Ἁγιορειτική Ἀνοικτή Ἐπιστολή
περί τῆς ἐπικειμένης ἐπισκέψεως στόν Ἄθωνατοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος Κυριάκου Μητσοτάκη
Κοινοποίησις:
Ἱεράν Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους
Ἱεράς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἡμερήσιον τύπον, ἔντυπον καί ψηφιακόν
Ἐπίκειται λοιπόν, κατά θεία παραχώρηση, ἐπίσκεψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς φιλτάτης Πατρίδος μας Ἑλλάδος Κυριάκου Μητσοτάκη, στό Ἅγιον Ὄρος, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας! Ἆραγε μέ ποιό φρόνημα ἀφικνεῖται τίς προσεχεῖς ἡμέρες ὁ Πρωθυπουργός μας στό Ἁγιώνυμον Ὄρος; Ἔρχεται ὡς προσκυνητής, γιά νά ἐκζητήσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός; Ἔρχεται ὡς προσκυνητής τῆς Θεομήτορος, τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, γιά νά Τῆς «ἀναγράψει», νά Τῆς ἀποδώσει, «τά νικητήρια» γιά τίς παρελθοῦσες ἐπιτυχίες καί νά ζητήσει
ταπεινῶς Ἐκείνη νά λυτρώσει καί τόν ἴδιο καί τό Κράτος ἀπό τίς παγίδες τῶν ἐχθρῶν, «ὡς Ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον»;
Μήπως, ἀντιθέτως, ἔρχεται ἐν μέσῳ δεινῶν ἀποτυχιῶν καί ἡττῶν τῆς ὑπ’ αὐτόν Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, σκανδάλων διαφθορᾶς, γεωπολιτικῶν ὑποχωρήσεων καί ἐπωδύνων εὐτελισμῶν τῆς Πατρίδος μας, μεταξύ τῶν ὁποίων κατέχει θλιβερή πρωτιά τό θέμα τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, ὥστε ὁ Πρωθυπουργός νά «ἐκπλυθεῖ» ἐπικοινωνιακῶς ἐνώπιον τῆς – κατά παράδοσιν – συντηρητικῆς βάσεως τῶν ψηφοφόρων τῆς παρατάξεώς του;
Δυστυχῶς, ὁ κ. Πρωθυπουργός δέν «μετέβαλε νοῦν» μετά τόν πρό ἐτῶν δίκαιο (καί διά τοῦτο πάντοτε ἔγκυρο) ἀφορισμό του ἀπό Ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὥστε νά εὐλογηθεῖ καί ὁ ἴδιος καί τά ἔργα τῆς Κυβερνήσεως· ἡ παροῦσα Κυβέρνηση ἀντιμάχεται ὅσα συνιστοῦν ἱερόν ἀξίωμα πού ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός ἡμῶν, χάρισε ἰδιαιτέρως σέ ἐμᾶς τούς Ἕλληνες, τά ὁποῖα καί διαφυλάττει «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ» ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, γαλουχοῦσα μέχρι πρό ἐτῶν καί τήν εὐλογημένη αὐτή ἐπίγεια Πατρίδα, τήν Ἑλλάδα.
Ἀντιθέτως ὁ κ. Μητσοτάκης, προσθέτων «ἁμαρτίας ἐφ’ ἁμαρτίας» (Ἠσ. 30, 1) καί ἔχων ὡς ἀνεπίγνωστον (;) προορισμόν «πληρῶσαι τό μέτρον τῶν πατέρων αὐτοῦ» (Ματθ. 23, 32), δηλαδή τῶν προηγουμένων ἀντιθέων καί ἐκκλησιομαχικῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων, ἀπεργάζεται τήν κατάργηση τῆς ἱερότητος καί μοναδικότητος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τήν μετατροπή του ἀπό πρόσωπο, ἀπό εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, σέ ἕνα ἁπλό κρίκο μιᾶς ἀλυσίδος σειριακῶν ἀριθμῶν· μέσω αὐτῆς ἀπειλεῖται νά ὑποδουλωθοῦν οἱ ἄνθρωποι καί στόν ἀναποφεύκτως ἐρχόμενο Ἀντίχριστο, τόν Μεσσία τῶν ἀντιχρίστων νεοταξικῶν δυνάμεων (Ἀποκ. 13, 15-18).