ΤA ΘΕΑΤΡA ΣΚΙΩΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΕΡΝΤΕ ΜΙΑΣ ΓΙΑΛΤΑΣ νο2- ΚΑΙ 10 ΑΥΓΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΩΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΒΟΣΚΟΤΟΠΩΝ

Κατά τον Τραμπ, που τώρα διαχειρίζεται μια ακόμα ήττα της "Συλλογικής Δύσης" (στην οποία θέλει να συνεχίσει να ηγείται), η διαπραγμάτευση μιας "ειρήνης" με τον Πούτιν  σε μια επικείμενη Γιάλτα νο2 για το Ουκρανικό, θα γίνονταν με όρους "business deals".  Παραχωρώντας στον Πούτιν τα εδάφη   που ήδη κατέλαβε, έναντι της άμεσης άρσης, λέει, των κυρώσεων που πήρε η Δύση από το 16 κατά της Ρωσίας.

 Οι κυριότερες είναι:

🔺️Η αποκοπή (ή καταστροφή) των αγωγών φυσικού αερίου από την Ρωσία προς την ΕΕ, για να μην μπορεί αυτή να αναπτυχθεί οικονομικά.

✔️Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού η "γεωπολιτική" οπτική του Make America Grate Again επιδιώκει την συνέχιση της ενεργειακής εξάρτησης της ευρωπαϊκής οικονομίας μόνο από το πανάκριβο αμερικανικό LNG (και με δασμούς σε όποιον δεν το ψωνίζει).

🔺️Τα 3 χρόνια, αυτά που χρειάστηκε η Ρωσία για να στρέψει τους ενεργειακούς τις πόρους προς τις Ασιατικές αγορές, ήταν ο κύριος λόγος συντήρησης ενός  αργόσυρτου πολέμου δοκιμών drones και άλλων ρομποτικών συστημάτων και αντισυστημάτων ΑΙ επί του πεδίου αυτού του 'πολέμου χαρακωμάτων" χωρίς χαρακώματα.

Καλά πήγε αυτό,  σημειώσατε Χ.

🔺️Την επιστροφή των 320δισ παγωμένων ρωσικών κεφαλαίων του ρωσικού κράτους ή Ρώσων ολιγαρχών στους δικαιούχους τους.

✔️Αυτά τα κεφαλαία που βρίσκονται μπλοκάρισμα κυρίως στο Βέλγιο και στο Λουξεμβούργο,  η ΕΕ θέλει να τα χρησιμοποιήσει ως εγγύηση έκδοσης δανείων προς την Ουκρανίας για να ανοικοδομηθεί (έχει υποστεί ζημιές στις υποδομές της ύψους 1,2τρισ), ενώ ο Τράμπ τα εποφθαλμιά, μαζί με τα έσοδα υποθήκευσης ουκρανικών μεταλλευμάτων, για να μετατρέψουν σε συνεργασία με τον Πούτιν τις στέπες του Δνείπερου σε κάποια "Ουκρανική Ριβιέρα" από εταιρίες δικών του συμφερόντων, ακολουθώντας το ίδιο μοντέλο που ακολουθεί και η συμφωνία για την Γάζα: Χώροι εφαρμογής business plans του σκιώδους παρατραπεζικού συστήματος των funds αντί για χώρες. 

H ειρήνη θα αργήσει πολύ....και κάτι δικά μας.

H ειρήνη θα αργήσει πολύ....και κάτι δικά μας.

Μαρία Νικολακάκη 

Maria Nikolakaki

Είμαστε θεατές μιας σκηνής στο θέατρο της (μη) επικύρωσης. Οι αποφάσεις «προϋποθέσεις» που ανακοινώθηκαν συνήθως λαμβάνονται μήνες ή ίσως ακόμη και χρόνια νωρίτερα από επιτροπές που πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ποτέ, επειδή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν σας ενημέρωσαν ποτέ για την ύπαρξή τους. Οι ηγέτες είναι ουσιαστικά ηθοποιοί που διαβάζουν από ένα σενάριο που δεν έγραψαν, ερμηνεύοντας σε ένα έργο του οποίου το τέλος ήταν αποφασισμένο πριν φτάσουν.

Στο Extending Russia που γράφτηκε το 2019 από το Rand Corporation υπήρχε πρόβλεψη πως για να μην υποστεί η Αμερική όποιες συνέπειες από την Ρωσική αντίδραση θα έπρεπε να αναλάβει αυτό το κόστος η ΕΕ. Αυτό θα έλυνε τα χέρια της Αμερικής για να ασχοληθεί με τον μεγάλο της αντίπαλο, την Κίνα.

Οι Δυτικοί , ΕΕ και ΗΠΑ μαζί, θεωρούσαν πως τις κυρώσεις (πάνω από 29.000 κυρώσεις έχουν μπει στην Ρωσία, οι περισσότερες ποτές στην παγκόσμια ιστορία) θα διέλυαν την οικονομία της και θα μπορούσαν να κάνουν “αλλαγή καθεστώτος” αντικαθιστώντας τον Πούτιν με κάποιον που θα βόλευε τα συμφέροντα τους, καταστρέφοντας την Ρωσία. Ο Τραμπ είναι μέρος του προβλήματος, όπως λέει ο Σκοτ Ρίττερ.

PAX AMERICANA στην Ουκρανία; Cui bono?

Της Μαρίας Νικολακάκη

Maria Nikolakaki

Δεν είναι δικός μου ο πόλεμος λέει ο Τραμπ, και εάν ήμουν εγώ υπεύθυνος αυτός ο πόλεμος δεν θα γινόταν. Αλήθεια; 

Ο πρώτος που έστειλε Javelin αντιπυραυλικά συστήματα στην Ουκρανία το 2017 ήταν ο ίδιος ο Τραμπ. O Ομπάμα νωρίτερα μετά το 2014 έστειλε χρήματα αλλά όχι πυραύλους γιατί δεν ήθελε κλιμάκωση με την Ρωσία. Τώρα που φαίνεται καθαρά η συντριβή του Ουκρανικού στρατού και λίγο πριν η Ρωσία ανακηρύξει ολική νίκη επί της Ουκρανίας εμφανίζεται ο Τραμπ με το “ειρηνικό σχέδιο 28 σημείων” όπου χάνουν όλοι πλην των ΗΠΑ που ξεκίνησαν τον πόλεμο. Με την αίσθηση υπεροχής που του δίνει η “Συμφωνία ειρήνης” στην Γάζα, άλλη μια εξαπάτηση των Αράβων, που δίνει νομιμοποίηση στην συνέχιση της γενοκτονίας υπό Αμερικανική επίβλεψη και προστασία, η συνέχιση της “πολιτικής της χαρτοπετσέτας” δηλαδή των πρόχειρων κακογραμμένων στο γόνατο συνθηκών ειρήνης συνεχίζεται με τον πόλεμο της Ουκρανίας.


Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι η Ρωσία νικά τον πόλεμο που ξεκίνησε στην Ουκρανία όταν ήθελαν να βάλουν ακόμη και πυρηνικούς πυραύλους στην Ουκρανία, λέγοντας υποκριτικά οι ΝΑΤΟικοί να την ενσωματώσουν στο ΝΑΤΟ. Ήξεραν τις προειδοποιήσεις της Ρωσίας ότι δεν θα το επέτρεπε ποτέ να μπουν πυρηνικά τόσο κοντά στα εδάφη της. Οι εγγυήσεις ασφαλείας που είχαν συμφωνηθεί με την πτώση της ΕΣΣΡ έγιναν κουρελόχαρτα. Και ανέφερα “υποκριτικά” παραπάνω γιατί δεν θέλουν να ενσωματώσουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, γιατί μια τέτοια ενσωμάτωση αυτόματα θα ήταν κήρυξη πολέμου στην μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον πλανήτη. Τάζουν όμως και απειλούν με μια τέτοια ένταξη σκοτώνοντας Ουκρανούς, μέχρι τον τελευταίο. Μετά θα βάλουν και τα παιδιά των Ευρωπαίων (μια τέτοια δήλωση έκανε και ο δικός μας Υπουργός Άμυνας, κ. Δένδιας) γιατί σκοπός είναι η συνέχιση του πολέμου και η σταδιακή αποδυνάμωση της Ρωσίας μέχρι να ετοιμάσουν τον μεγάλο στρατό που ονειρεύονται σε πέντε χρόνια και να της δώσουν την χαριστική βολή. Αυτό ονειρεύονται εναντίον της μεγαλύτερης πυρηνικής χώρας στον πλανήτη. Οι τραπεζίτες και οι πολεμικές βιομηχανίες σε αγαστή συνεργασία είναι πρόθυμοι να καταστρέψουν τον πλανήτη πιστεύοντας ότι μετά την καταστροφή θα μπορούν να ηγεμονεύουν εσαεί χωρίς αντιπάλους. Είναι επικίνδυνοι!

Εάν η Ελλάδα δεν σοβαρευτεί θα υποστεί εθνικές απώλειες

24/11/2025

EPA/MARTIAL TREZZIN

ΜΙΧΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ

Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι η εποχή της ουδετερότητας και της πολυμερούς διπλωματίας έχει λάβει τέλος. Οι χώρες καλούνται να κάνουν τις επιλογές τους, καθώς στον πλανήτη διαμορφώνονται σταδιακά τα νέα στρατόπεδα. Το “είστε μαζί μας ή εναντίον μας”, που είχε πει ο πρόεδρος Μπους ο νεότερος, επανέρχεται και επιχειρείται η επιβολή του ως δόγμα, σχεδόν με τη βία.

Η λογική αυτή συνάδει με την πεποίθηση πολλών αναλυτών ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός νέου Ψυχρού Πολέμου. Αυτήν τη φορά, τη θέση της τέως Σοβιετικής Ένωσης δεν θα την πάρει το διάδοχο κράτος, η Ρωσική Ομοσπονδία, αλλά η Κίνα. Κι αυτό, παρόλο που η Ευρώπη δείχνει να αποζητά τον δικό της Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία, αντί να αναζητά όρους ειρηνικής και αμοιβαίας επωφελούς συνύπαρξης. Είναι εξόφθαλμο ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν να συνεργαστούν με τη Ρωσία, αν και είναι απίθανο η Μόσχα να εγκαταλείψει το Πεκίνο.

Το βλέμμα είναι στραμμένο στην Αρκτική, αλλά εμείς στην Ευρώπη ομφαλοσκοπούμε και θα μείνουμε ξανά εκτός νυμφώνος… Σε ρόλο χρήσιμου ηλίθιου θα αποτελέσουμε γρανάζι της υλοποίησης των γεωστρατηγικών επιλογών άλλων. Το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε μετάβαση και οι ισχυροί δρώντες αναζητούν συμμάχους που θα αποτελέσουν τη δική τους σφαίρα επιρροής.

Πρέπει να επισημανθεί ότι αυτή η κατάσταση είναι απόλυτα συμβατή με το νόμο του ισχυρού που διέπει τις διεθνείς σχέσεις. Προφανώς, άλλα είναι τα περιθώρια κινήσεων των μικρών, άλλα των μεσαίων και άλλα των μεγάλων δρώντων του διεθνούς συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι οι ιδεαλιστικού τύπου προσεγγίσεις εξακολουθούν να εξυπηρετούν τους ισχυρούς. Θα είναι το επικοινωνιακό μέσο προπαγάνδας του αφηγήματος με στόχο τη νομιμοποίηση και τελικά την επικράτηση.

ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΉΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΣ ΦΙΛΙΠΠΙΚΟΣ... ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΌΡΙΖΟ

Υπάρχει μια δημοφιλής αναπόδεικτη υπόθεση ότι ο πόλεμος, ή ακόμα και οι αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες, τονώνουν την οικονομία ενός κράτους. 

Είναι αλήθεια ότι όταν ένα κράτος πηγαίνει σε πόλεμο, η αύξηση των κρατικών επενδύσεων σε βιομηχανίες που σχετίζονται με τον πόλεμο μπορεί να οδηγήσει σε κάποια βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη. Ωστόσο, αυτά τα κέρδη είναι βραχύβια, επηρεάζουν μόνο ορισμένες, συνήθως απομονωμένες, βιομηχανίες («βιομηχανία συγκρούσεων», «κερδοσκόποι πολέμου») με ελάχιστες θετικές επιπτώσεις στην υπόλοιπη οικονομία. Σε αυτή την φάση οφείλονται περισσότερο  καποια Lockheed και μια Palantir κυρίως, και οι δύο "μαγαζιά" υπό τον έλεγχο  της πανταχού παρούσας Blackrock.

Μια μελέτη έξι μεγάλων πολέμων των ΗΠΑ (Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος, Πόλεμος της Κορέας, Πόλεμος του Βιετνάμ, Ψυχρός Πόλεμος και πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ) διαπιστώνει ότι το κόστος του πολέμου επηρεάζει αρνητικά την εθνική οικονομία των άμεσα εμπλεκόμενων κρατών, στους φόρους, στο χρέος τους, τις θέσεις εργασίας, τις επενδύσεις και τον πληθωρισμό. 

 Τα βασικά ευρήματα δείχνουν ότι στους περισσότερους μεχρι τώρα πολέμους το δημόσιο χρέος, ο πληθωρισμός και οι φορολογικοί συντελεστές αυξάνονται, η κατανάλωση και οι επενδύσεις μειώνονται και οι στρατιωτικές δαπάνες εκτοπίζουν τις πιο παραγωγικές κρατικές επενδύσεις σε βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας, την εκπαίδευση, τις υποδομές και το κοινωνικό κράτος,  επηρεάζοντας σοβαρά τους μακροπρόθεσμους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. 

