«Πάμε παρακάτω»

 Όχι, δεν πρόκειται να «πάμε έτσι παρακάτω»!

του Ρούντι Ρινάλντι 

Δ. Κουτσούμπας: «Δεν θα αφήσουμε σε χλωρό κλαρί κανέναν, όσο ψηλά και αν βρίσκεται. Η τιμωρία πρέπει να είναι αμείλικτη για να μην ξαναζήσουμε άλλα Τέμπη για εμάς και τα παιδιά μας» (28/2/2025)

Θ. Παφίλης: «Έχουμε και εμπειρία, είναι άλλο να το λες, και άλλο να κάνεις τα πάντα» (Οκτώβριος 2023)

Το πολιτικό σκηνικό: Κυβέρνηση με την πλάτη στη γωνία (εσωτερικά και διεθνώς). Πλήρης διάσταση πολιτικού συστήματος και κοινωνίας (περίπου 3-4 εκατομμύρια Έλληνες βρέθηκαν στις 28/2 στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας και στο εξωτερικό). Δημοσκοπική καταβαράθρωση των συστημικών κομμάτων και στασιμότητα όλων των άλλων, πλην Πλεύσης Ελευθερίας και Ελληνικής Λύσης. Κυρίως όμως, συντριπτικά ποσοστά, πάνω από 80%, που θεωρούν ότι έγινε συγκάλυψη, πως υπάρχουν ευθύνες στην κυβέρνηση, και δεν έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Από την άλλη σε μεγάλες συγκεντρώσεις η φωνή του συλλόγου γονέων των θυμάτων του εγκλήματος, η φωνή των χαροκαμένων συγγενών, και ιδιαίτερα η φωνή της κας Καρυστιανού, μιλά στην ψυχή, στο νου και την καρδιά των Ελλήνων. Και έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία από όσα λένε τα πολιτικά κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Παράγει έναν λόγο, μια πολιτική, μια ενότητα, έναν ενθουσιασμό, μια ελπίδα σε ένα εντελώς ζοφερό περιβάλλον από πολλές πλευρές. 

Έχουμε λοιπόν τεράστια κοινωνική αντιπολίτευση, δεν έχουμε κανενός είδους πολιτική αντιπολίτευση, και βιώνουμε απόπειρες πολιτικής ασφυξίας και κτυπήματος του ακηδεμόνευτου κινήματος. Η λέξη ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ενοχλεί πάρα πολλούς του πολιτικού φάσματος, επειδή έχουν συνηθίσει όλα να τα μετράνε με ψήφους, ποσοστά, βουλευτικές έδρες, θέσεις σε συμβούλια και συνδικάτα. Έχουν συνηθίσει στη διαχείριση, στο καπέλωμα, στον έλεγχο των κινητοποιήσεων, στις καλές σχέσεις εντός του πολιτικού συστήματος. Έχουν βρει τρόπους συνεννόησης και όπως ο βήχας, ο έρωτας και τα λεφτά δεν κρύβονται, έτσι δεν κρύβεται η αλήθεια: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Υπάρχουν δε σχέσεις πολυεπίπεδες ανάμεσα στα κομματικά επιτελεία και τις κορυφές της ελληνικής ολιγαρχίας.

«Πάμε παρακάτω»

«Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου»

● Η αλλαγή έδρας της παγκοσμιοποίησης

● Η απόπειρα χειραγώγησης του κινήματος των Τεμπών

του Ρούντι Ρινάλντι

Ακολουθώντας την προτροπή του μεγάλου ποιητή Διονύση Σολωμού, να έχουμε ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής (και του μυαλού μας), στο σημερινό σημείωμα θα θίξω δύο ζητήματα. Δύο θέματα σε ένα σημείωμα. Μοιάζει ανορθόδοξος τρόπος, αλλά ίσως έχει μια βάση. Διότι υπάρχουν κι άλλες σημαντικές περιοχές γεγονότων που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας αν θέλουμε να απαντήσουμε θετικά στην αντιμετώπιση του κεντρικού ζητήματος για το οποίο οφείλουμε να έχουμε έναν λόγο και να δράσουμε: δηλαδή του υπαρξιακού προβλήματος της Ελλάδας σε πολύ δύσκολες συνθήκες και όρους. Ίσως αυτή η ανορθόδοξη μέθοδος να τροφοδοτήσει λίγο συνολικότερα τον προβληματισμό μας. Αρχίζω από έναν «εξωτερικό» παράγοντα.

1. Η αλλαγή έδρας της παγκοσμιοποίησης, από ΗΠΑ σε Ευρώπη

Η παγκοσμιοποίηση που οικοδομήθηκε για 3-4 δεκαετίες:

– δημιούργησε ένα οικονομικό (κι όχι μόνο) πλέγμα στις περισσότερες μεριές του πλανήτη, 

– έδωσε ζωή σε αλυσίδες τροφοδοσίας, εμπορίου και αξιοποίησης, 

– είχε σαν ατμομηχανή τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας σε βασικά κέντρα, και τη μεταφορά (νομαδισμό) παραγωγικών τμημάτων του κεφαλαίου στην περιφέρεια (προς Ανατολάς), και τέλος

Τα ιερογλυφικά του προέδρου Τραμπ

Αρθρο Στέλιου Ράμφου στην «Κ»:

Εάν γυρνά σελίδα η ιστορία, οι λογικές που υιοθετούσαμε δεν μετρούν, αφού αντιστοιχούν σε κάτι το οποίο πλέον εξορκίζομε. Αντιθέτως επείγει να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στις ΗΠΑ με χρονικό σημείο αναφοράς τα εκεί δρώμενα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1990. Ακουσον μεν, αναγνώστη μου, πάταξον δε

Ανδρας με αμφίεση ιθαγενούς, που φέρει το σύνθημα «Κάνε την Αμερική Μεγάλη Ξανά», ποζάρει μπροστά σε αφίσα του Ντόναλντ Τραμπ στο περιθώριο του Συνεδρίου Συντηρητικής Πολιτικής Δράσης στο Μέριλαντ, την προηγούμενη εβδομάδα. Με τη φράση τούτη, ο πρόεδρος Τραμπ υπενθυμίζει στον Αμερικανό πολίτη εμφατικά ότι το έθνος βρίσκεται υπεράνω του κράτους. [REUTERS/Nathan Howard]

Στέλιος Ράμφος04.03.2025 

Εάν γυρνά σελίδα η ιστορία, οι λογικές που υιοθετούσαμε δεν μετρούν, αφού αντιστοιχούν σε κάτι το οποίο πλέον εξορκίζομε. Αντιθέτως επείγει να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στις ΗΠΑ με χρονικό σημείο αναφοράς τα εκεί δρώμενα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1990. Ακουσον μεν, αναγνώστη μου, πάταξον δε.

