Για τις μετατοπίσεις στο εκλογικό αποτέλεσμα

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Μια από τις αυταπάτες του Διαφωτισμού ήταν πάντα ότι διαχωρίζοντας την Εκκλησία από το Κράτος, μπορεί να κρατήσει κανείς τη θρησκεία μακριά από την πολιτική. Μια ματιά σε κράτη από την απαρχή τους αμιγώς κοσμικά, τις ΗΠΑ ή την Τουρκία  λ.χ., δείχνει το μέγεθος της πλάνης. 

Ο προτεσταντικός ριζοσπαστισμός στις ΗΠΑ, η εθνική ορθοδοξία του Πούτιν, ο πολιτικός ισλαμισμός σε όλες του τις εκδοχές, ο ινδουϊσμός του Μόντι, ο ζηλωτικός ιουδαϊσμός του Νετανιάχου είναι οι αποδείξεις. 

Μια δεύτερη αυταπάτη του Διαφωτισμού είναι ότι η θρησκεία έχει να κάνει με την πίστη, ότι μπορεί κανείς να αρκείται στα του οίκου του στο μέτρο που του δίνεται η ελευθερία να το κάνει. Η θρησκεία όμως μόνο δευτεροτριτευόντως έχει να κάνει με την πίστη και τα θεολογικά δόγματα. Η θρησκεία προσδίδει ταυτότητα, πυξίδα, προσανατολισμό, κοινωνικοποιεί, διαπλάθει συλλογικότητες, είναι δίχτυ κοινοτικής ασφάλειας και μέριμνας. Αυτή είναι η κύρια λειτουργία της, όχι η λατρεία σ' ένα εν υψίστοις Ανώτατο Ον.

Η νεωτερικότητα όλα αυτά προσπάθησε να τα αναπληρώσει, και το πέτυχε για ένα διάστημα, με την οικονομική ανάπτυξη και το κράτος προνοίας. Από τη στιγμή που και το ένα και το δεύτερο στόμωσαν, ήταν επόμενο ότι κάτι άλλο θα επιχειρούσε να πάρει τη θέση τους. 

Όταν ο λαός καταντά όχλος

~ . ~

του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Ο ξεπεσμός του δήμου σε όχλο, ο εκφαυλισμός ενός λαού και η κατάληξή του σε αποφάσεις μακροπρόθεσμα αυτοκαταστροφικές, είναι από τα βασικότερα θέματα της αρχαίας πολιτικής σκέψης. Όχι μόνο στον Αριστοτέλη, αλλά και στον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη, η παθολογία της αγελαίας μάζας έχει κεντρική θέση.

Δεν χρειάζεται όμως να μείνει κανείς στους Αρχαίους. Στην νεώτερη ελληνική λογοτεχνία, κριτική του όχλου βρίσκει κανείς σε πλείστους όσους ποιητές μας. Στον «Ρωμιό» του Σουρή λ.χ., ποίημα-κοίτασμα εθνικής αυτογνωσίας:

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι επάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
επάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Αλλά και στον Βάρναλη του «Κύρ Μέντιου»:

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Ή στον Γκάτσο της «Ελλαδογραφίας»:

Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ’ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

Κυρίως όμως στον Κωστή Παλαμά των Σατιρικών γυμνασμάτων. Στο μοναδικό αυτό βιβλίο βρίσκει κανείς μια νηφάλια, κοινωνιολογικής ακριβείας περιγραφή των νοερών άκρων εντός των οποίων κινείται διαχρονικά ο Δήμος, από το μεγαλείο ώς την καταισχύνη:

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι.
Ο λαός είναι τίποτε και είν’ όλα,
είναι του εκδικητή το γιαταγάνι

κι είν’ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα,
και η ρίζα και η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,
κι εγώ κι εσύ, κι ο ανθός κι η καρμανιόλα

