Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024

+Δήμος Μούτσης - ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ 1/3/2012


Της Σοφίας Νασσοπούλου - Χάλαρη

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, ΕΙΧΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΤΙΣ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023 ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ.

ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΙ ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ.

ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ  1/3/2012



Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τώρα τελευταία, αλλά μ’ έχει πιάσει μια πλήρης αδράνεια. Σαν να έφτασα πρόωρα στο τέρμα μιας διαδρομής που ήλπιζα κάπως αλλιώς να τελειώσει. 

Παρακολουθώ τα γεγονότα βέβαια με θλίψη, αλλ’ αυτό το συναίσθημα δε μου είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Το 'χα από χρόνια πριν και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. 
Το 'χα από τότε που έγραφα το «Γουόκ μαν» και το «Για πούλημα λοιπόν», βλέποντας αυτή την άβυσσο της πολιτικής, πολιτιστικής και πνευματικής ξεπεσούρας. Αυτή τη λατρεία προς ό,τι το ευτελές κι αυτή την αναξιοκρατία σ’ όλο της το μεγαλείο, να 'χουν κατακλύσει τα πάντα στη ζωή μας. 

Πρωτοσέλιδα, κανάλια, εκδηλώσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, γεμάτες ως επί το πλείστον από παραπληροφόρηση. Βήμα συνήθως σ’ αυτούς που δεν είχαν να πουν τίποτα, παρ' εκτός απ’ το να καλύπτουν με όμοιες πάντα σοβαροφανείς κουβέντες ένα συγκεκριμένο χρόνο ή με κενές λέξεις ένα συγκεκριμένο χώρο.
Χρόνια τώρα το ίδιο βιολί και πάει λέγοντας. Όμως διόλου δε μας πείραζε. Ίσα ίσα, μάλιστα, που τα επικροτούσαμε κι όλας σε τέτοιο σημείο, που άμα κάποιος «ανθρωπάκος» πήγαινε να πει κάτι σοβαρό ή δεν έβρισκε βήμα, το πιθανότερο, ή το πολύ πολύ ως «γραφικός», αντιμετώπιζε μια κατάσταση του στυλ «άντε, πες το ποίημα σου και τέλειωνε, να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας». 
Κι η δουλειά ήταν αυτή που εκούσια ή ακούσια προετοίμαζε το επερχόμενο. «Αξίζεις; Θα σε κοντύνω να μη φαίνεσαι. Θα φωνάξω πιο δυνατά να μην ακούγεσαι, δεν έχει σημασία τι θα πω, δε με νοιάζει και κυρίως δεν ντρέπομαι, φτάνει να μην υπάρχεις εσύ, και δεν πρέπει να υπάρχεις, γιατί ξέρεις ποιος είμ’ εγώ ρε;».

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023

Ποιοί μένουνε Ευρώπη;


Ιωάννης Σαΐνης


Από το 1922 ήδη, ο Γάλλος διανοούμενος Paul Valery, δίνει τον ορισμό του Ευρωπαίου: "Ευρωπαίος, είναι αυτός που γνώρισε και στηρίχθηκε στην αρχαιοελληνική ορθολογιστική σκέψη, στη νομοθετική ρωμαϊκή προσφορά και στην ιουδαιοχριστιανική πνευματικότητα". 
"Εκεί όπου, συνεχίζει ο Valery, έχει απήχηση το όνομα του Μωυσή, του Αποστόλου Παύλου, του Πλάτωνα και του Σωκράτη, του Κικέρωνα και του Οράτιου, εκεί είναι Ευρώπη".

Τα τρία αυτά συστατικά δεν αναμίχθηκαν στο μπλέντερ παράγοντας έναν αηδιαστικό παχύρευστο χυλό- συνέβη και αυτό κάποιες στιγμές στην πολυκύμαντη Ιστορία της Ευρώπης- αλλά ζυμώθηκαν, με την πάροδο του Χρόνου, σε κάτι που δεν είναι, ούτε ακριβώς Χριστιανικό, ούτε Ιουδαϊκό, ούτε αμιγώς Ρωμαϊκό ή Ελληνικό.

Έτσι αναδείχτηκε τελικά κάτι νεοφανές στην ανθρώπινη Ιστορία, ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός, προπύργιο της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Παγκόσμιου πολιτισμού.

Οι εχθροί του Ευρωπαϊκού πολιτισμού βρίσκονται, τοπικά, τόσο εκτός αυτού, όσο και εντός του. 
Και θαυμαστές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού επίσης βρίσκονται, τόσο εντός του (τοπικά), όσο και εκτός του. Γιατί ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν είναι κυρίως τόπος, είναι κυρίως τρόπος θέασης του Κόσμου, όπως όλοι οι πολιτισμοί.

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2023

+Νότης Μαυρουδής Σήμερα έφυγε από τη ζωή.




Γεννήθηκα το 1945 και μεγάλωσα
σε περιβάλλον προσφυγικό.
 
Οι γονείς μου ήρθαν από τον Πόντο 
και μέναμε σε έναν συνοικισμό Ποντίων
στην Καλλιθέα. Ζούσαμε σε χαμόσπιτα. 

Σπάνια έβλεπες ασφαλτοστρωμένο δρόμο.
Μόνο χώματα, λακούβες, πέτρες.

Όταν ένας φίλος μου πήγε σε ωδείο 
να μάθει ακορντεόν, ζήλεψα και ζήτησα 
από τους γονείς μου να πάω κι εγώ.

Είχαμε μια κιθάρα ξεχασμένη σε μια
ντουλάπα κι έτσι επέλεξα την κιθάρα.

Το 1969 διοργανώθηκε ένας διεθνής 
διαγωνισμός κλασσικής κιθάρας
στο Μιλάνο.

Ήμουν νέος και ήθελα να δοκιμάσω
την κιθαριστική μου ικανότητα.

Συμμετείχα και πήρα το πρώτο βραβείο.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2022

Πολιτισμός ή Παγκοσμιοποίηση



Του Δημήτρη Κυπριώτη


Αυτό που ζούμε είναι σύγκρουση  των πολιτισμών κατά Χάντιγκτον ή  είναι ένας πόλεμος για την επικράτηση ονείρου και οράματος;

Προσπαθούν να μας πείσουν οι θιασώτες  του παγκόσμιου πολιτικού κατεστημένου,  με την πανίσχυρη προπαγάνδα τους , ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς την επικράτηση της  Παγκόσμιας Νέα Τάξης, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να ζήσουν σε ευημερία! Και αυτά λέγονται τη στιγμή που η ανθρωπότητα στο σύνολό της μαστίζεται από φτώχεια, λόγω των πολιτικών που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις- ακόλουθοι της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό που διεξάγεται,  είναι ένας πόλεμος ενάντια  στα παραπάνω μυθεύματα και δεν είναι ένας πόλεμος πολιτισμών, αν και γίνεται προσπάθεια να τον εγκαταστήσουν και να φανεί ότι έτσι είναι.  Όμως αν δούμε από διαφορετική θέαση αυτήν τη σύγκρουση, τότε θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι έτσι ακριβώς, όπως που θέλουν να μας την παρουσιάσουν.

