Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Μια από τις μεγαλύτερες παραδοξότητες του πολιτισμού μας είναι ότι άνθρωποι που απελευθερώθηκαν από τις δεισιδαιμονίες της "πίστης" σε "κάτι ανώτερο", υποδουλώθηκαν στην πίστη της επιτυχίας. Στην πίστη δηλαδή ότι με τον διαρκή αγώνα θα φτάσουμε στην απόλυτη κατάσταση της τελειότητας.
Ένα διαρκές αίσθημα προόδου μας κρατά σε εγρήγορση και όλο φανταζόμαστε ένα τέλος όπου θα μπορούμε τελικά να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε τη ζωή μας. Λες και η φαντασίωση ενός μελλοντικού χρόνου απελευθέρωσης στην παρούσα ζωή, αντικατέστησε την μεσσιανική αντίληψη ενός παραδείσου στην μετά θάνατον ζωή.
Ο παράδεισος βρίσκεται στη συνεχή επιτυχία, στη διαρκή επίδοση, στο επίτευγμα και η κόλαση είναι απλά η συνέπεια της αποτυχίας.
Όμως, τι κρίμα, αυτή η κατάσταση ηρεμίας, το τέλος του αγώνα της επιτυχίας, δεν έρχεται ποτέ, αφού ακόμη κι αν έρθει οι άνθρωποι βρίσκουμε το πιο συχνά κάποια άλλη επιτυχία για να τρέξουμε γι΄αυτήν. Γιατί κατά βάθος νοιώθουμε άνετα μονάχα όταν κυνηγάμε μια κάποια επιτυχία/επίδοση.
Ένας πολιτισμός που φαντάστηκε το Θεό σαν έναν τιμωρητικό τύραννο, ξεμπέρδεψε μαζί του αντικαθιστώντας τον με την τυραννία της ατομικής επιτυχίας.
Και είναι πράγματι θεϊκή τυραννία -γιατί έχει ακατάβλητη ισχύ- η καταναγκαστική εργασιομανία, η τελειοθηρία, η μονομανία απόκτησης κύρους, κοινωνικής αναγνώρισης, πλούτου ή ομορφιάς.
Πόση ντροπή κλειδώνει τις ψυχές των ανθρώπων του καιρού μας κάθε φορά που δεν καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε σ' αυτές τις ανελαστικές προσδοκίες μας! Πότε είπαμε στ' αλήθεια στον καημένο τον εαυτό μας ότι είμαστε ικανοποιημένοι απ' αυτόν!
