξιάς.

Όλη η ανάρτηση ....Γιατί οι Ευρωπαίοι ψηφίζουν Ακροδεξιά

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2022

Κώστας Μελάς: Η μετάλλαξη των πολιτικών νοοτροπιών στην Ευρώπη



 Εξτρεμισμός»[1]

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
Γ. Αγγελάκας

Το πλαίσιο λειτουργίας της πολιτικής

Στη λεγόμενη εποχή της Παγκοσμιοποίησης, όλες οι λογικές –οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές[2]– λειτούργησαν εντός ενός κυρίαρχου πλαισίου πολιτικής ερμηνείας, η οποία ονομάστηκε ιδεοτυπικά «Φιλελεύθερη Δημοκρατία της Αγοράς», αποφεύγοντας επιμελώς τον επιθετικό προσδιορισμό της αγοράς ως καπιταλιστικής[3]. Με άλλη έκφραση το φαινόμενο αυτό μπορεί να ονομαστεί «Φιλελεύθερη Δημοκρατία του Κέντρου» ή περισσότερο εμφατικά ως «Κεντριστικός Εξτρεμισμός». Με απλά λόγια θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως θεμελιώδη θέση αυτής της αντίληψης «μια πανάρχαια ιδέα “μεσότητας”, που αποκλείει οποιαδήποτε δραματική μεταβολή του εκάστοτε υπαρκτού –μέχρι βέβαια αυτή να λάβει χώρα, ερήμην όσων παραγνώρισαν τη δυνατότητά της»[4].

Όλη η ανάρτηση...

https://mag.frear.gr/i-metallaxi-ton-politikon-nootropion-stin-eyropi/




Παρασκευή 10 Ιουνίου 2022

ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Η ΦΟΒΙΑ - του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

1.

Ο κόσμος γύρω μας είναι πολύπλοκος και αινιγματικός και συχνά είναι δύσκολο να τον κατανοήσουμε και ακόμα δυσκολότερο να τον χειριστούμε. Οι ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες της αντίληψης επισημαίνουν συχνά ότι, για να διαχειριστεί το πολύπλοκο αυτό σύστημα, ο ανθρώπινος νους αναπτύσσει διάφορους ταξινομητικούς μηχανισμούς, οι οποίοι στηρίζονται σε πλήθος αυθαιρέτων προϋποθέσεων. Οι ταξινομητικοί αυτοί μηχανισμοί είναι αναγκαίοι για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε στο πλαίσιο του πολύπλοκου αυτού συστήματος. Οι συνεχείς εκλογικεύσεις στους οποίους προβαίνει ανελλιπώς το ανθρώπινο είδος αποτελούν μόνιμο ιδεολογικό μηχανισμό επιβίωσης. Οι άνθρωποι, απλά, για να επιβιώσουν, συνεχώς εκλογικεύουν.

2.

Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ήταν λογικό οι δυτικές αρχηγεσίες και τα δυτικά ΜΜΕ να εξαπολύσουν ένα πόλεμο στο ιδεολογικό επίπεδο και στο αντίστοιχο της επικοινωνίας προκειμένου να συμβάλλουν από τη μεριά τους στην ανάδειξη όλων των ζητημάτων που η Ρωσία, κατά την άποψή τους, βρίσκεται εν αδίκω, προσανατολίζοντας την κοινή γνώμη της Δύσης σε συνολική υποστήριξη των κατευθυνόμενων ενεργειών τους έναντι του κοινού εχθρού. Όμως αυτό που στην πράξη επικράτησε ήταν κάτι πολύ διαφορετικό. Κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ την αναμενόμενη εκλογίκευση – δικαιολόγηση των ενεργειών της Δύσης και την απόλυτη καταδίκη των αντίστοιχων ρωσικών ενεργειών.

Λες και ξαφνικά κάποιο κρυμμένο σύνδρομο ξαναβγήκε στην επιφάνεια στις δυτικές αρχηγεσίες το οποίο θα μπορούσε να λάβει τα χαρακτηριστικά ενός είδους «ρωσοφοβίας».