Επάνω στον θρίαμβό της και κυρίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η πίστη που ανέδειξε την Αμερική παγκόσμια υπερδύναμη κλονίσθηκε. Το Δημοκρατικό Κόμμα άρχισε να κλίνει προς ένα κράτος «κοινωνίας των πολιτών», αυτό έφερε την «πολιτική ορθότητα», ακολούθησε ο «δικαιωματισμός» και η κατάπτωση συνεχίσθηκε με την «κουλτούρα Woke», κίνημα ταυτοτικό ομάδων πάσης μερικότητος και φύσεως οι οποίες διεκδικούν ρόλο αναμορφωτή της αμερικανικής, και όχι μόνο, κοινωνίας, με λάβαρο τη «συμπερίληψη».

Εθνος και κράτος

Μιλούμε για ιδιαίτερη ένταση μεταξύ του πολιτικού στοιχείου στην κοινωνία και του πολιτισμικού, με αποσυνθετική δυναμική καθώς η έμφαση στα θέσμια του κράτους απάδει προς την εθνική παράδοση και πρακτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Για την ακρίβεια συνδέεται καταφανώς με την επίδραση του γαλλικού μεταμοντέρνου αποδομισμού στην Αμερική και υποδορίως με το συγκεντρωτικό κράτος που οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες παρέλαβαν από τις εκπεσούσες μοναρχίες, διετήρησαν ως είχε και μετέδωσαν ως πρότυπο στους φιλελευθέρους της υπερατλαντικής χώρας. Ο αμερικανικός λαός είχε υποστεί αυτό το κράτος των αγγλογάλλων ως κατακτητή και ουδέποτε το συμπάθησε. Μάλιστα, βεβαιώνει ο Τοκβίλ, θεμελίωσε το πολίτευμά του και διέπλασε τις συνειδήσεις των πολιτών βάσει τρόπων και κανόνων μιας εθνικής πίστεως όπου το ήθος της ελευθερίας συνυφαίνεται κυριολεκτικά με το θρησκευτικό πνεύμα.


Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες οι νόμοι του κράτους προέχουν των εθιμικών ρυθμίσεων, ενώ στις ΗΠΑ, ελλείψει ικανού χρονικού παρελθόντος δεν υφίσταται η ρεμβαστική πίστη στις ρίζες και ενεργοποιούνται δραστικά τα συλλογικά ήθη. Ο Αμερικανός αντιλαμβάνεται το έθνος του σαν φυσική καταβολή υπεράνω κράτους και νόμου ο Ευρωπαίος το εντάσσει το έθνος στη λογική του κράτους και του θετικού δικαίου, το υποτάσσει στην κοινωνία των πολιτών η οποία αποτελεί προϊόν συμβολαίου, συνδράμει δε την κοινωνία παράγωγα και όχι οργανικά, όπως το έθνος.

Ο βηματισμός μιας νέας συνείδησης (τι προσφέρει έως σήμερα το κίνημα των Τεμπών;)

"...Α. ''Ο αριστερός θα αναρωτηθεί: μα πού είναι το κέρδος, πού είναι το κράτος και το κεφάλαιο που δολοφονούν; Αν δεν υπάρχει η λέξει «κέρδος», ή καλύτερα «τα κέρδη», ωραιοποιείται ο καπιταλισμός, αναφύεται «δεξιά παρέκκλιση». 

Χάνει όμως κι αυτός το νου του μπροστά σε ένα πραγματικό (κι όχι φανταστικό) υποκείμενο που γεννιέται, μπροστά σε πραγματικά βήματα μιας νέας συνείδησης που επωάζεται. 

Ο αριστερός νομίζει ότι έχει όλες τις απαντήσεις. Δεν νοιάζεται για την ενότητα· δεν εμπιστεύεται την κοινωνία· δεν επενδύει σ’ αυτήν, αλλά φαντασιώνεται τον εαυτό του (το κόμμα ή την οργάνωσή του) σαν «πρωτοπορία». 

Ξεχνά ότι πρέπει να υπηρετεί το λαό, επειδή ο λαός και η κοινωνία σε κίνηση είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής μεγάλων βημάτων προς τα εμπρός.

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι ο αριστερός δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ένα ακηδεμόνευτο κίνημα, ή ακόμα και η απλή διαισθητική συμπεριφορά του απλού ανθρώπου, μπορεί να είναι πολύ πιο μπροστά από τον ίδιο, που αρέσκεται να δείχνει με το δάκτυλο τη σωστή γραμμή και τι πρέπει να κάνουν όλοι οι άλλοι… Και μάλιστα σε μια ιστορική στιγμή που δεν θέλει καθόλου να αναστοχαστεί την πορεία του και το γιατί έχει βρεθεί στη θέση που βρίσκεται, ούτε μπορεί να συναισθανθεί τη σχετικότητα της ύπαρξής του μέσα στο δοσμένο συσχετισμό δύναμης''.

Β. ''Το κίνημα που γεννιέται με την υπόθεση των Τεμπών παράγει και πολιτικά αποτελέσματα. Κι ας το πω χωρίς να παρεξηγηθώ: 

Παρήγαγε εξαιρετικά περισσότερα και πιο ποιοτικά πράγματα μέσα σε δύο χρόνια, τέτοια που υπογραμμίζουν την απουσία ή και τη γύμνια άλλων παραγόντων της πολιτικής ζωής (κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, φορείς κ.λπ.), που λένε μεγάλα λόγια αλλά νοιάζονται μόνο για τη θέση τους στον καταμερισμό του πολιτικού συστήματος, όχι για την αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. 

Δείτε τον λόγο όλων των κομμάτων και θα το διαπιστώσετε. Δείτε με τι ασχολήθηκαν και τι έκαναν τα δύο χρόνια που πέρασαν. Αναλογιστείτε τι (δεν) έκαναν για την υπόθεση των Τεμπών, παρόλο που είχαν τα μέσα (χρήματα, επιστήμονες, ινστιτούτα, επαφές). Και τι στοιχεία (δεν) αποκάλυψαν. Ξέρουν για ολιγάρχες, κομπίνες, βρώμικες δουλειές, παρακράτος κ.λπ., αλλά περιορίζονται σε γενικολογίες. 

Δεν μπορούσαν να βρούνε τι κουβαλούσε το τρένο, ποιος και τι φόρτωσε στην εμπορική, ποιος ήταν ο παραλήπτης; Δεν ξέρουν τίποτα; Δεν άκουσαν τίποτα; Απλά μας κοροϊδεύουν. Επειδή έχουν κάποιο ρόλο στον καταμερισμό του υπάρχοντος καταμερισμού ΜΕΣΑ στο πολιτικό σύστημα. 

Η μικρή ομάδα των γονιών των θυμάτων –παρά τις τυχόν διαφορετικές απόψεις και παρά την οδύνη της απώλειας– κατόρθωσαν να κάνουν ΠΟΛΥ περισσότερα σε όλους τους τομείς από όλα τα κόμματα και όλα τα συνδικάτα. Δεν είναι αυτό απορίας άξιον ;..."

