Κώστας Πατλακίδης
Έχουν δίκιο νομίζω οι 91, η κίνησή τους κι η αγωνία τους σε όσα επισημαίνουν για την Διακυβέρνηση Α.Ε., δεν υπάρχει μέλλον. Κι έχει δίκιο κι ο Σαμαράς νομίζω σε όσα επισημαίνει για την σημερινή κατάσταση…
Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, αν ήμασταν ειλικρινείς, θα έπρεπε να εξαιρέσει τον εαυτό του από την λύση, αναγνωρίζοντας εν είδει αυτοκριτικής ότι είναι μέρος του προβλήματος.
Όπως μέρος του προβλήματος είναι, νομίζω όλοι οι νεοφιλελεύθεροι, και το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο Τσίπρας φυσικά, όπως και άλλοι. Και δεν γίνεται, αυτό λέει η λογική, αυτοί που δημιούργησαν τον πρόβλημα να το λύσουν.
Κάθε μέρα που περνάει, δυστυχώς, περιορίζονται οι δυνατότητές μας και λιγοστεύει ο χρόνος μας. Αυτή η αγωνία νομίζω βγαίνει και από τους 91. Δεν γίνεται όμως να προσδοκείς λύση προσαρμόζοντάς την στα υπάρχοντα πρόσωπα, διαιωνίζοντας την υφιστάμενη κατάσταση και εν προκειμένω μέσα στο Δυτικό Πλαίσιο, το οποίο ευθύνεται πρωτίστως μέσω των μηχανισμών εξάρτησης και κυριαρχίας για την κατάντια μας.
Δεν γίνεται να αγνοείς τον αναδυόμενο νέο κόσμο, τους ιστορικούς πολιτισμούς με τους οποίους αυτοδίκαια η Ελλάδα δικαιούται να είναι συνομιλήτρια.
Δεν γίνεται να παραβλέπεις τα Τέμπη, ως αποκορύφωση του μεταπρατικού παρασιτικού ελληνικού σχηματισμού, όπως και δεν μπορείς να παραβλέπεις τα μνημόνια ως διεργασία υποταγής και υφαρπαγής του πλούτου της χώρας.
Η Ελληνική Αναγέννηση, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν είναι πλέον υπόθεση διαχειριστικών εξορθολογιστικών επιλογών. Ιστορικά δεν ήμασταν ούτε Δύση, ούτε Ανατολή, κι αυτός μπορεί να είναι μόνον ο δρόμος και το σωσίβιο σωτηρίας μας.
Για τους δενμποριστές, υπάρχει το παράδειγμα της Τουρκίας, που τα τελευταία 40 χρόνια επανατοποθέτησε τα θέματα και πάτησε, πατάει καθημερινά, καλά στα πόδια της, εκμεταλλευόμενη όλες τις ευκαιρίες και συνιστώσες, υπέρ της σε παγκόσμιο επίπεδο και σταθερά σε βάρος μας. Κι υπάρχουν και άλλα παραδείγματα χωρών.
Μπορούσαμε και μπορούμε, όχι όμως με σφουγγοκωλάριους, με μια ελίτ της μίζας και της αρπαχτής, αενάως δωσίλογη.
Ο δικός μας ρόλος, είναι πρωτίστως να επαναφέρει, εκτός των άλλων, τον πολιτισμό στην σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα. Αν η Τουρκία, κουκουλώνοντας και φτιασιδώνοντας τα πράγματα, αναδεικνύεται και αναγνωρίζεται ως «παίχτης» μεγάλης εμβέλειας, δεν μπορεί να αποποιηθεί την ιστορία, τα μέσα που χρησιμοποίησε, το γεγονός ότι ιστορικά συγκαταλέγεται στις πιο ρατσιστικές χώρες του κόσμου. Ο κόσμος έχει ανάγκη την δική μας, την Ελληνική παρουσία. Εμείς, όμως, μπορούμε να αναδειχθούμε μόνο ως αυτό που υπήρξαμε ιστορικά και πολιτισμικά.
Διεκδικώντας μιαν Αναγέννηση που δεν θα πειθαρχεί στα μέτρα της δυτικής άρχουσας τάξης και του καπιταλισμού αυτή τη φορά.
Γι’ αυτό και οι συνθήκες απαιτούν μια Πατριωτική Στρατηγική, που έχει ιστορικές, μορφωτικές και πολιτισμικές βάσεις. Κι αυτό στην χώρα ιστορικά, το υπηρέτησε η Αριστερά, όπως στην Κύπρο αντίθετα, το υπηρέτησε ιστορικά η Δεξιά. Ο Πουλαντζάς και ο Ηλιού εδώ, και ο Αυξεντίου στην Κύπρο, για να το δούμε συμβολικά. Φυσικά αυτό, δεν είναι θέσφατο. Μπορεί αύριο να προκύψουν αλλιώς τα πράγματα.
Το ζήτημα είναι να προκύψουν όμως, γιατί όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους, το ίδιο γίνεται κάποτε και με τους λαούς ή τα έθνη.
Πεθαίνουν, ή στην καλύτερη περίπτωση κατοικοεδρεύουν σε μουσεία…, ή καταγράφονται ως λαοί της διασποράς.
Κι αν θέλουμε να προκύψουν πρέπει να μάλλον να αναλάβουμε, όπως και με τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, τις ευθύνες μας, ως πολίτες και ως άνθρωποι. Έτσι όπως το έλεγε κι ο Μαγιακόφσκι;
«Το μέλλον δεν θα ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο αν δεν πάρουμε μέρος κι εμείς…».
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.