Για τους 91 και την αναγέννηση του ελληνισμού.

 

Κώστας Πατλακίδης 

Έχουν δίκιο νομίζω οι 91, η κίνησή τους κι η αγωνία τους σε όσα επισημαίνουν για την Διακυβέρνηση Α.Ε., δεν υπάρχει μέλλον. Κι έχει δίκιο κι ο Σαμαράς νομίζω σε όσα επισημαίνει για την σημερινή κατάσταση… 

Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, αν ήμασταν ειλικρινείς, θα έπρεπε να εξαιρέσει τον εαυτό του από την λύση, αναγνωρίζοντας εν είδει αυτοκριτικής ότι είναι μέρος του προβλήματος.

 Όπως μέρος του προβλήματος είναι, νομίζω όλοι οι νεοφιλελεύθεροι, και το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο Τσίπρας φυσικά, όπως και άλλοι. Και δεν γίνεται, αυτό λέει η λογική, αυτοί που δημιούργησαν τον πρόβλημα να το λύσουν.

 Κάθε μέρα που περνάει, δυστυχώς, περιορίζονται οι δυνατότητές μας και λιγοστεύει ο χρόνος μας. Αυτή η αγωνία νομίζω βγαίνει και από τους 91. Δεν γίνεται όμως να προσδοκείς λύση προσαρμόζοντάς την στα υπάρχοντα πρόσωπα, διαιωνίζοντας την υφιστάμενη κατάσταση και εν προκειμένω μέσα στο Δυτικό Πλαίσιο, το οποίο ευθύνεται πρωτίστως μέσω των μηχανισμών εξάρτησης και κυριαρχίας για την κατάντια μας. 

Δεν γίνεται να αγνοείς τον αναδυόμενο νέο κόσμο, τους ιστορικούς πολιτισμούς με τους οποίους αυτοδίκαια η Ελλάδα δικαιούται να είναι συνομιλήτρια. 

Δεν γίνεται να παραβλέπεις τα Τέμπη, ως αποκορύφωση του μεταπρατικού παρασιτικού ελληνικού σχηματισμού, όπως και δεν μπορείς να παραβλέπεις τα μνημόνια ως διεργασία υποταγής και υφαρπαγής του πλούτου της χώρας.

 Η Ελληνική Αναγέννηση, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν είναι πλέον υπόθεση διαχειριστικών εξορθολογιστικών επιλογών. Ιστορικά δεν ήμασταν ούτε Δύση, ούτε Ανατολή, κι αυτός μπορεί να είναι μόνον ο δρόμος και το σωσίβιο σωτηρίας μας.

Ύψωμα 731.

Του αδελφού Κώστας Πατλακίδης:

Χρόνια πολλά

Ύψωμα 731. Εαρινή επίθεση των Ιταλών. Η παρακαταθήκη αρχαία: μέχρις εσχάτων. Κανείς δεν έκανε βήμα προς τα πίσω, κι ας έγινε το ύψωμα, από 731, 726 μέτρα. Επίσημα εξαιτίας των βομβαρδισμών.

 Σύμφωνα όμως με την αληθή ιστορία του κόσμου, το χώμα σκάφτηκε από βάρος και πείσμα, την «αποκοτιά» που επέδειξαν οι βιγλάτορες. Ήταν τόσο επίμονοι, που λιγότεροι από τους μισούς άλλαξαν βάρδια, σ’ άλλα μέρη, για να πληροφορούν τους ανυποψίαστους πως οι Ιταλοί δεν πέρασαν. Οι άλλοι, έμειναν πίσω, ρίζωσαν εκεί, φυλάνε νυχθημερόν το ύψωμα από τις επιθέσεις της λήθης, κι έχουν μονότονα στα χείλη εκείνο το «μουρμούρικο», που λέει πως ‘υπάρχουν και πράγματα που δεν μπορούν ν’ αγοραστούν με όλο το χρυσάφι της γης’.

