Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΘΝΙΚΑ-ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΘΝΙΚΑ-ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2024

Αποχαιρέτα την ΑΟΖ και την εθνική μειονότητα στην Αλβανία



του Αλέξανδρου Ασωνίτη*


Όλα ήταν ενορχηστρωμένα απ’ τις αόρατες δυνάμεις του σύμπαντος, θα έλεγαν οι επιρρεπείς στις παραδοξολογίες, αλλά δείτε: 25 Μαρτίου 2021 γιορτάζαμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, με το γκουγκλ να ανεμίζει ψηφιακά την σημαία μας, είχαμε δηλαδή, και με τις φωταψίες κτηρίων ανά τον κόσμο, ένα παγκόσμιο γεγονός, και 31 Μαρτίου 2021 έληγε η προθεσμία της Ε.Ε. για να υποβάλλουμε στην Ένωση χάρτη με τα θαλάσσια σύνορά μας, υποχρέωση που είχαν όλα τα παραθαλάσσια κράτη-μέλη. Τι πιο πρόσφορο, λοιπόν, από το να υποβάλλουμε την 25η Μαρτίου τον χάρτη με την ΑΟΖ μας και τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, όπως επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, UNCLOS, και να το ανακοινώσουμε θριαμβευτικώς στην διάρκεια των εκδηλώσεων; Φυσιολογική ενέργεια για χώρες με στοιχειώδη αυτοσεβασμό κι αυτοπεποίθηση, όχι όμως για την κυβέρνηση, και την πολιτική τάξη, της Ελλάδας που προτίμησε να συρθεί στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, παρά να εκπληρώσει την υποχρέωσή της από φόβο για τον γείτονα εισβολέα που μας απειλεί με πόλεμο αν εφαρμόσουμε το διεθνές δίκαιο για τα 12 μίλια, καταπατά την δυνάμει ΑΟΖ μας, μιλάει για ανύπαρκτη «γαλάζια πατρίδα», κατέχει παράνομα το 37% της Κύπρου και πολλά άλλα.

 Και δεν θα μάθαινε κανείς την νέα υποχώρησή μας, που ουσιαστικά δηλώνει με τον πιο επίσημο τρόπο πως δεν θα ασκήσουμε ποτέ τα δικαιώματά μας παραβιάζοντας οι ίδιοι το ΔΔΘ, αφού δεν το εφαρμόζουμε, αν δεν καταλήγαμε στα δικαστήρια της ΕΕ κι αν δεν αντιδρούσε η Τουρκία στον χωροταξικό σχεδιασμό της Κύπρου. Γιατί η ημι-υπόδουλη Κύπρος υπέβαλε πλήρη χάρτη με τα θαλάσσια σύνορά της και στον κατεχόμενο βορρά. Εμείς οι ισχυροί, ελεύθεροι κ.λπ. δεν τολμήσαμε να καταθέσουμε χάρτη (δες και την πρόσφατη δυναμική ενέργεια της διαιρεμένης, παραπαίουσας Λιβύης για την ΑΟΖ της). Και δεν υπήρξε καμία αντίδραση από κανέναν. Δέχτηκαν όλοι, και ο λαός, ότι φοβόμαστε και είμαστε ντε φάκτο υπόδουλοι στην Τουρκία. Οι καλοί εθνομηδενιστές μπορούν να απολαμβάνουν τους κόπους του άοκνου αγώνα τους. Το όραμα του Πουλιόπουλου και του Λένιν για υποταγή μας στην Τουρκία είναι εδώ μπροστά με σάρκα και οστά, αν απλώσουμε το χέρι θα το αγγίξουμε.

Κανέναν δεν απασχόλησε, λοιπόν, η νέα μας άτακτη φυγή, που διακήρυξε στεντορείως ότι είμαστε «Έθνος περιορισμένης κυριαρχίας», όπως έχω γράψει από το 2014 στην Ελευθεροτυπία. Αντί να εκμεταλλευθούμε τις ευνοϊκές συγκυρίες και να λύσουμε ένα μείζον θέμα, επιλέξαμε μια νέα ήττα και την κρύψαμε απ’ τον εαυτό μας. Το θέμα ξεχάστηκε ήδη, ελάχιστα άρθρα γράφτηκαν, όπως ξεχάστηκαν κι οι παρακινδυνευμένες και εντελώς άκαιρες δηλώσεις του κ. Συρίγου για την Λωζάννη. Αλλά κι η στάση της Αλβανίας απέναντι στον Μπελέρη ξεχάστηκε, ενώ θα έπρεπε να είχαμε φτάσει μέχρι τον ΟΗΕ και να έχουμε λάβει και ανακοινώσει την οριστική στάση μας απέναντι στην Αλβανία που, θυμίζω, πολέμησε εναντίον μας και το 1821 και το 1940 και δυστυχώς δεν εξελίχθηκε όπως η Βουλγαρία με την οποία δεν υπάρχει κανένα θέμα.

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023

Τά θελήματα τῶν ἄλλ


Μανώλης Κοττάκης


Η ΕΛΛΑΣ, ἡγέτιδα χώρα τῶν Βαλκανίων. Τόν ἔχουμε ξαναδοκιμάσει αὐτόν τόν ρόλο τοῦ 2003. Πράγματι. Ἐπί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη.

Πρόκειται γιά ἐξωτερική πολιτική βενιζελικῆς ἐμπνεύσεως: Μπαίνουμε μπροστά γιά νά ἐξυπηρετήσουμε ὡς περιφερειακοί ἀτζέντηδες τά συμφέροντα τῶν συμμάχων καί δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θεωροῦμε ὅτι ἐξυπηρετοῦμε καί τά δικά μας συμφέροντα. Ἦταν μία πολιτική πού ἄρεσε πάρα πολύ καί στόν Γεώργιο Παπανδρέου, ἀλλά διαφωνοῦσε μέ αὐτήν, μολονότι λεηλάτησε τήν λοιπή βενιζελική πολιτική κληρονομιά στίς προεκλογικές περιόδους ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου. (Αὐτό προκύπτει ἀπό τίς διηγήσεις του στόν Θανάση Λάλα.) Τό νά ἡγεῖται ἡ Ἑλλάς ὅταν μπορεῖ καί νά διευρύνει ντέ φάκτο τά σύνορά της μέ ὅπλο τήν οἰκονομική ἰσχύ, καί θεμιτό εἶναι καί σκόπιμο. Γιά τόν ἑαυτό της ὅμως.

