Συγγραφέας:31 Μαΐου, 2025
Άρθρο του Δρ. Βύρων Κοτζαμάνη
Ο πληθυσμός της Ελλάδας στην μεταπολεμική περίοδο έχει αυξηθεί από 7,6 εκατομ. το 1951 στα 10,4 το 2023 και παράλληλα γηράσκει προοδευτικά (μέση ηλικία 30,2 έτη το 1951, 45,2 έτη το 2023, ήτοι +15,0 έτη, διάμεσος ηλικία αντίστοιχα 26 και 46,5 έτη, ήτοι + 205 έτη).
Στην ίδια περίοδο ο πληθυσμός μας:
ι) έχει περιορίσει τη γονιμότητα του και αυξήσει κατά 15 έτη περίπου τον μέσο προσδόκιμο χρόνο ζωής του στη γέννηση -από τα 63,4 το 1951 στα 97,3 έτη το 2023 για τους άνδρες και από τα 66,75 το 1951, στα 84,3 έτη αντίστοιχα για τις γυναίκες (εξ ου και η προοδευτική του γήρανση),
ιι) έχει αστικοποιηθεί (80% σχεδόν του συνόλου κατοικεί πλέον σε αστικές περιοχές και έχει συγκεντρωθεί σε ένα εξαιρετικά περιορισμένο τμήμα (ένας στους δύο στο 2% της συνολικής επιφάνειας της χώρας με τη δημιουργία δύο μεγάλων μητροπολιτικών περιοχών της (Αθήνας και της Θεσσαλονίκης),
ιιι) από σχετικά «εθνικά ομοιογενής» μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (οι μη έχοντες την ελληνική υπηκοότητα το 1951 ήταν λίγες χιλιάδες) συμπεριλαμβάνει σήμερα περίπου 900.00 αλλοδαπούς, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων προέρχεται από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Εξετάζοντας ειδικότερα την μεταβολή του ανά δεκαετείς περιόδους διαπιστώνουμε ότι ο πληθυσμός της χώρας μας γνώρισε την μεγαλύτερή του αύξηση τις δεκαετίες 1951-1961 και 1971-1981 (+ 9,6%, +733.0 χιλ. και 9,9%, +874.0 χιλ. αντίστοιχα), ενώ την ασθενέστερη στις περιόδους 1961-1971, 1981-1991, 1991-2001, 2001-2011 (αύξηση αντίστοιχα κατά 5,4%,+449.2 χιλ., 6,1%, +586.7χιλ. , 5,5%, +563.3 χιλ. και 2,7%, μόλις +287.4 χιλ., αντίστοιχα). Από το 2011 όμως και μετά μειώνεται σταθερά καθώς τόσο το φυσικό όσο και το μεταναστευτικό ισοζύγιο είναι αρνητικά.