Γιάννης Παναγιωτακόπουλος
Η Νέα Δημοκρατία έχει αποδειχθεί ο βασικός και σταθερότερος πυλώνας του καθεστώτος της μεταπολίτευσης. Ως διάδοχος της ΕΡΕ, εκπροσωπεί την παράταξη που με την βοήθεια των Αμερικανών έχτισε αυτό το κράτος μεταπολεμικά, και το αισθάνεται - αλλά και επί το πλείστον είναι- δικό της μαγαζί...
Η προχθεσινή νίκη Μητσοτάκη, κατέδειξε για άλλη μια φορά ότι η παράταξη ελέγχει το μαγαζί. Δεν θα σταθώ στις θεωρίες περί νοθείας, που σε μικρή κλίμακα έχουν κάποια αξία (καλό είναι τα κόμματα που βρίσκονται στο όριο της εισόδου να δουν πως θα διασφαλίσουν τα πραγματικά ποσοστά τους), αλλά στο γεγονός πως η Ν. Δ. τα τελευταία 15 χρόνια δείχνει να διατηρεί μία δύναμη περίπου 2 εκατομμυρίων ψήφων.
Ο Μητσοτάκης προχθές πήρε 1 εκατομμύριο λιγότερες ψήφους από τον θρίαμβο του Καραμανλή το 2003. Πήρε τις ψήφους που έλαβε ο Καραμανλής στην ήττα του 2009. Το 2012 ο Σαμαράς βγήκε με 1.7 εκατομμύρια ψήφους, το 2019 ο Μητσοτάκης με 2.15 εκατομμύρια και προχθές με 2.4 εκατ. Η ΝΔ λοιπόν έχει μια εκλογική βάση μπετόν, που κατά μέσον όρο αριθμεί περίπου 2 εκατομμύρια ψήφους.
Ας αποφασίσουμε προς το παρόν ότι αυτό δεν θα αλλάξει. Διότι από αυτούς τους ανθρώπους το ένα εκατομμύριο έχει άμεση σχέση και εξάρτηση από τό κόμμα. Άνθρωποι που έφτιαξαν την ζωή τους ως κομματόσκυλα, που διορίστηκαν στο δημόσιο, σε ΔΕΚΟ, σε ΟΤΑ, που ζουν τις επιχειρήσεις τους από τις απευθείας αναθέσεις, από τις συμβάσεις με το δημόσιο από τις επιδοτήσεις κ. ο. κ. Τό υπόλοιπο ένα εκατομμύριο είναι άνθρωποι που επηρεάζονται άμεσα από αυτούς. Συγγενείς, εργαζόμενοι, φίλοι που θέλουν να κάνουν κι αυτοί καμία δουλίτσα, αφελείς κ. ο. κ.