Τό ζήτημα πού προκύπτει, ἄν κάνουμε μιά πρόχειρη ἀναδρομή στήν ἐξωτερική μας πολιτική, εἶναι τί κατάφερε νά κερδίσει ἡ Ἑλλάς κάθε φορά πού ἡγήθηκε στήν εὐρύτερη περιοχή μας γιά λογαριασμό ἄλλων. Ὡς λαγός ἄλλων. Τό 2003, πράγματι, ὁ Κώστας Σημίτης μέ τήν σύνοδο τῆς Χαλκιδικῆς θέλησε νά τεθεῖ ἐπί κεφαλῆς τῆς προσπάθειας διευρύνσεως τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως στά Βαλκάνια. Πρόκειται γιά μία τεράστια λωρίδα γῆς πού ξεκινᾶ δυτικά ἀπό τήν Ἀδριατική, καταλήγει ἀνατολικά στόν Βόσπορο καί τήν Μαύρη Θάλασσα καί πάντοτε ἐνδιαφέρει γεωπολιτικά τόσο τήν Ἀμερική ὅσο καί τήν Γερμανία. Τήν Ἀμερική, γιατί τά Βαλκάνια εἶναι τό προγεφύρωμά της ἀπό τόν βορρᾶ πρός τόν νότο, πρός τήν Μέση Ἀνατολή, ἀλλά καί ἀνάποδα. Ἀπό τόν νότο πρός τόν βορρᾶ πρός τήν Ἀνατολική Εὐρώπη. Τήν Οὐκρανία καί τίς λοιπές βαλτικές χῶρες πού βρίσκονται στήν αὐλή τῆς Ρωσσίας. Τήν Γερμανία τήν ἐνδιαφέρουν τά Βαλκάνια, γιατί ἀποτελοῦν ζωτικό οἰκονομικό χῶρο γιά τήν διεύρυνση τῆς κυκλοφορίας τοῦ εὐρώ καί γιά τίς ἐμπορικές ἐξαγωγές της. Βεβαίως καί τήν Ἰταλία (καί τό Βατικανό) ὅπως ἔδειξαν οἱ διακοπές πού ἔκανε στήν Αὐλῶνα ἡ Πρωθυπουργός τῆς γείτονος Τζώρτζια Μελόνι.

Σέ κάθε περίπτωση, ἡ περιοχή αὐτή εἶναι στρατηγικῆς σημασίας γιά τήν Δύση, γιατί σέ αὐτήν ἀνακόπτεται παραδοσιακά ἡ ἐπιρροή τῆς Ρωσσίας πρός τόν Νότο. Ἡ Ἑλλάδα λίγο πρίν ἀπό τήν εἴσοδό της στήν ΟΝΕ, ἔπαιξε ὅλα της τά χαρτιά ὑπέρ τῆς ἀμερικανικῆς καί τῆς γερμανικῆς πολιτικῆς στά Βαλκάνια. Τά στρατεύματα τοῦ ΝΑΤΟ πρός τήν Γιουγκοσλαβία χρησιμοποίησαν τό ἑλληνικό ἔδαφος γιά τήν εἰσβολή τους σέ αὐτήν, κατά παράβαση τοῦ ἑλληνικοῦ Συντάγματος. Χωρίς ἄδεια τῆς ἑλληνικῆς Βουλῆς. Μετά τούς βομβαρδισμούς ἡ Ἑλλάδα ἀνέλαβε γιά λογαριασμό τῶν Ἀμερικανῶν νά προωθήσει τά συμφέροντα τῆς Δύσεως στά Βαλκάνια. Μεγαλοπιανόμασταν τότε ὅτι ἐμεῖς ἤμασταν ἡ κυρίαρχη χώρα στήν περιοχή. Καί ἤμασταν. Ἀλλά πῶς ἤμασταν! Φτάσαμε νά ἀναμειγνυόμαστε γιά λογαριασμό τῶν ΗΠΑ στά ἐσωτερικά βαλκανικῶν κρατῶν καί νά μετέχουμε ἀκόμα καί σέ ἀνατροπές κυβερνήσεων, ὅπως στήν Σερβία! Νά μή θυμηθοῦμε ποιός συνεργάτης τοῦ Γιώργου Παπανδρέου πρωταγωνίστησε σέ αὐτά.

Στό πλαίσιο αὐτό διεξήχθη καί ἡ «ἱστορική» σύνοδος τῆς Θεσσαλονίκης, τά γενέθλια τῆς ὁποίας ἑόρτασε χθές μέ ἡγεσίες γειτονικῶν χωρῶν ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης. Τό ἐπίμονο ἐρώτημα πού θέτουμε κάθε φορά πού πᾶμε νά κάνουμε πάνω στήν σκακιέρα τίς βρωμοδουλειές τῶν ἄλλων, εἶναι τί ἀνταλλάγματα κερδίζουμε ἐμεῖς. Τό τί ἀνταλλάγματα κερδίσαμε στήν μικρασιατική ἐκστρατεία ὅταν ἀναλάβαμε τίς βρωμοδουλειές τῶν Ἄγγλων, τό γνωρίζουμε. Ἀκόμη τά συζητᾶμε μέχρι τίς μέρες μας. Ὁ πόνος τῆς προσφυγιᾶς διαρκεῖ, καί οἱ ἀναμνήσεις δέν φεύγουν.

Σάββατο 5 Αυγούστου 2023

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΟΝΟΣ-ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 


Ο πόνος, η συναισθηματική οδύνη,  στην Ελλάδα κάποτε δεν ήταν ατομική υπόθεση. Δεν ήταν μια μοναχική εμπειρία διαμεσολαβημένη από γιατρούς, θεραπευτές, παυσίπονα και πιθανόν μερικούς οικείους.  Το ίδιο και η ευτυχία. Η χαρά, η γιορτή, όπως και η οδύνη και το πένθος μοιράζονταν υπαρξιακά ως υποθέσεις του συλλογικού. Μοιράζονταν πάει να πει πως οι άνθρωποι είχαν κοινή μοίρα, κοινό μερίδιο, στη ζωή. 

Οι αγρότες μιας περιοχής που οι μεσάζοντες λυμαίνονταν τον κόπο τους, οι οικοδόμοι και οι χειρώνακτες εργάτες που γύρευαν το μεροκάματο, οι υπάλληλοι που ήταν ίσως οι πιο ευνοημένοι της ιστορίας, οι άνεργοι αλλά και οι σπουδαγμένοι των μεσαίων στρωμάτων, πονούσαν. Πονούσαν σωματικά και συναισθηματικά, αλλά τους ήταν αδύνατο να αντιληφθούν τον πόνο τους αυτό ως μια ατομική ιστορία από την οποία έπρεπε με κάθε τρόπο να ξεμπερδεύουν για να πέσουν με τα μούτρα στην αναζήτηση της επιτυχούς ευτυχίας. 

Ο πόνος αποτελούσε ένα υπαρξιακό πιστοποιητικό, ένα μαρτυρίκι στη βάπτιση της ζωής, και δεν ήταν άσχετος με το συλλογικό πεδίο. «Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!». Οι άνθρωποι ήξεραν -όσο κι αν γνωσιακά δεν είχαν μάλλον την επάρκεια να το εκφράσουν- ότι η οδύνη ήταν συνέπεια ενός άδικου συστήματος και όχι μιας ατομικής ανεπάρκειας.   