Ναι είναι σύγκρουση αλλά για την επικράτηση του Πολιτισμού των Αξιών, της Παράδοσης, της Εθνικής Γλώσσας, της Οικογένειας, της Ιστορίας του Εθνικού Ονείρου, αν αναφερόμαστε για το παρελθόν και του Εθνικού Οράματος, αν μιλάμε  για το μέλλον της Ανθρωπιάς, της Αξιοπρέπειας και της Ελευθερίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που βάλλονται  βάναυσα.

Για αυτό πιστεύουμε ότι η ώρα της ουσιαστικής Αντίστασης, απέναντι στη  φθορά που εξελίσσεται μπροστά μας, έρχεται νομοτελειακά!

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2021

Το Αντιμανιφέστο του Μίκη Θεοδωράκη


Παραθέτουμε προς ανάγνωση και μελέτη το ΑΝΤΙΜΑΝΙΦΕΣΤΟ* (κλικ ΕΔΩ) του Μίκη Θεοδωράκη. Ένα κείμενο - δοκίμιο που κατά την γνώμη μας θα έπρεπε να διδάσκεται στα τμήματα Κοινωνιολογίας των πανεπιστημίων όλου του κόσμου. 

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού

* Η ομιλία εκφωνήθηκε στο Διεθνές Συνέδριο «Ελεύθερων καλλιτεχνών», στη Δυτική Γερμανία, το 1987, όπου ο Θεοδωράκης ήταν εισηγητής, και δημοσιεύθηκε αυτούσια στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine)


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 



ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΝΑΔΕΣ

Τι είναι, καταρχήν, οι «ανθρωπομονάδες»;


Πρόκειται για ένα σύνθετο και αρκετά πολύπλοκο σύστημα καταμέτρησης της ανθρώπινης ενέργειας, βιολογικά, πνευματικά, ψυχικά. Όπως είναι γνωστό, υπάρχουν ένα σωρό παράγοντες που αυξάνουν αυτή την ενέργεια, δηλαδή τιςανθρωπομονάδες, καθώς και τόσοι άλλοι που τις μειώνουν. Δεν είναι φυσικά στις προθέσεις μας να τους καταγράψουμε λεπτομερειακά, θετικούς και αρνητικούς. Αν και κάτι τέτοιο θα ήταν τελικά χρήσιμο, μιας και, όπως θα δούμε, εκείνο που μετρά μέσα στην ανθρώπινη ζωή δεν είναι μόνο γενικά και αφηρημένα οι κοινωνικές σχέσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά πολύ καθαρά και συγκεκριμένα το πόσες ανθρωπομονάδες εξασφαλίζει ο κάθε πολίτης μέσα στο δοσμένο κοινωνικό σύστημα, μέσα στις δοσμένες κοινωνικές σχέσεις, ελευθερίες, δικαιώματα, ανάγκες, υποχρεώσεις, καταναγκασμούς και δυνατότητες.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως όσο το σύστημα είναι περισσότερο δημοκρατικό, φιλελεύθερο, όσο το επίπεδο της ζωής υψηλότερο, οι δυνατότητες μόρφωσης και πληροφόρησης περισσότερες, εξασφαλισμένη η πραγματική συμμετοχή σε συλλογικές αποφάσεις, όσο ο πολίτης νιώθει και είναι υπεύθυνος, όσο… όσο… κ.λπ., τόσο αυξάνουν μέσα του οιανθρωπομονάδες, μεγαλώνει η ανθρώπινη ενέργεια. Όμως, η ιστορική περίοδος που διανύουμε μας δείχνει ότι μέσα και στα δύο κυρίαρχα συστήματα, στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό, όλες οι κυρίαρχες σχέσεις και κυρίως οι σχέσεις παραγωγής τελικά παίρνουν από τον μέσο πολίτη πολύ περισσότερες ανθρωπομονάδες απ΄ αυτές που δίνουν.
Στον προηγμένο καπιταλισμό, το κύριο γνώρισμα είναι, αναμφισβήτητα, οι μεγάλες δυνατότητες που προσφέρει το σύστημα σε υλικά αγαθά. Όμως για την κατάκτησή τους – που η διαφήμιση τα μεταβάλλει σε είδη πρώτης ανάγκης – ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει πολύ περισσότερες δυνάμεις από όσες τελικά του προσφέρουν αυτά τα, υλικά κυρίως, αγαθά, με αποτέλεσμα να χάνει, αντί να κερδίζει, σε ανθρωπομονάδες.