Ενώ οι στρατιωτικές δαπάνες μπορεί να προσφέρουν κάποιο βραχυπρόθεσμο οικονομικό όφελος, μετά την έναρξη των μαχών και ειδικά μετά το τέλος τους, οι ακούσιες συνέπειες των στρατιωτικών δαπανών στην οικονομία είναι πάντα πολύ σοβαρές και πολυάριθμες. Αυτά τα ευρήματα (η τυπική επιστημονική τους τεκμηρίωση στο σχόλιο #1) συνοψίζονται στα εξής:

ΑΠΟ ΤΟ BRETTON WOODS I ΣΤΟ BRETTON WOODS III ΚΑΙ ΣΤΟ BRΕTTON DIGITAL I. ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΕΛΕΓΧΩΝ ΛΙΜΑΝΙΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΟΥΣ (reloaded)

Post2Post 

Από τα λίγα που πρέπει να ξέρεις για να μπορείς να παρακολουθήσεις τα τεκταινόμενα του νέου πολύπλοκου πολυ-πολικού κόσμου που αναδεικνύεται μετά την ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ της προηγούμενης νεοφιλελέ παγκοσμιοποίησης (και όχι μια παραλλαγή της, όπως θέλει να πιστεύει ακόμα η "Αυγή" ή μια υποχωρησούλα της, όπως ακόμα πιστεύουν οι Τσακαλώτος/Δραγασάκης..), σημειώνω εδώ μερικά βασικά:

🔸Το Brendon Woods I σηματοδότησε την εποχή από το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι το 71. Εκεί, στο χωριό Bretton Woods των ΗΠΑ συμφωνήθηκε το 47 από τα κράτη το πως θα παράγεται το χρήμα σε σχέση με τον χρυσό. Αυτός, μέχρι  τότε, είχε μαζευτεί σχεδόν όλος στις ΗΠΑ, ακόμα και από το τέλος του Α Πολέμου, για να ανοικοδομηθεί η κατεστραμμένη Ευρώπη. Έτσι η λογική επέβαλε την χρήση του δολαρίου ως παγκόσμιου μέσου συναλλαγών, αρκεί αυτό να είναι συνδεδεμένο με τον χρυσό. 1 ουγκιά=30 δολάρια.

 Και έτσι πορευτήκαμε μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο, με μια ΗΠΑ να ορίζει την διανομή του και με μία ζώνη ρουβλιου που δεν είχε και πολλές σχέσεις με τα δυτικά παρε-δωσε.

🔸Το 71, και χωρίς καμία συνεννόηση με άλλους, ο Νίξον για να ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα των ΗΠΑ μετά την ήττα τους στο Βιετνάμ,  ανακοίνωσε την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό. Για λίγο είπε, για να ξεπεραστούν τα οικονομικά προβλήματα του πολέμου και της ήττας τους στο Βιετνάμ. Μετά την πετρελαϊκή κρίση του 74, το "για λίγο" ξεχάστηκε και άρχισαν να παράγονται ΟΛΑ τα νομίσματα όπως και το δολλαριο: σε σχέση με κάποια δημόσια η ιδιωτικά δάνεια. Ο χρυσός αχρηστεύτηκε. Δάνεια ιδιωτικά, κρατικά και, δυστυχώς, και διατραπεζικά  έγινε το νέο χρυσάφι. Και μετά  ακολούθησε το νεοφιλελέ "ελα να δεις"!

Η ΕΕ (και οι ΗΠΑ) εναντίον των ελληνικών συμφερόντων.

(Από το Hellas Journal του Μιχάλη Ιγνατιου) 

Η τραγωδία της σχέσης της Ελλάδας και της διεφθαρμένης Ε.Ε. με φόντο τα ελληνοτουρκικά και η ανάγκη για αλλαγή πλεύσης: Τα ερωτήματα και η περίφημη «γερμανική διαμεσολάβηση»…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Θ. ΔΡΙΒΑ* – Αθήνα

Η επαύξηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων που κανείς δε φανταζόταν οτι θα λάμβανε χώρα, επιδέχεται πολλών αναγνώσεων. Η εξέταση του πλέγματος των ελληνοαμερικανικών σχέσεων δε γίνεται χωρίς να αναφερθεί η ευρωπαϊκή διάσταση.

Η γεωπολιτική αποτίμηση της σχέσης Ελλάδας (και της Κύπρου) με την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) είναι σε κάθε περίπτωση αρνητική. Οι τελευταίες βδομάδες, δείχνουν οτι η Ε.Ε. έχει μια παρανοϊκή άποψη για τα ευρωτουρκικά, και πάντα σε βάρος των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων.

•Η θεμελιωδώς λανθασμένη αφετηρία.

Ο αντιαμερικανισμός (λόγω του Κυπριακού) που κυριάρχησε στην Ελλάδα κατά την όγδοη δεκαετία του 20ου αιώνα, οδήγησε στην υιοθέτηση της άποψης οτι η Ε.Ε. (ΕΟΚ τότε) ήταν η λύση για το πάγιο πρόβλημα της τουρκικής επιθετικότητας.

Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, η ΕΟΚ θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας έναντι των τουρκικών απειλών.

Το γεωπολιτικό παιχνίδι πίσω από τα πανηγύρια: Τι σημαίνει η συμφωνία για το αμερικανικό LNG και η πραγματική επίδραση για την Ελλάδα

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ

07.11.2025

Ο λεγόμενος «κάθετος διάδρομος φυσικού αερίου/LNG» αφορά τον άξονα Αλεξανδρούπολη–Βουλγαρία–Ρουμανία–Ουγγαρία–(εν δυνάμει) Ουκρανία, δηλαδή τη σύνδεση του νέου (τερματικού) FSRU Αλεξανδρούπολης με τα βόρεια Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη.


Στόχος του σχεδίου από ελληνικής σκοπιάς είναι να καταστεί η Ελλάδα κόμβος εισαγωγής και μεταφοράς LNG προς τις χώρες που εξαρτώνται παραδοσιακά από τη Ρωσία. Από αμερικανικής πλευράς ο στόχος είναι τριπλός:

•Να παγιώσει την απεξάρτηση της Ευρώπης από το Ρωσικό ΦΑ.

•Να εξασφαλίσει ταυτόχρονα άλλη μια πόρτα εισόδου αμερικανικού υγροποιημένου ΦΑ (LNG) στην Ευρώπη.

•Να αποτρέψει την μετατροπή της Τουρκίας σε απόλυτο ενεργειακό παίκτη στην περιοχή ο οποίος θα αντικαταστήσει της Ρωσία ως μονοπωλιακός προμηθευτής.

Με απλούστερα λόγια η «ενθουσιώδης» αμερικανική συμμετοχή στον «κάθετο άξονα» έχει κυρίως γεωπολιτικές παρά οικονομικές επιδιώξεις και έχει κυρίως να κάνει με την επιθυμία της να μην αφήσει ανεξέλεγκτη την Τουρκία.