 Και κάθε νύχτα κατεβαίνουν άγγελοι μανάδες να ξαποστάσουν με την αγάπη τους την ακοίμητη φρουρά, και ποτίζονται από την τρυφερότητά τους κι οι σπόροι, εκείνοι, που δίνουν ψυχή στους φευγάτους, μέχρι την ημέρα που, σταγόνα σταγόνα, πάλι με χρόνια με καιρούς, θα δηλώσουν ξανά παρουσία, σ’ έναν άλλο τόπο αυτήν την φορά, να συνεχίσουν το χαροκόπι και να γράψουν ξανά με τα χνώτα της ψυχής τους στο πανάρχαιο τεφτέρι που κρατάει λογαριασμό για την ανθρωπιά από καταβολής κόσμου

Αναρτήσεις :Ύψωμα 731. 

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ανοιχτή Επιστολή προς το Δ.Σ. του Συλλόγου των Εργαζομένων του Δήμου Αλεξανδρούπολης

Του Κώστα Πατλακίδη

Ανοιχτή Επιστολή προς το Δ.Σ. του Συλλόγου των Εργαζομένων του Δήμου Αλεξανδρούπολης

Συνάδελφοι

Μια από τις πρώτες μνημονιακές επιταγές, προκειμένου να αλωθεί το Δημόσιο, ήταν το ‘επίδομα θέσης’. Αφετηρία του οι παρακαταθήκες των πάσης φύσεως καταπιεστών που μια από τις πιο θεμελιώδεις τους ήταν/είναι το διαίρει και βασίλευε. Στόχος φυσικά ο κατακερματισμός του χώρου, η δημιουργία έκφρασης συντεχνιακών συμφερόντων στους εργασιακούς χώρους, η αντιπαλότητα μεταξύ των εργαζομένων, η διάλυση της ενότητας. Δεν έφτανε που μέχρι τις μέρες μας ο κάθε μικροσυνδικαλιστής μπορούσε να ανταλλάξει την «αγωνιστική» του καρέκλα με μια θέση προϊσταμένου ή ο κάθε μεγαλοσυνδικαλιστής με μια μεγάλη καρέκλα, γενικού γραμματέα ή και υπουργού. Πώς αλλιώς βολοδέρνουμε ακέφαλοι, πώς αλώθηκαν ιστορικοί χώροι εργατικών αγώνων, η Καβάλα, η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα, η Πάτρα; Έπρεπε όμως και να μας ταπεινώσουν πλέον. Συνταγή των νεοφιλελεύθερων, δοκιμασμένη στις ΗΠΑ πρωτίστως, όπου η νέα μεσαία τάξη και στυλοβάτης των νεοσυντηρητικών και της επέλασης των νεοφιλελεύθερων είναι οι «μορφωμένοι», πάσης φύσεως τεχνοκράτες. Αυτοί που επιβίωσαν δηλαδή, που κατάφεραν κόντρα στους συναδέλφους τους να ανελιχθούν – παλιά το λέγαμε και «πατάει επί πτωμάτων». Και φυσικά επενδεδυμένο με επιστημονικό λόγο και επιχειρήματα, τεχνοκρατικό κατ’ ουσίαν, δήθεν ουδέτερο, σαν αυτόν που 8 χρόνια τώρα αντί να μας σώσει οδηγεί στην εξαφάνιση της χώρας και όχι μόνο των ανθρώπων της.

