Το Τουρκικό Στρατιωτικό Βιομηχανικό Σύμπλεγμα: Μια νέα πραγματικότητα στην παγκόσμια γεωπολιτική-Κ. Λαπαβίτσας και Μ. Αγτζά

 

Το Τουρκικό Στρατιωτικό Βιομηχανικό Σύμπλεγμα:

Μια νέα πραγματικότητα στην παγκόσμια γεωπολιτική

Γράφουν οι

Κώστας Λαπαβίτσας

Μεχμέτ Αγτζά

1.Ο μετασχηματισμός του τουρκικού καπιταλισμού

Οι στρατιωτικές δαπάνες, παραγωγή και εμπόριο της Τουρκίας προσεγγίζουν σήμερα επίπεδα συγκρίσιμα με εκείνα των ιστορικών μεγάλων δυνάμεων. Επιπλέον, η χώρα είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες της σε μεγάλο βαθμό με δικούς της πόρους.

Σταδιακά έχει διαμορφωθεί ένα τουρκικό Στρατιωτικό Βιομηχανικό Σύμπλεγμα, το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της οικονομίας και επηρεάζει την εγχώρια κοινωνική ισορροπία, καθώς και την εξωτερική πολιτική. Επιτρέπει στην Τουρκία να είναι γεωπολιτικά διεκδικητική με τρόπους που ήταν αδύνατοι στο παρελθόν.

Η άνοδος του Στρατιωτικού Βιομηχανικού Συμπλέγματος αποτελεί κομβικό στοιχείο του βαθύτατου μετασχηματισμού του τουρκικού καπιταλισμού από τη δεκαετία του 1980. Η παλιά διάκριση μεταξύ «κοσμικού κεμαλισμού» και «θρησκευτικού συντηρητισμού» έχει πολύ μικρή σημασία σήμερα, παρόλο που η Τουρκία παραμένει βαθιά διαιρεμένη κατά μήκος θρησκευτικών-κοσμικών γραμμών.

Κ. Λαπαβίτσς: Το ακραίο κέντρο και το δίπολο Δεξιάς - Αριστεράς στην Ευρώπη

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/cm6Ee7OzPHM?si=D1z7DkwQnob0iwPM

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Ακραίο κέντρο» σε Ευρώπη και Ελλάδα απειλεί τη δημοκρατία και «τρέφεται» με πόλεμο-Κ.Λαπαβίτσας

Η Ευρώπη πάει από το κακό στο χειρότερο οικονομικά και γεωπολιτικά είναι ανύπαρκτη.

 Ο Κώστας Λαπαβίτσας,καθηγητής οικονομικών στη Σχολή SOAS του Πανεπιστημίου του Λονδίνου είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ενωτική πρωτοβουλία του ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική,Οικολογική, Αριστερά. 

Ο κ.Λαπαβίτσας μιλά για την απαξίωση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών , τον αυταρχισμό. Μια Ευρώπη όπου η λογοκρισία και η απαγόρευση ακόμη και πολιτικών συγκεντρώσεων, εμφανίζονται όλο και πιο συχνά ως επιλογές κυβερνήσεων που εκπροσωπούν το «ακραίο κέντρο». Ακραίο κέντρο είναι και η κυβέρνηση Μητσοτάκη και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις για την επιβεβαίωση της άποψης του κ.Λαπαβίτσα: έγκλημα Τεμπών, σκάνδαλο υποκλοπών, διαρροή προσωπικών δεδομένων είναι μόνο τρεις από τις υποθέσεις που έχουν σοκάρει την κοινή γνώμη. Η οποία βεβαίως προς το παρόν δείχνει να έχει παραλύσει. Όχι η ελληνική οικονομία δεν πάει καθόλου καλά και όσα αναφέρει ο κ.Λαπαβίτσας το αποδεικνύουν. 

Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τα γεωπολιτικά θέματα, τα εθνικά θέματα, τα ελληνοτουρκικά, Πεδία στα οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αρχίσει να προκαλεί μεγάλη ανησυχία για τον τρόπο με τον οποίο τα χειρίζεται. Το ίδιο ισχύει και για τον χώρο της Άμυνας. Ο κ.Λαπαβίτας επικεντρώνει στην αμυντική βιομηχανία όπου είναι προφανές ότι οδηγείται σε διάλυση.

«Οι Βρετανοί ζήτησαν Δημοκρατία και οι Εργατικοί το πλήρωσαν»: Συζήτηση με τον Κώστα Λαπαβίτσα

Συνέντευξη

Οι βρετανικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου σημαδεύτηκαν από τον θρίαμβο του Συντηρητικού Κόμματος του πρωθυπουργού Μπορις Τζόνσον, αλλά και το βατερλό των Εργατικών, του Τζέρεμι Κόρμπιν. Αποδείχθηκε επίσης ότι τα προγράμματα είχαν μικρή σημασία για τους βρετανούς ψηφοφόρους. Το κυριάρχο ερώτημα ήταν η θέση των κομμάτων σχετικά με το Brexit. Η Δεξιά του Τζόνσον είχε σαφή θέση υπέρ της εξόδου και πανηγύρισε. Η Αριστερά του Κόρμπιν είχε υποχωρήσει στη θέση για ένα δεύτερο δημοψήφισμα και το πλήρωσε, χάνοντας την στήριξη των χαμηλών στρωμάτων, παραδοσιακών ψηφοφόρων της, σε περιοχές - προπύργια. Για όλα αυτά, αλλά και την «αριστερή επιχειρηματολογία εναντίον της Ε.Ε.», συζητήσαμε στο ραδιόφωνο του TPP με τον οικονομολόγο Κώστα Λαπαβίτσα, που έχει ασχοληθεί εκτενώς με τη βρετανική πολιτική γύρω από το Brexit.