Κυριακή 8 Μαΐου 2022

Ορισμένες σκέψεις για τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία

Πηγή: David Lane ,What Caused Russia to Invade Ukraine? WEA Commentaries, Volume 12, Issue 1, April 2022



Του Κώστα Μελά

Ας κάνουμε δύο υποθέσεις εργασίας, οι οποίες σύμφωνα με τις μέχρι τώρα εξελίξεις έχω την εντύπωση ότι δεν απέχουν από τη διαγραφόμενη πραγματικότητα στο πεδίο του πολέμου στην Ουκρανία.

Η πρώτη: Ολοκληρώνονται οι πολεμικές επιχειρήσεις των Ρώσων στο Ουκρανικό έδαφος σύμφωνα με τον σχεδιασμό τους. Η κατάληξη παρουσιάζεται στον Χάρτη που ακολουθεί.

Η ολοκλήρωση του ρωσικού σχεδιασμού δεν σημαίνει ότι θα έχουμε τέλος των διενέξεων, των συρράξεων και των εκατέρωθεν πολεμικών αψιμαχιών. Εξάλλου πλείστα όσα προβλήματα θα παραμείνουν ανοικτά.

Τι θα γίνει με την περιοχή του Donbass; Θα γίνει ανεξάρτητο κράτος, αυτόνομη περιοχή; Ή θα ενσωματωθεί στη Ρωσία; Επίσης η Κριμαία. Θα συνεχίσει η Ουκρανία να αρνείται την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία; Η Ρωσία το περίκλειστο ουκρανικό κράτος πώς θα το αποδεχτεί: ουδέτερο αλλά οπλισμένο; Ουδέτερο χωρίς οπλισμό; Πώς θα αντιδράσει αν η Ουκρανία συνεχίσει τον δρόμο της για ένταξη στην Ε.Ε.; Θα επιμείνουν οι ευρωπαϊκές χώρες σε αυτόν το δρόμο της αποδοχής της Ουκρανίας στην Ε.Ε.; Και πολλά ακόμη ζητήματα θα παραμείνουν ανοικτά (π.χ. οι ευρωπαϊκές χώρες θα επιμείνουν στη σημερινή άποψή τους για πλήρη απεξάρτηση από το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο της Ρωσίας;). Δεν είναι όμως του παρόντος. Το πότε θα συμβεί αυτό δεν μπορεί εύκολα να προσδιορισθεί. Επομένως θεωρώ ότι ο πόλεμος θα διαρκέσει. Επομένως η λεγόμενη μάχη του Donbass δεν θα είναι η λήξη του πολέμου. Το γεγονός αυτό, μαζί με όσα αναφέραμε προηγουμένως, μας οδηγούν στη δεύτερη υπόθεση εργασίας.

Οι δυνάμεις της Δύσης ελπίζουν να μεταφέρουν μια κατάσταση Συρίας ή Αφγανιστάν στην καρδιά της Ευρώπης – ανεξαρτήτως αν και στις δύο περιπτώσεις είτε αποσύρθηκαν είτε ηττήθηκαν

Η δεύτερη υπόθεση εργασίας –η οποία συνδέεται προφανώς με την πρώτη– είναι η ακόλουθη: Οι δυνάμεις της Δύσης (προεξαρχουσών των αγγλοσαξονικών δυνάμεων) έχουν συμφέρον να επεκτείνουν τη χρονική διάρκεια των εχθροπραξιών όσο γίνεται περισσότερο σε βάθος χρόνου, και για αυτόν το σκοπό θα στέλνουν όσο περισσότερο οπλισμό για να τροφοδοτήσουν την αντίσταση-άμυνα. Η Μεγάλη Βρετανία (ΜΒ), ιδιαίτερα, παίζει έναν πρωτοποριακό ρόλο στον πόλεμο στην Ουκρανία, όπως φαίνεται από το ταξίδι του Μπόρις Τζόνσον στο Κίεβο την 9η Απριλίου, όπου υποσχέθηκε την αποστολή εκπαιδευτών, πυροβολικού, πυραύλων Harpoon, ειδικευμένων να πλήττουν πολεμικά πλοία, και θωρακισμένων οχημάτων ικανών να φέρουν αντιαεροπορικούς πυραύλους Starstreak. Η βασική υπόθεση ερμηνείας που μπορεί να δοθεί σε αυτή την πρωτοφανή κινητοποίηση της ΜΒ είναι ότι της έχει ανατεθεί, ως βασική συνιστώσα του αγγλοσαξονικού τόξου, υπό μια έννοια, η διαφύλαξη και ο έλεγχος του ευρωπαϊκού τμήματος του Rimland της Ευρασίας (δηλαδή του ελέγχου των ακτών της Ευρασίας) έναντι των χερσαίων δυνάμεων που ελέγχουν τη Heartland (δηλαδή το κέντρο της Ευρασίας). Ενώ η ΜΒ έχει αυτή την αποστολή, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία (οι άλλες δύο αγγλοσαξονικές χώρες) επικεντρώνουν την προσοχή τους στην περιοχή του Ειρηνικού και στην αντιμετώπιση της Κίνας. Ο Χάρτης που ακολουθεί αναπαριστά αυτόν τον σχεδιασμό.