Τρίτη 1 Αυγούστου 2023

Το «υπαρξιακό πρόβλημα» της χώρας μάς καλεί

Από Ρούντι Ρινάλντι- 31 Ιουλίου, 2023

Ποια αίσθηση έχουν οι πολίτες της Ελλάδας για την ίδια τους την χώρα, για την πορεία της, για το μέλλον της; Τι ιδέες έχουν για μια καλύτερη ζωή σε έναν τόπο που κατά κοινή ομολογία είναι όμορφος, και φορτωμένος με ιστορία και πολιτισμό; Η πορεία της Ελλάδας προς τον εξευρωπαϊσμό, οι σχέσεις με τον δυτικό κόσμο και οι τάσεις μιμητισμού ή σκέτης ακολουθίας ντιρεκτίβων και παραγγελιών γεωπολιτικού και συμμαχικού ενδιαφέροντος (στρατιωτικές βάσεις, συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, μονομερή εξοπλιστικά) δεν απέτρεψε ούτε χούντες, ούτε εθνικούς ακρωτηριασμούς –όπως έγινε και συνεχίζεται στην Κύπρο– ούτε και ελάφρυνε προβλήματα που δημιουργεί η επεκτατική Τουρκία με τις βλέψεις της σε Θράκη, Αιγαίο, νησιά, «θαλάσσια οικόπεδα» και υδρογονάνθρακες.

Η πορεία προς την ευρωποποίηση, από τις δεκαετίες του 1960 και ’70 μέχρι σήμερα, δημιούργησε μια άλλη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα, και αυτό είναι εμφανές σε όλα τα επίπεδα. Ένα ευρύτατο σχέδιο εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού που ενστερνίστηκαν και προώθησαν οι ελίτ –μερικά μεγάλα τζάκια– μαζί με το πολιτικό σύστημα, άλλαξε σε πολύ σημαντικό βαθμό τον παραγωγικό ιστό της χώρας, προώθησε την «τριτοποίηση» της οικονομίας (υπηρεσίες και βασικά τουρισμός), έσπρωξε στην αποβιομηχάνιση (έκλεισαν πάρα πολλές βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις), συρρίκνωσε απελπιστικά τον πρωτογενή τομέα (αγροτική οικονομία) και περιθωριοποίησε την ελληνική ύπαιθρο, ερημώνοντας χωριά και κωμοπόλεις.

Από την «Αλλαγή» του 1981 στην Ολυμπιάδα του 2004


Οι αλλαγές αυτές οδήγησαν σε μια κοινωνική αναδιάρθρωση: ξεπετάχθηκαν ευρύτατα μεσαία στρώματα που συνδέθηκαν με αυτού του τύπου την ανάπτυξη, όπως μάνατζερς, CEO, αντιπρόσωποι και πλασιέ μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα καταστράφηκαν. Η ιδεολογία της «αρπαχτής», του γρήγορου και εύκολου κέρδους, και η ευμάρεια που στηρίχθηκε στον δανεισμό (πολιτική που εξογκώθηκε την εποχή του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ), δημιούργησαν όρους υποχώρησης του ριζοσπαστισμού που είχε εκφραστεί τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Λίγο μετά, με την «Αλλαγή» του 1981 κι έπειτα, μπήκαν οι βάσεις μιας διάλυσής του μέσα από ειδικούς μηχανισμούς (συνδικαλιστικούς, συνεταιριστικούς, ΜΟΠ και άλλους), οι οποίοι αποχαύνωσαν ή και εκπόρνευσαν στρώματα υπάλληλων, κοινωνικών ομάδων και τάξεων.

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2023

Κοντογιώργης Γ. - H IΔEOΛOΓIA THΣ YΠOTEΛEIAΣ KAI H ANAΓKH ANAKTHΣHΣ THΣ IΣTOPIAΣ MAΣ.



Ο κ.Κοντογιώργης μιλά για τα κόμματα που θέλουν «την ψήφο της ελληνικής κοινωνίας αλλά όχι τη βούληση της». Μιλά για την «ιδεολογία της υποτέλειας» που αφορά στο σύνολο του πολιτικού φάσματος. Έχουμε αρχίσει κι εμείς οι πολίτες να «ασπαζόμαστε» αυτή την «ιδεολογία της υποτέλειας»; Η αλλοτρίωση μας είναι ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει, αλλά ο κ.Κοντογιώργης θεωρεί ότι στα εθνικά θέματα δεν πρόκειται οι πολίτες να δεχτούν εκπτώσεις.

 Ειδικά στο θέμα του Αιγαίου. «Από την Αριστερά μέχρι τη Δεξιά είναι όλοι σύμφωνοι ότι η ατζέντα που θα συζητηθεί με την Τουρκία είναι αυτή της Γαλάζιας Πατρίδας», λέει ο κ.Κοντογιώργης απαντώντας σε ερώτηση για την διακομματική σιωπή στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών. Μιλά για την ανάγκη «να ανακτήσουμε την ιστορία μας», όχι με την έννοια της επιστροφής στο παρελθόν, αλλά της διδαχής μας απ΄ αυτό. Μιλά για τη «διεθνή των αγορών» την οποία μόνο «η εθνική συλλογικότητα μπορεί να αντιμετωπίσει», την ελευθερία ,τα δικαιώματα και το τέλος του διαχωρισμού «δεξιά-αριστερά». την εξελικτική βιολογία του σύνολου κοινωνικού γίγνεσθαι.

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2023

ΟΧΙ στην παραχώρηση ελληνικής κυριαρχίας!





55 διακεκριμένοι Έλληνες παγκοσμίως, ζητούν από τους πολιτικούς αρχηγούς να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους στο θέμα της ΑΟΖ και των χωρικών υδάτων της Ελλάδας. 

Παραλήπτες:
Κυριάκος Μητσοτάκης, πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας
Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Προοδευτική Συμμαχία
Νίκος Ανδρουλάκης, πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - Κινήματος Αλλαγής
Δημήτρης Κουτσούμπας, Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.
Κυριάκος Βελόπουλος, πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης
Δημήτρης Νατσιός, πρόεδρος, Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα – ΝΙΚΗ
Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας
Γιάνης Βαρουφάκης, Γραμματέας του ΜέΡΑ25
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

Περίληψη:

Πρόσφατες εξελίξεις προμηνύουν μια πιθανή συμβιβαστική συμφωνία οριοθέτησης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, μετά τις εκλογές.

Καλούμε όλους τους αρχηγούς κομμάτων να δηλώσουν σαφώς ότι 

1. Οποιαδήποτε συμφωνία με την Τουρκία ή υπογραφή συνυποσχετικού για παραπομπή της μόνης ελληνοτουρκικής διαφοράς, της οριοθέτησης της ΑΟΖ, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν θα γίνει εάν προηγουμένως δεν έχει επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, όπως δικαιούται βάσει του Διεθνούς Δικαίου, και 
2. Κανένα άλλο ζήτημα, από τα όσα μονομερώς και αυθαιρέτως θέτει η Τουρκία (όπως η «αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών») δε θα συμπεριλαμβάνεται προς παραπομπή. 

Πλήρες κείμενο:


Η Συμφωνία οριοθέτησης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) με την Αίγυπτο τον Αύγουστο του 2020, μολονότι έγινε τάχιστα και εν μέσω έντασης με την Τουρκία, είχε δύο αδυναμίες:
 
1. Ήταν μερική και όχι ολική, αφού έγινε από τον 26ο μεσημβρινό έως τον μεσημβρινό 27 μοίρες και 59 λεπτά (στα μισά της Ρόδου περίπου).

