Ο Aντώνης Σαμαράς συζητά με τον Αλέξη Παπαχελά | Μεταπολίτευση, 50 χρόνια μετά | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο Aντώνης Σαμαράς σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης με τον Αλέξη Παπαχελά, από την είσοδό του στην πολιτική μέχρι σήμερα.

 Κεφάλαια 0:00

- Εισαγωγή 1:16

- Διάλογος ή συνθηκολόγηση; 2:12 

- «Το θέμα των Σκοπίων δεν έχει λήξει» 5:43 

- «Δεν είναι δυνατόν τρία κόμματα να συμπίπτουν στα ελληνοτουρκικά» 7:00

- Είσοδος στην πολιτική 10:18 

- «Τα πήγες περίφημα» 12:59

- Καραμανλής ή Παπανδρέου; 16:36 

- Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη 20:34 

- Συζήτηση με την Α. Μέρκελ: «Βγείτε από την Ευρωζώνη» 24:33

- Ο «απόμακρος κυβερνητισμός» των Βρυξελλών 26:10 

- Η κορυφαία στιγμή της Μεταπολίτευσης (και το αντίθετο) 28:02 

- Αντιδυτικισμός 31:39

- Το τηλεφώνημα του Γιώργου Παπανδρέου 33:02 

- Ο ρόλος των δανειστών στο τέλος της πρωθυπουργίας του 35:05 

- Η πιο δύσκολη μέρα στο Μαξίμου 39:50 

- Το μεγαλύτερο μάθημα της Μεταπολίτευσης 44:42 

- Απομνημονεύματα

Εύλογες απορίες...

Ως και ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ έχει αμφιβολίες για την ελληνοτουρκική προσέγγιση και την υποτέλεια στα κελεύσματα των ΗΠΑ!!!

Τελικά μόνο ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ παραμένει  συνεπής και αισιόδοξος και σταθερά προπαγανδίζει την ελληνοτουρκική προσέγγιση παραμένοντας πάντα φανατικά στην "σωστή πλευρά της ιστορίας"!

Γερομοριάς 

_______________

Το κείμενο του Α. Παπαχελά στην Καθημερινή:

Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις περνούν και θα περνούν πάντοτε μέσα από την Αγκυρα. Οσο και αν κάποιοι θέλουν να εξωραΐσουν την πραγματικότητα, αυτή είναι η αλήθεια. Τελευταίο παράδειγμα το πώς η Ουάσιγκτον καθυστερούσε την αποδοχή του ελληνικού αιτήματος για την αγορά των F-35 μέχρι την τελευταία στιγμή, γιατί ήθελε να γίνει μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας για τα F-16 με την Τουρκία.

Πρέπει όμως να έχουμε στο μυαλό μας και κάτι ακόμη. Μια σημαντική μερίδα των ανθρώπων που λαμβάνουν τις αποφάσεις στην αμερικανική πρωτεύουσα είναι φανατικοί οπαδοί της άποψης πως οι ΗΠΑ δεν πρέπει να κάνουν τίποτα που μπορεί να κλονίσει τις σχέσεις τους με την Αγκυρα. Είναι εντυπωσιακό. Αγνοούν τις σχέσεις της τουρκικής ηγεσίας με τη Χαμάς και το Ιράν. Δεν επιβάλλουν κυρώσεις σε τουρκικές εταιρείες, ενώ γνωρίζουν ότι έτσι παραβιάζεται μαζικά το εμπάργκο κατά της Ρωσίας. Ξεπερνούν με ιώβειο υπομονή τη μεθόδευση για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Και γενικά, είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν την Τουρκία, ό,τι και αν κάνει. Προσέχουν απίστευτα μήπως κάνουν κάποια ενέργεια που θα την ενοχλήσει, όπως για παράδειγμα με την επιστολή για τους όρους που δίνονται τα τουρκικά F-16, η οποία παραμένει μυστική. Και για να είμαστε ρεαλιστές, αν δεν υπήρχαν ο γερουσιαστής Μενέντεζ με λίγους βουλευτές και τον γερουσιαστή Βαν Χόλεν και το HALC, δεν θα γινόταν καν συζήτηση για όρους.

Το άκρως απόρρητο «σχέδιο Κίσινγκερ» για το Αιγαίο (1976)

Αλέξης Παπαχελάς – 24/11/2008 – ΤΟ ΒΗΜΑ

Για πρώτη φορά δημοσιοποιείται η μυστική έκθεση του Στεϊτ Ντιπάρτμεντ η οποία αποχαρακτηρίστηκε πριν από λίγον καιρό Το άκρως απόρρητο «σχέδιο Κίσινγκερ» για το Αιγαίο

«Η Ελλάδα θα χρειασθεί να κάνει τις πιο σοβαρές παραχωρήσεις σε σύγκριση με το προηγούμενο στάτους κβο».

