ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ,
in memorian από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής
............
Γράφει μεταξύ άλλων ο Αλέξης Παπαχελάς:
"...Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα από τα όσα βάρβαρα και άναρθρα έγραψαν ορισμένοι χούλιγκαν του Διαδικτύου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά τον θάνατό του.
Δεν σεβάστηκαν, αλλά ούτε και κατάλαβαν τίποτα από τα γραπτά του. Είναι προφανώς η λάθος εποχή να πεθάνεις αν είσαι δημόσιο πρόσωπο αυτού του βεληνεκούς.
Καθώς τον αποχαιρετίζαμε ανακαλούσα στη μνήμη μου μερικά γραπτά του που έσπαγαν κόκκαλα και εξαγρίωναν πολλούς πολιτικούς μας. Οι πιο αστείοι ήταν εκείνοι που τον εκθείαζαν πριν αναλάβουν θέσεις εξουσίας και έλεγαν συχνά "μπράβο για τον Γιανναρά σπουδαία πένα". Μόλις αποκτούσαν κάποια θέση και τους καταχέριαζε σε κάποιο άρθρο, οι ίδιοι άνθρωποι μας έλεγαν "μα τι τον θέλετε τον Γιανναρά;".
Ακριβώς γι' αυτό... Για να ταρακουνάει τη σκέψη μας, ενίοτε να μας θυμώνει και να γράφει σκληρά πράγματα που εξαγρίωναν συχνά τους κυβερνώντες..."
Στην ίδια εφημερίδα για το Χρήστο Γιανναρά γράφουν ο Στέλιος Ράμφος:
"ακόμη και όταν θεωρούσε την Ελλάδα τελειωμένη υπόθεση, ο Γιανναράς μετείχε στην προσπάθεια εθνικής αυτογνωσίας για να ξανασταθεί η χώρα στα πόδια της, μια προσπάθεια που αρχίζει το 18ο αιώνα και συνεχίζεται...".
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος:
"... Μεθούσε με το όραμα μιας Θεολογίας γεμάτης από χυμούς αληθινής ζωής για την οποία θα άξιζε να πάσχει κανείς... Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον καημό του για την αλήθεια, τη Θεολογία και την Εκκλησία. Κρατώ στην καρδιά μου τον έντιμο αναζητητή, τον γίγαντα του πνεύματος που χάρισε στην Εκκλησία τα τάλαντά. του. Γεμάτος συγκίνηση άκουσα τη μαρτυρία για την οσιακότητα των τελευταίων του στιγμών. Ο Θεός ας πληρώνει την πείνα και τη δίψα του..."
Επίσης ο γιος του Σπύρος Γιανναράς:
"... Ένα από τα μέγιστα κληροδοτήματα που έλαβα από εκείνον ήταν η απέχθεια για παντός είδους ιδεολογία• η ψηλαφητή επίγνωση και πεποίθηση ότι η παγίωση των ιδρών σε άρρηκτα σχήματα γεννάει μόνο αρρώστια πόνο και θάνατο..."
Και το πνευματικό του παιδί ο Θόδωρος Παντούλας:
"... Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι οι "συντηρητικοί" τον λογάριαζαν για "προοδευτικό". Σήμερα οι "προοδευτικοί" τον αποστρέφονται σαν "συντηρητικό"! Όπως και να έχει, το δέντρο που 'χει τον καρπό αυτό πετροβολάνε. Και από τον γιανναρικό δέντρο χόρτασαν αρκετοί. Άλλοι στάθηκαν ευγνώμονες και άλλοι αγνώμονες - μες στη ζωή είναι αυτά. Γνωρίζω ανθρώπους που τους άλλαξε, όχι απλώς τον προσανατολισμό σπουδών αλλά τη ζωή. Εντούτοις, δεν γνωρίζω κανέναν που να μετάνιωσε γι αυτό... Από τα πολλά χαρίσματά του ας κρατήσουμε την προτεραιότητα της αγαπητικής διακινδύνευσης έναντι της εγωτικής κατασφάλισης...
Και κοντά στην ένσαρκη μεταφυσική του, ας καρατήσουμε και τον απότοκό της: τη φυσική, ήγουν επιχώρια, παράδοση του ελληνικού τρόπου, αυτοί που δεν φιλιώνει ούτε με το θάνατο ούτε με τη θανατίλα... Και συνομολογώ με μπόλικους ομηλίκους μου ό,τι στον τόπο μας δεν είμαστε όλοι αυτοδίδακτοι. Μετά τη θανή του Γιανναρά είμαστε ορφανεμένοι, αυτοδίδακτοι όμως όχι..."
Και ο Διονύσιος Σκλήρης στο ΒΗΜΑ της Κυριακής:
"... Ήταν, όμως, ένας συγγραφέας που έγραφε πάντα ως ερωτευμένος, με την έριδα ώς την άλλη όψη του έρωτα, απογοητευμένου, αλλά και ελπιδοφόρου, όπως στην κατακλείδα της αυτοβιογραφίας του:
"Θέλω τη στιγμή της τελευταίας μου πνοής
να φεύγω με τη λαχτάρα του γυρισμού στην πατρίδα,
Με το τρελό καρδιοχτύπι
μιας ερωτικής προσμονής".".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.