«ΟΤΑΝ Η ΗΔΟΝΗ ΕΓΙΝΕ ΑΜΑΡΤΙΑ – ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ»

Από Σύνταξη Inchiostronero

Μετά τη μεγάλη ερωτική ελευθερία της ελληνορωμαϊκής εποχής, επήλθε μια αυστηρή ρύθμιση των ερωτικών σχέσεων.

Οι Πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου Ντομένικο Μορέλι (1826-1901)

Σύνταξη Inchiostronero

Μέρος Πρώτο

Μετην άνοδο του Χριστιανισμού, σημειώθηκε μια βαθιά επανάσταση στη σεξουαλικότητα. Μετά τη μεγάλη ερωτική ελευθερία της ελληνορωμαϊκής εποχής, αναδύθηκε μια αυστηρή ρύθμιση των ρομαντικών σχέσεων.

Είναι ευρέως αποδεκτό ότι ο Μεσαίωνας έφερε μια θεμελιώδη μετατόπιση στην αντίληψη και την πρακτική της σεξουαλικότητας στη Δύση. Μετά την ελληνολατινική εποχή, κατά την οποία η σεξουαλικότητα και η σαρκική ηδονή ήταν θετικές αξίες και όπου βασίλευε μεγάλη σεξουαλική ελευθερία, φτάνουμε στην πλήρη καταδίκη της σεξουαλικότητας και στην αυστηρή ρύθμιση της άσκησής της. Ο κύριος υποστηρικτής αυτής της μετατόπισης ήταν ο Χριστιανισμός.

Οι Paul Veyne (1) και Michel Foucault (2) έχουν διατυπώσει την υπόθεση ότι αυτό το σημείο καμπής όντως συνέβη, αλλά θα είχε συμβεί πριν από τον Χριστιανισμό: θα χρονολογούνταν από την ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1ος και 2ος αιώνας)· και ότι μεταξύ των ειδωλολατρών Ρωμαίων, δηλαδή πριν από την εξάπλωση του Χριστιανισμού, θα υπήρχε ένας «πουριτανισμός της ανδρικής αρρενωπότητας».

Άγιος Νεκτάριος: Ποιος ο λόγος για τον οποίο αμαρτάνουμε

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο λόγος για τον οποίο αμαρτάνει ο άνθρωπος είναι η αποπλάνησή του κατά την αναζήτηση του αγαθού, του οποίου την απόλαυση λαχταρά και αναζητεί.

Περί αυτού ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: «Και των κακών αρχή και τέλος είναι το αγαθό· διότι όσα αγαθά και όσα κακά γίνονται, πάντα εξαιτίας του αγαθού γίνονται γιατί τα πράττουμε αυτά επιθυμώντας το αγαθό.

Κανείς δεν κάνει ό,τι κάνει αποβλέποντας στο κακό, γι’ αυτό το κακό δεν έχει υπόσταση, αλλά παρυπόσταση, αφού πραγματοποιείται όχι για τον εαυτό του αλλά ένεκα του αγαθού.

Καθετί που γίνεται, γίνεται η για το αγαθό η για το νομιζόμενο ως αγαθό».

Παραπλανημένος ο άνθρωπος κατά την αναζήτηση του αγαθού, εξαιτίας της άγνοιας και της λανθασμένης εκτιμήσεως των δεδομένων, επιλέγει αντί του αληθινού αγαθού αυτό που εκείνος νομίζει γι’ αγαθό, το οποίο όμως δεν επιθυμεί από τη φύση του, αλλά παρά φύσιν· το προτιμάει δηλαδή από εσφαλμένη κρίση.

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Αμαρτία από την ενοχή στη μετάνοια

Μια εκπομπή για το τι σημαίνει η αμαρτία.

Μια εκπομπή για το τι σημαίνει η αμαρτία.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. “Εκκλησία και αμαρτία (Ε’ μέρος)”. Ο Β. Σπυρόπουλος συζητά το θέμα με τον Δ. Σκλήρη (Διδάσκοντα στο Ε.Α.Π.).

