"ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΒΟΣΚΟΥ" - Η ταινία που δεν πρέπει να δούμε!

ΚΛΙΚ στην εικόνα η ΕΔΩ για να δείτε ολόκληρη την ταινία 

Η εξομολόγηση του ηθοποιού για το «κόψιμο» της χριστιανικής ταινίας στην οποία συμμετείχε από το φεστιβάλ

«Απέσπασε πάρα πολλά βραβεία, γύρω στα 78, στο εξωτερικό αλλά στην Ελλάδα δυστυχώς ακόμη δεν έχει παιχτεί επίσημα σε κινηματογράφους για διάφορους λόγους. 

Σε ένα μεγάλο φεστιβάλ, που την στείλαμε στην Ελλάδα, δεν πέρασε και off the record μάθαμε ότι την χρονιά που δεν πέρασε η δική μας ταινία, πέρασαν τρεις μουσουλμανικές. Κόπηκε γιατί ήταν χριστιανική. Λες, εντάξει, χτυπάνε από όλες τις πλευρές τη θρησκεία και πολλές φορές βλέπουμε ότι την χτυπάνε και μέσα από την εκκλησία», συμπλήρωσε στη συνέχεια ο ηθοποιός.

  [GR] ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή θαυματουργική ιστορία, σύμφωνα με την οποία, ένας καλοκάγαθος βοσκός ζούσε με την γυναίκα του σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Κεντρικής Ελλάδας. Ο βοσκός, το όνομα του οποίου είναι Μαυρογένης, δεν ήξερε τίποτα περί Θεού και Εκκλησίας, μέχρι που άκουσε το κήρυγμα του Παπά Φώτη, για τον ίσιο δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι πιστοί κα πως αν δεν λοξοδρομήσουν, θα βρουν τον Παράδεισο και θα συναντήσουν τον Θεό.

To Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον του Παζολίνι (ανάλυση και video με ελλ. υπότιτλους - 1964 film Pier Paolo Pasolini - The Gospel According to St. Matthew)

της Σοφίας Ντρέκου (Sophia Drekou)

Ο Παζολίνι ακολουθεί τον Ευαγγελιστή και Απόστολο Ματθαίο και απλοποιεί εξαιρετικά την αναπαράσταση. Τι μπορεί να είναι σήμερα πιο κοντά στο τότε; 

Το γυμνό τοπίο, τα φτωχά σπίτια των χωρικών και τα τυραννισμένα τους πρόσωπα. Τα κινηματογραφεί με θαυμαστή δύναμη και ομορφιά ακολουθώντας πρότυπα «κυρίως αρχαϊκοβυζαντινά», και με «ευνόητη αναφορά στον El Greco» Δείτε στο τέλος ολόκληρη την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους.

Μακράν η καλύτερη κινηματογράφηση του θείου δράματος από έναν άθεο σκηνοθέτη, η ταινία, απροσδόκητα πιστή στη δομή και το γράμμα του Ευαγγελίου, ακολουθεί την πορεία ενός ανατρεπτικού Χριστού, που ενσαρκώνεται από έναν Καταλανό φοιτητή με την ειλικρίνεια του ερασιτέχνη.

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι για την ταινία του, Il Vangelo secondo Matteo

Ο Πιέρ Παόλο Παζολίνι με τον πρωταγωνιστή στα γυρίσματα της ταινίας

Μπορεί να είμαι άπιστος, αλλά είμαι ένας άπιστος που νοσταλγεί την πίστη. Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα. Το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» είναι ένα κομμάτι της ύπαρξής μου. Έβαλα σ’ αυτήν την ταινία το έργο μου και τη ζωή μου.

Το Ευαγγέλιο μου έβαζε το εξής πρόβλημα: δεν μπορούσα να το εξιστορήσω σαν ένα κλασικό αφήγημα, γιατί δεν είμαι πιστός, αλλά άθεος. Από την άλλη, ήθελα να διηγηθώ την ιστορία του Χριστού, Υιού του Θεού. Έπρεπε λοιπόν να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα. Δεν μπορούσε λοιπόν να είμαι εγώ εκείνος που εξιστορεί. Έτσι, χωρίς να το θέλω, οδηγήθηκα στην ανατροπή όλης μου της κινηματογραφικής τεχνικής και γεννήθηκε αυτό το μάγμα ύφους, που είναι χαρακτηριστικό του κινηματογράφου της ποίησης. Γιατί για να μπορέσω να εξιστορήσω το Ευαγγέλιο, έπρεπε να βυθιστώ στην ψυχή ενός που πιστεύει. Εδώ έγκειται ο έμμεσος ελεύθερος λόγος: απ’ τη μια μεριά η αφήγηση βλέπεται με τα δικά μου μάτια και απ’ την άλλη, με τα μάτια ενός πιστού και είναι αυτό που προκαλεί το συμφυρμό του ύφους, αυτό το μάγμα που προανέφερα.

Αναρωτιέται κανείς αν ενδιαφέρει το σημερινό κοινό ο Αντρέι Ταρκόφσκι;

Γιατί τόσος νέος κόσμος ενδιαφέρεται για το σινεμά του Αντρέι Ταρκόφσκι;

Η επιτυχία του πρόσφατου αφιερώματος στην εξαρχιώτικη Ριβιέρα και τι μας δίδαξε.

Άκης Καπράνος

 

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ τα πρώτα χρόνια του διαδικτύου ήταν η αισιοδοξία μας για την άνθιση της διαλεκτικής: Δεν μπορεί, τώρα που είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, θα μεταβολίζουμε πιο ουσιαστικά την κάθε πληροφορία, θα πηγαίνουμε παρακάτω όλοι μαζί. Αντ’ αυτού, ο κυρίαρχος ιντερνετικός λόγος σήμερα περισσότερο φράζει παρά ανοίγει έναν τέτοιο δρόμο στον δημόσιο διάλογο, όπου το εκάστοτε «γεγονός» (κοινωνικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό) κρίνεται στη στιγμή, σε δυο λέξεις ή ένα meme. Από αυτή την πρακτική δεν γλίτωσαν ούτε οι μεγάλοι των τεχνών, ούτε προφανώς και ο Αντρέι Ταρκόφσκι.

Οι κριτικοί τείνουν να χρησιμοποιούν συχνά τον όρο «ταρκοφσκικό» σινεμά, όταν μια ταινία μοιάζει να στοχεύει σε κάτι υπερβατικό, όταν τα πλάνα είναι μεγάλα και ο πραγματικός χρόνος μπερδεύεται κάπου ανάμεσα στο όνειρο και την ανάμνηση. Μοιάζει επιπόλαιη αυτή η χρήση, ομολογουμένως, αλλά με τη σειρά της υποδεικνύει ένα ευρύτερο αισθητικό πεδίο που ορίζεται πέραν της θρησκευτικής πίστης – ένα σινεμά που διακατέχεται από ένα, θα έλεγε κανείς, αγνωστικιστικό μεγαλείο.