Για τη «σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού» έχουν μιλήσει πολλοί, με καυστικότερο όλων τον Παναγιώτη Κονδύλη το 1992 – η διατύπωση αυτή είναι δική του. Αλλά και έξω θυμάμαι τον μεγάλο , στα μισά της δεκαετίας του 1990, να ξεσπαθώνει από τον ναό του Αγίου Παύλου της Φρανκφούρτης, το λίκνο του σύγχρονου γερμανικού έθνους, κατά της χώρας του. «Ντρέπομαι για την πατρίδα μου», είχε πει, «που ξέπεσε σε έδρα μόνο για μπίζνες και για πάρε δώσε εμπορικά.» Ή τον Γέητς της δεκαετίας του 1910 να μαστιγώνει τους συμπατριώτες του Ιρλανδούς για τη σπέκουλα και τον ιησουιτισμό τους:

ΕΥΑΠΟΔΕΙΚΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Από Κώστας Κουτσουρέλης

Προξενεί αντύπωση ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται χρόνο, λέει, για να αποτιμήσουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα το κόμμα τους κατέρρευσε μεν την Κυριακή, είναι όμως σε διαρκή πτώση εδώ και χρόνια - για την ακρίβεια από την άνοιξη του 2016 όταν πέρασε στη δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων. 

Ο Τσίπρας κυβέρνησε τέσσερα χρόνια μόνο και μόνο επειδή δεν είχε εμπρός του εκλογική αναμέτρηση - την οποία θα έχανε πανηγυρικά, όπως και συνέβη, όποτε και αν γινόταν. Διασώθηκε ως αξιωματική αντιπολίτευση το 2019 μόνο και μόνο επειδή το μένος κατά του ΠΑΣΟΚ ήταν ακόμη έντονο και δεν υπήρχε ανταπαιτητής για τη θέση. 

Ουσιαστική αντιπολίτευση όμως δεν άσκησε ποτέ.

Στα δημοσιονομικά, πλειοδοτούσε στην πολιτική του δανείζομαι και μοιράζω του Μητσοτάκη - έτσι είχαμε το φαινόμενο ο Σημίτης (!), ο Προβόπουλος, ο Γιαννίτσης, ο Αλ. Παπαδόπουλος να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και ο Τσίπρας να μη λέει κουβέντα, ούτε καν για την υφαρπαγή των αποθεμάτων των ταμείων και για το μασκάρεμα του χρέους. 

Στην πανδημία, συνηγόρησε στην ολέθρια λογική των εγκλεισμών και της εμβολιακής μπίζνας - είναι μοναδικό το φαινόμενο νομίζω ένα κατ' όνομα αριστερό κόμμα να υπηρετεί τόσο πειθήνια το αφήγημα της Κομισιόν και των Big Pharma. 

Στα εθνικά, απέτυχε πλήρως να κατανοήσει ότι κατάλαβαν ακόμη και στην Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, ότι δηλαδή ο Ερντογάν και οι τουρκικές προκλήσεις είχαν ανέβει πίστα, ούτε και μπόρεσε ποτέ να καθαρίσει από πάνω του τον λεκέ των Πρεσπών - χαρακτηριστική η στάση του στα εξοπλιστικά, όπου αντί να ασκήσει, ως όφειλε, κριτική στην αποτελεσματικότητά τους, επιδόθηκε στην άρνηση της σκοπιμότητάς τους. 

Του κ Κουτσουρελη----- ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Του κ  Κουτσουρελη-----

με τον τρόπο του Γεωργίου Δροσίνη

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα,

δέντρο που ξερίζωσαν του καιρού οι ανέμοι,

άφησέ με νά ’χω κάτι κι από σένα,

παρδαλή πατρίδα εξαχρειωμένη,

άφησε μαζί μου σουβενίρ να πάρω

για όσες πίκρες μού ’δωσες, κάθε σου χτικιό,

σουβενίρ της λέρας, της βλακείας καπάρο,

μόνο λίγο κόμμα, κόμμα ελληνικό.