Δ. Σκλήρης:

Πρόκειται για την πλέον βιωματική εκπομπή μου. Ενώ στις υπόλοιπες εκπομπές για την αγιότητα αντλώ κυρίως από τα κείμενα Πατέρων, όπως ο Μάξιμος ή από βίους αγίων, στη συγκεκριμένη εκπομπή μπόρεσα να αντλήσω και από προσωπικά μου βιώματα και έτσι είχε κι έναν χαρακτήρα οιονεί ψυχοθεραπευτικό. Ιδίως στο τέλος που μιλάω για τη γαστριμαργία και κάπως έτσι κλείνει και η εκπομπή.

Ο Χριστός αρνείται να καταδικάσει τους ανθρώπους για τα λάθη τους...

π. Λίβυος

Ο Χριστός αρνείται να καταδικάσει τους ανθρώπους για τα λάθη τους, διότι γνωρίζει ότι κανείς δεν αμαρτάνει χάριν γούστου, ακόμη κι όταν έτσι φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Ξέρει καλά ότι κάθε αμαρτία είναι μια προσπάθεια για να γεμίσει ένα βαθύτερο κενό της ύπαρξης μας. Μια βαθιά έλλειψη νοήματος. Μια φυγή απο εκείνα που μας τρομάζουν και δεν θέλουμε να δούμε μέσα μας. 

Ο Χριστός δεν μας κατακρίνει διότι γνωρίζει, ότι τα πάθη και οι αμαρτίες είναι υποκατάστατα μια Απουσίας. Επιλέγουμε στιγμές ευφορίας για να μουδιάσουμε τον κρυφό μας πόνο……

ΠΗΓΗ: π. Λίβυος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«ΣΥΓΓΝΩΣΤΟΝ ΓΑΡ, ΟΥ ΤΙΜΩΡΗΤΟΝ, Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ». Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σε Ανατολή και Δύση ή Στον παράδεισο σκανδαλωδώς

Χρυσόστομος Α. Σταμούλης

Είναι αλήθεια ότι στα όρια του Χριστιανισμού αρκετές φορές μεγαλύτερος λόγος γίνεται για την αμαρτία και λιγότερος για την αρετή. Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα, η αναζήτηση του Χριστού μοιάζει να περνάει κατ’ ανάγκη μέσα από το δρόμο της αποφυγής της αμαρτίας. Στο κέντρο δηλαδή της ζωής βρίσκεται η αμαρτία, η οποία πρέπει να νικηθεί προκειμένου να φτάσει κάποιος στην αρετή. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πορεία στέρησης, όπου ο σκοπός δεν είναι η αναζήτηση του αγαθού, αλλά κυρίως και κατεξοχήν η αποφυγή του κακού.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι μια τέτοια τοποθέτηση δίνει στην αμαρτία διαστάσεις μεγαλύτερες απ’ ότι αυτή έχει, γεννά συμπλέγματα ενοχικότητας και φανερώνει τον κόσμο του Θεού κόσμο μανιχαϊκό, όπου παλεύουν για την επικράτηση οι δυνάμεις του καλού με τις δυνάμεις του κακού. Όλα αυτά εντός ενός πολιτισμού που αναζητά και μετά μανίας προβάλλει, κάποιες φορές μάλιστα και δημιουργεί, συμπεριφορές παραβατικότητας, θέτοντας στο περιθώριό του την ανάδειξη του καλού, το οποίο κατανοεί αποκλειστικά επετειακά. Έρχονται, άλλωστε, άπαξ του έτους  οι εορτασμοί των Χριστουγέννων και του Πάσχα, στο χωροχρόνο των οποίων ανήκει η φολκλορική  παρουσίαση της θετικής πλευράς της ζωής, η ανθρωπινότητά της. Με τον τρόπο αυτό ο πολιτισμός της παραβατικότητας, προσφέροντας δόσεις εικονικού συναισθήματος, δίκην μουσικού διαλείμματος,  αποκτά το άλλοθι του, προκειμένου να συνεχίσει την πορεία του, την ύπαρξή του ανενόχλητος και δικαιωμένος.

Και εάν όλα αυτά αποτελούν το παρόν του σύγχρονου πολιτισμού στον οποίο άλλωστε ανήκουν και εντός του οποίου φανερώνονται, άλλως αποκαλύπτονται οι Χριστιανικές Εκκλησίες του κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και από αυτόν δημιουργήθηκαν, ο δρόμος της αμαρτίας σε Ανατολή και Δύση έχει τη δική του  ιστορία.