Στο σοσιαλιστικό σύστημα, χωρίς να έχουν αλλάξει οι σχέσεις μέσα στην παραγωγή, ούτε και η ποιότητα της ζωής – που παραμένει σε επίπεδα κατώτερα από τις χώρες του προηγμένου καπιταλισμού – κυριαρχεί ένα νέο φαινόμενο : o Γενικός Νόμος που προσωποποιεί και εκφράζει το Κόμμα ή, πιο σωστά, η ηγεσία του.
Πώς εκφράζεται αυτός ο Γενικός Νόμος; Εκφράζεται με την επίσημη ιδεολογία, που καταλήγει σε έναν κολοσσιαίο ηθικο-κοινωνικό καταναγκασμό. Διαμορφώνει ένα νέο τύπο τρόπου συμπεριφοράς και ζωής. Τελικά καταλήγει στην αόρατη κρατική βία και ηθικό καταναγκασμό. Η ανθρώπινη ενέργεια ελαττώνεται. Ο πολίτης συμμετέχει όλο και λιγότερο στην παραγωγή. Έτσι χάνει, από άλλο δρόμο κι αυτός, σε ανθρωπομονάδες.
Το στοιχείο του Γενικού Νόμου που κυριαρχεί στο σοσιαλιστικό σύστημα, δεν είναι παρά μια μορφή εξουσίας. Στις αρνητικές επιπτώσεις του στη διαμόρφωση των ανθρωπομονάδων θα πρέπει να προστεθούν όλα τα αρνητικά στοιχεία που παρατηρούμε στις κοινωνίες του καπιταλιστικού συστήματος, μιας και, όπως είπαμε η αλλαγή στις σχέσεις εργασίας είχε μόνο ένα «στιγμιαίο» νομικό χαρακτήρα.
Ένας άνθρωπος, χωρίς το αναγκαίο μίνιμουμ σε ανθρωπομονάδες είναι τελικά κουρασμένος σωματικά, ψυχικά και πνευματικά, ανίκανος να σκεφτεί, να οραματιστεί, να γυμνάσει το μυαλό του, να πάρει αποφάσεις, πρωτοβουλίες, να φτιάξει κάτι δικό του, να δημιουργήσει. 
Αυτά ως προς τη σκέψη, το μυαλό. Ως προς την ψυχή του, τα συναισθήματά του, τον εσωτερικό του κόσμο, είναι άδειος από την ενέργεια που δίνει η επαφή μας με την ομορφιά, τη φύση, την τέχνη, την καλή συντροφιά, τις αρμονικές σχέσεις στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, με τους γνωστούς και τους φίλους.
Τέλος, ως προς το σώμα, ο άνθρωπος της πόλης είναι υποχρεωμένος να επαναλαμβάνει καθημερινά τις ίδιες κινήσεις ή να υποβάλλεται στην ίδια ακινησία, στη μεταφορά στο εργοστάσιο, στο κατάστημα, στο γραφείο, ενώ δεν έχει δυνατότητες για άθληση, μακρινούς περιπάτους, εκδρομές μέσα στη φύση. Ο αέρας που αναπνέει γίνεται όλο και πιο μολυσμένος. Δε νιώθει καλά. Η τροφή του, με τα τυποποιημένα προϊόντα, παύει να είναι υγιεινή. Η περίθαλψη στα νοσοκομεία είναι ελλειπής. Πάσχει από μικροαρρώστιες όταν δεν είναι άρρωστος σοβαρά.
Θα πρέπει να δούμε επίσης τι μηνύματα και ποια ερεθίσματα τον περιβάλλουν, τον ενοχλούν, τον επηρεάζουν καθημερινά, από το πρωί ως το βράδυ. Οι διαφημίσεις, ο Τύπος, οι ήχοι και οι μουσικές, το ραδιόφωνο, οι φωνές στους δρόμους και οι κάθε είδους θόρυβοι της πόλης, τέλος, η τηλεόραση. Χιλιάδες μηνύματα, διαφημιστικά, πολιτικά, ερωτικά, αθλητικά, που όμως τα διέπει σχεδόν όλα η ίδια λογική. Η κυρίαρχη λογική του κάθε συστήματος. Ο Γενικός Νόμος της Αγοράς στη Δύση. Ο Γενικός Νόμος της Πολιτικής Θρησκείας στην Ανατολή.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2021

«Με πλήγωσαν»

Οκτωβρίου 19, 2014 από seisaxthiablog
“Στη ζωή μου προσπάθησα να θέτω πάντοτε και πάνω απ’ όλα την τάξη της Ηθικής. Για τον λόγο αυτό δεν συγχωρώ ούτε στον εαυτό μου αλλά ούτε και στους άλλους προσβολές ηθικής τάξεως.” 

Μίκης Θεοδωράκης

(Ο ΜΙΚΗΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΑ «ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ» ΕΡΓΑ TOY) «Με πλήγωσαν. Αυτή είναι η λέξη που θα ήθελα να γράψω με πύρινα γράμματα τώρα, δυο βήματα πριν από το μνήμα που με περιμένει».


Μίκης Θεοδωράκης

Όλη η αλήθεια σχετικά με την ολοκληρωτική φίμωση του μουσικού του έργου, την περίοδο 1980 – 2000, χωρίς περιστροφές.

«Ένα απροσδόκητο για μένα φαινόμενο παρουσιάστηκε από την δεκαετία του ‘80 κυρίως, έως σήμερα. Οι τραγουδιστές και τραγουδίστριες με τους οποίους κάνω εντατικές πρόβες και στη συνέχεια δουλεύουμε μαζί στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις, ενώ δηλώνουν σε όλη αυτή τη διάρκεια πανευτυχείς, θα έλεγα ακόμα και ενθουσιασμένοι, ευθύς μόλις κυκλοφόρησαν οι δίσκοι, δεν τραγούδησαν δημοσίως τα τραγούδια που μόλις πριν έκαναν τόση προσπάθεια για να τα εκτελέσουν με στόχο να κυκλοφορήσουν και να γίνουν γνωστά. Από τα 10 έως 12 τραγούδια του κύκλου, άντε να έλεγαν κάπου-κάπου ένα ή δύο!

Φανταστείτε πόσο προσβλητικό ήταν για μένα αυτό το γεγονός πέρα από την πίκρα και την απογοήτευση που μου προκαλούσαν. Θα μου πείτε ότι μπορεί να μην τους άρεσαν. Αλλά τότε γιατί δέχτηκαν να τα πουν; Ή ότι δεν είχαν απήχηση στο κοινό. Όμως πώς να έχουν απήχηση αφού το κοινό ουσιαστικά τα αγνοούσε; Εξ άλλου όταν ένα τραγούδι έχει καινούρια στοιχεία που ξαφνιάζουν τον ακροατή, αν πράγματι είναι καλά, θα πρέπει να τα ακούσει δυο και τρεις φορές.

Εάν σ’ αυτή την κατάσταση προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν τα έπαιζαν και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ούτε φυσικά και τα κανάλια, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε το ότι από τους κύκλους που θα σας παρουσιάσω έφτανε στο ελληνικό κοινό λιγότερο από το ένα δέκατο, για να μην πω το ένα εκατοστό.

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020

Δείτε όλη την σειρά της ΕΡΤ για τη ζωή του Αττίκ



Η ζωή του μουσικοσυνθέτη Αττίκ (Κλέωνα Τριανταφύλλου), τα τραγούδια του οποίου επηρέασαν την ελαφρά ελληνική μουσική της περιόδου 1920-1930.


Η σειρά παρακολουθεί τη ζωή και το έργο του Αττίκ, από τη γέννησή του στην Αίγυπτο το 1885, την καλλιτεχνική του καριέρα στο Παρίσι, τον ερχομό του στην Ελλάδα και την ίδρυση της περίφημης «Μάντρας», μέχρι τον θάνατό του στην Αθήνα, τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.

