"ΈΝΩΣΗ - η αγιάτρευτή μας πληγή...

ΣΙΝ-ΦΕΙΝ, η πολιτική εκπροσώπηση του ΙRA είναι ο νικητής των εκλογών στην Ιρλανδία!

Οι Ιρλανδοί και οι Κύπριοι κατά τους ενωτικούς τους αγώνες βρέθηκαν σε κοινές φυλακές στη Βρετανία. 

Με πρόταση του αρχηγού του IRA άρχισε η διδασκαλία των νέων ελληνικών στις φυλακές. Η ανταπόκριση ήταν ολοπρόθυμη...

Η πρώτη λέξη που γράφτηκε στο τετράδιο των άγνωστων λέξεων ήταν η "ΈΝΩΣΗ - η αγιάτρευτη πληγή στην πονεμένη ψυχή των παιδιών του IRA, αλλά και το "γαλάζιο τ' όνειρο" που τόσο συγκινούσε τη ψυχή των Ελληνοκύπριων αγωνιστών"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Bobby Sands: Το «γελαστό παιδί» του IRA που έγινε μύθος

Έφυγε μετά από ηρωική απεργία πείνας, στις 5 Μάη του 1981

Γράφει: Διονύσης Ελευθεράτος - ΙΣΤΟΡΙΑ - 30/11/2014-

Αναδημοσίευση από:http://www.toperiodiko.gr 

Χαράματα Τρίτης, 5 Μαΐου 1981, ένα δραματικό ηχητικό κράμα ξυπνά τους κατοίκους των καθολικών συνοικιών του Μπέλφαστ. Θρήνοι γυναικών, φωνές οργής αντρών, ρυθμικά κτυπήματα μεταλλικών σκουπιδοτενεκέδων. Η είδηση διαδίδεται τάχιστα: Πέθανε – ώρα 1.17- ο ηλικίας 27 ετών, κοσμαγάπητος βουλευτής του IRA Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς, μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ.

Ο «γελαστός Μπόμπι» είναι ο πρώτος από τους ιρλανδούς απεργούς πείνας του ‘81 που ξεψυχά. Πρώτος αυτός είχε αρχίσει, άλλωστε, απεργία πείνας στο διαβόητο μπλοκ «Η» των φυλακών Μέιζ που ονομάστηκε έτσι λόγω του σχήματός του. Από τις 12 Αυγούστου έως τον Μάιο, εννέα ακόμη απεργοί «λιώνουν». Φράνσις Χιούζ, Πάτσι Ο’ Χάρα, Ρέιμοντ Μακ Κρις, Τζόζεφ Μακ Ντόνελ, Μάρτιν Χάρσον, Κέβιν Λιντς, Κίραν Ντόχερτι, Τόμας Μακ Άλγουι, Μάικλ Ντέβιν. Ο μικρότερος (ο Άλγουι) ήταν ηλικίας 23 ετών, ο μεγαλύτερος (ο Ντέβιν) είχε μόλις φθάσει τα τριάντα.

Στις 3 Οκτωβρίου 1981, οι έξι τελευταίοι απεργοί πείνας θα διακόψουν αυτήν τη μορφή διαμαρτυρίας – διεκδίκησης, πιεσμένοι από μια προειδοποίηση των οικείων τους: Ότι θα ζητούσαν την υποχρεωτική σίτισή τους, εάν έπεφταν σε κώμα. Κεντρικό αντικείμενο διεκδίκησης των απεργών πείνας ήταν να τους αναγνωριστεί πάλι η ιδιότητα των πολιτικών κρατούμενων. Λέμε «πάλι», διότι την 1η Μαρτίου του 1976 το Λονδίνο κατάργησε το «στάτους» του πολιτικού κρατούμενου για όσους Βορειοϊρλανδούς θα καταδικάζονταν από τότε και στο εξής. Πέντε ήταν τα συγκεκριμένα αιτήματα των βορειοϊρλανδών απεργών πείνας. Το δικαίωμα να φορούν τα δικά τους ρούχα, η απαλλαγή τους από καταναγκαστικές εργασίες, η απρόσκοπτη επικοινωνία ανάμεσα στους φυλακισμένους, το δικαίωμα να δέχονται επισκέψεις, δέματα και γράμματα από μια φορά την εβδομάδα, το «ελεύθερο» να διοργανώνουν ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά προγράμματα.