Ὅμως, ἐμεῖς, οἱ ἐν ζωῇ γενεὲς τῶν Ἑλλήνων, εἴμαστε οἱ τελευταῖοι Ἕλληνες. Καὶ, ὡς θεματοφύλακές της, φέρουμε τὴν ἱστορικὴ εὐθύνη τῆς Πατρίδος.

[Ὁμονοούντων ἀδελφῶν συμβίωσιν

παντὸς τείχους ἰσχυροτέραν εἶναι

ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ, Διογένους Λαερτίου Φιλόσοφος Ἱστορία]

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

Ἡ συνειδητὴ πολυετὴς προσπάθεια νὰ παραμείνουν οἱ Ἕλληνες ἡμιμαθεῖς ἀποδίδει καρποὺς πικρούς. Ἡ Ἑλλάς κατήντησε χώρα τῆς περιφέρειας τῆς Δύσης. Τελεῖ σὲ σχέση ἐξάρτησης ὑπὸ καθεστὼς πολλαπλασιαζομένης δυστυχίας.

Δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ Ἑλλάδα νὰ εἶναι ψοφοδεὴς ἢ νὰ ἐκτελεῖ χρέη παρατηρητοῦ ποὺ ἀτενίζει τὴν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων. Ἀτυχῶς ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ἡ χώρα ἔχει τεθεῖ στὸν αὐτόματο πιλότο. Τὶ κι ἂν ἐναλλάσσονται τὰ κόμματα; Στὸ πηδάλιο τῆς χώρας παραμένει ὁ αὐτόματος πιλότος. Μία πολιτικὴ ἡ ὁποία ἔχει φτάσει σὲ σημεῖο νὰ προσβάλλει τὴν νοημοσύνη καὶ τὴν κρίση ὅσων μποροῦν ἀκόμη νὰ σκέπτονται ἐλεύθερα καὶ νὰ ἔχουν γνώση τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας. Ἡ Ἱστορία φωτίζει τὴν οὐσία τῆς ἀσκούμενης πολιτικῆς.

1930. Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος πηγαίνει στὴν Ἄγκυρα γιὰ νὰ ὑπογράψει τὴν συμφωνία ποὺ θὰ ἐπέλυε τὶς οἰκονομικὲς διαφορὲς μεταξὺ Τουρκίας καὶ Ἑλλάδος. Ἡ Τουρκία ὄφειλε ἀποζημιώσεις στοὺς ἐκδιωχθέντες ἀπὸ τὴν Τουρκία, ἀνταλλάξιμους καὶ μὴ ἀνταλλάξιμους. Καὶ βεβαίως δὲν τὶς πλήρωνε. Ἡ ἀνταλλαγὴ ἀφοροῦσε τὰ δύο ἑκατομμύρια Ἑλλήνων τῆς Καθ' Ἡμᾶς Ἀνατολῆς σὲ ἀντιδιαστολή μὲ τὶς τετρακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνους ἔναντι τῶν ὁποίων εἶχαν ἀνταλλαχθεῖ.

Πρόκειται γιὰ μία χολή, μία μόνιμη πάσχουσα ἰσορροπία. Ἀντίθετη ἰσορροπία, εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ.Τὶς ἀποζημιώσεις ἀπὸ τότε, τὶς ὁποῖες ὀφείλει μὲ βάση τὴν Συνθήκη τῆς Λωζάννης νὰ καταβάλει στοὺς πρόσφυγες, ἡ Τουρκία δὲν τὶς ἔχει ἐξοφλήσει. Ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἤδη πληρώσει ἕνα σημαντικὸ μέρος στὶς διάφορες φάσεις τῶν διαπραγματεύσεων ποὺ προηγήθηκαν τοῦ 1930. Ὅταν ἄρχισαν αὐτὲς οἱ διαπραγματεύσεις, ἐφαρμοζόταν τὸ γνωστὸ σύστημα. Κατέβαλε κάτι ἡ Ἑλλάδα, ἡ Τουρκία δὲν κατέβαλε τίποτε. Διεκόπτοντο οἱ συνομιλίες. Τὴν ἑπόμενη φορὰ ἡ Ἑλλάδα κατέβαλε κάτι, πάλι ἡ Τουρκία δὲν κατέβαλε, καὶ πάλι διεκόπτοντο οἱ συνομιλίες.

Εἶναι ἡ ἴδια ἀκριβῶς μέθοδος ποὺ ἀκολουθήθηκε καὶ στὸ Κυπριακό. Κάθε φορὰ ἡ Ἑλληνικὴ πλευρὰ ἔκανε μία ὑποχώρηση, κατεγράφετο ἡ ὑποχώρηση, ἀλλά ἡ Τουρκία βεβαίως ἦταν ἀνυποχώρητη. Καὶ ἔτσι, φθάσαμε στὴν καταγραφὴ ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν ὑποχωρήσεων, οἱ ὁποῖες ἐνσωματώθηκαν στὸ περίφημο Σχέδιο Ἀνάν.

Ἔτσι γεννιοῦνται τὰ περιώνυμα Σχέδια καὶ Μέτρα. Ἀπὸ τὶς συνεχεῖς κατὰ διαστήματα καταγραφές, δηλαδὴ ὑποχωρήσεις τῆς Ἑλλάδος, προκειμένου νὰ γίνεται διάλογος μὲ τὴν τουρκικὴ πλευρά. Προφανῶς σήμερα καθόμαστε στὸ τραπέζι τῶν συζητήσεων καὶ διαπραγματεύσεων διότι ἡ Ἑλλάς εἶναι εὐήθης.

Τι ΕΊΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΆ, ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΞΙΑ ?

(ΜΕ ΦΌΝΤΟ ΤΗΝ ΕΕ ΣΤΗΝ  ΜΕΤΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΊΗΣΗ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΚΑΤΆΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΎ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ) 

Έχουμε αποκτήσει, από τα μικράτα μας, σχεδόν όλοι, την συνήθεια να πορευόμαστε αναλύοντας τον περίγυρο για να λαμβάνουμε, που και που, θέση ή αποφάσεις, με σχεδόν αναλλοίωτους ορισμούς. Ενίοτε κοιτώντας μόνο το περιτύλιγμα και τις ταμπέλες και ελάχιστες φορές το περιεχόμενο. 