Το να πας λοιπόν από την καρέκλα σου στην ουρά της Ριβιέρας και να στηθείς για να δεις Ταρκόφσκι δεν υποδηλώνει απλώς μια καλλιτεχνική προτίμηση αλλά και μια θέση: Έρχομαι για να διεκδικήσω τον χρόνο μου, τον χρόνο που μου ανήκει, να τον κουμαντάρω όπως θέλω εγώ, για ένα βαθύτερο όφελος που δεν γίνεται να βρεθεί κάπου αλλού, γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Η ζωή, η θυσία, η αγιότητα

από π. Μιλτιάδης Ζέρβας

Ἡ τέχνη τοῦ κινηματογράφου εἶναι κοινὰ ἀποδεκτὸ πὼς ἔχει ἐπιτύχει νὰ περιγράψει καίριες πτυχὲς τοῦ ἀνθρωπίνου βίου μὲ τρόπο συναρπαστικὸ καὶ πρωτότυπο. Ἡ καλοσύνη, ἡ ὀμορφιά, ὁ ἔρωτας, τὸ δίκαιο, ἡ ἐλευθερία ἔχουν κινηματογραφηθεῖ σὲ πλήθος ταινιῶν μὲ εὐαισθησία καὶ λεπτότητα.

Παρὰ ταῦτα ἔχουμε τὴν αἴσθηση πὼς μεταξὺ τῶν χριστιανῶν ὑπάρχει μιὰ ἔντονη ἀμφισβήτηση γιὰ τὸ κατὰ πόσον ὁ κινηματογράφος θὰ ἦταν ἱκανὸς νὰ παρουσιάσει μὲ ἀκρίβεια καὶ γνησιότητα ὄψεις τῆς πνευματικότητας, ἔτσι ὅπως βιώνεται ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἄποψη αὐτὴ μοιάζει νὰ δικαιώνεται κατὰ τὴν παρακολούθηση πολλῶν «χριστιανικῶν ταινιῶν» οἱ ὁποῖες δὲν καταφέρνουν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν ὑπερβολὴ ἢ τὴν ἠθικολογία. Ὑπάρχουν ὅμως μόνο αὐτὲς οἱ ταινίες;

Τὸ 2019 λίγο πρὶν οἱ κινηματογραφικὲς αἴθουσες κλείσουν τὶς πόρτες τους στὸ κοινὸ ἐξαιτίας τῆς πανδημίας, βρέθηκα μὲ μερικοὺς φίλους σ’ ἕνα μικρὸ σινεμὰ γιὰ νὰ δοῦμε μία ταινία ποὺ μᾶς εἶχε ἔνθερμα προταθεῖ. Ὅταν ἡ προβολὴ τελείωσε περασμένα μεσάνυχτα, μᾶς θυμάμαι νὰ βγαίνουμε ἀπὸ τὸν κινηματογράφο στὸν κρύο ἀέρα τῆς πόλης σιωπηλοὶ μὰ γεμάτοι. Κάποιοι εἶχαν τὰ μάτια ὑγρά, κάποιοι κουνούσαν τὸ κεφάλι, ἕνας φίλος εἶχε φωτίσει τὸ πρόσωπό του μ’ ἕνα χαμόγελο. Κι ἐκεῖ ἔξω ἀπὸ τὸν κινηματογράφο κυκλώσαμε, ἀρχίζοντας νὰ ἀρθρώνουμε λέξεις στὴν ἀρχὴ διστακτικά, μὰ μετέπειτα μὲ τρόπο χειμαρρώδη. Τότε ἄρχισαν νὰ προβάλλουν εἰκόνες, πρόσωπα, ἐντυπώσεις, ἐρμηνεῖες. Πόση ἀλήθεια χώρεσαν τὰ μάτια μας; Πόση ζωή; Πόση χαρά; Πόση ταπείνωση; Πόσο φιλότιμο; Πόση γενναιότητα; Πόσο πόνο; Πόση ἁγιότητα; Πόσο Πνεῦμα Θεοῦ πλήρωσε τὴν ψυχή μας;

Εἴχαμε παρακολουθήσει τὴν ταινία τοῦ Τέρενς Μάλικ «Μιὰ κρυφὴ ζωή».

Ἡ πλήρης πραγματικότητα τῆς πνευματικότητας «ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛΙΩΦ»

από France Farago

Στὸ φεστιβὰλ τῶν Καννῶν τοῦ 1983, σὲ μιὰ τηλεοπτικὴ συζήτηση ποὺ ὀργάνωσε ἡ Ἀντέννα 2, ὁ Ταρκόφσκυ, ἐξομολογούμενος τὴ δυσφορία του μπροστὰ σ’ αὐτὴν τὴν πληθωρικὴ καὶ θορυβώδη ἐκδήλωση, ἐντόπιζε τὸ σύγχρονο κακό: τὸ χάος ἀνάμεσα στὴν ὑλικὴ πρόοδο καὶ στὴν ἀπουσία ἢ τὴ φτώχεια πνευματικῆς ζωῆς στὸ σύγχρονο ἄνθρωπο. Σ’ αὐτὴ τὴν ἔλλειψη ἔρχεται νὰ ἐγγραφεῖ ἡ χρήση ποὺ κάνει τῆς ἕβδομης τέχνης σὰν τῆς μυστικῆς ματιᾶς ποὺ ἐξευρενεῖ τὸ ἀόρατο. Προορισμένη νὰ μαντεύει καὶ νὰ αἰσθάνεται, νὰ προϋποθέτει τὴν ὑπεραισθητὴ παρουσία τοῦ Εἶναι, τοῦ Θεοῦ: αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο ποὺ ἀποδίδει στὴν τέχνη του, αὐτὸν τὸν προορισμὸ ἐπικαλεῖται. Ἔτσι δὲν ξαφνιαζόμαστε ποὺ τὸν βλέπουμε νὰ ἐφαρμόζει μὲσα στὴν ἀπουσία σύγχρονων εἰδώλων μιὰ τέχνη εἰκονικὴ μὲ σκοπὸ νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἀληθινὴ Εἰκόνα, γλώσσα ἀνυπόφορη στὸν ἐπίσημο ὑλισμὸ τῆς χώρας του ποὺ ἐξηγεῖ εὔκολα τὴ λογοκρισία ποὺ ἔπληξε τὸν Ἀντρέι Ρουμπλιώφ. Ἔτσι πρέπει νὰ διαβάσουμε τὰ ἔργα του –και ὁ «Stalker» δὲν εἶναι τὸ λιγότερο σπουδαῖο– σὰν μεσολαβήσεις, δρόμους ποὺ προσφέρονται σὰν ἐλπίδα.