Παρ όλα αυτά υπάρχουν σοβαρές τεχνικές, οικονομικές και γεωπολιτικές επιφυλάξεις που καθιστούν την τελική υλοποίηση του Κάθετου Άξονα αμφίβολη ή έστω περιορισμένης εμβέλειας.

1. Τεχνικο-οικονομική

 βιωσιμότητα Υπερκορεσμός δυναμικότητας: Μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. επιδόθηκαν σε μαζική κατασκευή τερματικών υποδοχής υγροποιημένου φυσικού αερίου (FSRU) και αγωγών. Σήμερα, η συνολική δυναμικότητα LNG στην ΕΕ υπερβαίνει τη ζήτηση κατά 30–35%. Ο «κάθετος άξονας» κινδυνεύει να είναι υποχρησιμοποιούμενος. Η Βουλγαρία ήδη εισάγει αέριο μέσω Ρεβυθούσας και Τουρκίας — δεν έχει ανάγκη δεύτερης οδού ίσης κλίμακας.

Ελλιπής δέσμευση φορτίων: 

Για να αποσβεστεί το επενδυτικό κόστος, απαιτείται μακροχρόνια δέσμευση φορτίων (ship-or-pay contracts). Οι εταιρείες στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία δεν έχουν υπογράψει αντίστοιχα συμβόλαια. Ουδείς πληρώνει για υποδομή χωρίς εξασφαλισμένη χρήση.
Διπλή τιμολόγηση και κόστος μεταφοράς: Το LNG της Αλεξανδρούπολης προέρχεται κυρίως από ΗΠΑ και Κατάρ, με υψηλότερη τιμή ανά MMBtu σε σχέση με τις ροές μέσω TurkStream. Οι καταναλωτές στη Βουλγαρία ή Ρουμανία δεν έχουν κίνητρο να πληρώνουν ακριβότερο αέριο «για λόγους ασφάλειας».

2. Πολιτικές ασάφειες

Ασαφές πλαίσιο διακυβέρνησης: Ο διάδρομος εμπλέκει τουλάχιστον τέσσερις ρυθμιστικές αρχές (ΡΑΕ, Bulgartransgaz, Transgaz, FGSZ). Δεν υπάρχει ενιαίο operator ή μηχανισμός κατανομής δυναμικότητας. Κάθε χώρα προχωρά με διαφορετικό ρυθμό.
Χρηματοδότηση και ευρωπαϊκή κόπωση: Οι Βρυξέλλες χρηματοδότησαν αρχικά μελέτες μέσω CEF Energy, αλλά πλέον προσανατολίζονται στην απεξάρτηση από ορυκτά καύσιμα έως το 2030–2035. Το LNG θεωρείται μεταβατικό καύσιμο — άρα οι νέες υποδομές μπορεί να χαρακτηριστούν «stranded assets» (επενδύσεις που χάνουν αξία πριν αποσβεστούν).

3. Περιφερειακές και γεωπολιτικές αντιστάσεις

Καταρχήν να πούμε πως ενώ στην Αθήνα σε πανηγυρικό κλίμα με τη συμμετοχή Αμερικανών Υπουργών υπογραφόταν η συμφωνία για τον Κάθετο Άξονα οι αμερικανοτουρκικές συνομιλίες για το ρόλο της Τουρκίας στα ενεργειακά project στν περιοχή βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η Αγκυρα επιθυμεί ρόλο ανεξάρτητου επόπτη ως περιφερειακή (υπερ)δύναμη και η Ουάσιγκτον επιδιώκει να θέσει υπό έλεγχο στις τουρκικές φιλοδοξίες. Εν ολίγοις, λοιπόν:

Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος – Μια γεωπολιτισμική πρόταση

08/11/2025

ΑΠΕ-ΜΠΕ /ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΜΠΟΥΓΙΩΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Μια γεωπολιτισμική πρόταση της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας για έναν πιο ειρηνικό κόσμο. Το διεθνές σύστημα σήμερα βρίσκεται σε μια φάση έντονα μεταβατική και ρευστή. Κινούμαστε προς μια νέα ιστορική περίοδο με πολλά ανταγωνιστικά στοιχεία.

Οι ανταγωνισμοί αυτοί έχουν εν πολλοίς υλική βάση (αλλαγές στα ισοζύγια στρατιωτικής ισχύος, στην τεχνολογία, σε ανταγωνισμούς για φυσικούς πόρους, ενέργεια κλπ). Ωστόσο, προκύπτουν και εντάσεις, οι οποίες προέρχονται από πολιτισμικά μεγέθη, τα οποία συνήθως λειτουργούν χωρίς να γίνονται αντιληπτά. Αναφερόμαστε σε κρυφά, αλλά εξαιρετικά επιδραστικά, στοιχεία στη συμπεριφορά των γεωπολιτικών δρώντων, τα οποία προέρχονται από τον πολιτισμικό τους πυρήνα.

Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ έντονο στη Δύση, δεδομένου ότι αυτή παραμένει ο πιο σημαντικός παράγοντας διαμόρφωσης του διεθνούς συστήματος, ενώ η γεωπολιτική της ταυτότητα έχει οικοδομηθεί πάνω σε χριστιανογενή θεμέλια. Θεμελιώδεις κοσμοαντιλήψεις περί χρόνου, Ιστορίας, ταυτότητας και ανάγνωσης των “Άλλων” έχουν προκύψει από τον Δυτικό Χριστιανισμό (ο οποίος είναι ένα ξεχωριστό μέγεθος από τον γνήσιο Χριστιανισμό των Ελλήνων Πατέρων) και τη μετέπειτα εκκοσμίκευσή τους διαμέσου του Διαφωτισμού, του Ουμανισμού και γενικότερα αυτού που λέμε Νεωτερικότητα. Ο γραμμικός εσχατολογικός, τελεολογικός χρόνος είναι ένα τέτοιο στοιχείο, όπως και ο μανιχαϊσμός, η δυιστική ανάγνωση του κόσμου και του εαυτού, η λατρεία της ισχύος, όπως έχει τεκμηριώσει ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος και μια σειρά από άλλα.

Όλα αυτά έχουν εισαγάγει ένα έντονα ανταγωνιστικό στοιχείο στη γεωπολιτική συμπεριφορά της Δύσης, το οποίο συνδυάζεται με μια σειρά ανταγωνιστικών αναγνώσεων του κόσμου, που χαρακτηρίζουν μη δυτικούς γεωπολιτικούς δρώντες, οι οποίες προκύπτουν από τη δική τους ιστορική πορεία και πολιτισμική ταυτότητα.

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΤΙ ΓΊΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΕΚΕΙ ΠΙΟ ΕΞΩ.

Ως γνωστόν,  ο κόσμος αυτός κινείται από το χρήμα.  

Τόσο το νόμιμο όσο και εκείνο το μαύρο που κρατάει τωρα συνεκτικούς εκείνους τους κύκλους της διαπλοκής όλων των εξουσιών με εγκληματικούς κύκλους και τα συμφέροντά πολύ λίγων,  όπως τους είπε ο Καραιβάζ. Αυτό δεν άλλαξε, και ούτε πρόκειται να αλλάξει εύκολα, παρά τις όσες αλλαγές βλέπουμε να γίνονται τώρα γύρω μας.

