ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ Β’ ΠΠ ΩΣ

Βασίλης Κων/νου Φούσκας*

Τίτλος πρωτότυπου κειμένου: 

Οι τρεις μετασχηματισμοί: η ιστορική διαδρομή προς την πολυπολικότητα

Από το 1944 μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ, με πειθώ και βία, επέβαλαν στο Δυτικό κόσμο – και πέρα απ’ αυτόν – τρεις μεγάλους μετασχηματισμούς. Οι δύο πρώτοι είναι σχετικά γνωστοί αλλά καλό είναι να τους θυμίσουμε διότι τελευταία με το «φαινόμενο Τραμπ» έχουν υπάρξει αρκετές παρανοήσεις.

• Ο πρώτος μετασχηματισμός αφορά τις διεργασίες στη δεκαετία του 1940, όπου οι ΗΠΑ εμπεδώνουν την ηγεμονία τους μέσω ενός νέου και πρωτότυπου συστήματος κανόνων και πολιτικών πρωτοβουλιών.

• Ο δεύτερος αφορά τη κρίση αυτού του συστήματος τη δεκαετία του 1970 και την απάντηση που δόθηκε για την υπέρβασή του.

• Ο τρίτος μεγάλος μετασχηματισμός είναι εν τη γεννέσει και έχει να κάνει ακριβώς με το «φαινόμενο Τραμπ».

Το κείμενο αυτό δείχνει ότι το «φαινόμενο Τραμπ» δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, δεν προήλθε εκ του μηδενός, αλλά αντανακλά βαθύτερες ιστορικές-δομικές διεργασίες μετατόπισης παγκόσμιας ισχύος που λαμβάνουν χώρα για δεκαετίες και οι οποίες υπονόμευσαν τα πρωτεία (primacy) των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σύστημα διανομής οικονομικής, πολιτισμικής (κρίση αξιών, δημογραφικό) και πολιτικής ισχύος.

«Εξισορροπώντας τη σκιά με το φως»…

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Η αίσθηση της παρακμής της Δύσης (σωστή ή καταχρηστική) συναρτάται κυρίως με την κατάρρευση του δυτικού, χριστιανικής ιδίως πολιτισμικής καταγωγής, αξιακού της συστήματος. Εμφανίζεται μέσα από την αποϊεροποίηση και την απομάγευση των δυτικών συνειδήσεων (αυτό που ο Νίτσε στην εποχή του ονόμαζε ευρωπαϊκό μηδενισμό), δηλαδή το νεωτερικό θάνατο του θεού που συνδέεται με τις αναγνώσεις του διαφωτισμού και προεκτάθηκε στον μετανεωτερικό θάνατο της ιστορίας της γηραιάς Ηπείρου (είναι γηραιά ακριβώς επειδή έχει ιστορία). Πιο απλά, προεκτάθηκε στις διάφορες αποδομήσεις της ιστορικής συνέχειας και μνήμης των συλλογικών υποκειμένων.

Λόγω ακριβώς αυτής της αλλαγής νοοτροπιών σε κοσμοθεωρητικό επίπεδο, τα υπερβατικά πρότυπα της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο απαξιώθηκαν μαζί με τα μοντέλα του Ήρωα και του Αγίου. Η εποχή μας έχει ωστόσο τόσο ανάγκη από ήρωες που αναγκάζεται να στραφεί στους αθλητές για να τους ανακαλύψει. Έχει βέβαια ανάγκη και από Αγίους, αλλά εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Εντωμεταξύ, οι δυτικές κοινωνίες εξατομικεύονται και εξαγριώνονται. Η αστυνόμευση και η διαρκής επιτήρηση των πολιτών από τους κατέχοντες την εξουσία, χωρίς τα ηθικά πρότυπα (των αγίων που θα διατηρούσαν την συνεκτικότητα της κοινωνίας), δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα για την εσωτερική ειρήνευση των κοινωνιών. Πράγματι, τα συλλογικά υποκείμενα (έθνη και κοινωνικές τάξεις) αποτελούν κοινότητες πεπρωμένου. Ο νεοφιλελεύθερος μεταμοντέρνος γκλομπαλισμός αποδόμησε αυτό το αίσθημα της κοινότητας και οι δυτικές κοινωνίες παραδόθηκαν σε πολλαπλές μειονοτικές αντιπαλότητες και εξατομικευμένες συγκρούσεις.

Ρούντι Ρινάλντι: Για την κοινωνική διέξοδο

 

Ζήτημα πρώτο

 Κοινωνική διέξοδος πρωταρχικά σημαίνει μια άλλη κοινωνική συνείδηση.

Ένα νέο αξιολογικό πρότυπο, όπου η αλληλεγγύη, το δημόσιο συμφέρον, η κοινωνία, ο λαός, η χώρα κλπ να πάρουν άλλα περιεχόμενα από αυτά που ο μεταπρατισμός και ο ραγιαδισμός ή ο κοσμοπολιτισμός έχουν δημιουργήσει και εμποτίσει την κοινωνία.

Μεταστροφή της κοινωνικής συνείδησης.

Αντιδιαστολή με τον ωφελιμισμό, άλλο ανθρώπινο πρόταγμα – στο κέντρο η ανθρώπινη χειραφέτηση.

Χειραφέτηση επανανοηματοδότηση κόσμου – άλλες αξιακές προτεραιότητες

Πολιτικές αρετές – νέα ηθική – νέος ανθρωπισμός

Όσο και να φαίνεται παράξενο όταν το διαπιστώνουμε, η εποχή μας δεν είναι μόνο εποχή μεγάλων πολιτικών αλλαγών και κρίσης αλλά είναι και εποχή αναζήτησης αξιών και αρετών.

Σε όλα τα κινήματα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων έχουμε διαπιστώσει πως έχει βαρύνουσα σημασία ένα ζήτημα ηθικής. Ιδιαίτερα σε νεολαιίστικα κινήματα.

Την ίδια στιγμή τόσο στην κεντρική πολιτική σφαίρα όσο και από την αριστερά προβάλλονται λογικές μηχανισμών, τακτικών, χειρισμών, συγκαλύψεων, μεγάλης κλίμακας διαφθορά και διαπλοκή.

Το όλο πρόβλημα σχετίζεται με τη συνείδηση και αφορά έναν απαραίτητο εκπολιτισμό σε επίπεδο συνείδησης.