Παράλληλη δισκογραφία.- Του Κώστα Πατλακίδη

 Σαν την ζωή μάλλον. Που την βιώνουμε πολλαπλώς, όσο πιο πολύ δεν την ζούμε, σε παράλληλα, κοντινά ή απομεμακρυσμένα, μήκη και πλάτη. Στ’ αλήθεια ή και στα ψέματα. Απαλλοτριώνεσαι στην δουλειά και «ταξιδεύεις» ταυτόχρονα, φαντάζεσαι και ξεφεύγεις, γίνεσαι κάτι που κι εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις… Έτσι κι αλλιώς φανταστικά ζούμε. Ζήση χωρίς ελευθερία, χωρίς βούληση, χωρίς το δικαίωμα να είσαι.., μπορεί να προβιβαστεί σε ύπαρξη; Και ποιος είναι ελεύθερος σήμερα; Ποιος δεν διατελεί εν κηδεμονία; Πού κατοικεί, σε ποια χώρα και με ποιόν τρόπο αυτοκαθορίζεται; Μονάχα στην φαντασία μας. Που κι αυτή απέκτησε μέτρα και σταθμά, αυτοπροβάλλεται και αυτοπραγματώνεται δεκάδες φορές την ημέρα, χωρίς να αποφεύγει την εξαΰλωση. Ναρκισσευόμενη αλλά πάντα παραποιημένη, ασφυκτιά εγκλωβισμένη στους ρυθμούς μιας ζωής που την καθορίζει η αεικίνητη ροή της εικόνας, του κέρδους… Υπάρχει λύση άραγε σ’ αυτόν τον λαβύρινθο; Ίσως ναι, αλλά δύσκολα με τα ίδια εργαλεία, μ’ εκείνα που προκαλούν δηλαδή την παραμόρφωση. Μόνο αν η φαντασία ξαναγίνει ανυπότακτη, ίσως και γίνει κάτι. Πράγμα που προϋποθέτει να επαναδιαμορφώσουμε την ζωή μας με όρους σχέσης… Που εκείνο όμως, έχει προαπαιτούμενο μια κοινωνία παραγωγών και όχι καταναλωτών…

Νίκος Παπάζογλου - Χάρτινο το φεγγαράκι κι αποσπάσματα - Official Audio Release

Νίκος Παπάζογλου - Έλλη Πασπαλά - Διονύσης Σαββόπουλος - Χάρτινο το φεγγαράκι κι αποσπάσματα | Nikos Papazoglou - Elli Paspala - Dionysis Savvopoulos - Xartino to feggaraki ki apospasmata - Official Audio Release

Στίχοι
Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
Πριν το χάραμα μοναχός
κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι
Να κόψω ένα λεμόνι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
Η νύχτα φεύγει ολόχαρη
να σου φιλούν το χέρι.

Απεργία...

Του Κώστα Πατλακίδη

«Τι φοβάστε;», ρώτησε ο δημοσιογράφος… «Τον φασισμό και τους φασίστες. Τον έζησα μικρός και κρίνοντας από διάφορες συμπεριφορές, τον βλέπω να ξανάρχεται. Παγκοσμίως», απάντησε, χαμογελώντας πικρά ο Μάνος Χατζιδάκις. Κι ήταν μόλις το 1979. Εποχή «ανεμελιάς» μπορούσες να πεις. Κι αυγατίσματος ίσως. Το πρόσωπο του τέρατος είχε μόλις πριν λίγο «νικηθεί», τρίτη φορά, και βάλε, μέσα σε πεντέξι δεκαετίες. Και δεν τόβαζες στο νου σου ότι μπορεί και να ξαναεμφανιστεί σύντομα, κι ας σε προειδοποιούσαν οι Ταβιάννι πως το τέρας βρίσκεται πάντοτε σε οργασμό… 

Κοίταζες να ξεφύγεις απ’ την μιζέρια, να κάνεις κάτι… Δεν τόβαζε ακόμα ο νούς μας να αυτοεκπληρωθούμε στην κατανάλωση. Δεν μπορούσαμε, δεν τόχε και η εποχή όμως. Μετρημένα πράγματα. Ένα πανωφόρι κι ένα ζευγάρι παπούτσια. Άντε δυο. Ακουμπούσαμε στις σχέσεις όμως, κι ας ήταν τραυματισμένες. Τριαντατόσα χρόνια, και βάλε ίσως, που έπεσε το «χοροστάσι» στον βωμό του εμφυλίου, τότε, που η Ελλάδα σκίστηκε στα δυο. Τρεις δεκαετίες, χώρια το παρελθόν, που ο μισός μας εαυτός καταδίωκε τον άλλον, όχι για να ενωθεί όπως λέει ο Πλατωνικός μύθος, αλλά για να τον αφανίσει. 

Κι εμείς, πολιτικά άοπλοι, γυρνάμε την ματιά προς τα μέσα...