✔️Αυτό όμως που αλλάζει θεαματικά γίνεται σε ένα επίπεδο πιο πάνω από αυτούς τους "κύκλους Καραϊβάζ", στο επίπεδό που αφορά τον έλεγχο παραγωγής και κυκλοφορίας της κάθε μορφής χρήματος.

Στην προηγούμενη παγκοσμιοποίηση, που ξεκίνησε με την λήξη του προηγούμενου Ψυχρού Πόλεμου και έληξε με την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αυτός ο μηχανισμός ήταν σχετικά απλός:

🔸Τα πάντα γίνονταν διεθνώς με συναλλαγές μόνο με δολάρια, που μπορούσαν να παραχθούν σωρηδόν  και ανεξέλεγκτα από δάνεια από το 71 και μετά.  Με αυτή την μέθοδο μπορούν να παράγουν, ακόμα πιο ανεξέλεγκτα μετά, φούσκες γκρι χρήματος από τις οποίες χρηματοδοτούσε ο νεοφιλελευθερισμός την επίπλαστη οικονομική επιτυχία του. Παράγοντας όμως έτσι και μεγάλες ανισότητες παντού, ως παράπλευρη του απώλεια. Και από το 08 και μετά,  και ένα σκιωδες παρατραπεζικό σύστημα,  που γιγαντώθηκε υπερβολικά από αυτήν την παραγωγή ανισοτήτων.

🔸Ο έλεγχος της τιμής του δολαρίου επιτυγχάνονταν με τον έλεγχο της ροής (άρα και της τιμής) του πετρελαίου. Κύρια μέθοδος μεταφοράς του πετρελαίου ήταν τα τάνκερ και από τα πολύ λίγα δίκτυα αγωγών. Αρκούσε μέχρι τώρα  η στρατιωτική παρουσία του χωροφύλακα-ΗΠΑ σε κύριες πετρελαιοπαραγωγές χώρες, μερικοί τοπικοί πόλεμοι, συνήθως  μικρής διαρκειας και μερικές κυρώσεις μέσω του διατραπεζικού δικτύου SWIFT και τα "άτακτα παιδιά" συνετίζονταν. 

Και έτσι η γη γυρνούσε με ένα μηχανισμό  που τον συνηθίσαμε ως φυσιολογικό να ισχύει μετά το 71 και που συνοπτικά  μπορείς να το πεις και ως "weaponization (οπλοποίηση) του δολαρίου".

✔️Πρώτη φορά το σύστημα αυτό απειλήθηκε μετά την οικονομική κρίση του 08, όταν ξέφυγαν οι χώρες BRICS ( Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική) που άρχισαν να σχηματοποιούνται ως πλατφόρμα πολιτικής και οικονομικής συνεννόησης, βάσει ενός σχεδίου της Goldman Sachs του 2003, σχεδιασμένου για να διαιωνιστεί το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα μέχρι το 2050!

Το 2009 οι BRICS απείλησαν με την εγκατάλειψη του δολαρίου στις διεθνείς τους συναλλαγές, που τους φόρτωνε την πληθωρισμό των ΗΠΑ ως κόστος, και την αντικατάσταση του από το τότε ανερχόμενο ευρώ.

✔️Μια στέκια στον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης, την Ελλάδα, αρκούσε τότε για να μετατρέψουν οι μυωπικοί ηγέτες της ΕΕ μια περιφερειακή κρίση χρέους σε μείζονα οικονομική κρίση του ευρώ, που έχασε έκτοτε το λεγόμενο momentum του, αναδεικνύοντας μέχρι σήμερα και όλες του τις αδυναμίες. 

Το λες και "πρώτο αυτοπυροβολισμό του ποδιού της ΕΕ". Ο δεύτερος και ο τρίτος έγιναν πρόσφατα.

✔️Η δεύτερη σοβαρή απειλή του συστήματος δολάριο- ενέργεια ήρθε σταδιακά από την εξέλιξη του  ίντερνετ και των τεχνολογιών της πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών, που έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται σε αυτό. Κυρίως από τής λεγόμενες τεχνολογιες blockchain, που άρχισαν να αναπτύσσονται και να δημιουργούν γρήγορα αποκεντρωμένα συστήματα στα πάντα, μετά την πρώτη επιτυχή εφαρμογή τους σε νέου τύπου μέσα ψηφιακών συναλλαγών, τα λεγόμενα "κρυπτονομίσματα". 

Τι μπορεί να προκύψει από τη συνάντηση κορυφής Τραμπ-Σι Τζιπίνγκ;

Γράφει ο

Νίκος Σίμος

Εισαγωγικό σημείωμα αντί προλόγου :

Στα είκοσι πέντε χρόνια του 21ου αιώνα βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή της παγκόσμιας ιστορίας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της οποίας δεν έχουν καμία σχέση με το ιστορικά καταγεγραμμένο παρελθόν

Η παγκοσμιοποίηση, σαν ιδεολόγημα, γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 με την κατάρρευση του μέχρι τότε «ιστορικού κόσμου», ενός κόσμου που γεννήθηκε από τις συμφωνίες των μεγάλων δυνάμεων που ήταν οι νικητές του δεύτερου μεγάλου πολέμου και σαν αποτέλεσμα είχε την μορφοποίηση των γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών και γεωοικονομικών ισορροπιών ανάμεσα στην Δύση και την Ανατολή και ταυτόχρονα μέσα από την ισορροπία των εξοπλισμών από την μια και της ουσιαστικής πολιτικής – διπλωματίας από την άλλη, είχε σταθερά την κατεύθυνση της αποτροπής ενός νέου ολέθρου, εξασφαλίζοντας την ειρήνη στον κόσμο

Τόσο η τότε «συνολική Δύση» όσο και η τότε ΕΣΣΔ – Κίνα , σαν κυρίαρχα μπλοκ διαίρεσης του κόσμου, μέσα από τα παγκόσμια όργανα – θεσμούς που θεσμοθετήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, επιχειρούσαν μέσα από ισορροπίες να διατηρήσουν ένα γεωπολιτικό και γεωοικονομικό status που διαμόρφωνε τις σταθερές προϋποθέσεις ειρήνης στον πλανήτη

Οι κοινωνικές τάξεις της εργασίας και του πολιτισμού οφείλουν πολλά στην ύπαρξη του αντίπαλου ιδεολογικοπολιτικού μπλοκ της ΕΣΣΔ στον τομέα της βελτίωσης των ορών εργασίας και στην θεμελίωση ελευθεριών και δικαιωμάτων, που με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αποδρομήθηκαν και αποδρομούνται

