Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΧΝΕΙ ΘΑΝΑΤΙΛΑ

Ἡ δημογραφικὴ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς τραγική. Ἡ χώρα βιώνει μία πραγματικὴ δημογραφικὴ αὐτοκτονία. Οἱ θάνατοι εἶναι πλέον περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις (γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὶς χιλιάδες ἀμβλώσεις ποὺ γίνονται κάθε χρόνο). Ἐνδεικτικά, τὸ 2023 εἴχαμε 71 γεννήσεις καὶ 127 θανάτους. Ἀκόμη πιὸ ἐνδεικτικά, τὴν σταθερὴ ἐπικράτηση τοῦ θανάτου ἔναντι τῆς ζωῆς μᾶς τὴν δίνει ἡ ζοφερὴ εἰκόνα τῆς περιόδου 2015-2022, κατὰ τὴν ὁποία οἱ θάνατοι ἦταν κατὰ 355.315 περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις, πρᾶγμα ποὺ ἰσοδυναμεῖ σχηματικὰ μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ πληθυσμοῦ μεγάλων νομῶν, ὅπως ἡ Λάρισα ἤ ἡ Ἀχαΐα. 

Ὁ δείκτης γονιμότητας ἔχει πέσει στὸ 1,38 καὶ εἶναι ἀπὸ τοὺς χαμηλότερους τοῦ εὐρωπαϊκοῦ γηροκομείου (ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ πιὸ ἄτεκνη ἤπειρος τοῦ κόσμου). Ἡ μέση ἡλικία στὴν Ἑλλάδα βρίσκεται στὰ 45,6 ἔτη. Ἡ φυγὴ τῶν νέων στὸ ἐξωτερικὸ συνεχίζεται σταθερὰ ἀμέσως μετὰ τὸ ξέσπασμα τῆς κρίσης τοῦ 2010 ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης ἐργασιακῆς προοπτικῆς καὶ ἱκανοποιητικῶν ἀποδοχῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπικρατούσας γενικῆς ἀποτελμάτωσης, ποὺ ὠθεῖ τοὺς πιὸ δραστήριους καὶ δημιουργικοὺς ἀνθρώπους νὰ σηκωθοῦν νὰ φύγουν προτοῦ τοὺς πνίξει ἡ μαυρίλα ποὺ ἔχει ἐγκατασταθεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὴν χώρα. 

Ἄν ἀναλογισθοῦμε τὸν συνδυασμό θάνατοι-γεννήσεις-μετανάστευση στὸ ἐξωτερικό (τοὺς τρεῖς παράγοντες ποὺ καθορίζουν τὸν πληθυσμὸ μιᾶς χώρας), τότε ἡ κατάσταση εἶναι ἀκόμα χειρότερη. Καὶ οἱ προοπτικὲς εἶναι οἱ πλέον δυσοίωνες, καθὼς προβλέπεται ὅτι στὸ τέλος τοῦ αἰῶνα ὁ πληθυσμὸς θὰ εἶναι στὰ 6,38 ἑκατομμύρια ἀπὸ τὰ σημερινὰ 10,381, σὲ μία χώρα μὲ ἀκόμη μεγαλύτερο ποσοστὸ ἡλικιωμένων (σύμφωνα τὴν πρόσφατη ἔκθεση τοῦ ΟΗΕ). Ἤδη ὁ ἀριθμὸς τῶν συνταξιούχων ἀγγίζει σήμερα τὰ 2,5 ἑκατομμύρια. Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ἤδη μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸν τάφο. 

Ποιός θὰ κληθεῖ νὰ ὑποστηρίξει τὸ κοστοβόρο προνοιακὸ καὶ συνταξιοδοτικὸ σύστημα, ὅταν συρρικνώνεται ὁ οἰκονομικὰ ἐνεργὸς πληθυσμὸς ἐξαιτίας τῆς ὑπογεννητικότητας; Ἡ μετανάστευση δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτρέψει τὴν δημογραφικὴ κατάρρευση, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ κἄν νὰ ἐπιλύσει τὸ πρόβλημα τῆς ὑπογεννητικότητας. Ἡ κατάρρευση θὰ ἔλθει ἀναπόδραστα ὅταν θὰ ἀρχίσει νὰ μειώνεται ὁ πληθυσμὸς καὶ θὰ βρεῖ τὴν χώρα μὲ ἀκόμη περισσότερους συνταξιούχους καὶ ἡλικιωμένους καὶ μὲ ἀκόμη λιγότερα παιδιὰ καὶ ἐργαζομένους.

