- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Τετάρτη 15 Μαρτίου 2023
"Η λ ε ί α τ η ς Κ ο ρ ί ν θ ο υ"
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2023
Περί ασκητικής ολιγάρκειας, αυτοθυσιατικής προσφοράς,σεμνότητας και ταπεινότητας,σεβασμού του δημοσίου πλούτου και προτύπων ηγεσίας... Καποδιστριακός ο Λόγος.
Απο την επιστολή του 1822.
"Ο επονομασθείς δίκαιος
Απο την αναζήτηση γραμματέα..
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΥΝΙΕ.
Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023
Ο Καποδίστριας προετοιμάζει την Επανάσταση – Η θέση της Αριστεράς
Αξελός Λουκάς
Έχοντας αναφερθεί στο προηγούμενο σημείωμα στο βιβλίο του Σκλαβούνου θα σταθώ, όπως προείπα, στο ακανθώδες ζήτημα των απόψεων της Αριστεράς απέναντι στο φαινόμενο Καποδίστριας. Είναι η έρευνα των πηγών που έσπρωξε τον Σκλαβούνο να αναδείξει στοιχεία της αρνητικής αυτής στάσης. Θεωρώντας ως κεκτημένο τα όσα γράφει, θα προβώ σε έναν εμπλουτισμό και ανάλυση με βάση και τις δικές μου έρευνες την τελευταία 15ετία στο έργο του Γεωργίου Σκληρού, που θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο.
Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι οι απόψεις που διατυπώνει για τον Καποδίστρια ο Σκληρός, πρώτος εισηγητής του μαρξισμού στην Ελλάδα με το περίφημο βιβλιαράκι του “Το Κοινωνικόν μας Ζήτημα” και στην συνέχεια με το κύκνειο άσμα του “Τα σύγχρονα προβλήματα του Ελληνισμού”. Από το προοίμιο κιόλας τοποθετείται αρνητικά στις όποιες θετικές γνώμες ιστορικών για τον Καποδίστρια τονίζοντας ότι: «Εννοείται όχι μόνον καμιά σημασία δεν πρέπει να δώσουμε στη γνώμη των συντηρητικών ιστορικών μας, αλλά να τόχωμε και κανόνα απαράβατο να ζητούμε την αλήθεια ακριβώς στο αντίθετο μ’ εκείνα που διαβεβαιώνουν αυτοί».Δεν θεωρώ αναγκαίο να σταθώ αναλυτικά στην παραπάνω λογική, διατυπώνοντας το αυτονόητο, ότι αρχής γενομένης από τον Θουκυδίδη, όλοι οφείλουμε να γνωρίζουμε πια ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται στα πολιτικά φρονήματα του ιστορικού, αλλά στο αν έχει το επιστημονικό ήθος να σεβαστεί τα αυθεντικά στοιχεία, χωρίς να τα αποσιωπήσει, στρεβλώσει ή αλλοιώσει με βάση την ιδεολογία του. Ο αυτοεγκλωβισμός του Σκληρού, είναι, λοιπόν, προφανής.
O Σκληρός για τον Καποδίστρια
Έχοντας ήδη εκ των προτέρων τοποθετηθεί, μας δίνει μιαν αρκετά ουσιαστική περιγραφή της άποψής του: «Το σύστημα του Καποδίστρια είχε περίπου την εξής βάση: Να στηριχθή στη μεγάλη πλειοψηφία του μεσαίου και κατωτέρου λαού φροντίζοντας κυρίως για τις οικονομικές ανάγκες του, και να χτυπήση εν ανάγκη την ως τα τώρα κυριαρχούσα τάξη που θα ήθελε τυχόν να φέρη εμπόδια στη φωτισμένη δικτατορία του. Η κυριαρχούσα αυτή μειονοψηφία αποτελείτο από τις μεγάλες οικογένειες του τόπου και τους αγωνιστάς εν γένει, τους μορφωμένους ευρωπαΐζοντας πολιτικούς και τους λοιπούς ανθρώπους του πνεύματος και των γραμμάτων.