Ενοποιημένα τα 16 επεισόδια της σειράς που προβλήθηκε απ΄ την ΕΡΤ2 κατά την περίοδο 1985-86.

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2020

Για τον κυρ-Σταύρο και τους άλλους «Ευεργέτες»,,, Γνωρίζετε ;;;


Του Στέλιου Κανάκη


Πολλές οι συζητήσεις και οι δημοσιεύσεις που κυμαίνονται μεταξύ άκρατου θαυμασμού για το έργο και δέους για το ύψος της «δωρεάς».
 Κάτι σαν «το αφεντικό τρελάθηκε»
Αλλά και προβληματισμοί για το πρέπον σε εποχή κρίσης, ακόμη και επιφυλάξεις για την επιλογή της τοποθεσίας και την προσβασιμότητα προς αυτήν.
 Κάτι ακούστηκε και για… νοσοκομεία, ανέργους κλπ, αλλά θεωρήθηκαν υποβολιμαία, ίσως και κακόβουλα.

Να ‘ναι καλά ο «ευεργέτης»! 
Η ΕΛΣ1 και η Εθνική Βιβλιοθήκη απόκτησαν (υπό όρους) σύγχρονη στέγαση, 
οι περίοικοι και οι επισκέπτες ένα πάρκο για να κόβουν τις βόλτες τους και να «τσιμπάνε» κάτι στα εστιατόρια του χώρου. 
Από την άλλη, οι επίγονοι του κυρ-Σταύρου και το ομώνυμο Ίδρυμα, έναν αξιοπρεπέστατο και επικερδέστατο τρόπο για να βάλουν χέρι στον πολιτισμό και επί πλέον, να μνημονεύονται οι ίδιοι και ο μακαρίτης.
Θα μου πείτε γιατί το «Ίδρυμα» και τι του ‘ρθε ξαφνικά να ασχοληθεί με τον πολιτισμό  και όχι το κράτος,  που, έτσι κι αλλιώς, έχει υποχρέωση να εκπολιτίζει τους υπηκόους του.
 Πάω στοίχημα πως εσείς, είστε από τους… ανόητους που θέλουν δημόσια θεάματα. Για να μην πω και δημόσια Υγεία και Παιδεία…

Το έργο όμως ολοκληρώθηκε κι είναι μεγαλοπρεπές. Παραχωρήθηκαν στο ΙΣΝ2, με έδρα τις Βερμούδες, 238 στρέμματα. 
Και θα εισπράττει ενοίκιο από την ΕΛΣ μόνο (!!!) 48,5 εκατομμύρια ανά έτος. 
Αυτό σημαίνει πως σε 10 έως 13 χρόνια το κόστος του έργου θα έχει αποσβεστεί από τα έσοδα κι υπολείπεται σχεδόν ένας αιώνας κερδοφόρας προίκας για τον Οργανισμό που θα διαχειρίζεται το Χώρο. 
Αυτός ο Οργανισμός (ΑΕ) που θα διαχειρίζεται το «Κέντρο Πολιτισμού»
άρα και την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή,
θα είναι ιδιωτικού δικαίου, όπως αναφέρεται στο σχετικό νόμο (3785/09). Θα έχει, δε, λόγο και μάλιστα τελικό το ΙΣΝ, έστω κι αν δεν εκπροσωπείται στο ΔΣ.

Ξέχασα να σας γράψω πως το ΙΣΝ θα έχει  τη γενική εμπορική εκμετάλλευση του χώρου,  και εμμέσως πλην σαφώς  θα ελέγχει  τη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της ΕΛΣ,  θα αποφαίνεται, τελεσιδίκως, για οποιαδήποτε μεταβολή των χρήσεων, των όρων δόμησης, των υποδομών και λειτουργιών της ευρύτερης περιοχής του Φαλήρου, του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου Καλλιθέας, ακόμη και των οδικών αξόνων και τεχνικών έργων που περιβάλλουν το «Κέντρο Πολιτισμού»
Αλλά είναι το Δημόσιο που δεσμεύεται για την εξασφάλιση χρηματοδότησης, η οποία, σύμφωνα με τη σύμβαση, θα είναι «αντάξια της ποιότητας και της διεθνούς ακτινοβολίας του Κέντρου Πολιτισμού» 3.

Παραδόξως, ο Δήμαρχος θα συνεχίσει να εκλέγεται από τους δημότες Καλλιθέας. 

Μεταξύ μας, αλλά τέτοια σύμβαση δεν υπέγραψαν ούτε οι αυτόχθονες της Αμερικανικής Ηπείρου, πριν εξαφανιστούν από τους Κονκισταδόρες.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

Οι παλιοί Μεσσήνιοι σίγουρα τον θυμούνται, πρόκειται για τον Χαραλάμπη τον Κολιτσιδιάρη.

Από έρωτα σαλός!!!

Και αυτή την αγάπη μοίραζε σ' όλη του τη ζωή, και αστείρευτη ήταν! Για το λαό σαν Άγιος!!!
Γ.Τ. 

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, άτομα στέκονται, άτομα περπατούν, παιδί και υπαίθριες δραστηριότητες

της Αριστέας Σερεμέτη


Οι παλιοί Μεσσήνιοι σίγουρα τον θυμούνται, πρόκειται για τον Χαραλάμπη τον Κολιτσιδιάρη, - το πραγματικό του επώνυμο Παπαδόγιαννης, το σόι του είχε μια ντουζίνα παπάδες -, Κολιτσιδιάρη τόνε φώναζαν παρατσούκλι γιατί είχε μακριά μαλλιά αχτένιστα που κολλούσαν απ την απλυσιά μπλεγμένα και γενικώς ήταν ένας άνθρωπος μ εμφάνιση εντελώς πρωτόγονη και σπηλαιώδη.

Αρκάς στην καταγωγή, έφτασε στο Πλατύ, λένε από κάποιον έρωτα είχε μελαγχολήσει και το μυαλό του σαλέψει, ήταν ένα όμορφο παλικάρι που την κοπέλα που αγάπησε την πάντρεψαν οι γονείς της μ άλλον, αυτός έπειτα μοίρασε τα υπάρχοντά του όλα και ύστερα έγινε ο σαλός, ο σαλεμένος, ο ζητιάνος, ο μουρλοΧαραλάμπης που τον έλεγε η γιαγιά μου, γι άλλους ο Άγιος γιατί είχε πολύ στενή σχέση με τη μονή Παναγουλάκη πίσω απ το νεκροταφείο Καλαμάτας και έλεγε για κόλαση και αγγέλους, ήταν μάλιστα παλαιοημερολογίτης και μέτραγε εορτές και με το παλαιό και με το νέο ημερολόγιο με δυνατή μνήμη.