του Ρούντι Ρινάλντι 

Δρόμος, φύλλο 720, 1/3/25

Οι σκέψεις που ακολουθούν γράφονται λίγες ώρες μετά το συγκλονιστικό συλλαλητήριο για τα Τέμπη, που αγκάλιασε πάνω από 340 πόλεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και συσπείρωσε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτά που ζούμε τον τελευταίο μήνα (26/1-28/2), ο όγκος και το βάθος, ο παλμός και η ζωντάνια, θα πρόσθετα και η ωριμότητα που επιδεικνύεται, είναι μεγάλα, τεράστια σκιρτήματα ενός λαϊκού ριζοσπαστισμού μετά από απανωτές ήττες και μέσα σε ένα πολύ καταθλιπτικό διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον. 

Χωρίς υπερβολή, η ανατολή αυτής της πλατιάς διαθεσιμότητας και κινητοποίησης είναι ό,τι πιο θετικό μπορούσε να φανταστεί κανείς στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε. Είναι σημάδι βαθύτερων διεργασιών και αναγκών που υπάρχουν και ψάχνουν ΤΡΟΠΟ για να εκφραστούν.

Αυτό που ζούμε τον τελευταίο μήνα είναι μια συμπύκνωση πρόσφατης πείρας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής), και εννοώ ό,τι έφερε η Χρεοκοπία και τα Μνημονιακά καθεστώτα, διότι τώρα ζούμε τις συνέπειές τους. Ο σιδηρόδρομος συμβολικά (αλλά και τραγικά) αποτυπώνει όλα τα σημάδια των πολιτικών αυτών, του ξεπουλήματος, της διάλυσης των υποδομών, της απόλυσης έμπειρου και ικανού προσωπικού, της ιδιωτικοποίησης, της αλαζονείας των πολιτικών που κρύβονται πίσω από το ντροπιαστικό άρθρο 86 περί ασυλίας υπουργών και βουλευτών, της διάβρωσης όλων των θεσμών – και ιδιαίτερα της δικαιοσύνης.

 Για δύο χρόνια όλο το πολιτικό σύστημα έκανε τα πάντα για να μην υπάρξουν συνέπειες για τους ενόχους, δηλαδή για τους ίδιους… 

Αλλά αυτό που ζούμε, το ζούμε με έναν διαφορετικό τρόπο: με την ανάδυση μιας άλλης διαθεσιμότητας, κινητοποίησης, ευαισθητοποίησης, συνειδητοποίησης. Η υπόθεση των Τεμπών, και ιδιαίτερα η παραδειγματική στάση μιας ομάδας συγγενών που έκανε υπόθεση ζωής το να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος, λειτούργησε καταλυτικά για μια μεγάλη αφύπνιση και εγρήγορση μέσα στη νεολαία και ολόκληρο τον πληθυσμό. 

Μια μεγάλη μέρα για την χώρα και την κοινωνία!

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Φίλες και φίλοι γεια σας,

Κυβέρνηση, Πορτοσάλτε, συστημικά κανάλια, Χρυσοχοίδης και λοιποί θέλουν να αμαυρώσουν την μεγαλειώδη - τεράστια λαοθάλασσα που βούλιαξε την χώρα απ' άκρη σ' άκρη, χρησιμοποιώντας μια προαναγγελμένη προβοκάτσια επεισοδίων και θεάματος προς κατανάλωση στις ειδήσεις και στα έκτακτα δελτία. 

Για αυτούς υπάρχει σχέδιο ανωμαλίας (που οι ίδιοι το σχεδίασαν και το εφαρμόζουν με τους γνωστούς μηχανισμούς) και όχι η απαίτηση για Δικαιοσύνη - Τιμωρία - Οξυγόνο που σημάνει απλά:

 Να φύγει, να παραιτηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 Να σχηματιστεί μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού που 

α) να καταργήσει άμεσα το άρθρο 86 για ασυλία υπουργών και βουλευτών 

β) να ψηφιστεί άμεσα διάταξη που απαγορεύει κάθε παραγραφή λόγω χρονικού διαστήματος των εγκλημάτων 

γ) να δημιουργηθούν επιτροπές νομικών και φορέων που να καταγράψουν όλα τα προβλήματα και να ιεραρχήσουν τις άμεσες προτεραιότητες ώστε να προχωρήσει άμεσα η τιμωρία όλων των υπεύθυνων. 

Κάθε άλλη εκδοχή θα σημάνει την αναπαραγωγή του  υφιστάμενου καθεστώτος ατιμωρησίας και επιβολής επί της κοινωνίας. Παράλληλα να γίνει επεξεργασία ενός προγράμματος εξυγίανσης και επανακρατικοποίησης μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας κλπ. Κι αυτά μόνο για αρχή.

Για μια νέα μεταπολίτευση - για μια πραγματική κοινωνική αλλαγή στην χώρα!

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1BRjdU5HFD/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο νέος πολιτικός χάρτης

Στη φωτογραφία η ηγέτιδα του ομοφοβικού, ξενοφοβικού, νεοναζιστικού ακροδεξιού AfD με τη σύντροφό της

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι σε αντίθεση με το παρελθόν όπου ακόμη και την δεκαετία του 1990  η του 2000 (η Ελλάδα των Μνημονίων είναι ιδιαίτερη περίπτωση) αντιπάλευε στις εκλογές των ευρωπαϊκών κρατών μια κεντροδεξιά παράταξη (σαφώς νεοφιλελεύθερη) με μια σοσιαλδημοκρατική (σταδιακά όλο και πιο στραμμένη στον ήπιο νεοφιλελευθερισμό  αλλά με κοινωνικές ευαισθησιες), πλέον έχουμε ένα φάσμα "ακροκεντρώων" κομμάτων με πιο δεξιές η πιο αριστερές αποχρώσεις από την μια  και ένα φάσμα λαικιστικών δεξιών η ακροδεξιών κομμάτων από την άλλη.

Όλη η λαϊκή δυναμική που κάποτε πήγαινε στην σοσιαλδημοκρατία η και πιο Αριστερά ως κοινωνική εκπροσώπηση έχει περάσει (στρεβλά)  στην Ακροδεξιά .

Η δε παλιά Αριστερά έχει πλέον σπάσει στα δύο. Αυτή, κατά πλειοψηφία, που εντάσσεται στο κεντρώο συνταγματικό φάσμα και θεωρεί ως κύριο κίνδυνο την Ακροδεξιά  (εδώ ανήκουν  κόμματα σαν την Die Linke, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Νέα Αριστερά , πλέον εν μέρει και τον Μελανσον κ.α.) και αυτή  όπως  λ.χ.της Βαγκενκνεχτ* που αρνείται να μπει στο δίλημμα προτείνοντας έναν τρίτο πόλο.Το ενδιαφέρον είναι ότι όλες οι δυνάμεις του κεντρώου φάσματος παλεύουν να πνιγει μια τέτοιου τύπου Αριστερά ακριβώς γιατί η διόγκωση της Ακροδεξιάς, παρά τα λεγόμενά τους, τους δίνει αρνητικό ρόλο ύπαρξης. Θετικό ρόλο δεν έχουν:

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΦΙΑ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Οι πολιτικές ιδέες και οι δομές που κυριάρχησαν τον 20ο αιώνα έχουν ξεπεραστεί και μια μαφία οικονομικών συμφερόντων, με πολιτικούς υπαλλήλους, με δεξιό ή αριστερό προσωπείο, επιβάλλει τον "νόμο", ελέγχοντας κοινοβούλια, οικονομικές σχέσεις, μέσα ενημέρωσης. 