Βεβαίως οι μεγάλες αλλαγές στην συνείδηση γίνονται μέσα από μεγάλα γεγονότα. Όμως υπάρχει ένα συνθετότερο θέμα που θέτει στην επικαιρότητα και σε προτεραιότητα ιδεολογικά - ηθικά ζητήματα.

Μάλιστα αναδεικνύεται μια απόσπαση των ιδεολογικών - ηθικών ζητημάτων από τον στενό οικονομικό και πολιτικό τους καθορισμό.

Όπου αυτό γίνεται μπορετό και αγκαλιάζει διάφορα σύνολα και επηρεάζει σε επίπεδο πολιτικών συσχετισμών και ιδεολογικών χώρων έχουμε άλματα στην συνείδηση.

Με άλλα λόγια πάντα υπάρχει μια προετοιμασία του εδάφους, γίνονται διεργασίες σε μοριακό επίπεδο, διαδίδεται μια μαζική ψυχολογία και ανάταση και μετά έχουμε τις μεγάλες αλλαγές, τα μεγάλα γεγονότα.

Αν θέλουμε να σταθούμε σε δύο κομβικά ζητήματα της κοινωνική διεξόδου μπορούμε να επικεντρωθούμε στα εξής:

Στο συλλογικό και στην ελευθερία.

Πρόκειται για δύο κομβικά σημεία.

Υπάρχει ανάγκη ξανακαθορισμού και επαναεπικαιροποίησης του συλλογικού.

Μέσα από μεταμοντέρνες απόψεις, οι «μύθοι» της συλλογικότητας έχουν τρωθεί θεωρητικά στον πυρήνα τους και στην πράξη με τον ατομισμό και το χρήμα. Έχει υπάρξει και θεωρητική επικυριαρχία.

Η αποκατάσταση του συλλογικού και στο επίπεδο της σκέψης και της συνείδησης είναι αναγκαία. Το δύσκολο είναι πως δεν μπορεί να γίνει ως επαναφορά σε προηγούμενες καταστάσεις αλλά ως προχώρημα της σκέψης της στάσης και της συνείδησης μέσα από την αποκωδικοποίηση των σύγχρονων συνθηκών που ζει – βιώνει – επιβιώνει το άτομο. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο και απλό όσο φαίνεται ή ακούγεται. Έχει δυσκολία.

Ένα σιωπηλό αλλά βαθύ μάθημα...

Οι μέλισσες κρύβουν ένα εκπληκτικό μυστικό.

Όταν η κυψέλη χάνει τη βασίλισσά της - η μόνη που μπορεί να δώσει ζωή στην αποικία και να διατηρήσει την τάξη στην τέλεια οργανωμένη κοινωνία - όλα μοιάζουν χαμένα. Αργή ζωή στην κυψέλη. Χωρίς νέα αυγά, το μέλλον εξαφανίζεται. Σε λίγες μόνο εβδομάδες, η αποικία κινδυνεύει με εξαφάνιση.

Αλλά οι μέλισσες δεν πανικοβάλλονται. Δεν περιμένουν καν διάσωση από έξω.

Σε μια επίδειξη συλλογικής ευφυΐας και βαθύ ένστικτο, πυροδοτεί μια θεαματική διαδικασία έκτακτης ανάγκης, δύσκολο να φανταστεί κανείς για έναν κόσμο που κυβερνάται από έντομα.

◆ Η μεταμόρφωση ξεκινάει με μια απλή αλλά βασική επιλογή

Οι εργαζόμενες μέλισσες επιλέγουν μερικές κοινές προνύμφες - τις ίδιες που κανονικά θα γίνονταν απλοί εργάτες. Δεν είναι ξεχωριστοί. Δεν γεννήθηκαν διαφορετικοί. Αλλά τώρα, το πεπρωμένο τους αλλάζει εντελώς.

Επιλέγονται για να λάβουν μια ειδική τροφή: μητρικό γάλα. Μια σπάνια ουσία, που παράγεται από μέλισσες, πλούσια σε πρωτεΐνες, βιταμίνες και βιοενεργές ενώσεις. Αυτό είναι βασιλικό φαγητό με την πιο αγνή έννοια.

Η προνύμφη που τρέφεται αποκλειστικά με αυτή την ουσία δεν ακολουθεί πλέον τη συνηθισμένη διαδρομή. Σε λίγες μόνο μέρες, το σώμα της αναπτύσσεται διαφορετικά. Οι ωοθήκες της ενεργοποιούνται το σώμα μεγαλώνει, αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής σχεδόν 20 φορές.

Περικλής Κοροβέσης

 

"Το έχουμε καταλάβει πως η ουτοπία είναι η μόνη πραγματικότητα;"

-----------

 "Είμαι φτωχός σε υλικά αγαθά, πλούσιος όμως πολύ σε εμπειρίες. Έζησα ανοιχτά, ελεύθερα, σύμφωνα με τις επιθυμίες μου, δίχως εξαναγκασμούς και συμβιβασμούς. Ήμουν πάντα με την Εύα, που δεν δέχτηκε τον μισό Παράδεισο που της δόθηκε αλλά τον διεκδίκησε ολόκληρο, γι’ αυτό και δάγκωσε το Απαγορευμένο Μήλο – το θέμα του επόμενου βιβλίου μου. Χάρηκα το διάβασμα, τη γραφή, τον έρωτα, τη δράση, τη δημιουργία. Ταξίδεψα, ξενιτεύτηκα, έκανα δύο γάμους κι έναν γιο, ζω είκοσι χρόνια τώρα αγαπημένα με την τελευταία σύντροφό μου, τη Μαρία, με την οποία δεν παντρευτήκαμε για να μη χρειαστεί να χωρίσουμε! Τελώ σε έναν διαρκή ενθουσιασμό. Μπορώ να πω, λοιπόν, ότι ναι, την ευχαριστήθηκα τη ζωή μου. Και ότι, τουλάχιστον, δεν θα πεθάνω ηλίθιος".

-----------

 "Ξέρω πώς είναι ο θάνατος

…και θα ‘χω αφήσει τόσα πίσω.

Ιδέες, αποφάσεις και αυτή την συγκατοίκηση με τον Μπαχ,

που ‘ταν ασφυκτική.

…και ένας ακόμα άγνωστος, θα μείνει, με τους αγνώστους.

Εθνική Ελλάδος γειά σου!

Του Παναγιώτη Ταμβάκη 

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ (Διονύση Σαββόπουλου)

...