Πηγή : Jan Krikke, Ukraine and the battle for Eurasia. From the Heartland Theory, to the Cold War, to the Belt and Road, to the new Iron Curtain. Asia Times April 26, 2022

 Αυτό που ελπίζουν να επιτύχουν οι δυνάμεις αυτές είναι να μεταφέρουν μια κατάσταση Συρίας ή Αφγανιστάν στην καρδιά της Ευρώπης (ανεξαρτήτως αν και στις δύο περιπτώσεις είτε αποσύρθηκαν είτε ηττήθηκαν) με στόχο:

  • Την εξασθένιση της Ρωσίας έτσι ώστε είτε να αλλάξει πολιτική, είτε να καταστεί ένας μη αξιόπιστος σύμμαχος στα μάτια της Κίνας και να σπάσει η σημερινή συνεργασία των δύο χωρών,
  • Να εξαναγκάσουν τις ευρωπαϊκές χώρες σε πλήρη υποταγή στο Αγγλοσαξονικό τόξο και πρωτίστως τις δύο μεγάλες χώρες της ηπείρου που έχουν τις στενότερες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία, τη Γερμανία και τη Ιταλία. Ειρήσθω εν παρόδω πρόκειται για τις δύο ηττημένες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι οποίες κατέχουν τον ενδιάμεσο άξονα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, και οι οποίες εξαρτώνται στον μέγιστο βαθμό από το ρωσικό φυσικό αέριο. Παράλληλα πρόκειται για δύο κατ’ εξοχήν βιομηχανικές χώρες των οποίων η βιομηχανία στηρίζεται ενεργειακά στο ρωσικό φυσικό αέριο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κράτη αυτά θα επιθυμούσαν την επίτευξη ταχείας αποκλιμάκωσης της σύγκρουσης, ώστε να αποφευχθεί η περίπτωση εξάπλωσης του πολέμου σε χώρες της Ε.Ε. που γειτονεύουν με τη Ρωσία.
  • Αντιθέτως, άλλα ευρωπαϊκά κράτη (Πολωνία, Βαλτικές χώρες, Σλοβακία, Ελλάδα) έχουν ταχθεί αναφανδόν με τις ναυτικές δυνάμεις των Αγγλοσαξόνων.
  • Ενδιάμεσο ρόλο παίζει η Γαλλία, της οποίας οι γεωπολιτικές επιδιώξεις είναι δεδομένες και δεν ταυτίζονται πάντα με την πολιτική των αγγλοσαξονικών δυνάμεων ενώ η εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο είναι ελάχιστη.

Με όλα τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι το πλανητικό παίγνιο είναι περίπλοκο και περιλαμβάνει σχεδιασμούς και πτυχές που δεν είναι άμεσα αντιληπτές λόγω της έντονης διαμεσολάβησης των ιδεολογικών οπλοστασίων και των δύο πλευρών. Προφανώς το δυτικό οπλοστάσιο σε αυτό το είδος πολέμου είναι πανίσχυρο.

ΠΗΓΗ: https://edromos.gr/orismenes-skepseis-gia-ton-synechizomeno-polemo-stin-oykrania/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022

ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΑΪΚΙΣΜΟΥ

*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

Στην πολιτεία που έγινε πορνείο
μαστροποί και πολιτικιές
διαλαλούν σάπια θέλγητρα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

1.

Μια από τις βασικές αναλυτικές έννοιες, μέσω της οποίας επιχειρείται να επεξηγηθούν οι σύγχρονες πολιτικές εξελίξεις, είναι αναμφισβήτητα αυτή του λαϊκισμού.