Θάνος Καμήλαλης, Κωνσταντίνος Πουλής

Nikos Libertas / SOOC

Υπενθυμίζεται ότι στις εκλογές της Πέμπτης, το κόμμα των Συντηρητικών εξασφάλισε με άνεση την κοινοβουλευτική πλειοψηφία καθώς συγκεντρώνει 363 έδρες, αυξημένες κατά 47 σε σχέση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές, ενώ οι Εργατικοί συγκέντρωσαν, 203 έδρες σε σχέση με τις 262 που είχαν εξασφαλίσει στις τελευταίες εθνικές εκλογές, το 2017.

Το Brexit σέρνεται εδώ και χρόνια. Σέρνεται με έναν τρόπο που φαίνεται να έχει κουράσει ταυτοχρόνως, δημοσιογράφους, πολιτικούς και κοινό, ενώ την ίδια στιγμή είναι ένα θέμα εξόχως σημαντικό, τεράστιας πολιτικής, συμβολικής και ουσιαστικής σημασίας.

Ο Κώστας Λαπαβίτσας έχει γράψει ένα βιβλίο για το θέμα αυτό: «The left case Against the EU», που παρουσιάζει τα επιχειρήματα ενός lexit όπως λέγεται, μιας αριστερής εκδοχής του brexit δηλαδή, και έχει αρθρογραφήσει συστηματικά για το ζήτημα και σ’ εμάς και βεβαίως σε πολλά άλλα αγγλόφωνα μέσα.

Ολόκληρη η συνέντευξη, στους Κωνσταντίνο Πουλή και Θάνο Καμήλαλη, στο ραδιόφωνο του TPP:

TPP: Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς αυτήν τη στιγμή και που συζητιέται τώρα, είναι ένα πολύ ηχηρό χαστούκι προς την πλευρά των Eργατικών και έχουμε συζητήσεις, που κινούνται προς την κατεύθυνση μιας κριτικής προς το πρόσωπο του Τζέρεμι Κόρμπιν. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από εκεί. Τι πιστεύετε ότι συνέβη με τους Εργατικούς; Ποιο ήταν το στοίχημα που έχασαν οι Εργατικοί; 

Κώστας Λαπαβίτσας: Είναι κατά ένα τρόπο, το πιο δύσκολο και το πιο πολύπλοκο θέμα πολιτικά και για το τι θα συμβεί στην πολιτική ζωή της Βρετανίας στο μέλλον και της Ευρώπης. Κατ’ αρχήν να πω ότι η συνολική ψήφος των Εργατικών δεν υποχώρησε ιδιαίτερα. Έπεσε, αλλά δεν υποχώρησε τόσο πολύ. Αυτό που έγινε, είναι ότι χάθηκε η εργατική ψήφος, η ψήφος του κόμματος δηλαδή στις εργατικές περιοχές του Βορρά. Εκεί που ήταν τα μεγαλύτερα κέντρα επιρροής του Εργατικού κόμματος, την εργατική τάξη του Βορρά, αλλά και πιο κάτω στο κέντρο της χώρας, εκεί υπήρξαν και μεγαλύτερες απώλειες. Οι απώλειες δηλαδή είναι στην εργατική τάξη. Στον ιστορικό παράγοντα στήριξης του Εργατικού κόμματος. Όχι συνολικά στην ψήφο του εργατικού κόμματος στη χώρα. Αυτό έχει τη σημασία του.

Η οικονομική πολιτική του δος ημίν σήμερον

Το προσχέδιο προϋπολογισμού που μόλις κατέθεσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος περιέχει τα εξής στοιχεία για το Δημόσιο Χρέος:

Το Χρέος της Κεντρικής Διοίκησης – η σημαντικότερη μορφή του Δημοσίου Χρέους – αυξήθηκε από 321 δις το 2015 στα 326 δις το 2016 και προβλέπεται να φτάσει τα 335 δις το 2017 και τα 345 δις το 2018. Πρόκειται για άλμα 7,5%. 

Ας αφήσουμε κατά μέρος την ιλαρή – και συνάμα τραγική – πλευρά του θέματος, δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα «διέγραφε» αυτό το χρέος τον καιρό της «ριζοσπαστικής» του επέλασης προς την εξουσία. Γιατί το διογκώνει εντυπωσιακά; 

Στο προσχέδιο του καλού υπουργού αναφέρεται ότι το 2017 η Ελλάδα ήδη δανείστηκε 7,7 δις από τον ESM, μετά την δεύτερη αξιολόγηση, και θα δανειστεί άλλα 5,5 δις, μετά την ολοκλήρωση της τρίτης. Το συνολικό ποσό των 13,2 δις θα χρησιμοποιηθεί για να σχηματισθούν ταμειακά διαθέσιμα ασφαλείας (cash buffer). Η ίδια διαδικασία θα ακολουθηθεί και το 2018 και τα συνολικά διαθέσιμα μπορεί να ξεπεράσουν τα 20 δις. 

Αυτή είναι η κύρια αιτία του άλματος του Δημοσίου Χρέους. Η Ελλάδα δανείζεται τεράστια ποσά από τον ESM, ώστε να σχηματίσει ταμειακά διαθέσιμα ασφαλείας για να μπορέσει να βγει στις αγορές … και να δανείζεται. Ή αλλιώς, δανείζεται απ’ τον Χανς, ώστε να βάλει χρήματα στην άκρη για να πείσει τον Τζον να της δανείζει κι αυτός. Αν πετύχει το μεγαλοφυές αυτό σχέδιο, η κυβέρνηση θα μπορέσει ίσως να μειώσει σταδιακά τα ταμειακά αποθέματα. Αν δεν πετύχει, θα χρησιμοποιήσει τα χρήματα του ESM για ένα διάστημα και μετά βλέπουμε. 