Πορεία μέσα στὸ διάστημα καὶ πορεία μέσα στὸ χρόνο: ἔτσι μοιάζουν οἱ δυναμικὲς συντεταγμένες μιᾶς ἐσωτερικῆς πορείας, ὅπου μέσα ἀπὸ ὀκτὼ πίνακες ποὺ χρονολογοῦνται μὲ αὐξανόμενη πρόοδο, παρακολουθοῦμε τὶς περιπλανήσεις ἑνὸς μοναχοῦ ζωγράφου εἰκόνων, τοῦ Ἀντρέι Ρουμπλιώφ, στὴ μέση ἑνὸς ὑστερομεσαιωνικοῦ κόσμου ὅπου τὸ κακὸ καὶ ἡ κόλαση θυμίζουν τὴν κάθαρση τῆς σιωπῆς γιὰ νὰ ξαναβροῦμε, πέρα ἀπ’ τὸ πνεῦμα τῆς μετάνοιας, τὸν Λόγο ποὺ πάλι ἐνσαρκώνεται, ζωὴ ποὺ ἀποκαθίσταται στὴ δημιουργική της δύναμη. Φορέας μιᾶς ἀληθινῆς ὀντολογίας τοῦ φωτός, ποὺ ἀναλύεται στοὺς διαλόγους πάνω στὴ ζωγραφική, χῶρος τῆς ὁρατῆς ἐκδήλωσης τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀόρατης οὐσίας τῶν πραγμάτων, πιὸ ἀρχαϊκὸς ἀκόμα ἀπὸ τὸν προφανῆ χριστιανισμὸ τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ κήρυκας (ἴσως μὲ τὸ τέχνασμα τῆς στενῆς συγγένειας ἀνάμεσα στὴν αἰσθητικὴ τοῦ Ρουμπλιὼφ καὶ ἐκείνη τοῦ Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτη, ἂν καὶ ἤδη τὰ λόγια τοῦ Θεοφάνη τοῦ Ἕλληνα εἶναι διαποτισμένα ἀπὸ πλατωνικὲς ἀναμνήσεις), ὁ «Ἀντρέι Ρουμπλιὼφ» μοῦ φαίνεται ὅτι εἶναι στὴν πιὸ πλήρη ἔννοια τοῦ ὅρου ἔργο ἀποκατάστασης: ὀντολογικῆς ἀποκατάστασης ἑνὸς ἔκπτωτου κόσμου, ἀποκατάστασης τῶν δυνάμεων τῆς ἁρμονίας, τῆς ὁμόνοιας καὶ τῆς καλωσύνης ποὺ σταθερὰ ἐμπαίζονται ἀπ’ τὶς δυνάμεις τῆς καταστροφῆς, τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ θανάτου.

Mε τον Άρη Σερβετάλη για την Ελευθερία και την Αγιότητα

ΠΗΓΗ: Antifono.gr

Περί κινηματογράφου και περί Ταρκόφσκυ

Eικονολογική Θεώρηση του Κινηματογράφου

από

 π. Σταμάτης Σκλήρης

 -

24 Οκτωβρίου 2021

0

Ποια νομίζετε ότι είναι η θέση του Ταρκόφσκυ στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου;

Αν και δεν είμαι ειδικός, νομίζω ότι ο Ταρκόφσκυ κατέχει μια ιδιάζουσα θέση. Μέσα στο σύγχρονο κινηματογράφο, όπου το υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου και τα ψυχολογικά προβλήματα και όλη η ψυχολογία του βάθους τίθενται με οξύτητα, ο Ταρκόφσκυ, ο οποίος έχει και τα δύο αυτά στοιχεία (και την ψυχολογία του βάθους και τον υπαρξισμό), προσφέρει ένα ιδιαίτερο στοιχείο. Το ότι δεν τα αφήνει όλα αυτά αυτόνομα αλλά, μέσα από μια σουρρεαλιστική, υπερπραγματική διάσταση που διαπνέει το έργο του, τα χρησιμοποιεί σαν μέσα για να μεταφερθούμε σε μιαν άλλη αντίληψη των πραγμάτων, σε έναν άλλο τρόπο να καταλάβουμε τα πράγματα, σε μιαν άλλη θεώρηση.

Άπ’ αυτή την άποψη νομίζω ότι έχει κάτι πολύ σπουδαίο να πεί, και αυτό κάνει τη θέση του Ταρκόφσκυ στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου ιδιαίτερη και μοναδική. Το ότι δηλαδή μας κατευθύνει σε «υπερπραγματικές» σχέσεις αγάπης και τρόπους ζωής, παρ’ όλο που ξέρει καλά την ψυχολογία και είναι πολύ επηρεασμένος απ’ αυτή. Μάλιστα ξαναγυρνάει συνέχεια σ’ αυτή τη σχέση του ήρωά του με τη μητέρα του και τη γυναίκα του, τις οποίες, πολλές φορές, στον ψυχικό του κόσμο ο ήρωας τις ταυτίζει, ενώ άλλοτε πάλι ζεί συχνά το δράμα μιας λανθασμένης σχέσης προς τη μητέρα ή τη γυναίκα.

Μήπως είναι αυτοβιογραφικά στοιχεία;