Αλλά εκεί στην ξένη

στην οθόνη σκυμμένοι

θεϊκά δεμένοι

με την οικουμένη

στους απέναντι τόπους

φωτοκολλημένοι

απ`τον εδώ ουρανό τους.

Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις

ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί

και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης

στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί

στους Πανέλληνες

στους Πανέλληνες

https://youtu.be/Pv4r32s31RM?si=MB-h7YYV6-

Εθνική Ελλάδος γειά σου! 

Κωνσταντίνος Καρέτσας, Γκενκ Βέλγιο

Οδυσσέας Βλαχοδήμος, Νιούκαστλ Αγγλία

Κώστας Τσιμίκας, Λίβερπουλ Αγγλία

Κωνσταντίνος Μαυροπάνος, Γουέστ Χαμ Αγγλία

Δημήτρης Γιαννούλης, ΑΟΥΓΚΣΜΠΟΥΡΓΚ Γερμανία

Χρήστος Ζαφείρης, Σλάβια Πράγας Τσεχία

Γιώργος Μασούρας, Μπόχουμ Γερμανία

Βαγγέλης Παυλίδης, Μπενφίκα Πορτογαλία

Χρήστος Τζόλης, Κλαμπ Μπριζ Βέλγιο

...

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/18uqjUoxcL/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Ελλάδα ΜΕΤΑ – ή ΜΕΤΑ την Ελλάδα;

του Ρούντι Ρινάλντι

Χθες (21/3) ήταν παγκόσμια ημέρα ποίησης. Η παράξενη παραδοχή του Παναγιώτη Κονδύλη, το «παράδοξο γεγονός ότι η νεώτερη Ελλάδα, που τίποτε δεν πρόσφερε στη θεωρητική σκέψη ή στον τεχνικό πολιτισμό, έδωσε και δίνει υψηλή ποίηση», ισχύει. Και ίσως να είναι παρήγορη μπροστά στη στέρφα και στείρα κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όμως το σημερινό σημείωμα δεν θα έχει καμία αναφορά σε στίχους και ποιητές (προσωρινή υπόσχεση). Θα αρκεστώ σε δύο κεντρικά ζητήματα-διαπιστώσεις, και ένα τρίτο ζήτημα ως μεγάλο έλλειμμα και κενό – πιθανά επικίνδυνο κενό.

Ψάχνοντας επιβεβαίωση Προστασίας

Παλιά λέγαμε έναν γλωσσοδέτη που αν τον μάθεις δεν τον ξεχνάς: «Σπανοί Ισπανοί εζωγράφησαν εις πανί ισπανικόν ιππικόν εις πανικόν». Τον θυμήθηκα ακούγοντας ή διαβάζοντας όσα λέγονται και γράφονται από πολιτικούς, επιστήμονες και διανοούμενους σε πρόσφατες συνάξεις-συνόδους όπως αυτή του Κύκλου Ιδέων του κ. Βενιζέλου που έγινε (που αλλού;) στη σφηκοφωλιά-σύμβολο, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Από όσα λοιπόν λέγονται, με όση κάλυψη και καμουφλάρισμα, συμπεραίνει κανείς ότι έχουμε μια πολιτική και οικονομική ελίτ εις πανικόν, μπροστά στα τεκτονικά γεωπολιτικά ρεύματα, στις τεράστιες αλλαγές των ισορροπιών και των αμυντικών (διάβαζε και επιθετικών) δογμάτων. 

Το ομολογούν ανοικτά, όχι φυσικά ότι φοβούνται, αλλά ότι αλλάζουν όλα τα δεδομένα. Μάλιστα δραματοποιούν και λίγο την κατάσταση, όχι για να υπάρξει μια στροφή ή μια γραμμή άμυνας ή έστω ένα εθνικό ταμπούρι, αλλά για να δείξουν ότι είναι πανέτοιμοι να αποδεχτούν ένα νέο πλαίσιο Προστασίας που να προσφέρει εγγυήσεις συνέχειας του «μαγαζιού» χωρίς μεγάλες εθνικές περιπέτειες και ταπεινώσεις. 

«Πάμε παρακάτω»

 Όχι, δεν πρόκειται να «πάμε έτσι παρακάτω»!

του Ρούντι Ρινάλντι 

Δ. Κουτσούμπας: «Δεν θα αφήσουμε σε χλωρό κλαρί κανέναν, όσο ψηλά και αν βρίσκεται. Η τιμωρία πρέπει να είναι αμείλικτη για να μην ξαναζήσουμε άλλα Τέμπη για εμάς και τα παιδιά μας» (28/2/2025)

Θ. Παφίλης: «Έχουμε και εμπειρία, είναι άλλο να το λες, και άλλο να κάνεις τα πάντα» (Οκτώβριος 2023)

Το πολιτικό σκηνικό: Κυβέρνηση με την πλάτη στη γωνία (εσωτερικά και διεθνώς). Πλήρης διάσταση πολιτικού συστήματος και κοινωνίας (περίπου 3-4 εκατομμύρια Έλληνες βρέθηκαν στις 28/2 στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας και στο εξωτερικό). Δημοσκοπική καταβαράθρωση των συστημικών κομμάτων και στασιμότητα όλων των άλλων, πλην Πλεύσης Ελευθερίας και Ελληνικής Λύσης. Κυρίως όμως, συντριπτικά ποσοστά, πάνω από 80%, που θεωρούν ότι έγινε συγκάλυψη, πως υπάρχουν ευθύνες στην κυβέρνηση, και δεν έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Από την άλλη σε μεγάλες συγκεντρώσεις η φωνή του συλλόγου γονέων των θυμάτων του εγκλήματος, η φωνή των χαροκαμένων συγγενών, και ιδιαίτερα η φωνή της κας Καρυστιανού, μιλά στην ψυχή, στο νου και την καρδιά των Ελλήνων. Και έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία από όσα λένε τα πολιτικά κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Παράγει έναν λόγο, μια πολιτική, μια ενότητα, έναν ενθουσιασμό, μια ελπίδα σε ένα εντελώς ζοφερό περιβάλλον από πολλές πλευρές. 