Ο προφανής στόχος είναι να αποφευχθεί η ανάγκη υπογραφής νέου μνημονίου τον Αύγουστο του 2018, δηλαδή όταν τελειώνει το Τρίτο. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει πάση θυσία να το αποφύγει, ώστε να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία και να προετοιμάσει τις επόμενες εκλογές. Οι δανειστές θέλουν επίσης να το αποφύγουν, καθώς δεν υπάρχει πολιτική ανοχή για Τέταρτο Μνημόνιο, ιδίως στη Γερμανία. Έτσι η χώρα επιχειρεί μια ιλαροτραγική μανούβρα, την οποία θα εκτελέσει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. 

Μια κριτική ανάγνωση της "μετάβασης στο εθνικό νόμισμα" του Κώστα Λαπαβίτσα (και συνεργατών)...

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Το κείμενο του Κώστα Λαπαβίτσα για τη "μετάβαση στο εθνικό νόμισμα", είναι σοβαρό και αξίζει να διαβαστεί με προσοχή και να αποτελέσει τη βάση σχετικού προβληματισμού και συζήτησης γύρω από αυτό. 

       Τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι η απλότητα της ανάλυσης ενός πράγματι πολύ δύσκολου εγχειρήματος, καθώς και  η κατά το δυνατόν σαφής περιγραφή των διαδοχικών σταδίων, που αυτή προβλέπεται να περιλάβει. Ακόμη, αναφέρονται με αρκετά πειστικό τρόπο οι λόγοι, για τους οποίους η Ελλάδα δεν έχει άλλη δυνατότητα, αν θέλει να σωθεί, από το αδιέξοδο των τελευταίων επτά ετών, και από την κόλαση που την αναμένει στο μέλλον.

       Πιστεύω, λοιπόν, ότι θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση γύρω από την πρόταση αυτή του κ. Λαπαβίτσα, για βελτιώσεις, συμπληρώσεις και προσθήκες, και κάνω την αρχή. 

Ι. Γενικές παρατηρήσεις

    Η αίσθησή μου είναι, ότι η ανάλυση δεν είναι αρκετά πειστική, για όσους έχουν τρομοκρατηθεί από τα ΜΜΕ, που χωρίς να εξηγούν τους λόγους, ή με μια πολύ επιδερμική εξήγηση των καταστροφών που δήθεν μας αναμένουν με τη δραχμή, έχουν  ωστόσο κατορθώσει να πείσουν ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού (που βέβαια πρόσφατα φαίνεται να μεταστρέφεται). Το κεντρικό σημείο των αντιρρήσεών τους, εναντίον του εθνικού μας νομίσματος,  είναι ότι "θα είμαστε με τη δραχμή, πολύ χειρότερα από ότι  με το ευρώ". Πιστεύω, λοιπόν, ότι το πολύ βασικό αυτό σημείο πρέπει να διασκεδαστεί αποδεικνύοντας (και δεν είναι δύσκολο) ότι παραμένοντας στο ευρώ δεν υπάρχει απολύτως καμία προοπτική βελτίωσης της κατάστασης. Αντιθέτως, (και τα  στατιστικά δεδομένα είναι συντριπτικά-βλ. και τις δύο πρόσφατες εκθέσεις του ΔΝΤ) πηγαίνουμε, και θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο για γενιές και γενιές. 

Ακόμη, στο ανά χείρας κείμενο δεν τονίζονται, κατά τη γνώμη μου αρκετά, τα πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα, που εξασφαλίζει το εθνικό νόμισμα και που κάνει φαιδρό το επιχείρημα των αντιφρονούντων "τι ευρώ, τι δραχμή".

‘Εξοδος από το ευρώ: μία πρόταση με αναπάντητα ερωτήματα

Tου Παύλου Δερμενάκη

Η λύση του ελληνικού προβλήματος δεν μπορεί να επικεντρώνεται από την Αριστερά στην αλλαγή του νομίσματος

Πραγματοποιήθηκε, στις 15 Φλεβάρη στην  Αλκυονίδα, η παρουσίαση της πρότασης του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής (ΕΔΕΚΟΠ) για μιαν άλλη πορεία της Ελλάδας στον οικονομικό τομέα μετά την αποτυχία της Ευρωζώνης. Την πρόταση παρουσίασαν οι καθηγητές Κώστας Λαπαβίτσας και Θόδωρος Μαριόλης καθώς και ο περιφερειακός σύμβουλος Δυτικής Ελλάδας Κωνσταντίνος Γαβριηλίδης.

Η πρώτη παρατήρηση από την εκδήλωση ήταν η πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου, για τα δεδομένα επιστημονικής παρουσίασης ακόμα και για τον χώρο της Αριστεράς. Το στοιχείο αυτό δείχνει την ανάγκη ενός κόσμου για αναζήτηση τεκμηριωμένων λύσεων εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση της χώρας. Ενός κόσμου που δεν εγκαταλείπει τη διαδικασία αναζήτησης, που δεν αποδέχεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στα μνημόνια, που δηλώνει και με αυτό τον τρόπο παρών σηματοδοτώντας με αισιοδοξία δυνατότητες για το μέλλον.

Να απαιτήσουμε την κυριαρχία

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία δεν είναι εθνικισμός. Αντιθέτως, είναι ο τρόπος για να χτυπηθεί ο εθνικισμός που καλλιεργεί σήμερα η άκρα Δεξιά. Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί της ΕΕ και της ΟΝΕ λειτουργούν κατά της εργασίας και δεν μεταρρυθμίζονται. Δεν χρειαζόμαστε «Περισσότερη Ευρώπη», ούτε «Αγαπάμε την Ευρώπη». Επιδιώκουμε πραγματική αλληλεγγύη των λαών. 