Οι τεκτονικές όμως μετατοπίσεις που συντελούνται τώρα, και που έγιναν ορατές με την υγειονομική κρίση του κορονοιού και την ενεργειακή που ακολουθησε, μας κάνουν πολύ πλάκα. Οι ταμπέλες του τύπου Δεξιός/Κεντρώος/Αριστερός δεν λένε πλέον απολύτως ΤΙΠΟΤΑ για το πραγματικό περιεχόμενο, είναι ψευδείς, μετά-αληθινές. Ιδιαίτερα μετά από δύο καταρρεύσεις:

✔️Της παγκόσμιοποίησης, όπως την ξέραμε μετά την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού των Ρηγκαν/Θάτσερ και 

✔️του ίδιου του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτός είχε οριστεί το 86 στην περίφημη συνεννόηση των τότε  G5 στην Ουάσιγκτον μετά την σύνοδο των G7 στην Κορνουάλη το 21, κάνοντας όλη την καθυστερημένη απανταχού δεξιά να παθαίνει σοκ. Όχι από εκείνο της Κλάιν, το αντίθετο. 

Και τίθεται πλέον το ερώτημα, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται:

🔺️Τι είναι δεξιό/συντηρητικό και τι αριστερό /προοδευτικό σήμερα?

Πριν 45-50 χρόνια που υπήρχε ακόμα η Σοβιετια, αυτοί οι διαχωρισμοί ήταν απλοί και ξεκάθαροι:

Η Ευρωπαϊκή Διάσταση της Κρίσης των Πολιτικών Συστημάτων: Η Γαλλία και η Ελλάδα ως Παραδείγματα

18 Νοεμβρίου 2025

Μαρία Δεναξά*

Η Ευρώπη, ως χώρος πολυπολιτισμικής συνύπαρξης και κοινών θεσμών, βιώνει τα τελευταία χρόνια μια βαθιά κρίση των πολιτικών συστημάτων της.
Αυτή η κρίση δεν περιορίζεται μόνο σε εθνικά σύνορα. Για εκείνους που οι ευρωπαϊκές χώρες αποτελούν το βασικό πεδίο αναφοράς τους -δηλαδή το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζουν και εργάζονται- είναι εύκολο να διακρίνουν, από την Ελλάδα έως τη Γαλλία κι από τη Γερμανία και την Ιταλία μέχρι την Πορτογαλία, τη διογκούμενη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς, απέναντι στους θεσμούς, αλλά και απέναντι στην ίδια την ικανότητα των δημοκρατιών μας να ανταποκριθούν στα ολοένα σοβαρότερα και αυξανόμενα προβλήματα των κοινωνιών.

Κι αυτό γιατί, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν έχουμε να κάνουμε με κυβερνήσεις που υπηρετούν το κοινό συμφέρον. Υπηρετούν το δικό τους και σε πολλές περιπτώσεις ξένα συμφέροντα, υπό την καθοδήγηση των ταγών της παγκοσμιοποίησης και την εποπτεία των Βρυξελλών, που λειτουργούν ως θερμοκήπιο της διαπλοκής και της θεσμικής αυθαιρεσίας.
Παρά τις μεγάλες διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια της Ένωσης με τα οποία γαλουχηθήκαμε, στις μέρες μας οι μάσκες έχουν πέσει. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ένας λαβύρινθος γραφειοκρατίας και εξουσίας, διακρίνεται για τον αυταρχισμό και τη διαφθορά του και κανένας ηγέτης ευρωπαικής χώρας δεν φαίνεται πρόθυμος να αντιμετωπίσει ουσιαστικά αλλά ούτε και να αντισταθεί.

Η Γαλλία, που άλλοτε παρουσιαζόταν ως ισχυρή κεντρική δύναμη της Ένωσης, σήμερα δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στην ακροδεξιά και την αποσύνθεση του παραδοσιακού πολιτικού της ιστού, ο οποίος κάποτε ήταν σεβαστό παράδειγμα. Η Ελλάδα, από την άλλη, παρά τα δεινά της, δείχνει να μην μαθαίνει από τα λάθη της και συνεχίζει να κουβαλά τις πληγές και τις παθογένειες ενός πολιτικού συστήματος που ουδέποτε αναγεννήθηκε πραγματικά απο την μεταπολίτευση εως σήμερα.

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993) – Μια απ’ τις πολλές ιστορίες των άγνωστων “ανώνυμων” ανιδιοτελών αγωνιστών του Πολυτεχνείου

 ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

από seisaxthiablog

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993)

Ονομαζόταν Γιώργος Κηρύκου, καταγόταν από την Ικαρία, ένα από τα 5 παιδιά της οικογένειάς του, και το 1973 ήταν 18 χρονών.  Είχε έλθει στην Αθήνα να βρει την τύχη του και δούλευε περιστασιακά οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν η μουσική και η κιθάρα. Εραιστέχνης μουσικός, έφτιαχνε στιχάκια και τα έντυνε με τα ακόρντα της κιθάρας του.

Η φωτογραφία που τον δείχνει ανεβασμένο στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία και φωνάζοντας συνθήματα “Κάτω η χούντα” και “Επανάσταση λαέ“, είναι πασίγνωστη.

Τότε ήταν αρραβωνιασμένος με μια φοιτήτρια.

Μετά τα γεγονότα, συνελήφθη από τα όργανα της χούντας, κρατήθηκε στο Χαϊδάρι και βασανίστηκε. Οι γονείς του είχαν χάσει τα ίχνη του, δεν ήξεραν εάν είναι ζωντανός ή όχι. Τελικά, κατάφερε να επικοινωνήσει με την αρραβωνιαστικιά του μέσω ενός φαντάρου, κι εκείνη έσετιλε γράμμα στην Ικαρία για να πει στην οικογένεια ότι είναι ζωντανός.