Υποθέτουμε ότι μπορεί να είναι και αυτοβιογραφικά, για να τον απασχολούν τόσο πολύ και σε τόσα πολλά έργα. Το βλέπουμε στο «Σολάρις», στον «Καθρέφτη», στο «Στάλκερ» κτλ. Έτσι ο Ταρκόφσκυ έχει πολλά ψυχολογικά στοιχεία, όπως επίσης έχει και τον υπαρξιακό προβληματισμό. Αυτά όλα έχει έναν τρόπο πάντα να τα αναφέρει σε ένα επίπεδο υπερπραγματικό. Δηλαδή έχει την πραγματικότητα με την ψυχολογία την κανονική, αλλά τη στιγμή που κάνει ψυχολογία και δείχνει εσωτερικά προβλήματα, αβύσσους και χάη του ανθρώπου, πετάει και κάποια συμβολικά στοιχεία. Π.χ. στο «Στάλκερ», το κοριτσάκι του «Στάλκερ» («Στάλκερ» σημαίνει ξεναγός, και είναι ο ξεναγος που θα τους οδηγήσει σε μια ζώνη απαγορευμένη, όπου κάτι παράξενο συμβαίνει), το κοριτσάκι αυτού του ανθρώπου είναι κι αυτό ένα σημαδιακό πρόσωπο, το οποίο εισάγει στο έργο ένα στοιχείο σουρρεαλιστικό, κοιτάζει στο τραπέζι ένα ποτήρι και το ποτήρι αρχίζει και κινείται μόνο του. Έτσι χρησιμοποιεί το ποτήρι σαν ένα σύμβολο, ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, όπου συμβαίνουν πράγματα που δεν τα εξηγεί η λογική μας. Μέσω του συμβόλου αυτού μας μεταφέρει σε μια ατμόσφαιρα σουρρεαλιστική. Παρόμοια μέσα χρησιμοποιεί και στον «Ρουμπλιώφ», στο διάλογο του ήρωα με το νεκρό Θεοφάνη. Και στο «Σολάρις» με τις εμφανίσεις της νεκρής γυναίκας του ήρωα, και στον τρελό με το κερί στη «Νοσταλγία», και στη Μαρία της «Θυσίας». Αυτός είναι ένας δρόμος για ν’ ανεβάσει τα ψυχολογικά μας προβλήματα σε μια σφαίρα άλλη, ανώτερη, όπου οι προβληματικές σχέσεις μας με τους ανθρώπους τείνουν να γίνουν αιώνιες σχέσεις αγάπης. Έτσι εκφράζει με το βαθύτατο αυτό ανθρώπινο πόθο τη θέληση του ανθρώπου ν’ απελευθερωθεί από δεσμεύσεις που του επιβάλλει ο ντετερμινισμός των ψυχολογικών νόμων.

Δείτε την ταινία Ιωσήφ ο Ησυχαστής που πήρε 5 βραβεία στο φεστιβάλ του Λονδίνου | Αέναη επΑνάσταση

σημ.: μόνο για 21 και 22 Μαΐου

Το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στη ζωή του Αγιορείτη ασκητή, Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή, ο οποίος αγιοκατατάχθηκε στις 9 Μαρτίου 2020 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έλαβε πέντε βραβεία από την επιτροπή του φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένου και του βραβείου για το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι «Μια προσευχή για όλους» (βλ. παρακάτω βίντεο) με στίχους του ίδιου του Γέροντα από το βιβλίο «Γέροντας Ιωσήφ – Επιστολές και Ποιήματα» και το οποίο ερμηνεύει ο Τζόναθαν Τζάκσον, ο χολιγουντιανός ηθοποιός που ενσαρκώνει και το ρόλο του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή στο ντοκιμαντέρ. (σε παρακάτω βίντεο και συνέντευξη επεξηγεί πως έγινε Χριστιανός Ορθόδοξος)

Η κριτική επιτροπή απένειμε, μεταξύ άλλων:

• Βραβείο του Καλύτερου Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ στην παραγωγή του Ινστιτούτου Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, και το 

• βραβείο καλύτερου ηθοποιού στον Χολυγουντιανό ηθοποιό και τραγουδιστή, Jonathan Jackson για το ρόλο του Αγίου Ιωσήφ στο ντοκιμαντέρ.

• Βραβείο Ειδικής Μνείας στους μοναχούς της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, για την επιμέλεια, και τη συμμετοχή τους στο ντοκιμαντέρ, ενώ 

• Τιμητικό Βραβείο δόθηκε στους ίδιους μοναχούς για την πνευματική και κοινωνική τους συμβολή σε όλον τον κόσμο.

Στις 21 Μαΐου από τις 9:00 το πρωί (ώρα Ελλάδος) ως και τις 22 Μαΐου ακριβώς την ίδια ώρα θα μπορεί το κοινό να παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ «Ιωσήφ ο Ησυχαστής» στην πλατφόρμα του φεστιβάλ ταινιών του Λονδίνου (LGFF), το οποίο θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά, λόγω των μέτρων για τον κορωνοϊό, για τα θέατρα και τους κινηματογράφους στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Δείτε και το Αφιέρωμα: Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης

Περίληψη: Πρόκειται για την ιστορία ενός ασκητού του Αγίου Όρους του οποίου πρόσφατα το Οικουμενικό Πατριαρχείο προανήγγειλε την αγιοκατάταξή. Το ντοκιμαντέρ φέρει το μοναχικό του όνομα: Γέροντας Ιωσήφ, ο Ησυχαστής. Περιέχει σκηνές από τα παιδικά του χρόνια στο νησί της Πάρου, τη μετάβαση του στην Αθήνα και τις δραστηριότητές του εκεί και την ζωή του στο Άγιον Όρος. Ο Γέροντας Ιωσήφ, δέχτηκε από τον Θεό την πρόσκληση για την ασκητική ζωή και το 1921 έγινε μοναχός. Συνάντησε έμπειρους ασκητές, εκ των οποίων πρόσφατα κάποιοι αγιοκατατάχτηκαν. Πολύ σύντομα δέχτηκε μεγάλες αποκαλύψεις από τον Θεό και ταυτόχρονα μεγάλους δαιμονικούς πειρασμούς. Έζησε με προσευχή, νηστεία και αγρυπνία, έλαβε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, και απέκτησε χαρίσματα προοράσεως και προφητείας. Σύντομα δέχτηκε μαθητές, όπου ήδη ο ένας από αυτούς αγιοκατατάχτηκε: ο Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης. Άλλοι τρεις από τους μαθητές του έγιναν ηγούμενοι σε μοναστήρια του Αγίου Όρους, όπως ο ίδιος το προφήτευσε. Δημιουργήθηκαν από την πνευματική του γενεά μοναστικά κέντρα σε όλη την Ελλάδα, Κύπρο, Αμερική, Καναδά, και σε άλλα μέρη του κόσμου. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες οσιακές μορφές του Αγίου Όρους, και ευρύτερα της Εκκλησίας.

Το ντοκιμαντέρ θα μπορείτε να το παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο μόνο στις ημερομηνίες που αναφέρουμε (21 ως 22 Μαΐου από τις 9:00 ως τις 9:00 ώρα Ελλάδος)

Δείτε το:

Το παρακάτω βίντεο για το τραγούδι «Μια προσευχή για όλους» (Α prayer for all), που βασίζεται σε ένα ποίημα που έγραψε ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και ερμηνεύει ο Τζόναθαν Τζάκσον, πήρε το Βραβείο Καλύτερου Βίντεο Κλιπ!