Η παραδοσιακή διχοτόμηση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς δεν έχει πλέον καμία πραγματική σημασία. Αυτό που κάποτε ονομαζόταν φιλελευθερισμός, συντηρητισμός ή σοσιαλισμός απορροφήθηκε, παραμορφώθηκε και τώρα ανακυκλώνεται σε νέες μορφές κυριαρχίας, προσαρμοσμένες στα συμφέροντα των ελίτ της παγκοσμιοποίησης.

 Στο πολιτικό φάσμα όλα μοιάζουν αλληλένδετα αλλά το σύστημα εξακολουθεί να προάγει τη χρήση των παλαιών όρων για να προκαλεί σύγχυση και διάσπαση των εχθρών του. Έτσι, στην ελευθεριακή "δεξιά", το σύνθημα είναι να καταστρέψουμε κάθε ίχνος «αριστερισμού», ενώ στα "αριστερά", ο εχθρός είναι ένας υποτιθέμενος φασισμός που, στην πραγματικότητα, είναι μόνο ένα φάντασμα που χρησιμοποιείται ως σκιάχτρο για να αποφύγει τη συζήτηση των πραγματικών ζητημάτων.

 Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ούτε αυτό που σήμερα αποκαλείται αριστερά είναι πραγματικά αριστερό, ούτε το δεξιό είναι αυτό που ήταν κάποτε. Είναι μια προσεκτικά δομημένη διπλή φάρσα για να κρατήσει την εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίας, μιας μαφίας.

Που μας πηγαίνει η λαοθάλασσα με την απαίτησή της για οξυγόνο;

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ ΜΑΡΙΑ

Πολλοί ανάμεσά μας πίστεψαν τα τελευταία χρόνια ότι ο λαός μας, βαθιά απογοητευμένος από την επιδείνωση της ποιότητας ζωής του σε όλα τα επίπεδα, και οργισμένος από τη συμπεριφορά των αρμοδίων, που τον εκλάμβαναν περίπου ως “ειδικών αναγκών”, δέχτηκε μοιρολατρικά την καταδίκη του, έχοντας πειστεί ότι αδυνατεί, με τις δικές του προσπάθειες, να τη μεταβάλλει.

Έτσι, δεν αντέδρασε στην ακραίας επικινδυνότητας υποτέλεια, με την οποία αντιμετωπίζονται μονίμως τα εθνικά μας προβλήματα, αλλά ούτε και στα πολλαπλής κοπής αφηγήματα περί της δήθεν φιλίας μας με τους Τούρκους. Έτσι, δεν ξεσηκώθηκε με το εγκληματικό περιεχόμενο των Μνημονίων, που υπέγραψαν οι κυβερνώντες του. Έτσι, δεν αντέδρασε, όταν τελικά ξεπουλήθηκε το όνομα της Μακεδονίας, παρότι είχε αγωνιστεί με νύχια και δόντια εναντίον.

Έτσι, δεν εξαγριώθηκε για το πως το ξεκάθαρο ΟΧΙ του, στο δημοψήφισμα του 2015 μεταλλάχθηκε, με θαυματουργό τρόπο σε ΝΑΙ. Έτσι, κατάπιε τις, συνεχώς, επαναλαμβανόμενες ενθουσιώδεις δηλώσεις των αρμοδίων, περί του πόσο καλά πηγαίνει η, κατά τα άλλα, εμφανώς καταρρέουσα οικονομία μας. Έτσι, ο λαός μας έδωσε την εντύπωση ότι καταπίνει αμάσητες τις αβάσιμες διαβεβαιώσεις περί δήθεν αυξήσεων μισθών, που πριν ακόμη εξαγγελθούν, καταβροχθίζονται από τον πληθωρισμό.

ΠΙΘΑΝΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Για όσους ακόμη και σήμερα, ύστερα από την μεγαλειώδη παρουσία του Λαού μας, επιμένουν "να βιώνουν μια ζοφερή εικόνα για το μέλλον" σε συνδυασμό με το "σύνδρομο ελλείμματος εμπιστοσύνης/δυσπιστίας" στον διπλανό τους, επισημαίνω ότι ακριβώς αυτά είναι δύο από τα συμπτώματα του Συλλογικού Τραύματος. 

Από το Τραύμα τους, μέσα από το φίλτρο του τραύματος τους, μιλούν δηλαδή, δίχως να έχουν επίγνωση αυτής της επιρροής.

Προφανώς, δεν σημαίνει αυτό πως όλα είναι ρόδινα και πως ξεφνικά όλα θα αλλάξουνε με μαγικό τρόπο.

Ούτε σημαίνει πως πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της υπερ-θετικότητας και της μαγικής σκέψης που φαντάζεται τις ευχές για πραγματικότητα.  

Συνεπώς είναι κρίσιμο στη φάση αυτή να μας επιτρέψουμε να αντιληφθούμε το Τραύμα των Τεμπών ως τον διεγερτικό και κινητοποιητικό παράγοντα για την ανθρώπινη δράση, η οποία μέσω της αντιμετώπισης και της υπέρβασης του τραύματος συμβάλλει στη «μορφογένεση του πολιτισμού» (Archer 1986). 

Ήμουν κι εγώ εκεί

Ήμουν κι εγώ εκεί

Του Παντελή Σαββίδη 

 Σπάνια χρησιμοποιώ αυτόν τον τίτλο. Μόνο στις περιπτώσεις που θα ήθελα να τονίσω την παρουσία μου. Γιατί θεωρώ αυτές τις στιγμές σημαντικές.

Πήγα σήμερα στην συγκέντρωση εδώ στη Θεσσαλονίκη. Το μέγεθός της ήταν τεράστιο. Κάλυπτε ολόκληρη τη Εγνατία. Θύμιζε συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης. Είχε μια διαφορά. Ακούστηκαν ορισμένα συνθήματα αλλά ήταν υποτονικά και μακριά από το κύριο μέρος της συγκέντρωσης. Τον κόσμο τον ένωνε μια βουβή απελπισία που προσπαθούσε να την σπάσει ο όγκος της συμμετοχής. Προσπαθούσε ο κόσμος να δημιουργήσει την ελπίδα πως αφού βγήκαν τόσοι στο δρόμο με την ηχηρή απουσία των θεωρούμενων, παλαιότερα, ως κύριων μέσων ενημέρωσης, κάτι μπορεί να αλλάξει. 