Το – κατά τον Φράνσις Φουκουγιάμα – «τέλος της ιστορίας» σηματοδοτεί την εποχή της καλπάζουσας πορείας του νεοφιλελευθερισμού, σαν το επικρατούν ιδεολόγημα, που χρησιμοποιώντας την φιλελεύθερη ιδεολογία, που αποτέλεσε την βάση ανάπτυξης του Δυτικού κοινωνικού και πολιτικοοικονομικού μοντέλου, διαμορφώνει συνθήκες απανθρωποποίησης και τυχοδιωκτισμού στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πεδίο παγκόσμια, διαμορφώνοντας το πλαίσιο που οδηγεί σε μια μορφή φεουδαρχίας, όπου μια ολιγαρχική κάστα πλουτοκρατών θα διαφεντεύει την προοπτική και το μέλλον της παγκόσμιας κοινωνίας

Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: Προς ένα νέο ιστορικό συμβιβασμό – Ανατροπές και αδιέξοδα

Η ομιλία του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, Ομότιμου Καθηγητή Κοινωνιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Ακαδημία Αθηνών 

 26 Οκτωβρίου 2025, 

 Δεν είναι εύκολο να βρω λόγια για να εκφράσω τη βαθιά συγκίνηση που νιώθω σήμερα. Η Ακαδημία Αθηνών που μου έκανε την ύψιστη τιμή να με εκλέξει ως μέλος της είναι ο κορυφαίος πνευματικός θεσμός της χώρας. 

Η Ακαδημία όμως δεν είναι απλώς ένας θεσμός. Είναι και μια ζώσα πραγματικότητα. Ένας τόπος ικανός να παράγει νέα γνώση, να παροτρύνει στην αναζήτηση απαντήσεων σε αδιατύπωτα ακόμα ερωτήματα. Και για μένα προσωπικά είναι επίσης και κάτι «άλλο». Κάτι ακόμα πιο πολύτιμο ίσως.

 Είναι ένας τόπος που έμμεσα έχει συμβάλει ενεργά στη δική μου ατομική αυτογνωσία, ένας τόπος που ζωντανεύει μέσα μου μια σειρά από αξέχαστες προσωπικές αναμνήσεις,Επιτρέψτε μου λοιπόν να αρχίσω με αυτές.

 Δεν ήμουν παραπάνω από δέκα τεσσάρων ετών όταν πρωτοαντίκρισα τη λαμπρή αυτή αίθουσα. Δεν βρέθηκα όμως εδώ ούτε τυχαία ούτε ως αυτόκλητος. Ξεναγός μου υπήρξε ο αδελφός της μητέρας μου, ο ακαδημαϊκός Καίσαρ Αλεξόπουλος, με τον όποιο τότε συνοικούσαμε.

 Μισόν αιώνα αργότερα, στην ιδία αυτή αίθουσα, η Ακαδημία Αθηνών οργάνωσε μιαν επιβλητική τελετή για τη συμπλήρωση των 100 χρονών από τη γέννηση του Καίσαρα Αλεξοπούλου. Φυσικά ήμουν και εγώ εδώ. Ήταν η τελευταία φορά που θα αντίκριζα τον «αθάνατο» αδελφό της μητέρας μου ζωντανό!. Λίγες ημέρες αργότερα πέθανε. Η παρουσία μου, λοιπόν, στην ιδία αυτή αίθουσα, σήμερα, αναβιώνει το απαράγραπτο χρέος μου στον «θειο Καίσαρα». Θυμάμαι την άδολη χαρά του όταν μου μάθαινε κολύμπι Όταν ως ορειβάτης, με οδηγούσε στην απόλαυση της περιπλάνησης σε απότομες βουνοκορφές Όταν με παρότρυνε να παρατηρώ έκθαμβος τα θαύματα της φύσης, Όταν με δίδασκε να αμφιβάλλω για τα πάντα, ακόμα και για την ύπαρξη των Θεών. Όταν με έπειθε να προτιμώ να αδικούν άλλοι έμενα από το να αδικώ εγώ άλλους Όταν μου απευθύνονταν ως εάν ήμουν ώριμος έφηβος ενώ ήμουν ακόμα άγουρο παΐδί. 

Όμως, όλα αυτά ανήκουν σε ένα μακρινό παρελθόν. Σε μιαν εποχή όπου τελούσα ακόμα ο ίδιος «υπό δημιουργική αίρεση». Σε μιαν εποχή όπου δεν σταματούσα να ψάχνω και να ψάχνομαι αμφιβάλλοντας για τα πάντα Σε μιαν εποχή όπου αντί να κρυφοκοιτάζω το αχνό μου είδωλο σε παραμορφωτικούς καθρέφτες, απέστρεφα απλώς το αμήχανο βλέμμα μου. 

Η Ελλάδα και το Ελσίνκι

Του Δημήτρη Καλτσώνη 

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 13/10/2025

 Οι πρόσφατες δηλώσεις Ζαχάροβα εντάσσονται στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες οι απειλητικές επεκτατικές κινήσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και σε όλη την ανατολική Ευρώπη αμφισβήτησαν τη ζώνη επιρροής της Ρωσίας αλλά και την ασφαλή της περίμετρο.

  Ωστόσο οι δηλώσεις αυτές μπορούν να αποτελέσουν μια καλή αφορμή ώστε να αναστοχαστούμε πάνω στη σχέση της εξωτερικής πολιτικής της δικής μας χώρας με την Τελική Πράξη του Ελσίνκι και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Ας σκεφτούμε μαζί κάποια παραδείγματα:

Πρώτο: Δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Η ελληνική κυβέρνηση στέκεται στο πλευρό των κατακτητών, δηλαδή του Ισραήλ που διατηρεί με την πιο βάρβαρη βία τον Παλαιστινιακό λαό υπό κατοχή. Έχει μάλιστα ανακηρύξει το Ισραήλ, όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση, σε στρατηγικό σύμμαχο.

Δεύτερο: Απαγόρευση επιθετικού πολέμου. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν καταδίκασαν, δεν πήραν αποστάσεις αλλά συνέβαλαν στους παράνομους επιθετικούς πολέμους ενάντια στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, πρόσφατα στο Ιράν και αλλού.

Τρίτο: Παράνομη χρήση βίας ή απειλή χρήσης βίας. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη δεν αντιτάχθηκε αλλά διευκόλυνε τους βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999. Κατά παραβίαση του Συντάγματός μας και χωρίς τον ειδικό νόμο που απαιτεί το άρθρο 27 παρ. 2, επέτρεψε τη χρήση των ελληνικών εδαφών για τη διέλευση των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων που κατευθύνονταν στο Κόσοβο.

Τέταρτο: Απαραβίαστο των συνόρων. Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε το 1992 με την απόσχιση της Κροατίας και της Σλοβενίας από τη Γιουγκοσλαβία που έγινε με απαίτηση της Γερμανίας και απόφαση της ΕΕ.

Πέμπτο: Εδαφική ακεραιότητα των κρατών. Η κυβέρνηση έχει ουσιαστικά εναποθέσει την επίλυση του ζητήματος της παράνομης κατοχής του 37% της Κύπρου από την Τουρκία – μέλος του ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και στο ίδιο το ΝΑΤΟ, στους συνυπεύθυνους δηλαδή της τουρκικής εισβολής και κατοχής. 