“Κινηματογράφος και Ορθοδοξία” / Το Φρούριο (ταινία)

«Το φρούριο». Ταινία αποκάλυψη. Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή. Αν καταφέρεις να τη δεις έως το τέλος σημαίνει πως η καρδιά σου δεν έχει σκληρύνει ακόμα, δεν αποστασιοποιήθηκες από τον υπόλοιπο κόσμο κρυμμένος πίσω από ψηλούς τοίχους. Ταινία για το θαύμα. Θαύμα πραγματικό και όχι φανταστικό. Ταινία για τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών και για την ίαση των ενήλικων.

Στον κινηματογράφο πια η έννοια του ήρωα ταυτίζεται με σκληρότητα και μυϊκή δύναμη. Όμως βλέπετε πως γίνεται και αλλιώς. Ο ήρωας είναι αυτός που με τη δύναμη της καρδιάς μπορεί να κάνει το καλό. Εξάλλου υπάρχει τόσο λίγο καλό γύρω μας. Ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή. Είναι μια περίοδος εργασίας πριν από την αιωνιότητα ή μία απλή βολτούλα από το ένα σημείο στο άλλο;

Παραγωγή: 2007

Σκηνοθέτης: Μιχαήλ Σάδριν

Προβολή: ορθόδοξο τηλεοπτικό κανάλι «Γκλας»

Το 2009 η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ ορθόδοξης ταινίας και πήρε τα πρώτα βραβεία σε όλες τις κατηγορίες, με ομοφωνία κοινού και επιτροπής.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν ένα χρόνο στο μοναστήρι Σβιάτο-Βαζνεσένσκι (Της Αναλήψεως) στα σύνορα με την Ρουμανία. Ο σκηνοθέτης μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις αξίες της ζωής, μέσα από τα παραδείγματα των μοναχών, εφαρμόζοντας καθημερινά την εντολή της αγάπης.

Τα κεντρικά πρόσωπα είναι: ο ηγούμενος του μοναστηριού (που έγινε ο πατέρας για 29 υιοθετημένα παιδάκια, έχοντας ήδη τρία δικά του, δύο αγόρια και ένα κορίτσι), η αδελφότητα και τα παιδιά από το μοναστηριακό ορφανοτροφείο (150 ορφανά), πολλά από τα οποία είναι βαριά άρρωστα.

Αυτή η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός. Μια ουράνια αγάπη εμφανίζεται πάνω στη γη.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας τα εξηγεί όλα:

«Σφίγγοντας τα δόντια μέχρι τριγμού, και τα χέρια μέχρι πόνου, χαίρε, διότι ζεις. Χαίρε με τη γαλαζόπετρα του ουρανού και με το ρουμπίνι της ηλιοβασιλέματος. Χαίρε με το μαργαρίτη της βρόχινης σταγόνας, διότι δεν μπορείς αλλιώς. Χαίρε με τη χαρά του πληγωμένου μαχητή, που κείται κάτω. Αν και η μάχη χάθηκε, η σημαία είναι ψηλά, και το όπλο δεν πετάχτηκε στη λάσπη, και δεν τρέχεις ντροπιασμένος, επειδή δεν έχεις πια πόδια… Και το μόνο που μένει είναι να πολεμάς μέχρι θανάτου. Και αν δεν μείνει πια τίποτα, χαίρε με μια άνωθεν χαρά για τον πλησίον σου. Χαίρε με την αγάπη των άλλων, χαίρε με τα γέλια των παιδιών που δεν είναι δικά σου. Ακόμα και όταν είναι μαύρα σύννεφα παντού χαίρε. Στη βροχή και στη λάσπη χαίρε. Χαίρε και αγαλλιάσου, αψηφώντας το πόνο, διότι το όνομά σου είναι Άνθρωπος!»

Δείτε και τις επιλογές των προηγούμενων ημερών:

ΤΟ ΝΗΣΙ (ταινία)

“Κινηματογράφος και Ορθοδοξία” / Το Μοναστήρι (ταινία)

“Κινηματογράφος και Ορθοδοξία” / ΤΟ ΝΗΣΙ (ταινία)

17 Απριλίου 2020 13:42

Η Κινηματογραφική Λέσχη του ΄Αρδην προτείνει, με αφορμή την Μεγάλη Εβδομάδα, κύκλο προβολών με θέμα “Κινηματογράφος και Ορθοδοξία”. Πρώτη ταινία του αφιερώματος “Το Νησί” (2006) του Πάβελ Λουγκίν.

Υπόθεση:

Κάπου στὴ βόρεια Ῥωσία, σ᾿ ἕνα μικρὸ ὀρθόδοξο μοναστήρι, ἐγκαταβιώνει ἕνας πολὺ ἀσυνήθιστος ἄνθρωπος. Οἱ συμμοναστές του προβληματίζονται ἀπὸ τὴν ἐκκεντρικὴ συμπεριφορά του. Οἱ προσκυνητὲς τῆς Σκήτης θεωροῦν ὅτι ἔχει τὴν δύναμη νὰ θεραπεύει ἀσθένειες, νὰ ἐξορκίζει τοὺς δαίμονες καὶ νὰ προβλέπει τὸ μέλλον. Ὡστόσο, ὁ ἴδιος θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο, λόγω μιᾶς ἁμαρτίας ποὺ διέπραξε στὰ νιάτα του.

«Ἔχοντας γιὰ πρωταγωνιστὴ τὸ Ῥῶσο πρώην ρὸκ στὰρ Πιὸτρ Μαμόνοφ στὸ ρόλο ἑνὸς κάτισχνου ἰδιόρρυθμου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος θαυματουργεῖ σὲ ἕνα νησὶ στὴν παγωμένη Λευκὴ Θάλασσα, ὁ σκηνοθέτης Πάβελ Λουνγκὶν ἐκπλήσσει τοὺς ὀπαδούς του μὲ τὸ λιγότερο ἀρρενωπὸ ἀπὸ τὶς ἄλλες του ταινίες, ἀλλὰ παράδοξα συναρπαστικὸ Νησὶ — μιὰ παραβολὴ γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴ λύτρωση».
Περιοδικὸ Variety

Δείτε την ταινία:

Σκηνοθεσία: Πάβελ Λουνγκίν / Pavel Lounguine. Παίζουν: Pyotr Mamonov, Viktor Sukhorukov, Dmitry Dyuzhev, Yuri Kuznetsov, Viktoria Isakova Διάρκεια: 110΄

“Κινηματογράφος και Ορθοδοξία” / Το Μοναστήρι (ταινία)

Το μοναστήρι – The Monastery Movie

Υπόθεση

Ένας ογδοντάχρονος ανύπαντρος, μορφωμένος Δανός, ο κύριος Βιγκ, έχει μια έντονη επιθυμία: να μετατρέψει το σπίτι του σε Ορθόδοξο μοναστήρι. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου εύκολο. Γι’ αυτό επισκέπτεται την Ρωσία. Όταν μάλιστα το όνειρό του πάει να πραγματοποιηθεί, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, καθώς βιώνει όψεις της πνευματικής ζωής στην πράξη…

Το ντοκιμαντέρ παραγωγής 2006 είναι μέχρι στιγμής εντελώς άγνωστο στην Ελλάδα, αν και αποσπά κινηματογραφικά βραβεία συνεχώς
και αξιολογείται πολύ θετικά από το κοινό.