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία. Η δημοκρατία υποχωρεί όταν κυριαρχούν οι υπερεθνικοί μηχανισμοί της ΕΕ και της ΟΝΕ. Χρειαζόμαστε περισσότερο δημοκρατικό έλεγχο των χωρών μας και χειραφετημένη δημοκρατία με άμεση λαϊκή συμμετοχή.

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία είναι απαραίτητη για τον πραγματικό διεθνισμό στην Ευρώπη. Η προσφυγική/μεταναστευτική κρίση κατέδειξε το βαθύ έλλειμμα διεθνισμού και αλληλεγγύης των μηχανισμών της ΕΕ. Η κοινωνία των πολιτών βρέθηκε στην πρωτοπορία της αλληλεγγύης. Κράτη με ισχυρή κυριαρχία κράτησαν καλύτερη στάση από τους υπερεθνικούς μηχανισμούς της ΕΕ. Η προσφυγική/μεταναστευτική πίεση έχει οξύνει την απώλεια εθνικής κυριαρχίας στην Ελλάδα.

ΟΛΗ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Τους τελευταίους μήνες υπάρχει έντονη κινητικότητα στη ευρωπαϊκή Αριστερά αναζητώντας εναλλακτική πρόταση για την Ευρώπη. Στις 19-21 Φεβρουαρίου έγινε συνέδριο για το «Σχέδιο Β΄» στη Μαδρίτη το οποίο στην ουσία διοργάνωσε η αριστερή πτέρυγα του Ποδέμος. Ένα μήνα νωρίτερα αντίστοιχο συνέδριο είχε διοργανωθεί στο Παρίσι από το Κόμμα της Αριστεράς του οποίου ηγείται ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν.

Δύο παράγοντες ερμηνεύουν αυτή την κινητικότητα. Ο πρώτος είναι η προοπτική του σχηματισμού κυβέρνησης στην Ισπανία από το Ποδέμος, αλλά και η βαρύνουσας σημασίας συμμετοχή του Κόμματος της Αριστεράς στις επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές. Ο δεύτερος είναι η πλήρης αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόγραμμα του οποίου είχε λειτουργήσει στην πράξη ως «Σχέδιο Α'» της ευρωπαϊκής Αριστεράς για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Λαπαβίτσας: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι χειρότερο έχει εμφανιστεί από τη μεταπολίτευση

Δριμεία επίθεση κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, την οποία κατηγόρησε ότι «παρακάμπτει τη δημοκρατία», εξαπέλυσε ο πρώην βουλευτής του κόμματος Κώστας Λαπαβίτσας.

Ο κ. Λαπαβίτσας, μιλώντας στον Focus FM, υποστήριξε ότι η σημερινή κυβέρνηση και η σημερινή Βουλή είναι «ό,τι χειρότερο έχει εμφανιστεί από τη μεταπολίτευση».

Η κυβέρνηση «νομοθετεί με την διαδικασία του επείγοντος και του κατεπείγοντος, πράγμα που στην ουσία σημαίνει πως δεν υπάρχει καμία συζήτηση», ανέφερε ο κ. Λαπαβίτσας, υποστηρίζοντας ότι «παρακάμπτουν τη δημοκρατία».

Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε «παράλογο» το παράλληλο πρόγραμμα, ενώ όσον αφορά στις ιδιωτικοποιήσεις είπε ότι «ξεκίνησε ήδη και γίνεται όργιο με το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων», σημειώνοντας παράλληλα ότι γίνεται «διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, όπως έγινε και με τις τράπεζες».

Η ευθύνη για τις τράπεζες

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Η νέα ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών είναι οικονομικό έγκλημα, το οποίο συντελέστηκε με τέτοια ανικανότητα και κυνισμό που έχει αφήσει άναυδους ακόμη και αυτούς που περίμεναν τα χειρότερα. Αν έχει απομείνει ίχνος λογικής στη χώρα, θα πρέπει να υπάρξει απόδοση ευθυνών σε όσους χειρίστηκαν την υπόθεση.

Η ανακεφαλαιοποίηση βασίστηκε σε πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ η οποία εκτίμησε ότι οι τράπεζες χρειάζονται επιπλέον 14,4 δις για να αντιμετωπίσουν το υποθετικό «κακό σενάριο» οικονομικών εξελίξεων για το 2015-17. Συγκεκριμένα, η Πειραιώς χρειάζεται 4,9 δις, η Εθνική 4,6 δις, η Alpha 2,7 δις και η Eurobank 2,1 δις. Στη χειρότερη θέση βρίσκεται η Πειραιώς, με την Εθνική απο κοντά. Ο λόγος είναι η τεράστια συσσώρευση προβληματικών δανείων, τα οποία έχουν ήδη δημιουργήσει μεγάλες «τρύπες» στους ισολογισμούς τους. 

Το σχέδιο ήταν να εξασφαλίσουν οι τράπεζες ιδιωτικά κεφάλαια ύψους τουλάχιστον 4,4 δις. Το υπόλοιπο, μέχρι και 10 δις, θα συμπληρωνόταν από το ΤΧΣ με τα νέα δάνεια του τρίτου μνημονίου. Οι τράπεζες δήλωσαν ότι θα έβρισκαν τα ιδιωτικά κεφάλαια κυρίως με ανταλλαγή ομολογιακών τίτλων και έκδοση νέων μετοχών. Η Εθνική ανακοίνωσε επίσης την πώληση της τουρκικής θυγατρικής της, Finansbank, δηλαδή του πιο κερδοφόρου κομματιού της. Με το σχέδιο αυτό θα διασφαλιζόταν ο «ιδιωτικός» χαρακτήρας των τραπεζών και θα περιοριζόταν ο νέος δανεισμός από το κράτος.

Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Περίληψη

Η αναγκαιότητα του εθνικού νομίσματος

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής, ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, οικονομικής προόδου και ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη. Το πρόγραμμα αυτό είναι απολύτως αδύνατον να εφαρμοστεί εντός του πλαισίου της ΟΝΕ. Για τον λόγο αυτό, η Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστεί για την εισαγωγή εθνικού νομίσματος.

Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι ένας δρόμος που εμπεριέχει συγκρούσεις με ισχυρότατα εγχώρια και ξένα συμφέροντα. Ο σημαντικότερος παράγοντας για μια επιτυχημένη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα είναι η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης που θα αντλεί δύναμη από τη λαϊκή στήριξη και συμμετοχή.

Οι θετικές πλευρές της εξόδου από την ΟΝΕ

• Ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, άρα δυνατότητα αυτόνομης παροχής ρευστότητας στην οικονομία.

• Υλοποίηση του σχεδίου ανασυγκρότησης που βασίζεται σε δημόσιες επενδύσεις και ευνοεί παράλληλα τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Αξιοπιστία και πρόγραμμα: Η δύναμη της Λαϊκής Ενότητας

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Η καθοριστική σύγκρουση στις εκλογές θα γίνει ανάμεσα στην ευρύτατη μνημονιακή συμπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ/ΝΔ/Ποτάμι/ΠΑΣΟΚ και στη μόνη πραγματική αντιπολίτευση, τη Λαϊκή Ενότητα. Δύο παράγοντες θα κυριαρχήσουν: πρώτον, η αξιοπιστία και, δεύτερον, το πρόγραμμα κοινωνικής και οικονομικής ανάταξης της χώρας. 

Η συμπολίτευση αντιμετωπίζει βαθύτατο πρόβλημα αξιοπιστίας γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε παντελώς αναξιόπιστος. Δεν υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο ένα κόμμα της Αριστεράς όχι απλώς να μην εφαρμόζει το πρόγραμμά του, αλλά να υιοθετεί πλήρως το πρόγραμμα του αντιπάλου! Η αξιοπιστία της ΝΔ έχει τραυματιστεί βαρύτατα από τις δεκαετίες διακυβέρνησης και από την πλήρη ανακολουθία του πρώην αρχηγού της, κ. Σαμαρά, στο θέμα των μνημονίων. Το Ποτάμι είναι ένα πολιτικό σύμφυρμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, εκεί πλέον έχουμε το ναδίρ της αξιοπιστίας, πρώην πρωθυπουργών, υπουργών, στελεχών και διαπλεκομένων. 

Πρόγραμμα φυσικά έχουν τα πέντε κόμματα της συμπολίτευσης: είναι το νέο μνημόνιο που σχεδίασαν και επέβαλαν οι δανειστές. Δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά ανάμεσα τους στο θέμα αυτό. Απλώς διαγκωνίζονται για το ποιος θα κάνει τις περιβόητες «μεταρρυθμίσεις», ποιος θα μετριάσει τις επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και ποιος θα βγάλει «ισοδύναμα» από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού.

Το πρόβλημα είναι ότι το μνημονιακό πρόγραμμα οδηγεί σε πλήρες αδιέξοδο, πράγμα που γνωρίζει ο ελληνικός λαός από την εμπειρία των δύο προηγουμένων μνημονίων. Η λιτότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση των αγορών και η αγριότητα στην αγορά εργασίας μπορεί να βολεύουν τους τραπεζίτες, αλλά δεν δημιουργούν τις συνθήκες ταχύρρυθμης ανάπτυξης που χρειάζεται η χώρα. Με το νέο μνημόνιο η Ελλάδα θα γίνει τελειωτικά μια φτωχή, άνιση, παρηκμασμένη χώρα στις παρυφές της Ευρώπης, όπου η νεολαία θα μεταναστεύει και οι συνταξιούχοι θα παλεύουν να επιβιώσουν. Οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι μια μικρή δράκα πλουσίων και πολλαπλώς διαπλεκομένων που θα θριαμβεύσουν στο μνημονιακό καθεστώς.

ΠΕΝΤΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ δεν έχει ολοκληρωθεί, εν μέρει γιατί δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιες 'μεταρρυθμίσεις' θα προτείνει η ελληνική κυβέρνηση σήμερα (Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου) και ποιες από αυτές θα γίνουν δεκτές. Όσοι όμως έχουμε εκλεγεί στη βάση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και θεωρούμε τις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης ως δέσμευση που έχουμε αναλάβει προς τον ελληνικό λαό, έχουμε βαθιές ανησυχίες. Είναι υποχρέωσή μας να τις καταγράψουμε.

Το γενικό περίγραμμα της συμφωνίας έχει ως εξής:

1.Η Ελλάδα ζητάει επέκταση της τρέχουσας συμφωνίας δανειακής στήριξης, η οποία στηρίζεται σε μια σειρά από δεσμεύσεις.

2.Ο στόχος της επέκτασης είναι να επιτρέψει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης της τρέχουσας συμφωνίας και να δώσει χρόνο για μια πιθανή νέα συμφωνία.

3.Η Ελλάδα θα υποβάλλει αμέσως κατάλογο 'μεταρρυθμίσεων', οι οποίες θα αξιολογηθούν από τους 'θεσμούς' και θα συμφωνηθούν τελικά τον Απρίλιο. Εάν η αξιολόγηση είναι θετική, θα αποδεσμευτούν τα χρήματα που δεν δόθηκαν ακόμη από την τρέχουσα συμφωνία συν τις επιστροφές από τα κέρδη της ΕΚΤ.

4.Τα υπάρχοντα κονδύλια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για τις ανάγκες των τραπεζών και θα είναι εκτός ελληνικού ελέγχου.