Οἱ οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς συνέπειες θὰ εἶναι σοβαρές. Οἱ γενιὲς τοῦ παραγωγικοῦ πληθυσμοῦ θὰ βρεθοῦν σὲ δεινὴ θέση, ἀφοῦ θὰ πρέπει νὰ ἐργάζονται γιὰ νὰ συντηρήσουν τοὺς συνταξιούχους, ποὺ θὰ ἀποτελοῦν ἕνα πολὺ μεγάλο ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ, ἐνῷ οἱ ἴδιοι θὰ χρειασθεῖ νὰ δουλεύουν καὶ νὰ φορολογοῦνται περισσότερο, ἀλλὰ νὰ ἀμείβονται λιγότερο. Αὐτὴ ἡ κατάσταση ἐπιδεινώνει ἀντικειμενικὰ τὴν θέση τῶν ζευγαριῶν ποὺ θέλουν νὰ κάνουν παιδιά, καὶ ὅσους ἀναζητοῦν καλὲς ἐργασιακὲς προοπτικές. Ὁπότε ἡ δημογραφικὴ κρίση ὀξύνεται περαιτέρω. Πιθανὸν νὰ ξεσπάσει καὶ ἕνας «πόλεμος τῶν γενεῶν». 

Ἀλλὰ πολὺ πιὸ σοβαρὸ ζήτημα ἀπὸ τὴν στήριξη τοῦ προνοιακοῦ καὶ συνταξιοδοτικοῦ συστήματος εἶναι τὸ ὑπαρξιακὸ ζήτημα τῆς χώρας, ποὺ γιὰ νὰ λυθεῖ χρειάζεται μία κοινωνία ποὺ σφύζει ἀπὸ ζωὴ καὶ ἀπὸ νιάτα, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπηρετήσει ὑψηλὰ ἰδανικὰ καὶ νὰ πραγματοποιήσει μεγάλες ἀλλαγές. 

Ἀκόμη καὶ γενναῖα μέτρα στήριξης τῆς τεκνοποιίας καὶ τῆς οἰκογένειας -ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν κρατοῦσα ἰδεολογία τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ, τοῦ ἠδονισμοῦ καὶ τοῦ ναρκισισμοῦ- δὲν μποροῦν -δυστυχῶς- νὰ ἐπιλύσουν τὸ πρόβλημα, ὅπως μᾶς δείχνει ἡ ἐμπειρία ἄλλων χωρῶν ποὺ ἔλαβαν τέτοια μέτρα ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, ἀλλὰ δὲν ἔχουν καταφέρει νὰ ἐπιλύσουν τὸ πρόβλημα. Πράγματι, τὸ οἰκονομικὸ ζήτημα εἶναι σημαντικό. Ἀλλὰ εἶναι σημαντικὸ μόνον γιὰ ὅσους θέλουν νὰ κάνουν παιδιά. Ὅμως, καμμία οἰκονομικὴ ἐλάφρυνση ἤ ἐνίσχυση δὲν μπορεῖ νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν παιδιά. Ἀσφαλῶς, θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει μία καλὴ πολιτικὴ στήριξης τῶν ζευγαριῶν ποὺ ἔχουν ἤ θέλουν νὰ κάνουν παιδιά. Ὡστόσο, αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ παρακινήσει τὸν ὑπόλοιπο κόσμο νὰ τεκνοποιήσει. Εἶναι ἁπλουστευτικὸ καὶ λανθασμένο νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν κάνουν παιδιά, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ δὲν ἔχουν λεφτά. 

Βρισκόμαστε ἀπέναντι σὲ ἕνα πολὺ βαθύτερο πρόβλημα, τοῦ ὁποίου ἡ ὑπογεννητικότητα ἀποτελεῖ μονάχα μία χαρακτηριστικὴ ἐκδήλωση. Καὶ τὸ πρόβλημα αὐτὸ εἶναι ὑπαρξιακό. Καὶ ἔχει νὰ κάνει μὲ μία ὁλόκληρη θεώρηση τῆς ζωῆς: τὴν ἡδονιστική, ὑλιστικὴ καὶ ἀτομικιστικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς ποὺ καλλιεργήθηκε στὴν ἐποχὴ τῆς οἰκονομικῆς εὐμάρειας, στηρίχθηκε στὶς δυνατότητες τῆς σύγχρονης τεχνολογίας, καὶ σὲ πολιτισμικὸ ἐπίπεδο ἐκφράστηκε ἀπὸ τὰ νεανικὰ κινήματα τῆς δεκαετίας τοῦ '60 στὴν Δύση, ἀνατρέποντας  ὁριστικὰ τὶς παραδοσιακὲς οἰκογενειακὲς δομὲς καὶ τοὺς πάγιους φυσικοὺς ρόλους τῶν φύλων. Βρισκόμαστε ἀπέναντι στὴν κρίση ἑνὸς πλανητικοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ ὑπογεννητικότητα, ἄλλωστε, δὲν ἀποτελεῖ μονάχα ἑλληνικὸ ἤ εὐρωπαϊκὸ ἤ δυτικὸ πρόβλημα, ἀλλὰ εἶναι σήμερα ἕνα παγκόσμιο πρόβλημα.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/Y7oiekTmMr6hYmE1/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com