Τον ΜάΪο του 1976 ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ δρ Χένρι Κίσινγκερ είχε αποφασίσει να αναμειχθεί ο ίδιος σε μια προσπάθεια μεσολάβησης ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, είχαν συμφωνήσει στη διαπραγμάτευση των διμερών εκκρεμοτήτων χωρίς να καταλήξουν ποτέ σε θετικά αποτελέσματα. Ο Κίσινγκερ είχε ζητήσει από το Τμήμα Αναλύσεων και Πληροφοριών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να συντάξει μια μακροσκελή έκθεση για την ιστορία των προβλημάτων του Αιγαίου αλλά και τα πιθανά σενάρια επίλυσής τους. «Το Βήμα» φέρνει για πρώτη φορά στη δημοσιότητα την άκρως απόρρητη έκθεση που αποχαρακτηρίστηκε πριν από λίγο καιρό από τα αμερικανικά αρχεία. Η έκθεση αυτή με τίτλο «Η αμερικανική πολιτική στο Αιγαίο» δόθηκε στον αμερικανό υπουργό στις 17 Μαΐου 1976 και αποτέλεσε στη συνέχεια τη βάση ενός «σχεδίου Κίσινγκερ», που δεν καρποφόρησε ως το 1977, οπότε και ο κ. Κίσινγκερ έφυγε από την ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Το σχέδιο προέβλεπε είτε μια φόρμουλα διευθέτησης των εκκρεμοτήτων στο Αιγαίο βάσει ενός πάρε-δώσε σε ζητήματα όπως τα 12 μίλια και ο ελληνικός εναέριος χώρος είτε πάλι μια λύση-πακέτο για Κύπρο και Αιγαίο ταυτόχρονα. Σε κάθε περίπτωση η έκθεση υπογράμμιζε ότι «η Ελλάδα θα χρειασθεί να κάνει τις πιο σοβαρές παραχωρήσεις, σε σύγκριση με το προηγούμενο στάτους κβο». Σε λίγες ημέρες αρχίζει μία ακόμη επίσημη προσπάθεια επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι πόσο λίγο έχουν αλλάξει ορισμένα από τα προβλήματα που εμπόδιζαν την επίτευξη συμφωνίας, όπως το αδιέξοδο στο Κυπριακό και η επιμονή της Αγκυρας να αποφύγει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Σπάνε ταμπού δεκαετιών

2016 και ο Παπαχελάς στην Καθημερινή δοξάζει τον Τσίπρα! 
Πώς θα μπορούσε ο Μητσοτάκης σήμερα να ηγεμονεύει χωρίς το διασυρμό της "αριστεράς" από τον Τσίπρα 

Απολαύστε τον....

Γερομοριάς 

Αλέξης Παπαχελάς - 25.09.2016 

Κ​​άτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα.

 Καίγονται με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό.

 Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, Cosco, περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. 

Τα συμφώνησε –τελικά– και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση.

 Με κλάματα, μετάνοιες και ξόρκια. Το έκανε όμως. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα μπορέσει να τα υλοποιήσει στο τέλος. Και οι φωνασκίες, η ροπή προς το «νταραβέρι» και η ανεπάρκεια ορισμένων υπουργών θολώνουν, αν δεν εξανεμίζουν, το μήνυμα που θα έπρεπε όλα αυτά να δίνουν προς τα έξω.

Ο πρωθυπουργός ακολουθεί, όμως, το «μοντέλο Σαμαρά».

 Επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι «είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί».

Τι θέλει η Δύση στην Ουκρανία

Τι θέλει η Δύση στην Ουκρανία

Το ποιος είναι ο στόχος της Δύσης στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν είναι καθόλου σαφές

Αλέξης Παπαχελάς

Το ποιος είναι ο στόχος της Δύσης στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν είναι καθόλου σαφές. Ισως γιατί υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν επιδείξει μαξιμαλιστική ασάφεια, που αφήνει πολλά περιθώρια ερμηνειών. Ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε κάνει λόγο για την ανατροπή του Πούτιν ως στόχο, αν και αργότερα τον «άδειασαν» άλλοι αξιωματούχοι. Ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ δήλωσε μετά το ταξίδι στο Κίεβο ότι σκοπός είναι η στρατηγική αποδυνάμωση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται για την άμεση διακοπή των εχθροπραξιών. Επιδιώκουν τη μετατροπή της Ουκρανίας σε ένα νέο Αφγανιστάν, σε μια περιπέτεια που θα αποδυναμώσει τη Μόσχα και εν τέλει θα οδηγήσει στην ανατροπή του σημερινού πολιτικού σκηνικού. Ενας πόλεμος που θα κρατήσει καιρό εξυπηρετεί αυτούς τους στόχους.