Κόμμα αναστημένο μες στα βουρκονέρια,

κόμμα βουτηγμένο στην ψευτιά, στη φτήνια,  

κόμμα ταϊσμένο με λογής ξεφτέρια,

κόμμα που σημαία το ’χουν τα σαΐνια,

γαλανό και πράσινο κι ερυθρό κοπάδι 

που όλο ατσιδοσύνη ζέχνει κι εμετό,

κόμμα που την κάλπη του έστησε στον Άδη 

κι ο αρχηγός του ανέτειλε απ’ τον οχετό.

Κόμμα που όλα γύρω μας τα ’χει κάνει στάχτη,

που όσα ακόμη στέκονταν τά ’χει όλα γκρεμίσει, 

κόμμα που ’χει τ’ άγια θάψει στην απάτη

κι έχει όλα τα τίμια στην κοπριά κυλήσει

από την Ακρόπολη ώς το Εικοσιένα,

που έχει κάνει σούργελο κάθε προκοπή,

κόμμα που ένα μοίρασε δώρο στον καθένα:

αναγούλα κι όνειδος, στίγμα και ντροπή.  

Θα το πληρώσει η χώρα πανάκριβα.

Του Κώστα Κουτσουρέλη

Το κολάι της κομματοαπαγόρευσης, που διά της δικαστικής οδού και με τη συνδρομή ή τη δειλή αντίσταση της αντιπολίτευσης, εισήγαγε ο Μητσοτάκης στην πολιτική μας ζωή, θα το πληρώσει η χώρα πανάκριβα. Είναι άλλο πράγμα να καταστέλλεις τους αποδεδειγμένα παραβάτες του νόμου, και άλλο εντελώς να φιμώνεις προληπτικά ό,τι (δηλώνεις πως) σε απειλεί. 

Κυβέρνηση και ΑΠ κατασκεύασαν από κοινού ένα εκτρωματικό νομοθετικό-νομολογιακό εργαλείο παντός καιρού, που αν πέσει σε επιτήδεια χέρια είναι ικανό να πατάξει κάθε αντικαθεστωτικό λόγο, όχι μόνο τον φασιστικό. Ήδη ο Τζήμερος με το αίτημά του να απαγορευτεί το ΚΚΕ το έδειξε αυτό καλά. Απορρίφθηκε μεν, αλλά κι έτσι ακόμη στρώνει τον δρόμο, ο κόσμος εθίζεται στη μισαλλοδοξία και στην ιδέα ότι από τους πολιτικούς μας αντιπάλους θα μας απαλλάξουν τα δικαστήρια. Ποιος έχει σειρά αύριο;

Τρομακτική είναι πάντως η ελαφρότητα με την οποία οι ΑΠαγίτες μας έσπευσαν να κάνουν χρήση της νέας δαμόκλειας σπάθης τους. Και στη Γερμανία έχουν στο παρελθόν (τη δεκαετία του 1950) απαγορευτεί κόμματα, όμως μετά από νομική και αστυνομική προεργασία ετών, ουσιαστική αντιπαράθεση, εξάντληση των ενδίκων μέσων και διεξοδική τεκμηρίωση με αποφάσεις εκτάσεως εκατοντάδων σελίδων. 

Εδώ, στο άψε σβήσε, οι δικαστές έσβησαν από τον εκλογικό χάρτη τρία τέσσερα κόμματα, εν μέρει για νομικά ψεγάδια ευχερώς θεραπεύσιμα (ζητήματα... τίτλου, ωσάν να πρόκειται για δίκαιο εμπορικών σημάτων και ωσάν οι τίτλοι να μην γίνεται να τροποποιηθούν!). Και βασιζόμενοι σε έναν νόμο βασίμως αμφισβητούμενο ώς αντισυνταγματικό, όπως έδειξε και η πρόσφατη τοποθέτηση του πρώην πρόεδρου του ΣτΕ, Σωτήρη Ρίζου.

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ...

Του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Για κάθε σχεδόν κυβέρνηση, η ώρα της αλήθειας φτάνει όταν έχει πια πίσω της την πρώτη διετία της θητείας της. Τότε έρχονται στην επιφάνεια τα πραγματικά της κατορθώματα. 