Κυριακή 7 Μαΐου 2023

Η «απέραντη απειλή» της Τουρκίας.


Του Παναγιώτη Ήφαιστου 

Εισαγωγή: από την ανεπίσημη ουδετεροποίηση του Αιγαίου στην ημιεπίσημη αποδοχή του Τουρκικού αναθεωρητισμού


Όσον αφορά τους όρους, τις έννοιες και τα αξιώματα που παρατίθενται στο κείμενο που ακολουθεί, εμπεριέχονται σε διάφορα άρθρα και δοκίμια, καθώς και στο βιβλίο «Ελληνική αποτρεπτική στρατηγική» του 1991. Τον ορισμό της απειλής με όρους καθιερωμένων τυπολογιών της στρατηγικής θεωρίας τον κάναμε σε αγγλικά και ελληνικά βιβλία και σε εκατοντάδες δοκίμια ή άρθρα τις δεκαετίες του 1990, 2000 και 2010. Ο αναγνώστης χρήζει να γνωρίζει ότι μια τέτοια ανάλυση υποχρεωτικά εμπεριέχει πάγιες τυπολογίες της Θουκυδίδειας στρατηγικής θεωρίας. Όταν αναφέρεται στην επί μακρόν εδραιωμένη αναθεωρητική στρατηγική της Τουρκίας δεν σημαίνει ότι δεν είναι αξιολογικά ουδέτερη και αντικειμενική. Η περιγραφή και η ανάδειξη πολλών πτυχών δεν έχει καμιά σημασία το ότι γράφεται στα Ελληνικά και από Έλληνα. Όπως και άλλες αξιολογικά ουδέτερες περιγραφές των φαινομένων της διεθνούς πολιτικής τα ίδια θα γράφονταν σε οποιαδήποτε γλώσσα και αν γραφτούν συμπεριλαμβανομένης της τουρκικής γλώσσας. Είναι ένα πράγμα η αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή και ερμηνεία και άλλο τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και οι προπαγανδιστικές μεθόδοι των εμπλεκομένων στις αντιμαχίες της διεθνούς πολιτικής. Μείζονος σημασίας είναι οι πολίτες ενός κράτους να υιοθετούν θέσεις που συνεκτιμούν δεόντως του τι πραγματικά ισχύει. Η άγνοια, οι αφορισμοί, τα άλματα συλλογισμών και οι γραμμικές ερμηνείες, βλάπτουν.

Για το φαινόμενο που αναλύεται εδώ η ουσία έγκειται στο γεγονός ότι βρισκόμαστε σε καμπή, την τέταρτη πλέον καμπή των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας μετά την πτώση της χούντας. Τα ζητήματα που εξετάζονται αφορούν τόσο τουρκικές όσο και ελληνικές θέσεις, στάσεις και αποφάσεις.

Η πρώτη μακρόσυρτη καμπή διήρκεσε ένα περίπου τέταρτο του αιώνα τις δεκαετίες του 1970 και 1980 μέχρι βασικά και την απόφαση της Βουλής για το δίκαιο της θάλασσας του 1995. Προηγήθηκε η κρίση του 1987, το Νταβός και το ξεχασμένο πλέον mea culpa.

Σάββατο 8 Απριλίου 2023

Τι είχε δει ο Γληνός για τον τουρκικό εθνικισμό που δεν είχε δει η Αριστερά

Σε προηγούμενο άρθρο μας είδαμε πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Γεώργιος Σκληρός ήταν γνώστης των αναλύσεων της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία ψύχραιμα κατανόησε τις μεγάλες ανατροπές που έφερε το στρατιωτικό κίνημα των Νεότουρκων το 1908. Σε παρόμοια κατεύθυνση και στα ίδια συμπεράσματα κατάληξε και ο Σμυρνιός Δημήτρης Γληνός, μαθητής του Γεωργίου Σκληρού, με το κείμενό του “Η τουρκική μεταπολίτευσις και αι συνέπειαι αυτής” γραμμένο το 1909.

Στο κείμενό του, αφού κάνει μια ταξική ανάλυση τοποθετώντας το νεοτουρκικό κίνημα στο πλαίσιο των κοινωνικών αντιθέσεων, προβλέπει την αυταρχική πορεία που θα ακολουθήσει και θα πραγματοποιήσει λίγα χρόνια αργότερα με τις γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων. Έγραφε συγκεκριμένα ο Γληνός:

«Οι Έλληνες υπό τον ζυγόν της δουλείας περισώσαντες ελευθέραν την ιδεολογίαν των, κατ’ αρχάς εν τη εκκλησία μόνον, είτα δε μετά της εμπορικής και ναυτικής των αναπτύξεως επεκτείναντες αυτήν δια των καθαρώς αστικών κοινοτικών των θεσμών εις όλας τας εκδηλώσεις του πολιτισμού, παιδείαν, τύπον, κοινωνικήν πρόνοιαν δια νοσοκομείων, ορφανοτροφείων, βρεφοκομείων και άλλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ήσαν και είνε μέχρι του παρόντος το μάλλον προηγμένον υπό κοινωνικήν έποψιν στοιχείον εν Τουρκία. Οι Έλληνες, εκτός ολίγων, και οι άλλοι Χριστιανοί ήσαν καθαρώς αστοί εν μέσω των φεουδάλων Τούρκων…

»Οι Τούρκοι αστοί, οι Νεότουρκοι καλούμενοι, εγένοντο κύριοι των πραγμάτων. Ενώπιόν των ανοίγονται δύο δρόμοι. Πρώτον, θα ήτο δυνατόν να μελετήσωσι τα πορίσματα της καθολικής ιστορίας και να διαγνώσωσι την αληθή θέσιν των πραγμάτων εν τη πατρίδι των, ότι δηλαδή αύτη κατοικείται υπό δέκα και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, οίτινες δεν είνε Τόυρκοι, αλλά Έλληνες, Αρμένιοι, Αλβανοί, Άραβες, Βούλγαροι, Σέρβοι…

»ότι οι λαοί ούτοι έχουσιν ήδη ανεπτυγμένην την εθνικήν των συνείδησιν, ότι η ιστορική εξέλιξις επροίκισε τους λαούς τούτους δι’ ελευθεριών, αίτινες είνε γεγραμμέναι εν τω προγράμματι της ιστορίας και αίτινες αλλαχού εδημιουργήθησαν εκ του μηδενός και παρεχωρήθησαν κατόπιν ματαίων αγώνων, θα ήτο δυνατόν επομένως να φθάσωσιν οι Τούρκοι εις το φωτεινόν συμπέρασμα, ότι η μεν αναγνώρισις του προωδευμένου ιστορικού καθεστώτος, οποίον υπάρχει ήδη εν Τουρκία, είνε το μόνον έργον φρονήσεως, ο μόνος τρόπος εσωτερικής ησυχίας και συνεργασίας μετά των διαφόρων εθνών τούτων χάριν των μεγαλειτέρων συμφερόντων της ανορθώσεως του κράτους και της κοινής αμύνης κατά των εξωτερικών εχθρών, η δε προσπάθεια τουναντίον προς εκμηδένισιν των ιστορικώς καθιερωμένων ου μόνον είνε ματαία αλλά και λίαν επικίνδυνος και θα φέρη εσωτερικούς σπαραγμούς, θα παραλύση το κράτος, θα αποξενώση τους λαούς τούτους, οίτινες αντί παροχής συνεργασίας δυσπιστίαν μόνον και ψυχρότητα θα αισθάνωνται προς αυτό…».