»Όλους αυτούς τους περιφρονούσε και φανερά τους κατηγορούσε ο Καποδίστριας. Τους προύχοντες ως τουρκομαθημένους κοτσαμπάσηδες, εγωϊστάς και εχθρούς του λαού, τους μορφωμένους φαναριώτες πολιτικούς ως φιλοδόξους ραδιούργους και ταραχοποιούς, τους φιλελεύθερους μορφωμένους ανθρώπους και δημοσιογράφους ως κούφους φρασεολόγους και βλαβερούς δημαγωγούς. Δεν καταλάμβανε ότι και σωστά αν ήταν όλα αυτά, πάλιν ήταν μια πραγματικότης, που έπρεπε να τη λάβη υπ’ όψη του και όχι να την πολεμήση άκριτα και αψυχολόγητα. Τον γελούσε πολύ το γεγονός ότι οι μεσαίες γεωργικές τάξεις, ιδίως της Πελοποννήσου, και ο κατώτερος λαός είχαν μοναρχικά φρονήματα και πήραν στην αρχή το μέρος του. Αυτό τονίζουν συνήθως και οι συντηρητικοί ιστορικοί μας, ότι ο λαός ζητούσε διαρκώς “αυθέντη” (“Πότε θάλθη ο αφέντης μας;”) και προσκολλήθηκε στον Καποδίστρια.
»Πολύ σωστό αυτό, αλλά ανεπαρκές και ανωφελές. Γιατί στις αμόρφωτες και ασύνταχτες ακόμα κοινωνίες δεν έχει σημασία το τι γνώμη έχει ο κατώτερος λαός, που είναι συνήθως συντηρητικός, χωρίς ξεκαθαρισμένες ιδέες και χωρίς καμιά διοργάνωση, όσον η κυριαρχούσα τάξη, που αποτελείται από τους ισχυρούς και εξέχοντας παράγοντας του τόπου, είτε σε οικογενειακό όνομα, είτε σε πλούτο, είτε σε στρατιωτική και πολεμική αξία, είτε σε μόρφωση και πολιτισμό. Και βέβαια, η γνώμη ενός Πετρόμπεη, ενός Κουντουριώτη, ενός Μιαούλη και ενός Μαυροκορδάτου την εποχή εκείνη είχε περισσότερη δύναμη, παρά η θέληση χιλιάδων ανθρώπων του λαού. Αναλόγως της εποχής και του τόπου πρέπει να λογαριάζεται και να κρίνεται η αναλογία της πραγματικής αξίας των κοινωνικών δυνάμεων».
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2022
Το μέλλον ως δυστοπία!
Το μέλλον ως δυστοπία!
Το σιδερένιο κλουβί και οι επερχόμενες παγωμένες νύχτες του Max Weber.
Γεώργιος Σκλαβούνος
Κυριακή 5 Ιουνίου 2022
ΟΧΙ στην εκχώρηση ς και την εμπορευματοποίηση του Πεδίου Άρεως από το Ίδρυμα Ωνάση
Τα καθάρματα !
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2021
Αξιομνημόνευτα και παραλειπόμενα κείμενα του 1821
Όταν ο Καποδίστριας αποκαλύπτει, χωρίς να αποκαλύπτεται και αφού έχει ενθαρρύνει τον Αλή Πασά στην σύγκρουσή του με τον Σουλτάνο, τελικά παρεμβαίνει αποφασιστικά στην σύγκρουση Αλή Πασά-Σουλτάνου, μέσω της καθοδήγησης και της χρηματοδότησης των Σουλιωτών. Πόσες φορές πρέπει να διαβάσουμε τον Καποδίστρια για να τον καταλάβουμε!
Η επιστολή Καποδίστρια στον Πετρόμπεη στέλνεται αφού έχει προηγηθεί η συνάντηση Καποδίστρια-οπλαρχηγών στην Κέρκυρα, το Πάσχα του 1819. Συνάντηση στην οποία παραβρέθηκαν, όπως βεβαιώνει ο ίδιος ο Καποδίστριας στην λεγόμενη αυτοβιογραφία του, όλοι οι αρματολοί που ήταν μαζί του στην εποποιία της Λευκάδας στα 1806-1807. Ανάμεσα σε αυτούς σημαντικοί απόστολοι της Φιλικής Εταιρείας όπως π.χ. ο Χριστόφορος Περραιβός.