Αργότερα μπαρκάρισε στα καράβια, ξαναγύρισε γιατί ήταν “παράνομος”, πήγε στην Αμερική, παντρεύτηκε, έκανε έναν γιο, και δούλευε μουσικός στην Αστόρια. Χώρισε, γύρισε στην Ικαρία στην μάνα του και στις αδελφές του, έκανε έναν δεύτερο γάμο, και έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά. Το παρατσούκλι του ήταν “Αλμπάνο“

Να ξαναδώσουμε πολιτικό νόημα στη λέξη «χώρα»

του Ρούντι Ρινάλντι

Πριν μερικά χρόνια χρησιμοποιήσαμε ευρύτατα την έννοια της «χώρας», γεγονός που παραξένεψε αρκετούς στον χώρο της αριστεράς, και γενικότερα όσους έχουν έναν απλουστευτικό, «δυαδικό» τρόπο σκέψης-παρουσίασης των αντιθέσεων και πλευρών ενός κοινωνικού σχηματισμού (βάσει του σχήματος «κεφάλαιο/εργασία», αστική τάξη/προλεταριάτο). Ήταν η εποχή που όλοι νόμιζαν ότι η παγκοσμιοποίηση δεν αφήνει καθόλου χώρο και έδαφος για την ύπαρξη του «κράτους/έθνους», ή των χωρών όπως τις είχαμε γνωρίσει μέχρι τότε… 

Παράλληλα επικεντρώσαμε το ενδιαφέρον στην έννοια της γεωπολιτικής, εκτιμώντας πως η είσοδος –τουλάχιστον από το 2015– σε μια έντονη διατάραξη σχέσεων και δεδομένων σε ολόκληρο τον ορίζοντα (ευρωπαϊκό, μεσογειακό, βαλκανικό αλλά και ευρύτερα διεθνή) θα προοιώνιζε και θα καθόριζε σε μεγάλο βαθμό τις εγχώριες εξελίξεις. Την ίδια στιγμή καταγράφαμε τη μετατροπή της Τουρκίας σε ισχυρή και αναβαθμισμένη περιφερειακή δύναμη που αμφισβητεί την κυριαρχία πολλών όμορών της χωρών. Ο τουρκικός επεκτατισμός αποκτούσε μια αναβαθμισμένη και επικίνδυνη διάσταση.

Μια δεκαετία αλλαγών 

Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, μια δεκαετία ολόκληρη, πολλά άλλαξαν: με την πολυοργανική κρίση και αναδιάρθρωση του καπιταλισμού· με την εμφάνιση και ισχυροποίηση αναδυόμενων ισχυρών κέντρων· με την πανδημία και τη γενική δοκιμή μέτρων χειραγώγησης μεγάλων πληθυσμών και εμπέδωσης της ψηφιοποίησης σε τομείς όπως εργασία και εκπαίδευση, και του βιοπολιτικού ελέγχου· με το τέλος της κλασικής παγκοσμιοποίησης και την ενδόρρηξη σε μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Βρετανία, Ε.Ε.). Τα συνθήματα ακόμα και των πιο ισχυρών κοσμοκρατορικών κέντρων, που αποκτούν «πατριωτικό» μεγαλοϊδεατικό μανδύα («να ξανακάνουμε την Αμερική τρανή», ο «ρωσικός κόσμος», οι «κινεζικές ιδιαιτερότητες»), αλλά και η αναδίπλωση πολλών δυνάμεων, συνυπάρχουν με ισχυρές τάσεις (σε παγκόσμιο επίπεδο) ανεύρεσης δρόμων απαγκίστρωσης από τα δεσμά του Δυτικού πολυεθνικού εναγκαλισμού-στραγγαλισμού.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Δεν ξέρω πως θα λειτουργήσει στην πολιτική πραγματικότητα αυτό που υπόσχεται ο Μαμντάνι, ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, αλλά αυτό που λέει πως «Ξεκινά η εποχή όπου η αγάπη θα είναι πολιτική πράξη» είναι μια φράση βαθιά επαναστατική, και ταυτόχρονα, για όσα προσπαθώ να πω όλο αυτό τον καιρό, προφητικά επίκαιρη.

Γιατί όντως, ζούμε μια εποχή ανέραστης εξουσίας ανθρώπων και συστημάτων που διαχειρίζονται τον κόσμο χωρίς επιθυμία, χωρίς τρυφερότητα, χωρίς τον παλμό του έρωτα που ενώνει. Οι ηγέτες, οι τεχνοκράτες, οι διαχειριστές της “κανονικότητας”- λειτουργούν σαν να κυβερνούν χωρίς σώμα, χωρίς αφή, χωρίς σχέση.

Αυτό που αποκαλώ «ανέραστοι που μας εξουσιάζουν» δεν είναι υπερβολή. Είναι διάγνωση μιας ψυχοπολιτικής κατάστασης: η εξουσία έχει αποκοπεί από το συναίσθημα, από το ανθρώπινο, από το ερωτικό στοιχείο που συνέχει τον κόσμο. 

Και σε αυτό το πλαίσιο, η αγάπη - όχι ως ρομαντισμός, αλλά ως αναγνώριση, σχέση, φροντίδα, ευαλωτότητα- γίνεται πράγματι πολιτική πράξη.

ΑΚΟΥ ΜΕ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΟΥ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Άκου με, συμπολίτη μου.

Μπροστά στο χάος που διανοίγεται όλο και πιο πολύ, αν θέλουμε να δούμε "τι θα κάνουμε", πρέπει πρώτα να θυμηθούμε "ποιοι είμαστε".

Κι αν θέλουμε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε,

πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Γιατί δεν ζούμε μόνο μέσα σε κρίσεις και αριθμούς,

ζούμε μέσα σε μια σιωπηλή μετατόπιση νοήματος.

Τα αυτονόητα που κάποτε μας κρατούσαν όρθιους

έσπασαν, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε.

Και χάσαμε όχι μόνο αξίες, αλλά το πώς ο κόσμος μας έβγαζε νόημα.

Μέχρι πάνω-κάτω τις αρχές του 21ου αιώνα, παρά τις μεγάλες ή μικρές αποκλίσεις της Ιστορίας μας, είχαμε φτιάξει έναν κόσμο όπου η αξιοπρέπεια, το “εμείς”, η προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος και η μνήμη της παράδοσης συνέθεταν το κοινό μας φαντασιακό - τον αόρατο ιστό που έκανε τον άνθρωπο άνθρωπο και τον τόπο κοινότητα. Προφανώς δεν ήταν για όλους κοινό αυτό το "κοσμοείδωλο", όμως ήταν γι' αυτούς που έγραφαν την Ιστορία μας.