Δεν βρίσκει, όμως, σύμφωνους τους Ευρωπαίους, οι οποίοι θα ήθελαν –για πάρα πολλούς λόγους– να σταματήσει ο πόλεμος όσο πιο γρήγορα γίνεται. Η Ευρώπη πληρώνει το μεγαλύτερο κόστος για τη συνέχισή του και αντιμετωπίζει το ρίσκο μιας σοβαρής ύφεσης αν κρατήσει καιρό.

Είναι σαφές ότι στο παρασκήνιο εκτυλίσσεται μια διελκυστίνδα. Οι Αμερικανοί δεν κρύβουν την πρόθεσή τους να βοηθήσουν την Ουκρανία να κερδίσει τη Ρωσία. Δεν πιέζουν τον Ζελένσκι για μια συμβιβαστική λύση ούτε βιάζονται. Ταυτόχρονα ασκούν πιέσεις στη Γερμανία να ενισχύσει εξοπλιστικά το Κίεβο. Στο μυαλό τους είναι πολύ καθαρό ότι στο πεδίο της Ουκρανίας θα κριθεί το αν η Ρωσία θα παραμείνει μια ισχυρή δύναμη που μπορεί να κάνει «ζημιές» ή όχι. Και ο στόχος τους είναι να ηττηθεί η Μόσχα, όποιο κι αν είναι το κόστος.

Με την κυκλοφορία του βιβλίου του Αλέξη Παπαχελά, λύθηκε η απορία: Ποιος δικαιούται τον τίτλο του Εθνάρχη;

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΦΟΥΣΚΑ

Μελέτησα το εξαιρετικό πόνημα του Αλέξη Παπαχελά πριν ακόμα καλά-καλά κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή, εφόσον ο εκδοτικός οίκος, Μεταίχμιο, είχε την καλοσύνη, μετά από αίτημά μου, να μου το στείλει ηλεκτρονικά, προκειμένου να προχωρήσω σε έγκαιρη συγγραφή κριτικής παρουσίασης του βιβλίου στα αγγλικά, όπως και έγινε.

Στη συνέχεια παρακολούθησα τις παρουσιάσεις του βιβλίου σε Αθήνα, Λευκωσία και στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου, καθώς και βιβλιοκριτικές που υπογράφουν οι πιο σημαίνουσες κυπριολογικές πένες σε Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία.

Μάλιστα, μετά την εξαιρετική παρουσίαση του Μιχάλη Ιγνατίου στην ιστοσελίδα του Hellas Journal και στον Φιλελεύθερο δεν θα μπορούσα να προσθέσω τίποτα σ’ ό,τι αφορά τους επαίνους του βιβλίου, με κορύφωση το αυθεντικό ηχητικό ντοκουμέντο του «πολεμικού συμβουλίου» της χούντας το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, με τον παραπαίοντα δικτάτορα, Δημήτρη Ιωαννίδη, να έχει χάσει παντελώς τον έλεγχο της κατάστασης και να τραυλίζει λέγοντας μεταξύ άλλωνQ

• «Μα δεν την ξέρουμε τη λύση; Την ξέρουμε κ. Πρωθυπουργέ. Αυτή θα βγούνε στην Κυρήνεια, κι αφού βγούνε τότε θα μπουν. Αυτό που θέλουν οι Τούρκοι το κάνουν. Θα τους σταματήσουμε μετά, αφού πάρουν το λιμάνι, την Κυρήνεια και ενώσουν τη Λευκωσία τότε θα σταματήσουν. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι».

Πώς τη γνώριζε τη «λύση»; Μιλούσε στις 20 Ιουλίου ωσάν να υπήρχε κάποιου είδους «προ-συμφωνία» με το τουρκικό επιτελείο υπό την αιγίδα προφανώς των Αμερικανών – αν και κάτι τέτοιο δεν συνάγεται ρητά από πουθενά, ούτε απ’ το ηχητικό ντοκουμέντο ούτε από τα αρχεία, όπως θα μας πει σωστά ο Παπαχελάς.

Ας δούμε, όμως, τι μας λένε τα γεγονότα και τι μπορούμε να συνάγουμε απ’ αυτά.

Πρώτο, η μαρτυρία του πράκτορα της ΚΥΠ στην Κερύνεια, Αλέξανδρου Σημαιοφορίδη –μαρτυρία που αναφέρει ο ίδιος ο Παπαχελάς– ο οποίος, πέρα απ’ τις πολλαπλές προειδοποιήσεις του στους χουντικούς ότι η Τουρκία ετοιμάζεται για επέμβαση, απορούσε όταν έβλεπε από πολύ κοντά τις αποβατικές δυνάμεις των Τούρκων μέσα στα σκάφη τους να συμπεριφέρονται ως να μην συμβαίνει τίποτε, με κανένα ίχνος αγωνίας και πολεμικής ετοιμότητας. Ωσάν να πηγαίνουν για παραθέριση, ωσάν να γνώριζαν ότι δεν θα βρουν αντίσταση στο Πέντε Μίλι.