Κανείς δεν μπορεί να γενικεύσει γιατί συγκεντρώθηκε τόσος πολύς κόσμος. Ο καθένας πήγε για τους δικούς του λόγους. Θα σας πω γενικά τι είδα και γιατί πήγα εγώ. Μπορεί να μην υπάρχει κανένας άλλος που να πήγε για τους ίδιους λόγους.

Είδα ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα, συνταγματικό ή μη. Όλο το κοινωνικό φάσμα και κάθε ηλικίας. Από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους που περπατούσαν με την βοήθεια συγγενικού τους προσώπου ή μπαστουνιού. Και αυτό κάτι σημαίνει. Παιδάκια με συνθήματα που έγραψαν με το χέρι τους σε μικρά χαρτόνια και ζητούσαν δικαιοσύνη. Ακόμη και ανθρώπους συντηρητικούς και άλλους που δήλωναν και δεξιοί. Μέχρι τις γνωστές αριστερές φράξιες που σεβάστηκαν και τους ανθρώπους που κάλεσαν την συγκέντρωση και την στιγμή. Όσο έμεινα ο σεβασμός ήταν απόλυτος. Και το είδα για πρώτη φορά.

Κάτι έχει συνταράξει την ψυχή του Έλληνα. Κάτι τον έχει κλονίσει. Όλα θύμιζαν εκείνες τις ιστορικές στιγμές που έβγαζαν μια βουβή κραυγή: δεν πάει άλλο.

Τώρα, γιατί πήγα εγώ.

Ο πρώτος λόγος ήταν ανθρωπιστικός. Πήγα για να δηλώσω την συμπαράστασή μου στους συγγενείς των νεκρών είτε στα Τέμπη είτε στο Μάτι είτε οπουδήποτε αλλού. Νεκρούς απο την ολιγωρία, την ανοργανωσιά ή την αδιαφορία του κράτους.

ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΜΑΣ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Σύμφωνα με μια μελέτη του 2018 που δημοσιεύτηκε στο Frontiers in Psychology, η επεξεργασία/"θεραπεία" του συλλογικού τραύματος είναι μια «δυναμική κοινωνική ψυχολογική διαδικασία που είναι αφιερωμένη κυρίως στην κατασκευή του νοήματος». 

Με άλλα λόγια, το συλλογικό νόημα «κατασκευάζεται» από τις προσπάθειες των ανθρώπων να κατανοήσουν και να ενοποιήσουν τα τραυματικά γεγονότα που τους συνέβησαν.

Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα στη χώρα μας σήμερα. Έχει διακοπεί όχι μόνο η επεξεργασία, αλλά ακόμη και η στοιχειώδης επίγνωση του συλλογικού μας τραύματος. Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως το Συλλογικό Τραύμα αποσιωπάται, είναι καταδικασμένο στη χειρότερη μορφή καταστολής: στη σιωπή! Σιγά-σιγά, αδιόρατα, η επεξεργασία του Τραύματος, η διαδικασία δηλαδή που θα έδινε νόημα στη συλλογική μας ύπαρξη δεν επιτράπηκε. Και δεν επιτράπηκε καθως το Συλλογικό Τραύμα λοιδορήθηκε, ενοχοποιήθηκε, περιφρονήθηκε και ευτελίστηκε.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η αποτροπή επεξεργασίας του τραύματος είναι σαν στο ατομικό επίπεδο μια γυναίκα που έχει κακοποιηθεί να καταδικάζεται να σωπάσει το τραύμα της, να λοιδορείται για την οδύνη της και να ορίζεται και από πάνω ως υπεύθυνη για την κακοποίηση της. Το ενοχοποιητικό «όλοι μαζί τα φάγαμε» ή «τέτοιος λαός που είμαστε αυτά μας αξίζουν» ή το ακόμη πιο εξωφρενικό, που ακούσαμε τελευταία, «όλοι μαζί τους σκοτώσαμε», υποδεικνύουν ακριβώς αυτόν τον μηχανισμό διακοπής της επεξεργασίας ή ακόμη και άρνησης του τραύματος.

"Black Friday" ή "Γ Α Λ Α Ζ Ι Ο .... Σ Α Β Β Α Τ Ο";

Πρωτοβουλία των Μικρών Ελλήνων Παραγωγών, αμέσως μετά τη “Μαύρη Παρασκευή”!

 Κάλεσμα στο αγοραστικό κοινό να προτιμήσει για μια ημέρα και να αναζητήσει μόνο Ελληνικά προϊόντα.

 Όσοι νοιαζόμαστε την ελληνική οικονομία και αγαπάμε τον Έλληνα παραγωγό απαντάμε με τον δικό μας τρόπο στην χίμαιρα της κατανάλωσης με σπατάλη χρημάτων σε εισαγόμενα κατά κύριο λόγο προϊόντα, τα οποία στην πραγματικότητα μειώνουν το εγχώριο εισόδημα.

Μικροί παραγωγοί και κατασκευαστές προσφέρουν τα τοπικά προϊόντα προκαλώντας σε σύγκριση. Στόχος των διοργανωτών να διατεθούν περισσότερα και καλύτερα ποιοτικά προϊόντα, που χρειάζονται την στήριξη όλων, για να υπάρχουν οι παραγωγοί και να μείνουν στον τόπο τους οι νέοι.

https://www.ertnews.gr/ert3/galazio-savvato-epilegoume-mono-ellinika-proionta/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR2dpsxqk8abWZLyr3jX4DJAC0NwIg0haU2lKgaHnXbichsUDqFieqYvUJ8_aem_hlIVyKfcGaAOfT7TrGpSEw

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Χρόνης Μίσσιος, «Να 'σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς!»

• 
  

  

  Έφυγε σαν σήμερα το 20/11/2012 ο Χρόνης Μίσσιος,  (Γεν. 8/11/1930)

Το νόημα της ελευθερίας

Πιστεύω πως το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου ξεκινάει από το σώμα του. Άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης.

Και η ευτυχία του ανθρώπου δε μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μες από την ελευθερία του σώματός του, μες από την ελευθερία της συμπεριφοράς του.

Νομίζω πως το πιο κρίσιμο πρόβλημα, για την εποχή μας τουλάχιστον, σχετικά με την ευτυχία του ανθρώπου είναι το πρόβλημα της ελευθερίας του, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς εξαρτήσεις, όρους ή περιορισμούς. Η απελευθέρωσή του από κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας και αυθεντίας.

Οι άνθρωποι δε θα δουλεύουν από ανάγκη για να ζήσουν, αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας. Ο καθένας στο παιχνίδι του, στο άθλημά του.

Το νόημα του συστήματος

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.

Δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.