Στην περίοδο που διανύουμε, τα τελευταία περίπου 30-40 χρόνια, η έννοια είναι φορτισμένη κυρίως με αρνητικές συνδηλώσεις. Στο Λεξικό Μπαμπινιώτη[1] αναφέρεται η διάκριση μεταξύ λαϊκισμού και λαϊκότητας:

Οι δύο λέξεις αποτελούν όψεις της έννοιας «λαϊκός» : την εύσημη, που είναι η λαϊκότητα, δηλ. το γνήσιο λαϊκό στοιχείο με χαρακτηριστικά την απλότητα και τη λιτότητα, και την κακόσημη πλευρά, που είναι ο λαϊκισμός, δηλ. το ψεύτικο, φτιαχτό λαϊκό στοιχείο, που μιμείται τη συμπεριφορά του λαού, για να εκμεταλλευθεί (πολιτικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά κ.τ.λ.). Μιλούμε με θετικό πνεύμα για τη λαϊκότητα της σκέψης και της συμπεριφοράς των απλών ανθρώπων του λαού, αλλά με αρνητική χροιά για τον λαϊκισμό στην πολιτική, στα συνθήματα, στη σκέψη, στη συμπεριφορά ανθρώπων, που, χωρίς να προέρχονται από τον απλό λαό, επιζητούν να τον κολακεύουν, για να αποκομίσουν προσωπικά, πολιτικά ή άλλα οφέλη.

Όπως σημειώνει ο Α. Ελεφάντης[2]

Ο λαϊκισμός είναι μια αρνητική ιδεολογία […] Αυτή η αρνητική, η μειωτική σημασία του λαϊκισμού δεν είναι άσχετη από την ίδια την ορολογία, τη λέξη που χρησιμοποιήθηκε και επικράτησε για να προσδιορισθεί ένα σύνολο πολιτικών αντιλήψεων και συμπεριφορών. Το αποτέλεσμα της παραποίησης και της παραφθοράς αποτυπώνεται στην ίδια τη λέξη. Το ονομάζει η λέξη. Ο όρος populism προέρχεται από το popolo, τη λατινική ρίζα του λαού και καταδηλώνει ιδεολογίες ενύπαρκτες στο λαό, απορρέουσες από το λαό, του λαού ή «το φρονείν ως ο λαός» (Κατά τον ορισμό του Σ. Κουμανούδη. Βλ. Συναγωγή Νέων Λέξεων, Ερμής, 1980, που εντοπίζει τον όρο για πρώτη φορά στην Ακρόπολη, 2.4.1887). Η ακριβής του μετάφραση στα ελληνικά θα έπρεπε να ξεκινά από το ουσιαστικό “λαός”, όπως στις λατινογενείς γλώσσες απ’ όπου και προέρχεται κι όχι από το παραγόμενο επίθετο “λαϊκός”. Η αφετηρία από το επίθετο λαϊκός για να φτιαχτεί ο όρος λαϊκισμός με την κατάληξη -ισμός παραπέμπει ευθέως σε ένα παραποιητικό περί λαού λόγο, σε μια παραφθορά, μίμηση και εκπτώχευση επομένως του λαϊκού λόγου.

Επομένως η παραγωγή της λέξεως λαϊκισμός από το επίθετο λαϊκός, στην Ελληνική γλώσσα, σηματοδοτεί ευθέως την αρνητική σημασία της λέξεως όπως παραπάνω έχει αναφερθεί. Με τον επιθετικό προσδιορισμό στην ελληνική γλώσσα, τα πράγματα γίνονται καθαρά εξαρχής.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2020

Νέα Δεξιά: Ιδεολογική μετατόπιση από τον φυλετισμό στον πολιτισμό

Μελάς Κώστας

2077

Έχει γίνει της μόδας διανοούμενοι από τη λεγόμενη Νέα Δεξιά, ή ακριβέστερα τη νέα ριζοσπαστική Ακροδεξιά, να επικαλούνται τον Αντόνιο Γκράμσι. Οι θεωρητικές  κατηγορίες που χρησιμοποιεί ο Ιταλός μαρξιστής για να περιγράψει και ερμηνεύσει την πραγματικότητα, όμως, πόρρω απέχουν από τις αντίστοιχες που χρησιμοποιούν οι ακροδεξιοί. Όμως, αυτή η προσέγγιση, απλά δείχνει σε θεωρητικό επίπεδο, τις υπάρχουσες διαφορές μεταξύ των δύο σκέψεων.