Πρόκειται για αληθινή ιστορία, την οποία ελπίζουμε να δούμε σύντομα και στην Ελλάδα. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε: The Monastery Movie. Το μοναστήρι έχει ιστοσελίδα.

Πηγή

Δείτε και τις επιλογές των προηγούμενων ημερών:

ΤΟ ΝΗΣΙ (ταινία)

Ο ανθός της λίμνης (Η γέννηση ενός μακεδονομάχου)

Η έβδομη τέχνη στην εποχή του πανικού. Ή έβδομη σφραγίδα του Μπέργκμαν

από

 Μανώλης Γ. Βαρδής

 -

1 Απριλίου 2020

0

318

Οι οριακές στιγμές στη ζωή του ανθρώπου είναι οι στιγμές εκείνες που μπαίνει σε παρένθεση η χρονικότητα, χωρίς να καταργείται, και καλείται ο εαυτός να αντιμετωπίσει την παροδικότητα και την φθαρτότητα sub specie aeternitatis. Στην αντίθετη περίπτωση, σε καταπίνει η χρονικότητα, και απλά «τρέμεις» για την σωματική σου επιβίωση [1]. Τα μυστήρια της Εκκλησίας, πέραν των άλλων, επιτελούν σε αυτή την «άρση» και όχι κατάργηση της φθαρτής χρονικότητας. Το ίδιο, με άλλο πρόσημο, κάνει και η Τέχνη. Σε συνθήκες απειλής της ανθρώπινης ζωής (πόλεμος, φυσικές καταστροφές, ασθένειες) ευδοκιμούν τα έργα Τέχνης, διότι «αγγίζουν» τα όρια του ανθρωπίνου Είναι.

Έχει γίνει ήδη λόγος για το Δεκαήμερο του Βοκάκιου ή την Πανούκλα του Καμύ. Ένα ακόμα δείγμα της υψηλής τέχνης με αφορμή συνθήκες απειλής ολικής καταστροφής είναι και το αριστούργημα του Μπέργκμαν Έβδομη Σφραγίδα (1957). Για όσους την έχουν δει, θα θυμούνται την σχεδόν εναρκτήρια σκηνή που ο Θάνατος καλείται να παίξει σκάκι με τον γενναίο ιππότη, που έχει γυρίσει από τις Σταυροφορίες. Η σκηνή θα επαναληφθεί λίγες ακόμα φορές στη διάρκεια της ταινίας, καθώς μέσω της παρτίδας αυτής ο ιππότης κερδίζει χρόνο, μέχρι τον τελικό του θάνατο, για να στοχασθεί πάνω στο αίνιγμα του Θανάτου. Μέσω του ιππότη βλέπουμε το σκηνικό της πανώλης σε όλη την περιοχή. Και το σκηνικό είναι τρομαχτικό: περιλαμβάνει περιοδεύοντες αυτό- μαστιγούμενους σε υστερικές θρησκευτικές λιτανείες, συλλήψεις και κάψιμο γυναικών που θεωρούνται υπεύθυνες για το κακό διότι είναι φίλες του διαβόλου, εξαχρείωση του κόσμου μέσω κραιπάλης και διασκεδάσεων, αλλά και κορύφωση της βίας του ενός προς τον άλλο. Αυτό είναι το σκηνικό που θυμίζει Αποκάλυψη, οπότε εξηγείται και ο τίτλος της ταινίας που είναι από την Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Σε μία επίσης χαρακτηριστική σκηνή ο ιππότης εξομολογείται σε ένα υβρίδιο μονολόγου- διαλόγου στον μεταμφιεσμένο σε εξομολογητή Θάνατο, και ακούμε τα εξής λόγια:

Το κατά Παζολίνι Ευαγγέλιο

«Μα γιατί να πιεστώ να μισήσω εγώ

που σχεδόν ευγνωμονώ τον κόσμο για τη δυστυχία μου, για

το ότι είμαι διαφορετικός –και γι᾽ αυτό μισήθηκα–

και που όμως δεν ξέρω παρά ν᾽ αγαπώ, πιστά και στενάχωρα;»1

Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Του Κώστα Μπλάθρα από το Αντίφωνο 

Η αντίφαση, ή μάλλον το παράδοξο μοιάζει να είναι το άλλο όνομα της δημιουργίας. Γιατί τι πιο παράδοξο για τον δεσμώτη του πεπερασμένου και του θανάτου άνθρωπο απ’ το να δημιουργεί; Τι πιο παράδοξο στον άνθρωπο, εν τέλει, από την πίστη; Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι δεν ήταν πιστός. Αλλ’ όταν σε μια συνέντευξη τύπου, το 1966, κάποιος τον είπε άπιστο, εκείνος σχολίασε: «εάν γνωρίζεις ότι είμαι άπιστος, τότε με γνωρίζεις καλύτερα απ’ όσο γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου. Πιθανόν να είμαι ένας άπιστος, αλλά είμαι ένας άπιστος με νοσταλγία για μία πίστη»[2]. Είναι μ’ άλλα λόγια ένας βέρος ποιητής.