Παρασκευή 7 Απριλίου 2023

ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 07.04.2004 - ΑΘΑΝΑΤΟΣ!




 Με το διάγγελμά του  ο Κυπριακός Ελληνισμός ανέκτησε την υπερηφάνεια του!

Τὴν Μεγάλη Τετάρτη 7 Ἀπριλίου 2004, ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Τάσσος (Εὐστάθιος) Παπαδόπουλος (†12-12-2008) κάλεσε τὸν ἑλληνικὸ κυπριακὸ λαὸ νὰ ἀπορρίψει τὸ Σχέδιο Ἀνᾶν στὸ δημοψήφισμα στὶς 24 Ἀπριλίου μὲ ἕνα δυνατὸ ΟΧΙ καὶ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸ δίκαιο, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ἱστορία του.

Σχεδόν μόνος απέναντι σε όλο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και της Κύπρου, την εξαγορά συνειδήσεων, τον εκφοβισμό και τις προσβλητικές παρεμβάσεις των ισχυρών της Δύσης.

Υπερήφανα αναφώνησε:

"...Ἑλληνικὲ Κυπριακὲ Λαέ,

..Τώρα καλεῖται ὁ Κυπριακὸς Λαός, καλούμαστε ὁ καθένας χωριστὰ καὶ συλλογικά, νὰ γράψουμε τὴν ἱστορία τοῦ μέλλοντος τῆς Κύπρου.

Ἡ πατρίδα μας, διέρχεται τὶς πιὸ δραματικὲς ὧρες τῆς μακραίωνης ἱστορίας της. Ὧρες καθοριστικὲς ὄχι μόνο γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὴ δική μας γενεά, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ μέλλον καὶ τὶς γενεὲς ποὺ θὰ ἔρθουν. Οἱ ἀποφάσεις ποὺ θὰ πάρουμε ἐμεῖς σήμερα, διαμορφώνουν καὶ καθορίζουν τὶς τύχες καὶ τὰ πεπρωμένα καὶ τῶν ἐπερχόμενων γενεῶν.

Αὐτὴ ἡ ἀπόφαση ἀνήκει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸν Κυπριακὸ Λαό. Ἐλπίζω οἱ ξένοι φίλοι μας νὰ σεβαστοῦν τὸ λαὸ καὶ τὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία. Ἐλπίζω νὰ κατανοήσουν ὅτι παρεμβάσεις καὶ πιέσεις προσβάλλουν τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ, εἶναι ἀντίθετες πρὸς ρητὴ πρόνοια τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν καί, τελικά, καταλήγουν ἀντιπαραγωγικές.

....Ἡ διαφύλαξη λοιπὸν τῆς ἑνότητάς μας εἶναι ὕψιστο χρέος πρὸς τὴν πατρίδα μας. Ὅποιο κι ἂν εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ δημοψηφίσματος, ὀφείλουμε νὰ τὸ σεβαστοῦμε καὶ ἡ ἑπόμενη μέρα πρέπει νὰ μᾶς βρεῖ μονιασμένους καὶ δυνατούς. Ἡ Κύπρος θὰ μᾶς χρειαστεῖ ὅλους. Δὲν περισσεύει κανένας.

...Ἑλληνικὲ Κυπριακὲ Λαέ,

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023

ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΕΥΑΓΟΡΑ



 του ΑΝΔΡΕΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ Εκπαιδευτικού, φιλόλογου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. 


Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1972. Θα γιορτάζαμε στο σχολείο την επέτειο της 1ης Απριλίου. Ήμουν στη Δευτέρα τάξη του δημοτικού και ήμουν από τα παιδιά στην τάξη που ήξεραν να διαβάζουν καλά την ανάγνωσή τους. Η δασκάλα μου, με είχε επιλέξει για να απαγγείλω στη γιορτή το ποίημά σου «Θα πάρω μιαν ανηφοριά».  Δεν ξέρω πόσο καλά το απέδωσα, ούτε θυμάμαι πόσο ζεστό ήταν το χειροκρότημα που εισέπραξα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ένα ρίγος με διαπερνούσε την ώρα της απαγγελίας. Νόμιζα ότι είχα κρυώσει.

Θα περνούσαν μερικά χρόνια για να καταλάβω ότι το ρίγος εκείνο δεν ήταν από το κρύο. Και το κατάλαβα γιατί κάθε φορά που έπιανα στο στόμα μου όχι μόνο αυτόν τον ύμνο, αλλά και κάθε ποιητική σου δημιουργία, το ίδιο ρίγος με διαπερνούσε, χειμώνα-καλοκαίρι, την ίδια ώρα που τα μάτια μου πλημμύριζαν. Ήμουν έφηβος πια, στην ηλικία σου. Και βάλθηκα να μάθω ό,τι είχε σχέση με σένα. Και όσα περισσότερα μάθαινα τόσο πιο πολύ σε εκτιμούσα και σε θαύμαζα. Και αναλογιζόμουν πως γίνεται, πριν ακόμη συμπληρώσεις τα δεκαοκτώ σου χρόνια, να είχες προλάβει να κάνεις τόσα πολλά.

Πρόλαβες να σκαρφαλώσεις στον ιστό, λυγερόκορμος και ευλύγιστος καθώς ήσουν και να κατεβάσεις τη σημαία των κατακτητών από το σχολείο σου. Πρόλαβες να συλληφθείς δύο φορές σε διαδηλώσεις, ξυλοκοπώντας μάλιστα  και δύο Άγγλους στρατιώτες που κτυπούσαν με τα ρόπαλά τους ένα συμμαθητή σου. Γι΄ αυτό άλλωστε σε έστειλαν σε δίκη. Πρόλαβες, ενώ ήσουν ακόμα στο σχολείο, να λάβεις μέρος σε ανατινάξεις και δολιοφθορές κατά των στυγνών αποικιοκρατών. Και βέβαια, πρόλαβες να φύγεις αντάρτης στα βουνά, την προηγούμενη μέρα της δίκης σου, για να μη σε κλείσουν στη φυλακή, αποχαιρετώντας με εκείνο το ξεχωριστό γεμάτο πατριωτισμό και συναίσθημα γράμμα σου, τους συμμαθητές σου.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2023

Καινοτομία εν κενώ Τεχνολογία, Πολιτική και Ένοπλες Δυνάμεις



Γράφει ο Χρήστος Τσοπόκης *

Καινοτομία εν κενώ

Τεχνολογία, Πολιτική και Ένοπλες Δυνάμεις


«Αδράνεια ονομάζεται η τάση των σωμάτων να αντιστέκονται
σε οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης.»