Φορούσε πουκάμισο και παντελόνι, στη μέση για ζωνάρι ένα σακί και πάντα ξυπόλυτος, χειμώνα και καλοκαίρι περιδιάβαινε όλα τα χωριά της Μεσσηνίας κι ό,τι του δίνανε τό βαζε σ ένα τσουβάλι που κουβαλούσε και το πρόσφερνε σ άλλον, δεν έμπαινε ποτέ μέσα σε σπίτια, απ έξω στεκόταν, απ τις μάντρες κι απ τις πόρτες τον κουβέντιαζαν και ποτέ δεν άλλαζε ρούχα ούτε ζήταγε για κείνον κάτι, πράγμα που τον έκανε πολύ αγαπητό και δημοφιλή.
Τα παιδιά για το δικό τους λόγο δεν τον φοβόντουσαν, δεν τον κορόιδευαν και ήθελαν να φωτογραφίζονται μαζί του.

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2020

Δέκα μουσεία για επίσκεψη από το σπίτι – Περιηγηθείτε εικονικά στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου

Καθώς στις μέρες μας θα περάσουμε πολύ περισσότερο χρόνο απ ‘ ό, τι συνήθως στο σπίτι, προτείνουμε μια ενδιαφέρουσα δραστηριότητα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέσα στο σπίτι. Επισκεφθείτε μερικά από τα ομορφότερα μουσεία στον κόσμο, ενώ άνετα κάθεται σε πολυθρόνα.
Υπάρχουν όλο και περισσότερες μουσειακές δομές που προσφέρουν πραγματικές εικονικές περιηγήσεις ή που θέτουν τις συλλογές τους σε απευθείας σύνδεση.
1. Pinacoteca di Brera – Μιλάνο
Στην Πινακοθήκη Brera εκτίθενται σημαντικά έργα τέχνης και βρίσκεται στο Μιλάνο της Ιταλίας. Σε αυτήν βρίσκεται μια από τις πλέον σημαντικές συλλογές που αποτελείται από πίνακες Ιταλών ζωγράφων. Δημιουργήθηκε ως συνεπακόλουθο του εκπαιδευτικού – πολιτιστικού προγράμματος της Ακαδημίας της Brera. Συστεγάζεται στο μέγαρο Brera μαζί με την Εθνική Βιβλιοθήκη (Biblioteca Nazionale Braidense), το αστεροσκοπείο (Osservatorio di Brera), τον Βοτανικό κήπο (Orto Botanico), το Λομβαρδικό Ίδρυμα Επιστημών και Γραμμάτων (Istituto Lombardo di Scienze e Lettere) και την Ακαδημία Καλών Τεχνών (Accademia di Belle Arti). Πραγματοποιήστε Online επίσκεψη από ΕΔΩ.
2. Μουσεία του Βατικανού – Ρώμη
Τα Μουσεία Βατικανού στεγάζονται εντός του Βατικανού στη Ρώμη και μπορείτε να πραγματοποιήσετε virtual περιήγηση μέσα από κάμερα 360 μοιρών. Πρόκειται για ένα συγκρότημα μερικών εκ των κορυφαίων μουσείων και αρχαιολογικών χώρων του κόσμου με ετήσια επισκεψιμότητα άνω των 4,3 εκατ. τουριστών. Περιλαμβάνουν εκθέματα της μακραίωνης και τεράστιας συλλογής της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, περιλαμβανομένων διάσημων αγαλμάτων του αρχαίου κόσμου και αριστουργημάτων της Αναγέννησης και του σήμερα. Πραγματοποιήστε Online επίσκεψη από ΕΔΩ
3. Αρχαιολογικό Μουσείο – Αθήνα
Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο αποτελεί το σημαντικότερο μουσείο του κόσμου στον τομέα της Αρχαίας τέχνης. Στις συλλογές του εκπροσωπούνται όλοι οι πολιτισμοί που άνθισαν στον ελληνικό χώρο από την προϊστορική εποχή ως το τέλος της ρωμαϊκής περιόδου. Πραγματοποιήστε Online επίσκεψη από ΕΔΩ

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2020

H ποικιλομορφία των εθνικών πολιτισμών ως ζωτικό κύτταρο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού


Γράφει ο Χρήστος Χατζηλίας

Στο παρών άρθρο θα αναφερθεί η αξία της ποικιλομορφίας και της ιδιαιτερότητας των εθνικών πολιτισμών της κάθε Ευρωπα’ι’κής χώρας ως ένδειξη  ζωτικότητας του Ευρωπα’ι’κού πολιτισμού και η σημασία που  κατέχει η ποικιλομορφία και η εθνική ιδιαιτερότητα τους για το μέλλον της Ευρώπης.
Η Ευρωπα’ι’κή Ήπειρος,αποκαλούμενη και Γηραιά,εκτείνεται από την Βρετανία και την Σκαδιναβία,ως την Ισπανία και την Ελλάδα.Μέσα σε αυτό το αχανές έδαφος υπάρχουν πολλοί λαοί που διαμόρφωσαν ανάλογα την περιοχή και το κλήμα,τον δικό τους πολιτισμό και την δική τους γλώσσα, σφυριλατόντας με αυτόν τον τρόπο μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη ταυτότητα ο ένας από τον άλλο.Δημιουργήθηκε λοιπόν μία ποικιλομορφία πολιτισμών που εμπλουτίζει με διάφορους τρόπους τέχνης,αρχιτεκτονικής,λαικής παράδοσης τον ενιαίο Ευρωπα’ι’κό πολιτισμό. Ο καθεδρικός της Παναγίας των Παρισίων της Γαλλίας,ο καθεδρικός ναός της Κολωνίας της Γερμανίας,ο Ντουόμο του Μιλάνου της Ιταλίας,ο Παρθενώνας της Ελλάδας και πολλά άλλα αριστουργήματα δείχνουν την ομορφιά της  εθνικής ποικιλομορφίας και των διαφόρων πολιτισμών της Ευρώπης.Οι αποχρώσεις και οι αντιθέσεις αυτές κρατούν αν θέλετε σε συνεχή κίνηση και ζωντάνια των Ευρωπα’ι’κό πολιτισμό,δημιουργόντας μέσα του μία συνεχή Αναγέννηση που δεν αποβλέπει σε έναν συγκεκριμένο εθνικό πολιτισμό αλλά όλοι οι λαοί συμβάλουν με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην κοινή Ευρωπα’ι’κή Αναγέννηση,Οι λαοί προσφέρουν ό,τι κομψότερο και ομορφότερο έχουν αποτυπώσει στον πίνακα,στο μάρμαρο και στην πέτρα από το καθημερινό τους βίο.
Η αξία της ποικιλομορφίας συνίσταται στο ότι τα έθνη παραμένουν ξεχωριστά χάρη του πολιτισμού τους ,αποτρέποντας την αλλοτρίωση και τον πολιτισμικό κομφορμισμό που θα τους καταστήσει άβουλες μάζες χωρίς ταυτότητα και εθνικά χαρακτηριστικά, οδηγώντας τους στο να γίνουν έρμαια των ισχυρότερων  οικονομικά και στρατιωτικά κρατών μέσω της καταναλωτικής κουλτούρας και την ισοπέδωση των αξιών τους.Διότι αντιτάσσονται στην καταστροφή των ταυτοτήτων τους που σημαίνει την καταστροφή του ενιαίου Ευρωπα’ι’κού πολιτισμού. Η εθνική ποικιλομορφία δημιουργεί την ισότητα και την ισορροπία  μέσα στην Ευρώπη  αποτρέποντας τον  ρατσισμό και τον εθνικισμό των ισχυρότερων κρατών όπως πχ την Ναζιστική Γερμανία και την Φασιστική Ιταλία που ήθελαν να επιβληθούν σε άλλες χώρες.
Η εθνική ποικιλομορφία και η ιδιαιτερότητα των πολιτισμών δεν οδηγεί στην έχθρα και στην πεποίθηση της ανωτερότητας μεταξύ των Ευρωπα’ι’κών λαών,η έλλειψη μόρφωσης και παιδείας οδηγούν στην μεταστροφή αυτής της υγειούς ποικιλομορφίας από δημαγωγούς που θέλουν να καταστήσουν την πολυεθνική ποικιλοχρωμία της Ευρώπης  σε ενα πεδίο όπου όλοι οι λαοί θα έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα,θα διασκεδάζουν με τον ίδιο τρόπο και θα έχουν το ίδιο ακράτητο καταναλωτικό μοντέλο που θα τους καταστήσει παθητικούς δέκτες.

Δευτέρα 13 Μαΐου 2019

Ὁ Δῆμος Ἀβδελιώδης γιά τή Σημασία τοῦ Πολιτισμοῦ

Ὁ καταξιωμένος (ὅσο λίγοι Ἕλληνες) σκηνοθέτης καὶ σεναριογράφος Δῆμος Ἀβδελιώδης, προσκεκλημένος ἀπὸ τὸ Ἐλεύθερο Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο τοῦ  δήμου Δάφνης-Ὑμηττού, τὴν Τετάρτη 3 Ἀπριλίου 2019.
Τὸν ἀκοῦμε νὰ ἀναζητᾶ τὴ σχέση αἰτίων καὶ ἀποτελεσμάτων στὸ καθ’ ὅλου κοινωνικὸ γίγνεσθαι, νὰ ἐντοπίζει τὸν Πολιτισμὸ ὡς βάση τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων καὶ νὰ προβληματίζεται γιὰ τὴ φάση τὴν ὁποία αὐτὸς διατρέχει στὶς μέρες μας, σὲ μιὰ ἐπισκόπηση μὲ ἀσυνήθιστη διεισδυτικότητα. Καὶ μιὰ κατάθεση μὲ βαθειὰ εἰλικρίνεια.

Σάββατο 20 Απριλίου 2019

Πολιτιστικό (Αθήνας) αντάρτικο

Οφείλουμε να μετατρέψουμε την βιομηχανία ελεύθερου χρόνου σε «παιχνίδι σχέσεων» πολύτιμου χρόνου

Πολιτιστικό αντάρτικο
EUROKINISSI
Του Τάσου Αναστασίου* από την huffingtonpost.gr
Είναι εμφανές στις μέρες μας πως ο ιστός της κοινωνίας έχει διαρραγεί, η κοινωνική συνοχή φθίνει, τη στιγμή που ο καθένας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ιδωμένο ως σχετιζόμενο με μια οθόνη ή εμφορούμενο από μια ουσία ή ένα οποιοδήποτε πάθος.
Ο Αθηναίος σήμερα, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον Έλληνα, είναι αποξενωμένος, αγχωμένος, εγκλωβισμένος μέσα στην θεοποίηση της οθόνης των έξυπνων κινητών (με την οπουδήποτε σύνδεση στο διαδίκτυο και τα εκατοντάδες εγκατεστημένα «παιχνίδια»), της τηλεοπτικής οθόνης (με την κομματική προπαγάνδα, τα ναρκισσιστικά ριάλιτι τύπου Σαρβάιβορ, το αποχαυνωτικό Νέτφλιξ), της οθόνης του υπολογιστή και τις αμέτρητες επιλογές που αυτή προσφέρει μέσω του Διαδικτύου. Η οθόνη είναι η νέα θεά που υποκαθιστά εύκολα και άμεσα τις ανθρώπινες σχέσεις, την επαφή μας με τον «άλλον».
Παράλληλα, προκειμένου να καταπραΰνει τη ρουτίνα της καθημερινότητας, την οικονομική δυσχέρεια, τις προσωπικές ανασφάλειες, το βάναυσο της πολύωρης εργασίας ή της εξοντωτικής ανεργίας, ο σύγχρονος Αθηναίος καταφεύγει ανεμπόδιστα στην υποβοηθούμενη με ουσίες και τζόγο «διασκέδαση»: Η κάνναβη νομιμοποιείται προσεχώς, το αλκοόλ ρέει άφθονο στην τουριστική μας μπαρούπολη, ενώ σε κάθε γειτονιά υπάρχει κι ένα μικρό καζίνο, δημιούργημα της πρώτης φοράς αριστερά. Με όλες αυτές τις «επιλογές», κατορθώνει να σκοτώσει το χρόνο του και συγχρόνως το νόημα της ύπαρξης του. Αναντίρρητα, αποδέχεται παθητικά τον τρόπο ζωής που του σερβίρεται.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Σκέψεις για την πολιτισμική ανασυγκρότηση της χώρας