Η ενδιαφέρουσα αιρετική σκέψη του Εμμάνουελ Τόντ.

Της Αγγέλας Ταβιανάτου

Είναι δύσκολο να κάνει κανείς μια περίληψη των απόψεων του Εμμάνουελ Τόντ. Ωστόσο, αξίζει το κόπο να γίνει προσπάθεια, καθώς η σκέψη του ακολουθεί αιρετικά μονοπάτια , έξω από αυτά που έχουμε μάθει. Για τον Τόντ, οι πολιτικές ιδεολογίες δεν αναβλύζουν από το πηγάδι της οικονομίας (σοσιαλισμός -  καπιταλισμός) ή της θρησκείας ή κάποιου θεωρητικού πολιτικού ρεαλισμού,  όπου κυριαρχούν συμφέροντα που συνήθως είναι μυωπικά και βραχυπρόθεσμα, αλλά από τις οικογενειακές δομές. 

Δες και αυτό:

ΝΕΟΣ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝΤ «Η ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ»

Για παράδειγμα

Η Αγγλία ευνόησε το  laissez-faire, γιατί είχε ήδη μία  ατομικιστική οικογενειακή

οργάνωση

Στην  Ρωσία ρίζωσε ο κομμουνισμός γιατί η κοινοτική της οικογένεια είχε ήδη μια παράδοση συλλογικότητας και ιεραρχίας.

Με απλά λόγια είμαστε δεμένοι με την οικογένειά μας, ακόμα και όταν έχουμε ανοίξει πανιά για την ανοιχτή θάλασσα και έχουμε εγκαταλείψει το λιμάνι της οικογένειας, και την παρηγοριά της θρησκείας. 

Στερώντας το «απαραίτητο έθνος» από απαραίτητες πρώτες ύλες: Η Κίνα απαντά στις ΗΠΑ

Σωτήρης Μητραλέξης

Στις 19 Φεβρουαρίου 1998, η υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ χαρακτήρισε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ως «το απαραίτητο/αναντικατάστατο έθνος». Αυτή η φράση έγινε η επιτομή του αμερικανικού εξαιρετισμού: ειδικοί κανόνες ισχύουν για τις ΗΠΑ, και οι κανόνες που ισχύουν για τον υπόλοιπο κόσμο δεν χρειάζεται να ισχύουν για τις ΗΠΑ. Ο Ντόναλντ Τραμπ επανέλαβε αυτό το μήνυμα στην ορκωμοσία της δεύτερης θητείας του: «Θα είμαστε μια χώρα όπως καμία άλλη, γεμάτη […] εξαιρετισμό». Είναι φυσικό να ακολουθεί η βαθιά έκπληξη των ΗΠΑ όταν άλλες χώρες ανταποδίδουν ή αντιδρούν -που είναι ακριβώς αυτό που έκανε η Κίνα.

Τα γεγονότα των αρχών Οκτωβρίου 2025 αντιπροσωπεύουν μια κρίσιμη κλιμάκωση στην παρατεταμένη αντιπαλότητα μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ, όπου το Πεκίνο αξιοποίησε την απαράμιλλη κυριαρχία του στον τομέα των κρίσιμων ορυκτών για να επιβάλει ένα καθεστώς ελέγχου των εξαγωγών που έχει αντίκτυπο σε όλες τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού. 

Στις 9 Οκτωβρίου, το Υπουργείο Εμπορίου (MOFCOM) και η Γενική Διοίκηση Τελωνείων εξέδωσαν μια σειρά τεσσάρων ανακοινώσεων (με αριθμούς 56 έως 59) που θεσπίζουν συλλογικά τους αυστηρότερους περιορισμούς για τα στοιχεία σπάνιων γαιών (REE) και τις βοηθητικές τεχνολογίες μέχρι σήμερα. Τα μέτρα αυτά βασίζονται σε προηγούμενους περιορισμούς, αλλά εισάγουν πρωτοφανές εύρος και εξωεδαφικότητα, στοχεύοντας όχι μόνο τα ίδια τα ορυκτά, αλλά και την υποδομή της εξόρυξης, της επεξεργασίας και της χρήσης/εφαρμογής τους.

Η ανακοίνωση αριθ. 61, που αποτελεί το επίκεντρο, επεκτείνει τις απαιτήσεις αδειοδότησης εξαγωγών σε δώδεκα από τα δεκαεπτά REE (σπάνιες γαίες), ενσωματώνοντας πέντε νεωστί ελεγχόμενα στοιχεία: δυσπρόσιο, τέρβιο, ύττριο, γαδολίνιο και σκάνδιο. Τα στοιχεία αυτά είναι απαραίτητα για την παραγωγή μόνιμων μαγνητών υψηλής απόδοσης, όπως τα κράματα νεοδυμίου-σιδήρου-βορίου, τα οποία αποτελούν πάνω από το 90% της παγκόσμιας προσφοράς και είναι απαραίτητα για εφαρμογές που κυμαίνονται από κινητήρες ηλεκτρικών οχημάτων έως ανεμογεννήτριες και προηγμένους ημιαγωγούς.

Νίκος Βαρσακέλης: Κίνα – Ρωσία και τα Πανεπιστήμια

Νίκος Χ. Βαρσακέλης

Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΑΠΘ

Όπως δείξαμε σε προηγούμενα άρθρα, η Ρωσία επί διακυβέρνησης Πούτιν έχει μείνει πίσω οικονομικά, όπως προκύπτει από την εικόνα των εξαγωγών της στις οποίες η συμμετοχή της βιομηχανίας είναι ελάχιστη. Σε μια εποχή που η τεχνολογία και η καινοτομία παίζουν καθαριστικό ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας, η Ρωσία είναι από τις αναπτυγμένες χώρες που δαπανούν τα λιγότερα σε έρευνα και ανάπτυξη (με στοιχεία του 2019) Η σύγκριση με την πορεία της Κίνας είναι συντριπτική. Και το βλέπουμε βέβαια στις αγορές μας στις οποίες δεν θα δούμε σχεδόν κανένα προϊόν τεχνολογίας προερχόμενο από την Ρωσία, ενώ υπάρχει κατακλυσμός με προϊόντα τεχνολογίας με προέλευση την Κίνα. Και δεν αναφέρομαι στα αντίγραφα, αλλά στα πρωτότυπα πλέον προϊόντα που παράγει η Κίνα. Ας δούμε λοιπόν τι έκανε η Κίνα και δεν έκανε η Ρωσία του Πούτιν.