Επιστημολογικά μιλώντας, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ενασχόληση με το πόσο η  κάθε άποψη αντιστοιχεί πλησιέστερα στη σημερινή πραγματικότητα της πλανητικής μαζικοδημοκρατίας. Δηλαδή, κατά πόσο κάθε θεωρητική άποψη εμπεριέχει μια αυξανόμενη θετική ευρετική στα περίπλοκα προβλήματα των σημερινών κοινωνιών. Όλα αυτά, όμως, είναι ζητήματα που δεν έχουν θέση στο παρόν άρθρο. Αφορούν στη θεωρία.

Εκείνο που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι στην πολιτική και όχι στη θεωρία, και ειδικά στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την πολιτική πρακτική, τα πράγματα αλλάζουν. Τις περισσότερες φορές, κλεμμένες απόψεις, με αρχικά ελάχιστη θεωρητική επεξεργασία και ελάχιστο θεωρητικό έρεισμα, είναι ικανές να τεθούν στην υπηρεσία πολιτικής στόχευσης. Και στην πορεία, ενδυόμενες θεωρητική στοιχειοθέτηση, να αποκτήσουν το απαραίτητο βάρος στη διαμάχη των ιδεών.

Κατάσταση ηγεμονίας

Ο Αλαίν Ντε Μπενουά (Alain de Benoist) έχει "κλέψει" από την γκραμσιανή προβληματική την άποψη ότι προκειμένου να ηγεμονεύσει ένας ιδεολογικός-πολιτικός χώρος στην κοινωνία απαραιτήτως απαιτείται η πολιτιστική του επικράτηση. Γνωρίζουμε ότι ο Γκράμσι διαχωρίζει την κυριαρχία (dominio), ασκούμενη κυρίως με βίαια μέσα, από τη διεύθυνση-καθοδήγηση (direzione), η οποία ασκείται μέσω των  ιδεολογικών μηχανισμών. Η αρμονική σύζευξη των δύο αυτών διαδικασιών εγγυάται την κατάσταση ηγεμονίας του Ηγέτη-Κυρίαρχου.

Η δεκαετία του 1960 και 1970 ήταν πέτρινα χρόνια για τη γαλλική Ακροδεξιά. Την περίοδο εκείνη, η συντηρητική Δεξιά, υπό την ηγεσία του Ντε Γκωλ, του Πομπιντού και του Ντ’ Εσταίν, γνώριζε συνεχείς εκλογικές επιτυχίες επί 23 συναπτά έτη. Κρατούσε έτσι τους πολιτικούς της άκρας Δεξιάς στο περιθώριο. Παραδόξως, ωστόσο, την ίδια περίοδο η Αριστερά κυριαρχούσε στη Γαλλία πολιτιστικά και πνευματικά.

Για να ανατρέψει την πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, ο Ντε Μπενουά και οι οπαδοί του (μέσω της οργάνωσης Groupement de Recherches et d’ Etudes pour une Civilisation Europeene-GRECE που ιδρύθηκε το 1968) άρχισαν γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1970 να διατυπώνουν ένα νέο πρόγραμμα με βάση έναν "Γκραμσισμό της Δεξιάς". Έτσι βάφτισε ο Ντε Μπενουά τη στρατηγική του για την ανατροπή της πολιτισμικής κυριαρχίας της Αριστεράς και την επικράτηση δεξιών ιδεών και θεματικών.

Αυτός ο πολιτιστικός και πολιτικός αγώνας θα προετοίμαζε το έδαφος για την πολιτική κυριαρχία της Ακροδεξιάς. Η μεγάλη καινοτομία της GRECE ήταν ότι έλαβε σοβαρά υπόψη τα ζητήματα του πολιτισμού από τη σκοπιά της Δεξιάς. Η πολιτική Δεξιά είχε παραχωρήσει το πνευματικό-πολιτιστικό πεδίο στη μαρξιστική Αριστερά, ενώ τα ριζοσπαστικά εθνικιστικά κινήματα (η άκρα Δεξιά) επιδίδονταν σ’ έναν αντιδιανοητικό ακτιβισμό.