Κοντογιώργης: Πουθενά στήν Δύση καί στόν κόσμο δέν παράγεται σήμερα μία, ἔστω, νέα ἰδέα

του Γιώργου Κοντογιώργη

Ἐν ὄψει τοῦ ἀρρήτου παραδόξου πού παρουσίασε στόν ἑλληνικό λαό τό ἀποτέλεσμα τῶν τελευταίων βουλευτικῶν ἐκλογῶν –τοῦ παραδόξου χαρακτῆρα τοῦ γεγονότος ἔτι περαιτέρω πολλαπλασιαζομένου ἀπό τήν ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ προέλευση τῶν ἀνεξήγητων ἀποτελεσμάτων–, πολλοί ἀνατρέχουμε στίς αἰτίες καί τούς παράγοντες διαμορφώσεως τῶν συλλογικῶν ἀποφάσεων. Ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους στήν ἐποχή μας εἶναι αὐτός τῶν περιβόητων «διανοουμένων»: ἐκεῖνοι εἶναι πού, ἐφοδιασμένοι μέ τίς γνώσεις τους, μέ τά «φῶτα τῆς ἐπιστήμης», θά παρέμβουν στίς κρίσιμες στιγμές προκειμένου νά καθοδηγήσουν τόν λαό. Ἤ καί νά προστρέξουν τῶν ἐξελίξεων, νά ἡγηθοῦν τῆς διαμαρτυρίας. Ἀπό κοντά τους οἱ «καλλιτέχνες» εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τήν ἔμπνευσή τους θεωροῦνται σήμερα ὡς ἑρμηνευτές αὐθεντικοί τῆς ἐθνικῆς ζωῆς μας, πρῶτοι ἐκφραστές τῆς ἀγανάκτησης. Αὐτούς τούς δύο πόλους τῆς σύγχρονης πνευματικῆς ζωῆς, ἔτσι, ἀναζητήσαμε στήν ἑπόμενη ἡμέρα τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων: «Ὑπάρχουν»; Καί, ἄν ναί, τί πιστεύουν; Ὁ ὁμ. Καθηγητής τῆς Παντείου κ. Γεώργιος Κοντογιώργης ἀναδιατύπωσε «ἐπί τό ὀρθότερον» τήν ἐρώτηση ὡς ἑξῆς: «Γιατί δέν ὑπάρχει γενιά Ἑλλήνων διανοουμένων καί καλλιτεχνῶν μέ προοδευτική σήμανση σήμερα;». 

Εξηγεί, ἔτσι, στήν «ΕτΚ» τό κενό τῆς διανόησης ὄχι μόνο στήν «ἑτερόφωτη» Ἑλλάδα ἀλλά καί στήν «φωτοφόρα» Δύση, ἕνα κενό πού ἐπιδεινώνει δραματικά τό ἀδιέξοδο τοῦ συγχρόνου πολιτικοῦ συστήματος, τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ἔχει χαρακτηρίσει ὡς «αἱρετή μοναρχία». Τό δυσοίωνο εἶναι ὅτι ὁ κ. Κοντογιώργης ἐπιβεβαιώνεται στίς προβλέψεις του –τόν ἐπαληθεύουν τά οἱονεί μοναρχικά ποσοστά τῶν ἐκλογῶν…

του Γιώργου Κοντογιώργη,
Ἡ ἰδεολογική ἐπιδρομή τῆς διανόησης

1 Θά φανεῖ παράδοξος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ψῆγμα ἑλληνικῆς διανόησης σήμερα πού νά ἔχει νά πεῖ κάτι γιά ὅ,τι συμβαίνει στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο. Γιά νά εἶμαι ἀκριβής, τέτοια γενιά διανοουμένων δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν Ἑλλάδα, τοὐλάχιστον τῆς μεταπολίτευσης [1].

[Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Μ ]

[Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης

ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Μ ]

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

ΕΛΛΗΝΕΣ. Τό Ἔθνος πού στόλισε τήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος μέ τίς πιό λαμπρές σελίδες. Τό Ἔθνος πού, μόλις πρίν ἀπό λίγες δεκαετίες ρίχτηκε στή μάχη τῆς Λευτεριᾶς καί νίκησε, ὅταν ὁλόκληρη ἡ πλούσια καί πολιτισμένη Εὐρώπη εἶχε χάσει τό ἠθικό της καί εἶχε σκλαβωθεῖ, ἐνῶ ἡ Ἀγγλία, γονατισμένη καί μόνη, ἀγκομαχοῦσε.

Εἴμαστε ἐκεῖνοι πού διαχρονικά διατηροῦμε τήν φλόγα πού πάντα μπαίνει ἐθελοντικά στήν ὑπηρεσία τῆς Ἰδέας.

Τό φαινόμενο αὐτό παρουσιάζεται ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια. Καί μᾶς ὑποχρεώνει νά παραδεχθοῦμε ὅτι δέν εἶναι προϊόν τῆς τύχης. Ἀποτελεῖ τήν φυσιολογική κατάσταση τοῦ ξεχωριστοῦ φαινομένου πού ὀνομάζεται Ἑλληνισμός.

Θνῆσκε ὑπὲρ πατρίδος.

Ἤ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς.

Ἐν Τούτῳ Νίκα.

Ἐλευθερία ἤ Θάνατος.

Τὸ σύμβολο τῆς Δόξας καὶ τῆς Ὑπάρξεώς μας ἐγείρει τὰ πιὸ εὐγενῆ αἰσθήματα. Ἀνακαλεῖ τὶς πλέον ἱερὲς ἀναμνήσεις.

Ὅπου κυματίζει, θάμβος καὶ ἀγαλλίαση. Σείονται οἱ τάφοι. Σκιρτοῦν τὰ ὀστᾶ τῶν Ἡρώων.

Συνυφασμένη μὲ τὴν Ζωὴ καὶ τὸν Θάνατο, ἡ Γαλανόλευκη ἀγκαλιάζει ἀναρίθμητες ψυχὲς μαρτύρων. Ἀποκρυσταλλώνει τὴν Ἀθανασία.

Καὶ ὅμως. Ἐν ἔτει 2024, μέσα στήν γενική ἀποθάρρυνση, μέσα στήν μετριότητα τῆς ζωῆς καί τό ἄδοξο παρόν μας, βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ ἠρωϊκοῦ ΟΧΙ. Καλούμαστε νά τιμήσουμε ἕναν μεγάλο πόλεμο, μία πάλη γιγάντων. Τόν Ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων, πού μᾶς χάρισε τήν Ἐλευθερία. Τήν Ἐλευθερία πού ἐπιτρέπει σήμερα σέ προνομιούχους ἐπισήμους νά καταθέτουν ἕναν στέφανο καί μία λέξη γιά τον Ἔπος τοῦ 40, τότε πού ἡ δόξα τῶν λησμονημένων ἐποχῶν κατοικοῦσε ἀκόμα στήν Ἑλλάδα.

Πέπε Μουχίκα – Πως να είσαι πραγματικά ελεύθερος: μαθήματα από ένα φιλόσοφο πρόεδρο

Μια συνέντευξη του Τζακ Νικάς για τους New York Times με μια από τις πιο σημαίνουσες και σημαντικές προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής σε μεγάλο βαθμό για τη λιτή φιλοσοφία του στην πορεία προς μια καλύτερη κοινωνία και μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Τον Χοσέ – Πέπε Μουχίκα.