Οι πλαστικές έννοιες είναι επικίνδυνες, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται από ελαστικά μυαλά. Η έννοια εξ ορισμού μεταφέρει νοήματα, δεν είναι όρος, δεν έχει αυστηρά καθορισμένο περιεχόμενο· και τα νοήματα πάντα κινούνται σε ένα φάσμα σημασιών, δεν είναι απόλυτα ούτε διακριτά. Όταν όμως το νόημα γίνεται λάστιχο εκεί αρχίζουν οι παρεξηγήσεις και οι λανθασμένες εντυπώσεις και προσδοκίες.

 Μια τέτοια έννοια είναι η καινοτομία, όχι μόνο γιατί στην εποχή της τεχνολογομανίας η λέξη προσλαμβάνεται με έναν φετιχισμό που κάνει την τρίχα τριχιά, αλλά και επειδή δεν υπάρχουν κοινώς νοούμενα κριτήρια περί του τί εστί πράγματι καινοτομία. Ετυμολογικά δύο παράμετροι είναι προαπαιτούμενες: ο χρονισμός και οι τομές που γίνονται στις παραγωγικές και λειτουργικές διαδικασίες. Με απλά λόγια, καινοτομία με καθυστέρησηi και χωρίς να προκαλεί ριζικούς μετασχηματισμούς, δεν είναι καινοτομία. 

Έτσι, δεν μπορεί κανείς να πάει μακριά στο θέμα αυτό από αναλυτικής πλευράς, αν τουλάχιστον δεν διακρινεί μεταξύ θεμελιακών τεχνολογιών καινοτομίας από τη μια πλευρά, και αλλαγών ή τροποποιήσεων που βελτιστοποιούν ή επαυξάνουν τις δυνατότητες ήδη υπάρχουσων τεχνολογιών (δηλαδή καινοτομιών του χθες) από την άλλη. Και επειδή οι τεχνολογικές καινοτομίες εκδηλώνονται με διαφορετικό ρυθμό και ένταση σε κάθε πεδίο του επιστητού, οφείλει κανείς να τις εξετάζει εστιάζοντας κατάλληλα.


Το γενικό ιστορικό υπόδειγμα



Από την εποχή της πρώτης τεχνολογικής επανάστασης το 1771 στη Βρετανία μέχρι την παρουσίαση του πρώτου μικροεπεξεργαστή Intel το 1971 στην Καλιφόρνια μεσολάβησαν 200 χρόνια που σημαδευτηκαν από πέντε στάδια ριζικών τεχνολογικών εξελίξεων που άλλαξαν το οικονομικό εποικοδόμημα παγκοσμίως. Στο μεσοδιάστημα καθενός εξ αυτών υπήρχε μια μέση διάρκεια περί τα 50 χρόνια κατά την οποία προχωρούσε η διαδικασία δομικών προσαρμογών και ενσωμάτωσης των νέων μέσων [2]. 

Στον τομέα της οικονομίας, κάθε νέα τεχνολογική επανάσταση δημιουργούσε πρωτογενώς νέου τύπου υποδομές και υπηρεσίες, όμως στην τεχνολογία όπλων υπήρχε ένας αυτόνομος ρυθμός ανάπτυξης. Για παράδειγμα η δημιουργία καναλιών και πλωτών οδών κατά την Α’ τεχνολογική επανάσταση λίγο επηρέασε την πολεμική τεχνολογία, και σίγουρα πολύ λιγότερο απ’ ό,τι η Β’ τεχνολογική επανάσταση με την ανάπτυξη των σιδηροδρόμων και των μηχανών ατμού.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2023

Αυτό το εθνικό κράτος που η ιθύνουσα τάξη του αποφάσισε μετά το 22 να το περιορίσει όσο μπορεί για να το ελέγχει και να το νέμεται ΔΕΝ μας εκφράζει. Και πρέπει να το αλλάξουμε.



Παντελής Σαββίδης από fb


Δεν έχουμε αποφασίσει- και δεν γνωρίζουμε- αν είμαστε γηγενής λαός, ή οι πρόγονοί μας ήρθαν απο τον Καύκασο, μια κοιτίδα ανθρωπογένεσης στην ανθρώπινη εξέλιξη. Άλλοτε αποδεχόμαστε την μια και άλλοτε την άλλη θεωρία.
Σημασία έχει ότι απο το 1900 πχ. αρχίζει δειλά δειλά να καταγράφεται ελληνική παρουσία στην περιοχή που σήμερα ζούμε.

Με σκόπιμες ή μη, αλλά πάντως θολές γνώσεις για την σχέση του ελληνικού με άλλες πολιτιστικές παρουσίες στην ευρύτερη περιοχή.
Εκείνο που, πάντως, δεν αμφισβητείται ιστορικά, παρά μόνο ως παραχάραξη της ιστορίας, είναι ότι και οι Δωριείς- άρα και οι Μακεδόνες- ήταν ελληνικό φύλο. Σε ό,τι αφορά τους Πόντιους είναι Αθηναίοι, διότι οι περισσότερες αποικίες στον Πόντο ήταν αποικίες της Μιλήτου, η οποία Μίλητος, ήταν αθηναϊκή αποικία.

Όλα αυτά έχουν την σημασία τους αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι τα διάφορα ελληνικά φύλα που δημιούργησαν τις πόλεις κράτη της αρχαίας εποχής σκοτώνονταν μεταξύ τους. Με τόσο μίσος που απορεί κανείς πως είναι δυνατόν άνθρωποι που εξύψωσαν τον πολιτισμό να συμπεριφέρονται με τόσο βάρβαρο τρόπο.

Πρωταγωνιστές στις μαζικές δολοφονίες ομοεθνών τους ήταν οι Αθηναίοι οι οποίοι είχαν δημιουργήσει, μάλιστα, και έναν υψηλού επιπέδου πολιτισμό ο οποίος όχι, μόνο, μνημονεύεται ως σήμερα αλλά θεωρείται και η βάση της ευρωπαϊκής και γενικότερα της δυτικής οικοδόμησης.

Η πρώτη φορά που αυτός ο λαός πρέπει να αισθάνθηκε συνειδητά ότι ανήκει στο ίδιο έθνος (με την έννοια που δίνουμε σήμερα) ήταν η Μάχη του Μαραθώνα όταν παρατάχθηκαν όσοι πρόλαβαν (οι Σπαρτιάτες δεν πρόλαβαν αλλά πήγαν) να αντιμετωπίσουν του Πέρσες, έναν ανατολικό λαό ο οποίος αν επικρατούσε στην Μάχη του Μαραθώνα ή στην επακολουθήσασα Ναυμαχία της Σαλαμίνας, η ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν διαφορετική.

Αν διαβάσει κανείς την ελληνική ιστορία θα συναντήσει περιόδους και ανθρώπινες συμπεριφορές που μας είναι γνωστές και σήμερα. Είναι αυτό ένα στοιχείο της συνέχειάς μας ως έθνους, ή όλοι οι λαοί έχουν, πάνω κάτω, την ίδια συμπεριφορά;

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2023

Περί ασκητικής ολιγάρκειας, αυτοθυσιατικής προσφοράς,σεμνότητας και ταπεινότητας,σεβασμού του δημοσίου πλούτου και προτύπων ηγεσίας... Καποδιστριακός ο Λόγος.