Και ύστερα, σιγά-σιγά, αυτός ο ιστός χαλάρωσε:

Η αξιοπρέπεια έγινε προσαρμογή.

Το “εμείς” έγινε “ο καθένας για τον εαυτό του”.

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Για να δούμε "τι θα κάνουμε" χρειάζεται να μάθουμε πρώτα  "ποιοι είμαστε" και για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Χρειάζεται δηλαδή να για να δούμε «πώς θα προχωρήσουμε ως κοινωνία», να αναστοχαστούμε: 

- πώς μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά χάθηκε η συνέχεια του νοήματος,

- ποιοι μηχανισμοί μας αποξένωσαν από το συλλογικό “εμείς”,

- και πώς η “πρόοδος” οικοδομήθηκε συχνά πάνω σε ανεπεξέργαστα τραύματα (εμφύλιος, μετανάστευση, εξάρτηση, Μνημόνια-κρίση, Τέμπη κ.α. ).

Αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι μοιρολατρία, ούτε ευκαιρία να πούμε τον καημό μας, είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

Πως λοιπόν άλλαξε το κοινωνικό φαντασιακό στην Ελλάδα, πως μεταμορφώθηκαν τα αυτονόητα με τα οποία πορευόμασταν στη ζωή μας, δηλαδή πώς άλλαξε το νόημα του κόσμου (μας);

1. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ 

Πριν (μεταπολεμικά–ως δεκαετία ’80/αρχές ’90):

Η αξιοπρέπεια ήταν υπέρτατη αξία. Το «να μην ντροπιαστούμε» και «να κρατήσουμε την τιμή» ήταν βασικό κριτήριο συνύπαρξης και πράξης. 

Ένας πατέρας, για παράδειγμα, προτιμούσε να βγάλει λιγότερα χρήματα, αλλά να «μην υποκύψει». Το «όχι» είχε μεγάλο ηθικό βάρος.

Μετά (2000–σήμερα):

Η κύρια αξία γίνεται η προσαρμοστικότητα. Ο άνθρωπος «επιβιώνει» συνεχώς, αλλά χωρίς εσωτερικό άξονα. «Έλα μωρέ, όλοι έτσι κάνουν.»  «Το θέμα είναι να βολευτούμε κι εμείς.»

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητου:

Η αξιοπρέπεια χάνει την πρωτοκαθεδρία ως ορίζοντας νοήματος.

Το νόημα μετακινείται από το «είμαι» στο «τα βγάζω πέρα».

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Για μια αναγέννηση της ψυχής και της Δημοκρατίας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Η Ελλάδα πενθεί, εδώ και δεκαετίες. Και μέσα από το πένθος της, θυμάται. Στις ράγες των Τεμπών δεν χάθηκαν μόνο ζωές·

εκεί εκτροχιάστηκε κι ένα ολόκληρο σύστημα που είχε μάθει να θεωρεί την αναισθησία φυσιολογική. 

Το αίμα εκείνων των παιδιών αποκάλυψε τη ρωγμή — ανάμεσα στην εξουσία και την ευθύνη, ανάμεσα στο ατομικό και στο συλλογικό. 

Κι απ’ αυτή τη ρωγμή ξεπηδά σήμερα μια νέα φωνή:

η φωνή όσων αρνούνται να συνηθίσουν.

Αυτή η φωνή δεν ανήκει σε κόμμα, ανήκει στην καρδιά της κοινωνίας. Μιλά από τον πόνο, αλλά όχι με μίσος.

Μιλά με τρυφερότητα, αλλά χωρίς φόβο. Είναι η φωνή που λέει: ως εδώ. Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλη συνενοχή.

Όχι άλλο “έτσι είναι τα πράγματα”.

Θέλουμε μια Ελλάδα που να μπορεί να κοιτάζει τα παιδιά της στα μάτια —και να τους υπόσχεται αλήθεια, όχι ψέμα. Φροντίδα, όχι εγκατάλειψη. Αξιοπρέπεια, όχι επιβίωση.

Κι έτσι γεννιέται ένα κάλεσμά: 

ένα κάλεσμα για αναγέννηση της ψυχής και της Δημοκρατίας.

Τι σημαίνει αυτό;

1. ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε διαδικτυακή πλατφόρμα — κύτταρα δημοκρατίας και συμμετοχής, όπου ο πολίτης δεν είναι θεατής αλλά δημιουργός του δημόσιου λόγου.

Αποικία...

«Ο πλούτος είναι ισχύς, και η ισχύς χωρίς έλεγχο οδηγεί χώρες στην εξάρτηση. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει ως κυρίαρχο κράτος αν χάσει τον έλεγχο των πηγών ενέργειας, των επικοινωνιών, των μεταφορών και των υποδομών της. 

Το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά βαθιά πολιτικό και δημοκρατικό. 

Οταν οι αποφάσεις λαμβάνονται από μετόχους στο εξωτερικό, η ψήφος των πολιτών χάνει το πρακτικό της νόημα. Πολλώ δε μάλλον όταν οι μέτοχοι αυτοί έχουν διασπορά συμφερόντων και σε χώρες που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή για εθνικούς λόγους.»

Μιχάλης Σάλλας 

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Ο Μιχάλης Σάλλας ο τραπεζίτης αυτά. Τη στιγμή που το 70% της αξίας των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών ανήκει σε ξένους. Τη στιγμή που οι μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις γδύνονται ακόμη και λεκτικά από τα τελευταία ίχνη της ελληνικότητάς τους (ο ΟΤΕ-Cosmote γίνεται Telekom, o ΟΠΑΠ γίνεται Allwyn, η Μυτιληναίος γίνεται... Metlen κ.ο.κ., κ.ο.κ.) με την κυβέρνησή μας όχι μόνο να μην κάνει το παραμικρό για να ανακόψει τον αφελληνισμό τους αλλά να χειροκροτεί και από πάνω για την... εμπιστοσύνη που μας δείχνουν λέει οι ξένοι επενδυτές. 

Τη στιγμή που οι ξένοι εξαγοράζουν en mass ξενοδοχεία, αστικά ακίνητα, παραθεριστικές κατοικίες και ό,τι άλλο αξίας μας έχει απομείνει - ακόμη και ιδιωτικά σχολικά συγκροτήματα!