Του Bασίλη Καραποστόλη, καθηγητή φιλοσοφίας ΕΚΠΑ από το Άρδην τ. 112
Θα σας εκθέσω μερικές σκέψεις μου σχετικά με το πολιτισμικό απόθεμα της χώρας μας και τις δημιουργικές δυνάμεις που μας απομένουν μετά την καταστροφική κρίση που έπληξε τον τόπο και ακόμη διαρκεί. Ήδη με τη χρησιμοποίηση του όρου απόθεμα ξεπροβάλλει δυσοίωνο ένα πρόβλημα. Ένα απόθεμα πόρων, αξιών και δυνάμεων για να λειτουργεί πραγματικά ως τέτοιο προϋποθέτει ότι υπάρχει μια θέληση και μια ανάγκη ανθρώπινη που προσφεύγει σ’ αυτό και ζητά ενίσχυση. Πρέπει να υπάρχει από τη μεριά εκείνου ο οποίος δοκιμάζεται μια κίνηση συνειδητή προς τις διαθέσιμες εφεδρείες, ώστε αυτές οι εφεδρείες να δράσουν τονωτικά.
Κι εδώ ακριβώς προβάλλει η δυσκολία: είναι μια από τις κύριες συνέπειες των κρίσεων –που ποτέ δεν περιορίζονται στον οικονομικό τομέα– να παραλύει η θέληση, πιο συγκεκριμένα, να τραυματίζεται η ικανότητα των πληγέντων να επιλέγουν. Τι τους χρειάζεται πιο πολύ; Τι είναι πρωτεύον και τι δευτερεύον; Τι να αφήσουν στην άκρη και τι να επιδιώξουν με επιμονή; Όλα αυτά μοιάζουν περίπου μάταια. Σε μια πτώχευση εκείνο ακριβώς που κυριαρχεί είναι η εντύπωση πως σχεδόν εκλείπουν τα περιθώρια επιλογών: ό,τι έχεις να κάνεις το ορίζουν οι περιστάσεις και πίσω από τις περιστάσεις διακρίνεται εύκολα η βούληση κάποιων άλλων, αυτών που έχουν τη δύναμη να επωφεληθούν εις βάρος σου.

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018

Τι σημαίνει πολιτισμός; Σημειώσεις από το έργο του Fernand Braudel



Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Σημειώσεις από το βιβλίο του Γάλλου ιστορικού Fernand Braudel (1902-1985) "Η Γραμματική των Πολιτιμών", του 1963. Το βιβλίο εκδόθηκε στα ελληνικά το 2001 από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης

Η πρωταρχική έννοια του πολιτισμού

Η λέξη και η έννοια του πολιτισμού (civilisation) είναι πρόσφατη, προέρχεται από τη Γαλλία του 18ου αιώνος.  Αρχικώς νοείται ως το αντίθετο της βαρβαρότητος, τα εξευγενισμένα ήθη, οι καλοί τρόποι και η αγωγή, διάκριση πολιτισμένων και αγρίων.

Από τα γαλλικά διαδίδεται στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες.  Η ελληνική λέξη «πολιτισμός» είναι αρχαία και σήμαινε τα πολιτικά πράγματα, η χρήση της δε ήταν σπάνια.  Με τη σύγχρονη έννοια αποτελεί σύλληψη του Αδαμαντίου Κοραή το 1804 ως μετάφραση της γαλλικής civilisation.

Civilisation και culture, πολιτισμός και κουλτούρα:  Έννοιες που εμφανίζονται άλλοτε ως συνώνυμες και άλλοτε ως συμπληρωματικές.


  • Υπό μίαν άποψη κουλτούρα συνιστά τις πνευματικές και ηθικές αξίες (ευγενής, ανώτερη) ενώ ο πολιτισμός τα υλικά, τεχνικά επιτεύγματα (ταπεινός, κατώτερος).
  • Η αντίστοιχη διάκριση στον Μαρξ είναι μεταξύ υποδομών (ύλη) και εποικοδομήματος (πνεύμα), με τις πρώτες να ορίζουν το δεύτερο.
  • Στην αγγλόφωνη ανθρωπολογία cultures είναι οι πιο πρωτόγονοι πολιτισμοί ενώ civilisations οι προηγμένοι και ανεπτυγμένοι.
  • Στα ελληνικά υπάρχουν τα επίθετα «πολιτισμικός», που αφορά τις έννοιες με μεγάλο βάρος και σημασία για τον υψηλό πολιτισμό, και «πολιτιστικός», το οποίο αφορά απλούστερες εκφράσεις, π.χ. πολιτισμικό φαινόμενο-πολιτιστικός σύλλογος.



Το 1819 η λέξη civilisation αποκτά πληθυντικό αριθμό.  Εδώ σημαίνει το σύνολο των χαρακτηριστικών που παρουσιάζει η συλλογική ζωή μίας ομάδας ή μίας εποχής.  Ο όρος του πολιτισμού ως μίας, πανανθρώπινης έννοιας υποβαθμίζεται από την έμφαση στους διαφορετικούς πολιτισμούς.  Αντικαθίσταται εν πολλοίς από έννοιες όπως ανθρωπότητα και ανθρωπισμός.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018

Και χωρίς εθνική συνείδηση δεν υπάρχει ούτε πρωτότυπη κουλτούρα, ούτε πραγματικός πολιτισμός.




"Ποιος μπορεί να παραγνωρίσει την τεράστια σημασία της Ιστορίας; Βέβαια δεν πρέπει να οδηγεί στη δημιουργία εθνικισμών, που είναι πάντα καταδικαστέοι, ούτε πάλι να αναλώνεται αποκλειστικά σε έναν ανθρωπισμό ο οποίος, προσωπικά με συγκινεί περισσότερο. Το θέμα είναι ότι χωρίς Ιστορία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εθνική συνείδηση. Και χωρίς εθνική συνείδηση δεν υπάρχει ούτε πρωτότυπη κουλτούρα, ούτε πραγματικός πολιτισμός. Κι αυτό ισχύει για την Ιταλία όσο και για τη Γαλλία".
" Με δυο λόγια, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι κάποτε, αργά ή γρήγορα, όλοι οι πολιτισμοί της Γης θα ευθυγραμμίσουν την τεχνολογία που εφαρμόζουν στα πρακτικά τους θέματα, επομένως και ορισμένες εκδηλώσεις της ζωής τους, παραμένει γεγονός ότι για πολύν καιρό ακόμη θα υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί, διαφορετικοί ο ένας απ' τον άλλον. Για πολύν καιρό ακόμη η λέξη πολιτισμός θα εξακολουθήσει να έχει και ενικό αριθμό και πληθυντικό. Κανένας ιστορικός δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία γι' αυτό".

