«Όσο για τα δύο αγόρια, επανερχόμαστε στην κλασική ερώτηση:
είναι κάτι στο μυαλό
που μεγαλώνει από τη γέννηση, σα σπόρος, ή είναι η κοινωνία
που σε φτιάχνει;»
Αυτοί είναι οι καταληκτικοί στίχοι μίας ενότητας από το ποίημα 1000 στίχων «Killing Time» (1999) του Armitage. Ο ποιητής στην ενότητα αυτή αναφέρεται στην ένοπλη επίθεση (την ίδια χρονιά) δύο τελειόφοιτων μαθητών στο λύκειο Κολουμπάιν, με πολυάριθμους νεκρούς κι τραυματίες.
Το αφηγηματικό ποίημα περιγράφει δύο αγόρια που όρμησαν στο σχολείο τους με «χιλιάδες λουλούδια», μοιράζοντάς τα στους άλλους μαθητές και δασκάλους («χωρίς να δέχονται αντίρρηση»). Την ίδια στιγμή, κόσμος είχε συγκεντρωθεί απ’ έξω, παρά το φόβο πιθανής «αλλεργίας στη γύρη». Κι οι ειδικοί ανέλυαν πώς δύο «ήσυχα» παιδιά κατάφεραν να δημιουργήσουν τέτοια «ανθοέκρηξη» στο σχολείο κι ότι είναι επικίνδυνο να αφήνεις ελεύθερη την καλλιέργεια και χρήση λουλουδιών. Ωστόσο, κατέληγαν ότι:
«…αρνήσου σε κάποιον το δικαίωμα να έχει
λουλούδια δικά του
και θα τον βρεις
στον κήπο σου…»
Ο Banksy, αντίστοιχα, στο γκράφιτι «Flower Thrower» (Ιερουσαλήμ, 2003), παρουσιάζει έναν εξεγερμένο να πετά ένα μπουκέτο λουλούδια.
Προφανές ότι η αλληγορική χρήση των λουλουδιών (ως οξεία και τραγική αντίθεση στα όπλα) ενισχύει τη ρητορική δεινότητα των δύο έργων, αποδοκιμάζοντας ηχηρά τη βία των όπλων. Είναι, όμως, αυτός ο μόνος λόγος που οι δημιουργοί επέλεξαν τα λουλούδια ως σύμβολο εδώ;