5.Η Ελλάδα δεσμεύεται να εκπληρώσει πλήρως και εγκαίρως όλες τις χρηματοοικονομικές της υποχρεώσεις προς τους εταίρους της.

Κ. Λαπαβίτσας: Ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει παντελώς το μνημόνιο και ό,τι αυτό σημαίνει

Eurokinissi/ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ

Οι προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αλλάξει, τόνισε ο βουλευτής του κόμματος, οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας.

Μιλώντας στον Real FM, και κληθείς να σχολιάσει τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη μετά τη συνάντησή του με τον Γερμανό ομόλογό του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο κ. Λαπαβίτσας σημείωσε: «Εγώ ξέρω τι λέει το διακηρυγμένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, πάνω στο οποίο κέρδισε τις εκλογές και τι λέει το κόμμα, οι άνθρωποι με τους οποίους συζητάω μέσα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει παντελώς το Μνημόνιο και ό,τι αυτό σημαίνει».

Σε ερώτηση αν ο κ. Βαρουφάκης «είναι εκτός γραμμής» απάντησε «δεν είπα αυτό το πράγμα» και πρόσθεσε:

«Εγώ αξιολογώ τι συμβαίνει και τι λένε το πρόγραμμα και οι αποφάσεις… Δεν ξέρω πώς ακριβώς το εννοούσε ο κ. Βαρουφάκης. Να τον ρωτήσετε εσείς και θα τον ρωτήσω κι εγώ, όταν τον δω. Εγώ ξέρω ότι το μνημόνιο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια απαράδεκτη κατάσταση και θα σταματήσει να ισχύει. Αυτό ξέρω ότι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό εκλέχθηκα μαζί του».

Ο κ. Λαπαβίτσας, ωστόσο, σημείωσε ότι η Ελλάδα χρειάζεται βαθιές, διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.

«Πιστεύω πρώτα ότι θα πρέπει να υπάρξει βαθιά διαγραφή του χρέους. Δεν έχω δει να απορρίπτεται αυτό συνολικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε έχω δει να αλλάζουν οι προγραμματικές θέσεις του» συμπλήρωσε.

Επιτέλους και ο Κρούγκμαν …

Δεκεμβρίου 8, 2014 από seisaxthiablog

Το ζητούμενο είναι να αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και την ύστατη ώρα, ότι το πρόβλημα δεν είναι η περιβόητη κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, αλλά η ίδια η φύση της ΟΝΕ. Τα προβλήματα που έχουν ταξική ρίζα δυστυχώς δε λύνονται με “σκληρές διαπραγματεύσεις”. Ακόμη και τα άρθρα του Κρούγκμαν δείχνουν ότι έρχεται αναπόφευκτη σύγκρουση που απαιτεί ουσιαστική προετοιμασία.

Κώστας Λαπαβίτσας

Στους Νιου Γιορκ Τάιμς της 30ης Νοεμβρίου ο Πολ Κρούγκμαν δημοσίευσε δύο πολύ ενδιαφέροντα κείμενα περί “Κακών Ευρωπαίων” και περί της Άκραίας Περίπτωσης στην Ευρώπη”. Με δυό λόγια, ούτε η Γαλλία, ούτε η Ιταλία, ούτε η Ισπανία, ούτε ακόμη και η κακόμοιρη Ελλάδα, είναι οι “Κακοί Ευρωπαίοι”. Η πηγή του προβλήματος στην Ευρωζώνη, η “Ακραία Περίπτωση”, είναι η Γερμανία.

Για ποιό λόγο;

Διότι ο γερμανικός πληθωρισμός, όπως αυτός προσεγγίζεται με το ονομαστικό μοναδιαίο κόστος εργασίας, ήταν συστηματικά κάτω από τον πληθωρισμό την Γαλλίας και της Ιταλίας, όπως δείχνει και ο πίνακας του Κρούγκμαν:

Όχι μόνο αυτό όμως. Ο γερμανικός πληθωρισμός ήταν και συστηματικά κάτω του στόχου της ΕΚΤ για πληθωρισμό στο 2% ετησίως. Η Γαλλία και η Ιταλία, από την άλλη, πέτυχαν το στόχο με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια. Το αποτέλεσμα της γερμανικής παρασπονδίας (προς τα κάτω) ήταν η συστηματική συσσώρευση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος για τη Γερμανία εντός της Ευρωζώνης, εφόσον δε μπορούσε να υπάρξει υποτίμηση. Άρα εμφανίστηκαν τεράστια γερμανικά πλεονάσματα και εξαγωγή ύφεσης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτή είναι η πηγή του προβλήματος της ΟΝΕ, όπως ο Κρούγκμαν μας λέει ότι τώρα συνειδητοποίησε.

Θα αποκτήσει η Ελλάδα δική της οικονομική πολιτική;

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Η επίσκεψη της Τρόικα σήμανε το τέλος της θεωρίας του ελληνικού θαύματος που τόσον καιρό προωθούσε η κυβέρνηση Σαμαρά. Η Τρόικα δήλωσε ότι η δημοσιονομική πορεία της χώρας είναι ‘αβέβαιη’ γιατί η οικονομία δεν φαίνεται να έχει την ικανότητα να αποδώσει τους προσδοκώμενους φόρους, αλλά ούτε και οι φοροσυλλεκτικοί μηχανισμοί να τους συγκεντρώσουν. Αν η Ελλάδα παρουσιάσει σημαντικό δημοσιονομικό κενό το 2013-14, θα χρειαστεί και άλλο δάνειο, κι άλλο Μνημόνιο.