του Κώστα Πατλακίδη

Έξω πηγαίναμε καλά. Τόσο πολύ, που τρεις εθνικοί μας ποιητές δεν ήξεραν καλά – καλά ελληνικά. Κι ύστερα, η "μητρόπολη" άπλωσε τις φτερούγες της, κι οι κοινότητες, που άντεξαν αιώνες, βούτηξαν στην νοσταλγία, κομμάτια και θρύψαλα, θησαυροί για κυνηγούς και τυχοδιώκτες της μνήμης και της φαντασίας, που ολοένα πνίγεται κι αυτή απ’ την κυριαρχία του τίποτα που απειλεί να την καταπιεί σαν την περιοχή της μυθώδους πλοκής του Μίχαελ Έντε, που ολοένα και περισσότερο κινδυνεύει από ανεπαρκείς ηγεσίες, που, πνιγμένες στην μεγαλομανία και τον ναρκισσισμό τους, χαριεντίζονται με τους νέους σταυροφόρους, το ίδιο άπληστους όσο κι οι χτεσινοί, το ίδιο άρπαγες και απάνθρωποι. 

Κι εμείς, πολιτικά άοπλοι, γυρνάμε την ματιά προς τα μέσα, σ’ αυτό που μας απέμεινε, και μένουμε έκθαμβοι, με το βλέμμα προσηλωμένο στον νέο μας εαυτό, που στέλνει χιλιάδες μηνύματα για να αποκαταστήσει την ελλείπουσα κοινωνία του, και που μπορεί να αλλάζει χίλια πρόσωπα, προκειμένου να μην αποκοπεί απ’ την αέναη ροή της εικονικής πραγματικότητας…

Αλέξανδρος Χατζής - Ο δρόμος για τις μακρινές πατρίδες

Μουσική Νικήτας Βοστάνης Στίχοι Δημήτρης Στεφανάκης

Από το cd του Νικήτα Βοστάνη με τίτλο - Εδώ Αλεξάνδρεια - Ετος κυκλοφορίας 2013 Καθρέφτης.

Το Πάσχα στην Νέα Ορεστιάδα των παιδικών μου χρόνων

Του Κώστα Παταλακίδη

Νομίζω ότι το Πάσχα στην Νέα Ορεστιάδα των παιδικών μου χρόνων ήταν μελαγχολικό. Δεν θυμάμαι οικογενειακές συναθροίσεις και γλέντια, όπως τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά ή τις Απόκριες ας πούμε… Ούτε και στην γειτονιά όμως, που η ζωή της εκείνα τα χρόνια ήταν διάφανη.  Γειτόνια, δηλαδή επισκέψεις σε γείτονες, σε αντίθεση με άλλες γιορτές και μέρες, δεν γίνονταν. Ήταν, μπορώ να πω τώρα, μια περίοδος περισυλλογής και ενδοσκόπησης μάλλον. Απείχαμε μόλις μιαν ανάσα από στρατόπεδο, που την περίοδο εκείνη γνώριζε μεγάλες δόξες, μεσουρανούσης της δικτατορίας, κι όμως η γειτονιά ήταν «σιωπηλή». Ρίχναμε ως παιδιά τα πυροτεχνήματά μας, κυρίως στην πρώτη Ανάσταση, πράγμα που μονοπωλούσε την έγνοια μας καθ’ όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά πέραν τούτου ουδέν. 