 Τη στιγμή που συμβαίνει το πρωτοφανές (και αναρωτιέμαι πόσο σύννομο), η Pziizer να διαφημίζει στο μετρό το νέο της εμβόλιο (τι άλλο!), κατά τα αμερικανικά ειωθότα!...

Μ. Σάλλας: Εθνική κυριαρχία και "κατανομή" του παγκόσμιου πλούτου

"Η Ελλάδα οφείλει να δημιουργήσει έναν δικό της Ανεξάρτητο Μηχανισμό Ελέγχου Ξένων και Στρατηγικών Επενδύσεων", γράφει ο Μιχάλης Σάλλας σε άρθρο του στο "Βήμα της Κυριακής", ο οποίος "θα διέπεται από διαφάνεια, θα κάνει προληπτική εποπτεία και να έχει δικαίωμα επανεξέτασης συναλλαγών, που μπορεί να επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα, τα κυριαρχικά της δικαιώματα".

Ολόκληρο το άρθρο του Μιχ. Σάλλα έχει ως εξής:

"Ο κόσμος της Δύσης έχει αλλάξει. Οι γεωπολιτικές σχέσεις μεταβάλλονται. Οι "συμμαχίες” αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη, ακόμη και με βάση τα προσωπικά οικονομικά συμφέροντα ηγετών. Απροκάλυπτα επίσης, παρεμβαίνουν πολυδισεκατομμυριούχοι στην υποστήριξη δικών τους επιλογών ακόμη και σε τρίτες χώρες, για να τις ελέγξουν.

Η λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" έχει πάψει να είναι ελεύθερη. Έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό παγκόσμιας συγκέντρωσης ισχύος, όπου το κεφάλαιο κινεί τα νήματα και οι κυβερνήσεις ακολουθούν. Σήμερα, λίγες εκατοντάδες επιχειρηματικοί όμιλοι ελέγχουν την ενέργεια, τα τρόφιμα, την τεχνολογία και την ενημέρωση του πλανήτη. Η οικονομική ισχύς έχει αποκτήσει γεωπολιτική διάσταση, ικανή να καθορίζει πολιτικές αποφάσεις και να επηρεάζει εκλογικά αποτελέσματα.

Η συγκέντρωση του πλούτου σε ελάχιστα χέρια έχει λάβει ιστορικά πρωτοφανείς διαστάσεις. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Oxfam, το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει πάνω από το 70% του νέου παραγόμενου πλούτου. Εκατοντάδες επιχειρηματίες και funds, διαθέτουν περιουσίες που υπερβαίνουν καθένας, τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Επαρκείς για να αγοράσουν, κυριολεκτικά, ολόκληρους κλάδους της οικονομίας μικρών κρατών, ενώ κάποιοι μπορούν να αγοράσουν και το σύνολο σχεδόν, των μεγάλων επιχειρήσεων μιας χώρας. ‘Όπως έχει διαμορφωθεί το παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον, το φαινόμενο δεν είναι θεωρητικό.

" Ή την ησυχία μας ή την ελευθερία μας", οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν. - Λευτέρης Κουσουλής

«Θα πρέπει να αποφασίσουμε: θέλουμε την ησυχία μας ή την ελευθερία μας;»
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης , πολιτικός επιστήμονας , στο στούντιο του militaire channel, μιλά για την ουσία της πολιτικής: τους πολίτες. Οι οποίοι θα πρέπει να το παραδεχτούμε έχουν και ευθύνες για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλά έχουν και τη δύναμη να την αλλάξουν. «Ο κάθε πολίτης είναι το τελευταίο φυλάκιο», όπως λέει ο κ. Κουσούλης.
«Θυμός και εμπιστοσύνη είναι οι δύο λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε σαν σκαλοπάτια ,για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα», λέει.

«Η χώρα σήμερα ζει μέσα σε μία θύελλα κρίσης εμπιστοσύνης. Οι μετρήσεις λένε ότι οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται σε ποσοστό πάνω από 70% την ελληνική δικαιοσύνη. Αυτό είναι ένα συγκλονιστικό μέγεθος που θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει το λεγόμενο πολιτικό προσωπικό», επισημαίνει ο κ. Κουσούλης.

«Πρέπει οι πολίτες να ξαναδούμε τον εαυτό μας. Είναι υποχρέωση όλων μας, να ανασυντάξουμε την Ελλάδα και πρέπει να ξεκινήσουμε από το μείζον ζήτημα της ανάκτησης της εμπιστοσύνης. Συνεπώς, καθώς έρχονται οι εκλογές η ευθύνη όλων μας γίνεται μεγαλύτερη. Συμμετοχή και όχι αποχή στις εκλογές. Αυτός που απέχει διαγράφει τον εαυτό του ως πολίτη από το κοινωνικό σώμα και στην πραγματικότητα παραιτείται και λέει στους άλλους αποφασίστε εσείς για μένα.

 Συμμετοχή με ελευθερία. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται αυτά που εκστομίζει η εξουσία προκειμένου να τους πει «μα τι θέλετε τώρα, ξέρετε μπορείτε να βρεθείτε σε δυσκολότερη θέση, είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Αυτό ακούμε καθημερινά στο δημόσιο λόγο και είναι πάρα πολύ προσβλητικά και ταπεινωτικά επιχειρήματα για τους πολίτες. Ως ελεύθεροι άνθρωποι οφείλουμε να τα αποκρούσουμε…

Η Ελλάδα έχει δύο δρόμους: ή θα προσαρμοστεί ,θα παραιτηθεί και θα αγκαλιάσει την ησυχία της, άρα θα αποφύγει τα προβλήματα, θα υποβαθμιστεί και θα κατεβεί πολλά σκαλοπάτια στη σκάλα, ή θα αποφασίσει το αντίθετο. Να πει εγώ θα προσπαθήσω να ανεβώ τα σκαλοπάτια της σκάλας και θα αναλάβω την ευθύνη αυτής της προσπάθειας. Αυτοί είναι οι δρόμοι που έχουμε μπροστά μας να αποφασίσουμε τι θέλουμε: ή την ησυχία σας ή την ελευθερία μας. Ο Θουκυδίδης μας το λέει σε κάθε σελίδα της ιστορίας του. Ή θα συμβιβαστείτε δηλαδή θα αποδεχθείτε μία δουλική συνθήκη της ύπαρξης ή θα πολεμήσετε για να είσαστε ελεύθεροι αυτό είναι το διαρκές δίλημμα».