Η ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών στις 10 Ιουλίου για τη εκτέλεση του προϋπολογισμού επιβεβαιώνει αυτήν την εκτίμηση. Τα φορολογικά έσοδα είναι σαφώς κάτω του στόχου, περιλαμβανομένου του ΦΠΑ, του φόρου εισοδήματος και του φόρου ακίνητης περιουσίας. Η μεγαλύτερη τρύπα στα έσοδα όμως προέκυψε γιατί οι μέτοχοι των τραπεζών δεν κατέβαλαν το 10% της ανακεφαλαιοποίησης, όπως όφειλαν, παρά το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός έχει αφειδώς χρηματοδοτήσει τις τράπεζες. Παρ’ όλα αυτά, το πρωτογενές έλλειμμα υποχώρησε πολύ, καθώς η κυβέρνηση έχει μειώσει δραστικά τις δαπάνες και δεν επιστρέφει τους φόρους. Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτή η τακτική όμως, όταν τα έσοδα υποχωρούν; Για να πετύχουμε το δημοσιονομικό πλεόνασμα που προβλέπει το Μνημόνιο, θα πρέπει να συντριβούν κι άλλο οι δαπάνες και να μπουν κι άλλοι φόροι.

Η εξουθένωση της φοροδοτικής ικανότητας οφείλεται φυσικά στην ύφεση, που με τη σειρά της έχει γίνει πολύ χειρότερη λόγω της λιτότητας για να επιτευχθεί πλεόνασμα. Τα τελευταία στοιχεία της ΕλΣτατ για τη βιομηχανική παραγωγή δείχνουν ότι η συρρίκνωση συνεχίζεται ακάθεκτη, με τον γενικό δείκτη να υποχωρεί κατά 4.6% τον Μάιο. Το ΙΟΒΕ, από την άλλη, που ήταν ανέκαθεν υποστηρικτής του προγράμματος ‘διάσωσης’, αναθεώρησε επί τα χείρω τις προβλέψεις του για το 2013 και περιμένει ύφεση 5% και ανεργία σχεδόν 28%.

Λαπαβίτσας: Επέστρεψαν πολιτικοί που πριν δεν τολμούσαν να βγουν από το σπίτι τους!

"Μόνο η σύγκρουση με την ΟΝΕ και την ΕΕ, η απόρριψη του ιδεολογήματος του ευρωπαϊσμού, μπορεί να βάλει τα πράγματα σε τροχιά κοινωνικής αλλαγής"...

Για εκφραστές της «χρεοκοπημένης μορφής του πολιτικού συστήματος στη νέα κυβέρνηση», κάνει λόγο ο οικονομολόγος και καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας σε άρθρο του για τη νέα κυβέρνηση, λέγοντας πως «είναι το ιστορικό καθήκον της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα χρειαστεί ο τόπος, καθώς το δίδυμο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα βουλιάζει στις αμαρτίες του». Γράφει χαρακτηριστικά στο άρθρο που ανέβασε στον προσωπικό του ιστότοπο: «Κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, με ενισχυμένο τον κ. Βενιζέλο κι επανεμφάνιση των υπουργών της προηγούμενης περιόδου. Μετά από τρία χρόνια Μνημονίων και κοινωνικής αναταραχής, επέστρεψαν οι πολιτικοί που πριν δεν τολμούσαν να βγουν από το σπίτι τους. Κυριάρχησε η πιο χρεοκοπημένη μορφή του πολιτικού συστήματος. Υπό την αιγίδα της Τρόικα, η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόσει πιστά το μνημονιακό πρόγραμμα ώστε να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, να επιτευχθεί αυτός ο υπέρτατος εθνικός στόχος που κατοχυρώνει την ευρωπαϊκή μας πορεία. Θα περικόψει το δημόσιο, θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς, θα ευνοήσει ακόμη περισσότερο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Παράλληλα θα επιχειρήσει να πείσει τους εταίρους μας ότι πλέον είμαστε καλοί μαθητές, κι αυτοί θα μας μειώσουν το χρέος και ίσως συγκατανεύσουν στη χαλάρωση της λιτότητας. Στην πράξη η Ελλάδα θα συνεχίσει να βολοδέρνει στη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή που γνώρισε ποτέ εν ειρήνη. Μια ματιά στην κεντρική σελίδα της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ότι όλοι οι οικονομικοί δείκτες έχουν αρνητικό πρόσημο, με εξαίρεση την τεράστια ανεργία. Οι συνθήκες ζωής στις εργατικές περιοχές γίνονται συνεχώς χειρότερες: διατροφική ανεπάρκεια, κατάρρευση της πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης, αποδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Υπάρχουν γειτονιές όπου όσοι έχουν δουλειά ντρέπονται να το πούνε. Και μέσα σ' αυτήν τη θεομηνία, τα ανώτερα στρώματα δεν έχουν νιώσει σχεδόν καθόλου την κρίση στο εισόδημά τους, ή στον πλούτο τους.

Κρατική ραδιοτηλεόραση και αδίστακτη κυβέρνηση

Ιουνίου 16, 2013 από seisaxthiablog

 

