Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου
[ Ἀναφαίρετον ὅπλον Ἀρετή
ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ ]
"(..) Ὄλβιοι, οἵ κείνην ἱερὴν πόλιν οἰκήσουσιν ἀκτὴν Θρηικίην τʹ ἔνυγρον παρά τε στόμα Πόντου."
Ἡ Πόλη. Τὸ καταπληκτικό αὐτό φαινόμενο ἐπιβίωσης τοῦ Γένους. Ἡ μαρτυρία μιᾶς ἀπαράμιλλης θυσίας, πάνω στὴν ὁποῖα ἀκουμπᾶ ἡ Συλλογικὴ Μνήμη.
571 ἔτη ἀπό τὴν Μάχη στὸ Μέγα Κάστρο, ζοῦμε στὴν ἐποχὴ ὅπου οἱ ἔννοιες τῶν λέξεων ἐγκαταλείπονται. Ἐντρυφοῦμε στὴν ἀσάφεια καὶ τὴν ἀθυμία, στὸ ἀπροβούλευτο καὶ τὴν ἄγνοια. Μὲ περισσὴ εὐκολία υἱοθετοῦμε τὸν ἀλγόριθμο ποὺ μᾶς ἐπιβάλλεται.
Θέλουν νὰ πιστεύουμε πὼς ἡ Ἑλλὰς ἔχει προοδεύσει. Στὸ πολίτευμα, στὰ ἤθη, στὴν διατροφή, στοὺς τρόπους καὶ στὸν πολιτισμό . Ἑπόμενο καὶ εὔλογο θὰ ἦταν νὰ κινηθοῦν πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση ἡ Γλῶσσα καὶ τὰ σύμβολα τῆς Σκέψεως. Ἀντ' αὐτοῦ, παρατηροῦμε ἕναν διάχυτο παραλογισμό, ἕνα ἀποκρουστικό καὶ ἀποπροσανατολιστικό γκριζάρισμα.
Τὶ ἐννοοῦν σήμερα ὅταν μιλοῦν γιὰ "πρόοδο" καὶ "πολιτισμό"; Τὸν διωγμὸ τοῦ κάλλους; Τὰ ἐπιτηδεύματα τῶν ἀγορῶν; Ἥ μήπως ἐκεῖνα τοῦ πολιτικοῦ συστήματος; Ἐκθειάζουν τὴν λήθη καὶ τὸν ἐκβαρβαρισμό μας. Θεωροῦν σπουδαία ἐκεῖνα ποὺ φανερώνουν ἡδυπάθεια, προτάσσοντας ὡς νόημα ζωῆς μία ἡττοπαθῆ ἐπιβίωση. Φρόνηση καὶ ἀξιοπρέπεια, εἴπατε; Τὶς θεωροῦν λέξεις κενὲς. Περιττές. Λίαν ἐπικίνδυνες.
Κλαυσίγελος. Νὰ κλαῖμε μὲ τὴν ἀθλιότητά τους ἢ νὰ γελᾶμε μὲ τὴν μωρία μας;
Θεωροῦν τὴν μὲν διαφθορά ἐπίτευγμα, τὴν δὲ αἰσχροκέρδεια ἔνδειξη εὐζωΐας. Ἀναπαράγουν τὸ σφάλμα καὶ τὴν ἀπρέπεια ἀπαξιώνοντας τὴν ἀρετή καὶ τὴν εὐγένεια.
Ξεχάσαμε πὼς ὁ Σκοπὸς τοῦ Ἐθνικοῦ πολιτικοῦ καὶ κοινωνικοῦ μας βίου, ἦταν νὰ συνυπάρχουμε κόσμια, τίμια καὶ παραγωγικά. Νὰ προοδεύουμε, συνεισφέροντας ὁ κάθε ἕνας καὶ ὅλοι μαζὶ στὸ πλαίσιο τῶν δυνατοτήτων μας στὴν κοινὴ ὠφέλεια καὶ εὐημερία καὶ νὰ φιλοτιμούμεθα στὰ καλὰ καὶ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος.