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2020

Πως τα ελληνικά ΜΜΕ καλλιεργούν το φοβικό σύνδρομο και τον κατευνασμό

Μελάς Κώστας

4922
Με την υπέρμετρα αυξημένη επιθετικότητά της, η Τουρκία επιζητεί πάση θυσία τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης. Βέβαια, οι εξελίξεις δεν εκτυλίσσονται σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της μικρής ομάδας γύρω από τον Ερντογάν που κινεί σήμερα τα νήματα στην Άγκυρα. Μόνο η επιδίωξη να καταλάβει θέση περιφερειακής δύναμης μπορεί στην Ελλάδα να τροφοδοτεί το φοβικό σύνδρομο, αλλά ευρύτερα δημιουργεί αντιπαραθέσεις, οξύνσεις και τριβές με τα γειτονικά κράτη, σε πλήρη αντίθεση με το δόγμα Νταβούτογλου "μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες".
Η επιδίωξη αυτή, όμως, περιπλέκει και τις σχέσεις της Τουρκίας με τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις. Συγχρόνως η ανακάλυψη ενεργειακών πηγών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ειδικά στην περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ, έχει προκαλέσει τρομακτική όξυνση της επιθετικότητας της Άγκυρας εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και της Ελλάδας.
Στην μεν πρώτη η οξυμένη επιθετικότητα εκφράστηκε με συγκεκριμένες πράξεις: γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ με συνοδεία πολεμικών σκαφών. Το τουρκικό ναυτικό, μάλιστα, κατά καιρούς κυριολεκτικά περικυκλώνει την Κύπρο με ναυτικές μονάδες (φρεγάτες, πυραυλακάτους και υποβρύχια). Όσον αφορά δε την επιθετικότητα έναντι της Ελλάδας, αυτή δεν εκφράζεται πλέον μόνο με συνεχείς παραβιάσεις του εναερίου χώρου και υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά. Ούτε μόνο με την απίστευτη πολεμικού χαρακτήρα ρητορική επιθετικότητα. Έχουμε και τις έρευνες του Oruc Reis σε δυνάμει ελληνική ΑΟΖ.

Η ολέθρια πολιτική του "κατευνασμού"

Μέχρι σήμερα οι ελληνικές πολιτικές αρχηγεσίες απαντούν σ’ όλες αυτές τις προκλήσεις μέσω ενεργειών, που εν ευρεία έννοια, θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σ' αυτό που στη διεθνή βιβλιογραφία έχει ονομαστεί "κατευνασμός". Προφανώς, ο όρος είναι συνδηλωτικός αρνητικών σημασιών, ειδικά μετά τη συμφωνία του Μονάχου (Σεπτέμβριος 1938). Για να αποφευχθεί τότε ο πόλεμος, η Γαλλία και η Βρετανία επέτρεψαν τη γερμανική προσάρτηση της Σουδητίας.
Η ασκηθείσα τότε πολιτική κατευνασμού υποτίμησε τις φιλοδοξίες του Χίτλερ και πίστευε πως με επαρκείς παραχωρήσεις θα εξασφαλιζόταν μια διαρκής ειρήνη. Σήμερα, η παραχώρηση εκείνη, εκ του αποτελέσματος, θεωρείται ευρύτερα ως μια αποτυχημένη πράξη κατευνασμού προς τη Γερμανία, που αντίθετα αποτέλεσε έναν τεράστιο διπλωματικό θρίαμβο του Χίτλερ.
Ουσιαστικά, η επελθούσα συμφωνία όχι μόνο διευκόλυνε τη γερμανική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, αλλά και προκάλεσε στον Χίτλερ την πεποίθηση ότι οι Δυτικοί σύμμαχοι δεν θα αντιδρούσαν με κήρυξη πολέμου στην προσάρτηση της Πολωνίας το επόμενο έτος. Η εξωτερική πολιτική του Βρετανού πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα γεγονότα εκείνης της "κρίσης του Μονάχου" και με την πολιτική κατευνασμού, αντηχώντας στις επόμενες δεκαετίες ως παραβολή διπλωματικής αποτυχίας.
Τα μαθήματα αυτά έχουν βαθιά ριζώσει στη Δυτική εξωτερική πολιτική και ειδικότερα στην πολιτική προπαγάνδα. Ο κατευνασμός συμβατικά ορίζεται ως η πράξη της ικανοποίησης κάποιων αιτημάτων-παραπόνων μέσω παραχωρήσεων, με στόχο την αποφυγή πολεμικής σύγκρουσης. Η πολιτική αυτή παλαιότερα θεωρούνταν αποτελεσματική και έντιμη. Μετά τη Διάσκεψη του Μονάχου, όμως, ήρθε να συμβολίσει δειλία, αποτυχία και αδυναμία. Κατά τον Ουίνστον Τσώρτσιλ παρομοιάζεται με «κάποιον που ταΐζει ένα κροκόδειλο, ελπίζοντας ότι θα φαγωθεί τελευταίος».