Έχουμε λοιπόν τεράστια κοινωνική αντιπολίτευση, δεν έχουμε κανενός είδους πολιτική αντιπολίτευση, και βιώνουμε απόπειρες πολιτικής ασφυξίας και κτυπήματος του ακηδεμόνευτου κινήματος. Η λέξη ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ενοχλεί πάρα πολλούς του πολιτικού φάσματος, επειδή έχουν συνηθίσει όλα να τα μετράνε με ψήφους, ποσοστά, βουλευτικές έδρες, θέσεις σε συμβούλια και συνδικάτα. Έχουν συνηθίσει στη διαχείριση, στο καπέλωμα, στον έλεγχο των κινητοποιήσεων, στις καλές σχέσεις εντός του πολιτικού συστήματος. Έχουν βρει τρόπους συνεννόησης και όπως ο βήχας, ο έρωτας και τα λεφτά δεν κρύβονται, έτσι δεν κρύβεται η αλήθεια: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Υπάρχουν δε σχέσεις πολυεπίπεδες ανάμεσα στα κομματικά επιτελεία και τις κορυφές της ελληνικής ολιγαρχίας.

«Πάμε παρακάτω»

«Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου»

● Η αλλαγή έδρας της παγκοσμιοποίησης

● Η απόπειρα χειραγώγησης του κινήματος των Τεμπών

του Ρούντι Ρινάλντι

Ακολουθώντας την προτροπή του μεγάλου ποιητή Διονύση Σολωμού, να έχουμε ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής (και του μυαλού μας), στο σημερινό σημείωμα θα θίξω δύο ζητήματα. Δύο θέματα σε ένα σημείωμα. Μοιάζει ανορθόδοξος τρόπος, αλλά ίσως έχει μια βάση. Διότι υπάρχουν κι άλλες σημαντικές περιοχές γεγονότων που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας αν θέλουμε να απαντήσουμε θετικά στην αντιμετώπιση του κεντρικού ζητήματος για το οποίο οφείλουμε να έχουμε έναν λόγο και να δράσουμε: δηλαδή του υπαρξιακού προβλήματος της Ελλάδας σε πολύ δύσκολες συνθήκες και όρους. Ίσως αυτή η ανορθόδοξη μέθοδος να τροφοδοτήσει λίγο συνολικότερα τον προβληματισμό μας. Αρχίζω από έναν «εξωτερικό» παράγοντα.

1. Η αλλαγή έδρας της παγκοσμιοποίησης, από ΗΠΑ σε Ευρώπη

Η παγκοσμιοποίηση που οικοδομήθηκε για 3-4 δεκαετίες:

– δημιούργησε ένα οικονομικό (κι όχι μόνο) πλέγμα στις περισσότερες μεριές του πλανήτη, 

– έδωσε ζωή σε αλυσίδες τροφοδοσίας, εμπορίου και αξιοποίησης, 

– είχε σαν ατμομηχανή τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας σε βασικά κέντρα, και τη μεταφορά (νομαδισμό) παραγωγικών τμημάτων του κεφαλαίου στην περιφέρεια (προς Ανατολάς), και τέλος

Τα ιερογλυφικά του προέδρου Τραμπ

Αρθρο Στέλιου Ράμφου στην «Κ»:

Εάν γυρνά σελίδα η ιστορία, οι λογικές που υιοθετούσαμε δεν μετρούν, αφού αντιστοιχούν σε κάτι το οποίο πλέον εξορκίζομε. Αντιθέτως επείγει να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στις ΗΠΑ με χρονικό σημείο αναφοράς τα εκεί δρώμενα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1990. Ακουσον μεν, αναγνώστη μου, πάταξον δε

Ανδρας με αμφίεση ιθαγενούς, που φέρει το σύνθημα «Κάνε την Αμερική Μεγάλη Ξανά», ποζάρει μπροστά σε αφίσα του Ντόναλντ Τραμπ στο περιθώριο του Συνεδρίου Συντηρητικής Πολιτικής Δράσης στο Μέριλαντ, την προηγούμενη εβδομάδα. Με τη φράση τούτη, ο πρόεδρος Τραμπ υπενθυμίζει στον Αμερικανό πολίτη εμφατικά ότι το έθνος βρίσκεται υπεράνω του κράτους. [REUTERS/Nathan Howard]

Στέλιος Ράμφος04.03.2025 

Εάν γυρνά σελίδα η ιστορία, οι λογικές που υιοθετούσαμε δεν μετρούν, αφού αντιστοιχούν σε κάτι το οποίο πλέον εξορκίζομε. Αντιθέτως επείγει να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στις ΗΠΑ με χρονικό σημείο αναφοράς τα εκεί δρώμενα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1990. Ακουσον μεν, αναγνώστη μου, πάταξον δε.

Επάνω στον θρίαμβό της και κυρίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η πίστη που ανέδειξε την Αμερική παγκόσμια υπερδύναμη κλονίσθηκε. Το Δημοκρατικό Κόμμα άρχισε να κλίνει προς ένα κράτος «κοινωνίας των πολιτών», αυτό έφερε την «πολιτική ορθότητα», ακολούθησε ο «δικαιωματισμός» και η κατάπτωση συνεχίσθηκε με την «κουλτούρα Woke», κίνημα ταυτοτικό ομάδων πάσης μερικότητος και φύσεως οι οποίες διεκδικούν ρόλο αναμορφωτή της αμερικανικής, και όχι μόνο, κοινωνίας, με λάβαρο τη «συμπερίληψη».

Εθνος και κράτος

Μιλούμε για ιδιαίτερη ένταση μεταξύ του πολιτικού στοιχείου στην κοινωνία και του πολιτισμικού, με αποσυνθετική δυναμική καθώς η έμφαση στα θέσμια του κράτους απάδει προς την εθνική παράδοση και πρακτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Για την ακρίβεια συνδέεται καταφανώς με την επίδραση του γαλλικού μεταμοντέρνου αποδομισμού στην Αμερική και υποδορίως με το συγκεντρωτικό κράτος που οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες παρέλαβαν από τις εκπεσούσες μοναρχίες, διετήρησαν ως είχε και μετέδωσαν ως πρότυπο στους φιλελευθέρους της υπερατλαντικής χώρας. Ο αμερικανικός λαός είχε υποστεί αυτό το κράτος των αγγλογάλλων ως κατακτητή και ουδέποτε το συμπάθησε. Μάλιστα, βεβαιώνει ο Τοκβίλ, θεμελίωσε το πολίτευμά του και διέπλασε τις συνειδήσεις των πολιτών βάσει τρόπων και κανόνων μιας εθνικής πίστεως όπου το ήθος της ελευθερίας συνυφαίνεται κυριολεκτικά με το θρησκευτικό πνεύμα.


Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες οι νόμοι του κράτους προέχουν των εθιμικών ρυθμίσεων, ενώ στις ΗΠΑ, ελλείψει ικανού χρονικού παρελθόντος δεν υφίσταται η ρεμβαστική πίστη στις ρίζες και ενεργοποιούνται δραστικά τα συλλογικά ήθη. Ο Αμερικανός αντιλαμβάνεται το έθνος του σαν φυσική καταβολή υπεράνω κράτους και νόμου ο Ευρωπαίος το εντάσσει το έθνος στη λογική του κράτους και του θετικού δικαίου, το υποτάσσει στην κοινωνία των πολιτών η οποία αποτελεί προϊόν συμβολαίου, συνδράμει δε την κοινωνία παράγωγα και όχι οργανικά, όπως το έθνος.

Ο βηματισμός μιας νέας συνείδησης (τι προσφέρει έως σήμερα το κίνημα των Τεμπών;)

"...Α. ''Ο αριστερός θα αναρωτηθεί: μα πού είναι το κέρδος, πού είναι το κράτος και το κεφάλαιο που δολοφονούν; Αν δεν υπάρχει η λέξει «κέρδος», ή καλύτερα «τα κέρδη», ωραιοποιείται ο καπιταλισμός, αναφύεται «δεξιά παρέκκλιση». 

Χάνει όμως κι αυτός το νου του μπροστά σε ένα πραγματικό (κι όχι φανταστικό) υποκείμενο που γεννιέται, μπροστά σε πραγματικά βήματα μιας νέας συνείδησης που επωάζεται. 

Ο αριστερός νομίζει ότι έχει όλες τις απαντήσεις. Δεν νοιάζεται για την ενότητα· δεν εμπιστεύεται την κοινωνία· δεν επενδύει σ’ αυτήν, αλλά φαντασιώνεται τον εαυτό του (το κόμμα ή την οργάνωσή του) σαν «πρωτοπορία». 

Ξεχνά ότι πρέπει να υπηρετεί το λαό, επειδή ο λαός και η κοινωνία σε κίνηση είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής μεγάλων βημάτων προς τα εμπρός.

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι ο αριστερός δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ένα ακηδεμόνευτο κίνημα, ή ακόμα και η απλή διαισθητική συμπεριφορά του απλού ανθρώπου, μπορεί να είναι πολύ πιο μπροστά από τον ίδιο, που αρέσκεται να δείχνει με το δάκτυλο τη σωστή γραμμή και τι πρέπει να κάνουν όλοι οι άλλοι… Και μάλιστα σε μια ιστορική στιγμή που δεν θέλει καθόλου να αναστοχαστεί την πορεία του και το γιατί έχει βρεθεί στη θέση που βρίσκεται, ούτε μπορεί να συναισθανθεί τη σχετικότητα της ύπαρξής του μέσα στο δοσμένο συσχετισμό δύναμης''.

Β. ''Το κίνημα που γεννιέται με την υπόθεση των Τεμπών παράγει και πολιτικά αποτελέσματα. Κι ας το πω χωρίς να παρεξηγηθώ: 

Παρήγαγε εξαιρετικά περισσότερα και πιο ποιοτικά πράγματα μέσα σε δύο χρόνια, τέτοια που υπογραμμίζουν την απουσία ή και τη γύμνια άλλων παραγόντων της πολιτικής ζωής (κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, φορείς κ.λπ.), που λένε μεγάλα λόγια αλλά νοιάζονται μόνο για τη θέση τους στον καταμερισμό του πολιτικού συστήματος, όχι για την αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. 

Δείτε τον λόγο όλων των κομμάτων και θα το διαπιστώσετε. Δείτε με τι ασχολήθηκαν και τι έκαναν τα δύο χρόνια που πέρασαν. Αναλογιστείτε τι (δεν) έκαναν για την υπόθεση των Τεμπών, παρόλο που είχαν τα μέσα (χρήματα, επιστήμονες, ινστιτούτα, επαφές). Και τι στοιχεία (δεν) αποκάλυψαν. Ξέρουν για ολιγάρχες, κομπίνες, βρώμικες δουλειές, παρακράτος κ.λπ., αλλά περιορίζονται σε γενικολογίες. 

Δεν μπορούσαν να βρούνε τι κουβαλούσε το τρένο, ποιος και τι φόρτωσε στην εμπορική, ποιος ήταν ο παραλήπτης; Δεν ξέρουν τίποτα; Δεν άκουσαν τίποτα; Απλά μας κοροϊδεύουν. Επειδή έχουν κάποιο ρόλο στον καταμερισμό του υπάρχοντος καταμερισμού ΜΕΣΑ στο πολιτικό σύστημα. 

Η μικρή ομάδα των γονιών των θυμάτων –παρά τις τυχόν διαφορετικές απόψεις και παρά την οδύνη της απώλειας– κατόρθωσαν να κάνουν ΠΟΛΥ περισσότερα σε όλους τους τομείς από όλα τα κόμματα και όλα τα συνδικάτα. Δεν είναι αυτό απορίας άξιον ;..."

του Ρούντι Ρινάλντι 

Δρόμος, φύλλο 720, 1/3/25

Οι σκέψεις που ακολουθούν γράφονται λίγες ώρες μετά το συγκλονιστικό συλλαλητήριο για τα Τέμπη, που αγκάλιασε πάνω από 340 πόλεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και συσπείρωσε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτά που ζούμε τον τελευταίο μήνα (26/1-28/2), ο όγκος και το βάθος, ο παλμός και η ζωντάνια, θα πρόσθετα και η ωριμότητα που επιδεικνύεται, είναι μεγάλα, τεράστια σκιρτήματα ενός λαϊκού ριζοσπαστισμού μετά από απανωτές ήττες και μέσα σε ένα πολύ καταθλιπτικό διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον. 

Χωρίς υπερβολή, η ανατολή αυτής της πλατιάς διαθεσιμότητας και κινητοποίησης είναι ό,τι πιο θετικό μπορούσε να φανταστεί κανείς στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε. Είναι σημάδι βαθύτερων διεργασιών και αναγκών που υπάρχουν και ψάχνουν ΤΡΟΠΟ για να εκφραστούν.