Στην συνάντηση αυτή, του Πάσχα της Εθνεγερσίας, στην Κέρκυρα, δεν είχε παραβρεθεί ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Nα τονίσουμε επίσης ότι: Αυτήν την καθοριστικής σημασίας για την πορεία του ’21 συνάντηση, την αγνοεί ο Ξάνθος. Όπως έχω τεκμηριώσει, στο βιβλίο μου “Ο Άγνωστος Καποδίστριας”, (εκδόσεις Παπαζήση Αθήνα 2011,σελ, 123-125),παραθέτοντας επιστολές από το αρχείο του Ξάνθου.
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2021
Ο Max Weber και το “σιδερένιο κλουβί”
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2021
Πατριωτισμός και Αριστερά (β’ μέρος)
Α. Από τον Μπακούνιν στον Λένιν
Είδαμε στο Α ‘ μέρος πώς επαίνεσε ο Μπακούνιν -όπως και ο Μάρξ τον πατριωτισμό του γαλλικού προλεταριάτου και την αντίσταση του στην πρωσσική κατοχή με την εξέγερση της Κομμούνας του Παρισιού. Επίσης την θέση του ,και την αντίθεση του, απέναντι στο ενιαίο γερμανικό Κράτος (το “Κ” πάντα κεφαλαίο γι αυτόν ) , “την πηγή κάθε δεσποτισμού στην Ευρώπη”.
Γι αυτό ο Μπακούνιν θεωρεί πως μέχρι την κατάργηση του Γερμανικού Κράτους και την συνεπαγόμενη “ελεύθερη και αδελφική συμμαχία ” των σλαβικών, λατινικών και γερμανικών λαών της Ευρώπης , ” θά’ναι
μιά αδήριτη ανάγκη η συμμαχία των σλαβικών και των λατινικών λαών, εναντίον των εισβολων των Γερμανών που τους απειλούν και τους δύο ” .(1)
Ώς προς την ” αρχή της εθνικότητας ” γράφει “Η εθνικότητα δεν είναι μιά ανθρώπινη αρχή “, [ μάλλον εννοεί ” πανανθρώπινη ” αρχή ,κάτι που να χαρακτηρίζει το γένος ] , ” είναι μιά αρχή ιστορική ,τοπικιστική, ένα γεγονός που έχει αναμφίβολα το δικαίωμα , όπως και οποιοδήποτε άλλο πραγματικό και αβλαβές φαινόμενο , ν’ αναγνωριστεί δ η μ ό σ ι α. Κάθε λαός ,όπως ακριβώς και κάθε άτομο , είναι εκείνοςπου είναι άθελα του, και έχει αναμφίβολα το δ ι κ α ί ω μ α να είναι αυτό που είναι. Να τί είναι αυτό που ονομάζουμε ε θ ν ι κ ό δ ι κ α ί ω μ α. ”
Όμως “όσο λιγότερο σκέφτονται τον εαυτό τους τόσο περισσότερο αλληλοεισδύουν στην παγκόσμια ιδέα της ανθρωπότητας , και τόσο περισσότερο ζωντανεύουν και προσδίδουν ένα νόημα , ο ένας στην εθνικότητα του και ο άλλος στην ατομικότητα του “.(2)
Θαυμάσια διαλεκτική σκέψη. Προκύπτει κατά συνέπεια και το δικαίωμα υπεράσπισης της εθνικότητας του καθενός ,το δικαίωμα άμυνας σε ξένη επίθεση.
” Ο πόλεμος της Κριμαίας”,(μεταξύ Ρωσίας από την μιά,και Αγγλίας ,Γαλλίας και Τουρκίας από την άλλη ),” δενήταν πόλεμος επιθετικός”(γιά την Ρωσία ), “αλλά αμυντικός. Θα μπορούσε και θα έ π ρ ε π ε να γίνει ένας ε θ ν ι κ ό ς πόλεμος . Γιατί δεν κατάφερε να γίνει ;Επειδή οι ανώτερες τάξεις είναι πάντα σάπιες ,ξεφτυλισμένες και δειλές ,και επειδή ο λαός αποτελεί τον φυσικό εχθρό του Κράτους”(σ. 81).