Το φοβικό σύνδρομο συνέπεια του κατευνασμού

Κυριακή 12 Απριλίου 2020

Πώς κέρδισε τον οικονομικό πόλεμο η Γερμανία - slpress.gr

Πώς κέρδισε τον οικονομικό πόλεμο η Γερμανία - slpress.gr: Η Γερμανία κέρδισε τον οικονομικό πόλεμο στηριζόμενη στο πάγωμα των μισθών και στη δημιουργία του ευρώ, η οποία διευκόλυνε τις γερμανικές εξαγωγές.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2020

Η σαρωτική επιστροφή του γερμανικού εθνικισμού

Μελάς Κώστας

3381
Με την πανδημία να σαρώνει την Ευρώπη και με το Βερολίνο να αρνείται πεισματικά την έκδοση ευρωομολόγου για τη χρηματοδότηση των έκτακτων μέτρων, είναι αναπόφευκτο να επανέλθει στο προσκήνιο το λεγόμενο Γερμανικό Ζήτημα, το απεχθές αποτύπωμα που η μεγάλη αυτή χώρα έχει αφήσει στην ιστορία του 20ου αιώνα.
Είναι κοινός τόπος η επισήμανση ότι μετά την ενοποίηση της Γερμανίας άλλαξε ο τόνος της γερμανικής πολιτικής κουλτούρας. Άρχισαν να εμφανίζονται εκ νέου προβληματισμοί και θέματα που είχαν ξεχασθεί μετά την καταλυτική ήττα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο βιβλίο του “Η εξωτερική πολιτική της Γερμανίας. Επιστροφή στη διεθνή σκηνή”, ο Gregor Schollgen γράφει:
«Η ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών, η δημιουργία ενός ενιαίου εθνικού κράτους αποτελούσε τον κυρίαρχο στόχο της εξωτερικής πολιτικής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, ο οποίος ήταν διατυπωμένος με σαφήνεια στο Προοίμιο του Θεμελιώδους Νόμου (Σύνταγμα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας), και αυτό σε μια εποχή, κατά την οποία η επίτευξη του φαινόταν τελείως απίθανη.
»Ακολουθώντας πιστά την παράδοση του 19ου αιώνα, ο όρος “έθνος” δήλωνε την ένωση των Γερμανών σε ενιαία πολιτική κοινότητα στη βάση της καταγωγής, των κοινών γλωσσικών, πολιτισμικών, οικονομικών και πολιτικών χαρακτηριστικών και, φυσικά, της νεότερης ιστορίας που τους συνδέει στενά μεταξύ τους σε μια κοινή μοίρα.
»Ως σημείο αναφοράς παρέμενε το Γερμανικό Ράιχ που είχε ιδρυθεί το 1871. Σύμφωνα με απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου τον Ιούλιο του 1973, το κράτος αυτό μπορεί να μην παρήκμασε μετά την άνευ όρων παράδοσή του το Μάιο του 1945 και με τα γεγονότα που ακολούθησαν αμέσως μετά. Ωστόσο, από το 1945 δεν ήταν πλέον αυτοδύναμο.
»Το ότι ο όρος “γερμανικό έθνος” διατηρήθηκε, από την εποχή της τομής στην περίοδο 1945-49 και εξής, ως σταθερά της πολιτικής σκέψης στη Γερμανία, καταδεικνύεται και από τη θεμελίωση του στο Σύνταγμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, από το οποίο απαλείφθηκε μόλις τον Οκτώβριο του 1974, δηλαδή 25 χρόνια μετά την ίδρυση αυτού του κράτους.