Ο Παζολίνι, γεννημένος στη Μπολόνια, στις 5 Μαρτίου του 1922, όταν το 1963 καταπιάνεται με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, είναι 41 ετών και έχει ήδη δώσει τις μεγάλες του ταινίες Ακατόνε (1961) και Μάμα Ρόμα (1962), ταινίες-πρόζα, όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος, όπου ακολουθεί το δρόμο που είχε χαράξει από νέος με τα μυθιστορήματά του. Τότε θα κάνει μια μεγάλη στροφή προς τον κινηματογράφο της ποίησης, όπως εκείνος τον εμπνεύστηκε. Κι ως ποιητής θα μπει στο δρόμο με τις μεγάλες αφηγήσεις, τους μεγάλους μύθους. Συνέβη τότε (2 Οκτωβρίου 1962) να ακολουθήσει μαζί με άλλους διανοούμενος τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ’ σε  προσκύνημα στην Ασσίζη. Εκείνος όμως, απ’ τα γενοφάσκια του μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, άθεος και με σκανδαλώδη την ομοφυλοφιλία του, προτίμησε να μην βγει από το δωμάτιό του, «ενώ», όπως λέει, «οι κωδωνοκρουσίες βούιζαν στο κεφάλι μου, ξαφνικά η επιθυμία μου να τον δω (τον Πάπα) εξαφανίστηκε […] Αυτή η ταινία γεννήθηκε σ’ εκείνο το χώρο, εκείνη τη μέρα, εκείνες ακριβώς τις στιγμές»[3], όταν από μια «Καινή Διαθήκη» που βρήκε στο κομοδίνο του, διάβασε απνευστί το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο». 

Αυτή ήταν η σύλληψη ενός από τα παραδοξότερα έργα του κινηματογραφου, κι ο Παζολίνι φτάχνει την πιο πετυχημένη διασκευή του Ευαγγελίου στο σινεμά, την πιο δική του ταινία. «Δεν πιστεύω ότι έχω κάνει ποτέ έργο πιο προσωπικό, που να μου ταιριάζει περισσότερο από το Ευαγγέλιο»[4]. Στον Ματθαίο, ο Παζολίνι ανακάλυψε έναν όμοιό του, έναν ποιητή: «Αν και ο άγιος Ματθαίος δε γράφει σε στίχους, θα μπορούσε το έργο του να έχει ρυθμό επικό και λυρικό» και γι’ αυτό απέρριψε για την ταινία του εξ’ αρχής «κάθε είδος ρεαλιστικής ή νατουραλιστικής αναπαράστασης» κι έμεινε μακρυά από «κάθε είδος αρχαιολογίας και φιλολογίας. […] Προτίμησα», λέει, «να αφήσω τα πράγματα στο θρησκευτικό τους πλαίσιο, που είναι το μυθικό τους πλαίσιο. Το επικό-μυθικό.»[5].

Αντρέι Ταρκόφσκι: ο Κινηματογραφικός Ποιητής (Andrei Tarkovsky)

Αντρέι Ταρκόφσκι (Andrei Tarkovsky) 1932 - 1986

Στη μνήμη του σημαντικότερου, ίσως, σκηνοθέτη που ανέδειξε ο σοβιετικός κινηματογράφος, Αντρέι Ταρκόφσκι † 29 Δεκ. 1986. 

Αν και ο Σεργκέι Αιζενστάιν είναι ο άνθρωπος που ουσιαστικά δημιουργεί το ρωσικό κινηματογράφο, ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι αυτός που τον καθιερώνει. 

Το κυριότερο παράπονο από τις σοβιετικές αρχές ήταν ότι δεν του επέτρεψαν να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη όλα του τα σχέδια και τις ιδέες. Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από τα χριστιανικά και μεταφυσικά θέματα, τους αργούς ρυθμούς, τα εξαιρετικής αισθητικής και μακράς διάρκειας μακρινά πλάνα. 

«Είμαι χαμένος. Δεν μπορώ να ζήσω στη Ρωσία, αλλά ούτε μακριά από αυτήν», έγραφε το 1983 στο ημερολόγιό του. Βρισκόταν στην Ιταλία για τις ανάγκες της ταινίας του Νοσταλγία. Εγκαθίσταται μόνιμα αρχικά στη γειτονική χώρα και στη συνέχεια στη Γαλλία. Η τελευταία του ταινία Η Θυσία γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 και κερδίζει τρία βραβεία στις Κάννες. Στις 29 Δεκεμβρίου 1986 άφησε την τελευταία του πνοή στο Παρίσι, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

♦ Βίντεο: Andrey Rublyov (1966) [Αγία Τριάδα του Ρουμπλιόφ] ολόκληρη η ταινία σε σκηνοθεσία Αντρέι Ταρκόφσκι με υπότιτλους και η Ερμηνεία της εικόνας της Αγίας Τριάδας του Αντρέι Ρουμπλιώφ. Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε τα Video.

Αχειροποίητος Κινηματογράφος στην ψηφιακή εποχή - Χριστουγεννιάτικο Αντιπαραμύθι

Συζήτηση στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος για τον Αχειροποίητο Κινηματογράφο στην ψηφιακή εποχή με αφορμή την μικρού μήκους ταινία «Χριστουγεννιάτικο Αντιπαραμύθι». Συμμετέχουν οι:

Μανώλης Μανουσάκης, Σχεδιασμός ήχου

Παναγιώτης Κλειδαράς, διευθυντής φωτογραφίας

Γιάννης Ζαχαρόγιαννης, Color Grading

και ο Ευθύμης Χατζής σκηνοθέτης.

Συντόνισε ο σκηνοθέτης Κώστας Μπλάθρας.

KANANGA (ταινία)

Στην Κανάνγκα, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, ο πόλεμος και η πείνα κρέμονται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων. Τα χαμόγελα όμως, το γέλιο και η ελπίδα δεν σβήνουν ποτέ. Το μήνυμα που μετέφεραν οι Έλληνες Ορθόδοξοι ιερείς τη δεκαετία του 60 συνεχίζει να τους δίνει τη δύναμη και το κουράγιο που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τη σκληρή καθημερινότητα. Πίστη και ελπίδα σε μια από τις πιο επικίνδυνες γωνιές του πλανήτη.

Διάρκεια 69᾽, Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο, Ελλάδα 2018 Σκηνοθεσία: Παύλος Τριποδάκης Σέναριο: Παύλος Τριποδάκης / Φλωρεντία Αμπόντεριν

Βοηθός Κάμερας / Χειριστής Drone: Δημήτρης Παπαγεωργίου Μουσική: NVμ (Dimitris B. / Florence A.) Παραγωγή: Tripodakis LTD 

• 
  

ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ (26-2-2016)

Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016 το βράδυ, στον Πολυχώρο ΑΙΤΙΟΝ, στου Μακρυγιάννη (Αθήνα), η εκδήλωση - αφιέρωμα στον μεγάλο σκηνοθέτη Αντρέϊ Ταρκόφσκι (1932-1986), με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατό του, που διοργανώθηκε από το Καλλιτεχνικό Σύνολο ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ (υπεύθυνος: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος).

 Το αφιέρωμα, με τον γενικό τίτλο NOSTALGHIA, περιλάμβανε τις ακόλουθες εισηγήσεις: 

- π. Πέτρος Μινώπετρος, σκηνοθέτης: «Η πνευματικότητα του Ταρκόφσκι μέσα από τον κινηματογραφικό λόγο». 