Αυτό που ζούμε τον τελευταίο μήνα είναι μια συμπύκνωση πρόσφατης πείρας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής), και εννοώ ό,τι έφερε η Χρεοκοπία και τα Μνημονιακά καθεστώτα, διότι τώρα ζούμε τις συνέπειές τους. Ο σιδηρόδρομος συμβολικά (αλλά και τραγικά) αποτυπώνει όλα τα σημάδια των πολιτικών αυτών, του ξεπουλήματος, της διάλυσης των υποδομών, της απόλυσης έμπειρου και ικανού προσωπικού, της ιδιωτικοποίησης, της αλαζονείας των πολιτικών που κρύβονται πίσω από το ντροπιαστικό άρθρο 86 περί ασυλίας υπουργών και βουλευτών, της διάβρωσης όλων των θεσμών – και ιδιαίτερα της δικαιοσύνης.

 Για δύο χρόνια όλο το πολιτικό σύστημα έκανε τα πάντα για να μην υπάρξουν συνέπειες για τους ενόχους, δηλαδή για τους ίδιους… 

Αλλά αυτό που ζούμε, το ζούμε με έναν διαφορετικό τρόπο: με την ανάδυση μιας άλλης διαθεσιμότητας, κινητοποίησης, ευαισθητοποίησης, συνειδητοποίησης. Η υπόθεση των Τεμπών, και ιδιαίτερα η παραδειγματική στάση μιας ομάδας συγγενών που έκανε υπόθεση ζωής το να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος, λειτούργησε καταλυτικά για μια μεγάλη αφύπνιση και εγρήγορση μέσα στη νεολαία και ολόκληρο τον πληθυσμό. 

Μια μεγάλη μέρα για την χώρα και την κοινωνία!

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Φίλες και φίλοι γεια σας,

Κυβέρνηση, Πορτοσάλτε, συστημικά κανάλια, Χρυσοχοίδης και λοιποί θέλουν να αμαυρώσουν την μεγαλειώδη - τεράστια λαοθάλασσα που βούλιαξε την χώρα απ' άκρη σ' άκρη, χρησιμοποιώντας μια προαναγγελμένη προβοκάτσια επεισοδίων και θεάματος προς κατανάλωση στις ειδήσεις και στα έκτακτα δελτία. 

Για αυτούς υπάρχει σχέδιο ανωμαλίας (που οι ίδιοι το σχεδίασαν και το εφαρμόζουν με τους γνωστούς μηχανισμούς) και όχι η απαίτηση για Δικαιοσύνη - Τιμωρία - Οξυγόνο που σημάνει απλά:

 Να φύγει, να παραιτηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 Να σχηματιστεί μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού που 

α) να καταργήσει άμεσα το άρθρο 86 για ασυλία υπουργών και βουλευτών 

β) να ψηφιστεί άμεσα διάταξη που απαγορεύει κάθε παραγραφή λόγω χρονικού διαστήματος των εγκλημάτων 

γ) να δημιουργηθούν επιτροπές νομικών και φορέων που να καταγράψουν όλα τα προβλήματα και να ιεραρχήσουν τις άμεσες προτεραιότητες ώστε να προχωρήσει άμεσα η τιμωρία όλων των υπεύθυνων. 

Κάθε άλλη εκδοχή θα σημάνει την αναπαραγωγή του  υφιστάμενου καθεστώτος ατιμωρησίας και επιβολής επί της κοινωνίας. Παράλληλα να γίνει επεξεργασία ενός προγράμματος εξυγίανσης και επανακρατικοποίησης μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας κλπ. Κι αυτά μόνο για αρχή.

Για μια νέα μεταπολίτευση - για μια πραγματική κοινωνική αλλαγή στην χώρα!

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1BRjdU5HFD/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο νέος πολιτικός χάρτης

Στη φωτογραφία η ηγέτιδα του ομοφοβικού, ξενοφοβικού, νεοναζιστικού ακροδεξιού AfD με τη σύντροφό της

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι σε αντίθεση με το παρελθόν όπου ακόμη και την δεκαετία του 1990  η του 2000 (η Ελλάδα των Μνημονίων είναι ιδιαίτερη περίπτωση) αντιπάλευε στις εκλογές των ευρωπαϊκών κρατών μια κεντροδεξιά παράταξη (σαφώς νεοφιλελεύθερη) με μια σοσιαλδημοκρατική (σταδιακά όλο και πιο στραμμένη στον ήπιο νεοφιλελευθερισμό  αλλά με κοινωνικές ευαισθησιες), πλέον έχουμε ένα φάσμα "ακροκεντρώων" κομμάτων με πιο δεξιές η πιο αριστερές αποχρώσεις από την μια  και ένα φάσμα λαικιστικών δεξιών η ακροδεξιών κομμάτων από την άλλη.

Όλη η λαϊκή δυναμική που κάποτε πήγαινε στην σοσιαλδημοκρατία η και πιο Αριστερά ως κοινωνική εκπροσώπηση έχει περάσει (στρεβλά)  στην Ακροδεξιά .

Η δε παλιά Αριστερά έχει πλέον σπάσει στα δύο. Αυτή, κατά πλειοψηφία, που εντάσσεται στο κεντρώο συνταγματικό φάσμα και θεωρεί ως κύριο κίνδυνο την Ακροδεξιά  (εδώ ανήκουν  κόμματα σαν την Die Linke, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Νέα Αριστερά , πλέον εν μέρει και τον Μελανσον κ.α.) και αυτή  όπως  λ.χ.της Βαγκενκνεχτ* που αρνείται να μπει στο δίλημμα προτείνοντας έναν τρίτο πόλο.Το ενδιαφέρον είναι ότι όλες οι δυνάμεις του κεντρώου φάσματος παλεύουν να πνιγει μια τέτοιου τύπου Αριστερά ακριβώς γιατί η διόγκωση της Ακροδεξιάς, παρά τα λεγόμενά τους, τους δίνει αρνητικό ρόλο ύπαρξης. Θετικό ρόλο δεν έχουν:

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΦΙΑ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Οι πολιτικές ιδέες και οι δομές που κυριάρχησαν τον 20ο αιώνα έχουν ξεπεραστεί και μια μαφία οικονομικών συμφερόντων, με πολιτικούς υπαλλήλους, με δεξιό ή αριστερό προσωπείο, επιβάλλει τον "νόμο", ελέγχοντας κοινοβούλια, οικονομικές σχέσεις, μέσα ενημέρωσης. 