Ο καθένας στο σπίτι του, εκτός ίσως από εκείνους με τις προσκλήσεις για τα γλέντια στα στρατόπεδα. Θα έλεγα ότι ήταν απόρροια της μεγαλύτερης ίσως ρήξης που έκανε η προηγούμενη γενιά, αυτήν της εξατομικευτικής επιλογής οικογενειακής πορείας και του διαχωρισμού απ’ την φαμίλια – της αποκαθήλωσης του παππού απ’ την κεφαλή του τραπεζιού, όμως μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι, καθώς το σόϊ, τα σόγια, έπαιζαν ακόμη βασικό ρόλο σε κάθε γιορτή ή γλεντοκόπι. Το ψήσιμο αρνιού στην σούβλα εξάλλου ανήμερα το Πάσχα, δεν το ξέραμε ως το ’72, δεν ταίριαζε ίσως στην προσφυγική, κατά βάσιν Αδριανοπουλίτικη εθιμοτυπικά ελέω μάνας, θρακιώτικη κουλτούρα μας, προέκυψε ως νεωτερισμός μάλλον, προέκταση της ιδεολογικής κυριαρχίας των στρατοπέδων και των αναρίθμητων σταθμών χωροφυλακής στην περιοχή, και ίσως μιμητισμού, αποτέλεσμα γοητείας και επιρροής της νεοεμφανισθείσης τότε ελληνικής τηλεόρασης – μέχρι τότε βλέπαμε μόνο Βουλγάρικους τηλεοπτικούς σταθμούς συνήθως χωρίς φωνή, όσοι τουλάχιστον είχαν τα κότσια, εκτός από τα φράγκα, γιατί κεραία στραμμένη προς το ‘σιδηρούν παραπέτασμα’ ήταν καρφί στο μάτι της ελληνικής χωροφυλακής , και ποιος ήθελε μπλεξίματα τότε, εκτός κι αν είχε άλλους τρόπους να νταλαβεριστεί μαζί της… 

Κώστας Πατλακίδης: ...δεν αφήνονται να εκπέσουν της ανθρώπινης υπόστασής τους...

Ο άλλος, ο ξένος, πάντα μας τρόμαζε. Το γνωρίζω καλά, πρόσφυγας τρίτης γενιάς, κυρίως απ’ αυτά που δεν ειπώθηκαν, αυτά που απέκρυπταν οι διηγήσεις, από εκείνα που μου έδειχναν κατά καιρούς η αμηχανία και οι σιωπές του οικογενειακού και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσα. 

Η Νέα Ορεστιάδα, η γενέθλια πόλη μου, γέννημα της προσφυγιάς, καρπός κατ’ εξοχήν των προλεταρίων και της λούμπεν/περιθωριακής κοινωνίας της Αδριανού, αλλά και των «ταπεινών και καταφρονεμένων» γκαγκαούζικων και αρβανίτικων επί το πλείστον στοιχείων των συνοικιών της, μου έδειξε από τα πρώτα μου βήματα τι εστί περιθώριο, επίκριση, ρατσισμός, από μια πραγματικότητα, νεοελληνική/μετεμφυλιοπολεμική, που αρνιόταν, δεκαετίες μετά την απαγόρευση των ντοπιολαλιών από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου, να αντικρίσει επί της ουσίας στους «παρακατιανούς και παραπεταμένους» τον ίδιο της τον εαυτό, δηλαδή την εικόνα μιας κοινωνίας που όχι μόνο δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί αστικά, αλλά ούτε καν να μπουσουλήσει για τον εξανθρωπισμό της. 

Ο άλλος όμως, ο ξένος και ο πρόσφυγας, είναι, πάντα ήταν, και το κλειδί, όχι μόνο του εξανθρωπισμού, αλλά και της απελευθέρωσής μας. Η αποπομπή του μας ξεμακραίνει απ’ αυτό. Μας απανθρωπίζει, καθώς είναι ο κλειδοκράτορας της σωτηρίας και της δικής μας ανύψωσης. Παίρνει μαζί του στο φευγιό και τα κλειδιά της δικής μας ολοκλήρωσης.

Μόνο ίσως άνθρωποι με αληθινό ήθος – κάτι που δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην απουσία παραβατικότητας ή αμαρτίας, σαν τον Νίκο Παπάζογλου ή σαν τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι και του Παπαδιαμάντη, που δεν αφήνονται να εκπέσουν της ανθρώπινης υπόστασής τους ακόμη και κατά/μετά την πτώση τους, μπορούν νομίζω να κατανοήσουν σε όλες τις διαστάσεις του αυτό το λυτρωτικό νταλαβέρι με τον κάθε λογής άλλον, τον ξένο, εγχώριο ή αλλοεθνή…