Πολύ σημαντική η επισήμανση αυτή . Και εξηγεί την διαχρονικά ” κατευναστική “,”ενδοτική”, “φοβική ” στάση της ελληνικής άρχουσας τάξης απέναντι στην ιμπεριαλιστική τουρκική. Αυτό που φοβάται η πρώτη είναι τον λαό άμα πάρει τα όπλα . Προτιμάει να σκύβει το κεφάλι στην τουρκική άρχουσα τάξη και τους ΝΑΤΟικούς προστάτες της ,και να χειραγωγεί έτσι με την φοβία τον ελληνικό λαό. Τώρα που ανέλπιστα (;)προστέθηκε στο οπλοστάσιο της άλλη μιά φοβία, ο κοροναιός , προσπαθεί να δείξει ότι ορθώνει ανάστημα.
Όχι όμως και απέναντι στην πηγή κάθε δεσποτισμού-που θα έλεγε και ο Μπακούνιν- την Γερμανική ΕΕ και το αμερικρατούμενο ΝΑΤΟ .
Β. Ο Λένιν γιά τον πατριωτισμό
Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2021
Πατριωτισμός και αριστερά
Από Γεράσιμος Σκλαβούνος -
Τα πρόσφατα γεγονότα έφεραν επιτακτικά στο προσκήνιο το θέμα του πατριωτισμού και των συνόρων, της εθνικής κυριαρχίας, της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού.
Στα πλαίσια αυτού του σημειώματος ,εννοείται ότι μόνο ορισμένα από αυτά μπορούμε να θίξουμε, και αυτά ακροθιγώς, ξεκινώντας ιστορικά από τα βασικά για την Aριστερά. Δηλαδή τους κλασικούς του μαρξισμού αλλά και του αναρχισμού.
Α. Προλετάριοι. Πατρίδα ;
Κάποιοι προβάλουν μόνο μια φράση του “Κομμουνιστικού Μανιφέστου “: “Οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα , παραβλέποντας ασυλλόγιστα και αντιδιαλεκτικά, όλο το υπόλοιπο κείμενο που λέει :
” Ακόμα κατηγόρησαν τους κομμουνιστές ότι θέλου να καταργήσουν τ ά χ α την πατρίδα, την εθνότητα. Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τουςπάρεις κάτι που δεν έχουν “(1).
[Οι εργάτες λοιπό δεν έχουν πατρίδα(ή αισθάνονται ότι κάποιοι τους την έχουν στερήσει), όχι οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι συνειδητά πολιτικά όντα, και αποκρούουν τις κατηγορίες ότι θέλουν τ ά χ α να καταργήσουν την πατρίδα. Η ίδια η αστική τάξη έχει αφαιρέσει κάτω από τα πόδια των εργατών την πατρίδα, την εθνικότητα, τους έχει κάνει μισθωτούς σκλάβους, αφαιρώντας τους την γη των προγόνων τους με την “πρωταρχική συσσώρευση” κεφαλαίου.
Μήπως οι σκλάβοι της αρχαιότητας είχαν πατρίδα; Ή μήπως το κεφάλαιο το ίδιο έχει πατρίδα ; Μετακινείται και μαζί του μετακινείται και το εξάρτημα του ο εργάτης, όταν δεν μένει άνεργος στους πέντε δρόμους, και αναγκάζεται να μεταναστεύσει από μόνος του ή να πεθάνει σαν το σκυλί].
Στην συνέχεια ο Μάρξ και ο Ένγκελς διαβλέπουν και προσβλέπουν στην πολιτικοποίηση των εργατών μέσω του κομμουνιστικού κόμματος ή άλλων εργατικών κομμάτων, και στην κατάκτηση της εξουσίας.
Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2021
Το μεταναστευτικό και ο «βιομηχανικός εφεδρικός στρατός»
Από Γεράσιμος Σκλαβούνος -
Ο όρος «βιομηχανικός εφεδρικός στρατός» χρησιμοποιήθηκε και επεξηγήθηκε πρώτη φορά από τον Μάρξ στο «Κεφάλαιο»(1), όταν ανέπτυξε το νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Η συσσώρευση κεφαλαίου (το οποίο είναι τμήμα του όλου πλούτου), είναι η μετατροπή τμήματος της υπεραξίας σε κεφάλαιο, είναι η επανεπένδυση από τον κεφαλαιούχο (και όχι η ατομική του κατανάλωση), ώστε να συνεχιστεί η παραγωγική διαδικασία. Ο εφεδρικός στρατός είναι συνοπτικά οι άνεργοι, οι μισοαπασχολούμενοι, το πρεκαριάτο. Η ουσία του νόμου, η κινητήρια του δύναμη, είναι η δημιουργία αυτού του εφεδρικού στρατού.
«Όσο μεγαλύτερος είναι ο κοινωνικός πλούτος, το κεφάλαιο που λειτουργεί, η έκταση και η ένταση της αύξησης του, επομένως και το απόλυτο μέγεθος του προλεταριάτου και η παραγωγική δύναμη της εργασίας του, τόσο μεγαλύτερος είναι ο βιομηχανικός εφεδρικός στρατός. Η αύξηση της διαθέσιμης εργατικής δύναμης προκαλείται από τις ίδιες αιτίες που προκαλούν την αύξηση της επεκτατικής δύναμης του κεφαλαίου. Επομένως το σχετικό μέγεθος του βιομηχανικού εφεδρικού στρατού αυξάνει μαζί με τις δυνάμεις του πλούτου. Όσο μεγαλύτερος όμως είναι αυτός ο εφεδρικός στρατός σε σχέση με τον εν ενεργεία εργατικό στρατό, τόσο μαζικότερος είναι ο σταθεροποιημένος υπερπληθυσμός που η φτώχεια του είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τα βάσανα της δουλειάς του. Τέλος, όσο πιο μεγάλο είναι το εξαθλιωμένο στρώμα της εργατικής τάξης και ο βιομηχανικός εφεδρικός στρατός, τόσο πιο μεγάλος είναι ο επίσημος παουπερισμός» [φτωχολογιά που ζει από επιδόματα, αν ζει…. Pauperismus]. Αυτός είναι ο απόλυτος γενικός νόμος της «κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης («Το Κεφάλαιο» Ι, σ. 667).
Πιο πριν ο Μαρξ είχε χαρακτηρίσει απόλυτο νόμο του καπιταλισμού, «την παραγωγή υπεραξίας, το κυνήγι του κέρδους» (σ. 640). Το «απόλυτο» έχει κάτι το στατικό, το «γενικό» έχει κάτι το «κινητικό», «γενικεύει», «ολοκληρώνει». Για να κυνηγήσει κέρδος πρέπει να έχεις και τα κατάλληλα όργανα, μηχανές, ανθρώπους, απασχολούμενους ή άνεργους.
Επίσης ο Μαρξ:
Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2021
Η ιστορία διδάσκει. ( ; )
Από Γεράσιμος Σκλαβούνος
1. Τ ο υ π α ρ ξ ι α κ ό ε ρ ώ τ η μ α.
Το υπαρξιακό ερώτημα που τίθεται επιτακτικά αυτή την στιγμή είναι το εξής : Ο εκ της Ευρώπης εκπορευόμενος άνθρωπος και μαζί μ’αυτόν ο Ευρωγέννητος κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και διανομής που έχει επικρατήσει ή εξαρτήσει το μεγαλύτερο μέροςτης υφηλίου ,με τις τεράστιες παραγωγικές και καταστρεπτικές δυνάμεις που αναπτύσσει, θα οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή και την καταστροφή όλου του πλανήτη, ε ί τ ε αυτό γίνει με ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, ε ί τ ε με έναν πιό αργόσυρτο αλλά στο τέλος της ημέρας σίγουρο οικολογικό όλεθρο;
Γιά το πρώτο μπορούμε να ελπίζουμε ότι η κοινή λογική και το ένστικτο αυτοσυντήρησης όλου του ανθρώπινου γένους τελικά θα το αποτρέψει,(ξεπερνώντας το πολύ πιθανό ενδεχόμενο ενός πολέμου από ατύχημα, καθώς και τον πειρασμό ενός “περιορισμένου πυρηνικού πολέμου” που θα φτάσει μέχρι το “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”).
