Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Δεν ξέρω πως θα λειτουργήσει στην πολιτική πραγματικότητα αυτό που υπόσχεται ο Μαμντάνι, ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, αλλά αυτό που λέει πως «Ξεκινά η εποχή όπου η αγάπη θα είναι πολιτική πράξη» είναι μια φράση βαθιά επαναστατική, και ταυτόχρονα, για όσα προσπαθώ να πω όλο αυτό τον καιρό, προφητικά επίκαιρη.
Γιατί όντως, ζούμε μια εποχή ανέραστης εξουσίας ανθρώπων και συστημάτων που διαχειρίζονται τον κόσμο χωρίς επιθυμία, χωρίς τρυφερότητα, χωρίς τον παλμό του έρωτα που ενώνει. Οι ηγέτες, οι τεχνοκράτες, οι διαχειριστές της “κανονικότητας”- λειτουργούν σαν να κυβερνούν χωρίς σώμα, χωρίς αφή, χωρίς σχέση.
Αυτό που αποκαλώ «ανέραστοι που μας εξουσιάζουν» δεν είναι υπερβολή. Είναι διάγνωση μιας ψυχοπολιτικής κατάστασης: η εξουσία έχει αποκοπεί από το συναίσθημα, από το ανθρώπινο, από το ερωτικό στοιχείο που συνέχει τον κόσμο.
Και σε αυτό το πλαίσιο, η αγάπη - όχι ως ρομαντισμός, αλλά ως αναγνώριση, σχέση, φροντίδα, ευαλωτότητα- γίνεται πράγματι πολιτική πράξη.
Γιατί κάθε μορφή αγάπης είναι και μια μορφή αντίστασης. Αντίστασης στην ψυχρή διαχείριση, στην απανθρωποποίηση, στην κυριαρχία της απόστασης και του φόβου.
Η αγάπη σήμερα προσπαθεί να ενθαρρύνει να παραμένεις σε σχέση με τον Άλλο, να μη μετατρέπεις το πρόσωπο σε δεδομένο, σε “περιεχόμενο”, σε αριθμό.
Και μέσα στο σημερινό παγερό τοπίο, η αγάπη -όχι ως συναίσθημα, αλλά ως τρόπος ύπαρξης- ξαναγίνεται πολιτική.
Όταν αγαπάς, δεν καταναλώνεις τον άλλον, τον αναγνωρίζεις.
Δεν τον ορίζεις, τον συναντάς. Η αγάπη είναι το αντίθετο της εξουσίας, γιατί δεν χρειάζεται να υποτάξει για να υπάρξει.
Εκεί που οι ανέραστοι εξουσιαστές κυβερνούν με φόρμουλες, η αγάπη αναδύεται ως αντίδοτο - το μόνο που δεν μπορεί να προσομοιωθεί αλγοριθμικά.
Κι αν πούμε πως ξημερώνει μια εποχή της αγάπης, αυτό δεν είναι ένα συναισθηματικό όνειρο. Είναι το επόμενο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας.
Όταν θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε πως η φροντίδα, η ενσυναίσθηση και η ευαισθησία είναι τα θεμέλια μιας ελεύθερης κοινωνίας, τότε θα έχουμε περάσει από τη βία της εξουσίας στην ευθύνη της σχέσης.
Νομίζω -κι ας με πει κανείς αιθεραβάμονα- πως μέσα στη θολούρα μια νέα εποχή έρχεται. Όχι με διακηρύξεις, αλλά με τη σιωπηλή, γενναία πράξη του να παραμένεις άνθρωπος.
Να βλέπεις τον άλλον ως πρόσωπο και όχι ως ρόλο.
Να υπερασπίζεσαι τη σχέση εκεί που όλα γίνονται ανταλλαγή.
Να αφήνεις την ευαισθησία σου να σταθεί εκεί που ο κυνισμός κυριαρχεί.
Η αγάπη σήμερα γίνεται η πιο ριζοσπαστική μορφή συνείδησης.
Γιατί εκεί που ο κόσμος κυβερνιέται από ανέραστους,
κάθε πράξη τρυφερότητας γίνεται αντίσταση.
Κάθε χειρονομία κατανόησης, μια επανάσταση μικρής κλίμακας.
Κάθε λέξη που προφέρεται με αγαπητική αλήθεια, μια ρωγμή στο τεχνητό φως της εξουσίας, που μας έχει κλέψει την ψυχή.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.