- Δημήτρης Μπαλτάς, Δρ. Φιλοσοφίας: «Αντρέϊ Ταρκόφσκι και Σοβιετικό καθεστώς». 

- Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος, θεολόγος και μουσικός: «Η μουσική ποιητική του Αντρέϊ Ταρκόφσκι».

π. Π. Μινώπετρος: Το μαρτύριο

π. Πέτρος Μινώπετρος

Ο Μάρτιν Σκορσέζε προσεγγίζει την έννοια της θυσίας στη θρησκεία και τα ηθικά μηνύματα του χριστιανισμού, στο πέρασμα του χρόνου, αλλά και σε περιόδους έντονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αλλά και κρίσης αξιών. Η ταινία παρακολουθεί τις απέλπιδες προσπάθειες αιχμαλώτων μόνη καταφυγή των οποίων είναι η θρησκεία. Και έχει τόσα να πει στον σύγχρονο άνθρωπο, αρκεί να μην είναι προκατειλημμένος εναντίον της θρησκευτικότητας και της πίστης. Άλλωστε, όταν οι έννοιες αυτές δεν διαστρέφονται, είναι συστατικά μιας ελλίπουσας από όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής πνευματικότητας. To κείμενο που ακολουθεί έχει τη μορφή της συνέντευξης, αλλά στην ουσία είναι ο διάλογος ενός σκεπτόμενου χριστιανού με τον περίεργο και αμφισβητία εαυτό του. [TBJ]

Αφιερωμένο στον άγιο Ιωάννη Παύλο Β’, στον ιερέα Γιέρζι Ποπελούσκο και στον Νικολάι Στάινχαρτ

To 2016, άρχισε να προβάλλεται η Σιωπή (Silence), μια ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε που ο σκηνοθέτης τη δούλευε σχεδόν 25-30 χρόνια. Πείτε μου τις εντυπώσεις σας από αυτήν την ταινία. Ας ξεκινήσουμε έτσι. Και μετά να μιλήσουμε για τον Σκορσέζε.

Μου ξαναθέτεις το ερώτημα;

Το ερώτημα είναι οι εντυπώσεις σας από την ταινία∙ την είδατε κι όλας. Τι σας έχει μείνει από την ταινία; Ας ξεκινήσουμε από αυτό.

Θα έλεγα να ξεκινούσαμε με τη σημασία της ταινίας.

Τη σημασία.

Δηλαδή ποια είναι η σημασία της ταινίας και η στιγμή που γίνεται.

Σωστά.

Εντάξει;

Ναι, ναι.

π. Π. Μινώπετρος: Το μαρτύριο

π. Πέτρος Μινώπετρος

Ο Μάρτιν Σκορσέζε προσεγγίζει την έννοια της θυσίας στη θρησκεία και τα ηθικά μηνύματα του χριστιανισμού, στο πέρασμα του χρόνου, αλλά και σε περιόδους έντονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αλλά και κρίσης αξιών. Η ταινία παρακολουθεί τις απέλπιδες προσπάθειες αιχμαλώτων μόνη καταφυγή των οποίων είναι η θρησκεία. Και έχει τόσα να πει στον σύγχρονο άνθρωπο, αρκεί να μην είναι προκατειλημμένος εναντίον της θρησκευτικότητας και της πίστης. Άλλωστε, όταν οι έννοιες αυτές δεν διαστρέφονται, είναι συστατικά μιας ελλίπουσας από όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής πνευματικότητας. To κείμενο που ακολουθεί έχει τη μορφή της συνέντευξης, αλλά στην ουσία είναι ο διάλογος ενός σκεπτόμενου χριστιανού με τον περίεργο και αμφισβητία εαυτό του. [TBJ]

Αφιερωμένο στον άγιο Ιωάννη Παύλο Β’, στον ιερέα Γιέρζι Ποπελούσκο και στον Νικολάι Στάινχαρτ

To 2016, άρχισε να προβάλλεται η Σιωπή (Silence), μια ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε που ο σκηνοθέτης τη δούλευε σχεδόν 25-30 χρόνια. Πείτε μου τις εντυπώσεις σας από αυτήν την ταινία. Ας ξεκινήσουμε έτσι. Και μετά να μιλήσουμε για τον Σκορσέζε.

Μου ξαναθέτεις το ερώτημα;

Το ερώτημα είναι οι εντυπώσεις σας από την ταινία∙ την είδατε κι όλας. Τι σας έχει μείνει από την ταινία; Ας ξεκινήσουμε από αυτό.

Αντρέι Ταρκόφσκι (Andrei Tarkovsky) † 29 Δεκ. 1986

Αντρέι Ταρκόφσκι (Andrei Tarkovsky) 1932 - 1986

Στη μνήμη του σημαντικότερου, ίσως, σκηνοθέτη που ανέδειξε ο σοβιετικός κινηματογράφος, Αντρέι Ταρκόφσκι † 29 Δεκ. 1986. 

Αν και ο Σεργκέι Άιζενστάιν είναι ο άνθρωπος που ουσιαστικά δημιουργεί το ρωσικό κινηματογράφο, ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι αυτός που τον καθιερώνει. 

Το κυριότερο παράπονο από τις σοβιετικές αρχές ήταν ότι δεν του επέτρεψαν να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη όλα του τα σχέδια και τις ιδέες. Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από τα χριστιανικά και μεταφυσικά θέματα, τους αργούς ρυθμούς, τα εξαιρετικής αισθητικής και μακράς διάρκειας μακρινά πλάνα. 

«Είμαι χαμένος. Δεν μπορώ να ζήσω στη Ρωσία, αλλά ούτε μακριά από αυτήν», έγραφε το 1983 στο ημερολόγιό του. Βρισκόταν στην Ιταλία για τις ανάγκες της ταινίας του Νοσταλγία. Εγκαθίσταται μόνιμα αρχικά στη γειτονική χώρα και στη συνέχεια στη Γαλλία. Η τελευταία του ταινία Η Θυσία γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 και κερδίζει τρία βραβεία στις Κάννες. Στις 29 Δεκεμβρίου 1986 άφησε την τελευταία του πνοή στο Παρίσι, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

♦ 1. Βίντεο: Andrey Rublyov (1966) ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι με υπότιτλους. Ερμηνεία εικόνας της Αγίας Τριάδας του Αντρέι Ρουμπλιώφ

http://www.sophia-ntrekou.gr/2016/10/H-agia-triada.tou-andrei-roublev.html