Και δεν αναφέρομαι στις υποκριτικές, ατελέσφορες και εν πάση περιπτώσει μακρόσυρτες συμφωνίες τύπου Παρισιού, ή τα σχέδια ενός “πράσινου καπιταλισμού” , ή τα διάφορα τεχνολογικά μέσα που έχουν προταθεί γιά την αποτροπή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αλλά σε κάτι πιό άμεσο και αποτελεσματικό.Τον “α π ο π λ η θ υ σ μ ό” της γης, σε ποικίλη κλίμακα ανάλογα με τα εξεταζόμενα σενάρια, ώστε να μειωθεί το “οικολογικό αποτύπωμα” της ανθρώπινης παρουσίας και δραστηριότητας, αυτό το “άχθος αρούρης” που έλεγαν οι αρχαίοι, το βάρος των ανθρώπων πάνω στη γη, χωρίς να αλλάξει βέβαια, και ακριβώς γιά να μην αλλάξει, το κεφαλαιοκρατικό παραγωγικό πρότυπο(1). Μόνον να μεταλλαχθεί ενδυναμωνόμενο με την λεγόμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση και
την Τεχνητή Νοημοσύνη.
Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2021
Οι εκλεκτικές συγγένειες της Γερμανίας με τον τουρκικό επεκτατισμό
Τα περί διαπραγμάτευσης με την νεοοθωμανική Τουρκία και μάλιστα με την "φιλοδίκαιη και ευγενική" γερμανική παρότρυνση, αν όχι επιδιαιτησία, αποτελούν πια θέμα της καθημερινής προσπάθειας εθισμού μας. Εθισμού στην προοπτική και τελικά στην αποδοχή ενός ταπεινωτικού συμβιβασμού με τους νέο-Οθωμανούς σε ολόκληρο το μέτωπο από το Αιγαίο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.
Ενός συμβιβασμού που οι νέο-Οθωμανοί επιμένουν να τον επιβάλουν και μάλιστα αμαχητί, εν όψει του εορτασμού των 200 χρόνων από το 1821. Η κοσμοϊστορική ηρωική επανάσταση ουσιαστικά κατέλυσε την Μετερνίχεια Ιερή Συμμαχία, επανέφερε τον Ελληνισμό στο προσκήνιο της ιστορίας, άλλαξε την πορεία των ευρωπαϊκών εξελίξεων και σήμανε την αρχή του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ενός ταπεινωτικού, για τον Ελληνισμό, συμβιβασμού που οι νέο-Οθωμανοί τον επιδιώκουν (με στόχους και εκτός των ουσιαστικών γεωπολιτικών-γεωοικονομικών τους συμφερόντων) εν όψει των δικών τους εορτασμών για τα 950 χρόνια από την νίκη τους στην μάχη του Ματζικέρτ εναντίον των Βυζαντινών. Εορτασμούς που έχουν πομπωδώς καθιερώσει για την προώθηση του "οθωμανικού μεγαλείου".
Ο αποδεδειγμένος γερμανικός οικονομικός εθνικισμός, εμφανίζεται με το σχισμένο προσωπείο του δίκαιου διαμεσολαβητή. Τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, όταν η ιστορία δεν γίνεται συνείδηση επαναλαμβάνεται. Η γερμανική εξωτερική πολιτική στηρίζει τους παραδοσιακούς προπολεμικούς συμμάχους της και σχεδόν αταβιστικά τιμωρεί όσους πολέμησαν το ναζιστικό της πρόσωπο.
Η γερμανική στήριξη της νέο-οθωμανικής Τουρκίας δεν μπορεί να προβάλλεται ούτε ως διαμεσολάβηση, ούτε ως προσπάθεια συγκράτησης του "τουρκικού λύκου" στο δυτικό μαντρί. Αποτελεί στήριξη στην τουρκική –χωρίς περιστροφές– απαίτηση για την επιστροφή της Τουρκίας στην προ του Α' Παγκοσμίου Πολέμου θέση της. Μήπως η γερμανική στήριξη του τουρκικού αναθεωρητισμού αποτελεί έμμεσο αλλά σαφέστατο γερμανικό ρεβανσισμό;