 Με αφορμή τα όσα περί του θέματος,είδαμε και ακούσαμε αυτές τις ημερες΄......//Δυο χαρακτηριστκά,σχετικά με το θέμα, συντομότατα κειμενα του Ιωάννη Καποδιστρια. 

1)Αποσπασμα απο την επιστολη Καποδιστρια προς του Ελληνες τον Σεπτεμβριο του 1822.

2) Η Επιστολή  για την αναζήτηση γραμματέα ... τα απαραιτητα προσοντα και οι προβλεπόμενες αμοιβές!

Απο την επιστολή του 1822.


"Ο επονομασθείς δίκαιος


 Αριστείδης εστάθη είκοσι πέντε έτη θησαυροφύλαξ της Ελλάδος, και όταν μετά τον θάνατόν του ηθέλησαν οι Αθηναίοι να τω κάμουν λαμπρά επιτάφια, ηναγκάσθησαν να εξοδεύσουν από το κοινόν, επειδή ο Αριστείδης απέθανε πτωχός, και δεν είχε μήτε παλάτια μήτε δούλους. Ο τελειότερος των ελληνικών ανδρών Επαμεινώνδας δεν εκβήκε του οίκου του μίαν ημέραν, επειδή έπλυνεν εκείνην την ημέραν η μήτηρ του το φόρεμά του, και δεν είχεν άλλο δια να φορέση.
 Τούτων λοιπόν τας αρετάς πρέπει να μιμηθήτε εάν θέλετε να αποθανατισθήτε ως εκείνοι, και να κάμετε ένδοξον και ευτυχή την τοσούτους αιώνας δυστυχήσασαν ταλαίπωρον Ελλάδα."

Απο την αναζήτηση γραμματέα.. 

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΥΝΙΕ.


Επίστολή του Ι. Καποδίστρια στην οποία καταδεικνύεται η ακεραιότητα, η απλότητα και η αγαθή φύση του χαρακτήρα του ... 
Τω Κ. Μυνιέ, ιερεί, εις Γενεύην.
Λονδίνω, 8 Αυγούστου 1827.

«… Μόνος είμαι, και ασθενής την υγείαν, και γέρων ήδη, και υπερκεκοπιακώς. Και τοι δε την ψυχήν ακμαιότατος, ως παρά Θεού και της συναισθήσεως των χρεών μου εγκρατυνόμενος δεν δύναμαι όμως να αρκέσω εις όλα, ουδέ να αρμόσω το ρεύμα του χρόνου προς τας υλικάς χρείας, και χρήζω λοιπόν πάντως φίλου τινός δυναμένου εκ μιας λέξεως να αρπάση τον στοχασμόν μου και να τον εξερμηνεύση απαραλλάκτως και έτι κάλλιον εμού είτε από γλώσσης είτε δια γραφής. «…θέλω να λέγω προς τον φίλον μου• «ιδέ τούτον τον λογαριασμόν και ειπέ με κατά συνείδησιν αν εγκριτέος παρ’ εμού.» Επί δε ταύταις ταις ηθικαίς και διανοητικαίς χάρισιν αν ο ζητούμενος νέος έχη και χείρα καλλιγράφον, και όσα γράφει καλώς αναγινώσκωνται, δεν θέλω τίποτε περισσότερον."

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2022

Σε μια άλλη Ελλάδα…



του Γιώργου Ρακκά


Σε μια άλλη Ελλάδα, η ανάδειξη μιας πολιτικού σαν την Εύα Καϊλή στην αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου –με διακομματική, μάλιστα, εγχώρια στήριξη– θα αποτελούσε σημείο καμπής για την περαιτέρω ανάδειξη των ελληνικών θέσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η Ελληνίδα αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα πρωταγωνιστούσε για την ολοκλήρωση της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας στην κατεύθυνση της αποτροπής όχι μόνον του ρωσικού, αλλά και του τουρκικού επεκτατισμού.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα έθετε ως μια από τις κύριες προτεραιότητές της την επεξεργασία μιας κοινής μεταναστευτικής πολιτικής που θα προστάτευε αποτελεσματικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, και δεν θα τις καθιστούσε έρμαιο των δουλεμπόρων, των δικτύων του ισλαμικού εξτρεμισμού καθώς και της ‘βιομηχανίας της αλληλεγγύης’. Δηλαδή της αυξανόμενης πολιτικής επιρροής ΜΚΟ που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η επιβολή της ατζέντας των ‘ανοιχτών συνόρων’, αδιαφορώντας για την δημοκρατική της απονομιμοποίηση, και τα σοβαρά ζητήματα ασφάλειας, κοινωνικής και πολιτιστικής συνοχής που θέτει.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα επιδιδόταν σε μια μεγάλη εκστρατεία για την πανευρωπαϊκή αναγνώριση της γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολίας (Ελλήνων Μικρασιατών και Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυρίων)· θα κοιτούσε να προσανατολίσει τις νέες πολιτικές για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας ώστε να ενθαρρύνουν την παραγωγική στροφή της ελληνικής οικονομίας· θα πίεζε ώστε η ΕΕ να αποκτήσει κοινή δημογραφική πολιτική –αναγνωρίζοντας την ανάγκη όχι μόνο προάσπισης της συνέχειας του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, αλλά και των ίδιων των Ευρωπαίων· κι ακόμη, θα αγωνιζόταν ώστε να κάμψει τις γερμανικές ενστάσεις για την διαμόρφωση μιας αποτελεσματικής ευρωπαϊκής πολιτικής για την ενέργεια, έτσι ώστε η ΕΕ να μην παραμένει άθυρμα πετρομοναρχιών όπως το Κατάρ, και να είναι σε θέση να προστατέψει παράλληλα επί της ουσίας τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις της Ευρώπης από τη δίνη της κρίσης.

Όλα αυτά, σε μια άλλη Ελλάδα όμως· γιατί η σημερινή, καταπώς φαίνεται, το μόνο που μπορεί να συνεισφέρει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι μια επανάληψη της ιλαροτραγωδίας του ‘σκανδάλου Κοσκωτά’. Με τη διαφορά ότι τα πάμπερς των τελών της δεκαετίας του 1980, έδωσαν τη θέση τους σε σακούλες με ‘μαύρο χρήμα’ από το Κατάρ.

Ο δε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και αρκετούς μήνες αγωνίζεται για να μεταβάλει την υπόθεση της δικής του παρακολούθησής του σε πανευρωπαϊκό ζήτημα, ούτε που τόλμησε να ζητήσει ένα «συγνώμη» ενώπιον του ελληνικού λαού. Από το κόμμα του η Ευρωβουλευτής –άλλοτε πολυδιαφημιζόμενη– που μας έχει διασύρει πανευρωπαϊκώς και διεθνώς. Ενώ εκείνος ήταν που ισχυριζόταν πόσο απαράδεκτο είναι να παρακολουθούνται βουλευτές ή ευρωβουλευτές, μαζί με τον «εθνικό Συνταγματολόγο» Ευάγγελο Βενιζέλο, για να μην ξεχνιόμαστε.