Γιώργος Κασιμάτης: H συνταγματικότητα του 3ου "Μνημονίου"

Δημοσίευση 27.11.2017

ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΓΝΩΜΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ» 

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Το άρθρο 44 § 2 Σ προβλέπει τη διεξαγωγή δύο ειδών δημοψηφίσματος: Το “δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα” και το “δημοψήφισμα για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά”. Και τα δύο είδη δημοψηφισμάτων είναι δεσμευτικά με την εξής έννοια:

Η δεσμευτικότητα και των δύο κατηγοριών είναι επιπέδου κυβερνητικής πράξης και κοινού νόμου αντίστοιχα -δεν είναι συντακτικού ή αναθεωρητικού επιπέδου. Το πρώτο δεσμεύει την άσκηση της κυβερνητικής λειτουργίας μόνο ως προς το βασικό ουσιαστικό περιεχόμενο του ερωτήματος και το δεύτερο δεσμεύει την άσκηση της νομοθετικής λειτοργίας ως προς το περεχόμενο του ψηφισμένου νομοσχεδίου και μόνο, εφόσον πρόκειται για κοινωνικό θέμα και εφόσον το κοινωνικό θέμα δεν επηρέαζει τα δημόσια έσοδα ή έξοδα. Το ότι η δεσμευτικότητα των προβλεπόμενων δημοψηφισμάτων δεν είναι αυξημένης τυπικής δύναμης, αλλά επιπέδου ισχύος πράξεων των συντεταγμένων εξουσιών -εδώ κυβερνητικής και νομοθετικής πράξης αντίστοιχα- έχει ως συνέπεια ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η νομοθετική εξουσία δεν μπορεί αντίστοιχα να τροποποιήσει ως προς τη βασική του ουσία το περιεχόμενο της απόφασης του δημοψηφίσματος, παρά μόνο εφόσον αιτιολογήσει και θεμελιώσει την τροποποίηση με νέα δεδομένα ή κριτήρια της διακριτικής της ευχέρειας. Μπορεί, με άλλες λέξεις, η κυβέρνηση (το Υπουργικό Συμβούλιο) να πάρει μια νέα απόφαση για το ίδιο εθνικό θέμα με βάση νέα κριτήρια και δεδομένα και η νομθετική εξουσία, μετά από άσκηση νέας νομοθετικής πρωτοβουλίας, να ψηφίσει νέο νομοσχέδιο για το ίδιο κοινωνικό θέμα.

ΟΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ Ο ΦΘΟΝΟΣ.

Η Αληθινή Ελληνική Ταυτότητα που Αναδύεται

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Σε μια εποχή που ο Δυτικός κόσμος παραπαίει ανάμεσα στον κυνισμό και την ψευδαίσθηση προόδου — όπου οι άνθρωποι μετρούν τη ζωή με αποδόσεις, επιδόσεις και «like» — η Ελλάδα, μέσα από την πληγή των Τεμπών, ξαναθυμάται το αρχέγονο της πρόσωπο:

όχι εκείνο του καταναλωτή, αλλά του πολίτη, όχι του θεατή, αλλά του συμμετόχου, όχι του θύματος, αλλά του μάρτυρα της αλήθειας.

Όταν χιλιάδες άνθρωποι στέκονται στο Σύνταγμα, σιωπηλοί, με κεριά, χωρίς κομματικά σύμβολα, μόνο με τα πρόσωπά τους στραμμένα σε έναν πατέρα που πεινά για δικαιοσύνη, τότε κάτι αρχαίο ξυπνά.

Σε έναν κόσμο απόλυτης εξατομίκευσης, η μόνη επαναστατική πράξη είναι η εκ νέου επινόηση του «μαζί».

Του Μάνου Λαμπράκη 

Υπάρχουν εποχές όπου η Ιστορία δεν παράγει πρόοδο, αλλά ατέρμονη κυκλικότητα. Όπου η πολιτική φθίνει σε τελετουργία τεχνοκρατικής διαχείρισης και η συλλογική εμπειρία διαρρηγνύεται σε ατομικά αποθέματα αγανάκτησης, μνησικακίας και υπαρξιακής κόπωσης. Η Ελλάδα βρίσκεται σ’ ένα τέτοιο σταυροδρόμι: μια μετά-δημοκρατική κοινωνία εξουθενωμένη από την ίδια της την ιστορικότητα, αδυνατώντας πλέον να παραγάγει κοινό παρόν, πολλώ δε μάλλον κοινό μέλλον.

Η κρίση δεν είναι απλώς θεσμική ή οικονομική. Είναι πρωτίστως οντολογική: αφορά τη δομική αδυναμία να αναγνωριστεί ο εαυτός ως μέρος ενός εμείς που δεν λειτουργεί βάσει αίματος ή συμφέροντος, αλλά βάσει μοιρασμένης μνήμης και θεραπευτικής σχέσης με το τραύμα. Στην θέση του κοινού, εδραιώνεται το μερικό. Στην θέση της ενσυναίσθησης, η καχυποψία. Στην θέση του λόγου, ο ύψιστος θρίαμβος του θορύβου. Και σε αυτή την ασυνάρτητη τοπολογία, το «μαζί» καθίσταται αδιανόητο.

Η μετάθεση της πολιτικής στο πεδίο της ύβρεως και του αμοιβαίου ακρωτηριασμού έχει ως επακόλουθο μια κοινωνία υπαρξιακά απορφανισμένη: χωρίς κοινές αφηγήσεις, χωρίς κοινές σιωπές, χωρίς κοινές συγκινήσεις. Η λέξη πατρίδα δεν σημαίνει πια «τόπος επιστροφής», αλλά τόπος επιστροφής του κακού. Η λέξη λαός δεν δηλώνει πια δυναμική ολότητα, αλλά στατιστική συνάθροιση. Και το ίδιο το πολιτικό σώμα ― άλλοτε φορέας ιστορικής ενότητας ― έχει αποσυντεθεί σε δίκτυα ιδιωτικής ανασφάλειας, πληροφορικής μανίας και μικροψυχικού εθνικισμού.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΑΜΕ ΝΑ ΓΊΝΟΥΜΕ (ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ) ΜΙΑ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΧΩΡΑ ΜΕ ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ?