Fernand Braudel, H γραμματικη των πολιτισμων, ΜΙΕΤ, μετ. Αρης Αλεξάκης, σελ. 42, σελ.59. .


ΠΗΓΗ: Spyros Koutroulis

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Ο Πολιτισμός ως προϊόν της Φύσης




Του Ανδρέα Χριστοφή

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ

Η κοινωνική οντολογία αποτελεί ένα διαχρονικό φιλοσοφικό ερώτημα, το οποίο όμως δεν περιορίζεται στη σφαίρα των ιδεών, αλλά διαχέεται και στις ανάγκες της πραγματικότητας. Ως βασικό αξίωμα υποστηρίζουμε ότι η Φύση διαχωρίζεται σε αθέσμιστο και θεσμισμένο χώρο, όπου ο μεν πρώτος δηλώνει την απουσία οργανωμένου υποκειμένου, ενώ ο δεύτερος την ύπαρξή του, η οποία όμως έπεται. Αυτή η σχάση προκύπτει από τη συνείδηση πολλών ατόμων ότι αποτελούν διακριτή κοινότητα ως προς την υπόλοιπη Φύση (δηλαδή τον αθέσμιστο χώρο), η οποία στην αρχή αποτελούσε το όλον.

Συνεπώς, η Κοινωνία δεν είναι αυθύπαρκτη, αλλά προϊόν της συνύπαρξης πολλών ατόμων. Εδώ προκύπτει το αμέσως επόμενο ερώτημα. Πόθεν η Κοινωνία; Δηλαδή, από ποιο χρονικό σημείο και με ποιες προϋποθέσεις γεννήθηκε η ανάγκη των πολλών να συγκροτήσουν θεσμούς μεταξύ τους στη βάση της κοινότητας αναγκών; Σε αυτό το ερώτημα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε επόμενο άρθρο μας, καθώς εδώ θα εστιάσουμε στη σχέση της Κοινωνίας με την υπόλοιπη Φύση. Η πρώτη ναι μεν αποκόπτεται από το αθέσμιστο όλον, αλλά εξακολουθεί να βασίζεται σε αυτό, στο σημείο που καλείται να δημιουργήσει Πολιτισμό.

Δηλαδή, απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία, ανάπτυξη και γενικότερα ύπαρξη ενός Πολιτισμού αποτελεί ο γεωγραφικός χώρος στον οποίον βρίσκεται και από τον οποίον εξαρτάται – εδώ επανέρχεται ο παράγοντας του αθέσμιστου χώρου της Φύσης. Ως γεωγραφικό χώρο δεν ορίζουμε κατ’ ανάγκην την κρατική δομή στην οποίαν εντάσσεται ένας πληθυσμός, αλλά τη σχέση που αναπτύσσει στο εσωτερικό του και σε συνάρτηση με το περιβάλλον του.

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Εκδήλωση: Το παρόν και το μέλλον του ελληνικού θεάτρου (βίντεο)



Το Άρδην οργάνωσε στις 26/01/2017 συζήτηση με θέμα:
«Το παρόν και το μέλλον του ελληνικού θεάτρου».
Ομιλητές:
Δήμος Αβδελιώδης, σκηνοθέτης,
Κώστας Σαμάντης, Άρδην.
Στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού, Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4, 6ος όροφος, Σύνταγμα, Αθήνα.
Λίγα λόγια για τον Δήμο Αβδελιώδη: Ο Δήμος Αβδελιώδης (Αριστόδημος Αβδελιώδης, Χίος 1952-) είναι Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και παραγωγός.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Έχει σκηνοθετήσει κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Έχει επίσης διδάξει κινηματογράφο στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Παντείου Πανεπιστημίου από το 1993 μέχρι το 1998.
Από το 1997 ως το 2000 και από το 2003 έως το 2010 διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Τάσος Ζωγράφος: «Πολιτική είναι να διαδηλώνω την αγάπη μου γι΄ αυτή την πατρίδα μέσα από τη ζωγραφιά»

Συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή-Σεπτέμβριος 2006

zografos_1

Τάσος Ζωγράφος (1926-2011)

Έχω αγωνία δυο φορές. Η πρώτη όταν μου μιλάνε για τη δουλειά, πάω να την ξεκινήσω και νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρω, δεν θα μπορέσω να ζωγραφίσω. Βλέπω το τελάρο και τρομάζω στη θέα του άσπρου μουσαμά. Κλειστό παράθυρο, που αν το ανοίξω δεν ξέρω τι θα αντικρίσω. Μετά αρχίζω, προχωράω και τα ξεχνάω όλα. Δεύτερη αγωνία, όταν το έργο φτάσει στον αποδέκτη».
Αν δεν έβλεπες τον ογδοντάχρονο σκηνογράφο Τάσο Ζωγράφο, θα πίστευες πως ακούς έναν νεαρό καλλιτέχνη στα πρώτα του βήματα. Μάτια ζωντανά, χαρούμενα, παιδιού και μάλιστα σκανταλιάρικου…
Λόγια λίγα, μεστά, «ζωγραφίζουν» τον απολογισμό μιας ζωής μέσα στο θέατρο, τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές:
«Πολλά τα χρόνια, τα τετραγωνικά χιλιόμετρα χρωματισμένων επιφανειών, τόνοι τα χρώματα, ατέλειωτες συζητήσεις, δεκάδες θεατρικές σκηνές, εκατοντάδες τα κοστούμια. Χρόνια πολλά, αξέχαστα. Στιγμές ανεπανάληπτες, χαρές άφταστες. Πρεμιέρες, κριτικές, βραβεία. Τι να σας πω… Είμαι ευτυχής. Είναι σπουδαίο να κάνεις αυτό που σου αρέσει και να πληρώνεσαι γι αυτό».
 – Η αποδοχή του έργου σας;
– Μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Σαν το παγώνι που ανοίγει τα φτερά του και δείχνει πόσο όμορφο είναι, για να ζευγαρώσει. Ο άνθρωπος μη έχοντας φτερά, γράφει ποιήματα και τα λέει στο ταίρι του… Θέλεις αποδέκτη και αποδοχή.
– Πότε υπάρχετε πιο πολύ;
– Στις πρεμιέρες πάντα. Κινηματογραφικές ή θεατρικές και στα φεστιβάλ κινηματογράφου.
– Τι σας έμαθε η επαφή με τον κόσμο του θεάτρου;
– Να είμαι επιφυλακτικός. Να μην ενθουσιάζομαι ποτέ.