Κώστας Λαπαβίτσας
Μόνο με βίαιο και στην ουσία δικτατορικό τρόπο μπορεί να αλλάξει το ελληνικό δημόσιο, μας πληροφόρησαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αν δεν έπαιρνε γενναίες αποφάσεις, η ΕΡΤ θα παρέμενε εσαεί «προπύργιο αδιαφάνειας και σπατάλης» γιατί τα περιβόητα συνδικάτα δεν θα επέτρεπαν αλλαγές.
Τι λέει όμως η ετήσια έκθεση της ΕΡΤ για τη «χρήση του 2011», δηλαδή η οικονομική της εικόνα ως ανώνυμης εταιρείας που περιλαμβάνει ισολογισμό, κερδοφορία, ακίνητη περιουσία, διοικητική δομή, προσωπικό, κλπ.;
Η έκθεση αυτή είναι η πρώτη που γίνεται με βάση τα πρότυπα της ΕΕ. Μας λένε λοιπόν οι ορκωτοί λογιστές ότι η ΕΡΤ είχε οριακή μείωση των εσόδων της από 337 σε 319εκ, για την οποία ευθύνεται η πτώση των διαφημίσεων και των χορηγιών από 29 σε 13εκ. Η πτώση αυτή είναι κοινή για όλον τον τομέα των ΜΜΕ και οφείλεται φυσικά στη βαθιά ύφεση που γνωρίζει η χώρα, με κύριο θύμα τα ιδιωτικά κανάλια που παρουσιάζουν μεγάλες ζημίες. Η ΕΡΤ όμως είναι δημόσια εταιρεία, η οποία βασίζεται στα περίπου 300εκ ετήσια έσοδα από το ανταποδοτικό τέλος. Άρα η πτώση διαφημίσεων και χορηγιών έχει περιορισμένη σημασία για τη βιωσιμότητα και τη λειτουργία της. Επιπλέον έχει αμελητέα τραπεζικά χρέη, σε αντίθεση με τα ιδιωτικά κανάλια που έχουν τεράστια βάρη χρεών. Ο δανεισμός της έχει τη μορφή κυρίως εμπορικής πίστωσης, ενώ δεν αντιμετωπίζει συναλλαγματικό κίνδυνο αφού οι δραστηριότητές της είναι σε ευρώ.

ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ

Ιουνίου 9, 2013 από seisaxthiablog

Του Κ.ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Δεν έχει τύχη τελικά η επικοινωνιακή επίθεση της κυβέρνησης. Όλα όσα λέει για το τέλος της κρίσης, τη διαφαινόμενη ανάκαμψη και την ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις θυσίες του, συνεχώς αποδεικνύονται κούφια λόγια. Τελευταία ψυχρολουσία τα στοιχεία των εθνικών λογαριασμών για το πρώτο τρίμηνο του 2013 που μόλις ανακοίνωσε η Ελ.Στατ.

Στις 15 Μαΐου, καθώς η κυβερνητική εκστρατεία αισιοδοξίας επιταχυνόταν, η Ελ.Στατ. δημοσιοποίησε τη ‘γρήγορη’ εκτίμηση της για το ΑΕΠ του πρώτου τριμήνου του 2013 που έδειχνε συρρίκνωση 5.3% σε ετήσια βάση. Αμέσως κινητοποιήθηκαν οι μηχανισμοί και δήλωσαν ότι ήταν ‘μόνο’ 5.3%, άρα η συρρίκνωση επιβραδύνεται. Φως στο τούνελ! Από κοντά και οι βαθυστόχαστοι ερευνητές των τραπεζών με τα τριμηνιαία δελτία τους μας πληροφόρησαν ότι, αυτό ήταν, περνάμε πλέον σε χαμηλότερους ρυθμούς συρρίκνωσης του ΑΕΠ, τα επόμενα τρίμηνα η συρρίκνωση θα επιβραδυνθεί κι άλλο και θα περάσουμε, επιτέλους, σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2014. Το πρόγραμμα είναι μεν οδυνηρό, αλλά φέρνει αποτελέσματα.

Είναι άξια θαυμασμού η εκστρατεία του μνημονιακού στρατοπέδου γιατί στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία παραμένει σε βαθύτατη ύφεση και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η κατάσταση αλλάζει ουσιαστικά. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να βεβαιωθούμε. Μας το λέει η Ελ.Στατ. Δυστυχώς για τους κράχτες της αισιοδοξίας, τα Μνημόνια είχαν και ορισμένα ατυχή παράπλευρα αποτελέσματα. Σε παλιότερες εποχές, βλέπετε, η στατιστική υπηρεσία θα είχε μια πιο ‘πλαστική’ προσέγγιση όσον αφορά την πολιτική σημασία των μετρήσεων της. Οι τεχνοκράτες της ΕΕ όμως, βορειοευρωπαίοι επί το πλείστον, επέβαλαν συστήματα που δείχνουν ακαμψία και έλλειψη προσαρμοστικότητας. Έρχεται λοιπόν η Ελ.Στατ. στις 7 Ιουνίου, σε μια τόσο λεπτή στιγμή για το μέλλον της χώρας, να ανακοινώσει τη λιγότερο ΄γρήγορη’ εκτίμηση της για το ΑΕΠ: η συρρίκνωση το πρώτο τρίμηνο ήταν 5.6%.

Η επαναφορά της ευρωπαϊκής Αριστεράς

Μαΐου 27, 2013 από seisaxthiablog

Κώστας Λαπαβίτσας

Η παγκόσμια κρίση του 2008 και πολύ περισσότερο η κρίση της Ευρωζώνης που ξέσπασε το 2010 βρήκαν την ευρωπαϊκή Αριστερά απροετοίμαστη. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, αλλά και τριάντα χρόνια μέσα στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, η Αριστερά ουσιαστικά δεν πίστευε πια ότι ολικές κρίσεις θα μπορούσαν να συμβούν σε ώριμες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Τέτοια φαινόμενα ανήκαν στον αιματηρό 20ό και στον ξεχασμένο 19ο αιώνα. Στον 21ο αιώνα, το πολύ να συνέβαιναν στις αναπτυσσόμενες χώρες λόγω κακοδιοίκησης και θεσμικών αδυναμιών.

Στην Ευρώπη το μόνο πραγματικό ζήτημα ήταν η διαχείριση των κανόνων της αγοράς, με τρόπο ώστε τα εργατικά και λαϊκά στρώματα να αποσπούν κάποια οφέλη. Οσο για το σοσιαλισμό…