Τώρα, όπως λέει ο κ. Μουχίκα, παλεύει με τον θάνατο. Τον Απρίλιο, ανακοίνωσε ότι θα υποβληθεί σε ακτινοβολία για έναν όγκο στον οισοφάγο του. Στα 89 του και είχε ήδη διαγνωστεί με αυτοάνοσο νόσημα, παραδέχτηκε ότι ο δρόμος προς την ανάκαμψη θα ήταν επίπονος.

«Σήμερα ήταν μία δύσκολη μέρα για μένα (λόγω της θεραπείας), αλλά έπρεπε να έρθω», είπε σε μια πρόσφατη εκδήλωση στο Μοντεβιδέο ο 89χρονος πρώην πρόεδρος (2010-15) που άλλαξε την εικόνα της Ουρουγουάης. «Η πολιτική δεν είναι μπίζνες, είναι ένα πάθος που είτε έχεις είτε δεν έχεις. Δεν συμμετέχουμε επειδή θα κερδίσουμε, αλλά επειδή πιστεύουμε..

..Γνωρίζω ότι ανήκω σε μια γενιά που φεύγει, αλλά ο αγώνας συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί. Παλεύω από τότε που ήμουν 14 ετών και είμαι στη δεκαετία του ’90. Ξύνω τον πάτο, αλλά, το λέω σε όλους σας: το να πετύχεις στη ζωή σημαίνει να σηκώνεσαι και να ξεκινάς ξανά, κάθε φορά που πέφτεις. Δεν υπάρχει οριστικός θρίαμβος ούτε οριστική ήττα, αν έχεις ζεστή καρδιά», κατέληξε καταχειροκροτούμενος.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης:

-Νομίζω ότι η ανθρωπότητα, όπως πάει, είναι καταδικασμένη.

-Γιατί το λέτε αυτό;

-Χάνουμε πολύ χρόνο άσκοπα. Μπορούμε να ζήσουμε πιο απλά. Πάρτε την Ουρουγουάη. Eχει 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους. Εισάγει 27 εκατομμύρια ζευγάρια παπούτσια. Φτιάχνουμε σκουπίδια και σκοτωνόμαστε στη δουλειά. Για ποιο λόγο;

Είσαι ελεύθερος όταν ξεφεύγεις από το νόμο της ανάγκης – όταν ξοδεύεις το χρόνο της ζωής σου σε αυτό που επιθυμείς. Αν οι ανάγκες σου πολλαπλασιάζονται, ξοδεύεις τη ζωή σου για να καλύψεις αυτές τις ανάγκες.

Οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν άπειρες ανάγκες. Η αγορά μας έχει κυριεύσει και μας στερεί τη ζωή.

Η ανθρωπότητα χρειάζεται να εργάζεται λιγότερο, να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο και να είναι πιο προσγειωμένη. Γιατί τόσα πολλά σκουπίδια; Γιατί πρέπει να αλλάζετε το αυτοκίνητό σας; Να αλλάξετε το ψυγείο;

Υπάρχει μόνο μια ζωή και τελειώνει. Πρέπει να της δώσετε νόημα. Αγωνιστείτε για την ευτυχία, όχι μόνο για τον πλούτο.

-Πιστεύετε ότι η ανθρωπότητα μπορεί να αλλάξει;

Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα;

Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα; Ακούγεται ο λόγος της φιλοσοφίας, των κοινωνικών επιστημών, της θεολογίας, των ανθρωπιστικών σπουδών στη δημόσια σφαίρα; 

Πώς προσλαμβάνεται και από ποιους, διεξάγεται ουσιαστικός διάλογος πάνω τους, ποια είναι η επιρροή των ιδεών που διακινούνται;

Αυτά ήταν τα θέματα που τέθηκαν στη δημόσια συζήτηση για τη «Σκέψη στην Ελλάδα σήμερα» που διεξήχθη στις 16 Ιουλίου στον Αίθριο Χώρο του Θεάτρου Κυδωνία, στις εφετινές «Νύχτες του Ιουλίου». Εισηγητές ήταν ο Κώστας Ανδρουλιδάκης, ο Σωτήρης Γουνελάς και η Ιωάννα Τσιβάκου και συντονιστής της συζήτησης ο Κώστας Κουτσουρέλης. 

Την εισήγηση του Κ. Ανδρουλιδάκη που δημοσιεύουμε παρακάτω, θα ακολουθήσουν προσεχώς οι ομιλίες των άλλων δύο συνεισηγητών. — ΝΠ

~.~

του ΚΩΣΤΑ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ

Υπάρχει ένα είδος πολυάσχολων στη Ρώμη, που τρέχουν
εδώ κι εκεί καταϊδρωμένοι, έχουν σαν ασχολία τους
την απραξία, ασθμαίνουν χωρίς λόγο, κι ενώ κάνουν
πολλά δεν κάνουν τίποτα.
— ΦΑΙΔΡΟΣ, Ανέκδοτα κατά τον τρόπο του Αισώπου [1]
Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε
— ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ, «Ένας γέροντας στην ακροποταμιά»

Τα ερωτήματα που τέθηκαν ως αφετηρία για τη συζήτησή μας είναι: Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα; Ακούγεται ο λόγος της φιλοσοφίας, των κοινωνικών επιστημών, της θεολογίας, των ανθρωπιστικών επιστημών στη δημόσια σφαίρα; Πώς προσλαμβάνεται και από ποιους, διεξάγεται ουσιαστικός διάλογος, ποια είναι η επιρροή των ιδεών που διακινούνται;

ΕΔΩ διαβάστε όλη την ανάρτηση από το ΝΕΟΝ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Η ΑΤΤΙΚΗ ΚΑΤΑΚΑΗΚΕ... Τι να κάνουμε....

Γιάννης Παναγιωτόπουλος 

Αφού η κυβέρνηση δεν δέχεται κριτική (αυτά κρίθηκαν στις εκλογές μας είπε πάλι χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) αλλά μόνον προτάσεις, ας αναφέρουμε κάποιες από αυτές που έχουν τεθεί στο τραπέζι εδώ και πολλά χρόνια:

1) Αγορά δεκάδων πυροσβεστικών ελικοπτέρων ή σχετικός μετασχηματισμός ελικοπτέρων του στρατού, τα οποία θα σταθμεύουν δίπλα ή εντός των εθνικών δρυμών και δασών (σε γήπεδα, ελικοδρόμια, οροπέδια), με δυνατότητα επέμβασης εντός 15 λεπτών από την πρόκληση πυρκαγιάς. Η αγορά ενός νέου Erikson κοστίζει περίπου 20 εκατομμύρια. Ο μετασχηματισμός ελικοπτέρων του στρατού πολύ λιγότερο. Με τα τρία δις που δεν έχουν απορροφηθεί από το πρόγραμμα "αιγιής" θα μπορούσαν να αγοραστούν/μετασχηματιστούν κοντά στα 100 ελικόπτερα. Να κατασκευαστούν ελικοδρόμια και δεξαμενές. Να εκπαιδευτούν πιλότοι.