Η οικονομική έρευνα έχει δείξει ότι βασικός παράγοντας της δημιουργίας νέας γνώσης και τεχνολογίας είναι τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα μιας χώρας. Όσο καλύτερης ποιότητας είναι τα πανεπιστήμια μιας χώρας τόσο υψηλότερου επιπέδου είναι η έρευνα και η καινοτομία που παράγει η χώρα. Να σημειώσουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και σε επίπεδο περιφερειών και αυτό εξηγεί γιατί περιφέρειες στις οποίες είναι εγκατεστημένα καλά πανεπιστήμια είναι τεχνολογικά πιο αναπτυγμένες από περιφέρειες χωρίς καλά πανεπιστήμια. Και όπως γνωρίζουμε, το εισόδημα μιας χώρας αυξάνει όταν αυξάνει η παραγωγικότητα και η παραγωγικότητα αυξάνει όταν βελτιώνεται η τεχνολογία και δημιουργούνται καινοτομίες. Αναγκαία λοιπόν συνθήκη για τα παραπάνω είναι η ύπαρξη κάλων πανεπιστημίων.

Για να δούμε λοιπόν τι έκανε η Κίνα θα χρησιμοποιήσω την διεθνή αξιολόγηση που δημοσιεύει κάθε χρόνο το πανεπιστήμιο της Σαγκάης, από το 2003 έως σήμερα, με τίτλο Academic Ranking of World Universities (ARWU). Χρησιμοποιώ την αξιολόγηση της ARWU διότι εστιάζει κυρίως στο ερευνητικό έργο ενός πανεπιστήμιου, ενώ άλλες αξιολογήσεις λαμβάνουν υπόψη και το διδακτικό έργο, την διεθνοποίηση κλπ. Όμως για τους σκοπούς του συγκεκριμένου άρθρου, η ARWU είναι η πλέον κατάλληλη αξιολόγηση.

Παγκόσμιος Νότος - Η Γεωπολιτικήι μιας νέας Δύναμης

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να ακούσετε 

«Η Ελλάδα κινδυνεύει σοβαρά να γίνει «αυτοφωράκιας» του Ισραήλ»! - Σωτήρης Μητραλέξης

Maria Nikolakaki

Oct 08, 2025

Παρακολούθησα με εξαιρετικό ενδιαφέρον την συζήτηση του Σωτήρη Μητραλέξη στο Militaire.gr και επειδή την θεωρώ σημαντική για όλους τους Έλληνες αναδημοσιεύω και εδώ.

Ο Σωτήρης Μητραλέξης είναι ερευνητικός εταίρος στο University College London, επισκέπτης καθηγητής στο IOCS του Cambridge, διδάκτωρ φιλοσοφίας της Freie Universität Berlin, διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (βραβείο Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων 2018) και διδάκτωρ θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει διατελέσει επίκουρος καθηγητής στο Istanbul Sehir University και έχει εργαστεί ως ερευνητής στα Πανεπιστήμια Princeton, Cambridge, Ερφούρτης και Peterhouse, Cambridge. Επίσης έχει διατελέσει εντεταλμένος διδάσκων στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. Έχει εκδώσει τη μονογραφία “Ever-Moving Repose” (Cascade, 2017) και τις “Σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους” (Αρμός, 2019) και έχει (συν)επιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους “Πέρα από την Επιστήμη και τη Θρησκεία: Νέες Φιλοσοφικές και Ιστορικές Προσεγγίσεις” (Ροπή, 2021), “Mapping the Una Sancta” (Winchester University Press, 2023) και άλλους.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΣΟΒΟΥΝΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΘΑ ΕΞΑΡΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΥΧΑΙΟΤΗΤΕΣ;

Νίκος Σίμος

Στην τελευταία δημόσια παρέμβασή μου σε σχέση με την διεθνή κατάσταση μίλησα για την εξελικτική πορεία της σύγκρουσης των  δυο  κόσμων – της, σε πολλαπλή παρακμή, Δύσης  και του Παγκόσμιου Νότου – με επίδικο την παγκόσμια ηγεμονία, σε έναν αμιγώς καπιταλιστικό κόσμο, όπου οι κοινωνίες χάνουν την δυναμική και τον ιστορικό παρεμβατικό τους ρόλο, μετατρεπόμενες σε μια καταναλωτική ανθρωπομάζα, αφού τους πολιτικούς ρόλους και τις μεταβολές θα τις καθορίζουν οι ελίτ της ισχύος του χρήματος και των αγορών ή προσωπικότητες που παίρνουν το βάρος της ιστορικής εξέλιξης στους ώμους τους με την κοινωνία παθητικό θεατή 

Εμφανώς ή περιφραστικά και από τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα προβάλλεται σαν μέλλον η τεχνοκρατική διάσταση και εξέλιξη της ιστορίας σε βάρος του ανθρώπου, που σταδιακά - αλλά πάντως γρήγορα - μετατρέπεται σε πειθήνιο όργανο του τεχνοκρατισμού τον οποίο χρησιμοποιεί, καταναλώνοντας όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις, των οποίων η αλματώδης, σε βαθμό επικινδυνότητας,  πρόοδος τείνει να τον περιθωριοποιήσει

« Η πολιτική των μαζών έχει εξαφανιστεί από τις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις και αυτό μπορεί να είναι κακό » επισημαίνει ο κ Μπορντάτσεφ  διευθυντής προγράμματος στο VALDAI CLUB και βέβαια έχει δίκιο και για το γεγονός και για τις προεκτάσεις του 

Η πολιτική δυναμική και η παρεμβατικότητα  των κοινωνιών στις μέρες μας υποχωρεί και αντικαθίσταται από την πολιτική άνοδο προσωπικοτήτων.

Σωτήρης Μητραλέξης:Εξαγορά χρόνου παρά οδικός χάρτης ειρήνης στη Γάζα

Ο διεθνολόγος Σωτήρης Μητραλέξης, μιλώντας στον 98.4 εκτίμησε πως το σχέδιο Τραμπ για την Γάζα , είναι πρακτικά ανεφάρμοστο και χωρίς ουσιαστικές δεσμεύσεις για το Ισραήλ, προβλέποντας ακόμη και την πλήρη αμνήστευση της Χαμάς, την πλήρη εξάλειψη της οποίας έχει διακηρύξει ο Νετανιάχου και ταυτόχρονα "ενταφιάζει" οποιαδήποτε προοπτική παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις αναγνωρίσεις από περισσότερα κράτη, της υπόθεσης δύο κρατών στη περιοχή.

 
Κατά τον κ. Μητραλέξη, η κίνηση Τραμπ είναι περισσότερο εξαγορά χρόνου για την κατάσταση διεθνούς πίεσης και απομόνωσης που φουντώνει για την κυβέρνηση του Ισραήλ, ώστε με τυχόν άρνηση της Χαμάς, να πέσουν οι "ευθύνες" συνέχισης της αιματοχυσίας πάνω της.

 Όμως για τον κ. Μητραλέξη, η "αγορά χρόνου" με συναίνεση και αραβικών - μουσουλμανικών χωρών, μπορεί να αποτελεί ένα ακόμη βήμα για νέο πλήγμα στο Ιράν, για το οποίο ως φαίνεται και το ίδιο προετοιμάζεται ήδη.