Και, φευ, για την παρούσα, αυτά δεν είναι τόσο η διαχειριστική της ανεπάρκεια σε όλους σχεδόν τους τομείς (πανδημία, πυρκαγιές, πλημμύρες, κακοκαιρία κ.ο.κ., κ.ο.κ.) Μακάρι να ήταν! 

Αλλά, τα όντως μείζονα: η τερατώδης διόγκωση λ.χ. του δημοσίου χρέους (50 δισ. ευρώ σε δύο χρόνια!), η νέα κομματική λεηλασία του κράτους (50.000 προσλήψεις προγραμματισμένες μόνο για το το 2022), η δραματική υπονόμευση της ενεργειακής αυτάρκειας της χώρας (άνω του 70% του ηλεκτρισμού που καταναλώνουμε είναι πλέον αμέσως ή εμμέσως εισαγόμενο, ποσοστό ιστορικά πρωτοφανές), η επιτάχυνση του αφελληνισμού των πλουτοπαραγωγικών πόρων του έθνους, δημόσιων και ιδιωτικών (από την Αττική Οδό, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια ώς τις τηλεπικοινωνίες, τις τράπεζες, τις βιομηχανίες τροφίμων και τα μεγάλα ξενοδοχεία, τα πάντα σχεδόν έχουν περάσει πλέον σε ξένα χέρια...). Και φυσικά, ο σπασμωδικός, αλυσιτελής και μεσοπρόθεσμα αυτοκαταδικαστικός χειρισμός της ιταμής τουρκικής επιθετικότητας.

Τα πολλά πρόσωπα της μισογυνίας

Τα πολλά πρόσωπα της μισογυνίας

Κώστας Κουτσουρέλης

1. Ο λόγος που στα περισσότερα σπορ έχουμε αγώνες γυναικών και αγώνες ανδρών είναι πρόδηλος. Τα περισσότερα αθλήματα βασίζονται στη σωματική ρώμη, και οι άρρενες έχουν ώς και 15% περισσότερη μυϊκή μάζα. Η μέση γυναίκα έχει αντιστοίχως λιγότερο ύψος, βάρος, ταχύτητα. Με όρους πρωταθλητισμού μια γυναίκα είναι στατιστικά απίθανο να επικρατήσει σε αγώνισμα όπου μετέχουν και άνδρες και γυναίκες διότι μειονεκτεί αθεράπευτα. Εξού και ο παλαιός χωρισμός, για λόγους στοιχειώδους ισότητας. Όμως αυτήν ακριβώς τη στοιχειώδη ισότητα ποδοπατάει το διάταγμα του νέου προέδρου των ΗΠΑ που επιτρέπει πλέον τη συμμετοχή των "διαφυλικών γυναικών" στον σχολικό και πανεπιστημιακό αθλητισμό. 

"Every time a transgender woman secures a spot on an elite women's team or wins a scholarship reserved for female athletes, a biological female loses an opportunity", έγραψε στο Τουίτερ το Independent Women's Forum, γνωστή γυναικεία οργάνωση.

Και το Women Liberation Front, οργάνωση ριζοσπαστριών φεμινιστριών, στο ίδιο κοινωνικό μέσο:

"In short, this is a disaster for women and girls in the US."

(Η φωτογραφία του Γκάρντιαν από αγώνα στίβου στο Κονέκτικατ. Τα σχόλια περιττά. Η εικόνα του "γυναικείου" αθλητισμού από τώρα και στο εξής θα είναι τέτοια.)

Ας το σκεφτούμε έτσι. Είναι σαν ένας αρτιμελής αθλητής να δηλώνει απλώς ότι κατανοεί τον εαυτό του ως ανάπηρο, και να του επιτρέπεται έτσι η συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς αγώνες, τα έπαθλα και τις αμοιβές τους. Περί αυτού πρόκειται.