Η γνωστή ατάκα του Χάρυ Κλυν "Η Ελλάδα είναι η μόνη Αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους" έγινε σε μια εποχή που η παλιές συντηρητικές δεξιές πεποιθήσεις περι της "ψωροκώσταινας" ήταν συμβατές με την πρώτη μετα-αποικιακή περίοδο της Αφρικής, για να περιγράψει την πολιτική και πολιτισμική μας κατάσταση στο τέλος του προηγούμενου αιώνα.. 

Από τότε όμως η Αφρική προχώρησε αρκετά. Σοβαρό δείγμα προόδου της είναι η πρόσφατη προσπάθεια εισαγωγής του κοινού της ψηφιακού νομίσματος AUA που, σε αντίθεση με όλα τα άλλα σε Ανατολή (Unit των BRICS) και Δύση (ψηφιακό ευρώ ή τα stablecoins ξεφορτώματος του αμερικανικού χρέους σε αυτά από τον Τραμπ), βασίζει την αξία του στα μεταλλευτικά ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ (και όχι εμπορεύματα) της Μαύρης Ηπείρου,  για να χρηματοδοτηθεί ενδογενώς και χωρίς πρόσθετα δάνεια από το ΔΝΤ η ανάπτυξη της (δες σχετικά και στο σχόλιο #1).

Οπότε αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν κάναμε και εμείς κάτι αντίστοιχο, εκδίδοντας τώρα ένα ΕΞΩΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ψηφιακό νόμισμά, ως παράλληλου του ευρώ και σύμφωνο με τον Κανονισμό  MICA της ΕΕ, αντικρυσμένο με την αξία όσων φώναζε από το 1947 ο Δ. Μπάτσης, ο σύντροφος του Ν. Μπελογιάννη. Αυτός που εκτελέστηκε μαζί του επειδή φώναξε για την αξία των αποθεμάτων μετάλλων και υδρογονανθράκων στο Ελληνικό υπέδαφος. 

Τα γνωστά δεδομένα σήμερα:

🔺️Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικά αποθέματα σε βιομηχανικά και μεταλλικά ορυκτά, με τον κλάδο να συμβάλλει περίπου 1-2% στο ΑΕΠ και εξαγωγές 8,4 δισ. δολαρίων σε "mineral products" το 2021

 Η συνολική ακαθάριστη αξία πιθανών και αποδεδειγμένων αποθεμάτων εκτιμάται σε 2,4 τρισεκατομμύρια ευρώ, με τα ενεργειακά (άνθρακας, αέριο, πετρέλαιο) να αντιστοιχούν σε 1,36 τρις. ευρώ με τους συντηρητικότερους υπολογισμούς.

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ — Το πρόταγμα του Κινήματος των Τεμπών

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Κάθε τραύμα, ατομικό ή συλλογικό, αφήνει πίσω του όχι μόνο πόνο, αλλά και μια διάβρωση στην αυτοεικόνα· μια βαθιά αίσθηση ντροπής, σαν να είσαι εσύ το λάθος, όχι ό,τι σου συνέβη ή ακόμη περισσότερο ο κακοποιητής που σου το προκάλεσε.

Ο Λαός μας κουβαλάει σωρεία τέτοιων τραυμάτων: προδοσίες, εξαρτήσεις, ταπεινώσεις, καταστροφές, περιόδους όπου το κράτος λειτούργησε όχι ως προστάτης αλλά ως δεσμοφύλακας. Η ψυχή του λαού μας έχει τραυματιστεί από αιώνες «πατρωνίας» — πολιτικής, ξένης, θεσμικής. Κάθε τέτοιο βίωμα χαράζει μέσα μας τη φωνή του ανίκανου, του μικρού, του ανασφαλούς. Μας μαθαίνει να απολογούμαστε για την ύπαρξή μας, να περιμένουμε σωτήρες, να αποδεχόμαστε λιγότερα απ’ όσα αξίζουμε. Μας εκπαιδεύει να στρεφόμαστε με μίσος απέναντι στον ίδιο τον συλλογικό μας εαυτό, να απεχθανόμαστε τον ίδιο τον Λαό μας. 

Το Κίνημα των Τεμπών, γεννημένο από την πιο βαθιά πληγή —την απώλεια παιδιών σε ένα έγκλημα συστημικό— μπορεί να αναστρέψει αυτή την παρακαταθήκη. Γιατί μέσα στην κραυγή του πένθους δεν ζητά προνόμια, ζητά δικαιοσύνη, δεν εκλιπαρεί, διεκδικεί, δεν ζητά να ξεχάσει, αλλά να θυμηθεί.

Κι αυτή η αγωνιστική μνήμη είναι η απαρχή της εθνικής αυτοεκτίμησης.

Η αυτοεκτίμηση ενός λαού δεν είναι αλαζονεία ούτε εθνικισμός. Είναι η ικανότητα να πιστεύεις πως αξίζεις, ακόμη κι όταν έχεις κάνει λάθη. Είναι το να αναγνωρίζεις την ευθύνη σου χωρίς να την ταυτίζεις με ενοχή, να βλέπεις το σφάλμα όχι ως καταδίκη, αλλά ως πρόσκληση για ωρίμανση. Και αυτή η αυτοεκτίμηση αποτελεί το ισχυρότερο αντίδοτο ενάντια στην ενοχοποίηση, στη χειραγώγηση και εν τέλει στην υποταγή από τους μηχανισμούς του εξουσιαστικού συστήματος.

Ο Κονδύλης και αυτό που δεν κατάλαβε σε σχέση με τη δύναμη

Του Στρατή Ψάλτου 

Με αφορμή την ανάμνηση του θανάτου του 

11 Ιουλίου 1998, πριν 27 χρόνια, πέθανε σε ηλικία 55 ετών ο Παναγιώτης Κονδύλης, αφήνοντας πίσω του ένα αξιοσημείωτο συγγραφικό έργο. Μέσα από αυτό είχε γίνει γνωστός, καθώς όχι απλώς απέφευγε τις δημόσιες εμφανίσεις, αλλά μέχρι τον θάνατό του δεν κυκλοφορούσε ούτε καν μία φωτογραφία του. 