Η παραδοσιακή διχοτόμηση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς δεν έχει πλέον καμία πραγματική σημασία. Αυτό που κάποτε ονομαζόταν φιλελευθερισμός, συντηρητισμός ή σοσιαλισμός απορροφήθηκε, παραμορφώθηκε και τώρα ανακυκλώνεται σε νέες μορφές κυριαρχίας, προσαρμοσμένες στα συμφέροντα των ελίτ της παγκοσμιοποίησης.

 Στο πολιτικό φάσμα όλα μοιάζουν αλληλένδετα αλλά το σύστημα εξακολουθεί να προάγει τη χρήση των παλαιών όρων για να προκαλεί σύγχυση και διάσπαση των εχθρών του. Έτσι, στην ελευθεριακή "δεξιά", το σύνθημα είναι να καταστρέψουμε κάθε ίχνος «αριστερισμού», ενώ στα "αριστερά", ο εχθρός είναι ένας υποτιθέμενος φασισμός που, στην πραγματικότητα, είναι μόνο ένα φάντασμα που χρησιμοποιείται ως σκιάχτρο για να αποφύγει τη συζήτηση των πραγματικών ζητημάτων.

 Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ούτε αυτό που σήμερα αποκαλείται αριστερά είναι πραγματικά αριστερό, ούτε το δεξιό είναι αυτό που ήταν κάποτε. Είναι μια προσεκτικά δομημένη διπλή φάρσα για να κρατήσει την εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίας, μιας μαφίας.

Που μας πηγαίνει η λαοθάλασσα με την απαίτησή της για οξυγόνο;

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ ΜΑΡΙΑ

Πολλοί ανάμεσά μας πίστεψαν τα τελευταία χρόνια ότι ο λαός μας, βαθιά απογοητευμένος από την επιδείνωση της ποιότητας ζωής του σε όλα τα επίπεδα, και οργισμένος από τη συμπεριφορά των αρμοδίων, που τον εκλάμβαναν περίπου ως “ειδικών αναγκών”, δέχτηκε μοιρολατρικά την καταδίκη του, έχοντας πειστεί ότι αδυνατεί, με τις δικές του προσπάθειες, να τη μεταβάλλει.

Έτσι, δεν αντέδρασε στην ακραίας επικινδυνότητας υποτέλεια, με την οποία αντιμετωπίζονται μονίμως τα εθνικά μας προβλήματα, αλλά ούτε και στα πολλαπλής κοπής αφηγήματα περί της δήθεν φιλίας μας με τους Τούρκους. Έτσι, δεν ξεσηκώθηκε με το εγκληματικό περιεχόμενο των Μνημονίων, που υπέγραψαν οι κυβερνώντες του. Έτσι, δεν αντέδρασε, όταν τελικά ξεπουλήθηκε το όνομα της Μακεδονίας, παρότι είχε αγωνιστεί με νύχια και δόντια εναντίον.

Έτσι, δεν εξαγριώθηκε για το πως το ξεκάθαρο ΟΧΙ του, στο δημοψήφισμα του 2015 μεταλλάχθηκε, με θαυματουργό τρόπο σε ΝΑΙ. Έτσι, κατάπιε τις, συνεχώς, επαναλαμβανόμενες ενθουσιώδεις δηλώσεις των αρμοδίων, περί του πόσο καλά πηγαίνει η, κατά τα άλλα, εμφανώς καταρρέουσα οικονομία μας. Έτσι, ο λαός μας έδωσε την εντύπωση ότι καταπίνει αμάσητες τις αβάσιμες διαβεβαιώσεις περί δήθεν αυξήσεων μισθών, που πριν ακόμη εξαγγελθούν, καταβροχθίζονται από τον πληθωρισμό.

ΠΙΘΑΝΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Για όσους ακόμη και σήμερα, ύστερα από την μεγαλειώδη παρουσία του Λαού μας, επιμένουν "να βιώνουν μια ζοφερή εικόνα για το μέλλον" σε συνδυασμό με το "σύνδρομο ελλείμματος εμπιστοσύνης/δυσπιστίας" στον διπλανό τους, επισημαίνω ότι ακριβώς αυτά είναι δύο από τα συμπτώματα του Συλλογικού Τραύματος. 

Από το Τραύμα τους, μέσα από το φίλτρο του τραύματος τους, μιλούν δηλαδή, δίχως να έχουν επίγνωση αυτής της επιρροής.

Προφανώς, δεν σημαίνει αυτό πως όλα είναι ρόδινα και πως ξεφνικά όλα θα αλλάξουνε με μαγικό τρόπο.

Ούτε σημαίνει πως πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της υπερ-θετικότητας και της μαγικής σκέψης που φαντάζεται τις ευχές για πραγματικότητα.  

Συνεπώς είναι κρίσιμο στη φάση αυτή να μας επιτρέψουμε να αντιληφθούμε το Τραύμα των Τεμπών ως τον διεγερτικό και κινητοποιητικό παράγοντα για την ανθρώπινη δράση, η οποία μέσω της αντιμετώπισης και της υπέρβασης του τραύματος συμβάλλει στη «μορφογένεση του πολιτισμού» (Archer 1986). 

Ήμουν κι εγώ εκεί

Ήμουν κι εγώ εκεί

Του Παντελή Σαββίδη 

 Σπάνια χρησιμοποιώ αυτόν τον τίτλο. Μόνο στις περιπτώσεις που θα ήθελα να τονίσω την παρουσία μου. Γιατί θεωρώ αυτές τις στιγμές σημαντικές.

Πήγα σήμερα στην συγκέντρωση εδώ στη Θεσσαλονίκη. Το μέγεθός της ήταν τεράστιο. Κάλυπτε ολόκληρη τη Εγνατία. Θύμιζε συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης. Είχε μια διαφορά. Ακούστηκαν ορισμένα συνθήματα αλλά ήταν υποτονικά και μακριά από το κύριο μέρος της συγκέντρωσης. Τον κόσμο τον ένωνε μια βουβή απελπισία που προσπαθούσε να την σπάσει ο όγκος της συμμετοχής. Προσπαθούσε ο κόσμος να δημιουργήσει την ελπίδα πως αφού βγήκαν τόσοι στο δρόμο με την ηχηρή απουσία των θεωρούμενων, παλαιότερα, ως κύριων μέσων ενημέρωσης, κάτι μπορεί να αλλάξει. 

Κανείς δεν μπορεί να γενικεύσει γιατί συγκεντρώθηκε τόσος πολύς κόσμος. Ο καθένας πήγε για τους δικούς του λόγους. Θα σας πω γενικά τι είδα και γιατί πήγα εγώ. Μπορεί να μην υπάρχει κανένας άλλος που να πήγε για τους ίδιους λόγους.

