Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Το περιστατικό με τον Βαρουφάκη και τον αμολητό σκύλο του στον Λυκαβηττό, που αποκάλυψε
με τη γνωστή ανάρτησή του Facebook ο δημοσιογράφος (και επίμονος δρομέας) Παντελής Καψής, μου θύμισε ότι έχω καιρό να γράψω για την κατάσταση που επικρατεί με τα σκυλιά στη χώρα όπου ζω πλέον.
Ή μάλλον, μου έδωσε να καταλάβω για ποιο λόγο έχω καιρό να γράψω για τα σκυλιά στη χώρα όπου ζω πλέον: γιατί έχω συνηθίσει την κατάσταση που επικρατεί εδώ, και γιατί, έτσι, έπαψε πια να μου προκαλεί το ενδιαφέρον — συνήθισα, τη θεωρώ δεδομένη.
Οπότε σήμερα θα επανορθώσω, μιας και, όπως λέω συχνά, όποτε γράφω για την Τσεχία, δεν μιλώ για την Τσεχία. Μιλώ για την Ελλάδα.
Λοιπόν, εδώ οι άνθρωποι (μιλάμε βέβαια για έναν ευρωπαϊκό λαό με μακρά ιστορία πολέμων, και για ένα κράτος που δεν έχει από τύχη το παλαιότερο πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ευρώπης), οι άνθρωποι εδώ έχουν ανεπτυγμένο φιλοζωικό αίσθημα. Και δεν είναι άγνωστο ότι είναι ωραίο να είσαι σκύλος στην Τσεχία.
Καταρχάς, ζεις σε σπίτι. Δεν υπάρχουν αδέσποτοι σκύλοι εδώ. Ούτε αδέσποτες γάτες. Δεν υπάρχουν αδέσποτα, και δεν υπάρχουν και άνθρωποι που θα τους περνούσε από το μυαλό να εγκαταλείψουν το κατοικίδιό τους στον δρόμο. Αυτά είναι συνήθειες των Νοτίων και του Τρίτου Κόσμου. Αν τύχει και πεθάνει ο μονήρης ιδιοκτήτης ενός ζώου και παρ’ ελπίδα κανείς συγγενής του δεν θέλει να πάρει το σκυλί του, αυτό θα μεταφερθεί σε ένα καταφύγιο ζώων και θα δοθεί σύντομα για υιοθεσία.