 Το έργο αυτό, αρχικώς γραμμένο στα γερμανικά και μεταφρασμένο από τον ίδιο στα ελληνικά, τον καθιστούσε έναν αδιαμφισβήτητο μάστορα του ελληνικού γραπτού λόγου και ταυτόχρονα έναν σημαντικό, αλλά αμφιλεγόμενο, θεωρητικό. 

Όταν ακόμη ζούσε, αλλά κυρίως μετά θάνατον, γράφτηκαν πολλά και σημαντικά για το έργο του. Σε αυτό το μικρό σημείωμα, με αφορμή την ανάμνηση του θανάτου του, δεν έχω να προσθέσω κάτι σε αυτά. Θέλω μόνο να πω κάτι αναστοχαστικό για τη δική μου σχέση με το έργο του.

Ενώ στα χρόνια της εφηβείας μου είχα επηρεαστεί από τα έργα των Νεορθοδόξων, κυρίως του Γιανναρά, κάτι που με οδήγησε τελικώς να σπουδάσω και θεολογία, από το 1992 και ύστερα ήταν τέτοια η επίδρασή του Κονδύλη πάνω μου, ώστε τα περισσότερα από αυτά που έλεγαν οι παντός είδους ηθικολόγοι, θεολόγοι και ιδεολόγοι, θεωρούσα ότι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μάσκες πίσω από τις οποίες καλυπτόταν κάθε φορά μία συνειδητή ή ασυνείδητη βούληση ισχύος, όπως έλεγε ο Κονδύλης. 

Το αντίδοτο στην ελληνική παρακμή

Του Γιώργου Παπασίμου

Μετά την ολοκλήρωση της καθιερωμένης “παρέλασης” της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και της αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ, η αντικειμενική κυρίαρχη αίσθηση οδηγεί ολοένα και περισσότερο στην υφιστάμενη πραγματικότητα της κυριαρχίας ενός σαθρού πολιτικού εποικοδομήματος και της απουσίας στοιχειώδους αντιμετώπισης των προβλημάτων της χώρας.

Την ίδια ώρα σε παγκόσμιο επίπεδο συντελούνται καθοριστικές, κορυφαίες μεταβολές από την ανάδυση του νέου πολυπολικού κόσμου, που θα καθορίσει την παγκόσμια τάξη για τον επόμενο αιώνα και άρα και την θέση της χώρας μας. Συνθήκες που απαιτούν ισχυρές πολιτικές ηγεσίες με στρατηγική και όραμα για μία μικρή μεν χώρα σε πληθυσμό και ΑΕΠ, όπως είναι η Ελλάδα, πλην όμως σημαντικής, λόγω της γεωγραφικής θέσης στον αναδυόμενο νέο πολυπολικό κόσμο και εν δυνάμει παγκόσμιου πολιτιστικού “γίγαντα”.

Δυστυχώς, όμως, για τη χώρας μας, αντί αυτού έχουμε πολιτικές ηγεσίες που περνούν πολύ κάτω από τον πήχη των αναγκών αυτής. Αυτό πρωτίστως, αφορά την κυβέρνηση της ΝΔ, που πελαγοδρομεί μεταξύ των παραδοσιακών πελατειακών κανόνων και λογικών, τις οποίες μάλιστα έχει αναβαθμίσει σε ένα “οιονεί καθεστώς κλεπτοκρατίας” και της διεθνούς ανυπαρξίας της χώρας, αφού έχει επιλέξει να είναι ετερόφωτη και το “παρακολούθημα” των δυτικών συμμάχων της.

Στρατηγική χειραγώγησης "παράθυρο Όβερτον" (Overton)

Αναδημοσίευση από: https://www.proionta-tis-fisis.com

Το παράθυρο Overton είναι μια πολιτική θεωρία που περιγράφει πώς μπορεί να αλλάξει η αντίληψη της κοινής γνώμης έτσι ώστε οι ιδέες που κάποτε θεωρούνταν τρελές να γίνονται αποδεκτές μακροπρόθεσμα.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, θα μπορούσε να επιτύχει αποτελεσματικά, να αλλάξει ριζικά η γενική εκτίμηση που έχει η κοινωνία ακόμα και για θέματα ταμπού, (ακόμα και για ζητήματα όπως η αιμομιξία, η παιδεραστία ή ο κανιβαλισμός). Για το λόγο αυτό, δεν είναι απαραίτητη η πλύση εγκεφάλου ή η εφαρμογή ενός δικτατορικού καθεστώτος, αλλά η ανάπτυξη μιας σειράς προηγμένων τεχνικών των οποίων η εφαρμογή θα παρέμενε απαρατήρητη από την κοινωνία. Ας εμβαθύνουμε.

Προέλευση της έννοιας

Αυτό το φαινόμενο που μελετήθηκε από τον Joseph Overton, (ο οποίος το παρατήρησε για κάθε τομέα δημόσιας διοίκησης), θεωρείται αποδεκτό μόνο ένα στενό φάσμα πιθανών πολιτικών. Αυτό το εύρος δεν αλλάζει όταν οι ιδέες αλλάζουν ανάμεσα στους πολιτικούς, αλλά επιλέγονται από την κοινωνία εν γένει.

Ο Τζόζεφ Overton ανέπτυξε ένα κάθετο μοντέλο πολιτικών μεθόδων, που κυμαίνεται από "το πιο ελεύθερο" στην κορυφή του φάσματος έως το "το λιγότερο ελεύθερο" στο κάτω μέρος. Αυτό σχετίζεται με την κυβερνητική παρέμβαση, στην οποία οι αποδεκτές πολιτικές πλαισιώνονται σε ένα παράθυρο που μπορεί να κινηθεί εντός αυτού του άξονα, επεκτεινόμενο ή μειούμενο.

Τα στάδια του παραθύρου Overton

Κατ' αρχήν, φαίνεται αδύνατο η κοινωνία να δεχθεί μερικά από τα συζητούμενα ταμπού. Ωστόσο, η θεωρία παραθύρων του Overton υποστηρίζει ότι και αυτό ακόμα, μπορεί να συμβεί. Για να δούμε ποια είναι τα διαφορετικά στάδια του παραθύρου Overton, θα επικεντρωθούμε σε ένα συγκεκριμένο ταμπού, για παράδειγμα τον κανιβαλισμό.