Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για την αποικιοκρατία πέραν της Δύσης

Του Σπύρου Κουτρούλη 

Κορνήλιος Καστοριάδης: Η απάτη των αποδομιστών

"Η ιδεολογία και η απάτη των αποδομιστών στηρίζονται κατά μεγάλο μέρος στο "αίσθημα ενοχής" της Δύσης:

 πηγάζουν, για να το πω με συντομία, από ένα αθέμιτο μείγμα, όπου η κριτική του εργαλειακού και εργαλειοποιημένου ορθολογισμού (κριτική που έχει ήδη γίνει. εδώ και πολύν καιρό) συγχέεται ύπουλα με τη δυσφήμιση των ιδεών της αλήθειας, της αυτονομίας, της υπευθυνότητας. Ποντάρουν στο αίσθημα ενοχής της Δύσης σχετικά με την αποικιοκρατία, την εξόντωση των άλλων πολιτισμών, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τη φαντασίωση της κυριαρχίας πάνω στη φύση, για να μεταπηδήσουν σε μια απατηλή και αυτοαντιφάσκουσα κριτική του ελληνοδυτικού προτάγματος της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, των πόθων για χειραφέτηση, των θεσμών μέσα στους οποίους οι πόθοι αυτοί ενσαρκώθηκαν, έστω με αποσπασματική και ατελή μορφή(το πιο περίεργο είναι ότι οι ίδιοι αυτοί σοφιστές δεν αμελούν από καιρού εις καιρούν να ποζάρουν ως υπερασπιστές του δικαίου, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου κ.λ.π.)".

Συζήτηση με τον Olivier Morel στις 18 Ιουνίου 1993 στο Radio Plurielle και στο La Republique internationale des lettres τον Ιούνιο του 1994, στο Κ.Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, εκδόσεις Ύψιλον,μετάφραση Κ.Κουρεμένος, Αθήνα 2000, σελ.121.

Κ.Καστοριάδης: Ανάμεσα στο κενό της Δύσης και τον μύθο των Αράβων

"Από τη μια υπάρχει η τεράστια  μυθοποίηση των Αράβων από τους ίδιους τους Άραβες, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται μονίμως ως τα αιώνια θύματα της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, αν υπήρξε ένα κατακτητικό έθνος, από τον 7ο ως τον 11ο αιώνα, ήταν ακριβώς οι Άραβες. Οι Άραβες δεν είναι αυτοφυές είδος των βουνοπλαγιών του Άτλαντα στο Μαρόκο, ζούσαν στην Αραβία. Στην Αίγυπτο δεν υπάρχε ούτε ένας Άραβας.

 Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα κατ' αρχάς της κατάκτησης και του λίγο-πολύ αναγκαστικού εξισλαμισμού των υποταγμένων πληθυσμών, στη συνέχεια του επί αιώνες εποικισμού των Αράβων όχι από τους Ευρωπαίους μα από τους Τούρκους, και τέλος του δυτικού ημιαποικισμού για μια συγκριτικά πολύ μικρότερη περίοδο.

ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Δεν ξέρω αν η αυτομαστίγωση της Ευρώπης (δεν λέω Δύσης, ελπίζω κάποτε να καταλάβουμε τη διαφορά) οφείλεται σε κοινωνικά πάθη, αυτοκτονικό ιδεασμό ή αβυσσαλέα ιστορική άγνοια. Δεν είναι αργά ωστόσο να μάθουμε πως δεκατέσσερις αιώνες τώρα, ειδικά ο λαός και ο πολιτισμός μας (ο δικός μας λαός, στη δική του πατρίδα, όχι η κακή, αποικιοκρατική Δύση), υφίσταται την βία της ισλαμικής επέκτασης. 

Ας αρκεστούμε σε αυτό το σημείωμα σε μιαν επέτειο: Τέτοιες ημέρες ήταν, πριν από 1.200 χρόνια, το 825, όταν δώδεκα χιλιάδες Άραβες, εκ των οποίων οι 3.000 μάχιμοι (οι άλλοι ήταν πρόσφυγες που για πολιτικούς λόγους είχαν καταφύγει από την Ανδαλουσία στην Αίγυπτο και ακολούθησαν την πειρατική εξόρμηση), υπό τον Αμπού Χαφέζ (ο κατά τους βυζαντινούς Απόχαψ) ολοκλήρωναν την κατάληψη της Κρήτης, αφού έκαψαν στην παραλία, μόλις έφτασαν, τα σαράντα πλοία τους για να μην υπάρχει ούτε σκέψη αποχώρησης, όταν θα άρχιζαν τις δηώσεις, τους εμπρησμούς, τις σφαγές. 

Η Κρήτη παραδόθηκε και κατέστη για 136 χρόνια η μάστιγα της Μεσογείου, "προς φρικώδη απόγνωσιν απάντων των κατοίκων των τε νήσων του Αιγαίου πελάγους και των ελληνικών και ασιατικών παραλίων ακαταπαύστως υπ᾿ αυτών δηουμένων" (βλ. Σλουμπερζέ, Νικηφόρος Φωκάς).

 Οι Ανατολίτες (Σαρακηνοί αυτό σημαίνει στα αραβικά), αδιακόπως ενισχυόμενοι από τυχοδιώκτες που προσέτρεχαν από κάθε ισλαμική γωνιά, έκαναν την Κρήτη γιγαντιαίο καταγώγιο ληστών και μέγα σκλαβοπάζαρο χριστιανών δούλων, για τα χαρέμια και τα εμπορεία των Αράβων και του μουσουλμανικού κόσμου.