Μια φορά εκπρόσωπος της Ελλάδας ανήλθε σε αυτό το αξίωμα, και πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συμμετέχει σ’ ένα απ’ τα χειρότερα σκάνδαλα στην ιστορία της ΕΕ. Και ο πρόεδρος και συνάδελφός της ούτε που ασχολήθηκε με την ουσία του συμβάντος· προτίμησε να συνεχίσει την κλάψα για την πλαγιοκόπηση του κόμματός του από τη Νέα Δημοκρατία ψελλίζοντας τα περί ‘δούρειων ίππων’. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, πράγμα που αποδεικνύει πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίον το κυβερνών κόμμα αυξάνει την επιρροή του στη βάση του ΠΑΣΟΚ, είναι πως ο ίδιος ο Ανδρουλάκης αποδεικνύεται κάθε μέρα απελπιστικά λίγος για πρόεδρός του.

Μικρή σημασία έχει, τέλος, αν η υπόθεση Καϊλή ξεπερνάει την ελληνική της διάσταση και εμπλέκει εξ ίσου, και παράγοντες της ιταλικής πολιτικής ζωής, συγκεκριμένα της σοσιαλδημοκρατίας. Που ξεκίνησε από έναν Κάουτσκι για να καταλήξει σήμερα στην Ευρώπη να αντιπροσωπεύεται από αυτούς τους φαιδρούς ‘σακκουλοφόρους’. Δεδομένων των υπαρξιακών ζητημάτων που θέτει η εποχή μας στον Ελληνισμό, είναι σαφές πως οι εκπρόσωποί του στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι οφείλουν να πρωταγωνιστούν στον αγώνα εναντίον της ευρωπαϊκής κατάπτωσης και παρακμής, όχι να αναδεικνύονται στο επίκεντρό της. Ούτε η κυβέρνηση, όμως, ούτε και η αντιπολίτευση θα εστιάσουν σε αυτήν την διάσταση του ζητήματος.


ΠΗΓΗ:https://ardin-rixi.gr/archives/248163
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2022

«Επικίνδυνη κυβέρνηση στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και τον κόσμο ολόκληρο»-Ν.Καραχάλιος


Ο Νίκος Καραχάλιος είναι επικεφαλής του Forum 2020, ,στενός συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή, επικοινωνιολόγος, άριστος γνώστης των δημοσκοπήσεων στέλεχος της ΝΔ και ακόμη μέλος του κόμματος ασκεί δριμύτατη κριτική στον πρωθυπουργό. Κριτική που ξεκινά από την εποχή που εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ! 

Δεν το κάνει πρώτη φορά. Η παρουσία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και σε «αντισυστημικά» μέσα ενημέρωσης έχει γίνει αισθητή εδώ και πάρα πολύ καιρό. Τα όσα λέει για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης σε όλους τους τομείς και στα εθνικά θέματα είναι πολύ «βαριά». Ουδείς τον έχει διαψεύσει και δεν τον έχουν καν διαγράψει από το κόμμα της ΝΔ. Ο κ.Καραχάλιος μιλά για τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στον Βόσπορο, θεωρεί αδιανόητο να πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι δις για όπλα που δεν θα είναι έτοιμα προς χρήση αν κλιμακωθεί η ένταση με την Τουρκία και την ίδια ώρα να γίνεται ,όπως λέει , αποστρατιωτικοποίηση των νησιών! 

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2022

Οδικός χάρτης για να υποταχθεί ένα εθνικό κράτος



Ας υποθέσουμε ότι προγραμματίζεται η εξόντωση ενός έθνους-κράτους. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να προέρχεται από κάποιες ισχυρές χώρες, άλλες θρησκείες, ή και από εμμονές σε κοσμοθεωρίες (όπως, χάριν παραδείγματος το τελευταίο στάδιο της παγκοσμιοποίησης που είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση). Υπάρχουν, ασφαλώς, πολλές μεθοδεύσεις για να φτάσει κανείς στο επιθυμητό αποτέλεσμα για αυτό το εθνικό κράτος, αλλά εδώ θα επιλέξουμε αναγκαστικά ορισμένες μόνο από αυτές.

Προσθέτοντας, ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή καθ’ αυτή η επιλογή, όσο ο αυστηρός διαχρονικός προγραμματισμός της αλληλουχίας και αλληλοσυμπλήρωσης των μέτρων, έτσι ώστε το ένα να διαδέχεται και να ενδυναμώνει το άλλο. Το πρώτο στάδιο θεωρείται δεδομένο για κάθε ανάλογη προσπάθεια. Πρόκειται για τον έγκαιρο προσηλυτισμό όλων εκείνων των προσώπων, που ύστερα από ενδελεχή έρευνα, είναι πιθανότατα αυτά, που θα καταλάβουν την εξουσία της καταδικασμένης χώρας.

Δεν είναι καταρχήν απαραίτητο οι ηγέτες αυτοί να είναι ενσυνείδητοι προδότες, διότι αρκεί να τους έχουν πείσει ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις για τη χώρα τους. Οπότε, εύκολα πείθουν τους εαυτούς τους ότι η διακυβέρνησή τους απαλλάσσει τη χώρα τους από τα ακόμη χειρότερα. Η πρώτη δέσμη μέτρων αποσκοπεί στη δημιουργία πειθούς στο λαό προς εξόντωση, ότι είναι ανάξιος να ζει.

Επειδή, ανάμεσα και σε άλλα, κατηγορείται συστηματικά ως τεμπέλης, αναποτελεσματικός, πολυέξοδος, ότι ζει με δανεικά, αλκοολικός κ.ά. Έχει αποδειχθεί, σε πολλές περιπτώσεις, ότι αυτή η πολιτική (εφόσον βέβαια εφαρμόζεται χωρίς αντίδραση από τους εκάστοτε ηγέτες του, αλλά αντιθέτως με τη συνεργασία τους), έχει τα εκάστοτε επιθυμητά αποτελέσματα.

Επιχείρηση εκφοβισμού

Η προσεκτικά στοιχειοθετημένη επιχείρηση εκφοβισμού για αναπότρεπτη δήθεν χρεοκοπία, με παράλληλη αναφορά στις δήθεν καταστροφικές της συνέπειες, πανικοβάλλει το λαό της επιλεγμένης για εξαφάνιση χώρας. Και ουδεμία, βέβαια, σημασία έχει το γεγονός, ότι συνήθως το ύψος χρέους και ελλειμμάτων της είναι αντιμετωπίσιμα. Αρκεί να πειστεί ο λαός ότι χάνεται. Το είχαμε δει στην Ελλάδα, το βλέπουμε στην Ιταλία, θα το δούμε ενδεχομένως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο μέλλον.

Άλλωστε, εν προκειμένω, προβλέπονται εν ανάγκη και μεθοδεύσεις εικονικής διεύρυνσης χρέους και ελλείμματος. Παράλληλα, επιστρατεύονται και τα διεθνή κερδοσκοπικά κοράκια, τα οποία σε ελάχιστο διάστημα κατακρημνίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της άμοιρης οικονομίας. Είναι, συνεπώς, εύκολη πια λεία για να ασπαστεί τα μνημόνια, ή έτερα προγράμματα λιτότητας, που εμφανίζονται ως από μηχανής Θεός!