2) Καμία νομιμοποίηση αυθαιρέτων σε πρώην καμμένα. Κατεδάφιση όσων έχουν νομιμοποιηθεί την τελευταία δεκαετία.

3) Υποχρεωτική κατασκευή πυροσβεστικής εγκατάστασης (δεξαμενή, αντλία, μάνικες που να φτάνουν έως 100 μέτρα έξω από την περίφραξη), για κάθε σπίτι που βρίσκεται δίπλα ή μέσα σε δάσος.

4) Εκπαίδευση των πολιτών στην δασοπροστασία και την δασοπυρόσβεση. Άσκηση στις αρχές κάθε αντιπυρικής περιόδου σε όλες τις κοινότητες που βρίσκονται μέσα ή δίπλα σε δάση.

5)Υποχρεωτικός καθαρισμός οικοπέδων και δασών από ιδιοκτήτες και δημοτικές αρχές, στις αρχές Μαΐου. Βαριά πρόστιμα και αυτόφωρο για πολίτες και δημοτικούς άρχοντες που το αμελούν.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: «Ένα νέο Λεξιλόγιο για μια νέα Πολιτική και μια άλλη Ανάπτυξη».

Εξαιρετικός ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, στη συνεδρία του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Φιλοπρόοδου Ομίλου Παραμυθιάς, με τίτλο «Ένα νέο Λεξιλόγιο για μια νέα Πολιτική και μια άλλη Ανάπτυξη

Στο βίντεο που ακολουθεί η ομιλία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Φιλοπρόοδου Ομίλου Παραμυθιάς.

Στην ομιλία του ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην οικονομική κρίση, την πολιτική του ιστορία, το πώς οραματίζεται την κεντρική πολιτική σκηνή και την αυτοδιοίκηση, στην εγχώρια τρομοκρατία αλλά και στους εναλλακτικούς τρόπους ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης αναφέρθηκε και σε τοπικά θέματα της Παραμυθιάς, όπως την ανάπτυξη του τουρισμού, την προώθηση των τοπικών προϊόντων και την αξιοποίηση των μνημείων της πόλης.

Βασίλης Καραποστόλης: Σκέψεις για την πολιτισμική ανασυγκρότηση της χώρας

Θα σας εκθέσω μερικές σκέψεις μου σχετικά με το πολιτισμικό απόθεμα της χώρας μας και τις δημιουργικές δυνάμεις που μας απομένουν μετά την καταστροφική κρίση που έπληξε τον τόπο και ακόμη διαρκεί. Ήδη με τη χρησιμοποίηση του όρου απόθεμα ξεπροβάλλει δυσοίωνο ένα πρόβλημα. Ένα απόθεμα πόρων, αξιών και δυνάμεων για να λειτουργεί πραγματικά ως τέτοιο προϋποθέτει ότι υπάρχει μια θέληση και μια ανάγκη ανθρώπινη που προσφεύγει σ’ αυτό και ζητά ενίσχυση. Πρέπει να υπάρχει από τη μεριά εκείνου ο οποίος δοκιμάζεται μια κίνηση συνειδητή προς τις διαθέσιμες εφεδρείες, ώστε αυτές οι εφεδρείες να δράσουν τονωτικά.

Κι εδώ ακριβώς προβάλλει η δυσκολία: είναι μια από τις κύριες συνέπειες των κρίσεων –που ποτέ δεν περιορίζονται στον οικονομικό τομέα– να παραλύει η θέληση, πιο συγκεκριμένα, να τραυματίζεται η ικανότητα των πληγέντων να επιλέγουν. Τι τους χρειάζεται πιο πολύ; Τι είναι πρωτεύον και τι δευτερεύον; Τι να αφήσουν στην άκρη και τι να επιδιώξουν με επιμονή; Όλα αυτά μοιάζουν περίπου μάταια. Σε μια πτώχευση εκείνο ακριβώς που κυριαρχεί είναι η εντύπωση πως σχεδόν εκλείπουν τα περιθώρια επιλογών: ό,τι έχεις να κάνεις το ορίζουν οι περιστάσεις και πίσω από τις περιστάσεις διακρίνεται εύκολα η βούληση κάποιων άλλων, αυτών που έχουν τη δύναμη να επωφεληθούν εις βάρος σου.

Υπό τέτοιες συνθήκες το να μιλά κανείς για πολιτισμική ανασυγκρότηση ηχεί παράδοξο, εφόσον πολιτισμός χωρίς την αυτενέργεια των δημιουργών δεν νοείται. Ο δημιουργός έχει εξ ορισμού να προκρίνει και να αποκλείσει, να θέσει όρια ο ίδιος στον εαυτό του, να ασκηθεί εφαρμόζοντας μια ορισμένη οικονομία στα μέσα που διαθέτει. Η δημιουργία γεννιέται πάντα μέσα στους περιορισμούς, είναι μια πράξη εκούσια στους κόλπους της αναγκαιότητας. Αν, αντιθέτως, οι περιορισμοί επιβληθούν απ’ έξω, τα πράγματα αλλάζουν πολύ. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια συμφορά του κράτους που θίγει τις τύχες καθενός, κι όχι ειδικά των επίδοξων δημιουργών. Τότε οι στερήσεις και η δυστυχία εκτός από το να πιέζουν υλικά τους πολίτες φαίνεται ότι και τους ταπεινώνουν. Είναι σαν να τους λένε ότι οι όποιες αποφάσεις τους δεν έχουν στο εξής κανένα βάρος· το αν εξαθλιωθούν περαιτέρω ή θα κρατηθούν σε μια υποφερτή κατάσταση, δεν εξαρτάται καθόλου από τι σκέπτονται και το αν θα δράσουν. Το θέμα είναι εάν και πώς θα αντιδράσει σ’ έναν τέτοιο υποβιβασμό ένα άτομο ή ένας λαός.

Αξίζει εδώ να θυμηθούμε την προειδοποίηση του Περικλή όταν απευθύνεται στους συμπολίτες του που χειμάζονται από τον λοιμό, στα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου. Τους λέει ότι «αίσχιον δε έχοντας αφαιρεθήναι ή κτωμένους ατυχήσαι» (είναι μεγαλύτερη ντροπή να αφήνεις να σου αφαιρούν αυτό που έχεις από το να μην αποκτάς αυτό που επιδιώκεις). Κρατώντας το στο νου μας αυτό, ας σκεφτούμε τη δική μας κατάσταση σήμερα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που «έχουμε»; Ή καλύτερα: τι είναι αυτό που θέλουμε να «έχουμε» και να είναι τόσο σίγουρο μέσα μας ώστε να είναι δύσκολο ή αδύνατο να μας το στερήσουν; Το ερώτημα αυτό μας φέρνει κατ’ ευθείαν στο ζήτημα του πολιτισμικού αποθέματος.