Είδα ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα, συνταγματικό ή μη. Όλο το κοινωνικό φάσμα και κάθε ηλικίας. Από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους που περπατούσαν με την βοήθεια συγγενικού τους προσώπου ή μπαστουνιού. Και αυτό κάτι σημαίνει. Παιδάκια με συνθήματα που έγραψαν με το χέρι τους σε μικρά χαρτόνια και ζητούσαν δικαιοσύνη. Ακόμη και ανθρώπους συντηρητικούς και άλλους που δήλωναν και δεξιοί. Μέχρι τις γνωστές αριστερές φράξιες που σεβάστηκαν και τους ανθρώπους που κάλεσαν την συγκέντρωση και την στιγμή. Όσο έμεινα ο σεβασμός ήταν απόλυτος. Και το είδα για πρώτη φορά.

Κάτι έχει συνταράξει την ψυχή του Έλληνα. Κάτι τον έχει κλονίσει. Όλα θύμιζαν εκείνες τις ιστορικές στιγμές που έβγαζαν μια βουβή κραυγή: δεν πάει άλλο.

Τώρα, γιατί πήγα εγώ.

Ο πρώτος λόγος ήταν ανθρωπιστικός. Πήγα για να δηλώσω την συμπαράστασή μου στους συγγενείς των νεκρών είτε στα Τέμπη είτε στο Μάτι είτε οπουδήποτε αλλού. Νεκρούς απο την ολιγωρία, την ανοργανωσιά ή την αδιαφορία του κράτους.

ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΜΑΣ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Σύμφωνα με μια μελέτη του 2018 που δημοσιεύτηκε στο Frontiers in Psychology, η επεξεργασία/"θεραπεία" του συλλογικού τραύματος είναι μια «δυναμική κοινωνική ψυχολογική διαδικασία που είναι αφιερωμένη κυρίως στην κατασκευή του νοήματος». 

Με άλλα λόγια, το συλλογικό νόημα «κατασκευάζεται» από τις προσπάθειες των ανθρώπων να κατανοήσουν και να ενοποιήσουν τα τραυματικά γεγονότα που τους συνέβησαν.

Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα στη χώρα μας σήμερα. Έχει διακοπεί όχι μόνο η επεξεργασία, αλλά ακόμη και η στοιχειώδης επίγνωση του συλλογικού μας τραύματος. Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως το Συλλογικό Τραύμα αποσιωπάται, είναι καταδικασμένο στη χειρότερη μορφή καταστολής: στη σιωπή! Σιγά-σιγά, αδιόρατα, η επεξεργασία του Τραύματος, η διαδικασία δηλαδή που θα έδινε νόημα στη συλλογική μας ύπαρξη δεν επιτράπηκε. Και δεν επιτράπηκε καθως το Συλλογικό Τραύμα λοιδορήθηκε, ενοχοποιήθηκε, περιφρονήθηκε και ευτελίστηκε.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η αποτροπή επεξεργασίας του τραύματος είναι σαν στο ατομικό επίπεδο μια γυναίκα που έχει κακοποιηθεί να καταδικάζεται να σωπάσει το τραύμα της, να λοιδορείται για την οδύνη της και να ορίζεται και από πάνω ως υπεύθυνη για την κακοποίηση της. Το ενοχοποιητικό «όλοι μαζί τα φάγαμε» ή «τέτοιος λαός που είμαστε αυτά μας αξίζουν» ή το ακόμη πιο εξωφρενικό, που ακούσαμε τελευταία, «όλοι μαζί τους σκοτώσαμε», υποδεικνύουν ακριβώς αυτόν τον μηχανισμό διακοπής της επεξεργασίας ή ακόμη και άρνησης του τραύματος.

"Black Friday" ή "Γ Α Λ Α Ζ Ι Ο .... Σ Α Β Β Α Τ Ο";

Πρωτοβουλία των Μικρών Ελλήνων Παραγωγών, αμέσως μετά τη “Μαύρη Παρασκευή”!

 Κάλεσμα στο αγοραστικό κοινό να προτιμήσει για μια ημέρα και να αναζητήσει μόνο Ελληνικά προϊόντα.

 Όσοι νοιαζόμαστε την ελληνική οικονομία και αγαπάμε τον Έλληνα παραγωγό απαντάμε με τον δικό μας τρόπο στην χίμαιρα της κατανάλωσης με σπατάλη χρημάτων σε εισαγόμενα κατά κύριο λόγο προϊόντα, τα οποία στην πραγματικότητα μειώνουν το εγχώριο εισόδημα.

Μικροί παραγωγοί και κατασκευαστές προσφέρουν τα τοπικά προϊόντα προκαλώντας σε σύγκριση. Στόχος των διοργανωτών να διατεθούν περισσότερα και καλύτερα ποιοτικά προϊόντα, που χρειάζονται την στήριξη όλων, για να υπάρχουν οι παραγωγοί και να μείνουν στον τόπο τους οι νέοι.

https://www.ertnews.gr/ert3/galazio-savvato-epilegoume-mono-ellinika-proionta/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR2dpsxqk8abWZLyr3jX4DJAC0NwIg0haU2lKgaHnXbichsUDqFieqYvUJ8_aem_hlIVyKfcGaAOfT7TrGpSEw

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Χρόνης Μίσσιος, «Να 'σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς!»

• 
  

  

  Έφυγε σαν σήμερα το 20/11/2012 ο Χρόνης Μίσσιος,  (Γεν. 8/11/1930)

Το νόημα της ελευθερίας

Πιστεύω πως το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου ξεκινάει από το σώμα του. Άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης.

Και η ευτυχία του ανθρώπου δε μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μες από την ελευθερία του σώματός του, μες από την ελευθερία της συμπεριφοράς του.

Νομίζω πως το πιο κρίσιμο πρόβλημα, για την εποχή μας τουλάχιστον, σχετικά με την ευτυχία του ανθρώπου είναι το πρόβλημα της ελευθερίας του, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς εξαρτήσεις, όρους ή περιορισμούς. Η απελευθέρωσή του από κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας και αυθεντίας.

Οι άνθρωποι δε θα δουλεύουν από ανάγκη για να ζήσουν, αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας. Ο καθένας στο παιχνίδι του, στο άθλημά του.

Το νόημα του συστήματος

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.

Δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.